autor: Szymon Krzakowski
Krótki przegląd broni pancernej cz.1
W dniu dzisiejszym rozpoczynamy krótki przegląd broni pancernej, z którą gracze będą mieli okazję spotkać się w trakcie rozgrywki w Codename Panzers – Faza Pierwsza. Przez najbliższe dni przedstawimy Wam krótkie monografie na temat kilku z dość licznej grupy czołgów występujących w tej grze.
W dniu dzisiejszym rozpoczynamy krótki przegląd broni pancernej, z którą gracze będą mieli okazję spotkać się w trakcie rozgrywki w Codename Panzers – Faza Pierwsza. Przez najbliższe dni przedstawimy Wam krótkie monografie na temat kilku z dość licznej grupy czołgów występujących w tej grze.
Na początek parę słów na temat niemieckiego PzKpfw I...
Podpisany w 1919 roku traktat wersalski zakończył co prawda I wojnę światową, ale Niemców nie powstrzymał. Na nic zdał się nakaz ograniczenia liczebności ich armii do 100.000 żołnierzy czy też wprowadzenie zakazu posiadania broni pancernej i samolotów bojowych. W 1931 roku rozpoczęto w kilku niemieckich zakładach prace nad lekkim czołgiem, a w celu zmylenia obcego wywiadu nazwano go... ciągnikiem rolniczym (Landwirtschaftlicher Schlepper). Przy jego budowie niemieccy inżynierowie ściśle współpracowali z ZSRR, z którym zresztą kilka lat wcześniej podpisano stosowny traktat. Warto przy tym dodać, że Rosjanom udało się w tajemnicy zdobyć dwa brytyjskie czołgi Carden Loyd Mk.IV, które po jakimś czasie zostały sprzedane Niemcom. W ten sposób na ich podstawie powstał rosyjski T-27 oraz niemiecki 1LaS Krupp. Ten drugi, uzbrojony w dwa karabiny maszynowe MG13, szybko przemianowany został na PzKpfw I Ausf A i stał się podstawą Pułków Pancernych.
W 1935 roku Hitler odrzucił ograniczenia traktatu wersalskiego, w tym samym czasie powstał również Wehrmacht. Nietrudno zatem domyślić się, że Niemcy nie tylko przestali zaprzeczać istnieniu broni pancernej, ale wręcz sprawdzili – podczas hiszpańskiej wojny domowej – jej skuteczność. Konflikt ten stał się więc swoistym wstępem do II wojny światowej, w którym wojska pancerne po raz pierwszy zaczęły odgrywać tak istotną rolę.
Nie da się jednak ukryć, że początkowa wersja lekkiego czołgu – ta oznaczona literą A – miała mnóstwo błędów. O ile jednak ograniczenie załogi do dwóch osób czy też bardzo słaby pancerz nie dawały początkowo powodów do niezadowolenia, to największą bolączką PzKpfw I Ausf A był... silnik. Załogom nie przeszkadzało nawet to, że był on wyjątkowo słaby, ale przede wszystkim to, iż był niezwykle głośny (nawiasem mówiąc – Rosjanie, natknąwszy się na taki sam problem, kazali po prostu swoim ludziom nosić nauszniki). Tym sposobem powstał PzKpfw I Ausf B, w którym przy okazji wprowadzono kilka innych zmian (m.in. cały pojazd był nieco dłuższy). W międzyczasie na jego podstawie zbudowano również SdKfz 265, czyli mieszczący trzy osoby i wyposażony w radiostację swoisty pojazd dowodzenia.
Sdkfz 265, tak jak zresztą pozostałe lekkie czołgi, po raz pierwszy na większa skalę wykorzystano w 1939 roku – podczas ataku na Polskę. Co ciekawe, około 1500 PzKpfw I stanowiło wtedy niemal 50% wszystkich niemieckich sił pancernych. Niemcy zdawali sobie jednak sprawę, że nie wygrają wojny przy pomocy tylko i wyłącznie tego typu pojazdów. PzKpfw I Ausf A i PzKpfw I Ausf B miały za małą siłę ognia i zbyt słaby pancerz – Polakom zresztą udało się przy pomocy broni przeciwpancernej zniszczyć około 100 czołgów. PzKpfw I zaczęto przebudowywać m.in. na samobieżne działa przeciwpancerne.
Nie był to jednak koniec PanzerKampfWagen I. Niemieccy inżynierowie opracowali w latach 1942 – 1943 uzbrojony w karabiny maszynowe MG34 PzKpfw I Ausf C. Niewiele co prawda łączyło go z poprzednimi modelami, ale przez czas jakiś (zbudowano około 30 sztuk) sprawował się całkiem nieźle – głównie ze względu na to, że był dość szybki. W tym samym czasie powstało zaledwie kilka PzKpfw I Ausf D (nigdy właściwie nie wyszedł poza fazę prototypu), a także przygotowany jako wsparcie piechoty PzKpfw I Ausf F. Ten ostatni okazał się nader przydatny głównie ze względu na dość mocny pancerz i obecność dwóch karabinów maszynowych MG34.
PzKpfw I nie był nigdy czołgiem doskonałym, ale mimo wszystko różne jego wersje przetrwały do końca wojny - wykorzystywano je m.in. jako miotacze płomieni, mosty saperskie czy transportery amunicji. Wszelako najbardziej przydatny okazał się chyba jako czołg treningowy, dzięki któremu przyszłe załogi pancerne nie musiały uczyć się na makietach.
