Filmomaniak To fantasy zasługuje na serial bardziej niż Władca Pierścieni czy Ród smoka

Co do Grzędowcziwa to seria kest bardzo fajna, ale końcówka była naprawdę bardzo przeciętna.
Co do Abercrombiego, to mój ulubiony autor i wolę żeby nikt nie ekranizował jego książek bo serial nie odda ducha opowieści

PLO zaczyna się fajnie, a potem się rozjeżdża.

Iselor
Le Guin to powinna trafić w ręce jakiegoś "szaleńca", który nakręciły coś pokroju "Zielonego Rycerza" lub "Makbeta" z 2015 tj. niszowe, artystyczne i bardzo powolne fantasy. Świata by nie podbiło ale dobrze by oddało książkę.

Jeśli wyszło tylko rok wcześniej, to bez szans. Pisanie książki trwa długo, zwłaszcza znając tempo Martina. W dodatku Martin wcześniej montował Pieśń Lodu i Ognia jako treatment serialu (wtedy nikt nie chciał wyłożyć na to kasy, więc GRRM przerobił to na powieść), więc cały proces trwał dłużej.

Oooo, też chętnie zobaczyłbym to na ekranach :)

Nie umiem ocenić, czy Abercrombie jest oryginalny, ale na pewno jest rewelacyjny w tym co pisze - i tak, jest to dosyć głęboka literatura jak na podejście rozrywkowe, sporo tu gorzkich przemyśleń i celnej dekonstrukcji, a nie takiej puszczanej sobie a muzom.

Nikt się tu nie ścigał na kreatywność, raczej chciał stworzyć bdb książki z pazurem. I to się udało.

A z tych "elementów dla dorosłych" właśnie coś u Abercrombiego wynika - dla fabuły, dla przekazu, dla sposobu pisania. Powiedzmy, że na poziomie czysto literackim Abercrombie jest na tyle dobry i charakterny, że ciężko potem przesiąść mi się na innych :)

Plus to zdecydowanie inne źródło uniwersum niż Tolkien. To raczej ta przegroda co Martin

BigBadSnake
Nie będę się spierał bo nie czytałem. Chodzi mi jedynie o to, że tezą tekstu jest, że z jakiegoś powodu książka ta w szczególny sposób zasługuje na adaptację bardziej niż pozostałe. A to sugeruje dość jednoznacznie, że czymś się ona musi wyróżniać. Natomiast z samego tekstu wynika jedynie tyle, że jest to takie samo fantasy jak milion innych obecnie modnych, ale po prostu dobrze napisane (wedle opinii autora tekstu).

A co do Martina, to nie powiedziałbym, że "źródło" jego uniwersum jest specjalnie inne niż Tolkiena. Tzn. jest o tyle inne, że dla Martina głównym źródłem jest właśnie Tolkien, który został po prostu zubożony o warstwę mityczną i "doprawiony" elementami 18+ (niektórzy nazywają to "urealistycznieniem" jednak chociażby w kwestii wojen i okrucieństwa Martin bazuje nie tyle na realizmie co na własnej wyobraźni bo w przeciwieństwie do Tolkiena nigdy wojny na oczy nie widział a jak się poczyta opisy średniowiecznych bitew to łatwo można zauważyć, że masowe wyrzynanie się nie było nigdy ich celem).

Erlan012
To tylko moja osobista teoria, ale wydaje mi się, że problem braku oryginalności w Fantasy bierze się w dużej mierze z niepotrzebnej pogoni za oryginalnością właśnie. Tolkien nigdy nie chciał rewolucjonizować gatunku. Po prostu opowiadał historie, które leżały mu na sercu, a że przy okazji musiał stworzyć "nowy język" (w przenośni i dosłownie) żeby je opowiedzieć to już inna sprawa. C.S. Lewis, którego rola w powstawaniu fantasy jako gatunku jest mocno dziś niedoceniana, pisał, że autor nigdy nie będzie oryginalny tak długo jak jego celem jest odróżniać się od reszty natomiast kiedy zacznie pisać wedle tego co sam uważa za dobre to jego dzieła będą faktycznie inne od reszty. Tak więc już u zarania swojej historii, fantasy było gatunkiem, który nie nastawiał się na poszukiwanie oryginalności za wszelką cenę lecz powstał z potrzeby chwili. Generalnie jest to dość zachowawcza forma ponieważ zarówno Tolkienowi jak Lewisowi służyła do wyrażania raczej konserwatywnych treści przy jednoczesnym posługiwaniu się formami sięgającymi korzeniami do antyku i średniowiecza.

Natomiast współcześni autorzy fantasy (w dużej mierze oczywiście, przeczytałem jedynie niewielką część tego ogromu tekstów które powstają co roku) idą w drugą stronę. Próbując odeprzeć krytykę o braku oryginalności, szukają intensywnie elementów, które pozwolą im się odróżnić od innych prac, ale robią to raczej powierzchownie i jedynie wplatają poszczególne wątki takie jak dodanie technologii, elementów dla dorosłych, wyrachowanej polityki itd. Należy pamiętać, że zarówno Lewis jak i Tolkien byli w pierwszej kolejności profesorami na uniwersytecie o ogromnej erudycji i naturalnej skłonności do refleksji na temat świata. Skutkowało to naprawdę głębokim i bogatym życiem wewnętrznym (duchowym?), z którego dopiero wyrastały książki. I tak jak nie można zarzucić Martinowi, że nie robi "researchu" do swoich dzieł albo że nie dba o ich zaplecze, tak istnieje fundamentalna różnica między obczytywaniem się i szukaniem inspiracji żeby napisać książkę a sytuacją, w której książka jest jedynie przedłużeniem bardzo głębokich, osobistych przemyśleń. Innymi słowy - czym innym jest podjąć decyzję o tym, że chce się napisać "głęboką książkę" a czym innym jest być osobą o głębokich przemyśleniach, które przy okazji przelewa się na papier. W przypadku Tolkiena, mamy do czynienia z tą drugą sytuacją, ponieważ był on ciekawym człowiekiem o fascynującej historii, która byłaby równie fascynująca gdyby jego książki nigdy nie odniosły sukcesu. A jak się poczyta jego listy to widać jak głęboko miał przemyślane i poukładane swoje spojrzenie na świat.

Nie mówię, że tak jest w przypadku wszystkich pisarzy fantasy (jestem wręcz przekonany, że tak nie jest), ale mam wrażenie, że wielu (może większość?) z nich to po prostu zdolni pisarze i nic ponad to. Poczytali trochę fantasy, podjęli decyzję o tym, że chcą pisać książki, wykonali większą lub mniejszą pracę by znaleźć inspiracje, wymyślić historię itd. a potem spięli to w przyjemną do czytania całość. Moim zdaniem jednak, znacznie lepiej szukać dzieł, za którymi stoi jakaś naprawdę wartościowa myśl, która nie tyle została wymyślona na potrzeby książki co ostatecznie pchnęła autora do jej napisania. Ale to akurat nie odnosi się tylko literatury fantasy co literatury w ogóle. Z tym, że fantasy ma niestety problem taki, że dość mocno izoluje się od reszty literatury tzn. istnieje duża grupa czytelników, która czyta z założenia tylko fantasy i woli przeczytać słabą książkę ze smokami niż dobrą bez nich oraz istnieje duża grupa autorów, którzy z założenia zabierają się za fantasy chociaż istnieją formy, które lepiej pozwoliłyby im wyrazić to co mają do powiedzenia (to znowu można przywołać Martina, który na pewnym etapie lepiej by zrobił gdyby wziął się za powieści historyczne).

I tak z krótkiego komentarza zrobiła się znowu opasła ściana tekstu... W każdym razie chodzi o to, że autorzy fantasy często starają się "rewolucjonizować" fantasy poprzez wciąganie weń elementów z innych gatunków zamiast skupić się na tym co chcą opowiedzieć i dopiero pod to dobrać formę. Co paradoksalnie sprawia, że fantasy zjada własny ogon ponieważ zamiast treści która dyktuje formę, mamy dopasowywanie treści pod formę, która dla niepoznaki zostaje "wzbogacona" o elementy z innych gatunków.

Zgadzam się, choć od bidy i złol z ToB dawałby radę, fajny plottwist z tego był w sumie.

Bardzo się cieszę, że mogłem pomóc.

Co do Malazańskiej to szczerze - nie jestem pewien tego anime. Musiałoby być bardzo zdyscyplinowane narracyjnie, bo animce niestety toną w monologach wewnętrznych i często więcej omawiają niż pokazują - to musiałby robić ktoś na poziomie twórców Cowboya Bebopa.

... z drugiej strony totalnie widzę Malaz w 80'sowej lub 90'sowej animcowej kresce, takiej w stylu pierwszej adaptacji Berserka. Totalnie widzę te kadry, kiedy pośród jakiejś zawieruchy któryś z wielkich wymiataczy napisanych przez Eriksona wyłania się z obłoków kurzu i idzie zrobić coś strasznego.