Forum: Jak przestać się nienawidzić...

Chyba odwrotnie, nic się nie chce wtedy

On nie pytał jak wydać dodatkowy 1000-1200 zł w miesiąc.

Nie wiem, nie znam się na muzyce. Wiem tylko, że słuchanie Radiohead to najwyższy akt autoagresji i nienawiści do samego siebie. Dlatego szkoda mi Adama, bo to spoko ziomek i nie ma powodu, żeby się aż tak nienawidzić.

A co jak nie ma z czego tego przedziałka zrobić?

Wtedy nie ma już nadziei.

Osiatyński też przedziałka nie miał :(

Cieszy mnie ta wiadomość. Powodzenia.

Oby tak dalej i ciągle do góry

dzięki wszystkim

Adam, a skoro już otwarcie piszesz o swoich problemach, to możesz pokrótce opisać, czemu uważasz terapię za stratę czasu? Co tam według ciebie nie pykło (jeśli nie chcesz, to spoko)? No judging, pytam dla siebie, z osobistego zainteresowania tematem.

Skupialiśmy się na rzeczach, które w mojej ocenie kompletnie nie miały pokrycia w codziennym życiu, które sprawiało mi ogromne problemy (dalej sprawia, ale w mniejszym stopniu). Dużo gadania o przeszłości, mało skupienia się na tym co jest tu i teraz, a to było dla mnie najważniejsze. Trafiłem na nieodpowiedni typ terapii (po raz kolejny) i już się zniechęciłem do podejmowania kolejnych prób.

Ok, dzięki mordo i powodzenia.

Akurat te słowa w opór dużo dla mnie znaczą. Bardzo Ci dziękuję ;)

Aberracja

Są to bardzo dobre rady. Dziękuję Ci bardzo za ten post.

adam11$13

Mam trochę dziwne pytanie zwłaszcza przez "Już pogodziłem się z myślą, że gdy umrę to umrę samotny, bez nadziei, osiągnięć i z zerowym bagażem życiowym"

czy trochę nie przesadzasz?

ludzie mają rożne predyspozycje, jedni wolą siedzieć w domu drudzy co tydzień zwiedzać imprezy, zaś inny typ będzie miał nastrój zwiedzać kraje świata

Podobnie z osiągnięciami .. jeden powie że to zwiedzić wszystkie kraje eu, drugi ograć wszystkie gry z gatunku, trzeci przeru**ać wszystko co się rusza etc

Badź po prostu sobą :) Ja wiem że to truizm ale .. nie patrz na innych , bagaż doświadczeń masz własny, jesteś sobą i tyle.,
Powolne kroczki, sprawdzać co jednak sprawia ciut radości

I dopiero wtedy brać się za babki ( a w między czasie jakiś zwierzak)

Powoli, kroczkami .. bo mam wrażenie że liczysz że to będzie jak wyciągniecie korka i wszystko naraz się ułoży

DiabloManiak ma rację. Ja kiedyś też przejmowałem się tym, że przez swoją nieśmiałość w kontaktach z płcią piękną nie potrafię znaleźć dziewczyny, kiedy większość moich znajomych sie z kimś spotykała i innymi pierdołami, ale po pewnym czasie mi przeszło. Nie każdy musi żyć w ten sam sposób jak inni. Nadal jestem singlem i mi z tym dobrze.

Podobnie wygląda to z zainteresowaniami i spędzaniem wolnego czasu. Mam kumpla, ktory nie potrafi usiedzieć w miejscu i non stop gdzieś wyjeżdża (do dziewczyny na drugi koniec Polski, za granice do pracy na jakiś okres lub na wycieczkę itd.), przez co praktycznie w ogóle nie ma go w domu. Ja w życiu bym tak nie mogł i prowadzę dużo bardziej statyczny tryb życia. Większość wolnego czasu spędzam przed monitorem grając lub oglądając jakiś sport i jedynie od czasu do czasu wyjdę sobie na rower. Czasem jeszcze zdarzy mi się wyjść do pubu, ale to też niezby często.

Co do wycieczek. Za granicą byłem tylko kilka razy w życiu i niewiele widziałem, a w Polsce mam jeszcze do zwiedzenia kilka większych miast, nie mówiąc o mniejszych miejscowościach. Tak naprawdę najwięcej zwiedzone mam wybrzeże, bo siłą rzeczy jak chcieliśmy jechać w wakacje w nowe miejsce, to i tak jeździliśmy and morze. Tak więc jak widzisz, nie tylko ty nie zwiedziłeś połowy świata. Nie masz się czym przejmować.

Niestety mam duży problem z porównywaniem siebie do innych, a nie udało mi się za bardzo zgłębić tego problemu z psychologiem.

Niestety, ale żyję nieco warzywo. Po depresji doszła cała masa komplikacji, które sprawiły, że 1,5 roku nie mogłem funkcjonować w takim najnormalniejszym codziennym życiu i skutki tego wykluczenia są widoczne do dziś. Dlatego tak bardzo mi nie zależy na moim życiu bo w sumie nie ma po co.

adam11$13
A na czym twoje wykluczenie dokładnie polega? Z tego co wyczytałem w twoich kilku wątkach, to mamy całkiem sporo podobieństw. Gdyby nie to, że nie stać mnie na utrzymanie w pojedynkę wynajmowanego mieszkania, to mieszkałbym sam, bo jestem singlem. Zdecydowaną wiekszość wolnego czasu spędzam przed kompem lub konsolami, bo nie lubię wychodzić z domu tylko po to, żeby gdzieś wyjść, tak jak niektórzy mają w zwyczaju. Jakby tego było mało mam problemy ze znalezieniem satysfakcjonujacej pracy, bo nie skończyłem studiów, a w swoim zawodzie technika informatyka nigdy nie pracowałem.

Jakby się cofnąć 5 lat wstecz, to już w ogóle była tragedia, bo zawaliłem rok na studiach, a nie miałem jeszcze nawet zdanego technika, więc musiałem w tym czasie pójść do pracy na produkcję, gdzie praktycznie każdy dzień był szkołą przetrwania. Nie miałem też prawa jazdy, bo zawaliłem pierwszy egzamin jeszcze w czasie technikum, a moi rozwiedzeni rodzice kłócili się wtedy ciągle o każdą złotówkę i nie miałem jak wrócić na kurs. Ostatecznie zdałem prawko dopiero w maju 2022, czyli 7 lat po pierwszym uwalonym egzaminie. W dodatku dopiero za 7 razem xD

W samej szkole miałem duże problemy z nauką i ledwo ją zdałem. Miałem kilka poprawek na koniec semstru i koniec roku, a mature zdałem na farcie. Wtedy też zdarzyło mi sie parę razy przegiąć mocno z alkoholem i raz ojciec musiał odbierać mnie nieprzytomnego znad morza. W tamtym okresie wiele razy czułem się beznadziejnie i zazdrościłem mim kolegom tego, że są bardziej ogarnięci ode mnie, ale jakoś się nie załamałem.

Dodam jeszcze przykład mojej siostry, która była ofiarą mobbingu w pracy i miała potem strach przez rozpoczęciem kolejnej. Pomogła jej dopiero terapeutka i odpowiednie leki i po jakiś 2-3 latach mogła znowu pracować. Tobie też życzę tego, aby się jakoś ułożyło :)

Niestety na początku zeszłego roku miałem okres, w którym panicznie bałem się wychodzić na zewnątrz bo moja paranoja, lękówka i nerwica totalnie zaburzała mój światopogląd. Nie będę mówił jakie akurat lęki i przed czym mi one towarzyszyły (nawet opowiadając o nich psychologowi czułem się jak dureń, którego należałoby zamknąć w Tworkach), ale niestety spacer czy wyjście do oddalonej o 200 metrów Żabki były dla mnie nie do przejścia (nie mówiąc już nawet o jeździe samochodem). Terapia pomogła w tej kwestii tylko troszkę bo żeby w pełni to ogarnąć musiałbym chodzić na terapię CBT (której w moim mieście oczywiście nie ma), a tak to muszę jechać na lekach, które mocno drylują po kieszeni w skali kwartalnej. I tak jest lepiej bo normalnie pracuję w pracy, którą lubię, jakoś się poruszam i staram się oszukiwać, że jest normalnie... nawet jeśli totalnie nie jest.

Ogólnie gdyby ktoś stanął z boku i porównał mój charakter, osobowość, życie towarzyskie itp. sprzed chorowania i już w trakcie to kreują się wtedy praktycznie 2 różne osoby.

O kurde, to faktycznie masz bardzo duże problemy. Moja niechęć do wychodzenia do ludzi spowodowana bardzo dużą nieśmiałoscią to przy tym pikuś :/

Trochę przypomina to lęk przed pracą mojej siostry, tylko w bardziej hardkorowej odmianie.