Graliśmy w The Outer Worlds – RPG takie jak dawniej

Nie ocenia się książki po okładce i nie ocenia się gier wyłącznie za warstwę wizualną. Zaliczając kilka questów w niedokończonym jeszcze The Outer Worlds studia Obsidian Entertainment, nie zachwyciłem się praktycznie niczym w szacie graficznej. I nie tyle mam na myśli jej jakość, co sam styl artystyczny – zbyt kolorowy i niespójny. To wszystko schodzi jednak na dalszy plan, gdy zabierzemy się za jakiekolwiek zadanie fabularne, a nawet drobny quest poboczny. Zamiast skupiać się na zewnętrznej warstwie gry – tej „outer”, od razu dajemy się pochłonąć jej wewnętrznemu światu – z jego frakcjami, mieszkańcami, ich problemami czy koneksjami oraz z wszechobecnym humorem.

The Outer Worlds to RPG pełną gębą, w którym nie tylko możemy postępować tak, jak chcemy, ale nawet mówić tonem, na jaki akurat mamy ochotę – i to w większości dialogów. Od nas tylko zależy, czy będziemy szlachetnym bohaterem, pyskatym brutalem, podstępnym kłamcą, a może zwykłym idiotą. Od nas zależy też, czy zadanie skończy się szybko, czy może rozwinie się w zupełnie inną historię – i to naprawdę wciąga! Nowa gra Obsidianu nie jest tak wyczekiwanym Falloutem, ale być może dzięki temu otrzyma szansę, by bardziej rozwinąć skrzydła, stworzyć swoje własne uniwersum, godne duchowego spadkobiercy New Vegas – bo tak o The Outer Worlds wyrażają się jego twórcy.

Stylistyka planet w The Outer Worlds jest dość specyficzna.

Pobudka kolonisty

Na krótkim pokazie gry miałem również okazję zagrać w sam jej początek, o którym niestety nie mogę za dużo opowiedzieć – głównie, by nie zepsuć nikomu frajdy z samodzielnego wsiąkania w ten świat. Nie zdradzę jednak zbyt wiele, jeśli napiszę, że czeka Was całkiem zabawny, długi i wciągający wstęp. Tajemnicą nie jest natomiast zarys fabularny The Outer Worlds. Niczym w filmie Pasażerowie jesteśmy jednym z uśpionych kolonistów na statku kosmicznym zmierzającym w stronę nowego domu, systemu Halcyon, najbardziej odległej od Ziemi kolonii założonej przez ludzkość.

Los chciał jednak, że statek bardziej dryfuje, niż posuwa się we właściwym kierunku, a życiem tych konkretnych osadników nikt się już nie przejmuje. Nikt, z wyjątkiem pewnej postaci o osobowości równie barwnej jak jej imię. Phineas Wells wybudza nas i prosi o pomoc w ocaleniu pozostałych tysięcy. Trafiamy do świata gry rządzonego przez potężne korporacje, do miejsc, gdzie każdy stara się jakoś związać koniec z końcem. Czy biorąc pod uwagę swobodę dokonywania wyborów, pod koniec zabawy nadal będzie chodzić tylko o kolonistów? „I tak, i nie” – usłyszałem od jednego z deweloperów.

Gdy zagłębimy się w samą esencję gry - wciąga nas od razu.

Kłamstwo, zastraszanie, a może głupota? W The Outer Worlds możemy być tym, kim chcemy.

Prochy przemycałeś, ale w co się obrócisz?

Nie wiadomo jeszcze, jak potoczy się główna fabuła The Outer Worlds, ale mieliśmy już okazję zobaczyć przebieg różnych zadań i questów. Rzuceni na głęboką wodę, czyli do jednej z kilku większych lokacji (nie będzie jednego dużego otwartego świata, a kilka mniejszych), mogliśmy wybierać i przebierać w ofertach, zależnie od spotkanych postaci niezależnych. Jednej z nich, zwanej Nelsonem, zależało na odzyskaniu „prochów”, przemycanych za pomocą całkiem słodko wyglądających tutejszych zwierzaków.

Dzięki sile perswazji mogliśmy na początku wymóc wielokrotnie wyższą nagrodę za zlecenie – lub zgodzić się potulnie na pierwszą, groszową ofertę. Gdy wróciliśmy z towarem, pojawiła się opcja, aby skłamać i zostawić sobie cenny ładunek, zakończyć zlecenie lub drążyć temat dalej, bo rzeczony Nelson coś nie mógł się doliczyć swoich fantów. Dalszy ciąg to spotkanie z kolejną zaskakującą postacią i kolejne decyzje – załatwić sprawę delikatnie, a może siłą? Wykiwać Nelsona na końcu, czy dotrzymać słowa? Wytrzymać jego trajkotanie, a może pacnąć z piąchy, żeby „zszedł na ziemię”?

Walka po prostu jest. Na razie nie wzbudziła we mnie entuzjazmu.