Mafia II - Wrażenia (gamescom 2009) - Strona 3

Zespół 2K Czech pracuje nad tytułem światowej klasy. Takim, który w przyszłym roku zaserwuje graczom wybitną fabułę, emocjonującą akcję i klimat, jakiego mogliby pozazdrościć mu czołowi filmowcy z Hollywood. Poniżej przedstawiamy dość obszerny fragment rozgrywki, uprzedzając jednocześnie, że zdradza on kilka szczegółów na temat misji pobocznych, gdyż to na nich właśnie skupili się w swej półgodzinnej prezentacji nasi południowi sąsiedzi.

Przenosimy się do roku 1952, a główny bohater Vito kończy właśnie suto zakrapianą imprezę w mieszkaniu Joe. Po domu znajomego kręcą się dwie prostytutki i podczas gdy jedna mizdrzy się do kumpla, druga – stojąc nago w łazience – napełnia wodą wannę do wspólnej kąpieli. W międzyczasie Vito idzie do kuchni, by wyjąć z lodówki jedno z ostatnich piw, ewentualnie ocalały fragment wczorajszej pizzy – wybór należy do nas i dokonujemy go, wskazując odpowiedni produkt na półce. Na dźwięk telefonu przechodzimy przez korytarz, by podnieść słuchawkę. Na ścianach widzimy stylowe plakaty z damami lekkich obyczajów, a także stare zdjęcia, przedstawiające panoramę Empire City.

Odbieramy telefon. To Giuseppe, sprzedawca broni. Prosi, byśmy zajrzeli do niego – czeka nowy towar. Świetny pomysł – koktajle Mołotowa już dawno się skończyły, a amunicja do Magnum po 3 dolce za sztukę brzmi jak reklama świątecznej wyprzedaży. Grzech nie skorzystać, przystajemy więc na propozycję i deklarujemy się odwiedzić przyjaciela. Przed wyjściem na miejskie ulice otwieramy szafę i wyciągamy z niej jedną ze świeżo wyprasowanych koszul. Na wierzch zakładamy skórzaną kurtkę – wszystkie panny na nią lecą, a poza tym wygląda świetnie nawet w deszczu i czyni nas przystojniejszym od tych obwiesi zza rogu.

Wychodzimy z obskurnego apartamentu i schodzimy kilka pięter niżej. Po drodze mijamy sprzątaczkę, która myje podłogę i przeklina swój podły los. Nie zwracamy na nią większej uwagi, bo w garażu za kamienicą czekają już zatankowane samochody. W przeciwieństwie do pierwszej Mafii, gdzie auta stały obok siebie w magazynie i na podwórku, tutaj fizycznie widzimy tylko jeden wóz. Kolejne pokazują się w garażu po wciśnięciu przycisku kierunkowego.

W końcu zasiadamy za kółkiem kabrioletu ze składanym dachem, ale jeszcze przed wyruszeniem na szosę uczestniczymy w wypadku. Póki co jako świadek. Obserwujemy, jak niedoświadczona dziewczyna uderza z impetem w bagażnik wozu, z którego wyskakuje po chwili wściekły, rdzennie włoski nerwus, typowy cafone z książek Mario Puzo. Wpieniony facet patrzy na zdezelowane cacko, po czym na biedne dziewczę spada potok kwiecistych słów. Nasz bohater nie mogąc dłużej wytrzymać, podbiega do gościa i chwyta za gardło. Silny uścisk w połączeniu ze stanowczą reprymendą nie robią jednak wrażenia na krewkim kierowcy: rozpoczyna się pojedynek na pięści. Vito – nie w ciemię bity i z niejednego pieca chleb już jadł (a facjat obił, że ho ho) – paroma prostymi i kilkoma sierpowymi załatwia sprawę (w Mafii II dostępne są lekkie i mocne ataki). Nadpobudliwy kierowca pada na ziemię, a uratowana z opresji panna, pragnąc się odwdzięczyć, zaprasza nas na kawę. Vito chętnie by wpadł, szczególnie, że brylantyna tak świetnie dziś na nim leży, ale kończy się tylko na pocałunku w czoło, romantycznym uchwycie za ręce i obietnicy spotkania w bliżej niesprecyzowanej przyszłości. My możemy natomiast odnotować, że twarze postaci wyglądają kapitalnie, a wypowiadane słowa doskonale synchronizują się z ruchami warg. Mafia II jest pod tym względem kolejnym tytułem, który zaciera różnice pomiędzy aktorami cyfrowymi a prawdziwymi.