Graliśmy w kampanię gry Star Wars: Battlefront II – brak Mocy w singlu?

Nie zazdroszczę ani Electronic Arts, ani studiu EA Motive, które jest odpowiedzialne za moduł singlowy nadchodzącej gry Battlefront II. Przygody Iden Versio, głównej bohaterki kampanii, to pierwszy fabularny wkład „Elektroników” w uniwersum Gwiezdnych wojen, odkąd przejęli oni prawa do marki (nie licząc MMO Star Wars: The Old Republic). Zadanie jest więc trudne, a oczekiwania graczy wysokie. Czego, swoją drogą, zupełnie nie rozumiem, mając w pamięci, że kampanie fabularne w grach DICE (bez względu na to, czy tworzyło je samo studio, czy zlecało to komuś innemu), do ciekawych nie należały. Poza jednym wyjątkiem w postaci Battlefielda: Bad Company 2.

Ot, sklecone naprędce średniaki z fabułą napisaną na kolanie. I choć chciałbym powiedzieć inaczej, to niestety – wygląda na to, że kampania singlowa w grze Battlefront II idealnie wpisuje się w ten trend. Szkoda, bo sam pomysł wyjściowy, czyli historia oglądana oczami bohaterki rozpadającego się Imperium Galaktycznego, uważam za bardzo ciekawy. Niestety, już na samym początku gry musiałem walczyć z opadającymi powiekami.

Z dziennika imperialnej pani oficer

Początek kampanii w Battlefroncie II powinien być pokazywany na prelekcjach pod tytułem: „Jak nie zaczynać gry z uniwersum Gwiezdnych wojen”. To przecież świat pełen ekscytujących przygód i taką przygodę, nawet grając imperialną dowódczynią elitarnego Inferno Squad, powinniśmy dostać. A tu figa z makiem. Główna bohaterka siedzi w celi, a ja muszę ją z niej wydostać przy pomocy małego latającego droida. Mamy więc do czynienia z nudną sekwencją skradankową, w trakcie której zwiedzamy szyby wentylacyjne oraz ogłuszamy rebeliantów.

Od razu można tu dostrzec schemat: „wciśnij kwadrat, by otworzyć właz, wciśnij trójkąt, by ogłuszyć przeciwnika”. Oczywiście sekwencja jest oskryptowana, a oponenci ślepi jak Han Solo po rocznych wakacjach w karbonicie, tak więc porażka okazuje się niemożliwa. Mała uwaga: scenarzyści przedstawiają rebeliantów jako osoby o inteligencji Jar Jar Binksa. Kto zostawia niezwykle groźną więźniarkę w jednym pomieszczeniu z jej hełmem wyposażonym w pełną aparaturę komunikacyjną?

Gdy w końcu objąłem kontrolę nad Iden Versio, pomyślałem, że przygoda wreszcie się zaczyna. Nic bardziej mylnego, bo nadal musiałem się skradać. Oczywiście scenarzyści serwują wyświechtany trop: „Złapali mnie, bo tak chciałam”. Nie jestem wielkim fanem sekwencji skradankowych w strzelankach, ale Wolfenstein: The New Order pokazał, że da się je zrobić naprawdę dobrze. Pod tym względem Battlefront II plasuje się po drugiej stronie skali. Skradanie i eliminowanie przeciwników nie przedstawia sobą żadnego wyzwania, jest tak nijakie, jak to tylko możliwe. Powtarzamy więc w kółko schemat: kucnij i ogłusz/zabij rebelianta. Jak po sznureczku. Przestarzała już liniowość rozgrywki z każdą minutą daje się coraz bardziej we znaki.

Początkowe etapy kampanii w Battlefroncie II rozgrywają się na tle wydarzeń z filmu Powrót Jedi, ale niestety scenarzyści nie potrafili tego wykorzystać. W pierwszej misji celem głównej bohaterki jest usunięcie danych o zgrupowaniu imperialnej floty nad księżycem Endor, która ma wciągnąć rebeliantów w pułapkę. Sukces tego zadania oczywiście nie ma żadnego znaczenia, bo już w następnych scenach widzimy porażkę wojsk Imperium oraz zniszczenie drugiej Gwiazdy Śmierci. Cały prolog okazuje się więc mało istotny.