Najciekawsze materiały do: Hitman: Rozgrzeszenie

zawiodłem się!.
najgorsza skradanka jaką grałem.
nie wiem po co dali przebieranie się ,jak i tak na wykrywają-

Bardzo ciekawa pozycja, mi przypadła do gustu. Ładna grafika, świetne przerywniki filmowe (można poczuć się tak, jakby oglądało się niezłej klasy kryminał ^ ^ ), duża różnorodność w eliminowaniu przeciwników. Gierka z pomysłem. Polecam :)

Skopali tą grę. Przebieranki, śmieszne walki, brak mapy, zamiast tego jakiś dziwny instynkt i parę innych rzeczy. Poprzednie części lepsze. Skopali tą grę.

Jak dla mnie najlepsza gra z serii Hitman w raz z Hitman Blood Money Polecam serdecznie wszystkim.

To dobra gra, ale najsłabszy Hitman. By czerpać z tej gry radość nie powinno się próbować nawet podchodzić do niej tak jak do poprzednich części. Tutaj gdy jakaś cicha akcja nie wyjdzie to lepiej po prostu przerżnąć się przez wszystkich wrogów do wyjścia niż wczytywać grę, bo po wczytaniu wszyscy przeciwnicy się odradzają. Ba, raz zdarzyło mi się, że jeden z celów się odrodził i musiałem się cofać. Przebieranie się nie ma praktycznie żadnego sensu, nawet jeśli ubierzemy strój jakiegoś naukowca, który ma nawet kaptur to inni naukowcy bez problemu będą nas rozpoznawać od tyłu w pół sekundy.
Często grupy przeciwników nie rozejdą się w swoje strony dopóki nie przeprowadzą oskryptowanego dialogu, a dialog ten odpala się tylko wtedy gdy podejdzie się na odpowiednią odległość. Wiele razy dochodziło do sytuacji gdy podczas czekania na koniec dialogu gdzieś zza rogu wyłaniał się strażnik i bez chwili zawahania rozpoznawał mnie w przebraniu. To powodowało, że musiałem cofać się do punktu kontrolnego, a następnie znów słuchać dialogu. Dlatego naprawdę lepiej wtedy po prostu zacząć strzelać.
To dosłownie jedyna część serii gdzie nawet nie chce mi się walczyć o status Cichego Zabójcy i jest mi to kompletnie obojętne :/

Jak na Hitmana z 2012 r. potwornie słabo rozbudowana jeżeli chodzi o alternatywne ścieżki i możliwości zabicia celu. Do tego misje podzielone na króciutkie etapy

Siema. Przeszedłem tą grę dwa razy raz na poziomie normalny by zapoznać się z Hud'em i sterowaniem a drugi raz na poziomie purysta, gdyż kocham skradanki i wyzwania. Miałem malutkie problemy z przejściem gry na najwyższym poziomie ale koniec końców udało się. Przeciwnicy są jednym słowem głupi i dają się nabrać na bardzo proste mechanizmy ale też nie zawsze, możliwości na zmylenie ich jest naprawdę ogrom. Grafika jest nawet ładna, bardzo szczegółowa, wszystkie tekstury są akceptowalnej rozdzielczości, efekty świetlne też są bardzo w porządku, wszystkie postacie łącznie z przeciwnikami są dobrze odwzorowani, sztuczny tłum no cóż... można powiedzieć że nie jest źle jest go dużo ale jego zachowanie mogło by być ciut lepsze. Jeśli natomiast chodzi o fabułę jest na 10 myślę że gra zasługuje na notę 8.5 ;)

Bardzo fajna gra. Wciągnęło i nie puszczało aż do końca.

Pierwsza część z całej serii, której nie ukończyłem, a jestem fanem od czasu Codename 47 z 2000 roku. Chociaż progres technologiczny jest widoczny, to jednak brakuje grze klimatu poprzednich części. A największą bolączką są wyzwania, które miały zachęcać do wielokrotnego ogrywania kolejnych misji, ale w praktyce psują ciągłość i niszczę immersję. Najnowszy Hitman czeka na Steamie na ogranie i mam nadzieję, że powróci chociaż trochę klimat z Blood Money.

Rozgrzeszenie to średni Hitman, ale dobra gra akcji, paradoksalnie od skradania o wiele przyjemniejsze jest podejście zaprezentowane na trailerach, a więc totalna rozpierducha. Strzela się tutaj przyjemniej niż w niejednej pełnoprawnej strzelance. Kilka razy próbowałem do gry podchodzić i za każdym razem się odbijałem po samouczkowej misji. Liczyłem, że to unowocześniona rozgrywka będzie siłą Hitmana, a jest chyba na odwrót. To już nie jest to satysfakcjonujące rozkminianie poszczególnych misji jak w Hitman 2: Silent Assasin czy Krwawej Forsie.

Totalna kontekstowość wszystkiego, idiotyczny i niedziałający system przebrań, gdzie zamiast być ukrytym to zwracamy na siebie uwagę przedstawicieli tego samego zawodu (sic!). Najlepiej to wygląda kiedy mamy na sobie jakiś kombinezon albo ubranie także zakrywające twarz. Ciekaw jestem po czym nas wtedy rozpoznają? No i gratulacje dla wszystkich tych, którzy są w stanie rozpoznać przebierańca patrząc na jego plecy kątem oka w ciemnym pomieszczeniu z kilkudziesięciu metrów albo stojąc za ścianą. To jest paradoks i odwrócenie o 180 stopni idei przebierania się z poprzedników, największa wada tej gry. Paradoksalnie im bardziej się wyróżniamy tym lepiej, bo to znaczy, że mniej osób będzie nam się przyglądać. W niektórych misjach jest kilka takich strojów, które dają nam względne bezpieczeństwo i gra się jak w poprzednich częściach. Miejscami czułem, że gra wręcz mnie zmusza do siłowych rozwiązań, bo to jest dużo łatwiejsze. Niby można korzystać z Instynktu by ukryć się na chwilę, ale wyczerpuje się on dość szybko, więc i tak zmuszeni jesteśmy do chowania się za osłonami.

W poprzednich częściach dostawaliśmy zlecenie, mieliśmy otwartą mapę i samemu kombinowaliśmy jakby tu dobrać się do celu. Z reguły po większej części danej miejscówki mogliśmy przemieszczać się dość swobodnie i to bez ciągłego zwracania uwagi strażników. Do strzeżonych miejsc musieliśmy mieć konkretne przebranie. A tutaj gra stoi w rozkroku między liniową strzelanką pokroju Splinter Cell: Conviction, gdzie cały czas przemykamy między osłonami, a niewielką, bo niewielką, ale jednak otwartością lokacji w których możemy zdecydować jak zabić główny cel. Jest kilka świetnych etapów, gdzie tak jak w poprzednikach mamy cel do wyeliminowania i całkiem sporo sposobów na tego dokonanie. Zabrakło mi wyboru broni przed misją i porządnej mapy. Jest tylko radar z zaznaczonymi przeciwnikami. Jako, że każda większa misja podzielona jest na kilka segmentów możemy w jednej miejscówce rozpętać piekło, przejść przez magiczne drzwi i nie być przez nikogo ściganym. Idiotyzm. Brak zwykłego zapisu to kolejna nieprzemyślana rzecz. Są punkty kontrolne po których wczytaniu przeciwnicy znajdują się w tych samych miejscach w których są, gdy dopiero wejdziemy do tej lokacji. Także ci, których wcześniej wyeliminowaliśmy! Checkpointy działają więc mniej więcej tak jak ogniska w Dark Souls.

Gdy już wyeliminujemy główny cel to jeszcze trzeba wyjść z lokacji. Droga wyjścia pokazuje się dopiero po zlikwidowaniu celu, więc gdy gramy za pierwszym razem nie wiemy którędy będziemy wychodzić. A to też był kluczowy element poprzednich części. Irytująca jest ta niesprawiedliwość kiedy przeciwnicy ni z tego, ni z owego zaczynają do nas strzelać, gdy już udajemy się do wyjścia z rangą Cichy Zabójca. Nikt nas nie widział przy eliminacji głównego celu, mamy odpowiednie ubranie, korzystamy z tego cholernego Instynktu i nic z tego. Często jest zresztą tak, że takie drzwi trzeba otworzyć wytrychem, a to też zwraca uwagę przeciwników. Po co więc się męczyć? O wiele prostsze jest wykoszenie całej mapy w pień. A to chyba nie o to powinno chodzić w grze z serii Hitman? Na wyższych poziomach trudności jest jeszcze gorzej, bo twórcy chamsko poblokowali niektóre możliwości likwidacji celu dodając w kluczowych miejscach dodatkowych strażników. Jest jeszcze masa tu takich mniejszych bądź większych niedopatrzeń w mechanice. Gdy biegamy i przeciwnicy nas usłyszą zza ściany to wchodzi status "przykrywka spalona", choć przecież nikt nas nie widział, tylko słyszał. Gdy przebierzemy się w inny strój by zgubić pościg przeciwnicy najczęściej i tak do nas strzelają, choć przecież nie widzieli jak go zmieniamy.

Pomimo tych moich narzekań grę przeszedłem dwukrotnie: raz na normalu i raz na hardzie spędzając z grą blisko 50 godzin. Zdobyłem nawet 100% osiągnięć, choć zwykle tego nie robię. Dawno też nie przesiedziałem kilkunastu godzin niemal bez przerwy przy jednej grze, a to jednak o czymś świadczy. Pomimo wyżej wymienionych wad gra mnie przyciagnęła i tak jak w Hitman 2 czy Krwawej Forsie chciałem znaleźć jakiś kreatywny sposób na danego delikwenta. Z tym, iż było miejscami to dość frustrujące. Wypadałoby też co nieco napisać o innych kwestiach. Opowiedziana historia jest ok, twórcy poszli w filmowość i próbowali z Hitmana zrobić akcyjniaka w stylu Transportera ze Stathamem, gdzie Agent 47 ciągle musi uciekać przed policją i chronić tajemniczą dziewczynkę. Totalnie nie porwał mnie ten wątek, bo nic o tej dziewczynce nie widziałem poza tym, że Diana prosi 47 by ten ją chronił. Kilka pierwszoplanowych postaci próbuje być barwna niczym te z gier Rockstara. Każdy z nich chce być charyzmatyczny na siłę i oczywiście każdy ma u boku seksowną asystentkę. Pomimo niezbyt wielkich lokacji są wypełnione one całkiem sporą ilością szczegółów. Świetnie zwłaszcza wypadają dialogi postronnych postaci z których możemy czasami się dowiedzieć czegoś ciekawego, co przyda nam się przy wykonywaniu misji, a inne są po prostu zabawne jak chociażby przypadkowy nalot policji ścigającej Agenta 47 na studencką melinę w której znajdowała się ogromna hodowla marihuany. Ogólnie całość prezentuje się w porządku i kameralnie, bo większość akcji rozgrywa się USA, choć historia zaprezentowana w Krwawej Fosie bardziej mi się podobała. Była świetnie opowiedziana, a przy tym gra nie straciła charakterystycznej dla serii struktury kolejnych z pozoru niepowiązanych ze sobą zleceń. Filmiki są dobrze zrealizowane i dobrze się je ogląda. Fajne są też takie smaczki, które ucieszą fanów serii, gdy widzimy jak Agent 47 przygotowuje się do pierwszej misji czy kupuje swój charakterystyczny garnitur przed ostateczną rozgrywką. Graficzne także jest ładnie, lokacje są różnorodne, choć miejscami trochę małe i korytarzowe. Jest tylko kilka bardziej otwartych map rodem z poprzednich części i są to najlepsze fragmenty gry.

Rozgrzeszenie polecam głównie graczom, którzy nigdy wcześniej nie zetknęli się z serią. Zapewne potraktują ją tak jak typową grę akcji, przejdą w 6 godzin i zapomną. Zresztą patrząc na opinie graczy to dość powszechne jest, że Rozgrzeszenie podeszło głównie tym, którzy nie grali albo odbili się od poprzednich części. Zaś gracze, którzy grali we wcześniejsze odsłony i przyzwyczaili się do charakterystycznego stylu rozgrywki serii raczej nie będą bawić się zbyt dobrze. Chyba, że się przestawią i nieco zmodyfikują swoje nawyki.

Pograłem trochę w najnowszego Hitmana i z ulgą zauważyłem, iż ten cały instynkt służy teraz jedynie do podświetlania kluczowych elementów, zaś przebieranie się jest o wiele rozsądniej rozwiązane. Jedynie nieliczne postaci są w stanie nas rozpoznać pomimo tego, iż jesteśmy za kogoś przebrani. Poza tym gra się w to bardzo podobnie jak w Absolution, sterowanie w większości przypadków jest takie samo, więc przynajmniej będąc na świeżo poprzednią częścią nie musiałem się na nowo do niego przyzwyczajać. :)

Jak dla mnie parę misji jest głupich,grafika fajna fabuła już gorsza.Za dużo takiej prymitywnej ucieczki,dlatego daje 7.5

Chyba najgorsza część Hitmana, a do mojej ulubionej Blood Money to się nie umywa. Nie ukończyłem i nie zamierzam, ale wszystkie misje dotychczas wyglądały identycznie - przejść z miejsca na miejsce unikając policji, ewentualnie po drodze kogoś zabić, a w tle jakaś drętwa fabuła. Nudne jak flaki z olejem.

zajebista gra a z dubbingiem jeszcze bardziej zajebista
polecam najbardziej jak dotąd najlepsza razem z blood money

Za darmo na GOGu.

Hitman Ansolution.Jest inna częścią niż poprzednie seriie.Na pierwszy rzut oka rzuca się grafiką, która po tylu latach moim zdaniem wygląda dobrze.Duzo misji, i dużo możliwości przejścia misji plus wyzwania.System punktowy jest z pierwszej części gry Hitmana.Widac że zaczerpnęli trochę z Splinter Cell Conviction,ale Hitman tak bardzo nie odbiegł od poprzednich części jak wspomniany Splinter Cell. Moim zdaniem minusem jest system checpoint. Przykład gram sobie w etap gry zapisują mi się dwa checppinty,myślę sobie że jak wyjdę z gry i znów włączę to bede w miejscu gdzie zapisałem drugiego checpointa, a tu zdziwienie od początku etapu grę na nowo zaczynamy. Kolejną sprawa po wczytaniu checpointa przeciwnicy znów się pojawiaja..Grajac na wyższych poziomach trudności gra pozwala nam na spędzenie wielu godzin, przede wszystkim działając jako cichy zabójca.Widac że nowsze części Hitmana, wzwyz od Hitman Absolution są bardziej podobne i wzorowane na Hitman 2 silent assassin oraz Hitman blood money.Mozna śmiało powiedzieć że Hitman Absolution to prywatne porachunki.Dla nie osobiście jedynym minusem jest brak normalnych saveo i lekko zaczerpnięty styl z scconviction.Na poziomie trudności trudnym grę można ukończyć w około tygodnia czasu.

Wszyscy jadą po tej odsłonie, fani serii najbardziej, a jako kolejny fan wszystkich części uważam, że tej serii potrzebny był taki skok w bok na stealth action. Wielokrotnie przechodziłem każdą część nie oddając praktycznie żadnego strzału, tutaj mogłem wreszcie odpalić łysego na V biegu i dać mu (i sobie) upust w morderczych akcjach zwłaszcza, że fabuła skupia się na sprawie osobistej, to nie kontrakt, nie zlecenie a porachunki. Ta dynamiczna formuła pasowała fabularnie. Od strony technicznej gra wprowadziła masę nowych mechanik, które potem rozwinięto w kolejnej trylogii, poza tym wyglądała wspaniale, grało się przyjemnie i sprawnie choć system zapisów to dno i jedyny poważny zarzut w Absolution. System przebrań i wykryć też kulał choć w tak liniowej i dynamicznej skradance wymuszał szybsze działania i nie dawał odetchnąć co przekładało się na ten pierwiastek action, a nie stealth i bardzo dobrze, bo inaczej przechodzilibyśmy te korytarze w przebraniach z punktu A do B i co po drodze?. Podsumowując fajnie mieć dla urozmaicenia jedną taką odsłonę Hitmana. Po 300 godzinnych skrupulatnie planowanych morderstw w najnowszej trylogii World of Assassination chętnie wracam od czasu do czasu do Absolution i nadal bawię się dobrze. Polecam Absolution właśnie jako element równowagi w serii i odskoczni od sprawdzonej formuły.

Ja jak gram w Hitmana Absolution to prawie za każdym razem dochodzi do Konfrontacji nie potrawię inaczej grać a Statystyki Broni jakie są Ile osób zabitych z Karabinów szturmowych czy ze Strzelb czy z pistoletów maszynowych zawsze te statystyki też podnoszę. żeby nie było na 0 No taki już ten Hitman jest. Walka też jest bardzo łatwa ma dużo odporności na obrażenia od Kul Czyli prawie za każdym razem przeżyje więc nie trzeba się przejmować że zostanie przyłapany na zabójstwie.