Forum: Weź udział w konkursie Assassin's Creed Origins i wygraj konsolę XBOX ONE X

Z ukrytego notatnika Marii Skłodowskiej-Curie ( odnaleziony w 1974 przez córkę Marii Eve ).

Gdy pierwszy raz ujrzałam i usłyszałam swego przyszłego męża Pierre, od początku stało się dla mnie jasne, że jest on człowiekiem z którym wiele mnie łączy. Do wspólnego języka i zainteresowań, doszła niedługo wspólna miłość, którą się darzyliśmy. Naturalnym następstwem tego stał się związek małżeński, który zawarliśmy później. Jednak podczas naszej podróży poślubnej na rowerach, pierwszy raz pojawiła się w mojej głowie myśl, że jednak nie wszystko wiem o swoim mężu. W pewnym momencie podróży Pierre ujrzał bardzo stromą uliczkę oświetloną latarniami. Bez większego namysłu postanowił z niej zjechać, wybijając się w pewnym momencie z siodełka roweru do góry, aby wskoczyć na latarnie, i następnie w biegu wskakiwać z jednej na drugą, a na końcu wskoczyć z powrotem na rower. Widząc to pomyślałam, że mój mąż poza genialnym umysłem oznacza się równie genialnymi zdolnościami manualnymi, jednak jak się okazało później, wyjaśnienie tego incydentu było bardziej zawiłe.

Nasze wspólne dni wypełnione były pracą naukową. Doprowadziło nas to w końcu do odkrycia polonu w lipcu 1898 roku i radu kilka miesięcy później. Pierre choć sprawiający wrażenie podekscytowanego kolejnymi odkryciami, jednocześnie sprawiał wrażenie człowieka wręcz osaczonego. Nieustannie wyglądał przez okna naszej pracowni, mając przy tym często obłęd w oczach. Znikał również często na długie godziny, jednak nigdy nie dociekałam gdzie właściwie był, ponieważ intuicja podpowiadała mi, że i tak nie dostanę szczerej odpowiedzi. Choć muszę przyznać, że bardzo interesowało mnie czym mój mąż zajmował się poza naszą wspólną pracą.

W końcu pewnego dnia łzy szczęścia związane z sukcesami, zmieniły się w łzy rozpaczy po stracie ukochanego męża, który zginął w wypadku z udziałem konnego wozu ciężarkowego. Wspomnienia dawnych dni i ból po utracie ukochanego męża trwały długie dni i noce. Pewnej usłanej bólem nocy, przebierając w ubraniach Pierre’a, znalazłam list napisany przez ukochanego. Jak się od razu przekonałam, skierowany był do mnie, i miał mi zostać wręczony pewnego dnia. Jego treść brzmiała następująco:

Kochana Mario. Nie będę Ci w tym liście opowiadał jak długa i mozolna jest walka dobra ze złem. Bo choć zapewne uznasz to za rzecz w kategoriach fikcji i fantazji, taka właśnie walka prowadzona jest od setek lat na całym świecie. Prowadzą ją źli Templariusze, którzy dążą do kontroli nad całym światem, i Assasyni próbujący do tego nie dopuścić. Piszę Ci to, ponieważ byłem jednym z nich. Tak Mario – byłem assasynem. Używam słowa byłem, gdyż jeśli to czytasz, to zapewne już nie żyje. I musisz wiedzieć, że nasze małżeństwo choć oparte w głównej mierze na miłości, było również konieczne by chronić Ciebie i twoje jak się okazało później, tak istotne dla nauki i świata odkrycia przed plugawymi łapskami Templariuszy, którzy mogli by je przejąć bez wahania na własny, niekorzystny dla świata użytek. Albowiem podejrzenia wśród braci Assasynów krążyły, jakoby Templariusze planowali podjąć się na podstawie tych ważnych odkryć zbudowania bliżej nie określonej, lecz na pewno strasznej dla ludzkości broni, która mogłaby wpłynąć na losy świata i panujący na nim porządek.

Koniec zapisu w notatniku. Na samym dole strony zapisane mało starannie pytanie – dlaczego?

Dwa nagie miecze wręczone Polakom oznaczały tylko wezwanie do bitwy. Ta nastała po dwóch dniach. Zakon Krzyżacki zgromadził swój oddział, który stanął na polanach grunwaldzkich w upale letniego słońca. Zaś liczniejsza armia Jagiełły i Witolda odpoczywała w lesie. Wygrana zdawała się być po stronie Polaków. Jednak sztandar o potężnej mocy dzierżony przez Ulricha mógł odmienić wszystko.
- Właśnie przybył Zawisza Czarny - oznajmił jeden z rycerzy.
Przybysz stanął naprzeciw Króla, uklęknął, złożył szacunek.
- Na wieść o waszych planach powróciłem do Polski, by bitwę na śmierć i życie z Zakonem stoczyć!
Wstał i dumnie spojrzał po twarzach ważnych jegomości.
Niebo zakryły chmury, które wypuściły lekki deszcz, a z pól grunwaldzkich dobył się świst kul armatnich.
Walka się rozpoczęła.
- Od tej bitwy zależy przyszłość całej Europy! - Wrzasnął Książę Witold.
Jego oddział jako pierwszy ruszył na bitwę.
Pierwsi polegli padli na ziemię.
Ulrich von Jungingen uniósł białą chorągiew ze złotym krzyżem. Ta zalśniła złotym blaskiem. Wydobywała się z niej jakaś obca energia. Pobudziła ona strach w wojskach litewskich. Rycerze zaczęli się wycofywać.
- Wracać do walki! - Wydarł Książę Witold.
Krzyki nic nie dały. Całej sytuacji na niewielkim pagórku przyglądał się Jagiełło. Klął na moc potężnego artefaktu.
Wydał rozkaz.
Na wroga natarła armia, a wraz z nią Zawisza Czarny. Przedzierał się między walczącymi wojownikami, by dostać się do największego przeciwnika.
W końcu stanął naprzeciw niemu. Wiedział o mocy fragmentu edenu. Nie opierał się jej. Trwał w zamyśle zdobycia sztandaru. Ruszył na wroga z wyciągnięta szablą.
Tymczasem na Króla Polski rzuciła się wataha krzyżaków wraz z Dypoldem. Jagiełło odparł jego atak, lecz nadal był w niebezpieczeństwie. Sytuację tę dostrzegł Zbigniew Olesiński. Szybko udał się do przeciwnika.
Zderzyły się ostrza ich mieczy, a po chwili te dzierżące przez Polaka przebiło ciało krzyżaka.
Walka między Jungingenem, a Zawiszą trwała nadal. Oddawali na siebie groźne spojrzenia, atakowali się.
- Zwycięzcą może być tylko jeden z nas - poinformował Książę spod krzyżowej chorągwi.
- Gdy z tobą skończę, odbiorę coś co nigdy nie powinno się znaleźć w twoich dłoniach i zwrócę memu Bractwu!
Ich konie stanęły naprzeciw siebie. Rycerze chwytając mocno w dłoniach swoje bronie czekali na odpowiedni moment.
Ruszyli.
Zbliżali się do siebie nieubłagalnie.
Stało się.
Ulrich spadł z konia wraz ze sztandarem, lecz to nie był jego koniec. Czarnowłosy rycerz biegł na swym koniu by dobić wroga. Gdy był tuż przed nim, zeskoczył z wierzchowca.
Wbił swe ukryte ostrze w krtań Księcia.
- Cóż za plama na honorze, być pokonanym przez asasyna. Zakon się zawiedzie!
Mówiąc to krztusił się swoją krwią.
- Rozumiem twe zmartwienia. Lecz teraz dzięki odebraniu tobie artefaktu Zakon Krzyżacki upadnie.
Wielki mistrz zaśmiał się chrząkając.
- Może i upadnie, ale nigdy nie zniszczycie Zakonu Templariuszy, skrywający się w cieniu bandyci!
Wyzionął ducha. Krew z jego ciała spłynęła strumykiem na chorągiew przebarwiając ją na karmazynowy kolor. Zawisza wyrwał ją ze sztandaru, a następnie spojrzał się ku sobie.
Teraz wygrana leżała zdecydowanie po stronie polsko-litewskiej. Krzyżaccy rycerze ginęli w popłochu.
Przegrali.
Nastał koniec bitwy. Pozostali żywi wznieśli radosne krzyki. Zawisza Czarny dotarł do Króla. Kucnął przed nim z powagą wręczając mu złotą chorągiew.
- Jestem z ciebie dumny, rycerzu! Twoje zasługi zostaną zapisane - podał Król Władysław.
- To był dla mnie zaszczyt!

Kraków, 10 lipca 1410 roku

Zawsze przy zleceniach postępujemy tak samo, niezależnie od tego kto ma paść naszą ofiarą. Taką samą wartość ma dla nas życie pucybuta, króla, zakonnika, czy wielkiego mistrza. Zawsze postępujemy identycznie i zgodnie z kodeksem, tym razem jednak mam problem z przeprowadzeniem rzetelnego osądu.
Do tej pory niemalże jawnie wspieraliśmy króla Władysława i jego dwór w dążeniach do odbudowy potęgi Królestwa Polskiego, jednak ostatnie wydarzenia mogą postawić kres naszej dalszej współpracy. Okazało się, że król nie planuje jedynie zniszczyć Zakonu Szpitala Najświętszej Maryi Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, on planuje przejąć jego wpływy na terenie środkowej Europy i Lewantu. W takiej sytuacji musimy raz jeszcze sprawdzić cały stan rzeczy i przygotować ewentualne kroki.

Zamek Gryfitów, 11 lipca 1410 roku

Po rozmowie ze Świętoborem, księciem szczecińskim, zdobyłem nowe dowody potwierdzające nasze spekulacje odnośnie polskiego króla, planuje on połączyć swoje siły z Zygmuntem Luksemburskim w walce o koronę niemiecką i dalej o koronę cesarską. Następnym ich celem ma być podbój Lewantu z Jeruzalem na czele. Nie możemy do tego dopuścić!

Gdańsk, 12 lipca 1410 roku

Dzisiaj ustaliłem ze swoimi współbraćmi szczegóły planu. Wojska Zakonu, ukrytego pod piękną nazwą w celu ukrycia swoich prawdziwych mocodawców. Za 3 dni wojska mają się spotkać w walnej bitwie na polach pod wsią Grunwald. Wtedy zamierzam uderzyć i odrąbać hydrze obydwie głowy, muszę jednak uważać, aby nie dać zwyciężyć wojskom Zakonu. Będę potrzebował doskonałego planu, aby wyjść cało z tej potyczki, to zupełnie nie w stylu asasyna.

Toruń, 13 lipca 1410 roku

Próbują mnie namierzyć, zabili już kilku moich informatorów, nie mogę się teraz poddać, ale nie mogę też za bardzo się wychylać. Muszę przeczekać.

Ostróda, 14 lipca 1410 roku

Na polach Grunwaldzkich zaczęła się rozbijać obca armia. To na pewno nie Polacy, Litwini czy Krzyżacy. Jeśli mnie wzrok nie myli to wojska Dżalal ad-Dina, syna Złotej Ordy chańskiej. Ich zamiary na pewno nie są czyste, chociaż kiedyś współpracowali z nami.

15 lipca 1410 roku

To dzisiaj, wielki dzień, w którym wypełni się los. Niech moje ostrze będzie moim przewodnikiem wśród zgiełku bitwy. Niech moje strzały docierają do celu. Niech moje myśli będą jasne. Niech moi przodkowie wspierają mnie w godzinie próby.

Spełniłem swoją powinność, teraz muszę uciec w mrok i przeczekać zawieruchę. Polski król uszedł z życiem, ale Ulrich zdążył wyszeptać nazwisko przed swoją śmiercią – Matylda z Canossy. Czyżby Zakon Rycerzy Tau też był zaangażowany w spisek? Muszę wezwać braci do naszej twierdzy i razem postanowimy co zrobimy z nowymi informacjami. Powinniśmy poszukać informacji o Rycerzach świętego Jakuba i wejść w ich szeregi, aby poznać ich rolę w planie nowego ukształtowania świata. Dawniej myśleliśmy, że tylko Templariusze są naszym problemem, jednak ich ostrza sięgają głębiej i są bardziej skryte niż mogliśmy się spodziewać.
Tymczasem jednak moje zadanie dobiegło końca.

RAPORT POOPERACYJNY ABSTERGO – DZIAŁ SPRAW WEWNĘTRZNYCH – OPRACOWANIE 3/POL/1922

Od początku listopada 1922 roku lokalna komórka Templariuszy miała wyznaczony za cel wpłynąć na wybór prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej. Zamoyski (Agent 799PL/785, pseudonim Herod), który był pod wpływem komórki (dzięki obciążającym materiałom i socjotechnikom), miał zostać prezydentem, dzięki czemu Templariusze mogliby kreować politykę wspierającą działania pozostałych komórek.

Błędy i zaniedbania popełnione przez Operatorów doprowadziły do tego, że w dniu 9 grudnia 1922 roku na stanowisko prezydenta został wybrany Gabriel Narutowicz – postać, którą podejrzewano o bliską lub dalszą współpracę z asasynami (precyzyjną sylwetkę zakonu asasynów na ziemiach Polskich znajduje się w raporcie 45/POL/1922).

W celu kontroli sytuacji opracowano trzystopniowy plan:
1. Utworzenie demonstracji przy wykorzystaniu przychylnych posłów
2. Kreowanie wizerunku Narutowicza w prasie jako tryumfu obcych państw i klęski dla narodu
3. Eliminacja celu

Do realizacji punktu trzeciego wykorzystano Eligiusza Niewiadomskiego (Agent 47PL/649, pseudonim Zapalnik), za którego odpowiedzialny był Templariusz Adam Kosmykołowicz. Dostarczone przez zachodnich Templariuszy medykamenty oraz umiejętności Operatora pozwoliły na przygotowanie zamachu, którego datę wyznaczono na 16 grudnia 1922 roku. Zadanie zostało wykonane, gdy Agent trzykrotnie pociągnął za spust broni. Nie odnotowano w tym czasie aktywności asasynów, co można uznać za sukces komórki w wyborze miejsca zamachu. Jednocześnie uznano, że dalszy kontakt z Niewiadomskim jest zbyteczny i wykreślono go z listy współpracowników.

Po dalszych próbach obsadzenia stanowiska prezydenta zdecydowano się na porzucenie sprawy Polskiej i skupienie się na krajach sąsiedzkich i możliwej likwidacji nieprzychylnych struktur asasynów przy pomocy młota, a nie skalpela.

Agent Gal Anonim – data opracowania 16 marca 1996 – Abstergo Polska z siedzibą w Warszawie

Dokument do wglądu na szczeblach A12-A9, na niższych jedynie przy wykonaniu poprzedniej korekty pseudonimów i nazwisk agentów.

Atmosfera była nadzwyczaj napięta, każdy to czuł – trzeci maja miał zostać zapamiętany jako dzień, w którym wszystko się zmieniło. Przyspieszono termin obrad, by wykorzystać nieobecność głównych przedstawicieli opozycji, którzy rozkoszowali się ostatnimi chwilami przerwy świątecznej. Oczywistym było, że templariusze postanowią rozwiązać problem w inny sposób, niż do tej pory planowali. W końcu mieli do czynienia z zamachem stanu.
Poinformowałem króla o swoich podejrzeniach. Odpowiedział, że Gwardia Królewska zapewni ochronę zamku, a przy samym tronie staną oddziały wojskowe z księciem Józefem Poniatowskim na czele.
- Wasza Wysokość, obawiam się, że to nie wystarczy. Atak z pewnością nadejdzie z ukrycia, a mordercą może okazać się każdy, nawet najbardziej zaufany przyjaciel. Jeśli pozwolisz mi rozejrzeć się po Zamku Królewskim, sam dopilnuję, by obrady przebiegły bez zakłóceń.
Stanisław August spojrzał na mnie i pokiwał głową.
- Adamie – powiedział – Masz moje błogosławieństwo. Postaraj się jednak nie pozbawić przez pomyłkę życia jakiegoś niewinnego oponenta, dość mamy problemów.
W jego głosie dało się wyczuć niepokój. Współautor tekstu Konstytucji, który tak bardzo pragnął zmian, obawiał się nie tylko o powodzenie planu, ale też o własne życie. Nie mogłem dopuścić, by ktoś zakłócił obrady. A tym razem, niestety, zmuszony byłem do działania w pojedynkę.

Ubrany w strój typowy dla służby – prosty, lecz jednocześnie wygodny i nieograniczający zbytnio ruchów, z ukrytym ostrzem zasłoniętym długim rękawem, spacerowałem po terenie zamku, co jakiś czas napotykając spieszących się posłów i senatorów. Wskazywałem im drogę do sali obrad, zachęcając by udali się do niej jak najszybciej.
W pewnym momencie moją uwagę przykuł elegancko ubrany mężczyzna, Rosjanin, jak wywnioskowałem na podstawie jego akcentu. Nie wdawał się zbytnio w dyskusje z innymi, nie poszedł też za nimi do sali, w której odbywały się obrady. Dostrzegłem, że rozmawia z jednym z oficerów i wręcza mu wypełnioną monetami sakiewkę.
Widząc z bliska rumianą twarz, rozpoznałem go. Dimitrij Romanov, były członek Bractwa, znienawidzony przez wszystkich asasynów oszust i morderca. Skierował się do jednej z komnat, otworzył ją kluczem i zamknął się w niej od środka. Musiałem szybko podjąć decyzję – wybiegłem na balkon, by z niego przeskoczyć na parapet i stamtąd podsłuchać rozmowę Rosjanina z innym, nieznanym mi mężczyzną.
- Przekupiłem oficera, by w razie konieczności odwrócił ode mnie uwagę. Mam szansę tylko na jeden szybki strzał, więc nie mogę jej zmarnować. Zabójstwo króla wywoła zamieszanie, a obrady zostaną przerwane. Ta konstytucja nie może zostać uchwalona.
Dostrzegłem, że Romanov ma na szyi dobrze znany mi znak – krzyż templariuszy. Popchnąłem okno, które na szczęście było otwarte, chcąc przykuć uwagę obu mężczyzn. Następnie szybko zawisłem, dłońmi przytrzymując się parapetu i trzymając ostrze w gotowości.
- Co to było? – zapytał Rosjanin, podchodząc do okna. Wyciągnął rękę, chcąc je zamknąć, lecz ja byłem szybszy. Złapałem go i, wbijając ostrze prosto w jego serce, pozbawiłem templariusza życia.
Drugi chciał uciec, lecz nie miał klucza pod ręką. Zdążyłem do niego doskoczyć i poderżnąć mu gardło, nim zdążył krzyknąć. Upadł, brudząc pokrytą drogim dywanem podłogę krwią.
Wtedy usłyszałem radosne okrzyki ludzi. Owacje dobiegały zarówno z zamku, jak i z zewnątrz. Wytarłem ręce z krwi i opuściłem budynek, wtapiając się w rozradowany tłum. Działamy w mroku, by służyć światłości. A jej czas właśnie nadszedł.

Bitwa pod Grunwaldem 1410:
Kim jestem? Jestem cieniem. Co tu robię? Wymierzam sprawiedliwość.
Wszystko zaczęło się już w XI wieku kiedy to powstał zakon krzyżacki. Był to osobny zakon nie był powiązany z templariuszami. Lecz i tak był sterowany, przez kogo?... templariuszy. My asasyni walczymy z nimi od niepamiętnych czasów. Ale przejdźmy do konkretów Krzyżacy przybyli do polski w 1226 roku na zaproszenie Konrada Mazowieckiego i od tamtej chwili powoli podbijali kraj polski… Wystarczy tej historii mamy 1410 roku a ja z moimi pobratymcami szykujemy się do bitwy. Mój mistrz uczył mnie że kiedyś do tego dojdzie. Asasyni zaproponowali Władysławowi Jagielle swoją pomoc ale będziemy walczyć w swój sposób. Przystał na nasze warunki i zaczęliśmy szykować się do bitwy, trenowaliśmy bez wytchnienia, planowaliśmy i podesłaliśmy kilka pomysłów królowi polskiemu. Polacy zorganizowali więcej wojsk i szykowaliśmy się do bitwy. 15 lipca 1410 zaczęła się bitwa pod Grunwaldem Polacy stali w cieniu pod drzewami był to nasz pomysł natomiast Krzyżacy w palącym słońcu. My natomiast ukryliśmy się w lesie i ruszyliśmy w odpowiednim momencie. Bitwa rozpoczęła się… byliśmy jak cień niezauważalni atakowaliśmy raz z razem i znikaliśmy. Była to moja największa bitwa… ale moim największym celem był Ulrich von Jungingen mistrz krzyżacki a tak naprawdę templariusz… ponoć zginą z rąk Mszczuja ze Skrzynna. Kto tak naprawdę go zabił?.. ja, dostał moją strzałą prosto w serce, dlaczego o tym nie wiecie? Strzeliłem z 200 metrów z ukryci byłem cieniem…Mszczuj go dobił i został uznany za tego który zabił Ulricha, lecz to byłem ja... Zwyciężyliśmy ale templariusze nadal istnieją tak jak i my Asasyni.
Puki istniejemy będziemy walczyć, może o nas nie słyszałeś, nie widziałeś, ale my jesteśmy bliżej nisz wam się zdaje.

Ma najdroższa Adrianno.
Obawiam się, że może to być mój ostatni list, list pożegnalny. Mój Aniele, możliwe że po raz ostatni mogę wyznać Ci moją nieśmiertelną miłość jaką i Ty mnie obdarowałaś. Przez tyle lat, odkąd czarne loki delikatnie zakrywały Twe zarumienione, młodzieńcze lico. Czuję prze to zobowiązany być do wyjaśnienia Ci okoliczności płaczu mego serca. Zaczynając od początku, 1789 roku, zakon otrzymał informację od króla, Stanisława Poniatowskiego plany wyzbycia się władzy templariuszy w kraju. Przez wcześniejsze przysługi króla, zakon zgodził się pomóc jednocześnie korzystając z możliwości wyzbycia się wrogów. Podczas obrad Sejmu podjęto decyzję i rozpowszechniono przeświadczenie o konieczności przeprowadzenia reformy ustrojowej, aby odtrącić Templariuszy od władzy. Adrianno, to wszystko dla Was. Powołano Deputację, która wskazywała kierunek republikański. Templariusze kryjący się pod postaciami posłów przeciągali jednak dyskusję, dyskretnie chcąc odtrącić reformę. Adrianno, byłem świadkiem. Następnie dowiedziałem się, że bracia moi dotarli do odpowiednich osób i przez metody o których nie może myśleć Twoja anielska główka zdołali doprowadzić do decyzji o przeprowadzeniu wyboru nowych posłów. Królowi pomóc mieli ukryci Asasyni - Hugon Kołłątaj, Stanisław Małachowski oraz Ignacy Potocki. Dodatkowo sam król wybrał do pomocy również swojego sekretarza i lektora - Scipiona Piattolima. Projekt, moja Adrianno, przygotowano już w marcu 1791. Nie przedstawili go jednak, ponieważ templariusze poczęliby dyskusje i do reform by nie doszło. Król więc, pod ochroną mych braci poczęli prace poza sejmem, by pominąć procedury i głosowania wiedząc jakby się to skończyło. Korzystając więc ze świąt i nieobecności templariuszańskich postów oraz agitując posłów przyjaznych reformie wprowadzono projekt pod obrady. Aby przyczynić się do wprowadzenia ustawy ja, Edward Armiński, musiałem Adrianno, dokonać rzeczy których za największe bogactwa nie mógłbym Ci nigdy wyjawić. Nie śmiem nawet prosić o Twoje wybaczenie, lecz pamiętaj, że dla kraju Polskiego musiałem to wykonać. Termin posiedzenia przesunięto z 5 na 3 maja. Rozpoczęto je depeszami od posłów zagranicznych związanych z zakonem, które sugerowały reformy i ustanowienie "dobrego rządu". Jednakże, Adrianno, jeden z templariuszy - Jan Suchorzewski był osobą, która najbardziej wyrażała swoją przeciwność ustawie. Widząc przewagę asasynów postanawia sterroryzować zgromadzonych grożąc zabiciem swojego syna. Jednak Stanisław Kublicki, osoba bliska zakonowi, powstrzymuje jego rękę z nożem. Wiem, że planuje wyrok jego powieszenia, a także odebrania wszelkich dóbr. Pamiętam Adrianno, jak wezwano zebranych do głosowania, a następnie 5 maja na posiedzeniu sejmu zalegalizowano ustawę. Tego samego dnia asasin Marszałek Małachowski oblatował Konstytucje w grodzie warszawskim. Teraz, Adrianno, już wiesz. Poczułem się do odpowiedzialności opowiedzenia Ci o wszystkim, jak zakon przyczynił się do odbudowy Polski. Jednakże czuję, że mnie dorwą i dopadną, za moje czyny. Lecz wiem, że Ty, Adrianno...

Otwierasz oczy. Czujesz jak ostre światło niesamowicie pali. Sprawdzasz w dół swojego Animusa, a tam młody informatyk błądzi między kablami. Przewracasz oczy.

18 lipca 1898 Zakradłem się nocą, do ich rezydencji. Nie wiedzieć czemu, zawsze napotkam kogoś kto staje mi na drodze. Pozbyłem się wroga i ukryłem jego ciało w najbliższych krzakach. Zacząłem się wspinać po ścianach rezydencji. Wszedłem właśnie na balkon gdy usłyszałem rozmowę. Wiedziałem, że jeśli chcę ocalić honor mojej rodziny, wyrównać rachunki. - Nie możemy! - To nie ty będziesz decydowała! - słysząc ten głos już wiedziałem co miałem robić. Mój największy wróg był na wyciągnięcie ręki. Wystarczyło pozbyć się go i jego żony i moja sprawa byłaby rozwiązana. - Już mówiłam tego nikt nie dostanie! - Musimy to przekazać Asasynom. Co jeśli Templariusze, posiądą tą wiedzę wcześniej. - A co jeśli ktoś z Asasynów, użyje te go do własnych celów? - Wiesz dobrze że jeśli nie podzielę się informacjami z moim bractwem, mogę zginąć. - Wiem, ale jeśli nasze badania trafią w niepowołane ręce... - Przemyśl to i tak nie ma wyjścia. - Dobrze zastanowię się jutro, teraz idę spać. - Dobranoc. W tym momencie, już wiedziałem co należy zrobić. Najpierw muszę zabić Pierre’a Curie, a potem wykraść wyniki badań. Drzwi od pokoju zatrzasnęły się i mój największy wróg został sam. Wszedłem do pokoju, przez balkon. Ruszyłem od razu do przodu i zaatakowałem Perre’a. Złapałem go od tyłu i zacząłem dusić, lecz zdołał się wyrwać. Złapałem za wazon, leżący na stole i trafiłem nim prosto, w jego głowę. Myślałem że zemdlał, lecz on nagle się zerwał i w błyskawicznym tempie, przyłożył mi nóż do szyi. Zapytał mnie: - Kim ty jesteś!? – Nie odpowiedziałem mu, ale poczułem jak nóż wbija mi się coraz mocniej w moją szyję. - Powtarzam, kim jesteś? – Nie mogłem wytrzymać bólu, więc powiedziałem mu prawdę. - Germain, mówi ci coś to nazwisko? - Coś ty za jeden? – Musiałem mu powiedzieć. - Jetem jego przodkiem. - Więc jesteś moim wrogiem, Anno Dorian był moim przodkiem. - Anno Dorian zabił Francisa Germaina, a teraz ja przybyłem cię zabić. - Na razie, to ja mogę pozbyć się ciebie. – Myślisz, że przybyłem tu sam. – Uśmiech na mojej twarzy prawie zdradził kłamstwo, ale się powstrzymałem. – Uwolnij mnie. - Cóż z tego, skoro i tak zginę? – Wiedziałem że mój przeciwnik uwierzył w to, że przybyłem z innymi członkami zakonu. – Uwolnij mnie, a nie zginiesz. – Wolę walczyć. – Wiem, że niedługo zostaniesz sławnym chemikiem, szkoda że nie będziesz się mógł nacieszyć z odkrycia Polonu. – Co dokładniej mam zrobić? – Wiedziałem już, że zasiałem ziarnko niepewności i teraz trzeba tylko czekać, na stosowną sytuację. – Templariusze chcą waszych wyników badań. Wiedzą, że odkryliście kolejny pierwiastek, ale chcą wiedzieć wszystko z wyprzedzeniem. – Nie! – krzyknął. Była to moja ostatnia szansa. Koniec ostrza odchylił się lekko od mojej szyi. Odepchnąłem przeciwnika, który poleciał na regał z książkami. Miał on już ruszyć do ataku, gdy zdałem sobie sprawę, że go nie pokonam i jedyną szansą jest ucieczka. Wybiegłem na balkon, wiedząc że nie wykonałem zadania, ale wolałem przeżyć. Byłem już w ogrodzie. Krzyknąłem jeszcze: - I tak Cię kiedyś znajdę, a wtedy nic Cię nie uchroni przed śmiercią. Biegłem co sił w nogach, aż zostawiłem mojego największego wroga daleko za sobą, wiem że ponownie zhańbiłem mój ród, ale strach zwyciężył. Kiedyś i tak zabiję Perre'a

Zamach na Gabriela Narutowicza
Policjantka Alicja zawsze odznaczała się wzorową postawą na służbie. Była jednak młoda i mało doświadczona Nareszcie miała okazję sprawdzić się w prawdziwej akcji. Wraz z oficerem Marcinem miała zabezpieczać wizytę nowowybranego prezydenta Gabriela Narutowicza podczas otwarcia Salonu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. Sam Narutowicz zajmował w zakonie templariuszy wysoką pozycję i został osobiście oddelegowany przez Wielkiego Mistrza do zajmowania tak ważnego stanowiska. Ala szybko przekonała się, że chcąc zajść w pracy wysoko musi należeć do Zakonu - osób sprawujących rzeczywistą władzę w państwie. Akcja zabezpieczenia wizyty notabla stanowiła wielką szansę. Tym bardziej, że wraz z Marcinem rozpracowali szyfr ich odwiecznego wroga – assassynów. Dowiedzieli się, że to właśnie dzisiaj assassyni planują wielką akcję. Zajęli stanowiska i obserwowali salę, w której znajdował się prezydent.
A: Jak myślisz, pojawią się dzisiaj? Może się pomyliliśmy?
M: No co ty… pojawią, pojawią. Nie po to ślęczałem nad tym szyfrem nocami żeby się teraz mylić.
Czas mijał i wszystko przebiegało zadziwiająco spokojnie. Aż w końcu usłyszeli odgłosy zamieszania przy wejściu
A: Słyszałeś? Coś się tam dzieje. Trzeba to sprawdzić
M: Pójdę zobaczyć a ty pilnuj prezydenta
Ala obserwowała salę ze swojej pozycji. Po chwili usłyszała za sobą cichy szelest. Zanim się odwróciła poczuła lufę pistoletu przyciśniętą do skroni.
Męski głos: A teraz stój spokojnie bo cię rozwalę!
Po chwili usłyszała strzały w głębi sali. W tym samym momencie szmatka nasączona chloroformem zatkała jej usta.
Alę obudził ból głowy. Powoli docierało do niej to co się stało. Próbowała wstać, ale była przywiązana do krzesła. Miała opaskę na oczach jednak domyśliła się, że jest w piwnicy. Wyczuwała czyjąś obecność, słyszała równy oddech.
A: Co ze mną zrobicie?
(cisza)
Po chwili usłyszała kroki i trzaskanie drzwi. Jakiś czas później męskie ręce zdjęły jej opaskę z oczu. Przed nią ukazał się przystojny mężczyzna w ciemnych okularach, dziwnie znajomy
A: To ty…?
Był to jej dawny przyjaciel z dzieciństwa Dawid
D: Później porozmawiamy, nie ma czasu
Gestem nakazał jej ciszę. Wyjrzał za drzwi i po chwili wrócił. Zarzucił ją sobie na plecy. Tak rozpoczęła się próba wydostania z kryjówki. Dawid musiał poruszać się ostrożnie i cicho. Jego szkolenie mu w tym pomagało, jednak za przeciwników miał swoich braci, którzy przeszli takie samo szkolenie. Niestety z dodatkowym obciążeniem nie było mu łatwo. W końcu wydostali się na zewnątrz
A: Po wszystkim liczę na długą rozmowę
D: Czarująca jak zawsze. No dobra, teraz biegiem
Dawid otworzył drzwi i pobiegł w kierunku krzaków. Nagle usłyszeli za sobą krzyki i wystrzały. Kiedy dotarli pod osłonę liści Dawid przystanął i rozwiązał Alę. Zdjął okulary i spojrzał policjantce w oczy
D: Niedługo dane nam było cieszyć się swoim towarzystwem. Biegnij przed siebie. Znajdę cię
A: Obyś tym razem nie zniknął na 10 lat. Jeśli nie dotrzymasz słowa, to ja cię znajdę i wypatroszę.
Kolejne wystrzały nie pozwoliły się długo namyślać dziewczynie, pędem ruszyła przed siebie. Nie widziała czy Dawid biegnie za nią, miała tylko nadzieję, że tak. Kiedy nie słyszała już żadnych odgłosów w końcu odważyła się spojrzeć za siebie. Mężczyzny nie było… Dotarła do drogi i szła sama nie wiedziała jak długo. Dotarła na posterunek i zdała raport i wskazała, gdzie może się znajdować kryjówka assassynów. Niestety po przyjeździe na miejsce policjanci znaleźli tylko pusty budynek. Po Dawidzie nie było śladu. Do czasu…

-

14 grudnia

Rozkaz Wielkiego Mistrza brzmiał prosto - zabij Narutowicza, ale czy taki był? Była to jedna z tych misji z których nigdy się nie wraca. Trzeba poświęcić wszystko w imię wyższego dobra. W imię Ojca Zrozumienia.
Gdy usłyszałem to żądanie, świat jakby stanął w miejscu. Misja samobójcza dla jednego z lepszych templariuszy? Brzmiało jak obłęd. Kto ofiaruje gońca, gdy miast tego może poświęcić zwykłego piona? Zamarłem w bezruchu i nierozumiejącymi oczami spojrzałem na Mistrza.
-Misja samobójcza? - Spytałem mimo to, że już znałem odpowiedź.
Wielki Mistrz kiwnął głową.
-Jutro wyślę kogoś do ciebie, żeby przekazał ci niezbędne informacje – przywódca podrapał się po brodzie. - Trzeba zakończyć ten cyrk raz na zawsze.
Sztywno zgiąłem się w ukłonie.
-Niech nas prowadzi Ojciec Zrozumienia – pozdrowiłem go, po czym wyszedłem.
15 grudnia
Zgodnie z wczorajszą zapowiedzią, w południe do moich drzwi zawitał młody mężczyzna, informując mnie, że zjawił się na życzenie Wielkiego Mistrza. Wpuściłem go i wysłuchałem co miał mi do przekazania. Wytyczne były proste: publicznie zabić kukłę asasynów, prezydenta, na otwarciu Zachęty, przy użyciu przekazanego przez młodzieńca rewolweru, a następnie nikogo więcej nie zabijając – dać się złapać i zażyczyć dla siebie kary śmierci.

16 grudnia

Spokojnie wpatrywałem się w tłumy otaczających Narutowicza. Wzrokiem szukałem ukrytych pośród dziesiątków ludzi skrytobójców. Zauważyłem kilka postaci czujnie przyglądających się prezydentowi. Sam mimowolnie podążyłem oczyma ku obiektowi ich zainteresowania. Narutowicz nie pasował na swoje stanowisko, nawet jeśli był chroniony przez asasynów. Za dużo było w nim ufności do innych. Sądząc po jego zachowaniu śmiem twierdzić, że czuł się bezpiecznie w otoczeniu tylu ludzi. Podchodził kolejno do malarzy organizujących wystawę i witał ich z uśmiechem. Nagle z tłumu wyłoniły się dwie osoby, kobieta i mężczyzna. Podeszli do Narutowicza i serdecznie podali sobie ręce. Przymrużyłem oczy, próbując ocenić czy należą do bractwa. Chwilę rozmawiali, a później prezydent delikatnie się kłaniając, pożegnał się z nimi. Już czas, poczułem i zacząłem zbliżać się do ofiary. Gdy Narutowicz znalazł się w zasięgu strzału, prędko wyciągnąłem broń zza pasa i kilkakrotnie nacisnąłem spust. Wkoło wybuchła panika. Postrzelony spojrzał na mnie ze zdziwieniem, po czym powoli opadł na ziemię. Cały świat jakby zwolnił. Widziałem kilka postaci biegnących prosto na mnie. „Nikogo więcej nie zabijając – dać się złapać”. Już miałem się poddać, gdy nagle ktoś szarpnął mnie za ramię i wskutek czego wytrącił mi rewolwer z ręki.
-Mam mordercę! - Krzyknął tuż nad moim uchem i zacisnął uchwyt. - Niczego nie próbuj – ostrzegł.
-Proszę się o to nie martwić – odparłem spokojnie i z lekkim uśmiechem spojrzałem na stojącego parę metrów ode mnie skrytobójcę. - Poddaję się.

Dzień egzekucji

Nie żałuję tego, że zabiłem prezydenta. Mogę nawet powiedzieć, iż cieszę się, że mogłem zrobić coś jeszcze dla zakonu. Żywię nadzieję, że moja ofiara nie poszła na marne, templariusze wykorzystają sytuację i znów zapanują nad Polską, tak jak to było dotychczas i liczę, że będzie zawsze.
I niech cię prowadzi Ojciec Zrozumienia, Drogi Czytelniku.

Do Johna Talbot'a

W pergamin któren teraz w prawicy trzymasz i z błogosławieństwa Ewy w zdrowiu czytasz, wsiąkł nie jedynie inkaust ciemny, a również fetor cuchnący setek ciał ducha pozbawionych. Śród nich, z agonią niemożebną na gębie wyrzeźbioną, leży sam von Jungingen. Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego i, o czym niewielu wiedzę posiada, Wielki Mistrz Zakonu Templariuszy. Leży tam z gardłem rozoranym, a jucha z niego wściekle buchająca moją to szatę spryskała. Niechaj mars konfuzji i zdumienia z Twego czoła zniknie. Pewien żem jego drugiej tożsamości i honorem za prawdziwość tego gotów ręczyć jestem.

W 154 lata od upadku Twierdzy Zarania Alah Amut, dziedzictwo La-Ahada nadal nieprzerwanym pozostaje. Wiktoria to doniosła, radości wielkiej godna. Euforii dopełnia pojęcie, iż trudem syzyfowym i nakładem istnień wielu Braci, pierwszy raz od stulecia niemalże, kiedyż to de Molay dekretem Filipa IV na stosie sczezł, a templariusze niczym szczury strachem zdjęte do podziemia zeszli i w konfidencji działać jęli, zdołaliśmy ichniego Mistrza wytropić i do śmierci doprowadzić.

W matczynej mej ziemi odpór templarskim psubratom dajemy silny, atoli knowania ich bezecnych emisariuszy i jad przezeń sączony w uszy szlachty europejskiej, wpływy ich zwiększyły niepomiernie. Ich bezdenna rządza i zachłanność, fałszywym całunem religijności okryte, doprowadziły do insurekcyi księcia Witolda na żmudzkich włościach mu przynależących. W sukurs poszedł mu brat, miłościwie nam panujący Król Władysław. Wszyscyśmy świadomi byli, że rychło bitwa nastanie i przygotowań doń pora nadeszła. Przypadkiem jeno na jednym z gościńców szpiega w przebraniu weneckiego merchanta przechwyciliśmy. Spytki zaciśnięty jęzor w mig mu rozwiązały. Wtedyśmy dowiedzieli się kim po prawdzie jest von Jungingen. Brat mój Zawisza, wiadomość ową wnet do naszego Władcy przekazał i rozkaz otrzymał by Urlich, niezależnie od batalii wyniku, pobitewnego jutrzenki blasku nie zaznał.

Eter na polu boju gęsty był od przedbitewnej ekstazy, która nawet wątłych i małej wiary ludzi, walecznością wypełnia. Patrzyłem to wszystko z gaiku skryty w kniejach zacienionych, czekając na ważki moment, który zarutko miał nadejść. Z południa objawieniem ferwor bitewny rozszalał się diabelnie. Z piątym dzwonem bitwy trwania, krzyżackie zastępy widmo śmierci swej jasno ujrzały i w rozsypkę poszły. Wtem ukazał się arcywróg nasz. Czmychnięcia próby się chwytał w świty otoczeniu. W wojenną kipiel żem się rzucił, mieczem tnąc konia jego. Ogier z impetem się zwalił na glebę ubitą stóp tysiącami, łamiąc jeźdźca nogę. Dwóch rycerzy go broniących położyły sztylety w ich lica rzucone. Resztę w pył rozbiła ariergarda księcia Witolda ścigająca umykający tabor krzyżacki. Pozostałżem z wrogiem sam. Czas spowolniał krzynę, wzrok mój zmatowiał i wyostrzył się, jako ostrze wysuwające się z mego karwasza. Mistrz pełzał niby robak za nogę kurczowo się łapiąc. Pardonu jednakowoż nie błagał. Z konsternującą mnie godnością przyjmował mój dar, gdym jego szyję na pół dzielił.

Pomnij, żem zgodnie z Kredo, na peany i zaszczyty nie łasy, przeto gloria za Mistrza głowę, na Mszczuja ze Skrzynna spłynęła, który truchło na pobojowisku odnalazł.

Raduj się zatem wspólnie ze mną póki triumf świeży.

Jan Farurej

Poranek pachniał krwią. Grudniowe powietrze wpadające przez otwarte okno nie przynosiło ukojenia. Dla Eligiusza Niewiadomskiego było lepkie i duszące. Tak jak dwadzieścia lat temu, gdy rosyjski klawisz obijał mu młotkiem dłonie na warszawskim Pawiaku. Eligiusz myślał wtedy, że już nigdy nie namaluje obrazu. Ale dłonie ocalały. Może nigdy nie były tak sprawne jak teraz, gdy siedząc na skraju łózka, ściskał w ręku pistolet. Małą, hiszpańską, dziesięciostrzałową Cebrę. Malarz przyłożył na chwilę zimną stal do twarzy, licząc, że zgasi płomienie, które zalewały jego policzki. Ale wewnętrznego ognia już nic nie mogło stłumić.
***
Do Zachęty dotarł o 11.30.
- Dyrektor Niewiadomski, wydział malarstwa i rzeźby w Ministerstwie Kultury i Sztuki – powiedział beznamiętnie, wręczając strażnikowi zaproszenie.
- Oczywiście, panie dyrektorze. – strażnik cofnął się o krok – Publiczność zbiera się w westybulu.
- Prezydent dotarł? – spytał od niechcenia Eligiusz.
- Jest na spotkaniu z kardynałem Kakowskim. Ma nas odwiedzić za pół godziny.
- Poczekamy – odparł malarz powoli krocząc w stronę schodów.
***
Wchodząc na górną galerię Niewiadomski czuł na sobie spojrzenia pracowników Zachęty. Darzono go tu mieszanymi uczuciami. Uwielbiano za studia portretowe. Kochano za broszury o propagowaniu sztuki. Nienawidzono za teksty polityczne.
Na całym świecie rozumiał Eligiusza Niewiadomskiego tylko Giacomo. Włoski doradca wojskowy, którego malarz spotkał w czasie ofensywy bolszewickiej. Niewiadomski prosił o przeniesienie z kontrwywiadu do piechoty, zaskakując Włocha.
- Chcesz walczyć jako szeregowiec?
- Mój syn będzie na froncie. – odparł malarz – Wcześniej odrzucono mój wniosek ze względu na wiek. Mam 51 lat. – dodał – Ale teraz to się nie liczy. Teraz potrzebny jest każdy żołnierz.
Włoch musiał się fascynować nietypowym artystą, który łączył antyrosyjskość z nacjonalizmem.
- Nawet nie wiesz, jak bardzo jesteś potrzebny – powiedział Włoch poklepując go po plecach.
***
W całej galerii tylko „Szron” Teodora Ziomka przykuł uwagę Eligiusza. Białe płotno, przedstawiające cień drzewa na śnieżnych zaspach. Niewiadomskiemu wydawało się, że obraz aż iskrzy od bieli, a jego chłód przynosił dziwną ulgę.
Nagle poczuł na plecach poczuł czyjąś rękę. Pociągnęła go do tyłu.
- Tutaj. – powiedział głos z wyraźnym włoskim akcentem – W tym miejscu. Ale ty się od obrazu odsuń.
Niewiadomski nie zdołał odpowiedzieć. W gwarze rozmów usłyszał głos Gabriela Narutowicza.
- Pozwoli pan sobie pogratulować panie prezydencie. – mówiła po francusku jakaś kobieta.
- Chyba raczej złożyć kondolencje. – odparł uśmiechnięty Narutowicz.
O godzinie 12:12 prezydent Rzeczypospolitej Polskiej stanął przed obrazem Teodora Ziomka. Wpatrywał się w „Szron”, kiedy jego pleców dosięgły cztery kule wystrzelone z hiszpańskiego pistoletu. Upadając, prezydent Narutowicz wyciągnął rękę w stronę płótna, jak gdyby miało ono go uratować.
Goście galerii rzucili się do ucieczki. Eligiusz Niewiadomski złożył broń, krzycząc, że nie będzie strzelać. Jego głos utonął w hałasie. Na malarza skoczył jeden z adiutantów prezydenta. Pomógł mu wicedyrektor Zachęty. Obydwaj wykręcili ręce Niewiadomskiemu.
- Gdzie lekarz? – krzyczał jeden ze strażników – Zróbcie dostęp do prezydenta! – dodał zdejmując ze ściany płótno.
***
Ręce Giacomo Baguttianiego operowały z największą precyzją. Skalpelem i rozpuszczalnikiem. Już niemal połowa obrazu odsłoniła swą pierwotną barwę.
- Szron... Shroud... Całun. – mruknął.

Zbudził mnie jakiś dziwny dźwięk. W zasadzie nie dziwny, był znajomy, ale zupełnie niepasujący do snu, który ów czas miałem. Moment później poczułem chłód stalowego ostrza na szyi. Ciemność była absolutna, w nozdrza uderzyła kwaśna woń spoconego ciała.

"Jasny gwint! Dałem się podejść jak rekrut" – to nie była podbudowująca myśl. Ze zmęczenia nie ustaliłem systemu wart, w efekcie wszyscy spaliśmy jak knury. Jednak nie było czasu na samokrytykę. Błyskawicznym ruchem złapałem za nadgarstek zbója, jednocześnie uderzając kolanem w jego krocze. Postać jęknęła, po czym z głuchym hukiem zwaliła się na drewniane deski.

W ułamku sekundy zerwali się moi żołnierze, usłyszałem kroki na schodach, a po chwili pojawił się karczmarz z kagankiem, którego światło nieco rozświetliło mrok.

Żołdacy wiedzieli co robić. Rzucili się na śmierdzącego draba, rozpoczynając "taniec powitaniec", standardowy dla tej sytuacji. Po chwili przybysz cały był posiniaczony i jakby taki pokurczony, ze dwa razy mniejszy. Z doświadczenia wiedziałem, że to był jeno początek. Żołnierze wywlekli pechowca przed karczmę, przywiązali do solidnego krzesła i jęli oblewać zimną wodą. A trzeba wam wiedzieć, że to dopiero początki wiosny były.

- Gadaj, ktoś ty?! – krzyknąłem jak tylko związany odzyskał przytomność – popatrzył na mnie błędnymi wzrokiem. Mimo tego z oczu można było wyczytać nienawiść.

Solidne uderzenie pięścią sprawiło, że z ust bandyty potoczyła się krew.

- Posłuchaj mnie dobrze – ponownie zwróciłem się do naszej ofiary – Podejrzewam, że twoja obecność tutaj nie jest przypadkowa. Zdradź nazwiska twoich mocodawców, a zapewnię ci szybką śmierć. W przeciwnym razie, w ciągu najbliższych kilku godzin, zamienię cię w strzęp człowieka. Uwierz mi, mam w tym doświadczenie – żołnierze popatrzyli na siebie znacząco, mrucząc coś pod nosem.
- Dla takich jak ja, dla takich którzy zawiedli, jest tylko jedno wyjście i jest nim śmierć – spuścił głowę na pierś i zamarł w bezruchu.
- Zdradzisz wszystko, jakem pułkownik Jogaila! - ryknąłem wściekle – Przywiązać go do siodła! - krzyknąłem do żołnierzy.

Dwóch żołnierzy rzuciło się na więźnia i jęli zawiązywać sznur wokół jego nadgarstków. Ten moment wykorzystał zbój, i uderzył jednego z nich w gardło. Żołnierz jęknął, zesztywniał, po czym runął, jak długi, w błoto zmieszane z końskimi ekskrementami. Z nieosłanianej dłużej rany trysnęła krew. Żołdak charczał, nie było wątpliwości, że to agonia. Wyciągnąłem pistolet i wypaliłem, celując w kark więźnia, który właśnie wskakiwał na konia. Pocisk trafił w łopatkę, bandyta zwalił się pod końskie kopyta. W ułamku sekundy byłem przy nim. Zza kontusza wyciągnąłem zwój z tekstem Prawa konstytucyjnego, nad którym dzień wcześniej zakończył prace kanonik Kołłątaj. Złapałem za szyję bandytę, zacisnąłem palce. Patrzyłem w wytrzeszczone z przerażenia oczy.

- Tego chcesz?! - nie poznawałem swojego głosu – zwój rzuciłem jednemu z żołnierzy, a sam zdjąłem kontusz i owinąłem ofierze wokół szyi. Po krótkiej szamotaninie sprawa była załatwiona. Nasza misja dotarcia do Króla, mogła być kontynuowana.

Po zabójstwie mojego żołnierza, zorientowałem się z kim mam do czynienia i jakiego rodzaju bronią dysponuje. Zrozumiałem, że z tego zabójcy niczego nie wyciągnę. Spotykałem się z tym już wcześniej, kilkukrotnie wychodząc cało z podobnych opresji. Wyszkolenie oraz wieloletnie doświadczenie procentowało, a przynależność do Zakonu Świątyni dodatkowo wzmacniała moją motywację. Jeszcze wiele przede mną.

W Polsce od dawna sytuacja nie była dobra, po nieudolnych rządach Augusta II Mocnego i Augusta III kraj stanowił łatwy łup dla sąsiadów. Do 1763 nie doszedł do skutku żaden sejm, zerwano ich aż trzynaście. Kiedy w 1764 roku rządy objął nieprzychylny zachowaniu szlachty Stanisław August Poniatowski nie zdziwiła mnie jego prośba o pomoc. Plany reform króla były ciekawe, ale czasy nie sprzyjały radykalnym zmianom, jednak w 1773 roku szlachta Rzeczpospolitej ratyfikując traktat rozbiorowy zachowała się niczym wąż kąsający własny ogon, dlatego uznałem, że czas przejść do czynów. Wyruszyłem do Petersburga i wkradłem się w łaski Sophie, oficjalnie znanej jako Katarzyna II Wielka i przekonałem ją, że samo pragnienie czegoś nie daje jeszcze prawa by po to sięgać. Nie, nie zostałem jej faworytem, ale umiejętnie wykorzystałem wiedzę, że kobieta dowartościowana i umiejętnie adorowana jest skłonniejsza do ustępstw i kompromisów. Spędziłem tam wiele lat w duchu bylem martwy, ale musiałem dokończyć to, czego się podjąłem. Wiosną 1791 roku wróciłem do Polski, w tym czasie trwał Sejm Czteroletni. 3 maja tego roku po burzliwych obradach udało się uchwalić Konstytucję, która wprowadzała trójpodział władzy, zlikwidowała konfederacje i liberum veto w Sejmie, a także ograniczała prawa polityczne szlachty. Odbyło się to w drodze zamachu a ja byłem jego prekursorem. Doradziłam włodarzom by nie zapoznawali wcześniej posłów z tekstem ustawy i zadbałem by posłowie i przywódcy stronnictwa hetmańskiego nie zdążyli na czas wrócić do Warszawy z wielkanocnej przerwy świątecznej. Uchwała została przegłosowana w obecności jedynie 1/3 posłów. Niestety, sukces w Warszawie kosztował mnie utratę wpływów w Rosji, co w kwietniu 1792 zostało wykorzystane przez Stanisława Potockiego i Seweryna Rzewuskiego i ich popleczników. Konfederacja Targowicka stała się faktem, doszło do wojny a nierównomierne rozłożenie sił spowodowało, że Stanisław August został zmuszony do przystąpienia do niej, co stało się 24 lipca 1792 roku. W 1794 roku większość czołowych przywódców targowicy została skazana na śmierć i powieszonych, a pozostałymi zająłem się osobiście. Niektórzy zaginęli w niewyjaśnionych okolicznościach, inni dożyli swych dni, ale to tylko część prawdy. I choć zwycięstwo okazało się pyrrusowe, bo II rozbiór Polski stał się faktem, to jednak nikt nie zaprzeczy, że 3 maja 1791 narodziła się Rzeczpospolita Polska. Czy było warto? My nie działamy by zbierać podziękowania.

W Polsce od dawna sytuacja nie była dobra, po nieudolnych rządach Augusta II Mocnego i Augusta III kraj stanowił łatwy łup dla sąsiadów. Do 1763 nie doszedł do skutku żaden sejm, zerwano ich aż trzynaście. Kiedy w 1764 roku rządy objął nieprzychylny zachowaniu szlachty Stanisław August Poniatowski nie zdziwiła mnie jego prośba o pomoc. Plany reform króla były ciekawe, ale czasy nie sprzyjały radykalnym zmianom, jednak w 1773 roku szlachta Rzeczpospolitej ratyfikując traktat rozbiorowy zachowała się niczym wąż kąsający własny ogon, dlatego uznałem, że czas przejść do czynów. Wyruszyłem do Petersburga i wkradłem się w łaski Sophie, oficjalnie znanej jako Katarzyna II Wielka i przekonałem ją, że samo pragnienie czegoś nie daje jeszcze prawa by po to sięgać. Nie, nie zostałem jej faworytem, ale umiejętnie wykorzystałem wiedzę, że kobieta dowartościowana i umiejętnie adorowana jest skłonniejsza do ustępstw i kompromisów. Spędziłem tam wiele lat w duchu bylem martwy, ale musiałem dokończyć to, czego się podjąłem. Wiosną 1791 roku wróciłem do Polski, w tym czasie trwał Sejm Czteroletni. 3 maja tego roku po burzliwych obradach udało się uchwalić Konstytucję, która wprowadzała trójpodział władzy, zlikwidowała konfederacje i liberum veto w Sejmie, a także ograniczała prawa polityczne szlachty. Odbyło się to w drodze zamachu a ja byłem jego prekursorem. Doradziłam włodarzom by nie zapoznawali wcześniej posłów z tekstem ustawy i zadbałem by posłowie i przywódcy stronnictwa hetmańskiego nie zdążyli na czas wrócić do Warszawy z wielkanocnej przerwy świątecznej. Uchwała została przegłosowana w obecności jedynie 1/3 posłów. Niestety, sukces w Warszawie kosztował mnie utratę wpływów w Rosji, co w kwietniu 1792 zostało wykorzystane przez Stanisława Potockiego i Seweryna Rzewuskiego i ich popleczników. Konfederacja Targowicka stała się faktem, doszło do wojny a nierównomierne rozłożenie sił spowodowało, że Stanisław August został zmuszony do przystąpienia do niej, co stało się 24 lipca 1792 roku. W 1794 roku większość czołowych przywódców targowicy została skazana na śmierć i powieszonych, a pozostałymi zająłem się osobiście. Niektórzy zaginęli w niewyjaśnionych okolicznościach, inni dożyli swych dni, ale to tylko część prawdy. I choć zwycięstwo okazało się pyrrusowe, bo II rozbiór Polski stał się faktem, to jednak nikt nie zaprzeczy, że 3 maja 1791 narodziła się Rzeczpospolita Polska. Czy było warto? My nie działamy by zbierać podziękowania.

Poszukiwania i walki ustały.
Nie był to jednak zwiastun pokoju, wręcz przeciwnie był to czas przegrupowania Bractwa.
Zostaliśmy wysłani w najróżniejsze części Starego Kontynentu.

Z cienia mieliśmy zdobyć informację umożliwiające zlokalizowanie szkatuły.
A ja - Anis, zawiodłem.

Ciekawość towarzysząca ludziom nauki nie raz utrudniła mi misję jaka została mi przydzielona.
Kobieta naukowiec wraz ze swym towarzyszem życia. Obserwowałem ich od zimy. Wiedziałem doskonale kto jest moim celem - Pierre Curie. Charakterystyczny krzyż Templariuszy towarzyszył mu prawdopodobnie od narodzin. Wyszedł jak to uczony na spotkanie z innymi naukowcami. Tym razem jednak wziął ze sobą znacznie większy pakunek. To nie były tylko dokumenty, szkatuła odbiła od siebie wiosenne promienie słońca.
Sprawiał wrażenie przerażonego dziecka, które wie, że zrobiło coś złego.
Nie traciłem celu z pola widzenia. Debatowali o szkatule. Curie wychodząc ze spotkania dalej wydawał się spanikowany. Podejżliwie obłąkanym wzrokiem spoglądał na mijanych mieszkńców Paryża. Ruszyłem wślad za nim wąskimi uliczkami. Mijani bezdomni prosili o pomoc każdego napotkanego człowieka. Pierre zaczął uciekać. Wszcząłem pościg. Zauważył mnie jak tylko wybiegł na jedną z głównych dróg. Przykre, że przed swoją śmiercią ostatnie co zobaczył to moja osoba i kopyta koni. 19 kwietnia szanowany naukowiec zmarł. Przy zmarłym zebrała się grupa gapiów ze strachem i ciekawością spoglądali w uliczkę z której wybiegł naukowiec. Doglądając sytuację z dachu jednego z budynków dostrzegłem mężczyzn uciekających ze szkatułą. Charakterystyczne krzyże, identyczne jak u zmarłego. Wiedzieli, że jesteśmy w Paryżu.
Wojna zacznie się od nowa...

Po szkatule zniknął ślad, a poszukiwania nie przynosiły żadnych rezultatów. Ja tymczasem kierując się intuicją po 5 latach postanowiłem odwiedzić sławną Kobietę, która była juz znana jako noblistka. Najbardziej utknął mi w pamięci koniec naszej rozmowy, dzięki czemu odzyskałem nadzieję.

(...)

-Pani Mario, została Pani podwójną noblistką, jest Pani szanowana przez uczonych, którzy wcześniej nie akceptowali Pani jako naukowca. Odkrycie Radu i Polonu zmieni świat nauki
-Zmieni, ale to nie koniec badań mój nowy studencie, jest jeszcze wiele pytań na które nie ma odpowiedzi.
-Pracuje Pani nad czymś nowym? Promieniowanie?
-Rodzina. Historie rodzinne mają najwięcej informacji dzięki którym możemy zmienić przyszłość. Mój mąż w dniu kiedy odszedł był zafascynowany pamiątką z mego domu rodzinnego.
-Zafascynowany? Odnalazła Pani tę pamiątkę?
-Jej promieniowanie...nie nie odnalazła się. Jednak jestem przekonana, że jest w drodze do domu.
-do Polski?
-Tak, do Polski.

Będąc jeszcze młody byłem zagubiony, nie potrafiłem określić kim chcę być w przyszłości. Próbując odnaleźć moje własne miejsce na ziemi postanowiłem wybrać się w długą podróż. Zwiedziłem wiele miast i poznałem ogromną ilość osób. Wielu z nich starało się wpłynąć na mnie i mój światopogląd. Słyszałem już wcześniej o Asasynach i Templariuszach, lecz nie miałem pojęcia jak wielkie znaczenie na losy świata ma ich konflikt. Będąc w Budzie pewna osoba uratowała mi życie broniąc mnie przed stadem wilków. Jego ruchy były płynne i niezwykle skuteczne. Powiedział mi, że jest Asasynem i poszukuje uczniów. Dlaczego o tym mówię? Otóż rozmawiając z nim i zgłębiając wiedzę na temat konfliktu Templariuszy z Asasynami postanowiłem dołączyć do zakonu skrytobójców. Nie wszystko z światopoglądu Asasynów mi się podobało, jednak uznałem że nie mogę stać bezczynnie patrząc na to co się dzieje i wybrać właściwą stronę. Przeszedłem trening z moim mistrzem, nauczyłem posługiwać się ukrytym ostrzem oraz łukiem. Cechą charakterystyczną węgierskich asasynów jest noszenie skór zwierzęcych, niczym nordyccy berserkerzy. Po treningu w Budzie postanowiłem powrócić do Polski, gdzie podobno miało dojść do wojny z Krzyżakami. Zaoferowałem swoje usługi Władysławowi Jagielle, a on od razu wysłał mnie na teren wroga. Moje zadania były dość proste - napaść na konwój, podpalić zbrojownie, pozyskiwać informacje. Dowiedziałem się, że Krzyżacy wiedzą o ofensywnych planach Korony i nie zamierzają się temu jedynie przyglądać, więc o wszystkim poinformowałem króla Władysława, wysyłając mu wiadomość gołębiem pocztowym. W końcu wojska stanęły twarzą w twarz. Miejscem walki został Grunwald. Król dał mi wolną rękę jeśli chodzi o działanie, dlatego postanowiłem z początku obserwować sytuację i interweniować dopiero w odpowiednim momencie. Wpierw lekka jazda litewska oraz tatarska zaatakowała piechotę krzyżacką, dzięki czemu krzyżacka artyleria przestała stanowić dla nas zagrożenie. Byłem pod wrażeniem ich celności strzelania z łuku konno, musiałbym wiele lat trenować by osiągnąć ich poziom. Później doszło do wielkiego starcia obu ciężkich kawalerii. Czułem się dość głupio stojąc i patrząc na to wszystko, jednak działałem sam więc nie mogłem się rzucić w wir walki. W pewnym momencie zauważyłem, że wojska krzyżackie powoli słabną, wtedy postanowiłem zakraść się na tyły wroga i zabić samego Ulrich von Jungingena. Wbiłem mu ostrze prosto w serce, a on zdołał ostatkami sił krzyknąć "niech żyje zakon!". Wtedy jego straż przyboczna rzuciła się na mnie, uniemożliwiając przekazanie królowi informacji o śmierci wodza rywali. Na szczęście całe zdarzenie zauważył Mszczuj ze Skrzynna i prędko poinformował króla o wszystkim. Ja starłem się z gwardią Ulryka, gdzie odniosłem poważne rany. Ostatecznie pokonaliśmy wojska krzyżackie, które uciekły aż do twierdzy w Malborku. Niestety, król Władysław nie posiadał odpowiedniego sprzętu oblężniczego, a ja sam nie mogłem wspiąć się na mur twierdzy ze względu na odniesione rany. Po dość długim czasie postanowiliśmy się wycofać. Nazywam się Bogumił z Małobądza, a to była historia moich potyczek z Krzyżakami.

Pape Clément!… Chevalier Guillaume!… Roi Philippe!… Avant un an, je vous cite ŕ paraître au tribunal de Dieu pour y recevoir votre juste jugement!

              Po ponad wieku, odkąd Wielki Mistrz Jaques de Molay wypowiedział te słowa, Zakon nigdy jeszcze nie był tak potężny. Wejście pośród cienie tylko umacniało Rycerzy Świątyni, którzy nigdy nie zapomnieli i nie wybaczyli tym, co w tak barbarzyński sposób wbili im nóż w plecy.

              Piękna, kara klacz zajechała przed rycerski namiot, stojący na jednym z mazurskich wzgórz.
- Lordzie Seneszalu! Wielki Mistrz pragnie cię pozdrowić i życzyć ci powodzenia w nadchodzącym starciu!
- Rad jestem to słyszeć, Bracie-Kapelanie. Non nobis Domine, non nobis, sed nomini Tuo da gloriam. - Mężczyzna wyszedł z namiotu w stronę przybysza, unosząc dłonie w geście pozdrowienia.
          Jeździec, zsiadłszy z wierzchowca, podszedł do witającego go rozmówcy i skłonił się nisko.
- Non nobis, Królu Władysławie…

              Niedaleko miejsca spotkania jeden z królewskich przybocznych przechadzał się, patrolując stok wzgórza. Nagle coś przykuło jego uwagę. Coś, co wydawało się nietypowe wśród zarośli.
              Kiedy podszedł bliżej, aby się temu przyjrzeć, ktoś pociągnął go do przodu, nadziewając na stalową klingę. Zimne ostrze przeszyło jego ciało na wylot.
- Krzyżak! – wykrzyczał jeden z giermków, który przyglądał się całej sytuacji.
Z gęstwiny wyłonił się mężczyzna w czarnym kapturze i białej tunice z krzyżem. Dopadł młodzieńca i kontrując uderzenie jego sztyletu, zadał mu śmiertelny cios w samo serce.
              W całym obozie rozległ się alarm. Rycerze, jeden za drugim, chwytali za miecze, a w okolicy było słychać  okrzyki: „Krzyżak!”, „Asasyn!”.
              Skrytobójca wszedł na stojącą nieopodal beczkę i przeskoczył nad dwoma mężczyznami, próbującymi go pochwycić.
              Nie oglądając się za siebie, pobiegł w stronę króla.
              Władysław dobył miecza i sparował silne uderzenie oponenta. Kapelan także chwycił swoją broń, lecz w tym momencie poczuł przeszywający ból w plecach, po czym osunął się na ziemię bez tchu.
Asasyn wyciągnął ostrze ze zwłok templariusza i ruszył na pomoc towarzyszowi. Ten wykorzystał chwilową dezorientację monarchy, tnąc go w ramię. Przypłacił to jednak własnym życiem, gdyż odsłonił się na tyle, aby król bez większych przeszkód przeszył go mieczem.
              Drugi ze skrytobójców rzucił się na Władysława, zwalając go z nóg i już miał zadać śmiertelny cios, gdy jeden z rycerzy wbił miecz w jego bok.
              Monarcha powalił krzyżaka na łopatki i zaczął okładać pięściami, krzycząc w szale:
- Już niedługo będziecie przeklinać dzień, w którym Siegfried von Feuchtwangen postanowił zdradzić Templariuszy! Nas! – Uspokoiwszy się, odszedł od zmasakrowanego oblicza asasyna i spojrzał na otaczających go ludzi. Rycerze wydawali się być pełni podziwu, jednak reszta otaczających go dostojników była przerażona.
              Władysław, uciskając ranę na ramieniu, nakazał jednemu z gwardzistów, aby ten wziął miecze należące do skrytobójców, po czym skinieniem przywołał sługę do siebie:
- Mieczów ci u nas dostatek, ale i te przyjmuję jako wróżbę zwycięstwa, którą mi sam Bóg przez wasze ręce zsyła. A pole bitwy On także wyznaczy. Do którego sprawiedliwości ninie się odwołuję, skargę na moją krzywdę i waszą nieprawość a pychę zanosząc – amen.
              Następnie spojrzał się na zgromadzonych:
- Zapamiętaliście?!

Na szczęście rżenie koni, z pobliskiego pastwiska zagłuszyło łoskot upadającego ciała. Ale Wilski był zły – nie tak miało być. Głodówka, wszy i wilgoć zbaraskiej twierdzy sprawiły, że siły go opuściły i szybkości brakowało. Umierający gwardzista zabulgotał jeszcze, wyprężył się i znieruchomiał na ziemi. Wilski przykrył go troskliwie, przygotowanym zawczasu kocem z trawy. Wytężył resztki sił. Wzrok mówił mu że Chan nie patrzy, rozciął więc ścianę namiotu.

Islam Girej II drzemał wpółleżąc na poduszkach. Jedną rękę wciąż trzymał w misce pełnej fig. Zbytkowe tkaniny wokół zaściełały wyplute pestki. Zwyczaje, nawyki. Chan odprawił niedawno swoją nałożnicę i zapragnął się zdrzemnąć w samotności. Jak to zwykle czynił.
– Najpierw rajski odłamek – pomyślał Wilski – to on jest najważniejszy. Od razu poznał złotą i srebrną nitkę lśniącą bardziej niż w innych przepysznych tkaninach sułtańskiego namiotu. Płaszcz Henocha. Ten sam który, był w Arce Przymierza. Wyrwany Isu...
Nagle zaczęło dziać się mnóstwo rzeczy. Do środka wpadli gwardziści, Wilski złapał płaszcz, rzucił za siebie bombę dymną, po czym wypadł na zewnątrz i ruszył między namioty.
Grzmotnęło. Podniosła się wrzawa. Wilski podwinął brzeg któregoś namiotu i rzucił petardę zapalającą. Kozacy i Tatarzy biegali jeszcze bezładnie ale już dowódcy skrzykiwali ich. Z tyłu gardłowym głosem Agał-bej, dowódca gwardii wydawał komendy. Naraz znowu wybuchł tumult. To czerń zbudzona w środku nocy, niekiełznana, bez dyscypliny, bojąc się ataku Polaków zaczęła uciekać. Na to czekał tylko Wilski.

Jeszcze klika susów i znalazł się rzut kamieniem od ostatniej linii straży otaczającej obóz.

Włożył rękę do tobołka, lecz zamiast bomby złapał i wyciągnął róg płaszcza. Zamarł - sukna nie było, jakby ktoś je udarł. Ręki też nie widział - tylko tobołek i trawę .
– Więc tym jesteś – wymruczał – w samą porę objawia mi się twoja moc.
Wilski owinął się i stwierdziwszy, że spod spodu tkanina jest niemal przezroczysta, ruszył pomiędzy strażnikami, w stronę zagajnika. Już mijał pierwsze drzewa zostawiając za sobą krzyki i gdy z boku

– Tu cię mam złodzieju. – Agał-bej uśmiechał się. – Nie uciekniesz mi tak łatwo, płaszcz zostaje ze mną.

Wilski poczuł słabość. To że Agał-bej jest templariuszem wiedział. Tego, że również ma wzrok, już nie.

Templariusz zaczął obchodzić go od prawej po czym doskoczył i ciął w dłoń. Podmuch stalowego ostrza musnął skórę Wilskiego. Agał-bej nie dał mu chwili i złożył się ósemką z góry. Wilski przyjął na trzecią cześć długości ostrza od głowni licząc. Odbił i błyskawicznie ciął w skroń, lecz głowy Agał-beja już tam nie było. „Za wolny jestem, umrę” – pomyślał Wilski i postawił wszystko na jedną kartę. Zbił ostrze, zmylił, że celuje w głowę po to tylko by zamiast cięcia na pierś, szybkiego niczym kobra, które Agał-bej odgadł, zbić szablę i wbić się pod nieosłonięty bok ostrzem asassyna. Prosto w pachę. W tętnicę
Wilski odskoczył, wycofał się. Agał-bej rzucił się do przodu ale zwiotczał i opadł na kolano. Wypuścił szable, usiłując dłońmi zatamować buchającą krew. Pomiędzy drzewami zamajaczyły sylwetki Tatarów. Wilski błyskawicznie owinął się płaszczem i ruszył pędem w stronę polskich pozycji.

– Nic z tego wam nie przyjdzie – wychrypiał Agał-bej Jak nie tą to inną rękę położymy na tym kraju. – Zakrztusił się. – Nie wszyscy są nasi, choć i tak jakby nasi byli... Jarema, Ossoliński... tylko władza i siła...
Wilski biegł i uśmiechał się, ściskając brzegi płaszcza. I nie siła go pchała do przodu, bo słaby był i nie nakaz władzy żadnej Tylko pragnienie wolności.

Tak wiele zapomniano. Jeszcze więcej zapomnimy. Nieprzyjemna myśl ukłuła go w spieczony letnim słońcem kark, niczym zbłądzona pod kołnierzem osa, szukająca ucieczki.
Czas spędzony w erfurtckiej fraterni klasztornej, czas naznaczony zbieraniem doświadczenia i nauk niemieckich bernardynów miał zapewnić mu coś więcej, niż tylko ślepe machanie mieczem na rozkaz seniora. Coś więcej, niż dźwiganie na barkach ciążącej inwestytury. Coś więcej, niż osamotnioną, choć honorową śmierć na polu bitwy.
Opuszek palca potarł gładką fakturę leżącego we wnętrzu sekretarzyku papieru. Mężczyzna nachylił się lekko nad papierzyskiem, mrużąc oczy; szukał skaz, wad, pretekstów, by zacząć pisać od nowa. Nie wiadomo, czy fakt, że ich nie znalazł, napełnił go zmartwieniem, czy ulgą; lekko wydęta dolna warga nie zdradzała wiele. Spoczął na oparciu skrzypiącego, krzesła i odsunął zapisany arkusz daleko od siebie, w głąb sekretarzyku, tak, że niemal stykał się ze drewnianą ścianą mebla.
„Bóg ich, czy diabeł złączył”, nie wiedział. I wiedzieć nie chciał. Był jednak pewien, że gdy ją ujrzał, tam w zakurzonej, śmierdzącej potem i fekaliami mieścinie, wszystko inne obumarło, pozostawiając ją. W samym centrum uwagi, na samym szczycie jego kłębowiska myśli. Myśli, które, wyznając przed Panem, wstydziłby się. Cała, śmierdząca polskim plebsem wiocha, mogłaby wokół niego spłonąć, a on nie strzepałby nawet popiołu z połyskujących ogniem naramienników. Sapnął gwałtownie.
Przełożeni mówili, że będzie ich trzech. Trzech gońców assasynów. I że jeden z nich, grzesznych kurierów, cieniokrążców, niósł będzie pogański artefakt. Dar od dawnych bogów. Starożytny i potężny. Na tyle potężny, że zaogniany od lat konflikt, opłacało się przekuć na odwracającą uwagę bitwę-maskaradę. Przełożeni nie napomnieli, że gońcem może być niewiasta. Pokój wciąż nią pachnął. Słowiańską łąką, dębem rozpinającym swe gałęzie nad pagórkiem.
Sprawozdanie zdawało się wić, jak rozeźlony wąż. Świece, jakby na złość umożliwiały odczytanie jego treści.

Rok Pański 1410
Znamienity Wielki Mistrzu,
Teraz, gdy echa wojny powoli przemijają, a bitewny kurz stopniowo opada, kryjąc sobą krew i ciała, pragnę z przykrością was powiadomić o jakże nieszczęśliwym zakończeniu misji, jaką w swej łaskawości uraczyłeś mi powierzyć. Gońcem był grzech o kobiecej twarzy i koniu podążającym teraz bez spoczynku w głąb Księstwa zwycięskiego Kiejstutowicza, gdzie nasze perspektywy są równie zamglone, co poranki na tym przeklętym kawałku Europy.
Niewiasta, niby bagienna wiedźma omotała mnie najpierw zauroczeniem, ale w miarę upływu czasu to zaczęło mijać, a ja zacząłem podejrzewać. I gdy ja z wpół wyciągniętą prawicą po ujawniony przez gońca artefakt, ta użyła sztuczki podłej, nieczystej. Mikstury szatańskiej, by stępić mój umysł i osłabić ciało. Zanim jednak ta zaczęła działać, moje oczy spoczęły przez chwilę na ów przedmiocie, który naszemu bractwu jest tak drogi. Wyryta w drewnie czterotwarz, każda morda w innym kierunku zwrócona, zapewne inny zabobon reprezentująca. Identyfikacja ta nie była nad siły trudna, gdyż całą izbę zalał jakby czar, energia bałwochwalcza. Przed oczami malowały się wizje, których nigdym nie widział. (…)
Czas spędzony w klasztorze zapewnił mu, nie tylko piśmienność. Okupione krwawicą ojca szkolenie sprawiło, że doskonale wiedział, co się wydarzy po tej porażce.
Powiadali, że Wielki Mistrz, czytając sprawozdanie, mruczał nieustannie: „Taki młody, taki obiecujący. Takka szkoda.”

„Mamy gości Mości Panowie!” – rzekł dnia 10 lipca 1649 roku Ojciec Królów Jeremi Wiśniowiecki do swych pobratymców, którzy zwali go również Młotem na Kozaków. Na Zbaraż nacierała Kilkudziesięciotysięczna armia wojsk kozackich, tatarskich oraz chłopskich na czele których stał Mistrz Zakonu Templariuszy, zdrajca i buntownik - Bohdan Chmielnicki oraz zmanipulowany przez niego chan Islam III Girej. Nim do oblężenia w ogóle doszło agenci zakonu zdając sobie sprawę z siły oporu, jaką mogą napotkać postanowili zdestabilizować obrońców Zbaraża od wewnątrz poprzez opóźnianie dostaw żywności i amunicji, wypędzanie zwierząt oraz zatruwanie wody. Mimo rozpaczliwej i heroicznej postawy obrońców ich siły topniały w szybkim tempie, głównie z powodu głodu, chorób oraz ograniczonej ilości amunicji. W samym Zbarażu jedynym przedstawicielem Zakonu Asasynów był osobnik, którego do dziś uważa się za jednego z najbardziej zdziwaczałych i wzbudzający największe kontrowersje w całej jego historii. Jan Onufry Zagłoba niewątpliwie nie był przykładem cnót zakonu Asasynów, zaś od skrytobójczych misji wolał alkoholowo-filozoficzne dysputy. Niemniej lojalności oraz trzeźwości myśli, która zawsze szła w parze z nietrzeźwością umysłu niejeden mógłby mu pozazdrościć. To on był głównym pomysłodawcą, by przekonać chana Islama III Girej iż dalsze oblężenie wcale nie leży w jego interesie oraz za jego słowami posłańcy argumentowali u Króla Jana II Kazimierza konieczność natychmiastowej odsieczy. I choć te działania nie były w żadnym razie spektakularne, to nie można odmówić im skuteczności. Zagłoba faktycznie miał kluczowe znaczenie dla zawartej ugody, która sama w sobie nie zadowalała żadnej ze stron (Jak się później okazało pod tym względem historia tych ziem jeszcze nie raz miała się powtórzyć). W ten sposób powstrzymano inwazję tatarską w głąb kraju oraz w pewnym stopniu stłumiono powstanie kozackie, zaś zadowolony z siebie Zagłoba mógł się za to spokojnie napić. Cóż… jaki kraj, tacy Asasyni.

- Zapamiętasz?
Aram chwycił kawałek papieru, z naszkicowaną nań węglem facjatą mężczyzny. Była to dość łagodna, na swój sposób nieco chłopięca twarz, którą zdobiły wielkie oczy. Przebiegł wzrokiem po narysowanej podobiźnie, po czym zgniótł w dłoni trzymany arkusz i upuścił go do ogniska.
- Znajdziesz go? - zakapturzony osobnik zadał kolejne pytanie. Odpowiedź na poprzednie pytanie najwidoczniej go usatysfakcjonowała.
Aram skinął głową.
- Doskonale – tym razem to nieznajomy pokiwał głową – zatem wiesz co robić.
Owszem, wiedział. Dlatego obrócił się na pięcie, niemal od razu po usłyszeniu tych słów i zanurzył się w ciemności, która wgryzała się w kopułę światła, jaką tworzyło wokół siebie ognisko.
- Uważaj na Templariuszy… - Aram usłyszał jeszcze ostatnie słowa za swoimi plecami.
Wiedział, że musi na nich uważać. Jeden z wojowniczych zakonów osiadł na tutejszych ziemiach już dawno temu i przez długi czas sprawiał Polakom rozliczne problemy. A zlikwidowanie oficjalnych struktur państwa krzyżackiego wcale nie musiało oznaczać, że ich tajne służby przestały kiedykolwiek zupełnie funkcjonować. To była ostatnia rzecz, o jaką można było podejrzewać Templariuszy.

*****

Tadeusz nałożył na głowę perukę i przejrzał się w lustrze.
- Hugo – zawołał do mężczyzny siedzącego na sofie, w tym samym pomieszczeniu – wszystko gotowe?
- Tak, zebranie zwołane – odrzekł mu – myślę, że czas zacząć.

*****
Pałac Radziwiłów był prostą, choć estetyczną budowlą. Jej płaskie ściany, tu i ówdzie przyozdobione skromnymi reliefami, nie dawały zbyt wielu szans na wspinaczkę. Być może dlatego, żaden z żołnierzy stojących na straży nawet nie pomyślał, by spojrzeć na dach, po którym przemykały cienie. Wśród nich Aram.

Pierwszy cień padł martwy bez najmniejszego szelestu. Sztylet asasyna przebił mu tchawicę błyskawicznym ruchem, nawet nie zdążył dobyć z siebie żadnego jęku bólu czy rozpaczy. Drugi cień padł chwilę później, z aortą przeciętą w poprzek od nadzwyczaj ostrej klingi handżaru. Trzeci cień spostrzegł, że coś jest nie tak. Lecz nim zdążył zaragować, chwycił się za rozpłataną szyję, próbując zatamować krwawienie. Był już jednak praktycznie martwy.

Później były jeszcze trzy cienie. Umarły szybko.

Następny cień, jaki spotkał, leżał już martwy. Jednak nie z jego dłoni...

- To już wszyscy - Aram usłyszał za sobą obcy głos. Obrócił się i, o zgrozo, w cieniu stojącym nieopodal rozpoznał Templariusza - spokojnie, asasynie. Jestem tu w tym samym celu, co ty. Ochronić go...

Spojrzeli na drzwi balkonowe, na które mieli z dachu idealny widok. Nikłe światło kaganków oświetlało dwie postacie, które właśnie stały przy balustradzie.

- Spisali już tę swoją konstytucję - odezwał się nagle Templariusz - jutro ją ogłoszą. A później wybuchnie wojna z moskalami - wskazał na leżące martwe cienie - i z prusakami. O to wam chodziło? Tak jak i nam...

Aram zrozumiał. Choć nie rozumiał wielkiej polityki.

Cień Templariusza zniknął w mroku nocy.

Kamień pono wytrawić jest trudno. Ale paryski bruk krew chłonie lepiej niż jedwabna materia. Jucha wsiąka w niego szybciej niż w rękaw, którym otarto obity nos. Wżera się w niego prędko, znaczy go nieubłaganie, przybija na nim swój straszny stempel i barwi go z łatwością, z jaką nie farbuje się nawet niewieściej sukmany. Czerwi szkarłat z czasem jednak blaknie; krew rozlana na brukach – przeciwnie – czernieje. Jest lepka, ciężka i pachnie żelazem. Śmiercią, do której zlatują się muchy i przypełza robactwo. Za grosz w niej wzniosłości. Stężała krew ludzka tożsama jest ze zwierzęcą. Nie dostrzeżesz różnicy.

Pod datą 19 kwietnia 1906 roku na paryski krew również bryznęła krew. Upadł wtedy, trącony wozem niebacznego furmana, Pierre Curie. Nad mężczyzną szybko uczyniło się zbiegowisko; przekupki rzuciły tobołki, dzieci – ciekawe zakazanych widoków – wyrywały się rodzicom. Nawet damy, w woalach i pod parasolkami, obracały się na ten widok z zainteresowaniem. W oddali ujadał pies, na trotuarze rżały przestraszone konie, które odprzęgnięto już od nieszczęsnego wozu. Z Pierre’a Curie uchodziło zaś życie.

Ktoś nagle zaczął się przeciskać przez spory tłumek. Napięte ekscytacją ciała rozstępowały się, ulegały kuksańcom, które – prąc przed siebie z nadludzką siłą – ktoś rozdzielał na prawo i lewo, na oślep, w amoku. Z ciżby wyłonił się Paul Langevine, przyjaciel Marii, jej totumfacki, ale i wcale utalentowany fizyk. Langevine, zdjęty przerażeniem, mimowolnie przypadł do ciała Pierre’a. Niesiony niejasnym impulsem jedną dłonią chwycił go za rękę; drugą położył mu pod głowę, palce wplatając we włosy. Curie uniósł na niego swe oczy. Jeszcze pełgało w nich życie. Wycedził:

– Paul, to oni zrobili. – Powietrze nabierał z trudem, mozolnie, jakby wtaczał pod górę ciężki głaz.
– Pierre, przyjacielu, co ty mówisz? Jacy oni? – do Langevine’a widomie nie docierało to, co usłyszał.
– Ty wiesz. Zrozumiesz. Będziesz musiał zająć się Marią. Ja jej już nie ochronię.
– Leż i nie gadaj, bo pleciesz. Bywało, żeś się, bratku, z gorszych rzeczy wylizywał. Zaraz przybędzie pomoc – Paul sam w te słowa nie wierzył. Curie leżał na ziemi bezwładnie; wóz furmana cisnął nim jak lalką, którą daje się dziecku. Jedno z jego żeber sterczało z kamizelki, bieląc się bezwstydnie. Langevine mówił tak, bo wypadało. Czuł, że Curie nie dożyje przyjazdu sanitariuszy. – Leż, spokojnie, leż. Jeszcze mi się będzie Maria na ciebie skarżyć.

Ale Curie nie przeżył. Potrącenie okazało się śmiertelne. Pierre – człowiek, który lata temu rozpostarł nad Marią ochronny parasol – tym razem uległ knowaniom wroga, dla którego takie zabójstwo było najniższą ceną, jaką mógł zapłacić za dostęp do sekretów genialnej Polki. Wypadek nie był dziełem przypadku, ale zwieńczeniem dawno już zawiązanej intrygi.

Ale Langevine o tym jeszcze nie wiedział. Dopiero osobiste śledztwo pozwoliło mu odkryć prawdę. Niejawne fakty zaczęły mu się z wolna ukazywać z całą ostrością. Pierre był templariuszem, który od dawna już zapewniał Marii bezpieczeństwo. Był przy niej, gdy ta dokonywała największych odkryć – przede wszystkim po to, by dać odpór asasynom czyhającym na jej tajemnice. Gdyby nie on, nie byłoby ani lipca, ani grudnia 1898 r.

Teraz to Langevine miał się stać protektorem Marii Curie-Skłodowskiej.

Głupcy, ambitni głupcy. Naprawdę sądzą, że służą słusznej sprawie. Tymczasem ten ich bezprzedmiotowy spór szerzy tylko chaos. Mogli ustąpić, wszak wielokrotnie już dawaliśmy im szansę na porozumienie. Ale nie! W końcu racja musi być po ich stronie i jest dla nich bez znaczenia gdzie rzeczywiście się ona znajduje. Ściągają więc posiłki, gromadzą zaciężnych i wzywają sojuszników, by wesprzeć własne oddziały w decydującym starciu. Siły obu państw zdają się być wyrównane, nic więc dziwnego, że wątpią w możliwość samodzielnego zwycięstwa. Tym niemniej, dowodzi to tylko tego, iż należy zmienić dotychczasową strategię. Wszakże brak prawdziwej wiary w słuszność własnych działań i możliwości to największe zagrożenie dla powodzenia naszej misji – coś, na co nie możemy pozwolić.

Tak więc dobrze, pomożemy im. Dostarczymy najemników, pomożemy uzgodnić korzystne przymierza, użyczymy doświadczenia naszych dowódców. Niech idą w bój, niech zapłacą daninę krwi tej ziemi, której spokój zakłócają krnąbrnością i pychą. Koniec końców, wynik tego starcia nie ma znaczenia. Którakolwiek strona odniesie zwycięstwo, to jedynie drobny epizod w procesie realizacji naszej wizji. Trwały pokój osiągniemy wszak dopiero wtedy, gdy stracą powód - lub możliwość - dalszej walki.

Ruszajcie więc, bracia. Fryderyku, od kilkunastu już lat służysz radą kolejnym Wielkim Mistrzom. Rób to dalej. Pamiętaj tylko, jaki przyświeca nam cel – musisz wyrwać Zakon z łona Kościoła. Wtedy i tylko wtedy zakonnicy stracą główny pretekst do podboju jak też przede wszystkim opiekuna, która do tej pory pozwala im utrzymać się na powierzchni zdarzeń bez względu na gwałtowność jego nurtu. Ty zaś, Wacławie, zadbaj o to, by młody Władysław nie zapomniał tego co już od lat mu wpajasz. Przygotuj też własnych następców, którzy podtrzymają Koronę w jej dążeniu do objęcia zwierzchnictwa nad mnichami.

Może nie dziś ani jutro, ale doczekamy dnia, w którym zapanuje spokój na tej ziemi. Idźcie już. I niech Ojciec Zrozumienia was prowadzi.

Pewnego ciepłego letniego wieczoru Bajek postanowił wyjść na dwór, żeby popatrzeć na gwiazdy na pięknym bezchmurnym niebie. W pewnym momęćie Bajek usłyszał że coś obok niego szybko przebiegło. Wrócił więc do domu. Następnego dnia Bajek szedł do sklepu ale nagle usłyszał krzyk, z za rogu wyłonił się chłopak w czarnej bluzie z kapturem założonym na głowę, w jeansach oraz w czarnych butach. Bajek szedł dalej nie oglądając się za siebie i słyszał jak ten chłopak za nim idzie ale nie zwracał na to uwagi, wszedł do sklepu zrobił zakupy i wyszedł. Kiedy wracał, do domu pobiegł do tamtego mejsca z kąd wyszedł tamten chłopak, nagle zobaczył jednego z oficerów leżącego obok wejścia, do jakiejś kryjówki która była zamknięta na klucz, oraz był przywiązany łańcuch. Bajek wrócił do domu następnego dnia przyszedł, do niego list. Bajek go wzią, otworzył go to był list, z zaproszeniem do tamtej kryjówki, przy której leżał tamten oficer. Spotkanie było ustalone na 13.07.2006r. na godzinę 19:20. Bajek poszedł tam i zapukał do drzwi, z za drzwi dobiegały głosy i nagle Bajek usłyszał, jak ktoś podszedł do drzwi. Drzwi otworzył mu tamten chłopak tylko nie miał już bluzy ani jeansów, lecz miał na sobie strój Assasinów Bajek wiedział, kto, to, są, Assasinowie, ponieważ Bajka dziadek był Assasinem. Ten chłopak go wpóścił. Szli długim korytażem, później schodzili dwa metry pod ziemie zakręconymi schodami, wkońcu dotarli. Bajek zobaczył jeszcze dwóch Assasinów, któży rozmawiali, nagle do Bajka podszedł jeden z nich i wręczył mu skrzynię, w której była szata Assasina, jego dziadka. Bajek przypomniał, sobie jego dziadka kiedy ubrany w taką szczatę pomagał ludziom. Powiedzieli mu że od teraz jest jednym, z nich. I od wtedy, zaczęła się cała przygoda Bajka. Bajek pojechał do Egiptu, dla tego, że miał tam misje aby uwolnić z niewoli innych ludzi. Ponieważ zły Faraon uwięził ich w jednej z piramid. Bajek znajdował tam różne skarby. Miał tam również swojego konia. Bajek później, wyruszył w podróż do dżunglii na swoim koniu przemieżył długą drogę i kilka postoi, ale po drodze napotkał małe miasteczko gdzie ostanowil się zatrzymać na kilka dni aby odpocząć zostawił konia w stajni i poszedł wynająć jakiś pokój, ale to miasto wydało mu się znajome, nie wiedział czemu ale znał to miasteczko. Długo jego myślenie nad tym z kąd je zna, nie potrwało długo, ponieważ Bajka dziadek tam umarł jako Assasin. Bajek przyjechał w tedy kiedy było święto trzci jego dziadka za to, że oddał za ich miasteczko życie. Po trzech dniach Bajek wyruszył znów w podróż. W kródce dojechał do dżungli, w dżungli mieli osadę Assasinów ale ona była w srodku dżungli, trzeba było skakać po ljanach, skakać po skałach, wchodzić po pnączach i chodzić po jaskini i wkońcu dotarł Bajek do osady Assasinów więc stał się jednym z nich i tam zamieszkał wtedy mieli święto Assasinów i zebrali się tam wszyscy Asasinowie z całego, świata. Dla Bajka to było nie złe przeżycie i zapamięta je do końca życia Koniec.

Jak dla mnie opowiadanie Wiejskiego Widzącego pozamiatało. Jak wcześniej pisałem- Tryplariusz rządzi.