Dishonored 2 - steampunkowy Hitman ósmej generacji

Choć premiery pierwszej i drugiej części ma dzielić „tylko” około trzech i pół roku, oficjalna zapowiedź Dishonored 2 była oczekiwana długo i z utęsknieniem. Szczególnie ciężko zaczęło się robić wiosną 2014 roku, gdy do sieci wyciekły domniemane tajne grafiki, promujące kontynuację mieszanki pierwszoosobowej gry akcji i skradanki wydanej przez Arkane Studios i Bethesdę Softworks jesienią 2012 roku. Według owych zapowiedzi, w „dwójce” miał m.in. pojawić się nowy główny bohater oraz nowy obszar działań (mroźna Tyvia), a także polowanie na Odmieńca i rywalizacyjny multiplayer. Innymi słowy – zrobiło się ekscytująco. Musieliśmy jednak wytrwać w tej ekscytacji aż rok, a gdy w końcu nadeszły targi E3 i nastąpiło długo oczekiwane ujawnienie Dishonored 2, okazało się, że deweloper szykuje coś zupełnie innego, niż można się było spodziewać po wcześniejszych doniesieniach. Niemniej nie ma mowy o rozczarowaniu – zawodem był jedynie fakt, że nie pokazano gry jako takiej, a tylko cinematic trailer. Rekompensuje to na szczęście ilość ujawnionych dotąd informacji (głównie przez takie media jak Game Informer czy IGN). Na ich podstawie pokusiliśmy się o wstępny wniosek, że najbliższej wiosny na sklepowe półki trafi kolejny mocny pretendent do tytułu gry roku 2016.

Zabawa w chowanego piętnaście lat później

Akcja Dishonored 2 toczy się piętnaście lat po finale wydarzeń z „jedynki”. 25-letnia Emily Kaldwin, córka cesarzowej Jessamine, zamordowanej na początku pierwszej części cyklu, sprawuje rządy nad cesarstwem – ale do czasu. Zabawa zacznie się w dniu obalenia młodej władczyni przez kolejnego uzurpatora, pochodzącego z „innego świata”. Prolog rozegramy, sterując właśnie Emily i biorąc udział w kilkudziesięciominutowej sekwencji dramatycznych wydarzeń, które doprowadzą do opuszczenia przez nią miasta Dunwall (miejsca akcji Dishonored) jako wyrzutek. Tym samym rozgrywka przeniesie się na dalekie, ciepłe południe, do nadmorskiej stolicy Serkonos o nazwie Karnaca. Choć nowe miejsce akcji zaoferuje przyjemniejszy klimat i żywszą paletę barw, pewne rzeczy pozostaną takie same jak w Dunwall – opresyjna władza (sprawowana przez diuka) i dziesiątkująca mieszkańców zaraza. Podobnie jak poprzednio fabuła będzie zmierzać ku przywróceniu władzy nad cesarstwem prawowitej władczyni.

Jak zwykle władza nie pobłaża obywatelom i nie jest darzona szczególną sympatią.

Ukończywszy prolog, staniemy przed wyborem głównego bohatera – będziemy mogli kontynuować zabawę jako Emily Kaldwin lub wskoczyć z powrotem w buty protagonisty z „jedynki”, czyli Corvo Attano. Co istotne, decyzja ta ma być nieodwołalna – wbrew panującym obecnie trendom nie uświadczymy tu żadnej kooperacji ani przełączania się między postaciami w trakcie kampanii fabularnej. Nie oznacza to jednak, że twórcy szykują dwie odrębne historie. Dwójka protagonistów weźmie udział w tych samych misjach, choć każde z nich spojrzy na wydarzenia z nieco innej perspektywy, kładąc nacisk na różne aspekty danych sytuacji, poznając inne fakty etc. (ale raczej nie ma co liczyć na indywidualne serie zadań dla poszczególnych postaci). Bohaterowie inaczej też skomentują to, co dzieje się wokół nich – tak, tak, Corvo wreszcie przestanie udawać Gordona Freemana i zyska udźwiękowione kwestie dialogowe.