Hexen: Beyond Heretic PC

Po zniszczeniu D'Sparila i jego demonicznych sług wydawało się, że oto wreszcie nadszedł upragniony spokój. Niestety, były to tylko pozory. Wężowi Jeźdzcy z piekła rodem przedostali się ponownie do naszego wymiaru i rozpoczęli totalną rzeź, z której tylko trzem śmiałkom udało się wywinąć. Teraz, szukając zemsty, staną oni naprzeciwko Korax'a i spróbują odesłać go tam, gdzie jego miejsce - w czeluść piekielnej otchłani. Jak nietrudno się domyślić, to właśnie Tobie przypadnie w udziale karkołomne zadanie, a to wszystko za sprawą gry Hexen, oficjalnej kontynuacji, wydanego w 1994 roku Heretica.

Hexen pod względem technicznym, jest najbardziej zaawansowanym klonem Dooma. Gra pozwala patrzeć (pod niewielkim kątem, ale jednak) w górę i w dół, jest także jednym z pierwszych FPS w historii gatunku, gdzie wprowadzono możliwość skakania. Oprócz tego program oferuje różne efekty pogodowe, trzęsienia ziemi i interaktywne elementy wyposażenia: drzewa, wazy, czy witraże, które można zniszczyć. Hexen zasłynął nie tylko z rewolucyjnych zmian w enginie Dooma, ale także z próby uniknięcia bezsensownej sieczki, na rzecz elementów przygodowych. Była to pierwsza gra w historii FPS, która pozwalała dowolnie przenosić się pomiędzy poszczególnymi poziomami. Generalnie chodziło o to, żeby przedmioty znalezione w jednej lokacji wykorzystywać w innej i dzięki temu posuwać akcję naprzód - ten patent eksploatowano później często w innych produkcjach, m.in. w Quake II. Jakby tego było mało, gracz miał także możliwość wyboru postaci, spośród trzech profesji: Maga, Wojownika i Kleryka. Każdy z nich, opisany czterema współczynnikami miał swoje wady i zalety, np. Wojownik poruszał się szybciej, zadawał mocniejsze ciosy, ale magia była u niego na bardzo niskim poziomie. Bohaterowie dysponowali także unikatowym asortymentem środków zagłady, po cztery bronie dla każdego z nich.

Hexen odniósł przyzwoity sukces komercyjny, ale nie znalazł uznania wśród fanów FPS. Złożyło się na to kilka różnych czynników. Gra odstraszała ponurą, mdłą kolorystyką i sprawiała przygnębiające wrażenie. Pamiętam, że gdy pierwszy raz uruchomiłem grę, zobaczyłem liście spadające z drzew, w tle odgłos piorunów i misternie skonstruowany zamek stojący przede mną, poczułem nieprzyjemny chłód na plecach. Kontakt z Hexenem przy zgaszonym świetle i w słuchawkach na uszach mógł przyprawić o palpitację serca. I choć mało która gra, potrafiła w tak perfidny sposób wywołać uczucie lęku, był to właśnie główny powód, dla którego wielu graczy chciało o niej jak najszybciej zapomnieć. Innym czynnikiem, wpływającym ujemnie na rozgrywkę, był zbyt rozbudowany wątek przygodowy. Ludzie oczekiwali raczej totalnej rzeźni, a nie latania z jednej planszy do drugiej, by znaleźć jakiegoś grata, który posuwał akcję do przodu. Hexen był z pewnością pierwszym klonem Dooma, w którym można było się zaciąć na amen, nie mając zielonego pojęcia, co należy zrobić, aby ukończyć dany etap. Gra była też okropnie trudna pod względem walki, oszałamiająca ilość potworów, nawet na najłatwiejszym poziomie i chroniczny brak amunicji w postaci kostek many przyprawiał o płacz i zgrzytanie zębów.

Co by jednak o niej nie mówić, Hexen trzeba uznać za tytuł wyjątkowy. Po raz pierwszy w historii gatunku, wprowadził innowacje, które dzisiaj są już niemal standardem. Czego więc zabrakło? Chyba odwagi i cierpliwości graczy, którzy po godzinie zmagań w świecie fantasy, przyrzekali nigdy więcej nie próbować robić tego ponownie.

Ostatnia modyfikacja 10 grudnia 2007