Little Nightmares II | PC
Ciekawe co z tego wyniknie. Unravel II przez pomysł kooperacji dwóch bohaterów jest dla mnie niegrywalny.
Czekam z niecierpliwością. Pierwsza część jak dla mnie była świetna, ta z pewnością również spełni moje oczekiwania i jestem tego w sumie pewien, że tak będzie.
Demo króciutkie, ale .... klimacik jest.
Info dla tych, którym demo NIE WYSTARTUJE na Windowsie 10, bo otrzymacie komunikat, że DirectX runtime coś tam.
Nie ma znaczeni co byście nie robili, nie wystartuje i już.
============
Co ciekawe, w wymaganiach gry jest napisane, że gra działa TYLKO na Win10.
____________
Niemniej jednak, wystarczy grę zainstalować na Win8 (Win8.1) i ..... działa od strzału.
...... i żeby nie było, instalacja gry (dema) odbywała się na czyściutkim, świeżo zainstalowanym Win10, ze wszystkimi najnowszymi aktualizacjami + najnowsze sterowniki do grafiki i ..... na wymaganym Win10 nie działa, a na teoretycznie nieobsługiwanym Win8 działa :)
A tryb zgodności próbowałeś ustawić? Nie wprowadzaj ludzi w błąd, z pewnością jest jakiś sposób.
Demo świetnie działa na Win10. Najwyraźniej windows masz za "czyściutki" i coś ci brakuje :)
Za plusy tej gry można dać na pewno klimat bo jest niepokojący + gęsty mrok co wszystko sprawia, że gra się świetnie. Na minus można dać sporo „przypadkowych” i frustrujących śmierci, mechanika walki kuleje.
Ocena: 8/10
Niestety, ale nie spodziewałem się takich frustrujących momentów - mam już ze 100 prób w bibliotece i nie mogę uciec. W pierwszej części nie było takich momentów.
Klimat jedynki na statku również nieporównanie lepszy.
Zgadza się.
Biblioteka to małe miki, porównując do tej planszy. Próbowałem na padzie jak i na klawiaturze - bez efektu :-(
To poniekąd zasługa kretyńskiego systemu sterowania.
DJ Chwytak raz sobie skoczy daleko, ale w momencie kiedy oczekujesz od niego wysokiego wyskoku - skoczy sobie leciutko. Prosto w przepaść.
Albo - nie wiem dlaczego, nie można z automatu po podskoku chwytać się krawędzi (tak jak np. w każdej części Lara Croft). Nie, nie ma tak łatwo. Tu służy do tego kolejny przycisk. Pewnie po to, żeby było trudniej. Brawo...
100 prób w bibliotece i nie mogę uciec
Jesli chodzi o wbiegniecie miedzy ksiazki to tez mnie ten moment troche oslabil. Okazalo sie ze trzeba tam wjechac slizgiem.
Klimat rewelacyjny. Styl graficzny i dźwięk propsy. Dobrze, że nie za długa, bo trochę irytująca. W szczególności ucieczki i walka z rękami. No i fabularnie też niezły plot twist na koniec.
Zdecydowanie lepiej mi się grało w drugą odsłonę. Jedynie mogę się doczepić do sterowania. O ile zazwyczaj nie miałem z tym problemu, to na niektórych etapach - było źle(?) zaprojektowane. Napiszę też, że klimacik lepszy. Etap w szpitalu psychiatrycznym - zacny.
Gra ujdzie, największym minusem jest to że trzeba grać najlepiej padem, bo na klawiaturze nie da rady się rozglądać myszką, np sterowanie latarką co bardzo utrudnia przejście lokacji np z manekinami na klawiaturze... Beznadzieja że nie dali opcji rozglądania się myszka.
Muszę to powiedzieć. Gra jest świetna. Wszystkie poziomy są dobrze przemyślane i bazują na koszmarach typowego dziecka takimi jak szkoła lub wizyta u lekarza. Podczas przechodzenia gry nie napotkałem ani jednego błędu, bugu lub glitchu. Klimat jest świetnie zrobiony i może gra nie straszy w jakiś duży sposób ale i tak jest pięknie zrobiona.
Niestety o ile warstwa wizualna jest świetna, tak gameplay jest mega frustrujący.
Po tym momencie z latarką obniżam o jeden stopień. Nie ma to jak dać spieprzoną mechanikę w taki trudny fragment.
Little Nightmares 2 okazała się grą lepszą niż pierwsza część co mnie cieszy i jest godna polecenia każdemu komu przypadła do gustu pierwsza część. Całość gry zajmuje w przybliżeniu nieco ponad 5 godzin, gdy pierwszą część przeszedłem raptem w 3 godzinki.
Dwójkę oceniam na 8/10, a jedynkę 7+/10, gdyż była stanowczo za krótka.
Plusy:
-Świetny prolog zachęcający do gry
-Budowanie napięcia lepiej od niejednego horroru
-Lore jest wspaniały, a gra daje pole do własnej interpretacji
-Fantastyczny ponury klimat rodem z dziecięcych koszmarów
-Projekt poziomów, a zwłaszcza podobał się mi szpital psychiatryczny, ale szkoła również
-Pomysłowa rozgrywka z ponurą atmosferą i logicznymi elementami choć wcześniej przed Little Nighmares 1 i 2 w 3d już bazowały na tym dwie platformówki 2d Limbo 2011 i Inside 2016
Minusy:
-Za łatwa. Mało która platformówka 3d jest tak łatwa w przejściu jak obie części Little Nightmares
-Nadal za krótka. Przeszedłem na dwa podejścia.
-Słabszy końcowy etap gry
Mimo, że dwójka lepsza od jedynki to nadal jej sporo brakuje całokształtem do najlepszych platformówek 3d w historii gier. Najmocniej wyróżniły się te z szeregu:
Super Mario 64 1996, Super Mario Galaxy 2007, Super Mario Galaxy 2 2010, Super Mario Odyssey 2017, Crash Bandicoot 1 1996, Crash Bandicoot 2 1997, Crash Bandicoot 3 1998, Crash Bandicoot 4 2020, Rayman 2 1999, Rayman 3 2003, American McGee's Alice 2000, Alice: Madness Returns 2011.
One są bliskie ideału. Ale największy respekt mam do Super Mario 64 1996. Gra wystrzeliła w kosmos i dała podwaliny pod wszystkie platformówki 3d. Nigdy też nie spotkałem się z tak trudną platformówką 3d. Dla mnie Crash Bandicoot 1-3 są od niej łatwiejsze.
Za wymienionymi dopiero ustawiłbym te platformówki 3d:
Pandemonium 1996, Pandemonium 2 1997, Spyro 1 1998, Spyro 2 1999, Spyro 3 2000, Super Mario Sunshine 2002, KAO the Kangaroo: Round 2 2003, Little Nightmares 2017, Little Nightmares 2 2021. Te gry nie są złe. To solidne rzemiosło, ale bez tej magii i iskry wyżej wymienionych, które powaliły całościowo.
Ale generalnie dobrych platformówek 3d jest mało. Świetnych platformówek 2d mamy o wiele więcej, bo ok 100 takich perełek ze względu na wysyp tego typu gier z czasów 1985-1998, gdy były szalenie popularne takie produkcje na C-64, Spectrum, Atari, Amidze, NES, SNES itd.
Potem przyszła moda na 3d z powodu Tomb Raider 1996 i przez kilkanaście lat odcinano się od wygodniejszych i bardziej grywalnych 2d na rzecz 3d.
Na szczęście do łask wracają też platformówki 2d czego dowodem są chociażby New Super Mario Bros 2006, Braid 2008, Trine 1 2009, Trine 2 2011, Trine 4 2019, Rayman Origins 2011, Rayman Legends 2013, Limbo 2011, Giana Sisters: Twisted Dreams 2012, Maldita Castilla 2012, Inside 2016, Ori and the Blind Forest 2015, Ori and the Will of the Wisps 2020, Hollow Knight 2017, Ghosts 'n Goblins Resurrection 2021 itd.
Jest to jakieś nawiązanie skromne do złotego okresu platformówek 2d, gdy wyszły takie gry jak Super Mario Bros 1-3, Ghosts 'n Goblins, Ghouls 'n Ghosts, seria Wonder Boy, Rainbow Islands, The NewZealand Story, Flimbo's Quest, Giana Sisters, Prince of Persia, Rick Dangerous, Creatures 1 i 2, Prehistorik 1 i 2, Sonic the Hedgehog 1 i 2, Hudson Hawk, Shadow of the Beast 1-3, Another world, Flashback, Lost Vikings, Zool 1 i 2, James Pond 1-3, Turrican 1-3, Fire & Ice, Super Frog, Ruff 'n' Tumble, Rayman 1, Oddworld: Abe's Oddysee, Oddworld: Abe's Exoddus i reszty z ogromnego worka produkowanych masowo wtedy takich gier.
To nie jest platformówka 3D, tylko 2,5D. Tak samo Inside jest 2,5D a nie 2D. A porównywanie jej do Crasha czy Raymana jest trochę dziwne.
Twórcy opowiedzieli niesamowicie surrealistycznie-pokręconą fabułę, która wyjaśnia oraz dopowiada wiele rzeczy do tego uniwersum. Akcja gry dzieję się w zupełnie innych lokacjach względem pierwszej części, lecz na drodze nadal napotykamy dziwaczne i okropne straszydła. Przeciwnicy zaprojektowani są różnorodnie, a ich wygląd jest charakterystyczny do miejsca w jakich ich spotykamy. Twórcy postarali się także o gęsty klimat, który otacza nas przez całą grę i nadaje napięcie. Sama fabuła przemyślana jest świetnie i ma kilka niespodziewanych plot twistów. Wiele mechanik bowiem powtarza się z poprzedniej odsłony, ale twórcy zadbali także o kilka nowych (np. przy pokonywaniu boss'ów, rozwiązywaniu zagadek, lub to że nasz bohater wreszcie może się obronić przy pomocy nieopodal leżącej broni) by odświeżyć nieco gameplay. Oprawa graficzna prezentuje się w kilku miejscach lepiej np. przy oświetleniu i odbiciach. Zastosowany efekt mgły oraz ograniczonej widoczności gra tutaj dużą rolę przy odzwierciedleniu poczucia grozy i tajemniczości. Co najbardziej zauważyłem po zagraniu we wcześniejszą odsłonę, a następnie w tą to zwiększony level trudności, który momentami powodował, że zaliczałem tę grę to kategorii souls-like. W pewnym stopniu gry przeciwnicy byli lekko nieprzewidywalni i pogrywali z wyczuciem czasu. Natomiast każdego głównego przeciwnika musieliśmy pokonać w inny sposób co poprawiało i zmniejszało trochę uczucie powtarzalności. Ostatecznie stwierdzam, że jest to tytuł ciekawie dopełniający wiedzę o tym uniwersum oraz stawiający przed nami nowe mechaniki i wyzwanie, a nowych graczy zachęci do zagrania w pierwszą część.
Poniżej spoiler odnoszący się do całej fabuły drugiej jak i pierwszej części Little Nightmares, dlatego jeśli nie przeszedłeś jeszcze obu tych gier zalecam to zrobić przed przeczytanie, by nie niszczyć sobie fun'u z poznawania świata.
spoiler start
Po zakończeniu lub nawet jeszcze w trakcie grania można zauważyć, że
ta część jest prequelem pierwszej części, która kontynuuje losy Six, czyli postaci, z którą przez całą drugą część spacerujemy. Potwierdza to prawdziwe zakończenie, które możemy uzyskać zbierając wszystkie pozostałości/glitche osób. Sam Thin Man, czyli jak pod koniec się dowiadujemy Mono (postać, którą gramy) jest w cyklu oraz stara się uratować właśnie Young Mono i zatrzymać cykl. Six która zdradza nas w zakończeniu, pobiera część mocy Mono i teleportuje się poprzez drzwi. Jeśli zdobędziemy właśnie prawdziwe zakończenie doświadczymy scenki, w której widać, że Six jest złym bohaterem, staje się ona głodna oraz wyrusza by ten głód zaspokoić, przez co gramy tą postacią w pierwszej części Little Nightmares. Podczas zakończenia i nie tylko pierwszej części, widzimy jak Six używa mocy Mono by wyssać dusze z zniekształconych ludzi, przez całą grę zaspokaja ona w ten sposób swój głód. Zniekształcenia owe powodowane są przez wielką wieże, którą napotykamy w Little Nightmares 2. Nieustannie nadaje ona na pewnej częstotliwości przez co wszyscy przeciwnicy wyglądają jak wyglądają. Wszystko zostało tak przemyślane przez twórców, że nadal nie jestem w stanie zrozumieć wszystkiego. Myślę, że historia, która została zaprezentowana jest największą zaletą tej gry, oraz według mnie jest smaczniejsza jeśli przejdziemy pierwszą część, a następnie właśnie drugą. W ten sposób uzyskujemy pewien efekt zaskoczenia i fajnych nawiązań do poprzedniej odsłony.
spoiler stop
