Gra Call of Duty World at War | NDS

powinni dać na psp a nie na ds'a

Esencja pola bitwy II wojny światowej w przystępnej formie, którą w dodatku możesz mieć zawsze przy sobie, w kieszeni spodni lub plecaku.

Call of Duty: World at War to piąta odsłona serii i jednocześnie druga, która zawitała na DSa, megapopularną konsolę przenośną Nintendo. Zgodnie z oczekiwaniami, mamy tutaj dość interesujący miks rozgrywki o mocno współczesnym charakterze (kinowość i epickość przekazu) odzianą w technologie przywodzącymi na myśl tytuły z konsol 32-bitowych (Medal of Honor!).

Głównym trybem zabawy dla pojedynczego gracza jest kampania złożone, jakżeby inaczej, z szeregu misji. Każda z nich stawia przed nami kilka celów, które musimy wykonać wcielając się w brytyjskiego, sowieckiego i amerykańskiego żołnierza. Pomiędzy kolejnymi etapami poznajemy kontekst historyczny toczącej się batalii, co ułatwia wczucie się w postać i mimochodem poszerza naszą wiedzę o II wojnie światowej.

Lokacje poszczególnych bitew są niekiedy dość ciekawe, bowiem oprócz obowiązkowej Normandii mamy tutaj m. in. szereg potyczek na wyspach Pacyfiku, strzelaninę na salonach Reichstagu (z pamiątkowym zatknięciem flagi Związku Radzieckiego na dachu) czy szturm na zamek w Okinawie.

Bardzo dobre wrażenie w World at War zrobiło na mnie odwzorowanie pola bitwy. Do dyspozycji mamy szeroki wachlarz broni strzeleckiej, zarówno rodzimej produkcji (pistolety i rewolwery, pistolety maszynowe, karabiny z lunetą i bez, granaty, lekkie karabiny maszynowe, moździerze, wyrzutnie przeciwpancerne, a do walki wręcz nóż bądź kolba), jak i egzemplarzy zdobycznych (tutaj głównie pistolety maszynowe i niemiecki karabinek automatyczny, momentami także broń ciężka). Naszym wojakiem sterujemy za pomocą krzyżyka (poruszanie się), ekranu dotykowego (stylusem naprowadzamy celownik w miejsce, gdzie chcemy strzelać) oraz klawisza spustowego (pociągamy za cyngiel). Nie zapomniano o graczach leworęcznych - w tym przypadku chodzimy przyciskami ABXY i atakujemy prawym spustem, a nie lewym.

Co ważne, wojnę toczymy nie tylko na nogach i z pukawką w rękach. Wielokrotnie dowódcy wydają nam rozkaz zajęcia pozycji w siedzisku strzelca pokładowego lub działonowego. Mamy więc regularnie okazję korzystać ze zróżnicowanego uzbrojenia, obejmującego niemal wszystkie formacje wojskowe tamtego okresu - od czołgów i transporterów opancerzonych, przez samoloty bombowe i szturmowe, aż po działa przeciwlotnicze czy baterie artylerii nadbrzeżnej. Ponadto, World at War w wersji na DSa zawiera także wiele rozmaitych mini-gier związanych np. z nadawaniem wiadomości drogą radiową alfabetem Morse'a, opatrywaniem rannych towarzyszy broni, unieszkodliwianiem ładunków wybuchowego czy rozbrajaniem miny. Praktycznie każdy z tych elementów rozgrywki wykonano w sposób przystępny, ale jednocześnie z zadowalającą dbałością o szczegóły - miło jest po intensywnej wymianie ognia nieco zwolnić kroku, aby własnoręcznie pogmerać przy minie czy nadać jakąś niesłychanie ważną wiadomość. To chyba najmocniejsza strona tej gry - twórcom naprawdę udało się skondensować niemal całą wojnę do rozmiarów malutkiej karty z grą, dzięki której niepozorna konsolka Nintendo potrafi wciągnąć nas w samo sedno najważniejszego pola bitwy w dziejach ludzkości.

Silnik graficzny zrobił na mnie niezłe wrażenie. Przez większość zabawy udaje mu się nie gubić klatek animacji nawet przy obszernych lokacjach czy większej liczbie wrogów na ekranie. Jakość grafiki delikatnie mówiąc nie powala, ale i też możliwości generowania grafiki trójwymiarowej przez DSa są powszechnie znane. Ścieżka dźwiękowa na bardzo dobrym poziomie - mocna, mroczna i klimatyczna oprawa muzyczna, której towarzyszą odgłosy broni (czasem lepsze czasem gorsze), żołnierzy (kwestie mówione w rodzimych językach tychże, ale nie zawsze trafne - wielokrotnie zdarzało się, że nazista wrzeszczał na mojego czerwonoarmistę, że jest englisze soldatem - jakaś ówczesna obelga czy co?) i ogólnej wojennej rozpierduchy (wszechobecne szczęki karabinów i pomruki artylerii).

Ponarzekać można na trochę zbyt liniowe i oskryptowane poziomy o dość zbliżonej do siebie konstrukcji oraz względnie niewygórowany poziom trudności (na średnim poziomie trudności żołnierze sterowani przez AI działają się dość opieszale i nie są zbyt celni, a nasz szeregowiec może sporo ołowiu przyjąć na klatę). Długość rozgrywki jest całkiem przyzwoita - kampania zmusiła mnie do zabicia ponad 1400 wrogów (gra posiada bardzo przyjemny ekran dość rozbudowanych statystyk - dobra rzecz!), co zajęło mi na oko jakieś 5-6 godzin, być może więcej (tego akurat ekran statystyk nie mierzy). Oprócz tego mamy tryb multiplayer, zarówno lokalny, jak i przez internet - niestety nie dane mi było go przetestować (jacyś chętni?). Na koniec warto jeszcze wspomnieć o tym, że twórcy nie zapomnieli o zbieraczach - ku ich uciesze porozrzucali w różnych pobocznych miejscówkach kolekcjonerskie gwiazdki, a także zaimplementowali system osiągnięć (nic nie dają i wymagają sporo koksania, - zapewne z myślą o rozgrywce wieloosobowej, gdyż kampania odblokowała mi raptem z 20%).

Podsumowując - kawał solidnej wojny z widoku pierwszej osoby. Niczego nie urywa, ale i niczego spektakularnie nie partaczy, a osobiście podobało mi się bardziej, niż pierwszy Modern Warfare na DS (wreszcie nie ma wrogów o wytrzymałości terminatora!). Grze wystawiam zupełnie grywalne, zasłużone i szacowne sześć punktów na dziewięć.

Fanboje PSP mający bul dópy za 3, 2... a nie już tu są.