Graliśmy w Elite: Dangerous - największego konkurenta Star Citizena - Strona 2

Prawie równo trzydzieści lat temu na rynku ukazała się gra, która odmieniła oblicze branży. Elite było pierwszym tytułem oferującym trójwymiarową grafikę szkieletową i otwarty świat. Gracz mógł kupować dostępne na stacjach kosmicznych towary, transportować je i zarabiać w ten sposób wirtualne kredyty. Niemal dziesięć lat później, korzystając z mocy obliczeniowej nowej generacji komputerów, powstała kolejna genialna odsłona zatytułowana Frontier: Elite II. Gra, która na jednej amigowskiej dyskietce mieściła miliardy systemów gwiezdnych w proceduralnie generowanej galaktyce. Gracz jako pilot statku gwiezdnego zostawał rzucony od razu na głęboką wodę. Miał bowiem pełną dowolność w podejmowaniu działań bez choćby najmniejszego udziału skryptowanych misji, które pojawiły się dopiero w wydanym w 1995 roku Frontier: First Encounters. Długo, bo aż dwadzieścia lat, kazał nam czekać David Braben, ojciec wszystkich space-simów, na kolejną wersję swojego wielkiego hitu. Dzięki betatestom wiemy już mniej więcej czego się spodziewać po Elite: Dangerous i chcielibyśmy podzielić się z Wami naszymi wrażeniami.

Seria Elite jest przedstawicielem gatunku kosmicznych handlówek, w której jako dowódca statku kosmicznego staramy się wytrwale zwiększać liczbę zer po przecinku na swoim koncie. Na początku zabawy gracz otrzymywał małą, słabo uzbrojoną jednostkę, którą starał się jak najszybciej zastąpić coraz większym i lepiej uzbrojonym pojazdem. Gra oferowała niemal nieskończenie duży, otwarty świat pozwalający na bardzo szeroki wachlarz wyboru ścieżki kariery: od typowego handlowca, poprzez najemnika czy pirata lub kuriera, a na górniku kończąc. Jeżeli ktoś chciał, nie było przeszkody, aby wszystkie te interakcje wykonywać na zmianę. Jednym z ważniejszych czynników odróżniającym serię Elite od konkutencji był także głęboki aspekt symulacyjny przedstawiony głównie poprzez zachowanie najważniejszych praw fizyki rządzących przestrzenią kosmiczną oraz możliwość wlatywania w atmosferę planet, na powierzchni których nierzadko mieściły się ludzkie kolonie oraz lądowiska dla statków kosmicznych.

W przyszłości mają pojawić się darmowe dodatki pozwalające na lądowanie i eksplorację planet.

Dostępna obecnie premium beta oferuje jedynie osiem systemów planetarnych spośród kilkuset miliardów, jakie mają znaleźć się w pełnej wersji gry. To niewiele, ale już w tej chwili pozwala wyrobić sobie zdanie i niecierpliwie czekać na wyznaczenie daty premiery przez deweloperów. Na początku zabawy otrzymujemy do dyspozycji prosty i niewielki stateczek Sidewinder, wyposażony jedynie w pojedynczy laser pulsacyjny i mikroskopijną ładownię. W kieszeni mamy jedynie tysiąc kredytów i... hulaj dusza, piekła nie ma. Pełna gra będzie podzielona na tryb single i multiplayer, które będą różnić się od siebie głównie dynamicznymi zmianami we wszechświecie wieloosobowym.

Galaktyka spiralna Drogi Mlecznej w pełnej krasie. Miejsce naszego pobytu wskazuje niebieska ikona.

Pierwsze kroki warto skierować na rynek. Póki co oferta dostępnych towarów jest dosyć skromna, a i tak na większość z nich nas zwyczajnie nie stać. Zresztą zabawa w handlowca na początku w ogóle nie ma sensu – przynajmniej dopóki nie dorobimy się większej kasy i ładowni. W starych odsłonach serii na starcie dostępne były misje kurierskie lub za niewielkie pieniądze można było dokupić moduł pozwalający przewozić żywe osoby lub zwierzęta. Względnie niewolników, o ile ktoś zamierzał skierować swoje kroki ku pirackiej ścieżce kariery. Elite nigdy nie narzucała w tym względzie żadnych ograniczeń. Z jakichś jednak względów obecnie w becie brak jest jeszcze listy dostępnych misji. Być może to kwestia ograniczonego świata, a być może fakt, że poprzednie gry zaczynamy z innym, nieco większym modelem statku, który tutaj można zdobyć dopiero w stoczni za gotówkę. A być może to świadoma decyzja twórców, którzy cały czas pracują nad tym, aby po premierze gra rzuciła nas na kolana. Szczerze mówiąc, po kilku godzinach – nawet tak ograniczonej – zabawy nieźle mną potarmosiła.