Publicystyka Gry sierpnia 2018 – najciekawsze premiery i konkurs

Kupione mam już:
WoW: Battle for Azeroth
Call of Duty: Black Ops IIII
Destiny2: Forsaken + season pass
Forza Horizon 4

Do końca roku będzie w co grać :D

Shenmue I & II
Monster Hunter Generations Ultimate
Yakuza Kiwami 2

Czekam na Monster Hunter: World. Nigdy nie grałem w żadną część Monster Huntera, ale przyciąga mnie koncepcja walk z gigantycznymi bestiami. Zawsze w grach podobało mi się gdy malutki człowiek powalał ogromną poczwarę, nie tylko stosując siłę ale też spryt. Monster Hunter brzmi jak połączenie Shadow of the Colossus z najlepszymi walkami z Wiedźmina 3, a to już wystarczający powód żeby w to pograć.

nie podaliscie najwazniejszej. 1 sierpnia Yakuza 0 na pc

Dlaczego World of Warcraft: Battle of Azeroth jest najlepszą grą ze stawki? A dlatego, że znowu mógłbym wsiąknąć w świat Warcrafta na długie, długie wieczory. Żadna inna gra nie daje tyle frajdy ze zdobywania nowych poziomów. Będąc graczem "WoWa" czujesz, że jesteś częścią tej społeczności (For the Horde!). Nie jest to produkt, który zostanie odinstalowany po pierwszym przejściu kampanii, tutaj nawet kilkadziesiąt prób zdobycia maksymalnego poziomu postaci, kończy się niedosytem, który możemy zaspokoić tworząc kolejną postać i wsiąkając w coraz to głębsze questy i historie. Tym bardziej, że Battle of Azeroth usprawnił proces levelowania.

Monster Hunter: World [PC]

Wiersz o Łowcy.

Raz rozmyślał sobie łowca doświadczony
"Ach jak strasznie jestem zmęczony
Ciągle tylko całymi dniami
Uganiać się musze za potworami
A tak chęthie przy szczęścia kapce
Zrobiłbym sobie w sierpniu.. wakacje
Takie bez walki, tropienia i skradania
Bez tych potworów co gryzą i drapią
Zieją ogniem i uciekają gdy blisko ich końca"

Cóż marzenie się jego nie spełniło
Przed nim tego jeszcze roku
Polowań dawka spora
Pozbyć trzeba się nie jednego potwora
Spakował więc pułapki, miecze i włócznie..
Nie zapomniał też mieczo-topora
I przynęty na potwora

Na PC'tach polowania
Już najwyższa pora!
Nie ma się co ociągać
Taka łowcy dola.

Phantom Doctrine PC

Marczenko zgasił papierosa czubkiem błyszczącego lakierka i znad porannego wydania "Prawdy" ostrożnie ogarnął wzrokiem ruchliwą ulicę Astrachańską. Rzucił jeszcze okiem na zegarek, nachylił kapelusz pod zacinający śnieg i udał się w kierunku niedalekiego budynku pamiętającego Dzierżyńskiego. Naparł na podwójne obrotowe drzwi uwieńczone niewielką tabliczką z napisem – "Instytut KosJar, Odział Moskiewski" i wszedł do zacienionego holu.

- Cholera - pomyślał, półtora roku w tajnej jednostce specjalnej , 7 lat jako agent GRU i nadal czuł zdenerwowanie przechodząc przez te przeklęte drzwi. Sekretarz Wasilij Barwinow na pewno jest na górze od 6 rano i już szykuje tradycyjny opeer. Wyobraził sobie towarzysza sekretarza jak jego tłusta, czerwona i zawsze pokryta błyszczącym łojem twarz zmienia wyraz ze spazmatycznej wściekłości na bezbrzeżne zdziwienie, gdy zezując na swój bulwiasty nos dostrzega płynne jego przeobrażenie w świński ryj. Wisienką na torcie był obrazek jakiego nie powstydziłaby się kreskówka z "Sojuzmultfilmu" - Barwinow przemieniony w opasłą świnię, miota się po swoim gabinecie w resztkach taniego, przykrótkiego garnituru w a la Chruszczow i histerycznie chrumka.

Mikry uśmiech w kąciku ust Miszy portier uznał za dobry znak i prężąc się jak uczniak zawołał gromkim głosem - Dzień dobły, tofałyszu Michaile! Marczenko nonszalancko strzepał śnieg z płaszcza i kiwnął przyjacielsko na portiera - Cześć Wanieczka, wszystko gra? Portier wytrzeszczył oczy, otworzył usta, ale zdołał tylko poprawić tanią liberię i wydusić z siebie - Tttak toczno, towafyszu podpułkowniku!

Marczence wyraźnie poprawił się humor. Nie jest tak źle, w końcu Barwinowa wykończy drugi zawał, albo wylew - wtedy nam odpuszczą - pomyślał wkładając grafitowy kapelusz pod pachę. Przeszedł środkiem skromnego, ale obszernego holu, minął pokaźnych rozmiarów donice z dogorywającymi pelargoniami i wcisnął przycisk przy drzwiach windy. Towarzysz Lenin jak zwykle nieugięty - tym razem nie potrafił oderwać wzroku od portretu ojca narodu zawieszonego dumnie między drzwiami elewatora. Krótki sygnał dźwiękowy windy wyrwał go z rozmyślań o teorii marksistowsko-leninowskiej, wsiadł do windy i wcisnął przycisk z cyfrą 7.

Ponowne rozlegające się "ping!" spowodowało, że serce zabiło mu nieco szybciej. Może nie tak szybko jak na co półrocznym teście ze sprawności fizycznej, ale na pewno przyjemniej. Rozsuwające się z delikatnych chrzęstem drewnopodobne okładziny drzwi windy ukazały mu widok za którym tęsknił i który kłuł w okolicy śródpiersia. Ninka miała dziś włosy spięte w koński ogon, skromne srebrne kolczyki i dyskretnie elegancki czarny żakiet. Jeden kosmyk jej kruczoczarnych połyskujących włosów opadał na wyrazistą, pięknie ukształtowaną kość policzkową. Była pochylona nad jakimiś papierami, wyglądała świeżo i niewinnie mimo ostrzejszego niż zwykle makijażu. Zaparło mu dech w piersi i wypalił idiotyczne - Cześć, piękną mamy zimę, nieprawdaż?. Nina podniosła głowę znad biurka, spojrzała jadeitowym okiem w stronę okna i zwróciła się do Michaiła nieco zaskoczona - Serwus Misza... Ano piękną, prawie taką jak w Kijowie. A ty jednak nie w domu? - zapytała z uśmiechem, Michaił odwzajemnił uśmiech – Nie, musiałem dzisiaj przyjść do pracy. Wiesz Nina, nigdy nie byłem w ekhem... Ukraińskiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, chętnie bym się wybrał na wycieczkę i spróbował tego waszego osławionego kwasu chlebowego. - Zapraszam, czym chata bogata - odparła Nina odsłaniając wspaniały rząd zębów nie skażonych dymem papierosowym - Wiesz, może porozmawiamy dziś o Ukrainie na kawie, podczas przerwy? - zapytał Michaił międląc kapelusz za plecami. - Czemu nie? Tylko wiesz przecież Miszka, że nie piję kawy, ale przy herbacie zdradzę ci przepis na najlepszy kwas chlebowy na całym świecie - powiedziała figlarnie mrużąc oczy. Przez jasnoczerwone zmrożone policzki Michaiła przebił się burgundowy rumieniec - Ee, no tak, zapomniałem... Dobrze! W takim razie do zobaczenia o 12! Nina z niezmąconym uśmiechem odparła - Do zobaczenia Miszka.

Marczenko odchrząknął, minął biurko Niny Tymoszenko, otworzył drzwi z aluminium i przezroczystego pleksiglasu, wygrzebał z kieszeni kartę perforowaną i umieścił ją w małym otworze przy następnych drzwiach obitych brązową, skóropodobną tapicerką. Drzwi odblokowały się same z cichym kliknięciem, pułkownik wszedł na oświetlony jarzeniówkami, do połowy pomalowany ciemnozieloną farbą olejną korytarz przecięty na wprost drzwi wejściowych krótkim i szerszym rozwidleniem, prowadzącym do czterech pomieszczeń.

Towarzysz Michaił już skręcał w prawo ku swojemu gabinetowi znajdującym się w zachodniej części dłuższego korytarza, gdy usłyszał parę nieznanych mu głosów, co w instytucie było rzeczą raczej rzadko spotykaną. Zawahał się i odwrócił się w stronę nieznajomych dźwięków. Zobaczył na końcu wschodniej strony korytarza czterech, czy pięciu ubranych w czarne kombinezony robocze facetów grzebiących przy wentylatorach. Usłyszał za sobą skrzypnięcie drzwi, to był jego zastępca – Iwan - młody gruzińskiego porucznik, świeży agent GRU, który został poddany mu przez kierownictwo pod opiekę i co ważniejsze– ścisłą kontrolę ideologiczną. Dzień dobry towarzyszu Marczenko – wyszeptał konfidencjonalnym tonem Iwan – Macie może tą teczkę z Pobedą II? Michaił prawie jęknął na wspomnienie wczorajszego wieczoru, wziął nadgodziny by ocenić techniczną sprawność automatycznych wieżyczek strzeleckich. - Młody, niech was głowa o to nie boli, jest w moim biurku. - To bardzo dobrze. Świniak, o, przepraszam, towarzysz Barwinow od rana krzyczy że dokumenty powinny być na wczoraj – uspokoił się nieco Iwan. Podpułkownik spojrzał na młodego oficera protekcjonalnie - Wania, spokojnie, wszystko jest gotowe, Stary będzie miał na spotkaniu komplet dokumentów. Ty mi lepiej powiedz, co robią tamci faceci. Porucznik podrapał się w głowę– Tamci? Aa, towarzyszka Nina mówiła, że to tacy kominiarze. No, konserwatorzy wentylacji. Porobią ze dwa, trzy dni i pójdą sobie. Skoro tak Ninka powiedziała... - pomyślał Michaił - mimo wszystko procedury to procedury. Zaraz – zaczął drążyć Marczenko – tak sobie wejść tu nie mogli. Nic mi nie wiadomo o tym że, miał się tu pojawić ktokolwiek, ani konserwatorzy, ani Gorbaczow we własnej osobie. - Już tłumaczę Towarzyszu Michaile– odparł z widocznym zdenerwowaniem Młody – Oni są sprawdzeni, są w pełni zweryfikowani – mają certyfikat dostępu IV klasy. Towarzyszka Nina pokazała Staremu papiery. On mruknął coś tylko, machnął ręką i poleciał na swoje. Marczenko spojrzał na swój zegarek marki Buran, dochodziła dziewiąta – Niech będzie Młody, idziemy do konferencyjnej, bo wiesz, że Świniak ponad wszystko nie znosi spóźnień. Poczekaj tu, zabieram papiery i wracam.

Marczenko szybkim krokiem wszedł do gabinetu, który dzielił z Młodym. Sprawnie rzucił kapelusz na drewniany stojak, zdjął i powiesił płaszcz. Pochylił się, wyjął spod biurka mały kluczyk zawieszony na gwoździu i otworzył dolną szufladę, skąd wyjął grubą teczkę z czerwoną pieczątką i napisem - „sowerszenno sekretno”. Położył teczkę na biurku, otworzył górną szufladę i wyjął magazynek z dziewięciomilimetrowego Makarowa, po czym sprawdził obecność naboju w lufie, odciągając zamek do połowy. Dobry nawyk – pochwalił się w myślach – nie popełnię tego samego błędu co w Afganistanie. Włożył z powrotem magazynek do rękojeści pistoletu i odłożył go do szuflady. Szybkim ruchem zgarnął teczkę z biurka i wyszedł z gabinetu.

- Nie ma już czasu – pomyślał Michaił przyspieszając krok - Stary na pewno już czeka. Podpułkownik Marczenko razem z młodym porucznikiem niemalże wpadli do sali konferencyjnej, do której prowadziły dębowe odrzwia w rozwidleniu naprzeciwko brązowych drzwi wejściowych.

- Oo, towarzysz Marczenko i towarzysz Zakariadze – zaczął sekretarz Barwinow rubasznie i zgryźliwie – Jak dobrze was widzieć, towarzysze. Usiądźcie proszę wygodnie, zjedźcie herbatniki. Może poczęstować was kawką, herbatką? A może poduszki wam przynieść, boście zmęczeni pracą w tej kopalni węgla?! Może potrzebujecie wolnego, biedactwa?! - krzyczał rozjuszony już Barwinow.

- Towarzyszu sekretarzu… - próbował tłumaczyć Michaił - Nie towarzyszuj mi tu Marczenko! - zwykle czerwone oblicze Barwinowa przybrało odcień krwi świeżo zarżniętego barana – Materiały z Pobedą II miały być gotowy na wczoraj! Żarty sobie stroisz?! Jeszcze się spóźniasz, ty nierobie. To jest niedopuszczalne! Skończysz jak Pieńkowski, dopilnuję tego!

Marczenko wiedział, że Stary lubi się miotać jak wariat w psychuszce, ale zwykle nie wynikało z tego nic konkretnego. Z drugiej strony Barwinow miał plecy w KCKPZR i jedno kiwnięcie jego sardelowatego palucha w najlepszym wypadku oznaczałoby zsyłkę, a w najgorszym – los gorszy niż ten Pieńkowskiego. O każe jaką wymierzono temu amerykańskiemu szpiegowi krążyły różne legendy i plotki. Jedna wstrząsała nim najbardziej, mówiło się o spaleniu go żywcem w piecu martenowskim, ot tak, dla przykładu. Chciano pokazać że firma nie zapomina i nie wybacza…

Podpułkownik bał się różnych rzeczy, choć jak na agenta GRU przystało nie można mu było zarzucić braku opanowania w chwilach tego wymagających. Sześć lat temu stało się jednak coś, co inni nazwaliby zwykłym wypadkiem przy pracy. Michaił nie mówił o tym nikomu, ale nieustannie nawiedzało go wspomnienie ze szturmu na pałac Amina. Byli wtedy w jednym z garaży, on stał z tyłu, kiedy pocisk z RPG-7 uderzył w plastikowe beczki z paliwem stojące nieopodal automatycznej bramy. Pamiętał tylko oślepiające światło niczym błysk magnezji i po chwili zwierzęcy krzyk. To mógł być tylko Jurij, stał z karabinkiem najbliżej wyjścia, badał teren. Jurij w okamgnieniu przestał być człowiekiem, zamienił się w kulę ognia i po chwili upadł nadal wijąc się w czerwono – pomarańczowych językach żywiołu. Marczenko dopiero po paru chwilach dostrzegł, że jego mundur tli się w okolicy ramienia, spojrzał na osmalony otwór i dostrzegł niebieski kawałek plastiku wtopiony w ciało. Michaił bał się ognia, bał się pieca martenowskiego… Spróbował uspokoić się wynajdując między ciężkimi kotarami sali konferencyjnej otwór, z którego wyzierała biel śnieżnej zawiei.

Z tego lekkiego stuporu wyrwał go krzyk Starego – Marczenko, jesteś tam!? Podpułkownik błyskawicznie wyszedł z letargu - Tak jest towarzyszu sekretarzu! - spojrzał na Świniaka i stwierdził, że może zacząć mówić, Stary chyba się wykrzyczał. - Towarzyszu Sekretarzu – zaczął od nowa – melduję, że dokumenty związane z projektem Pobeda II są gotowe, a projekt można kierować do realizacji. - Dobrze Marczenko – Barwinow poprawił dłonią zaczeskę ze skromnej kępki siwych włosów – szkoda że tak długo to trwało, kontynuujcie. - Zbadałem kwestię automatycznych wieżyczek strzeleckich dla pojazdu kosmicznego Pobeda II. Konieczne okazało się ich zmodyfikowanie – Michaił spojrzał dla pewności na teczkę – jako bazę przyjeliśmy model z bombowców TU-95. Została ona wzmocniona i hermetycznie uszczelniona, a laboratoryjne testy strzeleckie działek 20 mm wypadły w warunkach próżni pomyślnie – zakończył patrząc się z satysfakcją na nalaną i jak zwykle zasępioną twarz sekretarza Wasilija.

- Dobrze, dobrze… - odparł po chwili Stary – może jeszcze będą z ciebie ludzie, Marczenko. - Władimir! - gruchnął sekretarz – co macie do powiedzenia o Matrioszce C-51? Przestraszony mężczyzna około 60. o oparycji Gienricha Jagody skrzyżowanego z Hitlerem starannie poprawił druciane okulary i zaczął cicho – Szanowny towarzyszu sekretarzu, uprzejmnie melduję że testy korpuskularno-falowe na magnetometrze są w fazie końcowej. Fale delta znamionują polaryzację dodatnią przy moderacji grafitem, a… - Władimirze Kurczatow! - wypalił Barwinow – Po ludzku się nie da?! - Przepraszam towarzyszu sekretarzu – odparł zmieszany naukowiec zdejmując okulary – miniaturyzacja kosmicznego reaktora jądrowego Matrioszka C-51 zakończyła się pełnym sukcesem – to mówiąc przesunął w stronę Barwinowa szkic techniczny kulistego urządzenia oplecionego kablami - obiekt C-51 jest sprawny i gotowy do zainstalowania na Pobedzie II. Co prawda rejestrujemy wyciek paliwa uranowego i niewielkie skażenie, ale dodatkowy ekran ołowiowy powinien załatwić sprawę.

- Dobrze, dobrze.. – jak mantrę powtórzył Barwinow, po czym ożywił się i rzekł – Panowie! Jesteście świadkami wiekopomnej chwili! Sukces programu Pobeda II oznacza, że nasz pojazd kosmiczny jako pierwszy na świecie będzie zasilany reaktorem atomowym i będzie wyposażony w uzbrojenie ofensywne. Chyba nie muszę wam tłumaczyć jak wielkie ma to znaczenia dla całkowitego i ostatecznego zniszczenia burżuazyjnej obecności w kosmosie?! No – kontynuował posapując – pamiętajcie o klauzuli tajności. Drugie spotkanie odbędzie się – tu sekretarz spojrzał na swojego złotego Rolexa – za trzy godziny, o 12:30, będziemy mieli gości z Kremla. Bądźcie gotowi i nie spóźnijcie się! No… - zakończył – rozejść się.

Trzy postacie szybko poderwały się ze swoich miejsc. Przy wyjściu Zakariadze spojrzał na Marczenkę sugestywnie wznosząc oczy ku sufitowi, Michaił uśmiechnął się w duchu i lekko pchnął Iwana ku drzwiom. Kurczatow trzymając papiery ściśle przy piersi potruchtał bez słowa do swojego gabinetu we wschodniej części instytutu.

- Nareszcie chwila spokoju, co Iwan? - odetchnął Marczenko – Tak towarzyszu, Stary naprawdę zawsze taki jest? - zapytał porucznik. - Zawsze Zakariadze, uważaj na niego – odparł z kwaśnym uśmiechem pułkownik – No, mamy teraz chwilę czasu, idź do gabinetu, ja za chwilę przyjdę – to mówiąc Michaił cofnął się do rozwidlenia i wszedł do toalety znajdującej się naprzeciwko sali konferencyjnej.

Oparł się o umywalkę, odkręcił zimną wodę, zanurzył w niej dłonie i przetarł twarz. Spojrzał w lustro, chłopska, grubo ciosana, ale szlachetna i uczciwa twarz z blond czupryną spoglądała na niego. Tak – pomyślał – taki ze mnie słowianin, że aż aryjczyk – uśmiechnął się lekko i dwoma palcami rozciągnął bliznę nad lewym okiem. Nagle usłyszał coś, co przypominało zduszony ludzki krzyk, chwilę po tym rozległo się z głębi korytarza coś jak wiązka chińskich petard: „ta-ta-ta-ta!”. Nie, to niemożliwe, to niemożliwe! – gorączkowo analizował Marczenko – odwracając się w stronę drzwi. Już wiedział co oznaczają te dźwięki, choć przyjęcie tego do wiadomości przychodziło mu z trudem. Szarpnął za klamkę, wyjrzał zza drzwi łazienki i przywarł do ściany narożnej sąsiadującej ze wschodnim korytarzem. Ostrożnie wyjrzał zza róg, w odległości może 10 metrów ujrzał ciemną ludzką sylwetkę, która błyskawicznie oddała w jego kierunku krótką serię z najwyraźniej wytłumionego pistoletu maszynowego.

Marczenko usłyszał świst kul obok siebie i schował się za ścianę tak szybko jak tylko potrafił. Pociski rozorały róg ściany za którą stał i uderzyły z chrupnięciem w drzwi toalety. Iwan! - krzyknął na cały głos Michaił – bierz broń! Po czym nie myśląc długo skoczył w kierunku swojego gabinetu, lądując poślizgnął się na śliskim PCV i upadł, to uratowało mu życie. Następna, tym razem dłuższa seria przejechała po wózku sprzątaczki rozbryzgując zawartość pojemników z chemią gospodarczą, a ostatnie pięć, sześć pocisków znów przeleciało mu nad głową uderzając w kotarę na końcu korytarza, z brzękiem upadając na ziemię wraz z drobinami pancernego szkła.

Pułkownik wczołgał się czym szybciej do gabinetu. Iwan klęczał za swoim biurkiem w pozycji strzeleckiej trzymając w rękach wycelowany w stronę drzwi karabinek AKSU-74. - Nie jest źle, nie jest źle – pomyślał Michaił sięgając do górnej szuflady i z trudem wygrzebując z niej Makarowa i dwa zapasowe magazynki. Pułkowniku! - krzyknął Zakariadze – jest pan ranny w nogę!. Marczenko obejrzał się i zobaczył niewielką podłużną ranę jak od noża. - To nic, zadraśnięcie, rana styczna, kula przeszła bokiem – stwierdził fachowo i popatrzył na Iwana – kontroluj wejście! - rozkazał.

Michaił rzucił się do drzwi i leżąc wycelował pistolet w głąb korytarza skąd wcześniej nadeszły strzały. Za sobą usłyszał huk od którego posypał się tynk z sufitu, nie zdążył się odwrócić, gdy usłyszał basowy głos – Leż Marczenko! To był głos Sergo, stuczterdziestokilowego bufetowego. Marczenko wziął oddech i wypuszczając powietrze złapał w przyrządy celownicze na końcu wschodniego korytarza jakiś poruszający się kształt. Nacisnął spust pięć razy. Sergo szedł wolno przed siebie i walił z jakiejś armaty. Na chwilę strzały z końca korytarza ustały, dało się słyszeć oddalony jęk, gdy po chwili w ciemności wykwitł błysk wystrzałów, tym razem dużo głośniejszych niż poprzednie. Seria uderzyła w podłogę wzniecając chmurę pyłu i kawałków rozbitego PCV. Część rykoszetujących pocisków z bębnieniem zrywała tynk i farbę ze ścian. Marczenko oddał trzy strzały w głąb ciemnego korytarza, zamek pistoletu zablokował się w tylnej pozycji sygnalizując brak nabojów. Pułkownik sięgał do kieszeni po nowy magazynek, gdy zobaczył jak Sergo przechodzi obok niego przeładowując strzelbę KS-23. Wielki jak głaz narzutowy Sergo zostawiał za sobą krwawe ślady, Michaił spojrzał w górę – nogi bufetowego wyglądały jak świeży tatar, ale pomocnik kucharza brnął niczym nie wzruszony dalej. Sergo strzelił znowu, otwarte drzwi w korytarzu na wprost zamieniły się drzazgi, a jedyna działająca świetlówka zaiskrzyła, zgasła i zawisła w skardze na resztkach kabla. Marczenko odwrócił się do Młodego – rzuć mi AKSU! - porucznik zabezpieczył karabinek i ślizgiem pchnął broń po podłodze, w stronę przełożonego. Michaił złapał automat, pokazał Iwanowi swojego Makarowa i rzucił w jego stronę. Pułkownik dopadł rozorany pociskami wózek z chemią i przełączył karabinek na serie trzystrzałowe. Celując wyjrzał zza wózka i ujrzał faceta odzianego w czerń, biegł on od rozwidlenia w stronę zaciemnionego już korytarza. Intruz trzymał w rękach jakiś okablowany, pobłyskujący diodami kulisty przedmiot. Michaił przymierzył się do oddania serii, gdy znów posypał się tynk, Sergo wygarnął do faceta w roboczym kombinezonie, na którego plecach pojawiła się jasnoczerwona mgiełka. Napastnik upadł gwałtownie jak kopnięty przez muła. Z jego rąk wysunął się tajemniczy przedmiot, który z brzękiem potoczył się dalej.

Zadziałał instynkt, Marczenko wycelował w korytarz i zdając się na wryty w pamięć rozkład pomieszczeń puszczał serie w okolice, w których z dużym prawdopodobieństwem znajdowały się drzwi. Wtem rozpętało się piekło, kanonada z broni automatycznej rozsadzała bębenki w uszach. Pociski rozbijały w pył sufity podwieszane, rykoszetowały ze świstem od ścian i podłóg zasypując Marczenkę chmurami pyłu i drobnymi odłamkami. Pułkownik nie widział wiele, ale nieustępliwie bił z karabinka w stronę rozbłysków gazów prochowych. Kątem oka dostrzegł jak Sergo chwieje się i wypuszcza z rąk strzelbę. Jego ciałem wstrząsały uderzenia kul z pistoletów maszynowych i karabinków. Bufetowy zgiął się i niczym zepsuta sprężyna uderzył całym ciężarem ciała w posadzkę.

Marczenko przełączył krótki karabinek Kałasznikowa w tryb pełnej serii i kosił od lewej do prawej. Huk ustał i w tej samej chwili chwili usłyszał suche „klik!” iglicy uderzającej w pustą komorę nabojową. Pułkownik złapał kciukiem za zaczep magazynka, gdy usłyszał brzęk turlanego po podłodze metalowego przedmiotu, przywarł więc do podłogi i zasłonił rękami głowę. Dało się słyszeć syk, po czym wózek zalała fala iskier i ognia. Podniósł głowę i zobaczył następny niewielki, okrągły przedmiot lądujący z łupnięciem tuż obok niego. Instynktownie przeturlał się w stronę drzwi. Przekroczył już próg pokoju, gdy eksplozja podrzuciła go na pół metra w górę. Uderzył plecami w drewnianą framugę. Siła detonacji wepchnęła go do środka pokoju. Łupnął klatką piersiową w biurko i zsunął się na podłogę.

Nie wiedział jak długo był nieprzytomny. Gdy otworzył oczy, wiedział, że żyje. Obraz wirował, pływał, ale widział nogi biurka, łuski po amunicji i swoją krew…

Mimo dzwonienia w uszach wydało mu się, że słyszy chrzęst, kroki na korytarzu. Chciał się odwrócić, poszukać broni, ale nie mógł się ruszyć, nie czuł absolutnie nic. Ktoś odwrócił go na plecy. Nieostry, zniekształcony obraz przybrał kobiece kształty, z chaosu wyłoniła się twarz Ninki.

- Mołodiec! - usłyszał przez dotkliwy pisk pękniętych bębenków usznych – Mówiłam żebyś wziął wolne, ale nie posłuchałeś. No i na co ci to było? Wydało mu się, że Nina uśmiecha się do niego tak samo ciepło jak pół godziny wcześniej, był gotów uwierzyć, że jest w niebie. Nina nachyliła się nad nim tak blisko, że kosmyki jej włosów opadły na jego twarz, poczuł jej zapach. Słyszałeś o „Koterii”, Miszka? - zapytała słodko – Nie? To w sumie nawet szkoda… Odsunęła się i zasłoniła twarz jedną ręką. Zobaczył otwór lufy jakiegoś starego pistoletu, chyba Liberatora...