Graliśmy w Total War: Warhammer - test kampanii wypadł pomyślnie

Total War: Warhammer zostało oficjalnie zapowiedziane w kwietniu 2015 roku, czyli mniej więcej jedenaście miesięcy temu. Czas ten deweloper musiał dobrze zagospodarować, rozplanowując ujawnianie kolejnych elementów składowych gry – zresztą było się nad czym głowić, zważywszy, że najnowsza odsłona flagowej serii studia Creative Assembly oferuje na starcie „tylko” pięć grywalnych frakcji. Z tego względu odstępy pomiędzy kolejnymi zapowiedziami były spore, a z ujawnieniem szczegółów na temat ostatniej frakcji – wampirów – deweloper wstrzymywał się niemal do ostatniej chwili. Na szczęście już nie musimy snuć domysłów. Niedawno zostaliśmy zaproszeni do Londynu, by położyć ręce na bliskiej ukończenia grze i upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu – zapoznać się z rasą nieumarłych i odczuć na własnej skórze, jak mechanika serii Total War sprawdza się na mapie strategicznej w realiach fantasy. Spędziwszy trzy godziny na budowaniu armii ze zmartwychwstałych wojowników i rozsiewaniu spaczenia po Starym Świecie, mogę powiedzieć tyle – rewolucja w rozgrywce nie jest tak duża, jak mogło się początkowo wydawać, ale to wciąż bardzo grywalny kawałek kodu... a przy tym obłędnie klimatyczna rekonstrukcja świata Warhammera.

Żeby więc nie przedłużać, od razu przybliżę cechy szczególne wampirzych lordów. Jeżeli ktoś grał chociażby Nekropolią w którejkolwiek odsłonie Heroes of Might and Magic, raczej nie będzie zaskoczony. Szczególną właściwością tej rasy w Total War: Warhammer jest oczywiście umiejętność ożywiania zabitych i włączania ich w swoje szeregi. Co ciekawe, działa ona zarówno na mapie strategicznej (wskrzeszanie jest alternatywną formą przeprowadzania zaciągu), jak i podczas bitew (wówczas ożywione oddziały zostają z nami tylko na czas starcia). Wynika to z faktu, że armią nieumarłych kierują nekromanci (z hrabią Mannfredem von Carsteinem na czele), którzy władają klasycznymi zaklęciami – wskrzeszającymi zabitych, wysysającymi życie, nakładającymi na przeciwników różne negatywne efekty etc. Zaskoczeniem nie jest też fakt, że słudzy wampirów nie mają morale i nie wpadają w panikę, aczkolwiek nie są całkowicie odporni na efekty oddziałujące na morale – pod ich wpływem otrzymują po prostu obrażenia (słabnie magiczna więź łącząca oddziały z nekromantą i zaczynają się one rozpadać).