Far Cry 6 - trochę wojenny horror, trochę komedia dla nastolatków - Strona 2

Pokazano nam Far Crya 6, i to już po raz drugi. Tym razem zobaczyliśmy jednak trochę więcej. Po amerykańskich pustkowiach, opanowanych przez sektę tzw. rednecków, przenosimy się znowu do fikcyjnego kraju i znowu na wyspę. Tym razem jest to miejsce bardzo wyraźnie wzorowane na Kubie. Odcięta od świata republika na Morzu Karaibskim rządzona jest przez groźnego dyktatora, który przygotowuje już swojego następcę. Skojarzenie ze wschodnim sąsiadem Polski jest dość wyraźne, przynajmniej dla mnie.

To już ten etap istnienia reżimu, w którym część społeczeństwa się ukrywa i prowadzi wojnę partyzancką na śmierć i życie. W trailerze wspomniane były też obozy pracy dla niepokornych i widzieliśmy propagandowy telewizyjny wywiad z Antonem Castillo, dyktatorem wyspy Yara.

Gracz sam może zdecydować, czy będzie grał kobietą, czy mężczyzną. Niewiele to jednak zmienia. W obu przypadkach pochodzimy z dobrej rodziny, ale decydujemy się stawić czoła tłamszącej ludzi władzy i dołączamy do rebelii.

Opowieść zapowiada się dobrze. W grze będziemy mogli schować broń i wmieszać się w tłum. Owszem, pojawią się też cywile i obszary miejskie. Dla tej serii to bardzo przyjemnie rokująca nowość, a jako że w planach są akty sabotażu, możemy spodziewać się też elementów skradanki znacznie bardziej złożonych i ciekawych niż do tej pory.

Yara jest odciętym od świata skansenem. Zupełnie jak na prawdziwej Kubie jeżdżą tam stare samochody, stare radzieckie czołgi, a w rękach bohatera (lub bohaterki) dostrzegłem najprawdziwszą pepeszę i – jak sądzę – pistolet maszynowy MP-18. Rebelianci korzystają także z koktajli Mołotowa, pływają łódkami, jeżdżą na koniach i chowają się w podziemnych bunkrach. To ciągle Far Cry, więc wybuchy i długie serie z broni maszynowej wypełnią większość naszego czasu z grą.

Partyzancka wojna z reżimem w końcu powinna mieć odpowiednią skalę.

Świat, w który da się uwierzyć

Seria Far Cry do pewnego stopnia cierpiała, ponieważ możliwości techniczne sprzętu nie dorastały do wizji, jaką chcieli zaprezentować światu twórcy. Na tropikalnej wyspie, w przypadku której liczbę drewnianych chat mogliśmy zapisać dwiema cyframi, dało się spokojnie wyrżnąć kilkuset uzbrojonych bandziorów i jeszcze spotkać lokalnych mieszkańców.

W Himalajach wyzwalaliśmy z rąk tyrana państewko, które składało się w całości z lasów, niewielkich posterunków i paru przyjaznych nam osad, a w Montanie na ledwie zamieszkałym terenie, wchodzącym w skład USA, atakowały nas śmigłowce fanatyków religijnych, których przez całą grę dalibyśmy radę zabić pewnie parę tysięcy. W końcu pojawiali się wszędzie i tylko kwestią naszej wytrwałości byłoby osiągnięcie takiego „wyniku”.

Ten kontrast pomiędzy światem przedstawionym a toczącą się w nim akcją nigdy nie był czymś, co ostatecznie psuło rozgrywkę. Patrząc na miasta na wyspie Yara, czuję jednak, że w końcu mamy szansę zobaczyć teren, który odpowiada skali konfliktu.

Również ogólny klimat wydaje się poważny. Anton Castillo robi o wiele lepsze wrażenie od Josepha Seeda, nie mówiąc już o Mickey i Lou. Bliżej mu do Pagan Mina, który był moim ulubionym czarnym charakterem w tej serii. Dyktator Kyratu był ostentacyjny, stylowy, miewał napady szału, potrafił być brutalny, ale miał za sobą jakąś historię. Na razie Anton jedynie sygnalizuje, że może być do niego podobny, ale dla mnie najważniejsze jest to, że nie wydaje się on postacią przerysowaną, sprowadzoną do poziomu komiksowej karykatury. Widać, że twórcy zadali sobie trud, by zrozumieć, co chcą nam opowiedzieć, i że niekoniecznie będzie to łatwa opowieść.

To cieszy, bo sprawia, że nie mogę się doczekać grania...