Budzący grozę tutorial i znakomity model jazdy. Driver oferował trójwymiarowy, otwarty świat z samochodami przed GTA

Źródło fot. Reflection Interactive

i

W latach 80. i w czasach PRL-u każdy amerykański film w telewizji był dużym wydarzeniem. Zwłaszcza jeden ich rodzaj budził gorące emocje – filmy ze scenami pościgów samochodowych! Ogromne krążowniki szos, dziesiątki radiowozów, odpadające kołpaki… O takich widowiskach, jak Mistrz kierownicy ucieka, Bullit, czy choćby fragmentach Blues Brothers, wmontowanych do teledysku Ucieczka z tropiku Marka Bilińskiego, rozmawiało się w szkole przez długi czas. Z porównywania takich akcji do polskiej rzeczywistości żartował nawet Stanisław Bareja.

Jedyną opcją zabawy w „amerykańskie pościgi” były resoraki. A gdy pojawiły się gry komputerowe, stawiały raczej na sportową rywalizację. Dopiero końcówka lat 90. zaczęła przynosić tytuły, w których można było pouciekać przed policją. Najpierw była to pierwsza odsłona GTA w 1997 roku, która przez widok z góry przypominała trochę zabawę resorkami. Rok później pojawił się Need for Speed III: Hot Pursuit z policyjnymi radiowozami na ogonie – całkiem klimatyczny, ale wciąż przypominało to wyścig, a nie sceny z filmu. I wreszcie, w kolejnym roku, z piskiem opon wjechał Driver – spełnienie marzeń każdego fana filmu Bullit!

Driver, Reflections Interactive.Dodo Knight / YouTube

Kup Abonament Premium Gry-Online.pl

Tajniak Tanner

Driver studia Reflection Interactive (autorów m.in. Shadow of the Beast i Destruction Derby) był jednym wielkim hołdem dla filmowych scen pościgów samochodowych. Zamiast autostrad i jazdy z punktu A do B, zamiast ścigania się w sportowych, egzotycznych supersamochodach, były kanciaste amerykańskie krążowniki szos na ulicach tamtejszych miast – i to aż czterech: Miami, Nowego Jorku, Los Angeles i San Francisco.

W grze wcielaliśmy się w nowojorskiego policjanta Johna Tannera, działającego pod przykrywką. Tanner w przeszłości był kierowcą wyścigowym i dzięki swojemu talentowi przenika do organizacji przestępczej jako „gateway driver”, czyli wyznaczony kierowca, który bezpiecznie odwozi kompanów po jakimś skoku. Naszym zadaniem było rozbicie organizacji mafijnej i jej szefa, Castaldiego. Rozpoczynaliśmy od misji w Miami, potem przenosiliśmy się do San Francisco, Los Angeles i wreszcie do Nowego Jorku, gdzie próbowaliśmy ocalić prezydenta USA przed zamachem.

Filmowe pościgi w otwartym świecie przed GTA

W przeciwieństwie do większości ówczesnych gier wyścigowych, Driver oferował coś w rodzaju otwartego świata. Każde miasto odpowiadało swoim prawdziwym odpowiednikom na tyle, na ile było to możliwe w czasach PlayStation 1. Widać było charakterystyczne lokacje i styl zabudowy, jak choćby długie szerokie ulice nad oceanem w Miami czy strome górki w San Francisco. Zamiast pędzić przed siebie na złamanie karku, jak w NFS, tutaj kluczyło się uliczkami, taranowało policyjne blokady i zawracało z piskiem opon na ręcznym – zupełnie jak w filmowych pościgach. A jakby tego było mało, po zakończeniu misji można było włączyć „tryb reżysera”, w którym oglądaliśmy powtórkę etapu z różnych zewnętrznych kamer.

Niektóre misje wymagały spokojnej jazdy i unikania spotkań z policją – trzeba było tylko podjechać do wyznaczonych punktów, w innych był zabójczy limit czasowy i należało wcisnąć gaz do dechy. Zdarzały się też kursy nocne. U góry mieliśmy pasek „Felony” ze znajomą mechaniką „poziomu poszukiwania”, czyli słynne „gwiazdki” z GTA. Po zapełnieniu go, ukończenie misji było praktycznie niemożliwe.

Driver, Reflections Interactive.Dodo Knight / YouTube

W grze nie brakowało przekonujących detali, jak niezapomniany model zniszczeń samochodów. I to nie tylko naszego wozu, ale każdego auta z ruchu ulicznego AI, z którym się zderzyliśmy. Było też „palenie gumy” i taranowanie pachołków, które odskakiwały na boki. Sam model jazdy również był fantastyczny – widać było, jak auta „bujają się” na miękkich zawieszeniach, tak charakterystycznych dla amerykańskich aut, a wchodzenie w zakręt na ręcznym za każdym razem dawało ogromną frajdę.

Driver w tamtych czasach wyglądał rewelacyjnie, a z konsoli PS1 wyciskał wszystko, co się dało. Trójwymiarowy, otwarty świat miejskiej metropolii, dziesiątki aut w ruchu ulicznym, model zniszczeń każdego samochodu, piesi, budynki, obiekty… To naprawdę robiło wrażenie, a w parze z grafiką szło też świetne udźwiękowienie i klimatyczna ścieżka dźwiękowa, stylizowana na lata 70.

Horror na parkingu podziemnym

Nie, nie zapomniałem o najbardziej kontrowersyjnym etapie w grze Driver, czyli parkingu podziemnym. On po prostu zasługuje na osobne wyróżnienie! Swego rodzaju sprawdzianem i wejściówką do trybu fabularnego była pierwsza misja, w której musieliśmy wykazać się swoimi umiejętnościami prowadzenia wozu. W ciągu jednej minuty trzeba było na pustym parkingu podziemnym wykonać szereg manewrów: ruszyć z piskiem opon, rozpędzić się do wyznaczonej prędkości, zahamować przed ścianą, obrócić się o 180 stopni jadąc na wstecznym, okrążyć cały parking, jechać slalomem pomiędzy filarami parkingu, zawrócić na ręcznym i „spalić gumę” w obrocie 360 stopni.

Dla wielu graczy była to bariera nie do przejścia, wiążąca się z setkami prób i rwaniem włosów z głowy. Misja była hardkorowo trudna. Już same manewry sprawiały kłopoty, jak choćby unikanie filarów i zaparkowanych wozów, czy obracanie się na ręcznym, do czego trzeba było dobrać odpowiednią prędkość. A jak już opanowaliśmy samą jazdę, dodatkowym wyzwaniem był limit 60 sekund na wszystko. Było trudno, ale był w tym też niesamowity klimat, nieporównywalny z innymi, trudnymi do przejścia grami, który nie dawał poczucia znużenia i frustracji. Ciemny parking, samochód, mruczenie silnika i pisk opon – całość od pierwszej minuty wyglądała jak z filmu, i to nieprzypadkowo.

Twórcy rzeczywiście wzorowali się na filmie The Driver z 1978 roku, na którym oparli koncepcję i fabułę całej gry. Małą zmianą było to, że w kinowym obrazie Waltera Hilla tytułowy kierowca rzeczywiście pracował dla gangsterów, a detektywi mieli obsesję, by złapać go za wszelką cenę (w grze zdecydowano się na odwrócenie ról i uczynienie głównego bohatera tajniakiem). Film wyróżnia się jeszcze bezimiennymi bohaterami, co ponoć było dużą inspiracją dla twórczości Quentina Tarantino. W jednej ze scen tytułowy kierowca, w którego wcielił się Ryan O’Neal, musi udowodnić gangsterom, że jego umiejętności są warte ceny, jakiej żąda za swoje usługi i zabiera ich na „przejażdżkę” po podziemnym parkingu. To wypisz-wymaluj niesławny wstęp do Drivera.

W grze słychać nawet podobne okrzyki spanikowanych pasażerów, tyle że samochód nie przypomina pomarańczowego mercedesa. Kiedyś marudziliśmy, ale dziś nie da się ukryć, że to kultowa misja, która zapisała się w historii gier.

Od sukcesu do porzucenia marki

Seria Driver jest często porównywana do Grand Theft Auto. Trochę się wzorowała na jej pierwszych odsłonach 2D, gdzie pojawiły się ucieczki przed policją w mieście, a potem jako pierwsza, dwa lata przed GTA 3, przeniosła taką rozgrywkę do trójwymiarowego, otwartego świata. Pierwsza część odniosła duży sukces, co przełożyło się na cztery główne sequele: Driver 2, Driver 3, Driver: Parallel Lines oraz Driver: San Francisco, i dwie kolejne gry na konsole przenośne: Driver 76 na PSP i Driver: Renegade 3D na 3DS. Ostatnia duża odsłona, czyli Driver: San Francisco, ukazała się w 2011 roku. W 2002 roku porzucono plany filmu fabularnego, a w 2024 r. dość szybko skasowano projekt serialu telewizyjnego. Czy Driver wróci? Firma Ubisoft, która sprawuje pieczę nad marką, ujawniła niedawno, że „pracuje nad kilkoma projektami związanymi z Driverem”. Co z tego wyjdzie? Zobaczymy.

Driver, Reflections Interactive.Dodo Knight / YouTube

Jak dzisiaj zagrać w Drivera?

Oficjalnie – nie da się. Gra nie została udostępniona ponownie w formie cyfrowej ani na GOG.com, ani na Steamie czy platformie Ubisoft Connect. Jedyna opcja to retro PC, konsola PSX i stara płyta z tamtych czasów. Ceny nie są wysokie, ale gra pojawia się tylko okazjonalnie na serwisach aukcyjnych.

Retro Gaming

Cykl Retro Gaming rozwijamy od października 2023 roku. Polecamy teksty wchodzące w jego skład. Poniżej linkujemy do pięciu poprzednich odcinków:

1. Otwarty świat, który przytłaczał rozmiarami. True Crime: Streets of L.A. dało początek krótkiej serii w stylu GTA
2. Między pionierskimi RTS-ami polskie studio stworzyło grę o pilotowaniu AH-64 Apache. Heli Heroes to pamiątka z czasów, gdy nasz rynek dopiero rósł w siłę
3. Polski Splinter Cell. Gorky Zero był tanią i zaskakująco dobrą produkcją znad Wisły
4. Strategia łącząca AoE i Total Wara. W Warrior Kings budowaliśmy własne państwo, planując zemstę na swoim oprawcy
5. Strategia o unikalnej dynamice, w której rozwój bohatera był kluczowy. Warlords: Battlecry 2 udanie łączyło RTS-a z RPG