Medieval: Total War - poradnik do gry

Ostatnia aktualizacja: 1 sierpnia 2016

Wprowadzenie

Medieval: Total War jest z pewnością grą nietypową. Doskonale łączy w sobie zalety klasycznych gier turowych (zarządzanie państwem) z dynamizmem współczesnych RTS-ów (rozgrywanie bitew). Czyni to z niej pozycje szczególną i złożona. Napisanie wyczerpującego poradnika do gry Medieval: Total War jest praktycznie niemożliwe, dlatego zdecydowałem się wybrać inny wariant i pokrótce omówić moim zdaniem najistotniejsze aspekty gry. Panie i panowie, do rąk waszych oddaje abecadło strategii Medieval: Total War!

RTYLERIA

W Medieval: Total War mamy dostęp do wielu machin oblężniczych. Od zwykłych katapult począwszy, poprzez Trebuczety, a na działach kończąc. Nie trudno się domyśleć, iż pełnią one kluczową rolę przy zdobywaniu zamków - bez nich nie uda się nam przebić przez mury. Jednak tu nie kończy się ich rola. Katapulty okazją się przydatne również w innych sytuacjach. Pierwszą z nich jest obrona zamku. Ot, zamiast czekać bezczynnie i przyglądać się jak nieprzyjaciel niszczy nasze fortyfikacje, możemy utrudnić mu trochę życie celując w jego machiny oblężnicze. Przy odrobinie szczęścia, uda się nam je zniszczyć i w ten bezbolesny sposób zakończyć szturm na naszą warownie. Po drugie, katapulty okazują się przydatne podczas przeciętnej bitwy. Szczególnie, gdy jesteśmy stroną atakująca, a nieprzyjaciel pasywnie oczekuje na nasz ruch okupując kluczową pod względem taktycznym lokacje (np. wzniesienie). Kilkanaście salw zazwyczaj zmusi go do zmiany taktyki, lub przynajmniej przerzedzi jego szeregi i zredukuje morale. Ponieważ jego jednostki w takich sytuacjach znajdują się bardzo blisko siebie, o celne trafienie nie będzie trudno.

UDYNKI

W każdej prowincji, którą kontrolujemy możemy postawić olbrzymią wręcz ilość budynków. Każdy z nich daje nam określone korzyści, ponieważ jednak kosztują one krocie, a ich wznoszenie trwa lata, musimy z większości z nich zrezygnować wybierają wyłącznie te najistotniejsze. Po pierwsze musimy zapewnić danej prowincji bezpieczeństwo. I to zarówno od czynników zewnętrznych (agresja wroga) jak i wewnętrznych (bunty i rebelie). Inwestujemy więc w rozbudowę fortecy, wież obserwacyjnych i budynków zwiększających zadowolenie wieśniaków, którymi są kościoły, klasztory, katedry i inne budowle związane z religią. Gdy już mamy pewność, że dany teren pozostanie pod naszą kontrolą, zajmujemy się jego rozwojem ekonomicznym. Nawet w najbiedniejszej prowincji warto zainwestować w ulepszenie farm, wybudować kopalnie, dom kupiecki i port. Pozornie małe zyski na przestrzeni setek lat zamieniają się w olbrzymie kwoty! Trzecim i najistotniejszym krokiem jest budowa obiektów militarnych. O ile poprzednie dwie grupy budynków są obowiązkowe w każdej prowincji, o tyle w przypadku pozostałych należy kierować się zasadą ścisłej specjalizacji. I tak np. w jednej z prowincji stawiamy wszystkie budynki zwiększające możliwości naszej konnicy, w drugiej - strzelców, w trzeciej - piechoty, w czwartej budujemy okręty, w piątej szkolimy szpiegów etc.

ZYNNIKI ODDZIAŁUJĄCE NA POLU BITWY

Autorzy gry dołożyli wszelkich starań, aby potyczki, które przyjdzie nam toczyć były jak najbardziej rzeczywiste. Na polu bitwy o naszym sukcesie bądź ewentualnej porażce będzie oddziaływać cała gama różnych czynników, których poprawne wykorzystanie niejednokrotnie pozwoli pokonać silniejszego przeciwnika. Podstawowymi z nich (morale, ukształtowanie terenu, warunki pogodowe) zajmę się dokładniej w dalszej części "strategicznego abecadła", tu pokrótce omówię pozostałe. Nie możecie zapominać o psychologii. Pierwszą rzeczą, którą musicie zrobić grając w Medieval: Total War jest wczucie się w szeregowego żołnierza. Uwierzyć, że kreski, które biegają po monitorze, to prawdziwi ludzi i przez to podlegają ludzkim ograniczeniom. Dysponują określoną odwagą, inteligencją, a także kondycją fizyczną. Wyobraźcie sobie oddział, który w panice ucieka z pola walki. Udaje się wam ponownie przejąć nad nim kontrolę wydając komendę Rally i za chwile znów posyłacie ich na front. To przecież szaleństwo! Po pierwsze - żołnierze są przerażeni. Zdaje im się, że wymknęli się śmierci i na pewno nie mają ochoty znów się z nią spotkać. Po drugie są wyczerpani biegiem. Rozwiązanie jest więc proste - dać im odpocząć, najlepiej w jakimś spokojnym, zalesionym terenie. Sytuacja kolejna - wydajecie rozkaz szarży na przeciwnika, który znajduje się dość daleko od naszej pozycji. Nasi żołnierze, nim do niego dobiegną, będą wyczerpani biegiem, co znacznie wpłynie na ich skuteczność w boju. Raz jeszcze powtórzę: Medieval: Total War nie jest grą w stylu Warcraft, w której atak polega by zaatakować jednocześnie jak największa ilością jednostek nie licząc się z niczym innym! Szarża na wroga jest niezwykle skuteczna, ale pod warunkiem, że nie stosujemy jej ciągle. Z wyjątkiem szczególnych sytuacji (atak, zajęcie kluczowej pozycji, wzmocnienie naszych przegrywających oddziałów), nie każcie naszym jednostkom biegać po polu bitwy. Jednocześnie dokładnie obserwujcie poziom ich zmęczenia (trzy paski w przy ikonie jednostki) starając się wycofać te mocno zmęczone i wyczerpane (ta zasada dotyczy szczególnie naszego dowódcy, z którego stratą lub ucieczką z pola bitwy pogodzić się nie możemy).

YPLOMACJA

Niestety jest jedną z najsłabiej dopracowanych w grze elementów, co wcale nie znaczy, że nieistotną. Nie da się prowadzić wojen ze wszystkimi jednocześnie, dlatego siła rzeczy musimy znaleźć sobie sojuszników. Przynajmniej tymczasowych. Najważniejszym czynnikiem przy zawieraniu sojuszy, jest lokalizacja danego państwa. Co z tego, że będziemy mieli dobre kontakty z np. Turcja, skoro grając jako Francja nie mamy z nimi żadnego kontaktu? Zdając sobie sprawę z położenia naszego państwa, należy jak najszybciej zdecydować, w którym kierunku będziemy się rozwijać i zabezpieczyć sobie przeciwległe granice. Dla przykładu posłużę się Polską. Najrozsądniej jest kierować się na wschód. Dzięki sojuszom staramy się zabezpieczyć zachodnią i południową granicę zawierając sojusz z Cesarstwem i Węgrami. W ten sposób będziemy mogli "spać spokojnie" pozostawiając prowincje praktycznie bezbronne i wykorzystać wszystkie jednostki do ofensywy. Tyle teorii. By utrzymywać kontakty z innymi państwami, będziemy potrzebować sporej grupy emisariuszy. Na początku wystarczy by jeden z nich znajdował się zawsze w pobliżu monarchy każdego z interesujących nas państw. Z czasem nasz wysłannik powinien przebywać w każdej okolicznej prowincji. Dzięki temu będziemy na bieżąco znali liczebność armii naszych sąsiadów. Wraz z upływem gry warto umieścić emisariuszy również w naszych prowincjach i pozwolić im pełnić funkcje kontrwywiadowczą (choć lepiej do tego celu nadają się szpiedzy). Dzięki emisariuszom możemy też spróbować przekupić wybraną armię (przydatne w przypadku nagłej ofensywy na nasze ziemie), lub załogę danego zamku (szczególnie, gdy warownia jest potężna i można się w niej bronić przez lata). Istotną rolę w utrzymywaniu dobrych kontaktów z sąsiadami pełnią księżniczki. Wydając je za mąż, lub samemu żeniąc się z córką interesującego nas monarchy dany sojusz staje się jeszcze trwalszy, a przy okazji nie pozwalamy naszej dynastii wygasnąć. Zwróćcie uwagę, że nie warto czekać, aż ktoś zaproponuje nam rękę swojej córki - lepszy skutek przyniesie wysłanie emisariusza z misją znalezienia nam odpowiedniej żony.

KSPANSJA TERYTORIALNA

Nie ma co ukrywać - jeśli myślimy o zwycięstwie i pełnej dominacji, to musimy być agresywni. Szybka ekspansja terytorialna jest naszym głównym celem, który powinniśmy konsekwentnie realizować. Czym wcześniej podporządkujemy sobie daną prowincje, tym szybciej będziemy mogli je rozbudować i czerpać z nich dochody. A większe dochody = silniejsza armia = dalsza ekspansja. Ot, samonapędzające się koło, które należy wprawić w ruch. Podczas podbojów należy przestrzegać jednej zasady - nie wdawać się w walki na wielu frontach równocześnie. Pisałem już o tym przy okazji zasad dyplomacji - jeśli przemy na wschód, to zachodnia granica musi być zabezpieczona. Dopiero, gdy zakończymy jedną wojnę i w pełni podporządkujemy sobie zdobyte prowincje, możemy dokonać nagłego zwrotu w polityce zagranicznej i wypowiedzieć wojnę naszym niedawnym sojusznikom. W polityce nie ma miejsca na sentymenty i nie trzeba grać uczciwie! Jedynym ograniczeniem, z którym warto się liczyć jest osoba papieża. Na ekskomunikę lepiej się nie narażać, więc w miarę możliwości starajcie się jako pierwsze podbijać prowincje neutralne, lub wyznające inną wiarę niż nasza. Dopiero, gdy zyskamy na sile, będziemy mogli wypowiedzieć wojnę całej chrześcijańskiej Europie jednocześnie i nawet spalić papieża!

ORMACJE

Podczas toczenia bitew liczy się nie tylko liczebność naszego oddziału, ale i szyk, w którym poślemy go do walki. Możemy wybierać wyłącznie pomiędzy trzema formacjami, więc sytuacja jest dość prosta. Szyk zwarty (close formation) będzie wykorzystany głównie przez naszą piechotę. Dzięki temu, że poszczególni żołnierze stoją blisko siebie czują się pewniej, co znacznie zwiększa ich morale. Na początku starcia należy wydać im również komendę utrzymania szyku (hold line) i odstąpić od niej dopiero gdy uzyskamy liczebną i mentalną przewagę (rozkaz engage at will). Szyk luźny (loose line) jest stworzony z myślą o łucznikach - by zwiększyć swoją celność potrzebują trochę miejsca, a w szyku zwartym tylko pierwszy rząd ma zapewnioną dobrą widoczność. Dodatkowo łucznicy powinni mieć aktywną komendę skirmish, dzięki której automatycznie będą się cofać w przypadku zbliżenia się jednostek przeciwnika. W luźnej formacji ustawiamy również inne jednostki, jeśli znajdują się pod obstrzałem nieprzyjaciela (np. szarżując kawalerią pozycje strzelców wroga). Ostatni z szyków - klin (wedge) wykorzystany zostanie przez naszą kawalerię. Szarża w takim ustawieniu zada nieprzyjacielowi największe obrażenia.

ENERAŁ

Osoba naszego dowódcy ma olbrzymi wpływ na skuteczność i zachowanie się żołnierzy na polu bitwy. Czym bardziej doświadczony generał, tym jego wojska stają się skuteczniejsze. Po pierwsze trzeba zwrócić uwagę na jego zdolność dowodzenia (command) wyrażoną w postaci gwiazdek. Oczywiście, czym więcej tym lepiej. Po drugie powinniście kontrolować opisowe cechy, jakie ujawnią się u naszego lidera wraz z rozwojem rozgrywki. Najistotniejsze dla nas są te mające wpływ na morale wojsk. Jeśli okaże się, że nasz generał ma przydomek tchórza, to choćby miał zdolności dowodzenia 9 poziomu, lepiej nie powierzać mu dowodzenia w kluczowych i wyrównanych potyczkach. Co nam po jego geniuszu, skoro po chwili ucieknie nam z pola bitwy! Podczas starć próbujcie chronić naszego generała i rzucać go do boju jedynie w ostateczności. Z drugiej strony powinien znajdować się on w pobliżu walczących oddziałów podnosząc tym samym ich morale i chęć do walki. Świadomi tego wszystkiego, za wszelką cenę starajcie się zgładzić lub zmusić do ucieczki dowódcę przeciwnika. Większość wojsk pójdzie na pewno pójdzie za jego przykładem.