Guild of Dungeoneering

Minirecenzja Guild of Dungeoneering - odświeżające doświadczenie, lecz nie dla każdego

Guild of Dungeoneering nie jest grą dla każdego. Najprościej opisać ją jako mocno nietypową mieszankę karcianki, roguelike'a i... gry strategicznej, a nawet prostej planszówki. Sęk w tym, że to połączenie iście wybuchowe. A jak to bywa z wybuchami – jedni je uwielbiają, podczas gdy inni uciekają przed nimi w popłochu.

Już pierwszy rzut oka na materiały z gry pozwala jednoznacznie stwierdzić, że mamy do czynienia z tworem nietypowym. Guild of Dungeoneering wygląda bowiem niczym bazgroły ucznia z ostatnich stron zeszytu, co... może się podobać. Wbrew temu, co można by sądzić, oprawa graficzna jest przejrzysta – szkoda tylko, że tego samego nie można powiedzieć o interfejsie. O ile obsługa gry nie powinna nikomu sprawić większych problemów (nawet pomimo tego, że na dobrą sprawę nie uświadczymy tu samouczka), o tyle niekiedy doskwiera brak możliwości powiększenia mapy, czy wreszcie mikroskopijny tekst. A że tego ostatniego jest tutaj całkiem sporo… cóż, zdecydowanie można było to lepiej rozwiązać.

Wróćmy jednak do mocnych stron omawianego tytułu. W Guild of Dungeoneering wcielamy się w mistrza podupadłej gildii, którego zadaniem jest przywrócenie jej dawnej chwały. Z uwagi na fakt, że mamy pod sobą nieustraszonych poszukiwaczy przygód, sprawa wydaje się prosta – misję realizujemy tworząc nowe pomieszczenia, jakie dają nam dostęp do nowych specjalizacji naszych podopiecznych, coraz potężniejszego ekwipunku, czy wreszcie pasywnych bonusów dla poszczególnych śmiałków. Wszystko to wymaga środków, które pozyskujemy, posyłając bohaterów do tytułowych podziemi. I w tym momencie zaczynają się schody.

Gra odznacza się bowiem, delikatnie mówiąc, nietypową mechaniką rozgrywki. Podziemia mają charakter pustych pól, jakie wypełniamy przy pomocy zdobytych w toku przygody kart. To właśnie w ten sposób stawiamy na drodze naszego podopiecznego kolejne pomieszczenia i powołujemy do życia przeciwników. Niestety na dobrą sprawę nigdy nie wiemy, jakie zagrożenie mu w ten sposób gotujemy. Dodatkowe utrudnienie stanowi fakt, że raz wykorzystana karta nie może zostać zmieniona – trzeba zatem skrupulatnie planować kolejne ruchy. Eksploracja tych labiryntów przypomina więc swoistą układankę ze strategicznym zacięciem, zwłaszcza że niektóre komnaty (na przykład zawierające cenne skarby) są sztywno przypisane do określonych pól.

Niezależnie od tego, jak bardzo byśmy nie kombinowali, wcześniej czy później dochodzi do starcia. Walka toczy się w turach i, podobnie jak cała reszta, została oparta na mechanice karcianki. Określeni adwersarze dysponują konkretnymi rodzajami kart, podobnie jak bohaterowie reprezentujący rozmaite klasy. W potyczkach musimy odpowiednio wykorzystywać ich indywidualne zdolności, do czego mobilizuje system permadeath – raz utraconego bohatera nie da się w żaden sposób wskrzesić. Czasami jednak śmierć okazuje się przydatna – bywa i tak, że jest to jedyny sposób na pozyskanie informacji dotyczących zawartości lochów, w których mogą się ukrywać na przykład mocarni bossowie. A uwierzcie, że znacznie mniej boli utrata początkującego poszukiwacza przygód, niż strata zaprawionego w bojach maga.

Jak wspomniano na wstępie, Guild of Dungeoneering nie jest grą dla każdego. Zabawa wymaga koncentracji, a jeden błąd może nas kosztować naprawdę sporo. Dlatego też, jeśli już zdecydujecie się na zakup, koniecznie załóżcie słuchawki – co prawda bez dźwięku da się grać, bo wszystkie niezbędne informacje są przekazywane w formie tekstu, aczkolwiek barda pełniącego rolę narratora słucha się tutaj wyjątkowo przyjemnie, a dodatkowo odetniecie się w ten sposób od dekoncentrujących odgłosów z zewnątrz. Dzieło Gambrinousa (nie, nie naszego Gambrinusa) najprościej podsumować jako dobrą grę, którą jednak powinny zainteresować się wyłącznie osoby szukające powiewu świeżości, jakim niestraszne żadne nowe wyzwanie. Jeśli spróbujecie dać temu tytułowi szansę, istnieje duże prawdopodobieństwo, że przepadniecie na długie godziny.