Graliśmy w Silence – śliczne The Whispered World powraca

Jest zima. Małe dziewczynki pracowicie lepią bałwana. Ale jest też wojna. Nadlatują bombowce. Kilkunastoletni chłopak biegnie, pełnym napięcia głosem nawołując siostrę. Łapie ją wpół i pędzi do schronu. Kiedy z ulgą zamyka solidne drzwi, wydaje się, że rodzeństwo powinno już być bezpieczne. I wtedy w schron uderza bomba, a Noah i Renie trafiają do znanego obojgu (choć dziewczynce tylko z opowiadań brata) świata Silence.

Tak zaczyna się kontynuacja przepięknego (wizualnie i fabularnie) The Whispered World, którym niemieckie studio Daedalic Entertainment zaistniało w mojej świadomości maniakalnej fanki przygodówek jako producent i wydawca naprawdę wartych uwagi gier. Potwierdziły to takie tytuły z jego dorobku jak np. Klątwa wron, Memoria, The Night of the Rabbit czy czteroczęściowa saga Deponia.

Nie pamiętam już, czy nazwa Silence pojawiła się w poprzedniej części – jeśli nie, to teraz mamy okazję dowiedzieć się, że takie oto miano nosi „wyszeptany świat”. Noah, fanom TWW znany bardziej jako Sadwick, doskonale zdaje sobie sprawę, że Silence to miejsce pomiędzy jawą a śmiercią, w związku z czym rodzeństwo powinno jak najszybciej odnaleźć lustro i powrócić do rzeczywistości. Tym bardziej że w owej przedziwnej krainie, podobnie jak w prawdziwym życiu, źle się dzieje.

Nie ma takiej góry, na którą nie wdrapałaby się uparta mała dziewczynka.

Silence rządzi Fałszywa Królowa, rozsyłająca wszędzie paskudne i niebezpieczne stwory zwane poszukiwaczami, wprawdzie ślepe, ale z bardzo wyczulonym słuchem. O dziwo jednak niegroźne dla małej siostrzyczki chłopca, ponieważ nie jest ona przez nie słyszana. W opozycji do władzy pozostają rebelianci, z których dwoje – odważną i niezależną Kyrę oraz olbrzymiego i potulnego jak baranek Samuela – spotykamy zaraz na początku zabawy. Kyra i Noah biorą na siebie zadanie odnalezienia niejakiego Janusa, natomiast Sam przejmuje opiekę nad Renie.

Te dwa duety fajnie się uzupełniają – o ile para nastolatków ma przeważnie odmienne zdanie na temat danej sytuacji, wykłóca się o sposób czy kierunek działania i każde z tej dwójki próbuje postawić na swoim, tak dziewczynka i niedźwiedziowaty mężczyzna tworzą bardzo zgodny tandem, w którym zdecydowanie więcej do powiedzenia ma smarkula w za dużej czapce. Autorom ponownie udało się wykreować wyraziste i charakterne postacie, których dialogów słucha się z przyjemnością, zwłaszcza że w grze nie brak humoru, mimo iż nastały ciężkie wojenne czasy. Mam nadzieję, że oprócz wzbudzających lęk poszukiwaczy w toku rozgrywki pojawią się też mocno negatywni bohaterowie, jak chociażby wspomniana królowa – oby była prawdziwie wredna.

Kobieto, czym ty się przejmujesz? Dla mnie wyryć na drzewie serce przebite strzałą to bułka z masłem.

Bardzo fajną niespodzianką była możliwość przetestowania gry w ojczystym języku – w tym celu należało ustawić sobie w menu polskie napisy. Wiadomo już też, że w finalnym produkcie znajdzie się rodzimy dubbing, a w głównych bohaterów wcielą się Bernard Lewandowski, znany m.in. jako Janek z Dzikiego Gonu, oraz Milena Gąsiorek.

Powrót do świata Sadwicka stanowił dla mnie niezwykle miłe przeżycie. Z jednej strony natychmiast przeniósł w tamten uroczy klimat już samą melodią w menu, a następnie nawiązaniami w postaci miejsc, kształtów, pewnych elementów i kolorystyki. Z drugiej zaskoczył zmianami – niby wiele rzeczy jest takich samych, ale jednak nie do końca, głównie w wyniku znacznego ulepszenia szaty graficznej, która robi naprawdę duże wrażenie. Postacie są trójwymiarowe i poruszają się po ślicznych dwuwymiarowych tłach, którym nadano głębię i perspektywę poprzez umieszczenie ich w środowisku 3D, dzięki czemu świat gry wydaje się bardziej przestrzenny. Zastosowaną sztuczkę dobrze obrazuje przygotowany przez autorów film.