Silent Hill 4: The Room

Silent Hill 4: The Room to przygodowa gra akcji, będąca czwartą już odsłoną serii kultowych survival horrorów wydanych przez japońską firmę Konami. Jest to jednocześnie ostatni tytuł stworzony przez grupę Team Silent. Ta część nie stanowi kontynuacji żadnego z poprzednich tytułów, choć pojawiają się w niej nawiązania do Silent Hill 2.

Fabuła

Grę rozpoczyna krótka sekwencja, w której gracz bada pokryte krwią i rdzą nawiedzone mieszkanie. W pewnym momencie na jednej ze ścian salonu zaczyna materializować się upiór – unoszące się w powietrzu jęczące ciało, które upada w spazmach na podłogę w pobliżu głównego bohatera.

Niedługo potem grającemu przedstawiony zostaje protagonista – Henry Townshend – który właśnie wybudził się z koszmaru. Mężczyzna otrzymuje tajemniczy telefon. Wiadomość składa się z dwóch słów: „Pomóż… mi”. Henry orientuje się, że kabel od telefonu jest odcięty. Podczas eksploracji reszty mieszkania gracz dowiaduje się, że bohater od pięciu dni jest uwięziony we własnym mieszkaniu – drzwi od wewnątrz zablokowane są łańcuchami, a po kluczach do kłódek ani śladu. Ponadto w jego łazience pojawia się wielka, okrągła dziura. Henry decyduje się zbadać to tajemne przejście, które przenosi go do innej lokacji – położonego nieopodal metra, gdzie spotyka pewną kobietę przekonaną, że oboje właśnie przebywają w jej śnie.

Mechanika

Czwarta odsłona serii różni się od swych poprzedniczek tym, że po raz pierwszy zdecydowano się w niej wykorzystać dwie perspektywy. Podczas pobytu w mieszkaniu Henry’ego gracz ogląda pomieszczenia w perspektywie pierwszej osoby (FPP), natomiast przemierzając pozostałe lokacje, obserwuje wszystko standardowo z trzeciej (TPP). Grę można ponadto podzielić na dwie części, składające się z pomniejszych sekwencji. Podczas pierwszej bohater przemierza takie światy, jak Subway World, Forest World, Water Prison World, Building World oraz Apartment World. Wizytę w każdej z tych głównych lokacji kończy śmierć jednego ze spotykanych przez protagonistę bohaterów. Za moment przejścia z pierwszej części do drugiej można uznać wizytę w St. Jerome’s Hospital (Hospital World), do którego gracz przenosi się niedługo po ataku na ostatnią postać – Eileen. Od momentu jej znalezienia, kobieta towarzyszy już protagoniście przez większą część rozgrywki. Po opuszczeniu szpitala gracz zaczyna też od nowa eksplorować wszystkie odwiedzone wcześniej miejsca (poza szpitalem).

Głównym celem rozgrywki jest eksplorowanie i zdobywanie informacji, które pomogą protagoniście zrozumieć powód uwięzienia w mieszkaniu i pozwolą mu się z niego wydostać. Przy ponownej eksploracji światów Eileen okazuje się też pomocna przy odczytywaniu pewnych zapisków dotyczących przeszłości antagonisty – Waltera. Gracz przenosi się do poszczególnych lokacji przy użyciu wspomnianego już przejścia – wielkiej dziury wykutej w łazience. Kiedy gracz chce powrócić do mieszkania, musi skorzystać z jednego z podobnych otworów, umieszczonych w konkretnym miejscu eksplorowanego obszaru.

Poziom życia Henry’ego pojawia się podczas walki na pasku u góry ekranu. W grze dostępna jest niewiele przedmiotów leczniczych, nie są bowiem tak potrzebne, zwłaszcza w pierwszej części rozgrywki (warto je zachować na później). Bohater odzyskuje bowiem zdrowie, przebywając w swoim mieszkaniu. Wraz z postępem rozgrywki poszczególne pomieszczenia zaczynają być jednak nawiedzane, na ścianach pojawiają się jęczące twarze, w lodówce zakrwawione, poruszające się mięso, z kranu płynie krew, a przez wizjer w drzwiach główny bohater może nawet ujrzeć samego siebie, a raczej swoją upiorną, opętaną sylwetkę. Przebywając w pobliżu nawiedzonych miejsc lub obiektów protagonista nie odzyskuje życia. Podczas eksploracji zewnętrznego świata gracz natrafia jednak na świece, które po zapaleniu i postawieniu przy opętanym obszarze pozwalają go oczyścić.

W salonie znajduje się także skrzynia, w której bohater może przechowywać przedmioty, które nie są mu w danym momencie potrzebne.

W tej części gracz ponownie ma dostęp do różnorakich typów broni, tym razem jednak ze znaczną przewagą białej. Henry może wejść w posiadanie tylko dwóch rodzajów broni palnej, przeznaczonych do jego użytku – pistoletu i rewolweru. Część przedmiotów służących do walki wręcz, takich jak kij golfowy czy butelka po winie, zużywa się po kilku walkach. Towarzysząca Henry’emu Eileen również może korzystać z broni, którą wręczy jej Henry. Dzięki przedmiotom, takim jak torebka czy łańcuch, bohaterka ma możliwość obrony przed potworami, wpływa to jednak na wzrost stopnia jej opętania (pogłębianie się ran na ciele). Stan fizyczny postaci ma duży wpływ na walkę z końcowym bossem. Zbierane przez gracza świece mogą zostać też wykorzystane do podleczenia kobiety.

Spotykane przez gracza potwory, podobnie jak w poprzednich częściach, posiadają dwie formy: mocniejszą i słabszą. Większość z nich można uśmiercić, w grze obecne są jednak upiory, których nie sposób zabić. Są to Ghosts – unoszące się w powietrzu niby-zombie, które przez swą nieustępliwość potrafią napsuć graczowi niemało krwi. Gdy znajdą się dostatecznie blisko, Henry zaczyna odczuwać ból głowy, a poziom jego życia spada. Choć nie można ich uśmiercić, można za to przyszpilić je do ziemi za pomocą specjalnego miecza (Sword of Obedience).

Endingi

Gra posiada cztery możliwe zakończenia: Escape, Mother, Eileen’s Death i 21 Sacraments. Na odblokowanie jednego z endingów wpływ ma przede wszystkim to, czy gracz zdołał uratować Eileen oraz czy oczyścił pokój nr 320 z ponad 80% nawiedzeń. Nie wiadomo, które z zakończeń jest kanoniczne.

Kwestie techniczne

Silent Hill 4: The Room posiada trójwymiarową grafikę o stonowanych barwach. Za soundtrack do tej części odpowiada ponownie Akira Yamaoka oraz współpracująca z nim wokalistka Mary Elizabeth McGlynn.

Ciekawostki

W tej grze ponownie pojawia się różowy królik (Robbie the Rabbit), wprowadzony już w Silent Hill 3 w formie kostiumu noszonego przez pracowników Lakeside Amusement Park. Tym razem ukazany został jako maskotka. Obecny w różnych produkcjach z serii, stał się też jej kolejnym znakiem rozpoznawczym.

Ostatnia modyfikacja 10 grudnia 2007