Demon’s Souls to trudna gra, ale i tak najgorsi są gracze - Strona 3

Przemierzam pomieszczenia średniowiecznego zamku w poszukiwaniu wroga. To inny gracz, który przed chwilą najechał mój świat, o czym zostałem poinformowany stosownym napisem na ekranie. Wcześniej powaliłem wielu niebezpiecznych przeciwników i nazbierałem sporo dusz. Jeśli zginę, stracę wszystko, ale jestem spokojny – mam dobry sprzęt, dużo przedmiotów leczących, znam okolicę. Wtem wypada na mnie zza rogu jego fantom i kładzie na łopatki jednym celnym uderzeniem gigantycznej maczugi. Tak właśnie wygląda prawdziwe Demon’s Souls.

Demon’s Souls to produkcja ekipy FromSoftware, którą niedawno przypomniało studio Bluepoint w przepięknym, choć trzymającym się kurczowo oryginału remake’u. Mimo że podstawowa zawartość tej pozycji – lokacje, przeciwnicy, bossowie, ukryte mechaniki – stanowi olbrzymie wyzwanie, gracze wiedzą, jak rzucać sobie dodatkowe kłody pod nogi. Oto przykłady tego, jak fani tego tytułu trollowali się nawzajem 11 lat temu i jak trollują się nadal, wzbogacając grę o pokłady czarnego humoru i sporo emocji.

Pierwsze wspomnienie z Demon's Souls - dziura w ziemi i fałszywa notatka

Strolluj innego gracza podpowiedzią

Jedno z moich pierwszych wspomnień z oryginalnego Demon’s Souls to wielka wyrwa w podłodze widoczna na początku pierwszej lokacji, Pałacu Boletarii, w której fruwały tajemnicze świetliki. Tuż obok dziury znajdowała się podpowiedź napisana przez innego gracza: „Zeskocz, żeby zdobyć skarb”. Po uważnych oględzinach tego rzekomego przejścia uznałem, że nie ma możliwości, abym przeżył upadek, i ktoś próbuje wpuścić mnie w kanał (żeby była jasność: na dole rzeczywiście coś było, ale dało się tam dotrzeć inną trasą). Takie sytuacje, kiedy ktoś próbował nas nabrać, zostawiając fałszywą podpowiedź, zdarzały się w tej grze zadziwiająco często – z twarzą wykrzywioną w trollowym uśmiechu donoszę, że powróciły one ze zdwojoną mocą w remake’u. Może on sobie wyglądać pięknie, co nie znaczy, że tym razem w grze brakuje przejawów zwichrowanego poczucia humoru społeczności fanów Soulsów.

Te pozostawiane przez graczy napisy są rzecz jasna elementem słynnego i dość nowatorskiego systemu online Demon’s Souls. Grając w trybie sieciowym, możemy pisać na ziemi, korzystając z kilku przygotowanych przez twórców szablonów – każdy z nich zwykle składa się z krótkiego zdania i dodatkowego określenia. Mogą to być ostrzeżenia pokroju „strzeż się przeciwników” albo wskazówki „tu znajdziesz wartościowy przedmiot”. W znacznej większości przypadków takie podpowiedzi rzeczywiście ratują nam skórę lub kierują w ciekawe miejsca, np. ujawniając ukryte „iluzoryczne ściany”, które w inny sposób można odkryć, jedynie machając na oślep mieczem. Czasem jednak gracze wykorzystują je do robienia sobie niewinnych żartów albo wręcz „pranków”, mających uprzykrzyć komuś życie. Część z nich po debiucie oryginalnej wersji gry niemal weszła do popkultury.

Przykładów takiego wykorzystania napisów w remake’u Demon’s Souls naliczyłem dziesiątki i zwykle przypominały one te z pierwowzoru. Wspomniana wyrwa w murze teraz jest opisana enigmatycznym hasłem: „Jeśli zeskoczysz...”, sugerującym, że na dole kryje się coś ciekawego. Gracze kpią z mechaniki tajnych przejść – fałszywych ścian, które znikają, kiedy uderzymy w nie mieczem. Regularnie widuje się napisy pod murami głoszące, że „dalej znajduje się przejście” albo „zaatakuj”. Uderzamy mieczem dziesiątki razy, ale oczywiście akurat w tym miejscu nie ma żadnej ukrytej ścieżki. Nagminne są hasła przy wyrwach w murze sugerujące, że poniżej znajduje się coś wartościowego. Problem polega na tym, że często faktycznie tak jest, bo konstrukcja poziomów jest złożona, więc łatwo dać się złapać. W paskudnym bagnie znanym jako Czeluść Deprawacji (z ang. Valley of Defilement) ktoś umieścił podpowiedź, która potrafi zmarnować kilka dobrych minut. Zachęca ona do eksploracji pobocznej zatoczki tego przeklętego miejsca w nadziei znalezienia wartościowego przedmiotu. Po przeczesaniu całkowicie pustej przestrzeni odczytujemy kolejny napis: „Myślałeś, że będzie tu jakaś podpowiedź?”. Strollowani zawracamy, raz jeszcze przeklinając własną naiwność.

A ty sobie stój i uderzaj w ścianę.