Najciekawsze materiały do: Hitman: Krwawa Forsa

Hitman: Blood Money to na pewno gra ambitna. W moim przekonaniu niestety zbyt ambitna. Plusy... Ave Maria w menu głównym zawsze pozytywnie nastraja przed rozpoczęciem zabawy. Muzyka, zwłaszcza ta w wykonaniu chóru, brzmi wybornie. Perfekcyjne głosy Diany i Agenta 47 oraz przeciętne wypowiedzi reszty postaci dają sumarycznie przyzwoity efekt. Fabularnie produkcja też daje radę, szczególnie z tym zaskakującym finałem. Twórcy porządnie zrealizowali cut-sceny, bo nadają grze charakteru. Przypadł mi do gustu elegancki, przywodzący na myśl pierwszą odsłonę, briefing. Krwawą Forsę cechuje naprawdę niecodzienna atmosfera. Bardzo ciekawie zaprojektowano lokacje. Oprócz walorów estetycznych, poziomy pełne są alternatywnych ścieżek i możliwości, jakie daje nam otoczenie. Początkowa ciekawość związana z eksploracją nowego terenu oraz emocje towarzyszące realizacji powierzonego zadania przekładają się na genialne misje. Zachwyca tu różnorodność i niemal zupełna dowolność - gra oferuje bowiem masę dróg i sposobów na wykonanie zlecenia. I w gruncie rzeczy to jest siłą napędową Hitmana. Specyficzna jest cała ta otoczka życia cichego zabójcy, czyli zarabianie pieniędzy, wydawanie ich na ulepszanie sprzętu, zwracanie uwagi na rozgłos, zacieranie dowodów i tuszowanie sprawy za pomocą łapówek. Znaczny postęp dokonał się w kwestii rozgrywki. Rozbudowany został wachlarz ruchów, usprawniono poruszanie się i atak w zwarciu, wprowadzono możliwość rozbrojenia policjanta i użycia go jako żywej tarczy, a nawet stworzono perspektywę upozorowania wypadku. Miłym akcentem okazała się kryjówka z arsenałem zdobytych giwer. Dodam, że świetnie wykonano trójwymiarowe modele broni, które w dodatku można sobie przeglądać. Minusy... Jest to prawdopodobnie najbardziej zabugowany tytuł, z jakim miałem do czynienia. Od anomalii w fizyce ciał, poprzez wtapianie się ludzi w ściany, podłogi, schody i inne obiekty, przesadzony ragdoll, który jest powodem absurdalnych zjawisk, chamskie przechodzenie przez zamknięte drzwi, aż po błędy w interakcjach z npc-ami. Zdarza się, iż strażnicy pojawiają się znikąd (dosłownie!) albo z niewiadomych powodów zaczynają do nas strzelać bez żadnego ostrzeżenia. Natrafiłem na glitch, który sprawia, że wartownicy co chwilę chodzą i na przemian zapalają i gaszą światła. Kolejny error - popchnięty lekko ochroniarz przeleciał przez ścianę i znalazł się w innym pomieszczeniu. Albo to - deszcz padający w środku pokoju - takie rzeczy tylko w Blood Money. Innym nieporozumieniem jest to, że strzał w głowę, a często nawet kilka kul w łeb nie załatwia sprawy. Zresztą, sztuczna inteligencja jest do bani, bo sama pcha się pod lufę. Czasem przechodnie stoją i nic nie robią, gdy 47 na ich oczach kogoś zabija. Odpychające są debilne reakcje ludzi - odwracają się i gapią jak przygłupy oraz chodzą jakby mieli kija w d... Do tego te nienaturalne ruchy, powykręcane ręce czy nogi zwłok i paskudne zrywy animacji. Modele postaci robiono chyba po linii najmniejszego oporu, bo wciąż przewijają się te same twarze przechodniów - można by rzec: „atak klonów”. Same sylwetki mają nieproporcjonalne kończyny oraz doskwiera im brak ruchu warg podczas rozmów. W ogóle animacja jest ohydna - pełna kuriozalnych zjawisk i naszpikowana glitchami. A tu przykład zbyt wysokiej ambicji twórców - sztuczny tłum, który w zamyśle ma robić wrażenie, jednak w praktyce prezentuje się okropnie. Dziesięć tych samych twarzy i ubiorów na metr kwadratowy. Razi także niespójność i absurdalność niektórych sytuacji, np. nagle cała impreza w sekundę zostaje przerwana, a goryle rzucają się na mnie jak głodne psy na kawałek mięsa, bo jako cywil w czarnym garniturze popchnąłem przechodnia. O zgrozo! Za to idzie się do piachu? Szkoda tylko, że niektórych czynności nie można przerwać, co skutkuje niechcianym podniesieniem alarmu. Kompletnie niezrozumiały jest dla mnie zabieg ze spowolnieniem czasu i krwistą nakładką graficzną podczas śmierci bohatera, które okazują się niezwykle irytujące, bo zmuszeni jesteśmy wtedy czekać aż ów scenka łaskawie się skończy. System zapisu też jest skopany (nie będę się rozpisywał, ale dowodem na to był napotkany, i to dwukrotnie, błąd programu, który sprawił, iż moje starania poszły na marne i mimo stworzonych zapisów nie było już czego wczytywać. Do tego wszystkiego dochodzą jeszcze śmieszne ceny ulepszeń - kilkaset tysięcy za małą część do spluwy?! No i trochę pozbawione sensu kolekcjonowanie pukawek. Z przykrością stwierdzam, że mimo fajnych rozwiązań, ilość fundamentalnych błędów zabiła tę grę. Jako producent wstydziłbym się pokazać produkt w takiej postaci szerszej publiczności. Szczęście w nieszczęściu, że nadal bawi mnie sama esencja gry. Moja ocena – 6.0/10

dalmanie arcydzieło splinter cell haos therory najlepszy ale to na drugim miejscu