Najciekawsze materiały do: The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Nie wiem czemu, ale jakoś trudno jest mi wyrazić moje odczucia względem tej gry. To z jednej strony świetna produkcja pod względem otwartości świata, klimatu i gameplayu... Ale z drugiej fabuła (choć jest ciekawa) to zajmuje ona jakieś 5% całej gry, zadania poboczne to w większości "Aja, ale się zmęczyłam, przynieś mi napój" czy "Aj chce zobaczyć to, przynieś mi tego zdjęcie", a gra po czasie staje się banalnie prosta i po 40h była dla mnie już trochę monotonna.

Eksploracja, choć bardzo fajna na początku, to po czasie była dla mnie taka... niepotrzebna. Moje bronie pozwalały na rozwalenie każdej maszkary, więc poza ciekawością nic mnie nie pchało do niej. Mogli ten system zrobić troszkę inaczej, bo od pewnego momentu Link był na tyle wytrzymały, miał na tyle dobrą zbroję i tak często zdobywał dobre bronie, że nic nie było wyzwaniem.

Mimo to, gra mało kiedy mnie nudziła, nie musiałem się zmuszać, aby ją ukończyć (a zrobiłem to w 55h). Napisałem to wszystko w taki sposób, jakbym gry nie lubił (tak przynajmniej mi się wydaje), ale prawda jest taka, że to twór piękny, wart ogrania... Ale niekoniecznie wart kupienie konsoli. Zwłaszcza, że emulator Wii U (na którym grałem, by nie było, grę kupiłem) jest dobrze dopracowany i pozwala grać w 60fps i 1080p, nawet Switch nam tego nie zapewni.

Dodam też, że to druga Zelda jaką ukończyłem. Pierwszą był Minish Cap... Chyba pora zabrać się za resztę.

Super mega 250zł warta cena super gra

jestem przy końcówce, a gram na PC w emulatorze, gra działa płynnie i pięknie w 60fps bez żadnych problemów na średniej jakości sprzęcie, wiec jak kogoś to interesuje to można grać w te gre nawet na komputerze, który nie jest z wysokiej półki
dobra gra, fajny świat, przyjemnie biegało sie bez celu po całej tej mapie odkrywając nowe dungeony, wieże, znajdźki, nie grałem w żadną poprzednią część zeldy więc nie mam porównania, ale questy itd. dosyć biedne, zwykle ktoś daje nam questa i wracamy po 10 albo więcej godzin kiedy przypadkiem udało sie nam go wykonać do tego npcta po nagrode, więcej zabawy jest z głównym questem oczywiście, no ale to też nie jest to mięso według mnie, dla którego sie gra w BOTW. jest to gra, która daje graczowi wiele mechanik i nie mówi w prost jak ani kiedy ich używać, jest co prawda pare tutoriali, ale mówiąc szczerze, to połowe z tych rzeczy zdołałem odkryć sam

gra nie traktuje gracza jak idioty, nie mówi mu co ma robić, tylko wrzuca go w ten wielki otwarty świat z jednym celem - pokonanie Ganona - i powoli, ale do przodu, zbieramy coraz lepsze bronie, zbroje, odkrywamy różne mechaniki, aż w końcu z lamusa biegającego z patykiem zmieniamy sie w potężnego rycerza z wielkim mieczem i masywną zbroją, daje to bardzo dużo satysfakcji i przyjemności w samym odkrywaniu tego wszystkiego, jest to bardzo dobrze zrobiony otwarty świat, ale nie brak mu wad, po wielu godzinach biegania można sie tym już zmęczyć i np. mnie już to zmęczyło i musiałem zrobić przerwe na pare dni, ale jak wróciłem to (prawie) dokończyłem ją w ciągu. do tego dungeony po pewnym czasie wydają się powtarzalne, już nie chce sie ich wykonywać i robi sie je ode chcenia, tylko po to aby wzmocnić staty, brakuje większej różnorodności obozowisk potworów, dlatego że jest ich może ze 3-4 rodzaje, które powtarzają się przez większość gry, są miejsca, w których są trudniejsi przeciwnicy, gdzie można oczekiwać większej nagrody, lecz jest tego niewiele i nie jest w stanie wypełnić tej pustki, którą czuje sie po powiedzmy 40h godzinach gry, kiedy jeszcze przed walką z przeciwnikami cały scenariusz mamy odegrany w głowie i wiemy co i jak sie wydarzy, niewiele jest momentów w całej grze, które by sie znacznie od siebie różniły, gra po 40-50h staje sie ciasna, ma sie wrażenie, że już nic nie ma sensu i chciałoby sie zrobić coś aby dać tej grze kopa i zrobić jakiś wielki progress, coś co by nas znowu pobudziło i nadało ponownego pędu naszej rozgrywce, co prawda jest taki moment, kiedy pokonujemy Divine Beasts, lecz prócz kontaktu z innymi NPC w tym czasie, odkryciu miast itd. związanymi z Divine Beasts, nie czuć już tej świeżości ani kopa pchającego nas do przodu jak ma to miejsce na samym początku kiedy następuje zachłyśnięcie całym tym światem i czujemy wielką chęć do odkrywania go
system walki na początku denerwuje, ale da sie do niego przyzwyczaić, ma sens ze względu na zbieranie Korok Seeds, którymi powiększamy nasz ekwipunek i psucie sie broni nie boli tak bardzo, kiedy w zapasie zawsze mamy przynajmniej kilka broni od bardzo potężnych, które chomikujemy na bossów i mini bossów, poprzez bronie średnie i słabsze, których uzywamy do większości rzeczy typu walka, wydobywanie surowców itd.

to, co najbardziej lubie w tej zeldzie to system jedzenia i jego tworzenia, jest to coś genialnego, chciałbym żeby w różnych grach survivalowych też było coś w tym stylu, odkrywanie nowych przepisów i kombinowanie co tu zrobić aby ulepszyć jakiś potion albo żarcie, lub zupełnie wymyślanie nowych rzeczy też daje frajde
minusem tej gry są dla mnie dungeony, co prawda wiele z nich wymaga chwili pomyślunku i skupienia, ale większość dungeonów to po prostu zapychacze, coś co MUSISZ zrobić, jeśli chcesz troche podbić statystyki postaci, jest to męczące i po pewnym czasie sprawia, że już w ogóle nie chce sie do nich wchodzić, lecz prędzej czy później (o ile nie jesteś jakimś speedrunnerem) i tak musisz do nich wejść aby wzmocnić swoją postać o dodatkowe życia i większą kondycję

gra powoli dawkuje zawartość, wiele tej zawartości zablokowane jest za niewidzialną ścianą, która wymaga od ciebie większej ilości kondycji aby się gdzieś wspiąć, lub większego życia, by móc pokonać przeciwników stojących nam na drodze do pewnego miejsca, lecz prawie zawsze jest co tam robić, coś do odkrycia, coś do zabicia, wiele miejsc w których warto stanąć na chwile i spojrzeć dookoła na ten wielki i piękny świat. pierwsze godziny gry to po prostu bieganie po łąkach, na których wbrew pozorom też jest bardzo dużo ciekawych i fajnych rzeczy, a później dochodzimy do bardziej różnorodnych lokacji, co też nie jest takie proste, bo poza silnymi potworami, naszym przeciwnikiem jest też natura, wysokie góry bez półek skalnych, które wymagają wielkiej ilości kondycji i potraw jej zwiększających, mróz oraz gorąc, które nie pozwolą nam wejść do pewnych lokacji bez uprzedniego przygotowania się w jedzenie, mikstury, a nawet ubrania chroniące przed warunkami atmosferycznymi itd. wszytko to składa sie na niesamowitą całość i pcha gracza do rozwoju, aby móc do tych wszystkich miejsc w końcu dotrzeć

poza tym gra ma wiele różnych smaczków, ciekawostek, fajnych, małych historii i rzeczy, na które wciąż napotykasz i które sprawiają, że niby pusty świat, staje sie ekscytujący i warty zwiedzania i zaglądania w każdy kąt
bardzo dobra, piękna i minimalistyczna gra, w którą praktycznie każdy powinien zagrać, wciąga na wiele godzin i zachwyca swoją prostotą, a jednocześnie ogromem rzeczy, które tam można robić
należy też mieć na uwadze, że gra mimo ogromu i piękna świata, nie jest zrobiona z AŻ tak wielkim rozmachem jakby sie wydawało, (to co tu pisze, pewnie jest oczywistością, dla fanów zeldy, ale może nie dla wszystkich graczy) gra nie zaskoczy nas zbyt wielką ilością przerywników filmowych, nie doświadczymy pięknie napisanych, skomplikowanych questów, nie ma tam wyborów a nasza swoboda sprowadza się do tego, co w danej chwili chcemy robić i gdzie iść, lecz nie ma żadnego wpływu na fabułę lub wydarzenia dookoła nas, w pewnym sensie jest to gra zamknięta, szczególnie jeśli chodzi o fabułę i kiedy znudzi nam sie już eksplorowanie świata, to zmuszeni jesteśmy iść prostym korytarzem prowadzącym do walk z divine beasts, które na początku zachwycają, lecz kiedy spojrzy sie na nie dokładniej, to są równie pustymi zapychaczami, co dungeony. jest wiele rzeczy, które bym mógł jeszcze skrytykować lub pochwalić, ale kto to wszystko będzie później czytał xD także zostawiam to w tym miejscu

jedna rzecz, która mnie bardzo mocno denerwowała, to używanie gyro w dungeonach, ale moge zgonić to na siebie, dlatego że gram na emulatorze, a pad od xbox one nie ma żyroskopu i korzystam z zewnętrznych programów łącząc się z telefonem i to nim przechodze dungeony wymagające żyroskopu, ale to tak w ramach ciekawostki, jakby ktoś chciał grac na emulatorze to w 100% da sie przejść tę grę bez większych problemów

Podstawowym atutem gry jest eksploracja, która jest dobra ale dość szybko okazuje się w 80-90% nie znajdujemy nic ciekawego co z czasem zaczyna mocno frustrować. Jedynie zagadki, tych jest od groma i jak ktoś lubi zagadki to będzie bawił się wyśmienicie, ale reszta elementów gry jest raczej przeciętna.

Do tego gra uwielbia nadmiernie irytować.

Magiczna gra. Warto dla niej kupić switcha

Pierwsze podejście w 2017: 60h do ubicia Ganona i myślałem że koniec.

Wróciłem w 2019 i wsiąkło w sumie 400h / prawie 100% ukończenia gry (bez wszystkich koroków).

Teraz mamy 2020 i wciąż czasem zaglądam co tam wyprawiają niektórzy Japończycy.

Po prostu Zelda.

Najlepsza gra na switcha jaka powstała obowiązkowy tytuł!!

Nieźle ktoś kolorki podsycił. Tego mi właśnie brakowało, by kolory nie były takie wyblakłe.
www.youtube.com/watch?v=RwuiGTNoEJA

Bawiłem się nieźle. Jakiś czas temu próbowałem na WiiU grać, ale mi nie podeszła, tym razem wróciłem na switch i ukończyłem w 4 dni (główny watek, 4 bestie, wszystkie wspomnienia). Gra jest naprawdę spoko, jedna z niewielu gdzie po ukończeniu nadal gram. Czemu nie 9-10/10? Za pełno upierdliwości typu:
- jednorazowe bronie i tarcze,
- mały ekwipunek,
- konieczność zbierania jedzenia,
- gotowanie - jedna potrawa na raz, brak możliwości robienia po prostu z przepisu - trzeba wybierać produkty, animacje,
- w ogóle wszystkie menu są niezdarnie zrobione ...
- walka, nie podoba mi się nacisk na parowanie i uskoki.

- tylko na Swithch/WiiU, popup, niska rozdzielczość, 30 fps. Robi wrażenie co wycisnęli z tak słabych konsol, ale po ostatnio ogranym Horison FW człowiek zastanawia się, jak by ta gra wyglądała na porządnym sprzęcie.

Pomimo wad ma coś w sobie, zwykle sprzedaję gry po przejściu, ale tą sobie zostawię.

Fajne połączenie open worda z survivalem, ale akurat tej drugiej survivalowej części nie lubię w grach, więc sobie odpuszczę przejście tej gry do końca. Z wad mogę wymienić duży, ale pozbawiony szczegółów świat przypominający taniego MMORPG i faworyzowanie przez grę spędzania godzin na zbieractwu i przeczesywaniu każdego zakątka mapy. Z zalet na pewno rzuca się w oczy mnogość ukrytych, ale intuicyjnych mechanik, oraz interakcji z przeciwnikami i przedmiotami. Dobra gra, ale nie dla mnie.

https://www.zelda.com/breath-of-the-wild/media/?cid=N1115-01:ch=pfb

Explorer''s Guide teraz do pobrania za darmo.

Dużo hype’u nazbierała Zelda, nazywana jest „najlepszym open worldem” w historii, przywoływane są wysokie oceny na Metacriticu. Ja mam jednak wrażenie, że gry japońskie „grają po prostu na easy” – i więcej się im wybacza (grind, infantylne fabuły, słabe AI, seksizm - nie żeby mi to przeszkadzało, ale obrywa się tylko produkcjom zachodnim).
Nie mam tutaj zamiaru stawać okoniem i obrzucać produkcję Nintendo błotem – nie zrozumcie mnie źle, to dobra, przyzwoita produkcja, ALE jeśli nie masz fiksacji na temat japońszczyzny, to warto przed zakupem spojrzeć na tę produkcję bardziej krytycznym wzrokiem. Tym bardziej, że gry Nintendo do tanich nie należą, a sam dałem się ponieść masowej histerii na temat Animal Crossing, a zamiast dostać drugie Stardew Valley (tak wiem, Barone wzorował się na AC) straciłem bezpowrotnie dwie i pół stówy.
Dlatego, jeśli zamierzasz zakupić Zeldę z 2017 roku, ale jesteś trochę sceptyczny do zakupu, to zwróć uwagę na wady tej produkcji o której rzadko się wspomina:
- świat jest wielki, przeolbrzymi wręcz, ale strasznie pusty. Ok, są tam jakieś biomy – łąkowo-lesny, tropikalny, zimowy, pustynny, ale ogranicza się to do olbrzymich pustych połaci ziemi. To nie produkcje Bethesdy, gdzie na każdym kroku czai się jakaś ciekawostka, detal, konstrukcja…
Fani Zeldy uważają za jedną z jej zalet to, że możesz podróżować bez korzystania z mapy – ok, ale to dlatego, że Nintendo poszło na wertykalne ukazanie świata, częste góry i wieże ułatwiają orientację, ALE między nimi są wspomniane połacie przez które trzeba drałować. Ok, ma to w sobie jakąś relaksującą przyjemność, ale za pierwszym razem. To jeden z nielicznych open worldów, gdzie nagminnie korzystałem z szybkiej podróży. Gry – chociażby wspomnianej Bethesdy, ale też 3 Wiedźmin, RDR, seria Watch Dogs, GTA, Mafie – tam wszędzie też możesz podróżować bez mapy, ale środowisko jest dużo bardziej atrakcyjne, pełne detali. W wiedźminie np. rozróżniałem skrzyzowanai w lesie po charakterystycznych punktach – kapliczkach, rozwalonym wozie, wielkim drzewie.
Wszystkie wspomniane open worldy dawały mi przyjemność, która w Zeldzie BotW jest znikoma – wirtualną turystykę.
- ciekawe miejsca – oczywiście nie jest tak, że Zelda nie ma absolutnie niczego do zaoferowania. Sęk w tym, że ten przeogromny świat ma do zaoferowania co najwyżej kilka-kilkanaście osad, w których nie ma za wiele do roboty. Dodatkowo, brakuje mi tutaj (na duuuużo większą skalę) tego, z czego słyną gry Bethesdy – mnóstwo małych lokacji, które same opowiadają historię – tutaj jakaś jaskinie gdzie odprawiano czarną magię, w kolejnej jaskini mamy łóżko, na nim dwa przytulone szkielety, noże i puste butelki wina, idąc przez pustkowia słyszymy wybuch – i idąc tam, skąd dobiegł hałas przeszukujemy zgliszcza, by uzmysłowić sobie, że oto… wyjebała bimbrownia XD. Po 50 godzinach grania w Zeldę nie mam ani jednej równie ciekawej historii ze świata.
- znajdźki – w branży Ubisoft uchodzi za korporację, która lubi zaśmiecać mapy tysiącami mało angażujących znajdziek. Sęk w tym, że jest to jeden z koronnych argumentów przytaczany przez fanów Zeldy, który jednocześnie jest największą hipokryzją, bo w Zledzie te znajdźki są
absolutnie mało angażujące. Szukamy nasion Koroków – na zasadzie igły w stogu siana. No może przesadzam, bo te zazwyczaj są pod kamieniami lub trzeba wrzucić jabłko do miseczki przy posążku bóstwa (?), czasem zrzucić kamienie w przepaść, ale wchodzenie na występ skalny by upewnić się, czy znajdę tam TEN kamień to mało pasjonujące zajęcie. Oprócz nasion zbieramy też orby, te pozyskać można w świątniach – wszystkie mają IDENTYCZNY wystrój (ascetyczny, niby-cyfrowy), a zadaniem gracza jest sprostać wyzwaniu – czasem logicznemu, czasem zręcznościowemu, czasem obydwu by ten orb uzyskać. Większość mnie zwyczajnie irytowała. Zanim wyjaśnię co dają orby i nasiona – często czytałem przy okazji Zeldy, że „jeśli czegoś nie chcesz robić, to nie musisz (bo to piaskownica)”, sęk w tym, że w porównaniu do wspomnianych znajdziek z gier Ubisoftu, tu naprawdę powinno się odwiedzić co najmniej kilka świątyń. Jak zbierzemy 4 orby, dostaniemy w specjalnych miejscach dodatkowe serduszko, co jest wręcz niezbędne do pokonania silniejszych stworzeń – i zakładam – Calamity Ganona, głównego bossa. Bez nasion już się można obejść, ale zebranie kilku odblokowuje dodatkowe miejsca w ekwipunku, co sprowadza nas do:
- niszczące się bronie – to akurat częsty zarzut wobec Zeldy
- dużo klikania w ekwipunku – tworzenie potraw czy mikstur też jest męczące i czasochłonne
- walka – niby są jakieś kombinacje, ataki specjalne, ale taki lamus w Nintendo jak ja korzystał w zasadzie tylko z podstawowego ataku + łuk + czasem zamrożenie i bomby. Niemniej – brak nagród za wygranie walki z przeciwnikami (w skrzyniach zazwyczaj jest scam) skutkował tym, że od dłuższego czasu po prostu unikam walki – więc zamiast monotonnej walki, mam tylko monotonne, średnio atrakcyjną eksplorację (na razie 50+ h grania i ok. 45% odsłoniętej mapy)
- pozorna innowacyjność – fani Zeldy też często mówią o wyjątkowych doznaniach czy innych niesamowitych „ficzerach” sęk w tym, że pod tymi hasłami czają się znane już bardzo dobrze mechanizmy – jak crafting, używanie tarczy do defensywy (a zjeżdżanie na niej to bajer jednej sztuczki, nie żadne odkrycie, ludzie!)
Jak wspomniałem – nie ukończyłem jeszcze gry, po 50 godzinach (i to rozwodnionych na kwartał grania) mogę się wypowiedzieć i wystawić ocenę. Dla mnie jest to tytuł zbyt rozbuchany – mało treści, za duży i za pusty świat, fabuła bez polotu, ale miejscówki – szkoda, że nieliczne i w zasadzie z typowymi questami – naprawdę klimatyczne.