Mirror's Edge - GC 2008 - Strona 2

W tym roku Games Convention nie obfitowało w szczególnie dużą ilość nowych zapowiedzi. Producenci skupili się raczej na przedstawieniu dziennikarzom i graczom pozycji, które mają już pewną datę wydania i chyba tylko jakaś niespodziewana katastrofa mogłaby pokrzyżować ich plany wydawnicze. Nie ma się czemu dziwić, sierpień to najlepszy okres na promowanie jesiennych i świątecznych hitów, wśród których na szczególne wyróżnienie z całą pewnością zasługuje również Mirror’s Edge szwedzkiego studia DICE.

Akcja Mirror’s Edge rozgrywa się w bliżej nieokreślonej przyszłości, w mieście, którego mieszkańcy zostali poddani ogromnej inwigilacji. Media są kontrolowane przez władze, w imię złudnej szczęśliwości i bezpieczeństwa społeczeństwo zrzekło się wszelkich praw. To orwellowski Rok 1984, to Half-Life 2 gatunku platformówek i Equilibrium megametropolii. Za fasadą piękna i sterylności kryje się jednak drugi świat – bojowników o wolność chcących zrzucić jarzmo wszechmocnego systemu. Jednym z nich jest Faith, główna bohaterka Mirror’s Edge, która po aresztowaniu przez policję jej siostry, zaczyna własną krucjatę przeciwko autorytarnym władzom. Przy okazji zostaje kurierem, którego zadaniem jest przenoszenie informacji pomiędzy poszczególnymi komórkami bojowników.

Mirror’s Edge jest w pewnym sensie produkcją całkowicie nowatorską i jej odbiór może zależeć od wcześniejszego nastawienia się do niej. To gra platformowa, w której autorzy pozwalają graczom niemal w pełni utożsamić się z przebywającą w wirtualnym świecie postacią. Poprzez naturalny ruch, wspaniałą animację towarzyszącą wszelkim akrobacjom i coś, co można nazwać świadomością istnienia prawdziwego ciała, które na dodatek, jeżeli pochylimy głowę lub machniemy ręką, jest również widoczne. To także, gdy tylko zechcemy: strzelanina i bijatyka, choć nacisk na te dwa aspekty jest znacznie mniejszy niż w przypadku skakania. Tym bardziej, że przenoszona broń znacznie ogranicza nasze ruchy i w przypadku, gdy dzierżymy w dłoni coś cięższego od zwykłego pistoletu, nagle okazuje się, że nawet bieganie staje się niemożliwe. Zupełnie jak w życiu. Dlatego też najlepiej cisnąć w diabły tony niepotrzebnego żelastwa i postawić na szybkość, zwinność i grację, z jaką główna bohaterka wybija z głowy agresywne zapędy przeciwnikom.

Wyobraźmy sobie, że znajdujemy się na szczycie jakiegoś dachu, na którym poustawiano w rzędach sporej wielkości kontenery. Pomiędzy nimi węszą policjanci, którzy tylko czekają na okazję, by przechwycić informacje przenoszone przez kuriera. Bierzemy długi rozbieg. W ostatniej chwili odbijamy się od krawędzi wyższego budynku i pod dwóch sekundach lądujemy efektownym przewrotem na niżej usytuowanym dachu z kontenerami. Szybko rozglądamy się wokół i zauważamy patrolujących policjantów. Oni też nas widzą. Zaczyna się kanonada wystrzałów. Najbliższego neutralizujemy, wślizgując mu się z rozbiegu w nogi i obezwładniając dwoma uderzeniami pięści. Znowu bieg. Kilka metrów przed wymierzoną w naszą pierś lufą shotguna wskakujemy z rozpędu na ścianę (niczym w Prince of Persia), by następnie soczystym kopniakiem pozbawić świadomości kolejnego gliniarza. Pozostało jeszcze kilku, ale oni już nas nie interesują. Droga na kolejny dach stoi otworem, jeszcze tylko przeskoczyć przez niewysoką siatkę, wziąć kolejny rozbieg i śmignąć ponad znajdującymi się daleko w dole ulicami.