Najciekawsze materiały do: Thief 2: The Metal Age

Jedynka i dwójka się różnią. Ale oby dwie są genialne. Więcej emocji sprawiła mi pierwsza część, często byłem zaskoczony pomysłami. Dwójka zaś była rajem dla skrytobójców. Ogólnie przechodząc jedynkę , ciężko mi było się przyzwyczaić do skradania (gra była trudna-chyba, że przez poziom ekspert?) Gdy przechodząc grę opanowałem sztukę skradania do perfekcji, druga część wydawała mi się dziecinną igraszką. No po za ostatnimi misjami, które miały wyższy poziom wtajemniczania ^^
W jedynce przemawiał bardziej tajemniczy, straszny klimat. Nigdy nie zapomnę wizyty w surrealistycznym piętrze w pewnym budynku , wizyty w kopalni (gdzie nie spodziewałem się w takiej grze tych upiornych ''gości'') i otoczki katedralnej (mega klimat)
W dwójce znów idealne misje skradankowe łączą się z mechanizowanym świecie i tworzą świetną całość. Mniej tu niespodzianek niż w jedynce, ale jeśli są to tryskają pozytywną energią. Misja w lesie nie wiem, czy przebija katedrę w jedynce. A końcówkę trzeba poczuć na własnej skórze (mega ciarki). Super misja z latarnią i łodzią podwodną! Ogólnie każda misja i miejscówka trzyma poziom i jedynie powtórka pewnej posiadłości psuje wizerunek całości, ale nieznacznie.
Teraz przechodzę trójkę (taki maraton Thiefa) i też trzyma poziom, szkoda tylko, że technicznie gra lekko kuleje, ale można na to przymknąć oko ;)

Zdecydowanie najlepsza z serii, ale też nigdy przeze mnie nie ukończona w 100% (ostatnia misja...). Idealna we wszystkim, nawet w komicznym szukaniu cię przez strażników (Hmm... To chyba wiatr). Misje są interesujące, długie i wyczerpujące, można je przechodzić tysiąc razy i więcej. Najciekawsze w tej grze jest to, że nawet po skończeniu głównego wątku fabularnego jest taki ogrom fanowskich misji, że nie można się nudzić :)

Poczekaj na wieżę Angelwatch. Kopara opadnie.
W tych grach (Dark Project i The Metal Age) cudowne jest to że istnieją dosłownie setki misji robionych przez fanów, często z przepiękną grafiką (zwłaszcza te najnowsze, z 2015/2016 roku) i poziomami przebijającymi oryginalne o tysiąclecia. Tak jak zacząłem przygodę z Thiefami w 1998, tak po dziś dzień pocinam w fanmisje. Zresztą, zobacz screen - misja z tamtego roku :)

Świetna gra, świetna seria, przechodzę ją raz na jakieś dwa lata. Cieszą fanowski dodatki i ulepszenia no i Dark Mod, Thief Forever

Thief 2: The Metal Age to gra wydana w 2000 roku. Podstępne założenie Thief polegające na ukrywaniu się we wnękach i uważnym nasłuchiwaniu wypatrując najmniejszej oznaki, że zostaliśmy wykryci było tylko jedną z kilku najlepszych cech oryginału. Doskonała historia i znakomity projekt misji pomogły uczynić ją jedną z najlepszych gier 1998 roku. Looking Glass dołożyli wszelkich starań, aby w sequelu uwzględnić mnóstwo szczegółów i kluczowych punktów fabuły w samych poziomach szlifując mocne strony oryginalnej gry. Projekt misji jest niesamowity, a niektóre z nich należą do jednych z najlepszych jakie kiedykolwiek widziałem w grze video jak dla przykładu kultowa misja w banku.
Fabuła. Akcja gry toczy się ponad rok po oryginalnych wydarzeniach z Thief: The Dark Project. W konflikcie postępu i natury zwyciężył ten pierwszy, a drugi Poganie systematycznie zanikają. Hammeryci pozostali, ale stracili władzę. Mechaniści to fanatyczny zakon, który również czci Budowniczego, ale wierzy, że maszyny są jego narzędziami, a nie przemysłem człowieka. Knują coś niedobrego i w jakiś sposób nowy szeryf jest w to zamieszany. Pod przewodnictwem ojca Karrasa produkują i sprzedają technologiczne cuda industrializmu. Ulice zostają oczyszczone z motłochu, a Garrett nagle staje się obiektem gniewu szeryfa Truarta. Garrett nie przejmuje się tym wszystkim dopóki nie staje się celem i nie będzie musiał rozwikłać spisku, aby zapewnić sobie jedyną rzecz na której mu naprawdę zależy… ratując własną szyję. Duża część siły Thief leży w fabule, która jest mroczna, całkowicie oryginalna i absolutnie fascynująca. Nie jest jednak tak kapitalna jak w jedynce. Epilog Thief II też wydaje się mi rozczarowujący w porównaniu ze znakomitym zakończeniem pierwszej części Thief.
Gameplay. Gra jest bardzo podobna do Thief I. Poruszamy się pomiędzy cieniami chowając się przed światłem i zawsze jesteśmy świadomi powierzchni na której się znajdujemy. Mamy nowe gadżety takie jak mechaniczne oko, które pozwala na przybliżanie obiektów lub kule szpiegowskie, które działają jak zdalna kamera oraz interfejs został poprawiony, ale większość jest identyczną rozgrywką jak poprzednik. Mamy też strzały z winorośli, które są niewielką odmianą strzał linowych z oryginalnej gry. Nowe mikstury obejmują między innymi przydatną niewidzialność. Poziomy są nieliniowe i skupiają się na trzymaniu się historii obejmującej więcej postaci, subtelniejszą intrygę i środowiska, które wydają się łączyć w bardziej naturalny sposób. Nie ma tras najlepszych, bo zależy wszystko od naszej kreatywności. Dostępnych jest nie tylko niezliczona ilość tras od ulic miasta po podziemne tunele kanałów, ale są też całe obszary, które przynoszą dodatkowe informacje, które nie są potrzebne do ukończenia gry. Każda misja obfituje w sekrety, specjalne notatki lub przedmioty, które znajdujemy i dodają głębi fabule zwłaszcza, gdy śledzimy wszystkie powiązania między zaangażowanymi postaciami. Sztuczna inteligencja jest w tej grze jeszcze lepsza, a strażnicy są bardziej interaktywni niż w oryginalnej grze. Nowością są mechaniczne roboty, które należy unieruchomić i których należy unikać w zupełnie inny sposób. Ulepszony Dark Engine ma tak samo dokładną fizykę jak w jedynce co oznacza, że wszystko można podnieść, rzucić itp. Projektanci dołożyli wszelkich starań, aby podkreślić złodziejski element rozgrywki dzięki czemu spędzamy mniej czasu na przeszukiwaniu jaskiń pełnych potworów, a więcej w budynkach o wysokim poziomie bezpieczeństwa. Rabujemy banki, włamujemy się do magazynów, infiltrujemy zabezpieczone rezydencje wypełnione tajnymi przejściami, a nawet przemykamy się po imprezach z wyższych sfer. Jestem pod wrażeniem skomplikowanej trasy, którą należy wykonać, aby ominąć strażników, okraść konkretną postać i wykonać określone zadania na późniejszych misjach. Kilkanaście misji w Thief 2 z ogromnymi lokacjami zapewniają długą i wciagającą zabawę na kilkadziesiąt godzin. Większą satysfakcję mamy na wyższych poziomach trudności, ponieważ mamy wtedy o wiele więcej celów do osiągnięcia. Dbałość o szczegóły sprawia, że jest to tak naładowane atmosferą, wciągające doświadczenie jak to tylko możliwe. Looking Glass wykonało kolejny raz niezwykłą pracę sprawiając, że miasto wygląda na żywe, ponieważ prawie każda misja zawiera rozmowy do podsłuchania i ludzi zajmujących się swoimi sprawami, którzy nie są świadomi naszej obecności.
Grafika i udźwiekowienie. Dźwięk po raz kolejny błyszczy w Thief 2 od mrocznej, ale klimatycznej ścieżki dźwiękowej po niezliczoną ilość efektów dźwiękowych i głosów, które słyszymy w grze. To naprawdę jeden z pierwszych przypadków w grze w którym uszy są równie ważne jak oczy co zespół Looking Glass podkreślił w sequelu. Strażnicy wydają się reagować znacznie szybciej na sygnały dźwiękowe i potrafią to zrobić nawet na dźwięk wyjętego z pochwy miecza. Pochylanie się do drzwi pozwala na podsłuchiwanie, a samo usłyszenie rosnącego poziomu głośności w miarę nachylania się bliżej jest dreszczem dla kogoś kto przywykł do myślenia o dźwięku raczej jako o urządzeniu wpływającym na nastrój, a nie o urządzeniu do rozgrywki. Przerywniki filmowe są tak samo przyjemne stylistycznie jak w oryginale z tym samym świetnym stylem graficznym i jeszcze bardziej porywającą ekspozycją. Miasto wygląda świetnie, a ogromne poziomy do eksplorowania wzbudzają zachwyt.
Podsumowanie. Thief 2 błyszczy. Gra przedstawia tak wiele szczegółów świata, że nie można nie zanurzyć się w trudnej sytuacji Garretta i jego przygodach. To przygoda, która pozostawia niesamowite wrażenie. Niezachwiana amoralność Garetta jest zdecydowanie częścią atrakcyjności Thief. Jest mnóstwo niepokojących treści i krwawej przemocy, ale polecam tę grę każdemu fanowi steampunku i gier, które nagradzają kreatywność, planowanie i dbanie o wszystko co robimy. Najlepsze skradanki to Thief 1 i 2 oraz Metal Gear Solid 1-4, ale moje ulubione to Thief 1 i 2 oraz Metal Gear Solid 1 i 3, które przechodziłem wielokrotnie. Thief 1 i 2 błyszczą pod względem klimatu, gameplayu, projektu lokacji. Fabularnie dwójka jest słabsza od jedynki pełnej zwrotów akcji, ale dla części fanów dobrze się stało, że w sequelu zrezygnowano z nieumarłych i potworów. Gra podobnie jak jedynka optymalnie wygląda po dograniu fanowskich tekstur HD.
https://www.youtube.com/watch?v=EOk1-B3hnjo&ab_channel=ThisBirdHasFlown

Jeden z nielicznych przypadków, kiedy sequel był lepszy od pierwowzoru. Rewelacyjna gra, klasyk!