Gra Planescape Torment | PC

Kolejny rok przemija,wiec znowu trzeba Tormenta zaliczyć :) i tak juz srednio raz w roku,od 2001 roku :)

Nie chce zabrzmieć patetycznie, ale ta gra ma w sobie coś magicznego. Coś, że jak ją kończysz to jest po prostu smutno. Tak jak z dobrym serialem - po jego skończeniu kolejny dzień jest jakiś pusty :-)

Jakiś czas temu zakończyłem kolejna rozgrywkę (raz na kilka lat wracam), tym razem wersja EE, ale wszystko co w niej wielkie to przecież oryginał.

O tej grze powiedziano już wszystko.
Fabuła? Jest to jedna z nielicznych gier gdzie nie mamy sztampy a historię na poziomie literackim. W ciągu ostatnich 40 lat takich gier było raptem kilka (większość nawet tych dobrych jak trylogia ME byłaby co najwyżej przeciętnymi space operami).

Postacie niezależne? W innych grach zdarzają się postaci dobrze napisane, intrygujące, ciekawe. Ale własnie, zdarzają się, np. dwie na iluś tam dostępnych towarzyszy. W PT towarzyszy dzielimy na bardzo dobrze napisanych i fenomenalnie napisanych.

Dialogi? Jak fabuła, bajka.

Klimat? Jeden z najlepszych w historii gatunku.

Najsłabszym elementem gry jest całkiem spora ilość dość powtarzalnej walki, która się dość zestarzała. Tj. poziom pierwszego Baldura, ale drugi Baldur o ICWD2 nie wspominając były pod tym względem dużo lepsze. Trochę żałuje, że w EE nie usunęli respawnujących się wrogów.

Z zawiedzionych nadziei trochę żałuję słabego wykorzystania potencjału miasta portali w misjach pobocznych. Mogłoby być więcej dodatkowych zadań wykorzystujących nieprzewidywalność portali, o której dużo się mówi ale mało jej w samym gameplayu.

Tak czy siak, jest to jedna z gier, które poznać wręcz trzeba.

W kilku elementach Torment mocno się zestrzał, w wielu innych których czas nie jest w stanie tak łatwo dosięgnąć pozostał wybitny.

Najlepsza fabuła z gier które ograłem, coś fantastycznego.

Arcydzieło.

Gdybym chciał przekonać kogoś do tego, że gry komputerowe mogą być równie wartościową rozrywką co np czytanie książek to planescape torment byłby prawdopodobnie pierwszym przykładem po który bym sięgnął. Zresztą gra nie bez przyczyny bywa określana jako interaktywna książka. Ponieważ w tormencie najważniejsza jest fabuła, dialogi i opisy a poruszanych jest w nim wiele poważniejszych i skłaniających do refleksji tematów to zestarzał się on jedynie pod względem grafiki i najwyżej paru gameplayowych rozwiązań które jak pokazał duchowy następca planescapa, numenera, można zrobić lepiej. Bardzo rzadko oceniam jakąś grę na 10 ale tutaj nie musiałem się nawet długo zastanawiać.

Zalety:

1. Historie i zadania poboczne które chyba nawet cenię sobie wyżej niż wątek główny. Świat wypełniony jest wieloma ciekawymi postaciami które zlecają nam zadania lub z którymi przynajmniej możemy porozmawiać. Zaczepisz pierwszego lepszego kogoś na ulicy a za 5 minut będziesz rozważał jakiś interesujący problem moralny czy intelektualny lub poznawał arcyciekawą opowieść.
2. Dowcipne i błyskotliwe dialogi. W przeciwieństwie do numenery nie są na siłę przedłużane, są tak długie jak trzeba i nie chyba w żadnym momencie nie poczułem się nimi choć trochę znudzony. Poza tym w większości rozmów mamy do wyboru bardzo dużo opcji więc możemy bez kłopotu odgrywać taką postać jaką chcemy.
3. Świat gry na który składa się duża ilość różnych planów, dziedzin czy światów takich jak zapomniane krainy, odległa dziedzina i inne. Główne miasto w którym spędzimy najwięcej czasu to jakby centrum wszechrzeczy, tygiel różnych kultur, ras, wierzeń i przekonań. Jest bardzo dziwnie, choć nie aż tak jak w numenerze. Może to i dobrze.
4. Towarzysze. Możemy z nimi długi rozmawiać, często się udzielają, są rozpoznawani przez napotkane postaci i są bardzo umiejętnie wpleceni w historię naszego bohatera. Są również niesamowicie barwni, mają bogate charaktery i grzeszą oryginalnością. Prawdziwy majstersztyk, torment może śmiało mierzyć się z pillarsami czy divinity pod tym względem. Mogliby co prawda częściej ze sobą rozmawiać, chyba już w baldurs gate 2 nasi towarzysze częściej się zagadują niż tutaj, ale to można przeboleć.
5. Emocje jakie wywołuje gra. Mógłbym o tym wspomnieć przy wyróżnianiu zadań, towarzyszy albo wątku głównego ale czyste emocje jakie ta gra we mnie wzbudziła zasługują na osoby punkt. Niewiele jest nie tyle gier ale i książek czy filmów które tak mną poruszają a końcówka dosłownie wgniotła mnie w fotel.

Dreszcze na całym ciele. W innych grach również zdarzają się mocne momenty ale chyba żadna aż tak mnie nie wstrząsnęła. Jasne, kiedy grałem pierwszy raz byłem dużo młodszy więc i sentyment nie jest tu bez znaczenia.
6. Główny wątek. Nie mam do napisania niczego oryginalnego, po prostu jest szalenie wciągający, osobisty i bez zarzutu skonstruowany. Stawia przed nami wiele pytań, daje do myślenia, skłania do refleksji.
7. Ekwipunek. W grze znajduje się wiele przedmiotów wyróżniających się oryginalnością na tyle innych gier. Samo czytanie ich opisów dostarczało mi wiele przyjemności. Poza tym również to co na siebie zakładamy jest wyjątkowe. Zamiast zbroi, amuletów czy płaszczy możemy zakładać naszym postaciom kolczyki, wstawiać oczy, robić tatuaże i inne. Przyjemna odmiana.
8. Gra jest raczej niewielka ale niesamowicie wypełniona treścią można wiec przechodzić ją wiele razy i doświadczać czegoś nowego.
9. Muzyka chociaż akurat tutaj nie brakuje równie świetnych i lepszych gier. Mimo to parę utworów jest bardzo dobrych a wszystkie pomagają nam wprowadzić się w odpowiedni nastrój.
10. Zmiana charakteru w zależności od tego jakie opcje dialogowe wybieramy i jak rozwiązujemy różne zadania. Płynnie oddaje to kim jest nasza postać, czasem wpływa na różne szczegóły np różne przedmioty mogą wymagać konkretnego charakteru użytkownika.
11. Wiele doświadczenia, przedmiotów a nawet cech postaci możemy otrzymać w trakcie dialogów co można nawet uznać za wskazówkę co jest w tormencie najważniejsze. W każdym razie podobało mi się takie rozwiązanie.
12. Epickość pewnych scen które do dzisiaj potrafią mnie zachwycić zwłaszcza jak dam popracować wyobraźni.

Wady:

1. Kiepskie wyszukiwania ścieżek naszej drużyny. Głównie z tego powodu walki nie sprawiały mi jakiejś ogromnej przyjemności. Sam system jest z którejś tam edycji dnd ale zmieniony bo dodano chociażby wiele oryginalnych czarów. Tu akurat tormenta trochę gier prześcignęło.
2. Tides of Numenera pokazało mi, że pewne rzeczy można rozwiązać lepiej. To właściwie nie wada ale zostawiam to tutaj.
3. Grafika, jak to przy starych grach. Jednak nie jest zrobiona na odwal się i dalej potrafi przyjemnie zaskoczyć wyglądem niektórych obiektów.

Planescape Torment to gra w stylu dzieła sztuki literackiej. Jedna z najbardziej zapadających w pamięć gier. Black Isle Studios zapewnia fascynującą przygodę w wspaniałych krainach fantasy. Kontakt z ową grą rozpoczyna się od krótkiego, ale dynamicznego intra przedstawiającego wyrywkowo fragmenty przeszłości bezimiennego bohatera. Zaraz potem przechodzimy do tworzenia postaci, ktory nie pamięta swego prawdziwego imienia. Punkty przeznaczone na tworzenie postaci można przerzucać pomiędzy sześcioma cechami: siłą, inteligencją, mądrością, zręcznością, wytrzymałością i charyzmą. Dostajemy szansę wyszkolenia w różnych specjalnościach więc możemy zostać wojownikiem, zlodziejem, magiem czy kapłanem. Jeżli zmieniamy profesję to tracimy umiejętności nabyte wcześniej podczas szkolenia w pierwotnym fachu. Trudno nie robić oczywistych żartów na temat budzenia się w środku kostnicy z rozdzierającym bólem głowy i brakiem pamięci kim lub czym jesteśmy. Budzimy się na sarkofagu w Mortuary czyli zakładzie pogrzebowym, który jest siedzibą frakcji Dustmen. Korzystając z pomocy latającej czaszki Morte Bezimienny odkrywa tajemniczą wiadomość wyrytą na jego plecach. Najwyraźniej jest to notatka dla niego samego. Dzięki temu wiemy, że musimy przedostać się z makabrycznej kostnicy do labiryntów Sigil, miasta ciemności, magii i portali, które prowadzą wszędzie i donikąd. Miastem rządzi Pani Bólu, tajemnicza i potężna postać. Ta dość dziwaczna lokalizacja wraz z nieśmiertelnym głównym bohaterem, który żył i umierał tyle razy, że stał się ekspertem od wszystkiego pozwala twórcom robić rzeczy, których nigdy wcześniej nie widzieliśmy w grach RPG i robią to niewiarygodnie dobrze. Jest to niezwykle rozległe i zagadkowe uniwersum. Mocno imponuje odwzorowanie graficzne środkowiska z bogactwem detali nie tylko otoczenia, ale też postaci. Uroczo szczegółowe tła nadają grze niesamowitą ciemność. Gdy przemieszczamy się po mieście od razu widać, że to miasto żyje. Wokół kręci się mnóstwo ludzi goniących za swymi sprawami i różne dziwne istoty, a wszystkiemu towarzyszą charakerystyczne odgłosy, bo handlarze pokrzykują namawiając do zakupu swych towarów zaś słudzy nieustannie naprawiają stare budowle i konstruują nowe. NPC wędrują po obskurnym mieście pełnym śmieci. Zombie przemierzają korytarze zaśmiecone odciętymi częściami ciał. Bogatsze obszary miasta pokryte są mozaikami, posągami i jaskrawymi światłami. Gdziekolwiek się udamy czy to uporządkowane Harmonium czy opanowane przez nieumarłych Dead Nations grafika doskonale oddaje atmosferę tego obszaru. Jednak to co naprawdę wciąga to niesamowicie głęboka i wciągająca fabuła. Od samego początku tajemnica otaczająca Bezimiennego to perełka. W poszukiwaniu wskazówek na temat swojej przeszłości nasz Bezimienny dowiaduje się, że z nieznanego powodu jest Nieśmiertelny co stanowi klątwę przed którą nie może uciec nawet po tysiącleciach prób. Następnie wyrusza w podróż, aby ożywić swoje wspomnienia, aby zrozumieć dlaczego i jak swojego nieśmiertelnego stanu. Spotka wielu przeciwników i towarzyszy, którzy pomogą mu odzyskać wiedzę o wieloświecie i jego poprzednich inkarnacjach różnych osobowości ukształtowanych przez różne wspomnienia tego samego człowieka. Na końcu jego poszukiwań pojawia się pytanie - Co może zmienić naturę człowieka? Odpowiedź jest kluczem do fabuły gry. Aby go znaleźć poznasz cały Planescape, jego liczne płaszczyzny istnienia w multiwersum, jego społeczeństwa, kultury, filozofie i religie, a także rzucisz wyzwanie siłom większym niż jakikolwiek śmiertelnik takie jak anioły, bogowie, a nawet śmierć. Gra otwiera worek pytań filozoficznych co jest oznaką złożoności Planescape. I do tego ta muzyka. Aż trudno opisać w słowach nastrój, który w PT buduje kaskada cudownych dźwięków. Mozna powiedzieć, że muzyka jest równie zagadkowa co historia naszego bohatera. W Planescape Torment postawiono na bardzo rozbudowane dialogi i opisy sytuacji. Teksty, które czytamy nie ograniczają się tylko do dialogów, ale też opisania ich wyglądu zewnętrznego i zachowania. Do dysput wtrącić się mogą członkowie drużyny i wyrazić swe własne opinie. Scenariusz jest znakomicie napisany. Dialogi są dowcipne, złożone, stymulujące intelektualnie, a także mają niepowtarzalny charakter dzięki zastosowaniu staroangielskiego. Kolejnym atutem jest świetnie zbudowany interfejs. Klikając jednym przyciskiem mamy dostęp do wszystkich opcji. Najważniejszą z nich jest dziennik z opisem wszystkich questów. Automapy mają teraz automatyczną notację i niestandardowe notatki. Plecak zbudowano równie przejrzyście. Mamy też możliwość używania szybkich skrotów klawiszowych.Do drużymy możemy zwerbować 5 osób, a przerzucanie między nimi ekwipunku jest wygodne. Walka przypomina tą z pierwszego Baldura. Starcie przebiegają w czasie rzeczywistym z aktywną pauzą. Gra jest bardzo długa, jeśli zdecydujemy się rozmawiać z wszystkimi postaciami w świecie gry i wykonać również zadania poboczne. Ponadto charakter naszego bohatera zależy też od działań w grze i wyborów w dialogach. Możemy być miłym gościem, ale też totalnym dupkiem dla każdego kogo spotkamy, a charakter odpowiednio się zmieni. Jeszcze lepsze jest to, że niezależnie od tego jak będziemy postępować istnieje sposób na przejście gry. Przejście może być trudniejsze, jeśli wszyscy znienawidzą Bezimiennego, ale wszystkie łamigłówki mają wiele rozwiązań, dostosowanych do każdego stylu gry. Przy tak wielu różnych sposobach przejścia przez grę warto wrócić do niej, aby zobaczyć alternatywne rozwiązania i odkryć niektóre tajemnice, które mogliśmy przeoczyć. Torment pozwala na swobodę wyboru według własnego kompasu moralnego i etycznego. Mimo, że przeszedłem grę pięć razy i dążyłem do perfekcyjnych rozwiązań, by było zawsze po mojej myśli to nie wszystkie wątki poboczne dają się rozwiązać w najbardziej satysfakcjonujący sposób, ale w ostatecznym rozrachunku liczy się tylko podróż. Główny wątek angażuje zawsze tak mocno, że zapewnia dynamikę aż do epickiego finału. Dzieło Black Isle jest arcydziełem RPG. Dialogi są jednymi z najlepiej napisanych ze wszystkich gier RPG, środowiska są zróżnicowane i wręcz fascynujące, efekty zaklęć blisko premiery prezentowały się oszałamiająco, a scenariusz prezentuje się genialnie wraz z wyrazistymi i świetnie napisanymi postaciami. Poza dobrze zbudowanym tłem historia odkrywana w trakcie napisana przez Chrisa Avellone’a jest równie głęboka i stymulująca intelektualnie co ambitna literatura. Co więcej, zawiera jedne z najbardziej nieprzewidywalnych i zapadających w pamięć zwrotów akcji jakie kiedykolwiek pojawiły się w grze wideo. Gdybym mógł zabrać na bezludną wyspę tylko dziesięć gier komputerowych jedną z nich byłby Planescape Torment.

Najlepsze RPG to moim zdaniem Ultima VII, Chrono trigger, Final Fantasy VII, Fallout 1 i 2, Might and Magic 6 i 7, System Shock 2, Planescape Torment, Baldur's Gate 2, Deus Ex 1, Arcanum, Morrowind, G2NK, KotOR, Vampire: The Masquerade - Bloodlines, Witcher 3, Divinity: Original Sin II, Persona 5, Pillars of Eternity 2, Disco Elysium, Pathfinder: Wrath of the Righteous. Zapewne dołączy do tego szanownego grona Baldur's Gate 3 za którego wreszcie muszę się zabrać na porządnie.
https://www.youtube.com/watch?v=TOGh1imMXgI&ab_channel=DeadMan