Najciekawsze materiały do: Xenoblade Chronicles 3

Mój pierwszy kontakt z serią i... 18h później wrażenia znakomite :). Ogólnie JRPG, to nie do moja bajka, bo mało w gatunku odgrywania roli, a stylistyka specyficzna. Tutaj jednak wyjątkowo przypasował mi klimat i gejmplej.

Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, to (jak na switcha) świetna grafika. Postaci wyglądają bardzo dobrze, tereny są rozległe, a krajobrazy piękne. Oczywiście tu i ówdzie tekstura postraszy, ale całość prezentuje się zacnie. I to zarówno na TV, jak i na konsolce.

Druga kwestia, to FENOMENALNA muzyka. Kompozytorzy rozwalili system, gra brzmi fantastycznie, ścieżka dźwiękowa z pewnością powinna trafić do wszelkich topek w tej kategorii. Dodatkowo plus za dobrze wykonany angielski dubbing - brytyjski pasuje mi tu jak ulał (ciul wie czemu? :P)

Idąc dalej, historia jest bardzo ciekawa, pełna specyficznego patosu i filozofowania. Mnie osobiście wyjątkowo 'zasiadła' i cieszę się na każdy z wielu przerywników. Co prawda czuć pewną archetypiczność postaci, ale ekipa jest różnorodna, porządnie napisana i da się lubić.

Na koniec najlepsze - rozgrywka. Pierwszą rzeczą, na którą warto zwrócić uwagę, jest mnogość i głębia mechanik. Co prawda zgadzam się z Xandonem, że na ekranie sporo się dzieje i początkowo można dostać oczopląsu, na szczęście po okresie adaptacji, wszystko nabiera sensu i człowiek zaczyna nawet doceniać te wszystkie wskaźniki :)
W kwestii złożoności XC3 powiem tylko, że po 15h wciąż na każdym kroku pojawiają się nowe mechaniki. Twórcom należą się brawa, bo gra sprawnie wszystko tłumaczy i daje czas na przyswojenie zasad rządzących gejmplejem. Oczywiście samo skomplikowanie nie wystarczy, kiedy gra nie daje przyjemności. W tym wypadku nie może być jednak o tym mowy. XC3 wessało mnie z nieprawdopodobną wręcz mocą, walka i min - maxowanie są uzależniające, a mnogość opcji i konieczność kombinowania tylko zwiększają satysfakcję płynącą z rozgrywki. Póki co jestem zachwycony i ... zdziwiony jak bardzo się wkręciłem :)

Na koniec dodam tylko, że cholernie warto zagrać. Mimo, że ogólnie zdecydowanie wolę zachodnie klimaty i klasyczne cRPGi (Baldury, Fallouty, VTM:Bloodlines, Torment), to w przypadku XC3 jest wręcz urzeczony. Póki co, po Elden Ring (a jakże), najlepszy tytuł tego roku. Z dokładną oceną wstrzymam się do ukończenia, ale z pewnością będzie wysoka.

Nie dajcie się sprowadzić grze na manowce i nie podążajcie za wskazówkami fabularnymi na ślepo bo przegapicie pół gry !
W regionie Fornis jest ukryta kolonia, ukryty konsul, ukryty bohater, ukryte podziemia, ukryte systemy tuneli i jeszcze więcej - a gra w ogóle gracza nie naprowadza by tam iść - idźcie w każdy otwarty teren, w każdą ścieżkę, do każdej jaskini i gdzie tylko się da wejść - jest tam poukrywane mnóstwo rzeczy.

Ashera & Eunie :-) :-) :-)

No dobra, powiedzmy sobie szczerze:

* Zajebistość tej gry po prostu przebija mój skromny sufit!

* Ta cała ~godzinna scena rozmowy i walki Ashera-Eunie-Consul to chyba najlepsza sekwencja dialogowa jaką widziałem w grach :-)

* Zdaje się, że Gray został zdetronizowany przez Asherę w rankingu moich naj Hero, na razie

I pomyśleć, że można to wszystko pominąć w drodze na Zamek śpiesząc tylko wątkiem głównym...

Serwus :) Jestem w trakcie ogrywania Triangle Strategy i mam w backlogu do ogrania XC.

Teraz pytanie - od której części warto zagrać? Łączą się fabularnie? Słyszałem, że XC 3 to zdecydowanie najlepsza odsłona i trochę kusi, bo nie wiem czy będzie czas ogrywać wszystkie części, a jestem typem gracza, który raczej maksuje tytuł :)

Ja już jestem w finałowym chapterze i niestety muszę przyznać że w końcowym etapie wątek główny bardzo mnie rozczarowuje. XC1 i XC2 miały o wiele lepsze historie, a finałowe chaptery to był opad szczeny od pierwszej cutscenki, a tutaj jest dość pokręcona historia ze sporą ilością dziur fabularnych.

Postacie, świat, eksploracja, system walki, nawet questy poboczne TOP, ale wątek główny wyjątkowo słaby jak na XC.

205h, superbossy ubite - najsilniejszy w grze do 140 lvla, więcej już mi się nie chciało, a może mieć nawet 200 lvl. Buildy porobione na maksa. Dałbym 10 gdyby nie to zakończenie - mnie rozczarowało a liczyłem na więcej. Szczególnie po takiej historii. Tylko Tales of Arise wywołało u mnie łzy na koniec, bo zakończenie miało idealne.

enrique
Mnie ilość questów pobocznych przytłoczyła, ale zrobiłem wszystkie. W ostatnim rozdziale zajęło mi to ze 2 dni. Wiadomo - można wyklinać dialogi na pałe, ale to nie ma sensu. Każdy rozdział kończył się mega shockerem, szczególnie 5 był najlepszy w całej grze. Od 6 wszystko się posypało, main story zrobiło się krótkie a shockery się skończyły.

Skończone, 164h na koncie.

Przyznam że mam bardzo mieszane odczucia związane z tą grą i dość ciężko było mi wystawić jej oceną. No ale może po kolei:

PLUSY:
- z techniczego punktu widzenia najlepsza gra od Monolith - bardzo mało jakichkolwiek problemów czy bugów.
- gameplay i system walki fantastyczny - najlepszy z całej serii, mnóstwo możliwości wyboru jak chce się grać i kim, to czy wolisz ciąć z bliska czy kontrolować pole walki z daleka - wybór należy do Ciebie.
- rozwój kolonii i bohaterów - można wręcz powiedzieć że to dodatkowa gra w grze :) Poprzez rozwój kolonii i robienie questów bohaterów dostajemy coraz to lepsze questy fabularne, mamy do czynienia z questami między-kolonialnymi a także ze współpracą bohaterów w zależności od potrzeb; dowiadujemy się bardzo wiele o bohaterach którzy jak się okazuje nie są tak kryształowi jakby się mogło początkowo wydawać - w tle są zdrady, zabójstwa, podszywanie się pod kogoś innego itd. Byłem bardzo usatysfakcjonowany sposobem w jaki doprowadziłem kolonie do maksymalnego poziomu rozwoju.
- świetne side-stories kompanów - naprawdę nie rozumiem dlaczego tylko questy Mio/Noah było częścią fabuły głównej a reszta była opcjonalna, bo to były bardzo dobre questy związane z przeszłością naszych towarzyszy i były zakończeniem wątków rozpoczętych w chapterach 1-2.

NEUTRALNE:
- muzyka była niezła, chwilami nawet bardzo dobra ale jednak wolę soundtrack z XC2 który był zwyczajnie lepszy.
- ekonomia w tej grze nadal nie istnieje - zarobiłem pierdyliard monet i nie miałem ich na co wydać, nie było też sensu sprzedawać czegokolwiek.
- lokacje są duże, ładne i zróżnicowane - ale też strasznie puste i eksploracja w żaden sposób nie rekompensuje czasu w nią włożonego - podobnie było w XC1, w XC2 było pod tym względem nieco lepiej.

MINUSY
- fabuła główna. Gra miała świetne wejście i 1-szy chapter, zaś 5-ty chapter i jego zakończenie to była rewelacja, ale poza tym... słabizna. W tej historii tkwił wielki potencjał na fantastyczną opowieść, ale został on zmarnowany przez festiwal nietrafionych pomysłów i absurdalnie beznadziejnych antagonistów, najgorszych nie tylko w całej serii XC, ale chyba ze wszystkich gier jrpg w jakie grałem w ostatnich latach. Płascy, jednowymiarowi, perfidnie nudni. Nie ma tutaj niestety jakiejś długiej, wielowątkowej fabuły z wieloma zwrotami akcji i ciekawymi postaciami drugiego planu i odcieniami szarości. Są momenty kiedy zaczyna być lepiej, kiedy zaczynasz myśleć "o, w końcu coś się ruszyło", ale na momentach się kończy. Finałowa lokacja jest fatalna, ponad 2,5h przebijania się przez setki bezimiennych wrogów by tylko dojść do "point of no return" za którym czeka wkurzający, nudny i ciągle powtarzający to samo po 10 razy typ którego musisz ubić kilka razy w różnych konfiguracjach by w końcu padł... Plusem są bardzo fajne cutscenki po finale, fani XC1 i XC2 z pewnością je docenią.
- źle zbalansowany system levelowania - jeśli chcesz do końca gry dobrze się bawić, to musiałbyś chyba nie robić żadnych questów pobocznych by za szybko nie levelować. Ja niestety robiłem questy poboczne i po jakimś czasie byłem tak dopakowany, że wracając do fabuły głównej mogłem zacząć walkę i iść sobie po herbatę, bo moi kompani wygrywali praktycznie każdą bez mojego udziału. Zmiana poziomu trudności na wyższy niewiele niestety pomogła. Od połowy 6-ego chapteru miałem już max. level i walki przestały być jakąkolwiek atrakcją.
- nie byłem w stanie emocjalnie przywiązać się do bohaterów tej opowieści. Niby przejmowałem się ich losem, ale do samego końca nikt nie został moim faworytem i nikogo jakoś specjalnie nie polubiłem co jest niezmiernie rozczarowujące, szczególnie że w XC2 było kilku takich bohaterów.

Wydaje mi się że nota 7/10 to jest absolutny max. jaki mogę wystawić tej odsłonie. Czy jestem rozczarowany ? Raczej tak. Historia miała wielki potencjał fabularny jak i emocjonalny ale nigdy nie wniósł się na taki poziom jak w poprzednich odsłonach. Pojawienie się kilku znanych postaci było bardzo miłym dodatkiem, aczkolwiek ich potencjał nie został do końca wykorzystany. Przed nami duże DLC fabularne które ma wyjść w grudniu 2023r. i jako że będzie to koniec całej tej historii rozpoczętej w XC1, liczę na ostateczne i całkowite domknięcie wszystkich wątków a także pojawienie się kilku osób na które chyba wszyscy fani XC liczą.

Post game - u mnie wybiło 195h, czyli już prawie połowę czasu w grze spędziłem po zakończeniu (@ 106h & LV 72), LV99 dawno wbity, wszyscy super bossowie pokonani na swoich bazowych levelach do 120, ale wyzwania bossów do LV 200 jeszcze przede mną, ascension quests zrobione w połowie i tu idę sobie spokojnie w synchronizacji z priorytetami potrzebnymi do zamyślonych buildów.

W sumie miałem już nic nie pisać, aby tu nie zawalać wątku, bo nigdy nie potrafię się streścić. Ale enrique mnie trochę zmotywował, nie na zasadzie polemiki, ale mam trochę swoich nowych spostrzeżeń z tych dziesiątek godzin po zakończeniu, które może komuś się przydarzą w ominięciu niektórych trudności czy spraw mogących lekko popsuć zabawę, o których on wspomniał. Może dorzucę nawet parę dodatkowych ryzyk od siebie. Wszystko bez spoilerów.

1) Ogólnie, gra jest dla mnie dość specyficzna. Podoba mi się o dziwo coraz bardziej, a moje uznanie do niej i satysfakcja rośnie z każdą godziną, jak ze starym winem :-) To poza jednym momentem związanym z zarządzaniem buildami, konkretnie klasami i akcesoriami, kiedy byłem tak wkurzony, że chciałem ją wyrzucić i żałowałem przez chwilę wystawionej oceny. Szczęśliwie mi przeszło - o tym poniżej. Do tej gry muszę mieć nastrój i to jest podejście relaksacyjne, tzn. dla mnie po zakończeniu to bardzo chilloutowa zabawa. Wpadam sobie, robię kolejnego questa, jakąś nieodkrytą jeszcze lokację, podłubię coś z buildem lub klasami, coś podrasuję, podejmuję kolejne wyzwanie z superbossem, podejrzę jakiś patent u NnLi lub Enela. I pasuje mi to tak bardzo, że nie chce mi się jej "kończyć". Może kiedyś zrobię wszystko, ale w ogóle o tym nie myślę, ani mi się nigdzie nie spieszy, nie ma ciśnienia fabularnego jak do zakończenia, a jest większa przyjemność i lajtowe "uzależnienie". Rozbicie gry na zrobienie tego co niezbędne + trochę więcej do zakończenia i odłożenie wielu spraw na post game okazało się u mnie absolutnym strzałem w dziesiątkę, bo załatwiło automatycznie kilka potencjalnych problemów m.in. balansu.

2) Świat i eksploracja. Oceniam lepiej niż na początku i na moment skończenia. Dokładnie jak enrique miałem wcześniej myśli o ogromnej skali, ale też pustce i jednostajności, polach wypełnionych mobami, kilometrach biegania. Wpadłem do XC3 prosto z Elden Ring, i to był nawet mały szok. Jestem do tego jednak przyzwyczajony z wcześniejszych odsłon. Nie czyszczenie wszystkiego od razu i do zakończenia jest świetnym patentem. Teraz odsłanianie mapy, odkrywanie pominiętych dalekich zakątków i kluczenie do trudniejszych miejscówek jest świetną spokojną zabawą / łamigłówką / wyzwaniem samym w sobie. Te typowe xenoblade'owe poziomówki (jestem na znaczniku, ale to na zupełnie innym poziomie i jak tam dotrzeć bez GPSa dostępnego w questach). Sprawia mi to teraz sporo przyjemności. Zwłaszcza, gdy za jakąś niepozorną mgiełką, gdzie się niczego nie spodziewam, nagle wyrasta cały labirynt. Znalazłem nie raz miejsca, które mnie zaskoczyły. Znalazłem miejsca, które okazały się perfekcyjnie stworzone do eksperymentowania i levelowania klas, o których nie wspominają na yt. No i poszukiwanie w świecie wszystkich unikalnych potworów dla Soulhackera robi z eksploracji oddzielnego jakby super mega questa, rozciągającego się na wszystko. Dziś cały czas pływam sobie jak podróżnik odkrywca po Candensii, którą wcześniej objechałem tylko po granicach i miejscach fabularnych, i cieszy mnie, że tyle tam jeszcze białych plam.

3) Fabuła, historie poboczne, postacie, questy, dialogi. Co do historii enrique jest ekspertem i ufam mu w sensie warsztatowym. Zauważyłem też na yt, że niektórzy są zachwyceni zakończeniem i wzruszeni, a inni podobnie trochę rozczarowani. U mnie w grach zawsze na 1-szym miejscu stoi gameplay i system walki, i nie mam najlepszego zmysłu fabularnego, sporo mi zwykle ucieka. Teraz, gdy oglądam sobie historię główną w teatrze wydarzeń dostępnym po zakończeniu, to kurczę, naprawdę mi się to podoba, wyłapuję też sporo szczególików, nic zmieniającego fabułę, ale takich różnych co mi umknęły w ferworze walki. Moim zdaniem ten teatr zdarzeń można spokojnie po zakończeniu oglądać jak ciekawy film, do którego się powraca. Natomiast co do reszty jesteśmy zgodni. Naprawdę fajne questy zrobili i wydaje się, że się nigdy nie kończą, choć ciągle udają że ich nie ma :-) Nadal jestem pozytywnie zaskoczony postaciami i dialogami. Po tylu godzinach gry ciągle nowe rozmowy, docinki, żarty, odzywki, niuanse, nie przestają zadziwiać. Napracowali się nad tym, nie spotkałem tego w żadnej innej grze, takiego niekończącego się strumienia dialogów i interakcji na najwyższym poziomie językowym, humorystycznym, emocjonalnym. Nadal jestem przywiązany do Eunie. Nie jej tyłka, na który gra robi czasem "przypadkowo" najazd po szybkiej podróży, ale jej charakterku i wyskoków, jak wchodzi do akcji to zwykle kradnie cały show, najczęściej w przekomarzaniu z Lanzem. Jak porównam inne "zołzy" z lekkim ADHD z innych gier typu Kaine z NieR Replicant, Zołza z Elex, Panam z CP2077, nawet Nia z XC2, to Eunie przebija je wszystkie. Rozwala mnie portret psychologiczny Seny, a najlepszym momentem w grze związanym z postaciami był dla mnie jej cichy dialog wewnętrzny po jednej z walk. Jako osoba empatyczna poczułem do niej wtedy masę ciepłej sympatii, prawie się rozkleiłem. Podejrzewam, że podobnie jak jej towarzysze podróży, wielu graczy nie zwróciło nawet na to uwagi, a wg mnie to był największy majstersztyk z bohaterem w tej grze. Nie jakieś spektakularne zakończenie zwalające z nóg, ale takie ukryte momenty stanowią dla mnie o klasie gry. Taion, którego niesłusznie spisałem na starty jeszcze przed premierą, zmienił się w moich oczach o 180 stopni - potrafi być co najmniej ujmujący, zaskakujący, inteligentnie śmieszny, a delikatna nutka jego relacji z inną postacią w grze to kolejna perełka. Prostota i bezpośredniość zarozumiałego Lanza wywołuje uśmiech, a język noponów domaga się dedykowanej uwagi. Noah i Mio dobrze odgrywają swoją rolę prawilnych bohaterów głównych. Lubię tą całą ekipę jeszcze bardziej niż w pierwszych 100h. Nie wspominając o innych perełkach jak rubaszny Traition; Ghondor, która potrafi mnie autentycznie "wkurzyć" jak w realu; Segiri, która z tym stylem językowym kojarzyła mi się z 2B @ NieR: Automata; itd. Bardzo wyrafinowana konstrukcja tych wszystkich postaci.

4) System walki. Nie ukrywam, że skomplikowane systemy walki interesują mnie najbardziej w grach. XC3 jest dziwny. Na początku wszystko ładnie tłumaczy i wykorzystanie wprowadzanych sukcesywnie mechanizmów zapewnia w zasadzie bezproblemowe skończenie gry bez wnikania w niuanse. Gra się czasem jakby samo, nawet niekoniecznie przez przelevelowanie, też przez dobre ustawienie. Dokładnie jak enrique myślałem czasem, że można sobie iść herbatę zrobić i tak mi się z dwa razy zdarzyło :-) Drugi etap u mnie polegał na odblokowaniu wszystkich klas dla wszystkich postaci i dokładnym, w pełni świadomym ustawieniu buildów. Tu był moment kiedy się wkurzyłem. Samo odblokowanie czy podnoszenie rankingu klas nie jest problemem, ale to ciągłe żonglowanie z nieustannym przestawianiem klas, umiejętności, artsów, klejnotów i akcesoriów było dość upierdliwe. Na obecnym etapie mam już zafiksowane konkretne role i wybrane grupy klas dla konkretnych postaci i uciążliwość minęła. Druga upierdliwość to zarządzanie akcesoriami. Ponieważ miałem ich kilkaset rodzajów i chciałem poeksperymentować z wieloma, to odszukanie właściwych to był jeden wielki ból. Ani sortowanie, ani kategorie, ani Ulubione wcale mi nie pomagały. To wciąż lista ponad 500 rodzajów akcesoriów i dupa. W sumie skończyło się jednak na zeszycie z rozpiską co, gdzie i jak. Teraz jest OK. Pozostałe elementy systemu są bezproblemowe. Klejnoty mam zdobyte z naturalnej eksploracji, wszystkie na poziomach V-VII i nie czuję potrzeby dedykowanego farmienia. Zgrywanie fusion arts, ouroboras, chain attacks, efektów herosów, koncepcji buildów, wyłapywanie skilli i artsów z klas, synergie, patenty itd. to miód. Teraz jestem na etapie, że mam to ogarnięte w zeszycie, różne rodzaje buildów itp. i jest pięknie. Pokonanie super bossów świadomie ustawionymi buildami nie było problemem, ale tak z biegu nie zawsze kończyło się sukcesem, i to niekoniecznie z tymi o najwyższych levelach. Kolejny etap przede mną to rank 20 dla pozostałych herosów / klas, min max i wykręcanie 100 mln w chain attackach ;-) a nie jakieś marne ~8-10 mln jak obecnie. Ogólnie bardzo lubię ten system, jego możliwości, głębię, poziomy poznawania, lubię to wszystko dokładnie zrozumieć, ale bez zeszytu się gubiłem w szczegółach. Mam masę patentów własnych i podejrzanych, i to czyni ten system fascynującym. Uważam też, że XC3 nigdy nie marnuje mojego czasu. Nie ma tu przy rozwojach klas i postaci takich upierdliwych głupot jak miejscami w XC2: do dziś pamiętam jeden węzełek w drzewku rozwojowym T-elos - wykonanie 6000 podskoków !?! I ja to wtedy robiłem, z zaciśniętymi zębami :-)) W XC3 takich "wyzwań" nie ma, no chyba że przy ulepszaniu Soulhackera ;-)

5) Zakończenie. Tu enrique ma sporo racji. Tak, jest długa ścieżka zdrowia na końcu i jest specyficzny, przeciągany boss końcowy. Na początku też miałem mieszane uczucia, ale ostatecznie odebrałem to trochę inaczej. Po pierwsze ja tam wpadłem na levelu chyba 62 czy 65 i w trakcie tej ścieżki dobiłem do 70, co było idealne. Stwierdziłem, że ona właśnie temu służy aby znormalizować lv graczy na zakończenie. To oczywiście nie ma zastosowania jak ktoś ma już w tym momencie LV 99. W związku z tym ta lokacja końcowa była dla mnie całkiem ciekawym wyzwaniem: niektórych przeciwników pokonywałem bez problemu, przy niektórych trochę ginąłem i musiałem pokombinować, w tym zaplanować taktycznie kolejność, niektórych musiałem przebiec, a unikalnych w większości zostawić na później. Powiem tylko, że cała tą ścieżkę przeszedłem sobie dokładnie jeszcze raz po zakończeniu, głównie kolekcjonując mogiłki i pominięte kąty, i bardziej mi się podobała niż za pierwszym razem. Boss końcowy powalił mnie w pierwszym podejściu i byłem zaskoczony zabawkami, których użył. Najpierw pomyślałem, że szykuje się spora przeprawa, ale szybko dałem sobie radę i to była tylko kwestia czasu. Ogólnie lubię takie konstrukcje w grach, gdy mamy na koniec jakąś ścieżkę zdrowia na zasadzie "bileciki do kontroli", sam boss końcowy nie jest tym najtrudniejszym, a największe wyzwania są pozostawione na super bossów opcjonalnych. To dla mnie bez zarzutu, ale faktycznie długość końcówki może niektórym nie przypaść do gustu. Dodam jeszcze, że po zakończeniu gry mamy możliwość tymczasowego obniżenia sobie levela postaci do dowolnego niższego i powrócenia do miejsc, które przyszły nam zbyt łatwo. Osobiście nie stosuję obniżania LV, nawet do farmienia klas, gdzie jest to najszybsza metoda. Obecnie, oprócz superbossów, mam miejscówki z mobami >= 100 czy nawet niektórymi 80+ , które są ciekawymi wyzwaniami dla drużyny z LV 99 i pozwalają na fajne eksperymenty i szybki rozwój klas dla postaci.

Podsumowując, gra wciąż powoli i stabilnie rośnie w moich oczach, jak taka chilloutowa przygoda na dłuuugi czas, lubię tu wpaść, zrobić jakiś quest, poznać coś nowego z historii, podrasować coś w klasach i buildzie, sprawdzić jakąś koncepcję, zapuścić się w jakąś białą plamę na mapie. Zabawa z super bossami do LV 200 jeszcze trochę potrwa. Nie potrzebuję na razie DLC, ale liczę że będzie jak zawsze wyśmienite :-)

P.S. Mały smaczek. Taki ze mnie fachowiec od Astral Chain, że wspomniałem wcześniej zaledwie o podobieństwie menu i lokacji końcowej. Dzisiaj przeglądałem sobie zdjęcia na Switchu z tamtej gry i... no cóż Ouroboras wyglądają identycznie jak legiony z Astral Chain, muszę zbadać te dziwne związki ;-)

Też gram w Future Redeemed - szkoda że GoL w ogóle nie odnotował że to zostało wydane, przecież powinna być osobna strona.
Dodatek póki co świetny, jedyne co mi się nie podoba to nowy voice acting Rex'a - Shulk dostał tego samego aktora głosowego co wcześniej i kiedy się go słyszy to ciary przechodzą po plecach, w przypadku Rex'a to jakby to był zupełnie inny koleś, brakuje tego wrażenia "to mój Rex".

Future Redeemed skończone po 33h i na LV 53. Po napisach końcowych obejrzałem sobie ponownie wszystkie cutscenki w teatrze wydarzeń co mi zajęło kolejne 3,5h. A potem odwiedziłem jeszcze Memorial Hall w Mieście w Xenoblade Chronicles 3 - polecam zrobić to zaraz po zakończeniu dodatku. Te 33h to wątek główny i dość dokładna eksploracja, choć nie 100%, wymaksowanie affinity growth dla 3 postaci i częściowy tylko rozwój dla pozostałych. Nie robiłem za dużo zadań pobocznych, nie walczyłem jeszcze z wieloma unikalnymi bossami w świecie i nie zwracałem uwagi na rozwój community. Widziałem, że ktoś na youtube określił Future Redeemed jako Xenoblade Chronicles 4. Coś w tym jest, bo dodatek jest na tyle duży i też wystarczająco różny od podstawki, że mógłby być oddzielną grą, choć dla zrozumienia i satysfakcji wymaga zdecydowanie skończenia XC3. Według mnie prostuje i "naprawia" niektóre cechy podstawowej gry, które mogły się nie podobać lub nużyć niektórych graczy.

Fabularnie - dla mnie idealne zwieńczenie całości sagi, połączenie wszystkich części Xenoblade Chronicles, marzenie fana serii, nie jakieś szalone, ale bardzo solidne, wystarczająco trzymające w napięciu i zaskakujące. Myślę, że ci, co czuli pewien niedosyt w XC3, tu mogą znaleźć satysfakcjonujące wprowadzenia, powiązania, uzupełnienia i zakończenie, zwłaszcza zakończenie. Do tego dochodzą różne smaczki z serii, nawiązania do wszystkich części, nostalgia, wzruszenia, Shulk, Rex, powiązania rodzinne. Ach.... Jest tempo, brak dłużyzn. Dodatek wrzuca wystarczająco z XC3 i poprzednich odsłon, aby sobie powiązać proste sznurki, ale nie zawala długimi historiami z licznymi twistami. Podoba mi się to. Jestem teraz całkowicie happy i czuję, że ten dodatek był bardzo potrzebny, można sobie wszystko spiąć i zamknąć piękną klamrą.

Postaci i dialogi - dla mnie bez zastrzeżeń, silny skład, dobrze przedstawione postaci, wszystkie z wyrazistymi charakterami. Główny protagonista Matthew moim zdaniem zdecydowanie lepszy od Noah w XC3. Nie ma kogoś takiego jak Eunie, co kradnie co chwila show, ale Matthew to z charakteru takie złożenie Lanza i Eunie w jednym ;-) Tajemnicza A... Bardzo mi się podobało przedstawienie całego psychologicznego wątku i dylematu Na'el oraz dramatu N. Glimmer i Nikol ujmujące słodziaki, i nie uważam że brakuje im dostatecznego wprowadzenia. Alpha robi swoją robotę. Shulk i Rex - każdy odbierze osobiście po swojemu, dla mnie w punkt. Genealogie rodzinne liczne i słodkie, jest ich więcej niż widać na pierwszy rzut oka :-)

Gameplay - perfekcyjny

Świat i eksploracja - idealne, nie przytłacza wielkością jak w XC3, piękny, wystarczająco różnorodny, ciekawe zakątki, odblokowywanie przejść, trzeba czasami pogłówkować jak coś dosięgnąć, ale bez robienia pustych kilometrów, eksploracja szybka, ciekawa, genialne pomoce w kompletowaniu i odnajdywaniu rzeczy w terenie, powiązanie eksploracji ze zdobywaniem artefaktów do rozwoju postaci jak dla mnie super, choć wiem, że niektórym się nie podoba. Raj dla tych, co lubią kompletować wszystko na 100%. Osobiście uwielbiam odblokowywać te stacje odbiorcze w terenie, ustawiać przejścia i potem czyścić mapę ze znaków zapytania. Za każdym zakrętem jakaś nagroda :-)

Rozwój, buildy i walka - rezygnacja z elastycznych klas na rzecz stałego zespołu z konkretnymi rolami i art'ami to strzał w dziesiątkę na ten dodatek. Przyjąłem to z pewną ulgą. Można się skupić na szybszym rozwoju postaci, dopieszczeniu konkretnych buildów, art'ów, skilli, slotów na akcesoria i klejnoty, co jest z kolei częściowo zależne od eksploracji. Wszystkie postacie mają ciekawy potencjał, bronie i zestawy umiejętności. Rex zdecydowanie OP :-) Podobają mi się wątek rozwoju Ouroboros, które nie są jeszcze w pełni rozwinięte w tamtym czasie historii, mechanika unity, oraz zmiany w chain attacks pozwalające ustawić każdej postaci akcesoria wprowadzające różnorodne efekty w trakcie ataku i bonusy po zakończeniu. Przeciwnicy ciekawi, fajne nowe wyzwania w świecie i końcowy boss chyba lepszy niż w XC3.

Zmiany, ulepszenia, ułatwienia - to takie ogólne wrażenie w obcowaniu z tą grą, że postarano się, aby było podobnie, ale jednak wyraźnie inaczej na różnych poziomach. To inaczej znaczy czasem ciekawiej, ale i łatwiej, prościej, szybciej, przyjemniej. Przez grę przechodzi się bardzo sprawnie, bez dłużyzn. Nie ma wrażenia biegania po bezkresnych przestrzeniach, ciągłego żonglowania klasami i ustawieniami, niebezpieczeństwa przelevelowania, zagubienia, przydługich ścieżek zdrowia jak np. w końcówce podstawki. Ale gra nie gra się sama, nie można przede wszystkim zaniedbać eksploracji i walki. Jeżeli ktoś kończył XC3 z uczuciem niedosytu, lub przytłoczenia czy znużenia, to powinien koniecznie przejść Future Redeemed - na moją odpowiedzialność :-)

Dla mnie ocena 10/10 bez zawahania. Dziękuję MONOLITHSOFT za takie zwieńczenie niesamowitej sagi i osobistej przygody z Xenoblade Chronicles. Myślę, że całość, czyli XC 1, 2 i 3, Torna, Future Connected i Future Redeemed, to jedna z piękniejszych rzeczy jakie nam się przytrafiły w gamingu. Szkoda, że tak mało entuzjastów tej serii w Polsce. Ale cóż, ja wracam do gry :-)

XC3 - Future Redeemed skończone, 44h gry za mną, ukończenie zadań na poziomie 94%. Po raz pierwszy od dawna krąży mi w głowie myśl, że niektóre gry zasługują na maksymalną notę. Ten dodatek zawiera (prawie) wszystko, o czym fani trylogii Xenoblade mógł wcześniej marzyć.

- Łączy wszystkie 3 gry w jedną większą całość - daje prawdziwy epilog dla najważniejszych bohaterów tej trylogii, a także kończy i pozwala lepiej zrozumieć wątki rozpoczęte eksperymentem Klausa;

- Poprawia przeważającą większość niedociągnięć XC3, w tym dziur logicznych i niedopowiedzeń. Polecam odwiedzić po ukończeniu dodatku w podstawce Memorial Hall w City ;);

- Wprowadza najważniejsze postacie z poprzednich części i odpowiednio łączy je z postaciami wprowadzonymi w dodatku. To jest masa rzeczy i małych-wielkich odkryć, które będą zrozumiałe tylko dla osób które ukończyły XC1 i XC2.

- Poprawia rozwiązania gameplayowe z podstawki, dodaje kilka fajnych ficzerów, dzięki bardziej przemyślanym rozwiązaniom zmniejsza zapotrzebowanie na totalny grind, szukanie surowców, rozwijanie wielu umiejętności itd.;

- Gra się bardzo przyjemnie, wciąga i w żadnym momencie nie nuży. Gdybym poświęcił dodatkowe 4-5 godzin zrobiłbym grę na 100%, co było wręcz niemożliwe przy poprzednich odsłonach w tak krótkim czasie. Świetna grafika, piękna muzyka, sporo emocji - słowem, wszystko czego nam trzeba.

Brawo Monolith, zrobiliście to z klasą. Piękne zakończenie pięknej historii.

ps. absolutnie NIE POLECAM ogrywania tego bez znajomości XC1 i XC2. Postacie powracające wiodą tutaj prym w wielu momentach, wiele rzeczy i miejsc jest związanych bezpośrednio z nimi i ich wątkami z poprzednich gier, do tego masa połączeń fabularnych których nie da rady zrozumieć jeśli się nie ograło wszystkich 3 gier. Jest wiele niuansów i momentów kiedy postacie ze sobą rozmawiają i kontekst jest zrozumiały tych dla obytych z całą trylogią. Granie tego ze znajomością tylko XC3 moim zdaniem może wywołać jedynie zmieszanie i brak zrozumienia w wielu momentach, o warstwie emocjonalnej nie wspominając. Ciekawe czy się domyślicie, kim są rodzice poszczególnych postaci z którymi błąkacie się po C9 :D Polecam robić WSZYSTKIE questy poboczne.

Co dalej?

Nikomu chyba kto ukończył Future Redeemed nie uszły uwagi ostatnie z ostatnich kadrów po napisach końcowych. Już samo to daje trochę do zastanowienia.

Ja niestety nie znam serii Xenosaga, widzę tylko że pojawiła się w sekcji IP do Future Redeemed. Jak się posłucha uważnie

Ogólnie to nie wiem do końca o czym piszę, ale tak na mieście coś gadali, że coś z tego może być, chyba że już było ;-) Jak ktoś coś wie lub rozumie więcej to śmiało.