Najciekawsze materiały do: Dark Souls II: Scholar of the First Sin

Gra bardzo dobra, trzyma klimat starych gier na PSa.

Ukończyłem i jestem na świeżo, gra oczywiście bardzo mi się spodobała, wessała wręcz te sto parę godzin minęło szybciej niż 20 w innej grze. Czemu gra jest super wiadomo: klimat, walki, w miarę różnorodny świat. Obcinam jednak ocenę za kilka kroków wstecz w stosunku do jedynki:
- bossowie są zdecydowanie mniej różnorodni, podobnie jak przeciwnicy. Większość to

. Dosłownie chyba ze 2-3 razy widząc bossa powiedziałem WOW.
- świat, mam wrażenie, że połowa lokacji

Dodatkowo możemy zapomieć o wspaniałej budowie jedynki, gdzie poruszaliśmy się skrótami i lokacje super się łączyły, tu świat jest bardziej rozległy i jakby płaski, bez teleportacji od początku gra była by zbyt męcząca.

W ogóle to jak by się zastanowić to pomysły na lokacje jak w Mario jakimś. A więc mamy (lekkie nie znaczące spoilery, w kwestii ogólnego opisu lokacji):

A "najśmieszniejszy" ostatni boss DLC

Największą wadą gry jest dla mnie system parowania graczy w multiplayer jest on uzależniony od ilości wszystkich zdobytych dusz, a więc jeśli lubisz grindować, bądź często giniesz (stracone dusze też się liczą) możesz mieć naprawdę duże problemy ze znalezieniem partnera do pomocy (za to jest więcej niż poprzednich częściach sumonów NPC). Rozwiązaniem tego problemu wg twórców jest specjalny pierścień (który ciężko dostać) który powoduje, że nie zdobywasz dusz za przeciwników, ani za bossów... totalna głupota w mojej opinii. Rozumiem jaki był zamysł tego pomysłu (pewnie, ze by nie było bardzo nisko poziomowych postaci w wypasionym mega sprzętem w multiplayer polujących na zielonych graczy).
Grę oczywiście polecam :)

Gra rewelacja, poziom trudności - no cóż po DS1 można było przywyknąć. Najtrafniej to napisał nowiutki 18 "- od samego początku można teleportować się między lokacjami. W 1-ce jak ktoś się wybrał nieprzygotowany do Blighttown to mógł już stamtąd nie wrócić :)" pamiętam jak dziś jak mnie dotknęła klątwa przed Blighttown prawie zginąłem na dobre, ale jaka radość była jak mi się jednak udało. Dużo cierpliwości, czytania, oglądania youtuba, Heda i gry są do przejścia a wiem co mówię bo już mam platynę w bloodbornie i DS3. Ale one są chyba troszkę łatwiejsze od DS 1 i 2. No i akacja ze smokiem na samym początku w SoFS, pamiętam że dzięki Kyuu z youtuba to przeszedłem.

Gra ukazała się właśnie w serii Premium Games.

Prawo Godwina (reductio ad Hitlerum) mówi: "Wraz z trwaniem dyskusji w Internecie prawdopodobieństwo użycia porównania, w którym występuje nazizm bądź Hitler, dąży do 1". Zmodyfikowana wersja prawa Godwina odnosząca się do porównywania gier do Dark Soulsów (reductio ad Dark Soulsum) brzmi: "Wraz z trwaniem dyskusji w Internecie prawdopodobieństwo użycia porównania, w którym występuje Dark Souls, dąży do 1".

Seria Dark Souls odcisnęła swoje piętno, nawet jeżeli nie na grach, to na graczach. Jeszcze wiele razy usłyszymy ŕ propos jakiejś produkcji, coraz bardziej drażniące: "ta gra to takie Dark Souls...". Tym razem i ja, z czystym sumieniem dołączę do drażniącego chóru i napiszę: Dark Souls II to takie Dark Souls.

Dark Souls II to takie Dark Souls, więc fabuła i mechanika gry krąży wokół dusz. Ale w drugiej części mniej jest ducha niż w produkcji otwierającej serię. Zabrakło pamiętnych postaci, takich jak Półsmoczyca Priscilla. Zabrakło pamiętnych lokacji, takich jak Popielne Jezioro wraz z, majestatycznie rozkładającym skrzydła, Kamiennym Smokiem.

Dark Souls II to takie Dark Souls, więc rozgrywka jest wymagająca. Można trudzić się godzinami podczas walki z bossem, by po jego pokonaniu poczuć satysfakcję. Słowo klucz w Dark Soulsach to błądzenie. Błądzi się podczas eksploracji, błądzi się podczas walk, błądzi się w lore. Efektem błądzenia jest wiedza, która sprawia, że osiąga się kontrolę nad grą.

Dark Souls II to takie Dark Souls, ale dodano kilka zbędnych mechanik: wyczerpujące się pochodnie, kurczący się po śmierci pasek zdrowia, najazdy duchów, które są w stanie przerwać ważny dialog z NPC. Mechaniki te - oprócz najazdów - po jakimś czasie przestaje się zauważać. Pochodnie nie są aż tak bardzo potrzebne, a po jakimś czasie ma się ich tyle, że wystarczą na 5h. Gracz z czasem przyzwyczaja się do skróconego paska zdrowia i tylko "od święta" przywraca go do normalnego stanu, albo nie robi tego nigdy.

Dark Souls II to takie Dark Souls, w którym jeszcze mocniej działa efekt zaskoczenia podczas eksploracji. M.in. w średniowiecznych obrazach w szczelinach pierwszego planu, przedstawiającego główny temat, można dojrzeć szczegółowo przedstawione krainy z jeziorami, zamkami, wzgórzami, postaciami, zwierzętami - pierwszy plan jest ważny, ale to co jest za nim kusi oglądającego, bo wygląda ciekawie i jest obietnicą zaskoczenia. W Dark Souls II jest podobnie - gracz zaczynając podróż np. w zamku, eksplorując go, trafia wreszcie do zupełnie innej krainy "drugiego planu" np. bagien. A za bagnami czeka jeszcze coś innego.

Dark Souls II to takie Dark Souls, więc jeżeli jest się głodnym mocnych wrażeń, to warto zagrać.

zainstalowałem i na tydzień zniknąłem z życia ;) gra z ogromnym współczynnikiem " a może spróbować by jeszcze raz" XD

I ja się podłączę do dwóch komentarzy wyżej. Po ukończeniu jedynki byłem wniebowzięty i od razu złapałem za dwójkę. Niestety. Pierwszy raz w życiu widzę coś takiego. Mam wrażenie że gram w jakiś pierwowzór. Oprócz grafiki cała reszta wypada słabiej od jedynki. Animacje, fizyka, hitboxy, klimat, projekty lokacji, bossowie........ Gdy widzę tą animację biegania to nie wiem czy się śmiać czy płakać. Rodem z ery ps1/ps2. Jakieś lewitowanie przeciwników, ciosy które mnie nie sięgają a życie zabierają i najlepsze: ciała przeciwników które po wejściu do lokacji doczytują się i spadają z nieba na ziemię co dodatkowo słychać. Po prostu żenujące. Więcej tu walki z mechaniką gry niż samymi przeciwnikami. W jedynce tego nie było. W ogóle się zastanawiam jak można tak spartaczyć grę gdzie się miało już porządny trzon z poprzedniej części? Czemu od tej gry tak daje tanizną? Jak wyczytałem wyżej prawdopodobnie zajmował się tym jakiś poboczny zespół co od razu widać. Jednym słowem regres.

Zapraszam na serię z całej gry , pokaże wszystkie ukryte iluzoryczne ściany , wszystkie sekretne przejścia i ukryte skrzynie ze skarbami . Ta gra to arcydzieło . https://www.youtube.com/watch?v=NA87y3imxbw&list=PLVYHO_RNJKKgjBkQxpjgNT5Oa4Md2hiEh&index=1

Padem moze jest troche przyjemniej bo z myśla o padzie takie gry są konstruowane : D

Po ograniu Dark Souls Remastered, nastawiałem się na drugą cześć pozytywnie. Po spędzeniu z nią 73 godzin, stwierdziłem że mi wystarczy i minie jeszcze sporo czasu zanim do niej wrócę. Dark Souls 2 jest to czwarta gra od FromSoftware którą ogrywam i zauważyłem taki mały schemacik ich gier. Bloodborne i Dark Souls 1 mają "zbitą" mapę świata, wbrew pozorom lokacje są blisko siebie jest pełno tajnych przejść i można bardzo szybko przemierzać mapę i biegnąc do bossów. Dark Souls 2 i Sekiro mają bardziej rozlazłą strukturę świata i tych tajemnych przejść skracających drogę jest nieco mniej. I tu dochodzimy do pierwszego problemu Dark Souls 2, ale to tylko jedna z wad których jest oczywiście więcej. Tak jak wspominałem Sekro i Dark Souls 2 są mają rozlazłe mapy, tylko że w Sekiro zostało to rozegrane lepiej, widocznie nauczyli się na błędach po Dark Souls 2. Problemem są ogniska, a raczej rzadkość ich występowania połączona z dużą ilością przeciwników których trzeba pokonać po dordzę aby dostać się do Bossa. Jeszcze jak by te ogniska zostawić i zmniejszyć ilość przeciwników to pół biedy, ale nie raz zdarzy się tak że dojście do bossa jest trudniejsze niż sama walka z nim absurd. Powoduje to że gra jest trudna w głupi sposób. Kolejną głupotą z tym związaną są animacje. Gdy przechodzimy przez mgłę to przez 2-3 sekundy jesteśmy cały czas podatni na ataki i powoduje to że nie możemy przejść przez mgłę bo zwykli przeciwnicy nas atakują i trzeba najpierw ich pokonać aby iść do bossa. To samo tyczy się otwierania skrzynek czy używania dźwigni. Animacja nie chroni nas przed atakiem w pierwszych 2-3 sekundach. Wrócę jeszcze do Bossów. Pojedynczy bosowie są dosyć łatwi. Byłem lekko w szoku że większość bossów pojedynczych pokonywałem za 2-3 razem. Ale nie można tego samego powiedzieć o kilku bossach na raz. Są oni potężnie irytujący, szczególnie takich 3 strażników w jednej twierdzy. Koleinie sztucznie utrudnianie gry. Kolejną taką wadą którą mnie irytowała jest levelowanie. Aby podnieść poziom trzeba cofnąć się do początkowej lokacji, nie można levelować przy dowolnym ognisku. Sama struktura świata nie jest zła. Jest on różnorodny, jest co zwiedzać, tylko te wady... . Bossów też jest dużo. Fabuła jest jak zwykle ukryta i trzeba ją szukać, lub obejrzeć na YT. Reasumując uważam że DS 1 jest lepsze, rzucę nawet stwierdzenie że DS 2, najmniej mi się podobało ze wszytych gier od FormSoftware. Mam nadzieje że Dark Souls 3 poprawi błędy drugiej części. Daje 7.0 nie polecam, ale też nie zniechęcam. Grę ogrywałem na XSX w 60 FPS, gra nie posiadała błędów. Taka ciekawostka zginąłem około 700 razy i wbiłem 233 lvl.