Najciekawsze materiały do: Dune II: Battle for Arrakis

muszę przyznać, że gra jest klasykiem i produktem, który utworzył ramy definicji RTS

Pozycja obowiązkowa !

Dune 2 – aż łezka w oku się zakręciła na samo wspomnienie o tym tytule. Absolutny klasyk! Trochę to nierozsądne, ale postanowiłem ocenić tę gierkę, ponieważ udało mi się dorwać jej udoskonaloną wersję. Właściwa ocena dotyczyć więc będzie Dune Legacy (bo tak właśnie została nazwana zmodernizowana odsłona), ale względem roku, w którym powstał oryginał. Oto moje spostrzeżenia. Plusy... Najpierw może wyrażę swój zachwyt nad współczesną wersją Dune 2. Otóż gra obsługuje wyższe rozdzielczości, zawiera trzy stopnie przybliżenia widoku, posiada kilka niezwykle przydatnych opcji, jak na przykład możliwość przewijania czasu oraz różne udogodnienia w menu. Do tego dochodzi rzecz najważniejsza – sterowanie. Jest takie, jak przystało na obecne standardy. Za to należy się ogromny plus. Na dodatek, poza kampanią, możemy rozgrywać potyczki. Dune 2 śmiało można nazwać protoplastą gatunku real-time-strategy. Dzięki produkcji Westwood dowiedziałem się o istnieniu książki Dune, która obecnie jest jedną z moich ulubionych. Gra bazuje na powieści Franka Herberta oraz w luźny sposób nawiązuje do uniwersum Diuny. Miodność tej gry jest wręcz niesamowita. Pomimo prawie dwudziestu lat na karku, nadal jest produkcją cholernie grywalną. Jednolity świat pełen pustyń i skał od zawsze trafiał w mój gust. Do walki ze sobą stają trzy wielkie rody: szlachetni Atrydzi, podstępni Ordosi i źli Harkonnenowie. Walczą o cenną przyprawę i przetrwanie na pustynnej planecie. Historia zawiera też spisek, w którym mocarstwa sprzymierzają się ze sobą, by pokonać właśnie nas. Macza w tym palce sam Imperator. Ma on do dyspozycji brutalnych Sardaukarów. My, jako ród Atrydów mamy za to walecznych Fremenów i Sonic Tanki. Ordosi posługują się przebiegłym Sabotażystą oraz maszyną o nazwie Deviator. Harkonnenowie zaś wypuszczają śmiercionośną rakietę i Devastatory. Na otwartych przestrzeniach nie zabraknie również wiecznie głodnego czerwia pustyni. Tak oto w wielkim skrócie opisać można zarys fabularny oraz zasady panujące w grze. Mnie się podobają. Natomiast rozbudowanie tej gry polega nie tylko na wprowadzaniu nowych budynków i jednostek, ale także na ciekawych opcjach i funkcjach naszych żołnierzy i pojazdów. Co więcej, gra rządzi się unikalnymi regułami. Są to: przyprawa, która stanowi środek płatniczy, wiatraki przetwarzające energię czy też groźne czerwie pustyni, które pilnują swojego terytorium. Krótko mówiąc, jestem pod wrażeniem tych pomysłów. Interfejs jest schludny i bardzo przejrzysty. Graficzka prosta, ale według mnie przeszła próbę czasu. Dźwięki sfx brzmią kapitalnie, a sama muzyczka w postaci midi ma swój urok. Głosy mentatów oraz wszelkie komendy głosowe spisują się świetnie. Satysfakcję dają niejako różne zniszczenia i wybuchy, ślady pozostające przez chwilę po przejechaniu pojazdu, dziury w ziemi po strzelaninie czy wreszcie rozjechany żołnierz wroga. Filmiki, zwłaszcza introdukcja, bardzo zachęcają do poznania świata Arrakis oraz do działania. A przy okazji wyglądają bajecznie. Uczucia towarzyszące tej grze to z jednej strony napięcie związane z samą rozgrywką, z drugiej - sentyment powiązany z obrazem tej perełki za czasów, gdy byłem jeszcze dzieciakiem. Minusy... Schematyczność. Levele różnią się tylko dostępną technologią, cel nadal pozostaje ten sam - zniszczyć wrogów. Inteligencja nie jest najwyższych lotów. AI często popełnia głupie błędy, które łatwo można wykorzystać. Ale czego można oczekiwać od pierwszego rts-a? Z innych zauważonych błędów wymieniłbym fakt, iż przyprawa się nie odnawia, a jak już się skończy to mamy kłopoty. Harvestery są za bardzo podatne na uszkodzenia, a bazy za mocne. Budowle nie są też ani zbyt fajne, ani zbyt wymyślne. Raz jeszcze podkreślę - naprawdę trudno jest oceniać produkt z perspektywy tak długiego czasu, więc mój osąd nie musi być wiarygodny. Niemniej, naprawdę gorąco polecam zapoznanie się z Dune Legacy, gdyż jest to idealny kompromis pomiędzy sentymentem a obecnymi standardami. Jej autor pokazał, że chcieć to móc. Jednym słowem - fantastyczna robota. Moja ocena – 8.9/10

Zajrzałem na stronę oryginalnej Dune2 przy okazji wyjścia wersji przeglądarkowej http://play-dune.com/
ale w opisie wymagań sprzętowych widzę nieścisłość co do tych wymaganych "IBM 386MHz, 4MB RAM" - przyjmuję że to taki "skrót myślowy" od 80386 z dowolną ilością megaherców - nawet 16 MHz".

Jestem tego o tyle pewny, że w 1992 r. zagrywałem się w Diune2 na "potężnej" maszynie i80286 12 MHz 1 MB RAM, + SVGA, ale AFAIR minimalne wymagania to było 80286 10 MHz, 640 KB RAM (512Kb base mem free), VGA 256KB, 5MB na HDD. Warto też wspomnieć o powstałym rok później porcie na Amigę na 5 dyskietkach.

1up
Wielkie dzięki za informację o tej nakładce Dune Legacy. Ja osobiście w Dune II grałem na Amidze 500 ale niestety nie dane mi było jej nigdy skończyć. Zawsze się zawieszała po krótkim czasie gry. Dałem jedynie radę w ten sposób przejść grę tylko jedną rasą. Zainstalowałem sobie te nakładkę na grę w wersji PC, no i jest super. W końcu może dam radę przejść cała grę. No i te sterowanie zaznaczanie wszystkich jednostek standardowym na dzisiejsze czasy za pomocą przeciągnięcia w prostokącie wszystkich jednostek, anie tak jak to było oryginalnie wydawanie poleceń każdej jednostce z osobna. Po prostu REWELACJA!!!

Stąd można pobrać nakładkę jak ktoś ma problemy ze znalezieniem.
sourceforge.net/projects/dunelegacy/postdownload?source=dlp

Spoko gra.
Trochę ograniczona możliwości sterowania ale sumie spoko i zaliczyłem.
Jak wybrałem kampania Ród Atrydów a potem pokonałem kilka misji a w końcu kłopotliwe przeciwnik - Ród Harkonnenowie ma asa: czołg "Devastator". W końcu przegrałem a minęło kilka lat ponowne zagrać który trzymałem plik "save" i udało się pokonać.