The Settlers 7: Droga do Królestwa - już graliśmy! - Strona 4

Poza mrozami i tonami śniegu styczeń przyniósł także zaproszenie z siedziby polskiego oddziału Ubisoftu i okazję wypróbowania gry The Settlers 7: Droga do Królestwa. Na miejscu czekał główny producent Benedikt Grindel oraz jeden przemiły pan, który wydał mi się jakoś dziwnie znajomy. Dopiero po dłuższej chwili doznałem olśnienia i uświadomiłem sobie, że to nikt inny tylko Bruce Shelley, współtwórca Age of Empires i Civilization oraz prawdziwa legenda gier pecetowych. Celem, jaki postawiło sobie studio Blue Byte, gdy rozpoczynało prace nad siódmymi „Osadnikami”, był powrót do korzeni i jednocześnie zadbanie, by gra była atrakcyjna nie tylko dla weteranów serii. To właśnie zadanie pana Shelleya.

Nasze królestwo jest jeszcze małe, ale nie brak mu ambicji.

Gdy siadamy do nowej gry, pierwsze wrażenie zawsze dotyczy grafiki. Jest to ważne, zwłaszcza w tytułach takich jak The Settlers, gdzie przez większość zabawy z satysfakcją obserwujemy, jakie to piękne i uporządkowane miasteczko wybudowaliśmy własnymi kliknięciami. Jak przyznał Benedikt Grindel, Droga do Królestwa to największy i najbardziej ambitny projekt, jakiego w ciągu ponad dwudziestu lat swego istnienia podjęło się Blue Byte. Tak naprawdę nie musiał jednak o tym wspominać, bo to po prostu widać. Poprzednia część serii korzystała z silnika RenderWare. Tym razem zdecydowano się na technologię Vision Engine ze stajni Trinigy. Deweloperzy potraktowali ją jednak jedynie jako fundament, na którym poprzez modyfikacje i rozbudowę postawili własny zamek. To, co ukazało się moim oczom po zakończeniu ładowania danych, prezentowało się po prostu ślicznie. Z lotu ptaka wszystko wygląda niczym piękna makieta, z małymi domkami, między którymi krzątają się tyci osadnicy. Co ważne, uroda gry nie znika z przybliżeniem kamery. Nawet w maksymalnym dostępnym powiększeniu wszystkie tekstury pozostają ostre i pokryte wyraźnymi wybojami, a postacie zachowują budzący sympatię kreskówkowy styl. Także roślinność prezentuje się z bliska doskonale i nie zamienia w zbieraninę rzadko rozrzuconych bitmap o niskiej rozdzielczości. Wyraźnie widać pojedyncze źdźbła trawy oraz rosnące pomiędzy nimi kolorowe kwiatki. Nawet w grach akcji coś takiego nie jest częstym widokiem.

Poza tym, w przeciwieństwie do większości produkcji strategicznych, w The Settlers 7 możemy swobodnie rozglądać się po naszym królestwie. Nie ma tu jakże irytującego efektu mgły, która „zjada” brzegi ekranu, gdy tylko za bardzo oddalimy kamerę. W najnowszych „Osadnikach” mapy zrealizowane są jako kompletne światy. Posiadają niebo z animowanymi chmurami, na horyzoncie widać lasy i łańcuchy górskie, a obiekty pozostają widoczne nawet z daleka. Dbałość o stronę wizualną nie ogranicza się jedynie do aspektów technicznych. Widać wyraźnie, że nie poskąpiono środków na produkcję gry. Elementy dwuwymiarowe, twarze, animacja postaci – wszystko jest perfekcyjnie dopracowane. Nasze oczy często radują także małe drobiazgi. Przykładowo: za produkcje piwa odpowiada sympatyczna zaokrąglona osadniczka. Jeśli przyjrzymy się jej przez dłuższą chwilę, zobaczymy, że podczas warzenia trunku od czasu do czasu sama bierze łyczek albo dwa.