Gramy dalej Właśnie skończyłem Assassin's Creed 1... nudna gra, ale i tak rzuciłem się na „dwójkę”

Dla mnie pierwszy Assassin Creed był dobrym "szkieletem gry", który potem rozbudowano i ulepszano przez lata (no, "ulepszano" zwykle dosyć niewiele). W sumie w jedynce najbardziej przeszkadzało mi naprawdę wolne wspinanie.

Generalnie, to lubię ten cykl, choć nie jest niczym wybitnym, to jednak gra się przyjemnie.

W roku 2009 po raz pierwszy ukończyłem pierwszego Asasyna i tak bardzo mi się wtedy spodobał, że następnego dnia zacząłem grać w niego jeszcze raz i po kilku dniach znów go ukończyłem.
Z kolei w roku 2010 po raz pierwszy ukończyłem Assassin's Creed II i ta gra - wtedy - spodobała mi się jeszcze bardziej niż pierwsza część rok wcześniej. Jednak wtedy - inaczej niż w przypadku "jedynki" - już nie zagrałem ponownie w "dwójkę".
Aż do roku 2020, gdy postanowiłem sobie odświeżyć tę serię, więc najpierw ukończyłem część pierwszą, a tuż po niej część drugą. I... tym razem część pierwsza - choć już nie tak, jak w roku 2009 - podobała mi się bardziej niż część druga, która ma za dużo złych rozwiązań, które 10 lat temu mnie nie irytowały (dawno tak nie przeklinałem twórców, jak podczas tegorocznego likwidowania zwolenników Savonaroli) i mi nie przeszkadzały, bo byłem zachłyśnięty swobodą biegania po Florencji, Wenecji, San Gimignano i Forli.
Nie żeby to była dobra gra, ale część pierwsza chociaż nadal broni się specyficznym, niepowtarzalnym klimatem, natomiast część druga - w mojej opinii - bardzo i brzydko się zestarzała. No i przede wszystkim "jedynka" jeszcze nie ma tych denikenowskich pierdół o prastarej cywilizacji, dzięki czemu, przymykając oko na pewne kwestie, w sumie można ją traktować jako zamkniętą całość (zwłaszcza że z perspektywy czasu wiem, jak ten wątek prastarej cywilizacji się rozwinie - w 2010 roku, grając po raz pierwszy w Assassin's Creed II, jeszcze nie wiedziałem).

Przyznam, że ja też nie dokończyłem "jedynki" gdy wyszła, a wszystkie kolejne przeszedłem. Pamiętam z tej części, że wynudziły mnie aktywności poboczne. Niemniej i tak będę miał zamiar przejść tę część, bo to nie fair jej nie przejść. :)

Moją opinie na temat serii AC na forum każdy zna więc nie będę się zbyt długo rozpisywać. Do 2012 roku byłem wielkim fanem ale wtedy wyszła trójka która była wielkim rozczarowaniem szczególnie jeżeli chodzi o wątek współczesny który bardzo lubiłem zawsze a który w ACIII został brutalnie zamordowany przez co seria cierpi do dzisiaj. Black Flag był bardzo dobrą grą ale AC z tego żaden. Rogue bardziej mi się podobało bo był bardziej AC a nie grą o jakichś piracikach. Potem Unity powrót do korzeni, to tej grze jest najbliżej ze wszystkich części do oryginalnej formuły z jedynki: przyjdź, zabij i ucieknij tylko oczywiście zostało to dużo lepiej ubudowane. Gra jednak miała problemy które Syndicate naprawił i który jest zdecydowanie najlepszym AC jeżeli chodzi o mechaniki rozgrywki. O nowych AC klonach Wiedźmina III nie chce mi się znowu gadać... nie chcę się znowu denerwować na myśl o tym co Ubiszaft zrobił z serią którą kiedyś uwielbiałem.

Osobiście nie jestem w stanie powrócić do pierwszych 4 Asasynów. Dwójka to ulepszona jedynka pod każdym względem, ale wciąż po powrocie robimy dokładnie to samo, nie ma innych ścieżek rozwoju postaci jak chociażby w RPG, dlatego dla mnie większość AC to gry na raz. Ba, przez to że nie ma tam różnych opcji wykonywania misji czy głupiego wyboru poziomu trudności nie ma tam po co wracać. Brotherhooda i Revelations do dzisiaj nie ograłem więcej niż 5h, bo te gry to kalki AC2 z jedną dużą zmianą, przez co mnie po prostu wynudziły i nawet historia mnie nie zaciekawiła na tyle, bym się chciał z grą męczyć.

Ja pamiętam AC (nuda) i AC2 (średnika), ale ja stary... bez ironii, smutno mi.

Pamiętam jak w 2007 oglądałem z opadniętą szczęką trailery pierwszego Asasyna na moim PS3.

Robił wtedy ogromne wrażenie.

Mogłem w niego jednak zagrać dopiero na początku 2008.

Odbiór był generalnie pozytywny, ale dzielił się na 2 grupy - tych, którzy kompletnie się zakochali w Asasynie (w tym ja) i tych, którzy doceniali go, ale karcili za (bardzo) powtarzalny gameplay i widzieli jego wady. Z tego co pamiętam, w CD-Action dostał (tylko) 8.

Stałem się wręcz kompletnie zakręcony na punkcie Asasynów, jeżeli mnie pamięć nie zawodzi to wręcz rozważałem zakup / zlecenie uszycia stroju Altaira, żeby w nim chodzić po mieście. xD

Przed premierą dwójki wiedziałem o niej dosłownie każdy szczegół, a nawet specjalnie zdecydowałem się na wycieczkę do Włoch, żeby zwiedzić lokacje z gry (Florencja, Wenecja).

Kupiłem na premierę w listopadzie 2009 edycję kolekcjonerską White Edition (była tam figurka Ezio z tego co kojarzę).

Gra była sequelem doskonałym pod każdym względem. Taka była powszechna opinia wśród recenzentów i graczy. Dzisiaj chyba AC2 jest przedstawiany jako klasyczny przykład doskonałego sequela, który buduje na tym co było świetne w prequelu i rozbudowuje go o dodatkowe elementy.

W zeszłym miesiącu, po ponad 10 latach od przejścia AC2 (w 100%), przeszedłem go drugi raz (też w 100%...).

Niestety, czas nie był zbyt łaskawy dla tej gry. Przy premierze w zasadzie nie było do czego się przyczepić, teraz wiele rzeczy jest już bardzo archaicznych. Mimo to wciąż warto zagrać dla świetnej fabuły (Ezio to chyba jeden z najfajniejszych bohaterów w historii gier!!!).

Podobnie jak autor jest zachwycony po przejściu z AC1 do AC2, ja jestem zachwycony po przejściu z AC2 do AC2B. Moja fascynacja Asasynami umarła śmiercią naturalną po drugiej części więc teraz ogrywam AC2B pierwszy raz. Muszę przyznać, że pomimo tylko roku, zrobili duży postęp i gra wydaje się dużo bardziej aktualna. Po kilku godzinach gry, zauważalny jest wyraźnie szybszy gameplay, znacznie lepsza mimika twarzy postaci i wiele innych.

To prawda Assassin's Creed jedynka po dłuższym spędzeniu czasu z grą jest nudna bo robi się cały czas to samo.
Można powiedzieć, że jedynka to podwaliny, a trylogia o Ezio to wyżyny Assassina. Genialna dwójka, która jest do dzisiaj przez wielu uważana za najlepszą część, Brotherhood świetnie rozwija motywy z dwójki oraz kończy jej historię, no i Revelations z doskonałą fabułą i tak samo doskonałym zakończeniem historii jednej z najlepszych postaci w świecie gier video.
Wracam do tych części często i nigdy mi się nie znudzą.
Szkoda, że obecnie Ubisoft poszedł w zupełnie innym kierunku (jak największy świat, pierdyliard nudnych aktywności pobocznych, mniejsze skupienie na fabule, postacie bez charyzmy) Ale po wynikach sprzedaży widać, że im się to opłaciło.

Miałem szczęście, że zakupiłem część pierwszą równocześnie z drugą. Inaczej moja przygoda skończyłaby się na powtarzalnej jedynce i nie odkryłbym cudowności trylogii Ezio

Jedynka rzeczywiście nudnawa ale i tak najgorzej wspominam w niej wątki tego niedojdy Desmonda... zawsze uważałem że seria byłaby lepsza bez współczesnego wątku a Desmond działał na mnie jak kryptonit na supermana :-/

Na przestrzeni ostatnich lat grałem w 6 odsłon Assasyna - jedynkę, Brotherhooda, trójkę, Black Flaga, Unity i Oddysey I tylko ta ostatnia odsłona spodobała mi się na tyle, aby ją przejść i spędzić w niej łącznie jakieś 70 godzin. Poprzednie gry wydawały mi się strasznie bezpłciowe oraz najzwyczajniej w świecie nie podobał mi się ich gameplay. Dopiero pójście w pełnego actiona erpega mnie w całości przekonało i nie mogę się doczekać kolejnej części.

Ależ ja nienawidzę czasem pływać statkiem na morzu w AC Rogue

Nudne, powtarzalne i momentami irytujące, ale wciąga :)

Pierwsza część nudna, a te dwie najnowsze? To jakieś kpiny z tym grindowaniem i zatrzęsieniem zapychaczowych misji żeby tylko jakiś kretyński level wbić

Moja przygoda z tą serią rozpoczęła się dopiero w technikum, gdzieś między 2011-2012 rokiem. Wcześniej w ogóle nie słyszałem o tej serii, nawet nie wiem jak udało mi się ominąć wszelakie informacje i filmy na YouTube, dopóki kolega nie pożyczył mi jedynki, jeszcze wtedy nie trzeba było jej przypisywać do konta. Przyznam się szczerze, że jedynka bardzo mi się spodobała, mimo nużącego i powtarzalnego gameplay'u, ale historia i bohater, który według mnie jest jedną z najlepszych postaci w serii, na tyle mnie zaciekawiły, że pochłonąłem dosyć szybko całą część.

W dwójkę zagrałem dopiero w okolicach 2014 roku, wtedy pochłonąłem ją razem z dwoma dodatkami, Brotherhood oraz Revelations, i spodobały mi się nawet bardziej. Ezio szybko stał się jednym z moich ulubionych bohaterów w grach, aż chciałem zrobić ją na 100%, wtedy bez osiągnięć, ale zbieranie piór było dla mnie zbyt męczące bym się za to zabrał. Mimo wszystko uważam dwójkę za najlepszą część serii, a dodatki ładnie ją uzupełniają.

W 2015 udało mi się dorwać trzecią część i Black Flag. Podchodząc do trzeciej części byłem prawie pewny, że dostanę coś niesamowitego jak w przypadku drugiej części, może nie w kwestii takiego przeskoku jak w przypadku pierwszej części, ale naprawdę miodną rozgrywkę. Niestety zawiodłem się bardzo, bardzo wynudziła mnie ta część, a bohater skutecznie mnie odrzucił od siebie. Jednak ukończyłem tę grę raz i więcej nie miałem ochoty do niej wracać. Zrobiłem sobie pewną przerwę zanim podszedłem do Black Flag, ale ostatecznie w tym samym roku się za nią zabrałem. Niestety była tylko odrobinę lepsza od trzeciej części, więc również się wynudziłem okropnie. W przypadku tej części byłem o włos od porzucenia tej gry. Stąd też dziwi mnie jak niektórzy określają trzecią część oraz Black Flag za najlepsze w serii, ale wiadomo, gusta. Po Black Flag porzuciłem tę serię, nie chciałem do niej wracać patrząc w jakim kierunku idzie, a umocniły mnie w tym liczne błędy Unity, które widziałem na YouTube.

Do serii wróciłem dopiero w Origins, na krótko przed premierą Odyssey. I przyznam się bez bicia, że grało mi się naprawdę przyjemnie, nawet lepiej niż w poprzednie części. To pierwsza gra w której zrobiłem 100%, zarówno w podstawce, jak i dodatkach. Historia mi się podobała, chociaż była dosyć prosta i gdzieś z boku, a z bohaterem szybko się zaprzyjaźniłem. W Odyssey zagrałem krótko po premierze i spodobała mi się jeszcze bardziej, po części z powodu umiejscowienia w antycznej Grecji i pomieszania jej z mitologią, co po prostu uwielbiam. Bawiłem się świetnie, zrobiłem podstawkę na 100% i czekałem na wyjście dodatków. Każdy również ukończyłem na 100%, chociaż drugie DLC Los Atlantydy był już trochę dla mnie nużący. Z tego też powodu czekam na Vallhallę i liczę, że będę bawił się równie dobrze, a jako, że jest o wikingach, to w to prawie nie wątpię. Osobiście uważam, że przejście serii w action rpg było naprawdę dobrym pomysłem i dopiero teraz seria może rozwinąć skrzydła, skoro twórcy nie chcieli jej zakończyć po trzeciej części.

Zostało mi do ukończenia jeszcze Unity, Syndicate, Liberations, Rogue, Chronicles oraz różne DLC do poprzednich części. Szczerze pisząc, to jakoś nie chce mi się do nich wracać. Zdecydowanie lepiej bawię się w nowych odsłonach i obawiam się, że podejście do tych starszych części może po raz kolejny uśmiercić dla mnie tę serię.

Tak... jedynka jest nudna.
2 jest nudna... i każda kolejna jest nudna... aż w końcu po przejściu 8 części (łącznie ~400 godzin) i kilku, których nie chciało Ci się nawet zaczynać zadajesz sobie jedno naprawdę ważne pytanie: "Po co ja w ogóle w to grałem?"

świetny tekst. Jak i poprzednie. czekam na więcej Twoich felietonów.

Grałem we wszystkie części serii wydane na PC, poza AC Chronicles: Russia, w kolejności wydawniczej, mniej więcej wtedy jak wychodziły. Teraz próbowałem wrócić do niektórych części i ostatnio chciałem przypomnieć sobie fabułę Revelations, ale niestety sterowanie i gameplay za bardzo się dla mnie zestarzały i ciężko mi było grać, więc odinstalowałem. Właśnie pobiera się ACIII: Remastered, ciekawe jak będzie w tym przypadku.