Forum: Serie M&M, Wizardry oraz inne cRPGi - niekoniecznie w trybie FPP (cz.247)

Jeszcze zobaczę. Ja od jakiegoś czasu mam tak, że jak jakaś gra, erpeg czy nie, czymś mnie zrazi, wkurwi, zirytuje, zwłaszcza na początku, to rzucam w cholerę. Nie mam cierpliwości do gier, kiedyś miałem, kiedyś lubiłem je rozgryzać, teraz nie. Lubię taktyczne, ciężkie walki, ale nie na zasadzie: jest 5 chłopa, jeden ma 40 punktów życia, pozostali 20, a twoje dwa ludziki łącznie 30 i módl sie o dobre rzuty. Zobaczymy.

Zresztą, chyba nawet X-COM Enemy Unknown była grupowa inicjatywa? Częściowo w Baldur's Gate 3. Jak uważasz, że to debilne systemy, to nie ma o czym dyskutować.

Ja nie mówię o grupowej inicjatywie xd

Z jednej recenzji na JRKu:

Walka z przeciwnikami rozgrywana jest w turach, przy czym aktywność naszej drużyny w danej turze ograniczają dwa czynniki - punkty akcji oraz punkty many. Te pierwsze wykorzystywane są na działania typu fizycznego, a ich pula jest wspólna dla całej drużyny. Oznacza to, że nieraz jeden bohater będzie zużywał ich zapas, a reszta drużyny może wówczas co najwyżej stać i dłubać w nosach.

Mi to się akurat NIE podoba.

Pomyslę, ale może wezmę coś w moim stylu w co nie grałem, np. Vampyr.

Na początku drużyna ma 3 akcje ruchu i można je dowolnie wykorzystać, przy czym umiejętności mają cooldowny.
Nie zmienia to faktu, że mechanika jest przemyślana, sprawia masę frajdy, ale niestety walki są bardzo łatwe od pewnego momentu. Tak jak pisał verify problem leży gdzie indziej.

Problem leży w tym że:
To nie jest mój styl.
Lubię logikę w sensie sensownego systemu walki jak w Wizardry
Niecierpię skradanek i zagadek.
Nie mam już cierpliwości do tego typu gier

Proste. mam na koncie mnóstwo erpegów ale innego typu ale już Ultima Underworld jest o wiele bardziej przystępna i grywalna i mniej frustrująca.

Pochwal się w takim razie jak daleko w tej ultimie dotarłeś. Większość bywalców tego wątku ma mnóstwo RPGów skończonych, więc to żaden wyczyn.

Nie pamiętam, to było lata temu ale to niewazne bo to było mniej frustrujące :) Nieważne. Bard's Tale mi nie podeszło i tyle. Fallouty wszystkie też mi nie podeszły, podobnie jak usypiam na Disco Elysium ale to nic nie znaczy. Czego innego oczekuję od erpegów. EOT.

Expert, czemu nie? Gram w gatunek od lat. Ale powyżej Experta jest Mistrz i Arcymistrz :) Np. Adamus to Arcymistrz. No ale koniec, mi nie podeszło i tyle, to też nie jest tak że ja gier z widokiem FPP nie lubię. Co rok wracam do TESów i M&M. W temacie BT IV - EOT. Odpalam Vampyra, no chyba że Project Warlock mnie najdzie szybciej, ale to FPS fantasy. Zobaczymy.

Ja wybrałem na początek Adepta. Ma mało HP na początku, ale dość szybko zaczyna wymiatać, zwłaszcza z lepszym wyposażeniem. Pierwsze walki adeptem miałem bez strat. Punktów akcji teoretycznie jest mało, ale niektóre są darmowe, a nie które się regenerują przy pewnej dozie szczęścia - a przy odpowiednich umiejkach można zwiększyć ich liczbę do sześciu. Atakiem psychicznym maga czasem czasem można wywalić całą serię.
Dzięki pieśni wyłączającej zagadki można znaleźć w podziemiach Scara Bre bicz który daje olbrzymie bonusy i z dowolnej postaci może zrobić OP.

Iselor

Tyle lat trollujesz w necie i wmawiasz ludziom, że nie mają pojęcia o gatunku... toć można by pomyśleć, że już dawno masz na liczniku trzycyfrową liczbę produkcji, a tymczasem przez ostatnie 5 lat grania ukończyłem prawie 2 razy więcej tytułów niż ty przez całe swoje życie. Nabierz nieco ogłady, bo ten twój pyszałkowaty ton jest dość groteskowy na tle powyższej listy.
Dodatkowo Warlords: Battlecry III to bardziej RTS z dobudowanym rozwojem postaci, a Daemonica to przygodówka z zaimplementowanym systemem walki.

Nie ma człowieka który ograł wszystko i wszystko lubi.

No tak, ale ty nic nie lubisz. Zagadki nie, jRPG-i nie, stare tytuły też nie. Klasykę znasz jedynie pobieżnie, praktycznie niczego nie kończysz, a jednak ego wystrzelone w kosmos, w ogóle niewspółmierne do wiedzy i ogrania. Ot, taki forumowy Wałęsa :D

Piszesz oczywistości.
Ma sie za eksperta i co mu zrobisz. Sprowadzisz na ziemie by go zdołować a sobie polepszyć humor?
Niech się chłop cieszy.

Akurat Smalec jest u mnie w ignorowanych więc mam w zadzie co pisze xd

Jest Twoim krytykiem wobec tego i czytelnikiem. Szanuj czytelnika.
Faery: Legends of Avalon jest spoko? Myślę czy nie kupić.

kapciu

Uważanie się za eksperta to jedno, a bycie aroganckim bucem to drugie. Od circa 15 lat jest ta sama śpiewka, gdy Iselorek musi sobie podreperować humor na ludziach, którzy - w jego mniemaniu - mają gorszy gust i mniej tytułów na koncie, a teraz wyszło szydło z worka, bo lista tytułów - jak na takiego eksperta - jest jednak śmiesznie krótka :)

Szanuję tych, którzy mnie szanują. Jeżeli komuś się moja osoba i moje teksty o grach nie podobają, także może wrzucić mnie do ignorowanych. Ja nie jestem zupa pomidorowa, nie każdy musi mnie lubić ani szanować moje zdanie o grach takich czy innych. Tyle w temacie. Na chuj dalej to drążyć.
Piszcie dalej o grach i tyle, ja się i tak staram żeby tu było miło i żeby ten wątek nie zdechł. EOT.

NIGDZIE NIE NAPISAŁEM ŻE JEST CRAPEM I SHITEM. Czytam recenzje innych, choćby na stronie jrka. Wiem jak gra jest oceniana. To że mi nie podchodzi nie znaczy że jest zła. Wiem że ludziom się podoba. I z pewnością jest świetna. Ale mi nie podobają się rozwiązania w niej zawarte. Przy okazji ta gra w sumie jest dla mnie jakimś częściowym wyjaśnieniem dlaczego ten podgatunek w pewnym momencie zdechł na wiele lat.
Dungeon crawlere to nie moja bajka. Ja wolę światy otwarte jak TES czy Might and Magic. Nie lubię labiryntów a zbyt długie spędzanie czasu w lochach mnie męczy i doprowadza do jakiegoś rodzaju wirtualnej klaustrofobii, dlatego nie mogłem długo wysiedzieć przy np. Arx Fatalis.

Tak, 6/10 to dla tej gry uczciwa ocena :)

Nieaktualne, nie dojrzałem że mam w plecaku kompas ?? i znalazłem odpowiednie przejście.

Potwierdzam. Elmarion: The Lost Temple to straszny paździerz. Od Hellslave również się odbiłem. Strasznie prosty jeśli chodzi o rozgrywkę i powtarzalny. Po opiniach na necie obiecywałem sobie więcej.
Ja tymczasem umilam sobie czekanie na nowego Dragon Age graniem w remake 1 części Bard's tale. Gra po prawie 40 latach od premiery nadal broni się gameplayowo. To właśnie takie tytuły powinny otrzymywać remastery/remaki a nie gry sprzed paru lat.

Dla mnie pozostaje zagadką dlaczego nikt nie pokusił się o zremasterowanie goldboxów. Może dlatego, że te gry nadal się bronią? W każdym razie duchowych następców też próżno szukać. Swego czasu powstawał Magic & Mercenaries: The Curse of Eternal Darkness, ale projekt raczej umarł z tego co wiem. Ja to bym najbardziej chciał remastery Ravenloftów. Te gry dzisiaj wyglądają strasznie, a wczesne 3d nie pomaga w poruszaniu się po mapach.

Drenz Niecały tydzień temu ukończyłem Hellslave właśnie. Podobało mi się na tyle, że zamierzam ukończyć NG+, ale jeszcze nie teraz, wiadomo. Obecnie zacząłem grać w Anvil of Dawn i chyba zatrzyma mnie na dłużej. Dalszych planów nie mam, więc możliwe, że zakończę ten rok na AoD. Jak na razie ukończyłem 10 pozycji, ale w tym roku przeszedłem też Morrowinda, który [patrząc na samą długość gry] liczy się jako - co najmniej - 3 pozycje.

Smalec Mógłbyś napisać coś więcej o Hellslave?

Bogas Tak, za niedługo wrzucę tu coś związanego z grą.

Święta prawda. Co prawda moje ulubione dungeon crawlery to te, które darzę miłością bezgraniczną, bo mam do nich ogromny sentyment i lubię powracać czyli Dungeon Master, Eye of the Beholder 1 i 2, Wizardry 7, Ultima Underworld, Lands of Lore: The Throne of Chaos i mix dungeon crawlera z przygodówką Elvira: Mistress of the Dark, ale w przypadku The Bard's Tale IV widać na każdym kroku mnóstwo serducha włożonego w ten projekt przez twórców. Gra od fanów dla fanów.

Może Iselor po prostu nie lubi dungeon crawlerów aż tak mocno, by poświęcić im dużo czasu. Zaskoczyło mnie troszkę, że taki ekspert gatunku pominął w swoim zestawieniu RPG, które ukończył Eye of the Beholder oraz Ultima Underworld, ale jestem praktycznie pewny, że kiedyś je odpalał i pograł x czasu, by sprawdzić chociażby co w trawie piszczy i skąd ich reputacja, bo to często zbyt kuszące, by się oprzeć. Wiem po sobie, bo jakimś cudem pominąłem Wasteland (1988) na C-64 i musiałem sprawdzić w 2016 roku na emulatorze CCS64 skąd te zachwyty o rozbudowanej mechanice jak na 8-bitową produkcję z lat 80', która nie miała w nazwie Ultima i rzeczywiście potrafi przytłoczyć ten pradziadek Fallout (1997).

Szacun dla Ciebie, że zacząłeś ok 37 lat temu i nadal cię to mocno bawi. Widać, że jesteś pasjonatem, a to zawsze doceniam. Ja ok 36,5 roku temu zacząłem interesować się komputerową rozrywką, ale miałem już kilka kilkuletnich przerw od grania (najdłuższa 7-letnia) i po takim resecie pojawiał się większy głód. Wydaje się mi jednak, że gdyby nie Wiedźmin 3 to nigdy nie skusiłoby mnie do złego, by kiedykolwiek jeszcze wracać do gier video. Punkt zapalny w moim przypadku.

Wiedźmin --> Moja przygoda z grami zaczęła się dawno, dawno temu w odległej galaktyce ;). Jeszcze w latach 70-tych byłem stałym bywalcem salonów gier a flippery i automaty do gier pochłaniały znaczącą część mojego kieszonkowego w technikum. Gry video na automatach zasysały, a kiedy w salonie pojawił się nowy automat z czteroosobowym Gauntlet, to kosztowała mnie ona niezłą fortunę.
Na początku lat 80-tych doszły jeszcze planszówki takie jak "Labirynt śmierci", Bitwa na polach Pelenoeru" czy "Talizman - Magia i Miecz" z dodatkami w które zagrywaliśmy się po nocach z kumplami.
W 1987 roku nabyłem pierwszy "komputer" - TIMEX 48, który kosztował 103K czyli moje 3 miesięczne pensje młodszego projektanta w biurze projektowym. Zostałem zainspirowany grą Knight Lore pokazaną w świetnym programie popularno-naukowym SONDA prowadzonym przez nieodżałowanych Panów Kurka i Kamińskiego.
Na tego TIMEXa odkryłem pierwszą strategię RPG pod tytułem Lords of the Midnight. Później był Commodore 64 i w 1990 pierwsza Amiga 500 na której zagrałem w Dungeon Mastera i Eye of the Beholder. Rysowanie map w zeszycie w kratkę, robienie zapisków i fascynacja tym gatunkiem gier. Wsiąkłem po uszy. Oprócz tytułów które przywołałeś na tapecie były serie Might & Magic, zwłaszcza 3, później 4 i 5 połączone w World of Xeen. Wizardry - od kiedy do SirTechu dołączył Bradley to 5,6 i cudowna siódemka, która zjadła mi ze cztery miesiące życia. Seria Ultima, gdzie od czwartej części dostajemy potężnego adwersarza - Guardiana, a do tego osobno wydane Ultimy Underworld 1 i 2. Stonekeep, Crystals of Arborea zapoczątkowujący serie Ishar, Eob 2 i 3. Genialna Betrayal at Krondor na podstawie książek Raymonda E. Feista. Ostatnio znowu przeczytałem 20 tomów jego powieści ze świata Midkemii. The Legacy - akurat na czasie ;), Dungeon Master 2, genialne World of Aden: Thunderscape, Dwie części Ravenloft, Albion i dziesiątki i setki innych. Jestem uzależniony od gier RPG ;P. Do 2010 grałem jeszcze w MMO, tysiące godzin poświęconie na Ultimę Online, WoWa, czy Dungeon & Dragons Online... generalnie dziennie poświęcam na granie 4-6, w weekendy nawet 8-16 godzin. UZALEŻNIENIE :)

Skończyłem ATOM - Trudograd - trzy tygodnie i 136 godzin ;)

Skoro zachwalacie to dam grze drugą szansę. Bardzo możliwe, że podszedłem do tego tytułu w złym czasie i złym nastawieniem. 1 podziemia dziennie i powinno być ok. Nie lubię porzucać tytułów, więc do bardzo dobra wiadomość.
BTW. Nie macie problemów z napisami? Z tego co pamiętam wychodziły poza ramki i były mocno nieczytelne z tego powodu. Zmiana języka na angielski nie pomogła.

Z napisami nie mam problemów. Nawet nic takiego nie kojarzę. Opisy przedmiotów, dialogi, teksty w przerywnikach mieszczą się w ramkach.
Ja akurat gram tak, że właśnie jedno podziemie, ewentualnie dwie mniejsze miejscówki na dzień. Na więcej zresztą nie mam czasu, choć czasami chciałbym, bo pojawia się chęć kolejnej rundki. Do grania w nocy w trakcie usypiania dziecka lub po jego uśpieniu i chwilowym czuwaniu ta gra jest idealna, bo używa się tylko myszki, więc nie muszę stukać w klawiaturę :)

U mnie to wygląda tak. Jest nawet gorzej niż zapamiętałem. Najpewniej gra nie obsługuje 4k i przed każdym uruchomieniem trzeba zmieniać rozdzielczość pulpitu.
Edit: Zmiana skalowania w windowsie naprawiła ten problem.

O matko, to faktycznie nieczytelne to było. Tak myślałem, że to problem będzie z niestandardową rozdzielczością. Przy tak nieczytelnych tekstach też bym się zniechęcił do tytułu. To przy drugim podejściu życzę dobrej zabawy :)

Wrzucam notkę uzupełniającą, jako że i tak miałem coś napisać o Hellslave:

Gra opowiada historię świata zmagającego się z inwazją biesów, czartów, demonów i inszych demonicznych pomiotów z czeluści piekieł. Krótko: Świat staje na krawędzi zagłady, a nam przyjdzie zaszczytna rola przechylenia szali na korzyść ludzkości. No i tutaj wkracza główny bohater i mówi: Hola, hola jestem zwykłym człowiekiem, jak mam walczyć z czymś, co ma rogi, kopyta i jeszcze zieje ogniem? W głowie kiełkuje mu myśl - żeby pokonać potwory, sam muszę stać się jednym z nich, dlatego zawiera pakt z jednym z ważniejszych demonów [nam przyjdzie zdecydować z którym], co nieuchronnie prowadzi do kreatora postaci. Nie ma tutaj żadnych ras, klas i rozdzielania punktów umiejętności, zamiast tego jest prosty kreator wyglądu herosa, możliwość nadania imienia i wybór jednego z demonicznych władców piekieł, który na czas gry użyczy nam swych mocy. Po krótkim zastanowieniu wybrałem Baala - mistrza trucizn i uników, co okazało się strzałem w dziesiątkę, bo gra nie sprawiła mi większych problemów [ani razu nie zginąłem, jedynie dwa razy zapukałem we wrota "bramy śmierci"].

Dobra, ale czym ta gra w ogóle jest? - rzecz w tym, że… nie wiem. Kupiłem to głównie ze względu na jeden ze screenów z karty gry przedstawiający miasto. Myślałem, że będzie to gra naśladująca DD, ale to nie do końca prawda. Oczywiście są tutaj cechy wspólne, takie jak:

1) Death’s Door - czyli normalnie nie giniesz, gdy punkty życia zostaną zredukowane do zera.
2) Styl graficzny ze szczególnym uwzględnieniem lokacji "Milgraaf", która przypomina styl graficzny z DLC "The Color of Madness".
3) Miasto jako hub - co prawda nie ma się kontroli nad budynkami i nie da się ich ulepszać, ale samo miasto działa jako centrum, z którego planuje się wyprawy do lochów - tutaj możemy sprzedać przedmioty, kupić je, a także się uleczyć.

Gra jest określana jako Dungeon Crawler, ale czy rzeczywiście tak jest? Niby gra ma dungeony, ale są to osobne lokacje [a nie np. jedna podzielona na piętra], do których można się dostać na mapce podobnej do tej z przykładowo starych Falloutów. To, co jeszcze łączy tę grę z Falloutami, to spotkania losowe, ale w przeciwieństwie do powyższych nie występują na mapce świata, tylko już wewnątrz lokacji, i - jak mi się wydaje - nie są one aż tak losowe, bo aktywują się [chyba] poprzez ukryty licznik kroków. Jeśli zaś chodzi o same dungeony, to w niczym nie przypominają tego, co znamy z tego podgatunku - nie ma obrotu o 90 stopni, poruszania 'skokowego', widoku pierwszoosobowego i lokacji zbudowanych z kwadratów. Zamiast tego mamy swobodne poruszanie + widok z góry na mapę, która przypomina plan architektoniczny [?] z 'punktami zainteresowań'. Te ostatnie mogą przybrać jedną z 5 form: 1)Jakiś rodzaj pojemnika, w którym znajdują się przedmioty 2)Skrzynia, w której znajduje się więcej przedmiotów 3)Pułapka - to takie quasi-QTE, gdzie trzeba odpowiednio szybko kliknąć 3 punkty, za co zawsze otrzymujemy 15% do expa w danym lochu [stackuje się nawet ponad 100%] 4)Kapliczka - daje błogosławieństwo jednego z 3 wybranych przez grę biesów [można wybrać] w danym lochu, które to daje określoną premię, np. do uniku lub pancerza 5)Walka

System walki:

System walki jest w tej grze niesamowicie rozbudowany. Twórcy udostępnili multum narzędzi, które sprawiają, że starcia, które normalnie mają podobny przebieg są dość unikatowe, zwłaszcza że wszystkich tych 'narzędzi' nie mamy od początku, a odblokowujemy je wraz z postępem w grze. Tak pokrótce opiszę, co w ogóle mamy do dyspozycji:
1. Umiejętności aktywne - jak kończyłem grę, to miałem około 15 unikatowych zdolności gotowych do użycia. W trakcie tury można użyć nawet 10, nie ma żadnego limitu, jedynym ogranicznikiem jest tutaj mana.
2. Transformacja w demona - na starcie gry wybieramy demona-patrona, w którego będziemy mogli się przemienić podczas bitwy. Przemiana taka ma określony czas działania i buffuje niektóre umiejętności, które ów demon premiuje. Żeby się przemienić trzeba zdobyć 4 punkty demonizmu - otrzymuje się je zabijając przeciwników [1 trup=1 punkt]. Można się przemienić więcej niż raz podczas jednej walki, zwłaszcza gdy walczymy z bossem, który przywołuje sobie pomocników.
3. Momentum - umiejętności jednokrotnego użytku, które aktywują się co jakiś czas [około 3 tury gracza]. Poza bitwą z puli dostępnych umiejętności musimy sobie dobrać kilka, które będziemy mogli używać podczas walki. Gdy aktywuje się tura Momentum, możemy wybrać jedną z tych wcześniej dobranych, która po użyciu przepada do końca bitwy. Momentum aktywuje się tak długo, jak mamy dostępne umiejętności; a te są różne, np. następny atak będzie krytykiem, zwiększona szansa na unik lub zwiększone obrażenia od trucizny.
4. Postawy - czyli działający pasywnie buff. Ja grałem całą grę z postawą odzyskiwania many po trafieniu przeciwnika. Ta zwiększająca unik była przy moim demonie bezużyteczna, szału nie używałem, a buff do mikstur był zbyt sytuacyjny.
5. Sylaby goeckie - umiejętności w formie kart. Maksymalny limit to 10, ale żeby ich używać trzeba je 'odkryć', co pozwala zobaczyć ich właściwości. Każda nowo odkryta karta jest losowa; przykładowe rodzaje: Odnów HP i MP, zadaj obrażenia magiczne wszystkich postaciom, następny atak będzie krytyczny. Podobnie jak przy transformacji w demona, otrzymuje się je zabijając wrogów [przelicznik ten sam]. A i jeszcze jedno - każdy rodzaj karty ma przypisaną odpowiednią sylabę/literę i układając odpowiednie słowa można tworzyć potężne kombinacje.

Jak pisałem wcześniej walki aktywują się losowo [?] w lochach i sub-lokacjach. Gdy rozpocznie się walka zostajemy przeniesieni na osobną planszę, na której zmierzymy się [turowo] z maksymalnie 3 przeciwnikami naraz. Naraz to słowo klucz, bo pokonanie tych 3 adwersarzy nie zawsze kończy walkę, gdyż czasem może się aktywować mechanika posiłków/wsparcia i na miejsce (już) martwych, wskakuje fala żywych, z którą też trzeba się rozprawić, żeby zakończyć dane starcie; oczywiście w przypadku "dwu-falowej" walki jesteśmy nagradzani dodatkowym exp-em.
Z tego, co zauważyłem, to nie warto przyjmować ciosów na klatę, bo uniki nie mają w zasadzie żadnych słabych punktów. Tym niemniej gra jest tak zbudowana, że nie pozwala na cheesowanie - unik mimo wartości procentowej nigdy nie przekroczy 80, a niektóre stwory nakładają strasznie paskudny status, który na określony czas wyłącza możliwość unikania ciosów. Kolejną arcyważną rzeczą jest sustain - praktycznie co druga umiejętność aktywna w jakiś sposób odnawia życie, często umiejki mają warunek, po spełnieniu którego, można w krótkim czasie użyć tej samej umiejętności dwa razy - raz przed spełnieniem owego warunku i raz po nim, czyli np. używasz umiejętności, zmieniasz się w demona, używasz ponownie. Dlatego nie warto grać na pałę, ale czytać, co dana umiejętność robi i myśleć, jak w pełni wykorzystać jej potencjał; trzeba też oczywiście w całość wkalkulować koszt many, bo z tej idzie się łatwo wypstrykać. Tak czy owak w przypadku odnawiania pasków mikstury powinny być ostatecznością, bo szansa, że wypadną jest mała, a jak się wrócimy do miasta, by je uzupełnić ,to stracimy cały postęp w lochach.
A i jeszcze jedno: Koniec walki nie oznacza przywrócenia poziomu HP i MP do maksimum, tylko o określoną, stałą wartość, którą możemy odpowiednio podbić przedmiotami. Czasem też po walce otrzymamy coś, co nazywa się "łaska piekieł" i jest to buff bliźniaczo podobny do tego z kapliczek.

Rozwój postaci:

Przy awansie otrzymujemy stałą premię do życia i many zależną od demoniego patrona, a także [w moim przypadku] procentowe premie do uniku i trucizny i jeden punkcik do rozdzielenia do każdego 'drzewka' umiejętności [pasywnych i aktywnych]; to jest, na początku się tak dostaje, później jeden punkt jest przyznawany naprzemiennie. Umiejętności są odpowiednio zbalansowane, warto też ustalić sobie z góry jakiś build i wybierać to, co pasuje pod synergie; bycie konsekwentnym jest lepsze niż chaos i miszmasz.

Itemizacja i ekonomia:

W ilu grach jest dostępnych 14 pól na ekwipunek? No właśnie. Same itemki wypadają w dużych ilościach, są mocno zróżnicowane i prowokują do trudnych pytań z gatunku: Słabszy przedmiot z synergią, czy lepszy bez niej?
W kwestii ekonomii mam mieszane odczucia - jeśli chodzi o części ekwipunku, to w sklepie zakupiłem takowe z 5 razy, wszystko co najlepsze pochodzi z wypraw. Sprzedawane przedmioty są w sklepie bardzo tanie [oprócz materiałów] - gdy sprzedaje się przedmiot za 11 sztuk złota, to jest to już bardzo dużo. To jest paradoks tej gry: Gra wręcz zarzuca gracza przedmiotami, ale sprzedaje się je za marne grosze, co prawda można z tego coś uzbierać, ale przedmioty w sklepie ustępują jakością tym zdobywanym w lochach.

Styl graficzny:

To chyba jedyny punkt, który połączy zarówno zwolenników, jak i przeciwników [gry]. Wszystko jest wykonane co najmniej bardzo dobrze – od pomysłowego projektu przeciwników, po stylowe, komiksowe wstawki, na klimatycznych sub-lokacjach kończąc.

Fabuła:

Jeśli zaś chodzi o fabułę, to wszystko sprowadza się do: Gość z supermocami walczy z arcydemonami. Lore też nie jest dużo lepsze, bo informacje o świecie gry są strasznie skąpe i twórcy "skupili" się raczej na opowiadaniu historii lokacji, które odwiedzamy w trakcie gry - jedna notatka, jedna lokacja.

Do minusów muszę też dopisać to, jak liniowa jest ta gra - praktycznie nie ma tam żadnej dodatkowej zawartości, prócz wątku głównego, żadnego c&c itd. Gra się prosiła, żeby chociaż pod koniec oddać w ręce gracza jakiś fundamentalny dla świata gry wybór, a później konsekwencje tegoż opowiedzieć w przerywnikach; trochę szkoda.
I jeszcze to nieszczęsne craftowanie - wykuwanie specjalnego oręża z rzadkich materiałów, to mógł być dobry pomysł, gdyby tylko drop rate tych materiałów był odpowiednio wyższy i odpowiednio równy - bo w takim "mieście troglodytów" materiały wypadały jak głupie, by znowu w 3 lokacji (mimo kilkukrotnych wypraw) nie wypadło nic. Niektóre z nich można co prawda kupić w sklepie, no ale właśnie - niektóre.
Na forum jeden koleś napisał, że dwa dni mu zajęło farmienie jednego przedmiotu [w co akurat jestem w stanie uwierzyć], ja takiej cierpliwości niestety nie miałem i dlatego nie udało mi się wszystkiego wytworzyć.

Gra zajęła mi 19 h - 1 h idle, czyli takie 18 godzin. Realny czas przejścia to takie 15/16 godzin.
Gra mi się podobała, więc czułem niedosyt, że to już; ktoś inny być może powie, że gra jest powtarzalna i nawet te kilkanaście godzin to za dużo.

Plusy:
- ciekawy rozwój postaci
- rozbudowany system walki [choć ich przebieg bywa mocno powtarzalny]
- itemizacja
- grywalność + replayability
- styl graficzny [tła, komiksowe przerywniki, wygląd przeciwników]
- dużo wszelkiej maści bossów i przeciwników specjalnych
- brak błędów
- profesjonalne spolszczenie
Neutralne:
- ekonomia
- ogólny czas przejścia
Minusy:
- fabuła, świat, lore
- liniowość, brak swobody
- materiały do broni, które za bardzo nie chcą dropić
- achievementy, których odblokowanie wymaga przejścia gry co najmniej 2 razy

Smalec Dzięki wielkie za wyczerpującą opinię. Jak tylko skończę Bard's Tale na pewno dam grze drugą szansę.

Almanach przygodówek śliczny i warto go mieć ale część ważnych gier kompletnie zignorował (Phantasmagoria) inne są ledwie wspomniane (Post Mortem czy Still Life). Kiedyś przeglądałem angielską Księgę cRPG gdy była darmowa w pdf, nie było tam nic o np. Dungeon Lords (a powinno choćby ze względu na twórcę). No ale zobaczymy, kupię na początku grudnia pewnie.

Zgadzam się z większością tego co napisałeś. Miałem nadzieję na dobry tytuł i jak na razie również się nie zawiodłem. Walka łotrem sprawia mnóstwo frajdy i prawdę mówiąc nie żałuję ,że walka nie jest bardziej taktyczna. Taktycznych starć mam pod dostatkiem w innych tytułach. Nie mogę się zgodzić co do ekwipunku. Jest bardziej rozbudowany od tego z inkwizycji, a znajdywanie i ulepszanie ekwipunku to moim zdaniem bardzo dobry pomysł. Wielka szkoda, że sporo ludzi ominie ten tytuł z powodu nagonki w necie. Mam nadzieję, że pomimo tego gra się sprzeda na tyle dobrze, że nie będę musiał czekać kolejnych 10 lat na kontynuacje. Dużych tytułów cRPG nigdy nie za wiele.

Są jakieś sensowne dialogi, rozgałęzienia fabuły, wybory? Inaczej mówiąc czy to jeszcze jest RPG, czy tylko naparzanka?
Napisałeś że rozwój postaci jest najbardziej rozbudowany w serii. To trochę dziwne bo przez pierwsze trzy części był coraz bardziej upraszczany. Jesteś pewny tego?

Nie jestem Rekvu, ale postaram się odpowiedzieć bo została poruszona moim zdaniem ciekawa kwestia.
boy3Tak, jest to pójście naprzód. Walka moim zdaniem daje większą frajdę niż w poprzednich częściach i nie sprowadza do patrzenia aż odnowią się cooldowny. W trudniejszych walkach dochodziło przełączanie na inne postacie czy im odnowiły się cooldowny plus picie mikstur.
Zły Wilk Dialogi wyglądają i brzmią jak dialogi w grach Bioware od czasu ME1.Jestem dopiero po paru godzinach, ale już pojawiły się wybory które miały wpływ na wypowiedzi i w małym stopniu na sytuacje w grze. Pewnie z czasem będzie się to tylko nasilać aż do wielkiego finału ;) Rozgałężeń fabuły na razie nie zauważyłem, ale na dobrą sprawę ile gier cRPG je posiada?

Napisałeś że rozwój postaci jest najbardziej rozbudowany w serii. To trochę dziwne bo przez pierwsze trzy części był coraz bardziej upraszczany.
Akurat w drugiej części na którą tylu ludzi narzeka był najbardziej rozbudowany: Origins to 16 ogólnych biegłości plus 16 odpowiadających za używaną broń w przypadku łotra. Brak jakiekolwiek prawie wyboru. Na danym poziomie możesz wybrać 1 z kilku umiejętności pod warunkiem ze spełniasz wymagania. Dochodził jeszcze punkt statystyk co poziom i raz na parę poziomów nieciekawy skill do wyboru. Klasa prestiżowa to 16 dodatkowych wyborów plus bonusy pasywne. Dragon Age 2 to 6 drzewek po 10 talentów. 4 ogólne i 2 odpowiadające za władanie bronią. Plus 2 drzewka dla klas zaawansowanych. Inkwizycja to 4 drzewka po 12 skilli. 2 z tych drzewek to biegłości odpowiadające stylowi walki. Dochodzi do tego wszystkiego drzewko klasy prestiżowej zawierające 11 umiejętności. Skupiając się więc tylko na łuku lub walce oburęcznej mamy do wyboru: 64 talenty w Origins. DA2 liczba ta wzrasta do 70. Inkwizycja to już tylko 47. Natomiast drzewo z najnowszego DA na obrazku.

Dialogi wyglądają i brzmią jak dialogi w grach Bioware od czasu ME1.

Chyba sobie kpisz.
W zyciu nie widzialem bardziej infantylnych dialogow i postaci w grze RPG. Kazda poprzednia gra Bioware jest sporo ponad tym co jest w Veilguard.
Sposob prezentacji jest taki sam, i to tyle z podobienstw.

Cala gra jest napisana jak powiesc Young Adult, i to taka duzo bardziej Y niz A.

Od strony mechanicznej to np. nie ma zadnego systemu moralnosci zwiazanego z dialogami.
Nie ma w tych dialogach absolutnie zadnej RPGowosci. Nie ma skill checkow, nie ma charyzmy itd...

Praktyczny brak jakichkolwiek, szeroko pojetych "zlych" mozlowosci to tylko wisienka na torcie.

Mozliwosci ekspresji siebie i roleplayowania poprzez te dialogi sa wlasciwie zerowe.
Tbh ciezko mi ta gre uznac za nalezaca do gatunku RPG, nawet action.

Sorry, ale nie będę dyskutował z gościem co w grę nie grał, nie zamierza, ale napisał już o niej paręnaście (jak nie parędziesiąt) postów a dialogi poznał oglądając screeny w recenzjach.

No nie bedziesz bo to wyglada tak jak opisuje. Jest to znaczaca wiekszosc opinii teraz na reddcie dragonage, a to jest miesce spotkan fandomu, ktore bylo przed premiera wrecz toksycznie pozytywne.

Papierowe postacie, mialkie, nie wplywajace na nic dialogi, brak agencji gracza. Kolosalny regres jakosci postaci w porownaniu z poprzednimi grami Bioware (a juz tymi starszymi w szczegolnosci). W co drugim temacie.

Nie potrzebuje tutaj zadnej "dyskusji", i nie nie musze grac zeby ocenic dialogi, ktorych moge posluchac na youtube.

To jest gra napisana jak dla dzieci.

No nie bedziesz bo to wyglada tak jak opisuje.
Nie, nie będę bo patrz mój poprzedni post. Czytaj ze zrozumieniem!

Również się zgadzam z Rekvu i Bogasem. Bardzo fajnie się gra, ciekawe postacie poboczne, świetnie zaprojektowane lokacje i questy oraz rozwój postaci. Dla mnie 8/10.

Szkoda, że teraz cisza o deweloperach. Jeden z twórców coś dłubie po godzinach przy swoim projekcie bardzo staroszkolnego RPG pt.: " The Fall of the Black Mage" na PC i Commodore VIC-20. Co do reszty nie wiem. A szkoda, bo w ciemno przyjąłbym Grimrocka nr 3, czy nawet coś w stylu Druidstone.
Pomimo, że Dungeon Crawlery FPP ponownie przeżywają swoją kolejną młodość, to wiele z tych gier jakościowo pozostawia do życzenia. Niektóre nawet nie są RPG, choć na takowe wyglądają. W przyszłym roku też ich trochę wyjdzie. Najbardziej liczę na Lochy Bursztynowego Gryfa i Mystic Land: The Search for Maphaldo (screen z pre-alphy).

Nie grozi tylko chcą się zamknąć na własne życzenie.
Edit: Nie mogę znaleźć tej dyskusji, ale ekipa Iron Tower zachowuje się moim zdaniem jak obrażone primadonny. Gra nie sprzedała się w milionach egzemplarzy więc kolejna gra nie powstanie. Warto mierzyć siły na zamiary. Trudograd sprzedał się pewnie podobnie co Colony Ship, ale AtomTeam za miesiąc wypuści kolejny tytuł w wczesnym dostępie. Da się?

Niestety. Ambitne produkcje zawsze maja pod górkę.

Miejską. Może później zobaczę tą dziką czy jak ona tam się nazywa xd

Grę można ukończyć jako pacyfista, więc nie trzeba się w niej specjalizować. Natomiast nie wiem czy tym buildem jest to do zrobienia. Najlepiej zapytać o to twostupiddogs

Kluczowy jest poziom trudności. Myślę, że z towarzyszami bez problemu sobie poradzisz. Colony Ship jest dużo łatwiejszy od AOD.

Ok, dzięki wszystkim! Co do poziomu trudności to były chyba tylko 2 - story mode i niby ten normalny, więc wziąłem normalny.