Graliśmy w Resident Evil 2 – klasyk odnowiony niemal nie do poznania

Zaplanowany na początek przyszłego roku Resident Evil 2 zgubił gdzieś słowo „remake”, które towarzyszyło mu na długo przed oficjalną prezentacją na tegorocznych targach E3. Przedstawiciele Capcomu tłumaczyli się z tego tak, że gra ma być czymś znacznie więcej niż ledwie nowymi szatami klasyki – oprócz ulepszonej oprawy wizualnej i poprawy sterowania otrzymamy także zmiany w strukturze kampanii czy zagadkach. Jak jednak wiadomo, lepsze często bywa wrogiem dobrego i nadmierne kombinowanie ze sprawdzoną formułą mogło się skończyć źle.

Po trzech kwadransach spędzonych na komisariacie w Raccoon City wszelkie moje wątpliwości zostały jednak rozwiane – choć faktycznie tytułowi temu bliżej do w pełni nowej produkcji niż do remastera, w samym sercu jest to stary, dobry Resident Evil. Twórcy postanowili nawet zachować w grze pewne charakterystyczne rozwiązania z oryginału, które w dzisiejszych czasach wydawałyby się nie mieć już racji bytu.

Choć nie zdarza się to często, czasem trafiamy na innych ocalałych.

Trochę nowego...

Demo, które miałem okazję przetestować, składało się z dwóch oddzielnych fragmentów – w jednym jako Leon eksplorowałem zdewastowany przez żywe trupy posterunek policji, w drugim zaś, wcielając się w Claire, mierzyłem się z pewnym potężnym obrzydliwcem w tajemniczych podziemiach. W obu przypadkach fabuła potraktowana została po macoszemu, ale tych kilka scen przerywnikowych, których byłem świadkiem, oraz ogólny ciąg wydarzeń, mocno różniły się od tego, co pamiętam z gry Resident Evil 2 z 1998 roku (a przypomniałem ją sobie niedawno, tak że pamięć mi figli nie płatała).

O ile ogólny zarys fabularny będzie taki sam – do opanowanego przez zombie miasta trafiają świeżo upieczony policyjny rekrut oraz poszukująca zaginionego brata studentka i wspólnie starają się przeżyć oraz odkryć sekrety stojące za lokalną apokalipsą – o tyle już detale, takie jak na przykład spotkania z pojedynczymi ocalałymi na posterunku, wyglądają zupełnie inaczej.

Gra raczej nie bawi się w subtelności i straszy dość prostymi, choć całkiem skutecznymi sposobami.

Mocno zmieniła się także sama siedziba policji w Raccoon City. Już w głównym holu widzimy zupełnie inne usytuowanie recepcji, są tam też schody umożliwiające dostanie się od razu na balkony na pierwszym piętrze, bez konieczności odblokowywania jakichś skrótów. Czekają nas tam także nieobecne wcześniej zagadki. Analogicznie potraktowane zostały inne pomieszczenia – choć wiele z nich zachowało charakterystyczne cechy swoich odpowiedników z 1998 roku, w większości przypadków zmieniło się przy tym ich umeblowanie, tu dodano jakieś przedmioty, tam inne usunięto, pojawiły się nowe zagadki, a stare znikły.

Muszę przyznać Capcomowi, że wyjaśnienie, dlaczego wyrzucono słowo „remake” z tytułu, nie okazało się tylko czczą przechwałką. Nawet jeśli przeszliśmy oryginał na wszystkie możliwe sposoby, nowa wersja gry, z tego, co widziałem, oferuje dość zmian, by weterani nie odnieśli wrażenia, iż mają do czynienia z odgrzewanym kotletem. Osobiście zdecydowanie czułem się tak, jakbym częstował się kotletem zupełnie świeżym, jedynie doprawionym znajomymi przyprawami.

Zombie to najmniejszy problem - znacznie groźniejsze są mutanty.

...i odrobina starego

Nie ze wszystkimi rozwiązaniami z klasyki Capcom się jednak pożegnał. Powracają np. służące do zapisywania stanu gry maszyny do pisania – i wygląda na to, że aby ich użyć, znów będziemy zmuszeni do zbierania szybko wyczerpującego się atramentu. Konieczność oszczędnego sejwowania była jednym z lepiej działających na poczucie zagrożenia motywów oryginalnej produkcji i cieszę się, że to powróci. Spodziewam się przy tym jednak, że tym razem pojawią się także regularne automatyczne zapisy, by nie zrobiło się zbyt ciężko. Oby tylko nie było ich za wiele i dostępne były także wyższe poziomy trudności bez takich ułatwień.

Posterunek policji zmienił się dość mocno od 1998 roku.

Bardziej zaskoczył mnie natomiast powrót mechaniki, która z dzisiejszej perspektywy jest najmocniej irytującym i archaicznym elementem pierwowzoru – mowa o ograniczonym ekwipunku. Domyślnie w kieszeniach Leona mieści się 8 przedmiotów, z czego taki pistolet, amunicja do niego i nóż do walki w zwarciu to już trzy sloty. Nie mija więc wiele czasu i już musimy kombinować, zastanawiając się, co jest nam w danej chwili niezbędne, a co możemy zostawić na później w oszczędnie porozmieszczanych w lokacjach specjalnych skrzyniach.

Nie byłem fanem tej mechaniki w oryginalnej grze i niespecjalnie ucieszyłem się, widząc ją również tutaj – wielokrotne bieganie tam i z powrotem po tych samych korytarzach tylko po to, żeby uzupełnić zapasy amunicji, to średnio przyjemna zabawa. Na szczęście Capcom trochę usprawnił ten element rozgrywki i przynajmniej niechciane rzeczy zalegające w ekwipunku da się po prostu wyrzucić (wcześniej można było się ich pozbyć, wyłącznie odkładając do wspomnianych skrzyń), a w samym świecie RE2 znajdziemy też przedmioty trwale zwiększające limity noszonych gratów. Daje to nadzieję, że dzięki temu mechanika ta nie będzie równie irytująca jak w pierwowzorze.