Najciekawsze materiały do: Divinity: Original Sin - Enhanced Edition

Strasznie dobra i przyjemna gra, trzeba będzie sięgnąć po część drugą niebawem.

Dla mnie ta gra jest jakaś nie przystępna ^-^ Mozolna, drażni mnie poruszanie się po mapie. Eksploracja jakoś mnie nie zachęca. Gram kilkanaście godzin i robię jedną misję fabularną - nie żeby to było złe, ale nie jest to nawet ciekawe, może trochę intrygujące, ale nudne. Walka nawet na plus, trzeba dobrze się przygotować i zaplanować jej cały przebieg. Nie wiem czy uda mi się skończyć tę grę, ale coś mnie trzyma przy niej. Nie wiem czy nie przerzucić się na drugą część bo ponoć "lepsza".
A i zapomniałbym soundtrack bardzo wpada w ucho i przyjemnie się łazi po tym świecie słuchając go. Jeżeli chodzi o "nowoczesne, klasyczne erpegi" PoE kupuje mnie bardziej.

Jestem gdzieś chyba w połowie bądź 2/3 części gry ale mam jej już całkowicie dość. Gameplayowo jedna z najlepszych jakie w życiu grałem, soundtrack też o niebo lepszy niż w takich Pillarsach, tak już taki crafting jest nużący i denerwujący, nie cierpię grać w gry gdzie trzeba mnóstwo śmieci zbierać żeby coś tam innego stworzyć a tu niestety trzeba to robić bo kasy za dużo z lootu nie da się zdobyć :( . Najgorszą jednak rzeczą w grze jest świat przedstawiony, którego za nic nie potrafię wchłonąć(wiele tam irracjonalności, których zazwyczaj nie lubię, zwłaszcza w takich ilościach jakie występują w grze) oraz fabuła, która delikatnie mówiąc nie powala na kolana. Przyłapałem się na tym, że nie polubiłem żadnej postaci, autentycznie żadnej. Dałem sobie kilkumiesięczną przerwę, niestety wystarczyła mi zaledwie na przejście Hiberheimu i zniechęcenie znowu dopadło. Wątpię, żebym tą grę kiedykolwiek ukończył ale jeszcze tego nie wykluczam, na razie porzucę ją na jakiś czas aż chandra minie.

Bardzo satysfakcjonująca, nagradzająca pomysłowość i inteligencję gra.

Zmiana formuły wyszła Larianowi pierwszorzędnie.
Nie będę rozpisywał się o wszystkim po kolei, bo i po co? Jest bardzo dobrze.
Tyle- tylko i aż.

Najsłabszym ogniwem jest konstrukcja scenariusza. Nie zrozumcie mnie jednak źle- historia koniec końców okazuje się wzruszająca i przyjemna w odbiorze.
Najbardziej męczył mnie sposób w jaki autorzy nas kolejnymi informacjami obdarowywali. Zazwyczaj wiązało się to z całkowicie pozbawionymi sensu (początkowo) monologami, wygłaszanymi przez kompletnie nieznane nam postaci.

Jejku jaka ta gra jest dobra ! Aktualnie mam 50 godzin na liczniku i jestem zachwycony. Gra podoba mi się dużo bardziej niż Baldur, PoE czy inne tego typu. Świetny turowy system walki, piękny, różnorodny świat, cudowna muzyka, satysfakcjonujące niebanalne questy. Jedyny minus to bałagan w ekwipunku - nie ma dobrego system zarządzania tzw "śmieciami" przeznaczonymi na sprzedaż.
Na początku byłem trochę przytłoczony całością ale im dalej tym lepiej. Postacie takie jak Władek Życzliwy-Studziński czy Owcołak - wyborne.
Zdecydowanie polecam wielbicielom pięknych, głębokich gier rpg.

D:OS 2 uważam za najlepsza gre ostatnich lat, więc po dwójce postanowiłem ograć jedynke i ściana. Gra wybitnie nastawiona pod coopa bo w innym przypadku mam cringowe rozmowy miedzy dwójką bohaterów które w praktyce wyglądają tak że rozmawiam sam ze sobą. Przy tej opcji odpadłem po 15min. Wchodze w druga mozliwosc czyli ustawienie charakteru drugiego bohateru co sprowadza sie do tego ze albo jest ulegly i na wszystko sie zgadza albo odwrotnie. No tez to nie to żeby drugi glowny bohater nie mial unikalnego charakteru tylko taki jaki wybiore ja. Odpadlem po 15min. No i trzecia opcja - coop - wzialem kolege i tez wytrzymalem jakos 30-40min bo zwyczajnie granie z kims w RPG mnie nie rajcuje, kazdy ma swoje tempo gry, jeden woli zagladac wszedzie a drugi pędzić i tu mi sie to nie zgadzalo. Dodatkowo nie mozna sie w fabule wkrecic bo jakos zle zrobiony jest ten coop i co znajomy rozmawia z npc to ja tego nie widze i wice wersa.

O tej grze dowiedziałem się trochę po jej premierze dlatego od razu mogłem zagrać w enhanced edition. Nie widzę też sensu by przy dalszych podejściach grać w podstawą wersję. Mimo, że początkowo czytając recenzje, opisy i oglądając grafiki miałem trochę obaw to na szczęście okazały się one całkowicie bezpodstawne. Gra jest rewelacyjna.

Zalety:

1. Przenikające wszystkie elementy gry poczucie humoru i lekkość. Mimo, że zdecydowanie wolę ciężkie i ponure klimaty jak te z pierwszych pillarsów to nie miałem żadnego kłopotu z przyzwyczajeniem się do dużo lżejszego klimatu divinity. Przejawia się on czy to przez dialogi, postaci, opisy, zadania czy wygląd obiektów. I nie chodzi mi o pojedyncze żarty po których zbiera się szczękę z podłogi, cała gra jest przesiąknięta pozytywnymi emocjami. Ciepła, urocza opowieść która nie wstydzi się samej siebie, potrafi z siebie żartować ale nie przekracza granicy parodii czy absurdu. I to mimo tego, że ratujemy świat i okolice przez zniszczeniem więc stawka jest wysoka. Muszę też pochwalić twórców, że potrafią umiejętnie żonglować emocjami graczy a przynajmniej moimi. Zabawne scenki szybko mogą przemienić się w smutne czy refleksyjne co uderza w nas mocniej niż gdybyśmy od początku się tego spodziewali. Kto zabił pewnego elokwentnego trola ten wie o czym mówię.
2. Turowa walka. W sporze aktywna pauza vs tury nie stoję po żadnej stron, cieszę się, że powstają i takie i takie gry. Tutaj mogłem cieszyć się w pełni taktyczną walką, wymagającą i nagradzającą myślenie. Przy zastosowaniu odpowiedniej taktyki trudne walki potrafią stać się wyjątkowo proste. Można teleportować przeciwników w miejsca z których nie będą potrafili się wydostać, wykorzystywać cechy terenu i stosować inne sztuczki.
3. Dobrze poprowadzony wątek główny. Co prawda wspomniałem już o ratowaniu świata więc jak łatwo się domyślić jest sztampowo ale i tak intryga potrafi wciągnąć.
4. Bardzo dobrze dobrane głosy postaci. Podkładający głos aktorzy wyraźnie wczuwają się w role, wypowiadają swoje kwestie energicznie i charakterystycznie. Proste słuchanie kłócących się strażników czy rozmowa ze zwierzętami potrafi dostarczyć wiele radości.
5. Dbałość o szczegóły. Twórcy przewidzieli wiele rzeczy które gracze mogą próbować robić i przygotowali na to swoją odpowiedź. Dzięki temu tym bardziej chce nam się próbować szukać własnych rozwiązań różnych problemów, czy to w trakcie walk czy poza nią.
6. Błyskotliwe dialogi które nie nudzą.
7. Właściwie brak ekranów ładowania. Gramy na kilku ogromnych mapach. Jak to cudownie wygląda w porównaniu do takich pillarsów czy tyranny.
8. Muzyka. Czuć, że robiona z pasją.

Wady:

1. Mało rozbudowani towarzysze. Z każdym z nich jest związane zadanie które ciągnie się w większości przypadków aż do końca gry i jest wieloetapowe, czasem się odezwą lub coś skomentują ale jest tego raczej niewiele. Nie jest jednak też tragicznie.
2. Wątek główny co prawda jest dobrze poprowadzony ale jednak ta sztampa trochę męczy. Zwłaszcza rozmowy z Zaxem i tą całą prządką.
3. Brak cyklu dnia i nocy. Pierdoła ale się czepnę bo czemu nie.

Gry tego typu powinny byc w rzucie izometrycznym, a nie w 3D. Polowe czasu gry zajmuje zabawa w "operatora kamery", co na dluzsza mete jest diabelnie frustrujace!
Gra nie ma startu do obu czesci PoE i do "Tyranny". Jedyne co mi sie tu podoba to turowy system walki, choc nie do konca...
Nie rozumiem dlaczego w trakcie walki musze siegac po granaty do plecaka? Jakos malo intuicyjna jest dla mnie obsluga tej gry. Mam nadzieje, ze uda mi sie dojsc do konca... Druga czesc podobno jest lepsza (?)

Do pierwszej części Divinity: Original Sin podchodziłem kilka razy, za każdym razem gra odpychała mnie z kilku powodów - powolna i nieco toporna rozrywka, nieczytelny interfejs, szczególnie lista zadań oraz mapa, czasami nierówny poziom trudności. Przez wymienione rzeczy nieraz utknąłem w różnych miejscach i traciłem sporo czasu.
Finalnie po jakimś czasie odnalazłem się w tym całym chaosie i okazało się, że to kawał dobrego RPG. Miła dla oka oprawa wizualna i genialna, zapadająca w pamięć oprawa dźwiękowa, wciągająca historia, świetny klimat.
Eksploracja świata ogólnie jest satysfakcjonująca, lecz tak jak już wspomniałem czasami można utknąć, ponieważ menu z zadaniami jest nieco nieczytelne, a gra nie prowadzi gracza za rękę i zmusza do dokładnego śledzenia każdego wydarzenia - dla niektórych ludzi zapewne to zaleta - lecz dla takich jak ja, którzy mają coraz mniej czasu na granie to trochę męcząca kwestia.
Walka jest wymagająca, szczególnie na początkowych etapach, generalnie trzeba być skupionym i wykonywać mądre ruchy, aby przetrwać.
To pierwszy tytuł od wielu lat przy którym kilka razy sięgałem po pomoc do poradników czy youtube.
Grałem na średniej klasy laptopie i miałem stałe 60fps przy 2k i full detalach. Dodam, że grałem na padzie od ps4 i grało się całkiem wygodnie.
Generalnie polecam, jak dla mnie mocne 8/10. Chwila odpoczynku i planuję drugą część oraz Baldur's Gate 3 - mam nadzieję, że w przypadku tych tytułów będzie tylko lepiej :)

Moja ocena 7.0 ----------------------------------------------------------------------------------- czas gry 147:54

Jest to pierwszy kontakt z tą serią i powiem szczerze że zrobił wrażenie. Od zatrzęsienia mechanik których trudno szukać w innych RPG’ach. Zabieranie ze sobą skrzyń oraz wybuchowych beczek, możliwość przesuwania tych przedmiotów do dezaktywacji pułapek, piramidy teleportacyjne, możliwość teleportowania się za zamknięte drzwi i wiele wiele innych (na pewno wszystkich nie poznałem ) Tutaj zamrażanie wody, podpalanie oleju nie jest tylko dodatkową ciekawostką, lecz mechaniką na której trzeba polegać w każdej bitwie.

Rzemiosło także ciekawe lecz nie jest skomplikowane. Na przykład łączymy gwoździe z dowolnymi butami i możemy spokojnie podróżować po lodowej krainie bez strachu o przewrócenie się postaci. Niestety plecak jest olbrzymi i trudno wypatrzyć tam ikonę rzeczy która nas interesuje.

Turowe bitwy są znacznie ciekawsze niż w XCOM2 i nie mogłem powiedzieć by męczyły bądź nużyły, ale są naprawdę czasożerne. Poważnie. Wieczorem zaczynam podróżować kanionem pilnowanym przez kilka grup goblinów do kopalni Luculli. Gdy do niej dotarłem pykła trzecia godzina i pasowało iść spać. ( żadne zadanie nawet nie drgnęło ). Dobrze iż można zapisywać w czasie tur. Paradoksalnie nie można zastopować podczas zwykłej eksploracji. Często boli lawirowanie drużyną miedzy pułapkami. Brak także zmian pory dnia. Jedynie po wpisach w dzienniku można dowiedzieć się który mamy dzień i godzinę.

Przyjemne motywy muzyczne – nie nudzą, a i potrafią wpaść w ucho. Do grafiki też nie mam zastrzeżeń. Ładne widoczki, a i zbroje nieźle wyglądają na bohaterach. Choć wydaje mi się że osoby robią wrażenie jakby były zrobione z plasteliny.

Jednak Divinity poległ na elementach które w szczególności interesują mnie w RPG'ach . Towarzyszy mamy tylko czworo, a co gorsze są źle napisani przez co ich los nie są interesujące. Fabuła zła nie jest, choć rozwija się powoli. To też przedstawienie strasznie jest rozwodniona i staje się nieciekawa. Świat i zadania często infantylne. Na przykład obok składania ofiar z ludzi, rzeź wioski, przekleństwa zbłąkanych dusz mamy postacie które wypowiadają się jak z animacji Disneya. Po prostu mi się to nie klei.

Bardzo mało bohaterów zapada w pamięć. Dwójka protagonistów których tworzymy możemy przez swe wybory zachowani ukształtować co z kolei wpływa na premie statystyk. Jest to nawet niezłe do odgrywania ról, ale jakoś nie potrafię sobie wyobrazić komfortowej gry z drugim graczem w taką produkcje.

Dobra gra, choć ocena siedem jest dość naciągana. Jednak nie mogę zrozumieć że tak oryginalny i ciekawe pomysły na rozgrywkę idą w parze z tak skopaną narracją. Na ten moment bardziej preferuje nowego Tormenta choć oceniłem podobnie. Aczkolwiek z pewnością za jakiś czas sprawdzę powszechnie uważaną za lepszą kontynuacje Divinity.