Reigns

Minirecenzja Reigns — prostota wyniesiona do rangi sztuki

Produkcje wydawane na urządzenia mobilne często mają to do siebie, że choć prezentują wysoki poziom wykonania, nie wpasowują się w specyfikę przenośnego grania. Zespół Nerial, czerpiąc od najlepszych, dostarczył istną perełkę — Reigns wynosi proste zasady rozgrywki do rangi sztuki.

Zapewne większość z Was słyszała o Tinderze — aplikacja, dzięki której ludzie wyszukują potencjalne „drugie połówki”, od dłuższego czasu święci triumfy na całym świecie. Koncepcja programu jest szalenie intuicyjna — wystarczy jeden ruch kciuka w lewo lub w prawo, by odrzucić, bądź zaakceptować konkretną osobę. To samo tyczy się Reigns — wcielając się w rolę monarchy, w identyczny sposób zarządzamy królestwem, przychylając się do propozycji składanych przez poddanych, bądź odprawiając ich z kwitkiem.

Mogłoby się wydawać, że nie ma tu miejsca na głębię charakterystyczną dla innych gier strategicznych. Nic bardziej mylnego — w Reigns bez przerwy staramy się zachować balans pomiędzy wpływami kościoła, poddanych oraz armii, a także utrzymaniem zasobów skarbca na przyzwoitym poziomie. Przykład? Proszę bardzo — przyjęcie złożonego przez księdza wniosku o budowę kościoła pozwala na zachowanie pozytywnych relacji z klerem, jednak uszczupla nasz majątek; udzielenie pomocy wiedźmie podnosi wskaźnik „głosu ludu”, ale obniża rolę kościoła w funkcjonowaniu społeczeństwa. W momencie, w którym ten ostatni stanie się zbyt słaby, poganie rozpętają zamieszki, lecz z chwilą, kiedy jego pozycja znacząco wzrośnie, na miejscu pojawi się papież i zwyczajnie przejmie władzę w królestwie.

Niezależnie od tego, w jaki sposób zarządzamy państwem, prędzej czy później dopadnie nas śmierć (zazwyczaj prędzej, ataki serca, zatrucia, czy nawet morderstwa są tutaj na porządku dziennym). Co wtedy? Cóż, jeśli zostawiliśmy po sobie potomka, możemy umierać spokojnie — dziecię przejmie po nas władzę, stając przed koniecznością stawienia czoła długofalowym konsekwencjom naszych działań (na przykład kontynuując rozpoczętą przez nas krucjatę).

Prośby i informacje o wydarzeniach prezentowane są w formie kart, a w miarę postępów w rozgrywce odblokowujemy dostęp do nowych elementów talii. Z czasem do średniowiecznych motywów dołączają elementy folklorystyczne, na czele z wilkołakami i smokami. Obrazu całości dopełniają oparte o ciekawą minigrę turnieje rycerskie lub halucynacje będące efektem zażywania narkotyków. Ba, w późniejszej fazie zabawy otrzymujemy nawet możliwość nauki magicznych zaklęć oraz eksploracji podziemnych lochów.

Fabuła Reigns, choć niezbyt oryginalna, nadaje cel rozgrywce. W roku 666 naszego monarchę odwiedza diabeł, który rzuca na niego klątwę. Bies powraca w roku 1332, by ostatnią wizytę złożyć nam w 1998, stwierdzając, że ma nas już po dziurki w nosie. Nie pozostaje wtedy nic innego, jak rozpocząć zabawę od nowa, będąc bogatszym o wcześniejsze doświadczenia. Choć wszystko to brzmi nader poważnie, całość doprawiono solidną dawką humoru — śmiać możemy się nawet wtedy, kiedy zdetronizowanego władcę rozszarpują wściekłe psy...

Prostota rozgrywki idzie w parze z niezbyt skomplikowaną, aczkolwiek legitymującą się własnym stylem, oprawą graficzną i przejrzystym interfejsem — kontrolę nad zasobami królestwa i siłą poszczególnych stronnictw zapewniają ulokowane przy krawędzi ekranu wskaźniki. Reigns doskonale sprawdza się w roli przyjemnego wypełniacza czasu w trakcie dłuższych podróży, nudnych wykładów czy w przerwie od pracy. Dodatkowym atutem tej produkcji jest brak mikrotransakcji — płacimy raz i zapominamy o realnej gotówce. Oczywiście można przyczepić się do pewnej powtarzalności, która daje się we znaki dopiero po dłuższym czasie, ale mając na uwadze masę pozytywów, można przymknąć oko na tę bolączkę. Zdecydowanie warto sprawdzić, jednak miejcie się na baczności — silnie uzależnia.