Star Wars: The Force Unleashed II - przed premierą

Jest takie uniwersum, które może poszczycić się wyjątkową mocą (ha!) oddziaływania na swoich fanów. I choć większość z nich dostrzega niedociągnięcia tego wykreowanego przez George’a Lucasa świata, to i tak są mu niemal bezgranicznie oddani. Twórcy zaś doskonale o tym wiedzą i ciągle dokładają nowe produkty do niezliczonej masy dzieł rozwijających jego historię. Całe szczęście, że niektórzy z owych autorów starają się wyciągać wnioski ze swych poprzednich dokonań i chcą, by nowe tytuły pod każdym względem przyćmiewały stare.

Mowa oczywiście o przepotężnym (w każdym znaczeniu tego słowa) uniwersum Gwiezdnych Wojen, które będziemy mieli okazję ponownie odwiedzić jeszcze w tym roku za sprawą gry Star Wars: The Force Unleashed II. Na wstępie mała uwaga – jeśli należycie do osób, które przeleżały ostatnie 2 lata w karbonicie i nie mają pojęcia o prawdopodobnie najdynamiczniejszej i najefektowniejszej „gwiezdnowojennej” grze ostatnich lat, to uprzedzam – będą spoilery. Takie naprawdę istotne, w stylu „Vader jest ojcem Luke'a”. Skoro pierwsza część gry otrzymała nagrodę za scenariusz, to bez przypomnienia fabuły (i zakończenia) nie sposób zapowiedzieć sequela.

Jeśli ten szturmowiec jest kobietą,to obrazek nabiera nowego znaczenia...

Rzecz działa się między III a IV epizodem filmowej sagi. Jako Starkiller (tak przy okazji – tak początkowo miało brzmieć nazwisko Luke'a), tajny uczeń Dartha Vadera, na przestrzeni kilku rozbudowanych misji wykonywaliśmy jego wolę, przy okazji dziesiątkując niekończące się zastępy anonimowych szturmowców, rzucając skrzyniami i machając mieczem świetlnym. Wyglądało na to, że historia zakończy się pozytywnym akcentem, gdy nagle okazało się, że nasz mistrz to niegodziwa oszukańcza szuja (tak, ten odziany w czerń Lord Sith! Zaskoczenie!) i że oto wszystko zmierza ku najgorszemu. Gra miała dwa zakończenia: albo zaślepieni zemstą postanawialiśmy zgładzić Vadera, co owocowało naszą przemianą w nowego zapuszkowanego ucznia Imperatora, lub też braliśmy się za samego Palpatine'a, co z kolei doprowadzało do naszej heroicznej śmierci. Za kanoniczne zostało uznane zakończenie drugie (wszak Jasna Strona Mocy w naszym bohaterze powinna wygrać, prawda?) i to na jego bazie powstała historia The Force Unleashed II.

Skoro nasz podopieczny zginął, to jakim cudem widzimy go całkiem żywego na materiałach zapowiadających nową grę? Cud ten nazywa się klonowanie – nasz nowy protagonista jest kopią samego siebie i nawiedzają go wizje związane z Juno Eclipse, urodziwą blondyniastą sympatią oryginalnego Starkillera. Na samym wstępie gry uciekamy Vaderowi z placówki na planecie Kamino i udajemy się na misję, której celem jest odnalezienie naszego człowieczeństwa, a przy okazji także samej Juno. Oczywiście przez cały czas jesteśmy ścigani przez byłego mistrza, który wciąż chce uczynić z nas najpotężniejszego wojownika Sith, jaki stąpał po tych ziemiach. Autorzy obiecują, że gra będzie przystępna i ciekawa także dla tych, którzy nie mieli okazji poznać poprzedniej produkcji oraz (a może przede wszystkim), że „dwójka” będzie mrocznym odcinkiem serii pokazującym przejmującą i osobistą historię. Tutaj nasuwają się dwa wnioski – skoro „mrocznym”, to nie można nie pomyśleć o podobnym kontraście między filmowym Imperium Kontratakuje a Nową Nadzieją. Brzmi zatem bardzo obiecująco. Drugi wniosek związany jest ze słowem „seria” – najwyraźniej należy oczekiwać części trzeciej i powstania kolejnej pięknej trylogii w świecie Star Wars. Jeśli tendencja w kwestii jakości będzie zwyżkowa, to nie widzę żadnych przeciwwskazań.