Najciekawsze materiały do: Shadow Tactics: Blades of the Shogun

Stary dobry Commandos, czyli świetna gierka. Może trochę nie moje klimaty te japońskie sprawy, ale zasady gry nie zmieniły się. Szczególnie polecam grę dla pokolenia "gimby nie znajo", żeby przekonali się, że w dobrej grze ważniejsza jest grywalność niż grafika.

Do vito74m -->> Ciekawy jestem, jakie gry lubisz? Podaj parę tytułów twoich ulubionych gier.
Ja zacznę pierwszy i moje ulubione to:
seria Pro Cycling Manager, Cities Skylines, seria Total War, Civilization V, seria Football Manager.
Ciekawe, co powiesz o tych grach? Że też ci się grafika znudziła?

Świetny tytuł, masa miodu, oldschool jakby nie było.
Ogromną satysfakcję miałem grając.
Oglądając napisy końcowe było mi szkoda, że to już....

Nigdy wcześniej nie grałem w żadną grę tego typu. Produkcje typu Commandos są mi obce, pomimo to stwierdziłem, że zaryzykuję i kupię Shadow Tactics. Jestem bardzo mile zaskoczony. Bardzo wciąga. Jeśli ktoś, tak jak ja, nigdy nie miał z tego typu grami styczności, niech się nie boi i biegnie do sklepu ! Polacam. 9/10

Niesamowita gra. Wlasnie ogrywam, cos pieknego. Wysoki poziom tudnosci, postacie ktore lubi sie od razu, swietne misje, piekna grafika, niesamowity klimat. To bedzie moja pierwsza dziesiatka w ocenianiu. Szok, spodziewalem sie dobrej gry, ale nie az tak dobrej. Pardon my latin, ale rozjebalo mnie. Dycha!

!!!! Trzeba !!!!

Właśnie ukończyłem i mam mieszane uczucia co do tytułu.
Z jednej strony zawsze lubiłem skradanki, także tego typu. Pierwsza w jaką grałem to Robin Hood: Legenda Sherwood, ale było wiele innych, więc gra wiąże się z przyjemną nostalgią.
Długość gry to 13 misji, każda przechodzona w od kilku do kilkudziesięciu minut na speedrunie i od kilkudziesięciu minut do kilku godzin na pełnym czyszczeniu.
Ta gra niewątpliwie wciąga, jednak z uwagi na iście mnóstwo niedoróbek ciężko ocenić ją jednoznacznie pozytywnie. Kosztowała mnie sporo nerwów i wracać do niej w przyszłości już nie zamierzam.
Ścieżka audio jest przyjemna, klimatyczna, ale fakt, że słucha sie non stop 1-2 utworów jest na dłuższą metę irytujący.
Cały system sterowania jest stosunkowo mało intuicyjny, trzeba go sobie kompletnie przemodelować, by grało się wygodnie. Zresztą nawet nie chodzi o domyślne klawisze, a o mechanikę wyboru różnych zdolności.
Zaznaczanie elementów gry także jest mocno nieprecyzyjne, często klikając na jeden element otoczenia, trafiamy w jakiś znajdujący się obok.
Animacje są niezbyt płynne.
Przeciwnicy nie poruszają głowami ani ciałem, więc można być nieźle zaskoczonym, że odwrócony w jedną stronę przeciwnik jednak patrzy w całkiem inną.
Stosunkowo niska realistyczność - Hayato dysponuje pojedynczym shurikenem, wielki Shogun jest w stanie zaopatrzyć każdego członka drużyny w jedynie 3 naboje do pistoletu itd.
Mechanika gry nie dostosowuje się do fabuły, np.

I moje dwa największe oskarżenia.
Po pierwsze - iście koszmarna optymalizacja. Dawno nie grałem w grę, która przy tak przeciętnej grafice, niewielkich mapach, braku dynamicznej akcji itd. zżerałaby taką ilość pamięci i procesora. Mój sprzęt, na którym W3 chodził bez zarzutu tutaj się męczył, przegrzewał i przycinał. Czasy ładowania takich prostych map jak na SSD abstrakcyjne. Wielokrotnie bardziej złożone gry ładują mi się znacznie krócej. Nawet twórcy otwarcie przyznają się do tej koszmarnej optymalizacji komunikatem w trakcie wczytywania, że gra może się zawieszać xD Nawet nie można jej w trakcie ładowania zrzucić do paska zadań, a i wszystkie inne aplikacje są spowolnione, jeśli w tle działa ST: BotS.
I drugi argument - w trakcie misji 11 zaczęły mi wyskakiwać komunikaty o błędzie zapisu po każdym F5, mimo iż wczytywanie owych zapisów działało normalnie. Jednak gdy już opuściłem grę, a potem do niej wróciłem, gra z własnej inicjatywy skasowała moje wszystkie quicksave'y, co jest jednym z najgorszych przewinień gry, jakie jestem sobie w stanie wyobrazić. Na szczęście opcja kontynuuj pozwoliła na wznowienie tej samej misji, jednak od początku zamiast od jakichś 80%, gdzie byłem. Z trainerem god mode / invisibility / infinite equipment / no cooldown udało mi się w 10 minut wrócić do owych 80%.
Tak więc ocena uwzględnia wszystkie te niedoskonałości.

Kolego, za chwile bedziesz mial Desperadosa nowego, a prace trwaja tez nad nowym Commandos.
Byl jeszcze Helldorado - nieoficjalna czesc 3 Desperadosa.

Gra wyląduje jako pełniak w nowym CD-Action
cena 16,99zł

Mam pytanie do posiadaczy: czy ta gra w wersji X1 obsługuje mysz i klawiaturę? Ograłem na PC i było świetnie, próbowałem z padem od Steam i... to jednak nie jest tytuł pod pada moim zdaniem. No i ciekawi mnie czego się spodziewać po nadchodzącym Desperados 3 od twórców. :)

Moda na taktyczne strategie zdaje się wracać i to jest fantastyczna wiadomość. Jeszcze lepszą jest fakt, że pierwsza od wielu lat gra z tego gatunku okazała się bardzo, bardzo dobra. Gameplayowo do niedoścignionego Commandosa 2 odrobinę zabrakło, jednak jest kilka rzeczy, które Ostrza Szoguna robią lepiej. W ostatecznym rozrachunku, trochę za sprawą tęsknoty za gatunkiem, w który zagrywałem się za małolata, ale przede wszystkim ze względu na jakość, wkręciłem się w Shadow Tactics bardziej niż w jakąkolwiek grę od dawna i spędziłem z nią fantastyczny czas.
Minusy:
- W Commandos 2 fajne było to, że każdy żołnierz miał swoje unikatowe umiejętności, jednak podstawowe funkcje były wspólne. W ST: BotS umiejętności bohaterów są sztywno do nich przypisane i tak np. tylko Mugen może wabić przeciwników butelką Sake, co jest bezsensu, bo co niby stoi na przeszkodzie, żeby którekolwiek z pozostałych rzuciło butelką?
- Brak edytowalnego i wymienialnego ekwipunku. Podobnie jak powyżej, szkoda, że nawet nie mogąc użyć pewnych przedmiotów bohaterowie nie potrafią podnosić ich i przekazywać między sobą.
- Kiepsko zbalansowane postaci - najbardziej śmiercionośnym bohaterem jest dziecko. Serio! W misjach z Yuki dziewczynka z pomocą swojej pułapki i fletu odwala 3/4 roboty. Jednosobowe, nieletnie ludobójstwo.
- Kilka drobnostek, typu niemożliwość wiązania ogłuszonych, brak możliwosci działania wewnątrz budynków czy dziwnie rozwiązana możliwość likwidowania wrogich samurajów.
- Przynajmniej w jednym fragmencie jednej misji istnieje z góry narzucony schemat działania.

Plusy:
- Jednak w większości misji możliwości jest naprawdę wiele i zarówno całą grę, jak i poszczególne zadania z osobna można z przyjemnością powtarzać próbując innych dróg.
- Fabuła. Może nie jest bardzo porywająca i zaskakująca, ale w przeciwieństwie do np. Commandosów (gdzie misje w większości nie były ze sobą związane fabularnie) istnieje i świetnie spaja całość. I mimo, że plot twist jest przewidywalny jak cholera, to jednak historia angażuje.
- Postaci. Mimo drobnych bolączek gameplayowych bardzo dobrze wypada fakt, że postaci mają swoje charaktery, historie i dają poczucie obcowania z ludźmi, nie zaś bezmyślnymi maszynkami do mordowania kolejnych przeciwników.

- Pięknie zaprojektowane, często wertykalne poziomy.
- Przyjemna, komiksowa oprawa, która nie zestarzeje się bardzo długo.
- Japoński dubbing wypada rewelacyjnie.

Jestem świeżo po genialnym Desperados 1 i od razu zabrałem się za Desperados 2. W międzyczasie zainstalowałem Shadow Tactics i co jakiś czas odpalam sobie po jednej misji.

Muszę przyznać, że gra nie wzbudza we mnie jakiegoś zachwytu. Wszędzie dość wysokie oceny, do tego ohy i ahy, a ja widzę głównie uproszczenia względem takiego Desperados 1, czy Commandos. Jak umiejętność przenoszenia ciał przez wszystkich członków drożyny oceniam na duży plus, tak wszechobecne krzaki i niemal swobodne chodzenie po dachach i przechodzenie między nimi po linach tuż nad głowami przechodzących ulicami przeciwników, którzy nas nie widzą uważam za spore nadużycie.

Przeszedłem dopiero kilka pierwszych misji, więc jeszcze za wcześnie aby wystawić ocenę. Jednak na podstawie dotychczasowych wrażeń muszę przyznać, że gra podoba mi się znacznie mniej od takiego Desperados 1. Grałem też w demko Desperados 3 i choć mi się ono całkiem podobało, to po bliższym zapoznaniu się z Shadow Tactics musze przyznać, że naszły mnie pewne obawy.

No zobaczymy... Dałem sobie za cel, że skończę (lub bardziej jakoś wymęcze) Desperados 2 i dopiero wezmę się za inny tytuł, ale nie wiem, czy to się uda.

Dawno nie grałem w tego typu grę od razu przypomniał mi się stary poczciwy Robin Hood: Legenda Sherwood. Japoński dubbing obowiązkowy, polecam ;)

Super gra, ale dużo lepiej byłoby gdyby niczym w innej grze Desperados 3 daliby możliwość zużycia nieskończonej ilości apteczek gdy dowolna postać jest bliska wymarcia, dzięki czemu nie byłoby tak wymagająco, a nie, że każda postać ma tylko 2 apteczki. Ale wiecie, Desperados 3 ukazało się później niż Shadow Tactics: Blades of the Shogun, więc nic dziwnego, że nie pomyślano o tym.