Publicystyka Capcom zaczął słuchać fanów i wraca na szczyt

Z punktu widzenia fana marki i gatunku, zapewne masz rację. Z punktu widzenia osoby, która rzadko grywa w slashery (czyli mojego, bo PC zazwyczaj takie gry omijały), DMC było na prawdę fajne. System walki mi się podobał, a lokacje wcale mnie nie nudziły, wręcz przeciwnie, podobał mi się ich design i szalona kolorystyka. Co do jednego się jednak zgadzamy, największą wadą DMC jest tytuł :).

Ta sytuacja pokazała Capcomowi, że warto jednak dbać o swoich fanów, a nie szukać nowych - jest wtedy spora szansa, że można stracić swój fanbase i zyskać mniej, niż zakładali.

Niby racja, chociaż czy RE7 i DMC5 były takimi 100% grami dla fanów? RE7 wbrew oczekiwaniom chyba wszystkich, sporo namieszał w mechanice rozgrywki (chociażby zmieniając kamerę na FPP). Z kolei twórcy DMC 5 nie przejęli się zbytnio psioczeniem fanów na Nero z DMC 4 (którzy oczekiwali, że Dane jak zwykle będzie w centrum uwagi) i nie dość, że Nero w "piątce" powrócił, to jeszcze dorzucili kolejnego bohatera, V :). Takie podejście mi się podoba, tj. z szacunkiem do materiału źródłowego, ale nie na klęczkach i bez ulegania naciskom konserwatywnych fanów. Ogólnie odnoszę wrażenie, że o fanach dobrze jest pamiętać w trakcie projektowania, ale niekoniecznie trzeba ich słuchać i im ulegać ;].

Z kolei twórcy DMC 5 nie przejęli się zbytnio psioczeniem fanów na Nero z DMC 4 (którzy oczekiwali, że Dane jak zwykle będzie w centrum uwagi) i nie dość, że Nero w "piątce" powrócił, to jeszcze dorzucili kolejnego bohatera, V :). Takie podejście mi się podoba, tj. z szacunkiem do materiału źródłowego, ale nie na klęczkach i bez ulegania naciskom konserwatywnych fanów.

Ale wielu fanów zmieniło swój stosunek do Nero dosyć szybko, zanim jeszcze ogłoszono, że DMC 5 powstaje. Przy zapowiedzi piątej części mało kto narzekał na to, że Nero będzie grywalny. Sam V również wywołał spore zainteresowanie.

@Ghost2P

A bohaterzy w japonskim DMC to niby fajni są? Bądźmy poważni

No na pewno sympatyczniejsi od tego buraka z DmC ;)

@Highlander363

Lokacje nie są ważne w slasherach ?
Mniemam kolego że nie jesteś fanem gatunku bo takich herezji byś nie gadał.

Wymień slashery, w których wygląd lokacji i ich projekt ma znaczenie.

A system walki ? Jakie "wiele wad" w nim znajdujesz ? Za mało broni ? Za mało możliwości tworzenia kombosów ? Może smashowanie jednego klawisza ? Bo próbuję sobie przypomnieć którego nie musiałem używać.

No nie wiem, na przykład brak lock-ona, który sprawia sporo problemów. Ja wiem, że DmC może się podobać, bo fajnie się macha mieczem i trafia się wrogów, ale jak człowiek chce zrobić coś więcej to gra sama to graczowi utrudnia.

Że łatwiejszy od DMC 3 ? To fakt, ale wciąż trudniejszy od DMC 5.

DmC na hardzie (odpalonym z marszu) zajął mi mniej niż normal w DMC5.

Rozumiem że szukamy innej odpowiedzi niż "wszystkie". Ale ok, pograjmy w Twoją grę ;) :
- God of War III - Część lokacji to jednocześnie nasi wrogowie, czy muszę tłumaczyć jakie to epickie ? Dodatkowo każda taka lokacja wymuszała na nas znalezienie sposobu na jej przejście.
- Bayonetta II - Wybrałem dwójkę bo jest bardziej widowiskowa ale w zasadzie może też być jedynka. Świetnie zaprojektowane lokacje dodają tej grze niesamowitej dynamiki.
- Dante's Inferno - Ta gra jest przykładem idealnym. Uznana za średniaka z powodu wymuszonego przez wydawcę dokończenia "na szybko". Mówiono o niej "pierwsza połowa genialna, druga to crap". Co różniło końcówkę gry od pierwszej połowy ? Tylko i wyłącznie wtórne i nie przemyślane lokacje.

W DMC3 też jest poziom rozgrywany wewnątrz Leviathana, którego na koniec pokonujemy, również od środka. Tylko, że ten poziom i ta walka i tak nie ma startu do jakiejkolwiek walki z Vergilem w 3. Ostatni pojedynek z nim to majstersztyk, choć nasza arena jest pusta. Może po prostu się nie zrozumieliśmy - mi nie zależy za bardzo na tym, czy tło areny jest czarne, czy ruchome. Walka i tak toczy się zazwyczaj na pustej arenie. Dlatego dla mnie lokacji nie mają większego znaczenia w slasherach.

Może ja się nie znam ale wymieniłeś jeden problem (w Twoim mniemaniu). Dla mnie nie wyczerpuje to miana "zbyt wielu wad". Co więcej jak sobie przypomnę lock on z pierwszego Devil May Cry to dziękuję Bogu za jego brak w DMC. Kurcze ale to było źle zrobione, doprowadzało mnie do szewskiej pasji.

Ten "jeden" problem tworzy inne - problem z trafieniem kogoś Stingerem, problemy z bronią dystansową. Kolejnym problemem DmC jest przypisanie koloru wroga do koloru przeciwnika. Jest to zwyczajnie ograniczające gracza. Poza tym, podałeś przykład DMC1, które wyszło w 2001 roku. Grałeś w ogóle w następne części?

Nie wiem, mnie przy tym nie było, rozumiem że obie gry kończyłeś że stoperem i dokładnie pamiętasz czasy przejścia. I rozumiem że pomijamy taki drobny szczegół że jedna może być po prostu krótsza od drugiej :). Opinię na temat poziomu trudności wyraziłem na podstawie własnych odczuć i opinii recenzentów.

Steam pokazał mi, że DmC ukończyłem w 8 godzin na hardzie. DMC5 zajęło mi więcej, bo można zobaczyć po trofeach. DmC było zwyczajnie prostsze.

Nazywasz go najpierw burakiem a potem twierdzisz że nie szydzi z życia i wrogów. W normalnym życiu to raczej szydzących z innych nazywa się burakami. Twierdzisz że ma ubogie słownictwo. Jakoś sobie nie przypominam żeby stary Dante recytował Shakespeara harwardzką angielszczyzną. To raczej on leciał amerykańskim redneckiem w stylu : dude, babe itd. Jakby się całe życie w teksańskiej oborze wychowywał.

https://www.youtube.com/watch?v=UIfFIrnJmTw :D

@Highlander363

Co prawda, to prawda.

Daleko mi do zatwardziałego fana serii, bo ja swoją przygodę z Devilami rozpocząłem w sumie późno, a pierwszą ograną przeze mnie odsłoną była "czwórka" (z poprzednich znam fabułę, ale w nie nie grałem). Nie powiem, od razu polubiłem Dantego, ale szczerze mówiąc Nero przypadł mi do gustu jeszcze bardziej. Nie dość, że lepiej odnajdywałem się w jego stylu walki (dysponował mniejszą ilością broni i stylów, był też wolniejszy i mniej finezyjny, ale za to jego demoniczna ręka zapewniała mu wszechstronność i duże obrażenia), to również polubiłem jego bardziej emocjonalną, a przez to i bardziej ludzką, osobowość (co ma sens, bo inaczej niż tata i wujek, Nero jest tylko w 1/4 demonem, a w 3/4 człowiekiem ;d).

Dante z DMC to dla mnie właściwie taki Nero z "czwórki". Arogancki, wyszczekany, pewny siebie, cyniczny, ale też niedoświadczony i pozbawiony tego typowego dla starego Dantego podejścia: "mam wyje** na wszystko".

Ictius wspomniał, że fani z czasem (ale jeszcze przed premierą DMC5) zaakceptowali Nero... ale właściwie dlaczego? Co się zmieniło? Przecież jego postać nie została w żaden sposób zmieniona. Ano nic, po prostu im przeszło. Czas minął, ciśnienie spadło to i fanom udało się spojrzeć na Nero w bardziej chłodny i nieco bardziej obiektywny sposób, a nie przez pryzmat fanboya, który chciał Dantego, a dostał jakiegoś siwowłosego szczyla...

Dante z DMC prawdopodobnie u "true fanów" nigdy nie doczeka się podobnego zaszczytu, ale gdyby dali mu szansę, to na pewno spojrzeliby na niego łaskawszym okiem. Raczej nigdy nie zasłużyłby sobie w ich oczach, by nosić imię Dante, ale przynajmniej nie traktowaliby go jak chodzącej abominacji (bo na to sobie nie zasłużył).

@Persecuted

Dante z DMC prawdopodobnie u "true fanów" nigdy nie doczeka się podobnego zaszczytu, ale gdyby dali mu szansę, to na pewno spojrzeliby na niego łaskawszym okiem. Prawdopodobnie nigdy nie zasłużyłby sobie w ich oczach, by nosić imię Dante, ale przynajmniej nie traktowaliby go jak chodzącej abominacji (bo na to sobie nie zasłużył).

Gość jest po prostu ciężki do zniesienia. Flegmatyczny, chamski, wszystko ma gdzieś, brak charyzmy. Starałem się do niego podejść jako do innej postaci, ale nawet wtedy był postacią do zapomnienia.

@Up

Badań nie robiłem, niemniej zauważyłem, że osoby niezaznajomione z serią (albo mające z nią przelotną styczność), oceniają Dantego z DMC dużo lepiej, niż wierni fajni. Może więc jednak jest to aspekt, który zakrzywia wasz osąd? Nie lubicie Dantego, bo nie chcecie? :). Zwłaszcza, że jego charakterologiczne podobieństwo do Nero jest niezaprzeczalne.

Ictius wspomniał, że fani z czasem (ale jeszcze przed premierą DMC5) zaakceptowali Nero... ale właściwie dlaczego? Co się zmieniło? Przecież jego postać nie została w żaden sposób zmieniona. Ano nic, po prostu im przeszło.
A to akurat zagadka, którą mogę rozwiązać. Nero wzbudzał sporo negatywnych emocji przed premierą DMC4, gdy zapowiedziano zupełnie nową postać, która... wyglądała jak młodszy Dante. Uznano to za tanią, leniwą zagrywkę i beznadziejną próbę zastąpienia Dantego "młodszym modelem", który się nawet specjalnie nie różnił od pierwowzoru. Potem dostaliśmy grę i okazało się że Nero owszem, wygląda podobnie, ale z charakteru jest całkowicie unikalną postacią, do tego fajnie uzupełniająca się z Dantem. Więc co się stało? Stało się to, że fani po prostu w końcu zagrali w DMC4 :)

Ja to się trochę dziwię że kontrowersji nie wzbudza redesign Nero w DMC5. Nie dość że z wyglądu poszedł w stronę Dantego z tego znienawidzonego rebootu, to jeszcze i pod względem przepełnionego wściekłością charakteru mocno zaczął się w niego wdawać. Mi to nie przeszkadza bo i do DmC podchodzę bardziej tolerancyjnie od wielu ortodoksyjnych fanów, ale szczerze dziwi mnie że nagle nikomu już nie przeszkadzają cechy, które jeszcze kilka lat temu były jednym z głównych powodów skreślenia całej gry.

@Czarny Wilk

Ja to się trochę dziwię że kontrowersji nie wzbudza redesign Nero w DMC5. Nie dość że z wyglądu poszedł w stronę Dantego z tego znienawidzonego rebootu, to jeszcze i pod względem przepełnionego wściekłością charakteru mocno zaczął się w niego wdawać. Mi to nie przeszkadza bo i do DmC podchodzę bardziej tolerancyjnie od wielu ortodoksyjnych fanów, ale szczerze dziwi mnie że nagle nikomu już nie przeszkadzają cechy, które jeszcze kilka lat temu były jednym z głównych powodów skreślenia całej gry.

@Highlander363

Co więcej "nowego" Dantego często określano mianem emo, czego też nie mogę do końca zrozumieć. Nagle w DMC 5 pojawia się V który jest najbardziej oczywistym emo chuderlakiem jakiego w życiu widziałem i nikomu to nie przeszkadza :).

===

Otóż to, właśnie do tego cały czas piję ;]. Trudno mi uniknąć wrażenia, że w całym tym bojkotowaniu Dantego z DMC więcej jest dziwnej ideologii, niż faktycznych i racjonalnych przesłanek.

@Persecuted: Bo tak jak pisałem w artykule, to była dobra gra, ale nienajlepszy Devil May Cry. Ninja Theory miało pecha kompletnie rozminąć się z oczekiwaniami wieloletnich fanów. IMO byli od początku skazani na porażkę, bo samo założenie żeby robić tak drastyczny restart w momencie gdy seria go wcale nie potrzebowała i wciąż miała przed sobą sporo potencjału (co teraz dobitnie potwierdził DMC5) było błędne. Większe zmiany w mechanice to akurat była ledwie kropka nad i, bo ta gra przegrała dużo wcześniej - już od pierwszych zapowiedzi nowy Dante wywoływał wściekłość nie będąc tym, czego chciano, a do tego mając być już permanentnym zastępstwem tego, co lubiano. W przypadku DMC4 analogiczny hejt na Nero był amortyzowany tym, że oprócz niego pojawiał się tam klasyczny Dante. W przypadku DmC nie było żadnej amortyzacji - całe lore, wszystkie lubiane postacie i setting poszły do kosza.
Mam dziwne wrażenie, że gdyby Capcom z góry reklamował grę jako spin-off i eksperymentalny odpoczynek od głównej serii, to odbiór byłby zupełnie inny. Ale oni wprost twierdzili, że stare DMC odchodzi i jeśli dostaniemy kolejne gry w cyklu, to będą to już dalsze części DmC 2. To tylko jeszcze bardziej zniechęcało.

@Highlander363:
Jedno, co mi przychodzi do głowy, że to wspomniana przeze mnie wyżej kwestia amortyzacji. Nero w stylu Dantego z DmC i smutny V nie przeszkadzają, gdy jednocześnie w grze jest kochany przez tłumy, klasyczny Dante. Gdyby tego ostatniego nie było, wtedy percepcja mogłaby się zmienić.

@Up

Zapewne masz rację. W przypadku DMC4 fani nie wylali dziecka z kąpielą, bo coś tam jednak im przypadło do gustu (Dante, system walki, kiczowato-japońska stylistyka). DMC to z kolei była - co do czego się obaj zgadzamy - z góry przegrana sprawa. Ninja Theory odwaliło kawał dobrej roboty (zrobienie udanego slashera z satysfakcjonującym i dobrze wyważonym systemem walki nie jest łatwe), ale w zasadzie czego by nie zrobili, skazani byli na porażkę, albo w oczach fanów, albo Capcomu ;/. Spełnili swoje zadanie, ale na próżno.

Do czasu sukcesu Hellblade'a Ninja Theory generalnie było bardzo pechowym studiem. DmC, Enslaved, Heavenly Sword - wszystko bardzo dobre gry, które z różnych powodów spotkały się z dużo mniejszą aprobatą i zainteresowaniem graczy niż na to zasługiwały. Zwłaszcza porażka finansowa Enslaved boli mnie do dzisiaj, bo za sequel oddałbym wiele.

Remastery to akurat Capcom klepie od zawsze i w ilościach hurtowych więc na nie nie ma co patrzeć. Bez względu na to co się w danej chwili by nie działo z tą firmą, możemy być pewni w międzyczasie kolejnych portów i reedycji Street Fightera 2, starych Mega Manów i wybranych Residentów ;)

Może patrzę na to nieco inaczej, bo Resident evil HD (remake 1) oraz Resident evil 0 HD pierwszy raz dopiero zagrałem w 2017 i ubolewałem wcześniej, że tylko wydane zostały na Gamecube.
Nie jestem zwolennikiem kupowania konsoli do ledwie kilku gier, ale wiem, ze wielu zakupiło wtedy Gamecube głównie pod te dwie gry.

Oczywiście zdaje sobie sprawę, że Gamecube wydano także Re 1,2,3,4 oraz Code Veronica, które wcześniej było exem pod Dreamcast, ale po roku od premiery pojawiło się na Ps2, a po 3 latach na Gamecube.

Co do Street Fighter 2 to mieliśmy wiele mixów tej gry później.
Pamiętam doskonale Super Street Fighter 2 Turbo czy serie Street Fighter Alpha.
Ale nawet Midway przy Mk3 później wypuszczał rozbudowaną wersję tej gry Ultimate Mortal Kombat 3 oraz Mortal Kombat Trylogy, gdzie mieliśmy co raz więcej postaci, ale cały system walki identyczny z Mk3.

Tylko ile Midway tych ulepszeń Mortali robił. Trójka dostała dwie, czwórka jedną... i bodajże tyle, dopiero jako NetherRealm znowu zaczęli robić po czasie różne Komplete Edition - a i to po jednej na grę. Street Fighterów 2 za to mamy co najmniej 7 wersji (nie licząc zwykłych portów i wersji na składankach), SF3 wyszło trzy razy, SF4 4 razy. Capcom to nie tylko mistrzowie sprzedawania po kilka razy tego samego - to też pionierzy, bo robili z tego konkretny biznes na długo zanim reszta branży zwietrzyła w tym taki interes :)

Też nie miałem GC i w efekcie dla mnie pierwsze spotkanie z RE to była dopiero wersja HD remaku którą ograłem na PS4 - ale brak dostępu do danej platformy raczej nie pozwala udawać, że danej gry wcześniej nie było ;)
Dlatego z wymienionych przez Ciebie tytułów wydanych przed siódemką IMO realnie można na plus zaliczyć Capcomowi tylko obie Revelations. Nie grałem w nie jeszcze, słyszałem że dobre, ale to były jednak pomniejsze spin-offy, brakło im tej siły przebicia i budżetów, żeby mogły realnie zrewitalizować cykl - to się udało dopiero siódemce.

Na tych mixach Street Fighter II, II, IV to nieźle wychodzą, a ludzie widocznie chętnie to kupowali.

Swoją drogą u mnie największym hitem automatów w 1992-1993 był właśnie Street Fighter II.
Dostanie się do tej gry graniczyło z cudem :)
Ale jak kupiło się Amigę to już rzadziej chodziło się na salon, gdy w domu miało się Street Fighter 2, MK 1, MK 2.

Revelations ma klimat poniekąd starych Residentów (to co się dzieje na statku), a także szukamy kluczy. Ale graficznie słabo wyszło, bo to konwersja z przenośnej konsoli.

Revelations 2 jest bardziej nowoczesna i zbliżona gameplayem bardziej do Evil Within. Nie trąci myszką, bo ładnie wygląda.

Przeważnie popularne rzeczy dobrze się sprzedają, a nie dobre jakościowo.

Patrz popularne, rozrywkowe, płytkie filmy, popularne gry znanych serii gier, patrz McDonalds :)
Niby mizerna jakość, ale ludzie łykają najłatwiej papkę tak jak niezdrowe żarcie jest najchętniej konsumowane.

@Up

Poza tym ludzie mają mają jakiś dziwny nawyk myślenia, że wszystko co powstało przed premierą gry, musi trafić do gry w podstawowej cenie, a to przecież tak nie działa...

Gra przeważnie dostaje dokładnie tyle zawartości, by konsument poczuł się wystarczająco zmotywowany do wydania kwoty, na jaką dana produkcja została wyceniona. Załóżmy np., że twórcy robią grę strategiczną. Pogadali z graczami, zrobili badania i wyszło im, że większość odbiorców będzie skłonna dokonać zakupu wtedy i tylko wtedy, gdy do gry trafią minimum 3 grywalne rasy. Devsi przystępują do pracy i się okazuje, że w toku produkcji wyrobili się z robotą lepiej niż zakładali i zamiast 3 ras, stworzyli 5. Teraz pytanie: Dlaczego powinni dodać do premierowej gry 5 ras, zamiast sprzedać 2 pozostałe jako DLC, skoro chętni i tak wydadzą 60 dolarów w zamian za 3 rasy? Wyłącznie emocje i spójrzcie na to od czysto biznesowej strony, stawiając się na miejscu tych twórców.

@Up

No właśnie po to się robi badania rynku. Trzeba wiedzieć jakie są standardy, żeby od nich nie odstawać.

No proszę to już nawet korpo nie musi przekonywać graczy do wycinania zawartości - fanboje z chęcią kupio.
dziwny nawyk myślenia, że wszystko co powstało przed premierą gry, musi trafić do gry
No ba ja wierzę twórcą, że nie powycinają tak swojej gierki, żeby smakowite kąski akurat trafiły do DLC.
"Pogadali z graczami" :D hahaha
To ja ci powiem przykład taki z życia a nie wyssany z palca: Firma powiedzmy C od lat tworzy lubianą bijatykę, w części poprzedniej postać X jest ogrywana z chęcią i kochana przez graczy. Widząc to firma C w części następnej wycina tę postać, dodaje do gry na płytce i woła za nią górę zetów.

Niech firma dodaje różne rzeczy po wypuszczeniu, niech tworzy zawartość do uznanej, lubianej i ogranej gry. niech nawet dodaje kosmetyczne pierdoły bez znaczenia za pincet dolarów - kto chce niech kupi z jakiegoś tam powodu. A nawet niech dodaje DLC przedpremierowo - ale niech nie woła za grę 60$ bo nagle okazuje się, że PEŁNA gra kosztuje na starcie 100$.

@Up

No proszę to już nawet korpo nie musi przekonywać graczy do wycinania zawartości - fanboje z chęcią kupio.

To są dwie różne rzeczy, bo ja akurat dodatkową zawartość kupuję rzadko. Nie jestem jej przeciwny, po prostu rzadko trafiam na coś interesującego.

To ja ci powiem przykład taki z życia a nie wyssany z palca: Firma powiedzmy C od lat tworzy lubianą bijatykę, w części poprzedniej postać X jest ogrywana z chęcią i kochana przez graczy. Widząc to firma C w części następnej wycina tę postać, dodaje do gry na płytce i woła za nią górę zetów.

Zły i nietrafiony przykład, bo dotyczy sytuacji, gdy podmiot cynicznie sprzedaje za dodatkową opłatą coś, czego istnienia fani są świadomi i czego oczekują (a developer / wydawca o tym wie i na tym żeruje).

W moim przykładzie chodziło o sytuację, w której odbiorcy nie oczekują niczego ponad to, że dostaną produkt, który w ich oczach będzie wart swojej ceny. Company of Heroes też dodawało nowe stronnictwa w DLC, ale i bez nich gra się dobrze sprzedała, bo czemu miałoby być inaczej?

Niech firma dodaje różne rzeczy po wypuszczeniu, niech tworzy zawartość do uznanej, lubianej i ogranej gry. niech nawet dodaje kosmetyczne pierdoły bez znaczenia za pincet dolarów - kto chce niech kupi z jakiegoś tam powodu. A nawet niech dodaje DLC przedpremierowo - ale niech nie woła za grę 60$ bo nagle okazuje się, że PEŁNA gra kosztuje na starcie 100$.

I właśnie tym udowadniasz, że podchodzisz do sytuacji jednostronnie i emocjonalnie, zamiast rzeczowo i racjonalnie.

Powiedź mi, jaka to różnica, czy zawartość sprzedawana osobno (np. w formie DLC) powstała przed czy po premierze gry, skoro i tak w obu przypadkach musisz za nią zapłacić? Gdyby nagle wyciekły informacje, że oba dodatki do Wiedźmina 3 były gotowe na długo przed premierą podstawki, tylko CDP pował zaczekać z ich wydaniem, żeby zmaksymalizować zysk, to zmieniłoby to coś?

Mam nadzieje ze nie beda tak glupi zeby oddac komus kure znoszaca zlote jajka. RE2 remake to dla mnie do tej pory najlepsza gra w tym roku i czekam z niecierpliwoscia na RE3 remake.

Cztery

A nawet pięć jeśli policzymy SFV Arcade Edition jako oddzielną grę (bo przy okazji updatu Capcom zaczął też oddzielnie sprzedawać unowocześnioną wersję w pakiecie z kilkunastoma DLC postaciami).

Mi SF V w ogóle nie leży. Po świetnym SF IV zawiodłem się.

Mam dwie edycje SF IV pierwszą z 2008, a później najbardziej kompletną Ultra Street Fighter IV z 2014 i obie są świetne.

Natomiast Street Fighter V 2016 dużo mniej się mi podoba.
Nie sprawdzałem rozbudowanej wersji Street Fighter V: Arcade Edition z 2018. Być może jest trochę lepsza.

Z tego co sprawdzałem to V-tka ma słabsze ocenki od IV-ki na każdej stronie więc inni mają też podobne odczucia.

Street Fighter V: Arcade Edition poprawia coś w stosunku do pierwszego wydania Street Fighter V poza dodaniem większej liczby postaci ?

Arcade Edition zmienia bardzo wiele. Ulepsza interfejs, dodaje nowe V-triggery (teraz każda postać ma po dwa, przed walką wybieramy który użyć), wprowadza dużo nowych trybów rozgrywki, skraca czasy ładowania. I co moim zdaniem najważniejsze, nie ma już problemów z serwerami, które ciągłymi disconnectami niszczyły frajdę nie tylko z grania online, ale też offline. Tak jak premierową wersją SF5 byłem rozczarowany całkowicie, tak AE to IMO najlepsza bijatyka tej generacji.

Więc kiedyś może skuszę się na Arcade Edition i dam drugą szansę SF V.

Ale najpierw MK 11, bo ostatnie MK 9 i MK X to powrót serii do dobrej formy. Zwłaszcza MK 9 było blisko ideału i przypominało mi MK 1 i MK 2.

Konami może kiedyś też coś odświeży.
Najbardziej przydałoby się to SH 1, ale w sumie remake najlepszej części SH 2 też bym bardzo chciał mimo, że nie jest jeszcze tak przestarzała. Sporo lepie wygląda od SH1.
Natomiast SH 3 do dziś nieźle się prezentuje.

Pewnie wrzucili do ankiety tylko te marki, z którymi w ostatnim czasie cokolwiek ruszyło, są żywe i nadal popularne. Od ostatniej części Dino Crisis niestety trochę minęło, może się to wkrótce zmieni.

@planeswalker

Mają wyjść jakieś zbiorcze zestawy serii Contra i Castlevania (osobiście mam nadzieję że w tym drugim znajdzie się Rondo Of Blood z PC Engine).

https://www.konami.com/games/50th/ac/castlevania/eu/en/