Testujemy H1Z1, czyli wyczekiwany klon DayZ

Co do tego nie ma wątpliwości: gracze chcą skończonego DayZ, czyli postapokaliptycznej produkcji o przetrwaniu, z grozą wywoływaną przez przerażające zombie i nieobliczalnych bandytów, ze zbieraniem sprzętu, pojazdami, pożywieniem i budowaniem osad, ale za to bez bugów, oszustów i dziesięciu klatek na sekundę. Dlatego w przypadku prawie każdego tytułu o tej tematyce publika liczy na to, że jakimś cudem kolejny spełni te oczekiwania lub przynajmniej zbliży się do osiągnięcia takiego poziomu. Nadzieje w stosunku do H1Z1 były więc ogromne, tym bardziej że Sony Online Entertainment planowało udostępnić wczesną wersję gry jeszcze w maju 2014, do czego jak wiadomo nie doszło. Lawina rosnących oczekiwań rozpędzała się więc dalej, do momentu, aż w tym roku H1Z1 wreszcie wystartowało w usłudze Steam Early Access, błyskawicznie wspinając się na szczyt listy bestsellerów. A już raz uruchomionej lawiny nie dało się zatrzymać i portfele wielu z graczy zdążyły się o tym przekonały.

Trochę jak DayZ…

H1Z1 domyślnie ma być produkcją free-to-play, jednak obecnie survivalową grą zająć się mogą tylko te osoby, które wykupiły jeden z dwóch pakietów (za 19,99 lub 36,99 euro). Warto o tym pamiętać, biorąc pod uwagę jej ubogi stan w fazie wczesnego dostępu. Pierwszym wyzwaniem w przypadku zabawy z H1Z1 w tygodniu premierowym było wejście na jakikolwiek europejski serwer (a było ich 9). Godzinne kolejki w stylu tradycyjnych gier MMO pozostawiły niesmak u wielu chętnych. Tydzień później sytuacja stała się przeszłością i w chwili obecnej odpowiednich serwerów jest cała masa. To dobry przykład tego, że SOE jak na razie szybko reaguje na krytyczne błędy i gra ulega dynamicznym zmianom.

Jedno z większych miasteczek w wersji alfa.

Po udanym wejściu do gry lądujemy w losowym miejscu na mapie osadzonej w klimatach amerykańskiej prowincji – ot, takie obrzeża Colorado. Obszar nie jest specjalnie wielki, z góry na dół jest to jakieś 8 km2, trzy niewielkie miasteczka, zaś atmosfera potrafi być wyjątkowo ponura, zwłaszcza jeśli zaczynamy w deszczową noc. Właśnie w takich warunkach przebiegł mój pierwszy żywot w grze: przemierzałem na ślepo dzicz, aż dotarłem do pola kampingowego, które po przeszukaniu okazało się puste. Dalsza eksploracja doprowadziła do wniosku, że pustka to dobre określenie na większość lokacji w H1Z1, łup występuje bowiem w ilościach powiedziałbym śladowych. Mógłby to być poważny problem, biorąc pod uwagę fakt, że w około 30 minut możemy umrzeć z głodu i pragnienia. Na szczęście w Ameryce rosną ogromne ilości jeżyn, dzięki którym nie trzeba martwić o te podstawowe kwestie.

Limitami już się nikt nie przejmuje.

Penetrowanie szafek, samochodów, śmietników i innych rzeczy w nadziei na znalezienie czegoś przydatnego jest nieco nużące. Ta niedogodność wynika w dużej mierze z mechaniki polegającej na pokazywaniu nam zegara za każdym razem, gdy sprawdzamy zawartość schowka – musimy na chwilę przystanąć, aby przekonać się, że nic nie znaleźliśmy, a poczucie, że tracimy przy grze czas zdaje się wtedy narastać. Podobnych chwil jest niestety więcej, np. jeśli sprawdzamy za pomocą przycisku „Tab”, jakie przedmioty leżą w pobliżu albo zaglądamy do inwentarza naszej postaci, nie możemy się przemieszczać, co nie jest problemem np. w DayZ.