Najciekawsze materiały do: Thief: The Dark Project

Zdobyłem wersję Gold wydaną przez GOG, wzbogaciłem w zestaw zawarty w TFix v1.18h, założyłem słuchawki na głowę, podkręciłem pokrętło volume do połowy = wspaniałe doznania powróciły :-)

Gra ładnie się odpala: 1920x1200x32, dźwięk przestrzenny OpenAL, zero problemów z wyświetlaniem animacji pomiędzy misjami - wszystko to na 12GB RAM, nvidia GTX 660 i system Windows 8.1 (x64).

Polecam!

PS. Muszę tylko pokombinować coś z plikami, ażeby uzyskać spolszczenie - może mi się uda...

Chciałem edytować powyższego posta, ale mi się nie udało.

Dodam tylko, że kontynuacja ''jedynki'', czyli Thief 2: The Metal Age, sygnowana przez GOG, też rusza bez problemu (dodatkowo zaaplikowałem jedynie TafferPatcher TMA v2.12 beta).

''Trójki'', póki co, nie tykam, bo to już z deka inne klimaty...

Gra świetna:). Posiadam wersje z kolekcji klasyki. W wersji GOLD niestety nie mam dźwieku co troche przeszkadza i 2 część crashuje mi w pierwszej misji nie mówiąc o zbugowanym samouczku który nie da się przejść. Chyba będzie trzeba piracić>.<. A ogólnie gra wyśmienita,wciąga,troche trudnawa (zbugowana misja się zdarzyła), trzeba troche pomyśleć i pozwiedzać wszystkie zakamarki^^.

To jest jedna z najlepszych gier na Pc z tych pozycji obowiązkowych do ogrania.

Najwyżej cenione przeze mnie gry na Pc i jedyne,
które oceniam na 10:
The Secret of Monkey Island 1990
Monkey Island 2: LeChuck's Revenge 1991
Another world 1992
Tomb raider 1996
Tomb raider 2 1997
Resident evil 2 1998
Resident evil remake 2002 (wersja HD 2015 Pc i Ps4)
Silent Hill 2 2001
Amnesia 2010
Gothic 2001
Gothic 2 Noc kruka 2003
The Elder Scrolls - Morrowind 2002
Half Life 1998 aka Black Mesa 2012 (remake Half Life)
Half Life 2 2004
Thief: The Dark Project 1998
System shock 2 1999
Fallout 1997
Fallout 2 1998
Planescape Torment 1999
Baldur's gate II 2000
Vampire: The Masquerade - Bloodlines 2004
Dune II 1992
Civilization II 1996
Heroes of might & magic III 1999
Settlers II 1996
Age of Empires II 1999
StarCraft 1998
Warcraft II 1996
Warcraft III 2002
Colin McRae Rally 2.0 2000
Duke Nukem 3d 1996
Unreal 1998
Call of duty- Modern warfare 2007
Prince of Persia-Warrior Within 2004
Wiedźmin 3 2015 z dodatkami
GTA V 2015 (konsole 2013)

Najwyżej cenione przeze mnie gry na PS4:
The Last of Us 2013
Uncharted 4 2016

Bardzo wiele rzeczy zmieniło się na przestrzeni lat w tej branży.

Podam na przykładzie Thief 1 i 2 vs Dishonored 1 i 2 co się zmieniło w grach popularnych:

1) W Thief 1998 i Thief 2 2000, by wykonać daną misję musiałeś wykonać wszystkie czynności. Im wyższy poziom tym więcej rzeczy do zrobienia oraz więcej do znalezienia skarbów oraz kasy bez znaczników na ogromnych levelach.
Więc na najwyższym poz.,trudności eksplorowanie jest wymagające. Gra jednak zachęcała granie na najwyższym, bo najwięcej oferowała. W Dishonored 2012 i Dishonored 2 2016 zrobienie wszystkich pobocznych czynności oraz znalezienie skarbów/kasy/run/kościanych kluczy jest nieobowiązkowe, a tylko wskazane dla wyeksplorowania całych mapek, ale masz wszystko oznaczone znacznikami. Sądzę, że przejście już 5 misji w banku w Thief 2 na Hard jest trudniejsze niż przejście całego Dishonored 1 i 2 na Very Hard,
a co dopiero ostatnią misję z Thief 2 czy katedry z Thief 1 :)

2) Fabułę z Thief 1 i 2 poznawałeś z przerywników filmowych oraz notatek podczas misji, ale było wiele niedopowiedzeń oraz tajemniczej symboliki co pasowało do czasów mrocznych wieków średniowiecza. W Dishonored masz mnóstwo notatek na temat postaci, świata, zdarzeń. Mitologia świata jest bogatsza, gdy ktoś lubi wsiąknąć w ten świat i wszystko czytać.

3) W Thief 1 i 2 opłaca się wyciemniać pomieszczenia gasząc pochodnie strzałami wodnymi, a także wyciszać hałas głośnych posadzek pokrywając je czymś po czym można bezszelestnie się poruszać. Kluczowa dla złodzieja skrytobójcy jest ciemność i cisza. Praktycznie prawie wszystkie misje Garett wykonuje w nocy. Opłaca się skradać cały czas, ogłuszać wrogów i ukrywać ciała. W walce otwartej mamy małe szanse z 2-3 wrogami, a już zwłaszcza na Hard. W Dishonored nawet nie ma tak ważnych i fajnych patentów. Niby bezpieczniej jest też ogłuszać wrogów po cichu, ale walki otwarte też wygrasz na Very Hard. Corvo Attano jest lepszym wojownikiem, a Garett jest lepszym złodziejem.

Pod pewnymi względami duchowym spadkobiercą starszych Thiefów są gry z serii Dishonored od twórców
Dark Messiah of might & magic, bo podobny bohater, rozwiązania fabularne, klimat, możliwości gatunkowe, ale w dużej mierze to są gry casualowe.
Styx: Master of Shadows 2014 i Styx: Shards of Darkness 2017 są zrobione w stylu oldschoolywym i bliżej im do Thief 1 i 2 pod względem skali trudności czy pewnych rozwiązań.

Ehhh... to były czasy. Dark Earth było jeszcze super, chociaż gra z innego gatunku to jednak klimat równie niesamowity. Mam nadzieję że powstanie film albo seriel.

Jako ciekawostkę podrzucam link do artykułu, który trafnie zwraca uwagę, że Thief: The Dark Project był pionierem nie tylko w kwestii rozgrywki czy systemowego designu, ale też przecierał szlaki całemu nurtowi New Weird:

https://www.escapistmagazine.com/how-thief-helped-pioneer-the-new-weird-genre/

Thief: The Dark Project to szalenie oryginalna gra skradankowa z 1998 roku z widokiem FPP wykorzystująca mistrzowskie osiągnięcia techniki tworzenia komputerowego obrazu 3d. Looking Glass dokonało rzeczy niemożliwej. Bowiem połączyło perfekcyjnie mocne cechy Ultima Underworld od Origin Systems i Tomb Raider od Core Deisgn. Efekt końcowy okazał się fenomenalny w postaci eksploracji niezwykle obszernych, atrakcyjnych poziomów i manipulowaniu wiarygodnym wirtualnym światem 3d. Jest to gra opowiadająca o przygodach cynicznego złodzieja Garretta, łącząca średniowieczną fantazję z XIX-wieczną technologią.
Fabuła. Wcielamy się w uzdolnionego złodzieja Garreta, który dorastając na ulicy nabrał złośliwej, pragmatycznej osobowości więc został zauważony i wciągnięty w szeregi tajemnej sekty złodziei. Szkolenie jakie przeszedł przygotowało go do życia akolity cechu złodziei. Sztuka ukrywania się w cieniu, bezszelestnego poruszania się, właściwe posługiwanie się łukiem oraz swobodne wspinanie się po linie i pływanie pod wodą to czubek góry lodowej zdolności Garreta jakie przyswoił podczas wtajemniczenia. Już jako arcymistrz złodziejskiego fachu obiera drogę samotności i odchodzi z sekty. Rozpoczyna sie jego droga ku przeznaczeniu, która wieść będzie pomiędzy dwoma siłami rywalizującymi ze sobą magią i religią technologii. W steampunkowym świecie magii i XIX-wiecznej technologii istnieje konflikt między religijnymi frakcjami Młota, którzy cenią postęp naukowy i reprezentują nowy porządek świata, a Poganami, którzy cenią nietkniętą przyrodę i reprezentują chaos. Można zrozumieć obie filozofie i żadna z nich nie jest całkowicie dobra ani zła. Od pierwszej chwili wtapiamy się w rozgrywaną mroczną opowieść pełną zwrotów akcji i nasze zaangażowanie utrzymuje się już do końca.
Gameplay. To gra, która najbardziej przypomina klimatem i stylem budowania poziomów pierwsze części Tomb Raider od Core Design. Ogromne i kapitalnie zaprojektowane poziomy do eksplorowania z klaustrofobiczną atmosferą to wizytówka Tomb Raider 1-4 oraz Thief 1 i 2. Na oryginalność Thief składa się wiele elementów, ale największym atutem jest, że nasz bohater wykonując poszczególne misje przede wszystkim musi pozostawać w ukryciu. Kryjąc się w cieniu, bezszelestnie poruszając się po tłumiących hałas podłożach, ogłuszając odwróconych tyłem wrogów, strzelajac z cichego łuku, wykorzystując dar zręcznych palców Garret przemyka się po ciemnych uliczkach średniowiecznego miasta, starych kopalniach, zagubionych katakumbach, które kiedyś były ośrodkiem tajemniczego kultu. Każde źródło światła w Thief nie tylko oświetla, ale także pozostawia różne stopnie cienia w obszarach, które nie są zakryte. Możemy wyciemniać pomieszczenia gasząc pochodnie. Jedynie korzystając z cienia możemy pozostać niezauważeni co prowadzi nas do znaczenia drugiego istotnego czynnika w grze...dźwięku. Strażnicy mogą także zareagować, jeśli usłyszą nietypowy dźwięk i zaczną próbować zidentyfikować ich źródło. Różne powierzchnie po których możemy chodzić wydają różne dźwięki podczas przemierzania ich. Na przykład chodzenie po trawiastym trawniku lub dywanie prawie nie powoduje hałasu. Z drugiej strony jeśli zdecydujemy się przebiec po podłodze z płytek nasze stukanie usłyszą wszyscy znajdujący się w niewielkiej odległości. Skuteczny złodziej szybko nauczy się, że chodzenie na palcach to najlepszy sposób na pozostawanie w ukryciu, a najgłośniejsze powierzchnie pokonuje, gdy nikogo nie ma w pobliżu lub pokrywa je wygłuszającym mchem. Duża część Thief polega spędzaniu w oczekiwaniu w cieniu obserwując trasy strażników, aż nadarzy się okazja do ruchu. Nawet jeśli uda się nam pozostać w ukryciu i w ciszy nadal przydarzą się nam chwile konfliktu. Ponieważ zazwyczaj walczymy z ciężko opancerzonymi strażnikami, którzy są dość wprawni w walce musimy korzystać z różnych narzędzi, aby upewnić się, że konflikt będzie na naszą korzyść, gdy to nadejdzie. Mamy dostęp do miecza, łuku z różnymi rodzajami strzał oraz pałki, której można używać do znokautowania kogoś, jeśli zajdziemy ich od tyłu. Możemy wtedy zanieść nieprzytomnego prostaka gdziekolwiek chcemy, najlepiej do miejsca, gdzie jego przyjaciele go nie znajdą. Garrett jest także wytrawnym kieszonkowcem i profesjonalistą w posługiwaniu się wytrychami. W miarę upływu czasu uzyskamy dostęp do nowych narzędzi z których większość ma na celu uchronienie nas od kłopotów. Przykładami są strzała wodna, której można używać do gaszenia nieznośnych pochodni i polewania wodą święconą nieumarłych wrogów, strzała z mchu, która rozrzuca mech po twardej podłodze dzięki czemu można po niej cicho chodzić oraz strzała z liną, która pozwoli strzelić do drewnianych powierzchni, abyśmy mogli wspiąć się wyżej. Natomiast strzały ogniste i gazowe szybko rozprawią się z kilkoma wrogami na raz. Także mikstury szybkości i miny lądowe są ważną częścią pracy mistrza złodziejstwa. W grze jest mnóstwo takich fajnych gadżetów i jak w każdym dobrym filmie połowa przyjemności z wykonywania nowych misji polega na odkrywaniu, którymi gadżetami lepiej operować, ponieważ to my decydujemy co zakupimy przed każdą misją. Gra nagradza naszą kreatywność myślenia. W Thief występują też wszelkiego rodzaju nieumarli i bestie, które wydają się naprawdę przerażające, a kultowy poziom Katedra ma więcej czynnika strachu niż większość gier survival horror. Gra oferuje kilkadziesiąt godzin zabawy. Chociaż mamy tylko kilkanaście misji większość z nich jest ogromna i daje większą satysfakcję na wyższych poziomach trudności, ponieważ mamy wtedy o wiele więcej celów do osiągnięcia. Mamy całe mnóstwo sekretów i skarbów do odnalezienia. Garret jest jednym z największych bohaterów gier jakich kiedykolwiek stworzono. Wielkie wyrazy uznania należą się programistom Looking Glass. Moja ulubiona misja w grze to Katedra.
Grafika i udźwiękowienie. Wizualnie gra dopracowana została wspaniale. Światło i cień współgrają ze sobą na każdym kroku wykorzystując mozliwości akceleratorów graficznych w 1998 roku. Większość środowisk to ogromne, fantastyczne, a jednocześnie wiarygodne zrujnowane miasta, zaginione świątynie, jaskrawe rezydencje, niemal zaawansowane technologicznie fabryki, złowrogie katedry, które pomagają zachować spójny i kreatywny projekt wizualny. Przestrzeń gry tworzy nie tylko obraz, ale też cyfrowy dźwięk wykorzystujący technologię 3d co było nowatorskie. Słyszymy szuranie wrogów, bełkotane słowa, ciche pogwizdywanie czy stukot kroków. Podczas misji nie ma muzyki, ale dudniąca, industrialna ścieżka dźwiękowa podczas pięknych, stylizowanych animowanych przerywników filmowych doskonale pasuje do mrocznej magii i maszynerii.
Podsumowanie. Nawet, jeśli nie utożsamiamy się z mistrzem zodziejstwa Garrettem, wyrazistym antybohaterem, który jest tak dobry w swoim fachu, że prawie nic nie jest w stanie go zaskoczyć to szybko przekonujemy się, że nacisk na skradanie się, strategię i pomysłowość w połączeniu z silną strukturą narracyjną i doskonałym projektem misji składa się na wybitne dzieło, które jest stylowe, poważne, satysfakcjonujące i wyjątkowe przekraczając wszelkie nasze oczekiwania. Szybko uczymy się kochać ciemność w Thief nawet jeśli ta ciemność sprawia, że wszystko wygląda ponuro. Jednocześnie czasem uśmiechamy się stojąc w cieniu, gdy usłyszymy strażnika, którzy nuci jakąś melodię i mamrocze coś do siebie bądź słyszymy rozmowę dwóch strażników, która jest najzabawniejszym przekomarzaniem pomiędzy strażnikami jaką kiedykolwiek usłyszymy w grze video. Thief to bez wątpienia Ojciec chrzestny gier skradankowych. Najlepsze skradanki w historii gier to Thief 1 i 2 oraz Metal Gear Solid 1-4, a szczególne miejsce w moim sercu znalazły Thief 1 i 2 oraz MGS 1 i 3. Gra najlepiej wygląda po dograniu tekstur HD.
https://www.youtube.com/watch?v=AXyrmgWiv3U&list=PLuIQOsLHStv1leNSHU1PRUCxEQpyTzPdx&index=4&ab_channel=schell244