Najciekawsze materiały do: Syberia

Jak dla mnie najlepsza przygodówka trzecioosobowa.

Gra dzięki której polubiłem przygodówki. Myślę, że najmocniejszym elementem tego tytułu jest fabuła, która opowiada piękną historię o pogonii za marzeniami. Grafika jakoś bardzo się nie zestarzała. Ręcznie rysowane tła nawet dziś cieszą oko. Może i niektóre zagadki były nielogiczne ale i tak wystawiam tej grze ocenę 9/10.

15 lat na karku, a stara wersja gry znajdująca się jeszcze na CD nadal potrafi cieszyć. Postanowiłem po latach sprawdzić, jak stare wydanie Syberii radzi sobie na dużym ekranie i nowym sprzęcie. Jest dobrze, naprawdę dobrze, grafika się jakoś szczególnie nie postarzała, choć to raczej zasługa Sokala. Natomiast gra ma kilka frustrujących nieudogodnień, które obecnie strasznie mnie frustrowały.
Moja recenzja
http://wpajeczejsieci.blogspot.com/2017/07/syberia.html

Dobra gra i świetny klimat. Nie jestem fanem przygodówek, ale Syberia I i II bardzo przypadły mi do gustu

16 lat po premierze Syberia ucierpiała głw. przez brak zmiany rozdzielczości, ale reszta jest chyba dokładnie taka sama jak w czasie premiery.

Niestety gra cierpi na ślimacze tępo. Bohaterka wolno biega, a oglądanie animacji jak próbuje otworzyć zamkniętych drzwi lub zaczyna bezsensowny dialog z kimś kto musi się najpierw do niej wyprostować-okropne i nużące. A gra również lubi nas rzucać z jednego końca lokacji na drugi. Dodajmy do tego kompletnie niepotrzebne miejsca i fakt, że gra nie rzuca wyzwania pod kątem zagadek, tylko znajdowania przedmiotów.

Jak nie będziesz wiedzieć co robić to bądź gotów na błądzenie i powolne przemierzanie zbędnych lokacji w poszukiwaniu jakiegoś nieokreślonego przedmiotu.

Syberia nie zagadkami stoi a fabułą, klimatem....i niestety szukaniem przedmiotów. Bo tam, gdzie inne gry zrobiły by powód do główkowania na minimum 20 min, tam Syberia ogranicza się do pociągnięcia wajchy. I nie było by w tym nic złego, gdyby nie to, że czasami musimy babrać się z niektórymi irracjonalnymi problemami, które chyba tylko powstały aby wydłużyć rozgrywkę, bo nie sprawiały one problemu intelektualnego tylko nudę.

Poczucie nudy to jest coś za co zapamiętam Syberię. Bo chociaż gra ma ładne widoki, miłą muzykę i w większości udane głosy postaci(polski dubbing), to niestety ślimacze tępo, pustawe lokacje i nudne rozmowy skutecznie utrudniały mi czerpanie satysfakcji z poznawania dalszych losów Kate W.

Szkoda, że bohaterka, fabuła pierwszo oraz drugoplanowa rozkręcają się tak wolno. Nie wszyscy mogą dotrwać do tych lepszych momentów. Ja dotarłem i sądzę, że to właśnie świadomość ich istnienia przytrzymał mnie przed monitorem na tyle długo aby ukończyć tę 7 godzinną grę.

Oprawa audiowizualna budziła u mnie skojerzenia z Myst Exile i przyznaje, że postawienie na świat nakręcanych automatów, to po 16 latach wciąż oryginalna rzecz.

Fabularnie nie porywa a same postacie nie są za ciekawe. Szczerze to cieszyłem się, że niektórych już więcej nie spotkam(Momo, osłabiony prawnik etc.). Sporo zaś tu wyśmiewania biurokracji i jej bezsilności. Oscar i zarządcy uniwersytetu to chyba jakiś sposób wyśmiania tego systemu przez autora.

Ikony interakcji nie były złe, ale dało się zarobić czytelniejszymi.

Syberia to przygotówka point and click bez elementów wymagających logiki, tylko sprawnego oka. Gra o krok od bycia genialnej przygody, ale skiepszczona przez dziwne decyzje i zbędne rzeczy. Jak dla mnie zmarnowany potencjał. A szkoda.

Grę dostałem w swoje łapy gdy była za darmo na GOGu. Nie obeszło się bez zerknięć do poradnika.

Wysoka ocena może skutecznie zachęcić do zagrania w Syberię, natomiast to co przychodzi do głowy po ukończeniu to myśl że głównym bodźcem do wychwalania tejże gry pod niebiosa jest nostalgia.

Nuda to nieodłączne uczucie towarzyszące mi przez większość czasu spędzonym przy tej produkcji. Wiele błahych zagadek/interakcji, niektóre wręcz idiotyczne i niezrozumiałe, postacie nieciekawe, dialogi w większości jałowe, a sam wątek fabularny dający na początku zielone światło na ciekawą przygodę bardzo szybko rozwiewa nadzieje.

Dla mnie rozczarowanie, na plus ładne obrazki i przyjemna ścieżka dźwiękowa, niestety niewiele ponad to.

6/10

Porządnie zrobiona gra z dobrą fabułą. Żałuję, że nie zagrałem wcześniej.

Moje 3 podejście do Syberii i pierwsza od 7 lat ukończona gra ... Naprawdę sporo przyjemności i zabawy przy pokonywaniu kolejnych etapów. Ciekawa historia i grafika Sokala (lokacje) dają dużo satysfakcji. Już myślę o kolejnej części :)

Średnio podobała mi się ta gra i tak też ją oceniam, choć ciągle się zastanawiam czy w ogóle powinienem robić to tak starej produkcji.
Nie wiem jak było te 20 lat temu, ale patrząc na dzisiejsze warunki, w których gry są ułatwiane w jak największy sposób, to gra jest niebywale frustrująca. Tak naprawdę polega ona na szukaniu dziwnych przedmiotów w dziwnych miejscach, dzięki którym można pociągnąć różnorakie wajchy, które w dodatku z podstarzałą grafiką często zlewają się z tłem i nieraz utrudniało mi to zadanie. Łącząc to z ograniczeniem do minimum wszelakich wskazówek dostajemy grę, w której trzeba niezliczoną ilość razy sięgać po poradnik, a takie granie to żadna przyjemność.
I pewnie już dawno bym tą grę porzucił gdyby nie historia. Nie była ona wybitna (część w tej rosyjskiej fabryce do zapomnienia), ale miała w sobie coś magicznego, niekonwencjonalnego. Większość gier komputerowych jest nastawione na jak największą ilość akcji, a tu wręcz przeciwnie. Nie pamiętam przy której ostatnio grze tak się wyciszyłem, czasem czułem się przy niej jakbym naprawdę cofnął się o te 20 lat i tylko mój płaski panoramiczny monitor ciągle przypominał mi o dacie w kalendarzu.
Także mimo wielu boleści przy ogrywaniu tej gry, to wryła mi się w jakiś sposób w pamięć (wykład na uniwersytecie to na pewno najlepszy wykład w historii gier) i z miłą chęcią poznam też i drugą część.

Syberia to wyjątkowa gra przygodowa point & click z przesłaniem niczym ambitne kino czy literatura.

Opowieść o przemijaniu, niespełnionych marzeniach i nadziei na ich spełnienie. Scenariusz jest fascynujący i niezwykle zręcznie napisany. Fabuła prowadzona jest umiejętnie niczym w dobrze wyreżyserowanym filmie.

Postacie są wyraziste oraz z krwi i kości, gdzie prym wiedzie tytułowa bohaterka Kate Walker (jedna z najbardziej wyrazistych i lubianych żeńskich postaci z wszystkich gier video) oraz maszyna Oskar.

Grafika jest niezwykle malownicza i urzekająca narysowana przez utalentowanego Benoita Sokala.

Klimat gry jest urzekający i tak gęsty, że idzie niemal go kroić nożem.

Interfejs jest wygodny, bo grę w pełni obsługujemy myszką. Czasami pomocna jest komórka.

Zagadki są bardzo intuicyjne i dość łatwe dla fanów point & click obytych w klasycznych grach tego gatunku z czasów jego apogeum 1990-2005. Jedyna trudniejsza zagadka dla mnie była dopiero w dwójce na sam koniec gry. Ale i tak daleko jej było do najtrudniejszych z Schizm :)

Dubbing PL jest znakomity przewyższający angielską wersję stąd w Polsce Syberia 1 i 2 podobnie jak The Longest Journey jeszcze bardziej są lubiane, bo mają bonus zbliżony do tego z Gothic 1 i 2, gdzie też pomógł im polski dubbing.

Syberia 1 ma doskonały sequel, który jest bardzo spójny z jedynką choć nieco mniej tajemniczy. Pierwsze dwie części ukończyłem kilka razy. Syberia 3 niestety jest słaba/przeciętna na tle pierwszych dwóch części, ale wiadomo najlepszy czas dla przygodówek to era klasyczna, gdzie prym wiedli LucasArts i Sierra więc od dawna point & click blado wypadają na tle starszych arcydzieł i w modzie są filmy interaktywne pod słabych graczy, którzy kiepsko radzili sobie z grami klasycznymi, bo trzeba było przy nich myśleć.

Syberia 1 to to jedna z najwyżej cenionych przygodówek w historii wraz z Elvira 1-2, Monkey Island 1-3, Indiana Jones & Fate of Atlantis, Day of Tentacle, Myst 1-4, Gabriel Knight 1-3, Under a Killing Moon, I Have No Mouth And I Must Scream, Discworld 1-3, Broken Sword 1-2, Blade Runner, Neverhood, Sanitarium, Grim Fandango, The Longest Journey, Syberia 2, Black Mirror, Machinarium, Gray Matter, Heavy Rain, Primordia, TWD-S1, Life is Strange itd. Sama ścisła elita skrajnie wysoko ceniona przez ludzi, którzy znają się na grach przygodowych.

Chciałem sprawdzić grę, która obrosła taką legendą i trochę się zawiodłem.

O ile klimat jest naprawdę ok (głownie za sprawą fantastycznego designu), to z reszta jest gorzej.
Wizualnie zestarzała się gdzieniegdzie spoko, a innym razem nie najlepiej. (ale tego nie ma co wypominać 20-letniej grze)
Fabuła, choć prosta i niezbyt porywająca sporo nadrabia sposobem jej podania.
Zadania niezbyt rzutkie typu: narysuj mamuta, przegoń ptaki, zrób drinka...

Najgorzej jednak jest z ultra ślimaczym tempem i przemierzaniem licznych, pustych i bardzo statycznych lokacji (nie wspominając, że część z nich niczemu nie służy poza błądzeniem).
Nie było by to tak uciążliwe gdyby dało się jak w niektórych grach pomijać animację chodzenia zamiast gapić się jak postać przejdzie cały ekran. A tak w połączeniu z faktem, że wiele rzeczy i miejsc jest bardzo łatwo pominąć (wszystko w zasięgu wzroku trzeba macać kursorem w poszukiwaniu czegokolwiek do kliknięcia, a co gorsza - nie jest nic podpisane a może niczym się nie wyróżniać) i musisz się cofać sprawdzić czy coś ci nie umknęło i tak szwendasz się ekranami przejściowymi od Annasza do Kajfasza i szwendasz... Jako, że bohaterka nie bardzo komunikuje w czym problem to myślisz, że coś przegapiłeś i znowu się szwendasz...