Wiadomość Slayer była kobietą... no, prawie. Reżyser Doom Eternal zdradza tajemnice gry

Eee? Nie bardzo wiem o co ci niby chodziło biorąc pod uwagę, że tytuł marvelowskiego Kapitana Marvel od dłuższego już czasu posiada marvelowska Carol Danvers a oryginalny Kapitan Marvel alias Shazam sam już ma siostrę, która nie tylko występuje już od dłuższego czasu w komiksach, ale i posiada te same moce co on, więc nie bardzo wiem co miałeś na myśli.

Pozwól, że odpowiem pytaniem: Gdybym zrozumiał twoją ironię, czy pytałbym się, w sposób dość czytelny, o co miało chodzić w twoim komentarzu?

Też nie rozumiem twojej słabej pseudo ironii. Przerażają ciebie silne postaci kobiece?
Lepiej żeby kpt. Marvel zagrała słodka idiotka o szerokich biodrach i wielkich cyckach?
Jesteś tak zacofany, że oglądasz cycki tylko w filmach? To pokazuje tanie porno. W prawdziwym filmie ważniejsza jest postać i historia, w której bierze udział. Coś z tobą nie tak jak przerażają ciebie postacie silnych kobiet. Może coś nie tak z twoja męskością......:-)

Blackthorn

Dziękuję, że zechciałeś rozszerzyć swoją wypowiedź. Mnie tam angaż Brie Larson do roli Kapitan Marvel nie przeszkadzał, chociaż pod tym względem nie jestem wybredny jak inni widzowie niczym profesjonalni krytycy filmowi i obejrzanymi filmami z MCU, w których w tej roli wystąpiła był tylko "Avengers Endgame" a tam wypadła nawet dobrze zarówno w momentach z dłuższymi włosami jak i krótszymi, chociaż mimo, że bardziej pasowała do niej ta fryzura z dłuższymi włosami, tak w tej krótszej grzywce również było jej do twarzy. Z pewnością zamiast Brie Larson wiele osób wyobrażało sobie w roli Kapitan Marvel inną aktorkę o wyraziście silnym charakterze w połączeniu z przyciągającą wzrok urodą (zakładam jaką aktorkę mogli preferować równie nie zadowoleni widzowie z Brie Larson co ty). Ta kwestia pozostanie wedle gustu poszczególnych widzów.

Blackthorn

Kwestia dość ciekawa, ale i bardzo trudna oraz złożona to też trudno, będzie prosto wysnuć jednoznaczną odpowiedź.

„Nie lepiej tworzyć nowe marki albo wspierać już gotowe?”

To dość trudne i zawiłe pytanie, bo jak wiemy, wydawcy lubią mieć długo żyjącą markę, którą mogą do woli eksploatować a rozwijanie marek już istniejących potrafi mieć miejsce właśnie przez eksperymentowanie z rozwijaniem uniwersum gry oparte o zmianę koncepcji samych gier oraz czerpaniem różnych wątków z różnorodnych wydarzeń dziejących się na świecie. W przypadku eksperymentowania z rozwijaniem uniwersum to, z jednej strony przy zbyt mocnym wprowadzaniu zmian istnieje możliwość nadmiernego przesadzenia z nimi co w ostatecznym rozrachunku spowoduje, że tytuł kiepsko się sprzeda podczas, gdy w przy delikatnym, stopniowym oraz kontrolowanym eksperymentowaniu w tym zakresie efekt końcowy potrafi być już lepiej przyjmowany przez odbiorców a i przewidywalne gry o dobrze znanym schemacie rozgrywki potrafią sprzedawać się nie raz najlepiej jak w przypadku gier z serii np. „Assassin's Creed”, „Call of Duty” czy „Battlefield”, zaś z drugiej strony są też przypadki serii, które zyskały na sporych zmianach jak np. „Prince of Persia”, ale takie zabiegi potrafią być jak rosyjska ruletka - albo uratuje studio i markę, albo kompletnie je pogrąża a wydawcy obecnie nie są zbyt skorzy do takiego ryzykowania szczególnie, gdy w grę wchodzi bardzo rozległe studio deweloperskie o licznych oddziałach. Jak podkreślałem na wstępie, nie jest to proste pytanie, na które można by łatwo wysnuć prostą odpowiedź.

„Kobiety lepiej się sprawdzają w rolach poszukiwaczek przygód, agentek czy choćby postaci dramatycznych, a nie bezmózgich i przepełnionych testosteronem zabójców potworów.”

To w sumie prawda, bo jakby na to nie spojrzeć i postacie żeńskie, i męskie mają tendencje do sprawdzania się w konkretnych rolach odgrywanych w książkach, komiksach, serialach, filmach czy właśnie w grach a tylko w niektórych przypadkach trafia się tak, że konkretna rola pasuje naprzemiennie i do kobiecych postaci, i do męskich, ale w reszcie przypadków nie bez powodu raczej nie przypisuje się pewnych ról do jednej, bądź drugiej grupy na ślepo, bo wiadomo jak to wychodzi — raczej na pewno nie tak, że chcemy to potem wspominać ciepło czy jakkolwiek zachować w swojej pamięci. I tu się zgodzę, że panie w grach mają talent do pasowania do ról poszukiwaczek przygód, agentek zarówno wojskowych jak i tajnych, rządowych czy choćby postaci dramatycznych, ale warto było też dodać role postaci tajemniczych, nieodgadnionych, postaci turystek, żon i matek (te potrafią być najbardziej niezastąpione i drogocenne), badaczy, artystek, pełniących różne funkcje wojskowe służbistek, szefowych firm czy organizacji, władczyń, profesorek, posłanek politycznych, medyczek, negocjatorek, policjantek, dziennikarek oraz prezenterek telewizyjnych, chociaż psychopatek i głównych antagonistek też. W przypadku mężczyzn część z wspomnianych wcześniej u pań ról również mogłaby pasować, ale z pewnością do męskie postacie mają bardzo łatwo rozpoznawalne role indywidualnie do nich przypisane i zarezerwowane wyłącznie dla nich a takimi rolami potrafią być role zabijaków; tych, którzy najpierw działają a dopiero potem myślą i zadają jakiekolwiek pytania, lub którzy zawsze nie unikają żadnej walki, pakują się nieustannie w kłopoty czy takich bezwzględnych i brutalnych do granic możliwości zabójców potworów jak właśnie Doomslayer. Jak na ironię toksyczny wzorzec w przypadku postaci męskich potrafi się nadal świetnie sprawdzać w różnych produkcjach, bo albo on świetnie bawi swoją absurdalnością i przesadą, albo zwyczajnie zapewnia fajną zabawę, która nie wymaga głębszej, bądź żadnej refleksji, natomiast przesadny, nierealistyczny i toksyczny wzorzec postaci kobiecych potrafi jedynie żenować, dołować a jeśli już miałby się sprawdzać tak albo wykorzystywany byłby w niskiej jakości crapach albo w produkcjach przeznaczonych wyłącznie dla dorosłych. To bardziej moje przemyślenia i mogę się mylić.

Zmieniając Dooma na poczet feminizmu to wyjdzie po prostu mniej lub bardziej "Bayonetta", "Bloodrayne" albo "Wolfenstein: Youngblood".

Akurat w przypadku tych dwóch pierwszych, wspomnianych produkcji tak z tego co mi wiadomo to okazały się one sporymi sukcesami i zdołały przyciągnąć do siebie spore rzesze graczy, którzy na stałe zostali ich miłośnikami, więc gdyby z uniwersum Dooma i samej postaci Doomslayera wyciągnąć to co w nich najlepsze, należycie zmodyfikować oraz podporządkować pod dobrze napisaną fabułę tak mogłoby się to chyba udać. Ta sprawa wymaga dłuższej wymiany zdań, szczególniejszego omówienia a także przedstawienia większej ilości argumentów, ale skupiając się jedynie na twoim stanowisku, że gry z serii Doom i samą postać Doomguya nie ma po co feminizmować tak jest w tym sporo racji, bo żaden dobry twór nie powstałby z prób podporządkowania danego uniwersum pod pewne ruchy społeczne czy ideowe, bądź próby przyciągnięcia do marki innych, nowych odbiorców. Akurat tego przykładem był chyba właśnie "Wolfenstein: Youngblood" i wiadomo jak to wszystko się skończyło.

PS. Wybacz, że odpowiadam dopiero teraz, ale zaczął mi się drugi semestr studiów a do tego hałda hańby zaległych newsów znów zaczęła piętrzyć się ku górze w dość niebezpiecznie krótkim czasie.

Draft_730
Jak widać po postaci Doomguya, sprawdza się ;)

No w sumie racja, ale mam nadzieję, że tego typu pomysły już im wypadły z głowy (albo przynajmniej zastanowią się podwójnie czy warto coś takiego robić), bo nie dość, że sama gra była bardzo średnia to jeszcze bohaterki były strasznie irytujące.