Forum: Weź udział w konkursie Assassin's Creed Origins i wygraj konsolę XBOX ONE X

15 Lipca 1410 roku. Tego dnia miała zacząć się bitwa pod Grunwaldem z Zakonem Krzyżackim. Król zwoływał swoich żołnierzy i sojuszników. Nasz Mentor, Książe Witold, postanowił do niego dołączyć. Moi bracia szykowali swoje ukryte ostrza i broń. Wcześniej, kiedy wyjeżdżaliśmy, nasz Mentor poprosił mnie na stronę. Zlecił mi ważne zadanie, niemal najważniejsze z naszej działalności: Zabić Wielkiego Mistrza Zakonu Krzyżackiego Ulricha von Jungingena, który był jednocześnie wielkim mistrzem zakonu Templariuszy. Niełatwe zadanie biorąc pod uwagę to, że dowodził całą armią krzyżaków i ich sojuszników. Był straszny upał. Król zasugerował, żebyśmy skryli się w lesie. Mentor powiedział mi, żebym nie wychodził z ukrycia, dopóki nie przybędzie Wielki mistrz zakonu. Jedyne co mogłem to strzelać z łuku lub czekać. Król postanowił dowodzić armią ze wzgórza niczym azjatycki wódz. Z oddali widać było nacierające wojska krzyżacko-niemieckie. I zaczęła się bitwa. Najpierw wyruszyła lekka kawaleria litewsko-tatarska z naszym mentorem na czele. Wciąż czekałem. Z bombard wroga udały się tylko dwie strzały. Na szczęście wielu z naszych ludzi nie zginęło. Następnie zaatakowała kawaleria wroga. Patrzyłem, jak nasi ludzie i moi bracia umierali na polu bitwy a ja nic nie mogłem zrobić. Zastanawiałem się, czy nie lepiej wkroczyć na pole bitwy i pomóc mentorowi. Mimo wszystkiego postanowiłem czekać. Tymczasem, naszym nie powodziło się zbyt dobrze. Nasza kawaleria się załamała a Krzyżacy nieomal nie zdobyli wielkiej chorągwi królewskiej. Na szczęście wojska polskie szybko wkroczyły i pomogły lekkiej kawalerii. Po 3 godzinach, wkroczył Wielki mistrz Krzyżacki ze swoimi ludźmi. Teraz nie było odwrotu. Długo trwała podróż do niego, bo prawie każdy chciał się na mnie rzucić. Złamali mój miecz i tarczę. Zostało mi ukryte ostrze, łuk i topór. Bo 20 minutach byłem strasznie zmęczony. Witold dzielnie walczył z krzyżakami podczas gdy Ulrich wydawał się oddalać. Ostatkiem sił, wybiegłem tak szybko jak mogłem, unikałem każdego ciosu aż nie dobiegłem do Mistrza Krzyżackiego. Nagle rzucili się na niego inni żołnierze armii polskiej. To ja dostałem za zadanie zabicia go, nie oni. Jednak wszystko poszło dobrze. Ogłuszyli go a ja strzeliłem z łuku i powaliłem templariusza. Gdy Żołnierze udali się zdobyć obóz krzyżacki, przebiłem ukrytym ostrzem serce Ulricha, by być pewnym jego zgonu. Dokonało się. Wygraliśmy. Przeżegnałem się za moich braci i udałem się do mentora. Książe gratulował mojego sukcesu. Powiedział mi, żebym wrócił do domu widząc moje zmęczenie i z powodu walki i z gorąca. Udałem się do siedziby bractwa w Gnieźnie i czekałem na przybycie Witolda i wiadomości o tym, że Siedziba Templariuszy i Krzyżaków - Malbork- został zdobyty. Mam nadzieję, że templariusze są załamani śmiercią ich mistrza. Tylko nurtowało mnie jedno: Czemu nie wykorzystali rajskiego jabłka którego zdobyli templariusze niedawno czy innego fragmentu edenu. Jakby wszystko było zaplanowane. Jestem jednak pewien, że nic złego się nie stanie.

Ukrywamy się, czekając, nie wiedząc na co. Chodzimy po wystawie, patrząc czy aby na pewno komuś nie puszczą nerwy. Prezydent Gabriel Narutowicz ogląda obrazy, wydaje się nie być spiętym. Dziwne, że ktoś może utrzymać taki spokój kiedy co róg ulicy ktoś chce go zabić. Jesteśmy tu na zlecenie Piłsudskiego, templariusze też tu są. Wszyscy wiemy, że jeśli nie utrzymamy spokoju, to nikt go z nas mieć nie będzie. Łasimy się przy nogach marszałka tylko aby zdobyć jakieś polecenie, tylko aby zdobyć jakieś wpływy. Asasyni i templariusze w jednym pokoju, pilnujący jednej osoby. Zażartość aż czuć w powietrzu. Na wszelki wypadek mamy ostrza, chociaż nie pozwolono nam ich używać. Nasi rywale mają natomiast skrycie ukryte rewolwery pod ubraniem. Prezydent przechodzi dalej, naprawdę nie wie, że tu jesteśmy. Nie chciał ochrony, ale inni wiedzą lepiej co jest dla niego dobre. Nikt nie wygląda tu podejrzanie, przecież to artyści. Malarz Edward Okuń, ambasador angielski z żoną, prezes salonu z wystawą, premier i wiele innych osób. Niektórzy już rozmawiali z prezydentem. Widzę Jana podchodzącego do mnie, ma czerwony krzyż na pasie.
-Co sądzisz ?- pyta
-Sądzę, że dziwnym jest to, że ktoś taki jak ty, mnie o to pyta. Po co to nosisz ? Mamy XX wiek.
-Krzyż ?
-Tak
-Stare przyzwyczajenia, po starszych z zakonu. Jeśli sądzisz, że nie dzieje się tu nic ważnego, to może porozmawiamy ?
-O czym ?
-Na przykład o obrazach.
-Nigdy nie znałem się na sztuce.
-Sztuka, to nie tylko obrazy. Bądźmy szczerzy istnieje wiele rodzajów sztuk, a wy chyba najbardziej znacie się na sztuce zabijania ? Wiesz, zabójstwa z ukrycia, skoki na ofiarę, słyszałem nawet coś o stogach siana.
-Lepiej zamij się pilnowaniem celu- odrzekłem zdenerwowany.
Odszedłem od Jana a, ku mojej stronie w szybkim kroku ruszył Stanisław, przyjaciel z bractwa.
-Nie ma dzisiaj Eligiusza, a tak bardzo prosił o te zadanie- powiedział wściekły – zwykły rekrut, do tak ważnej misji, po powrocie go zleje.
-Przesadzasz, pewnie stchórzył, nie wytrzymał napięcia na ulicach. Wydaje mi się, że go dziś widziałem.
-Co nie zmienia faktu, że mamy dziurę w ochronie.
Stoimy tak przez chwilę obserwując przechodzących ludzi
-Jest malarzem, spodobałoby mu się tutaj – rzekłem
-Zapewne.
Chwila ciszy
-A co sądzisz o...
Strzał, i kolejny, i kolejny. Wydawać się może, że wszystkim nam nagle stanęły serca. Człowiek zaczyna osuwać się na podłogę, wszyscy wiemy, że to prezydent Narutowicz. Rozglądam się, próbuje uspokoić oddech, czuje jak adrenalina buzuje. Po chwili widzę kto jest sprawcą, Eligiusz stoi wyprostowany z rewolwerem celując w postrzelonego Narutowicza. Biegnę, ze mną prezes salonu i jakiś malarz. Łapie sprawcę i go rozbrajam, poddaje się bez oporu.

Później spotykam Eligiusza w celi przed rozprawą. Przyjaciele z bractwa dali mi możliwości rozmowy z nim, miałem także zdobyć informację. Wchodzę i pytam.
-Więc ?
-Kazała mi. Wyciągnie mnie. Naprawdę piękna, Juno. Mówiła mi, że jeśli to zrobię to będę z nią na zawsze, że da mi pieniądze, władzę i wenę. I zrobiłem to, bo się z nią zgadzałem. Ten człowiek powinien już dawno zginąć, był złem dla Rzeczypospolitej.
-Ta „Ona” dała ci coś ?
-Nie, ale wyciągnie mnie z tej celi i będziemy na zawsze szczęśliwi, nie jak wy.
-Nie martw się. Twoją Juno znajdziemy, a ciebie będzie czekać coś innego.
-Co ?
-Rozstrzelanie.

16.12.1922 r.
Dzień po zamachu. Do najwyższego dowództwa zakonu, Paryż.
Zawiedliśmy.
Mógłbym skończyć mój raport już tutaj, jednak pozwólcie Panowie, że wyjaśnię co się stało.
Czasy w których żyjemy są doprawdy zdumiewające, mam wrażenie, że priorytety zakonu uległy zmianie.

Dzisiaj jedynie templariusze mogą powstrzymać chaos przelewający się przez Polskę. Bractwo zdaje się kompletnie zatraciło swoją misję walki z zakonem, na rzecz destabilizacji oraz siania chaosu. Być może jest w tym jakiś większy plan. Nasza rywalizacja przestała być honorowa, nie ma już miejsca na granie w otwarte karty. Szpiegostwo, podstęp, dezinformacja i manipulacja stały się naszymi podstawowymi narzędziami.

Dość jednak moich przemyśleń. Jako komórka zakonu w Polsce mieliśmy doprowadzić ustabilizowania sytuacji politycznej w tym kraju, mieliśmy wprowadzić względny „ład i porządek”.
Cel nie był sprecyzowany, więc postanowiliśmy, że w nadchodzących wyborach prezydenckich doprowadzimy do wyboru Gabriela Narutowicza. Zapytacie, dlaczego on? Od miesięcy wiedzieliśmy, że w Polsce działa bractwo, wiedzieliśmy też, że ma ono na tym terenie dwóch mistrzów. Narutowicz jako jedyny kandydat był bezpartyjny, co dawało nam nadzieję na to, że nie jest powiązany z żadnym obozem asasynów. Do tej pory nasza misja przebiegała nad wyraz pomyślnie, nie byliśmy świadomi w jakim jesteśmy błędzie.

Narutowicz został wybrany z pomocą zakonu, udało nam się nawet zidentyfikować jednego z wcześniej wspomnianych mistrzów bractwa – Józefa Hallera. Przekonani, że asasynów będziemy dalej szukać w kręgu prawicy straciliśmy czujność.
Mimo oficjalnego wyboru Narutowicza na prezydenta sytuacja w Polsce wcale nie uległa poprawie. Kolejne protesty, propaganda środowisk prawicowych i nacjonalistycznych, podburzanie tłumów przez Hallera oddalały nas od sukcesu i upragnionego porządku. W tym momencie skupiliśmy się na dwóch celach: ochronie Gabriela oraz identyfikacji drugiego mistrza bractwa. Po pamiętnym przemówieniu Hallera i Ks. Lutosławskiego 10 grudnia przyjęliśmy, że to Lutosławski jest drugim mistrzem w polskich strukturach sekty asasynów. Dziwiło nas dlaczego ksiądz przystał do sekty wywodzącej się z bliskiego wschodu? założyliśmy jednak, że bractwo zawsze miało konotacje religijne, z drugiej strony kto by podejrzewał duchownego?

Tego samego dnia do Gabriela zgłosił się znany polski malarz Eligiusz Niewiadomski. Zaprosił on prezydenta na otwarcie salonu sztuki w Zachęcie. Była to miła odmiana od ciągłych protestów. Narutowicz potrzebował poczucia akceptacji jego osoby na stanowisku prezydenta. Poprosił mnie abyśmy razem odwiedzili galerię, zrezygnował również z ochrony więc tym bardziej nie mogłem mu odmówić.

16.12.1922 po kilku kurtuazyjnych spotkaniach, wraz z prezydentem, przybyliśmy do Zachęty. Tłumy wiwatowały, trafiliśmy do innej rzeczywistości. Czułem, że jesteśmy blisko akceptacji Narutowicza, elity go kochały. Sytuacja uległa rozluźnieniu, postanowiliśmy poobcować ze sztuką.

Wtedy rozległy się strzały.

Wszystkie trzy były precyzyjnie wycelowane w Gabriela, zbyt precyzyjnie jak na amatora.
Pośród panikującego tłumu zobaczyłem kto strzelał, zamarłem. Moim oczom ukazał się Eligiusz Niewiadomski, malarz, człowiek kultury i sztuki stojący z pistoletem w dłoni.
Byłem w szoku, dopóki nie usłyszałem z jego ust: „ nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone”.

Szpiegostwo, podstęp, dezinformacja i manipulacja. Drugi mistrz bractwa ujawnił się sam.

S. Car

Ich wolność była pewna. Polska wróciła na mapy. Aby ich zniszczyć Armia Czerwona postanowiła przeprowadzić bitwę od której miała zależeć przyszłość świata. Daremnie. Rosjanie nie potrafili przebić się przez tych przeklętych Polaków, sierpnia w 1920 roku w bitwie określanej jako Cud nad Wisłą. Mieliśmy znaczną przewagę liczebną i artyleryjską, lecz dla nich… To nic. Przez tę bitwę nie powiódł się plan przechodu komunizmu na zachód Europy. Przejęlibyśmy Niemcy i Francję tworząc z Rosji mocarstwo godne bogów. Myśleliśmy, że nasza pomoc ze strony Zakonu Templariuszy okaże się pożyteczna. Jednak z Leninem szło się jeszcze jakoś dogadać, nie mówiąc o jego żołnierzach. Bolszewicy nawet między sobą nie mogli się porozumieć. Umowa z caratem polegała na zwycięstwie Rosji nad Polską. Rosjanie otrzymali od nas wsparcie, a w zamian mieliśmy dostać część ziemi dzięki której mieliśmy odbudować Zakon i posługiwać się Rosją jak marionetką. Gdyby nie Polska przejęlibyśmy cały kontynent. Postanowiliśmy się zemścić. Przez lata z Wielkim Mistrzem staraliśmy się biało-czerwonych utopić we krwi. Wiedzieliśmy, że to nie będzie łatwe. Do czasu gdy do władzy doszedł pierwszy prezydent Rzeczpospolitej, Gabriel Narutowicz. Postanowiliśmy go zabić. Zaplanowaliśmy zamach, który miał być karą za przeciwstawienie się nam. Miałem dowodzić całym wydarzeniem. Nadszedł dzień burzy. 16 grudnia 1922 roku wraz z żołnierzami wybraliśmy się do Warszawy. Przebieramy polskie mundury udając Polaków, lecz było to trudne nie znając ich ojczystego języka. Przedarliśmy się na otwarcie wystawy gdzie Narutowicz przeglądał obrazy. Podczas obmyślania dodawaliśmy własne plany zamachu:
-Proponuję podłożyć ładunek wybuchowy i uciec-zaproponował wspólnik.
-Nie-odparłem cicho ze złością
-To musi być ciche zabójstwo. Bez udziału osób trzecich. Zrozumiano?
-Tak jest-odparli wszyscy.
-Do dzieła.
Staliśmy wszyscy podparci ścian udając ochronę. Wszystko szło powoli ze względu na to, że wokół Narutowicza zbierało się dużo arystokratów i artystów chętnych opinii dzieł. Do czasu gdy prezydent postanowił osobiście przejść dalej. To była nasza szansa. Zakradliśmy się powoli, ale dostrzegliśmy dwóch ludzi z zakrytymi przez kaptury twarzami idącymi powoli za nim. Wiedzieliśmy, że byli to Assasyni. Chronili go. Chcieli pokrzyżować nam plan. To bractwo wtyka palce w nie to gniazdo pszczół co trzeba. Szybko ich zneutralizowaliśmy, lecz Narutowicz nas zauważył i zaczął krzyczeć uciekając:
-Pomocy mordercy!
-Zabić go i przynieść chwałę Zakonowi! -wydarłem się.
Po krótkiej gonitwie z ciemnego kąta wyszedł mężczyzna strzelając z rewolweru trzy razy zabijając prezydenta na miejscu. Podeszliśmy do niego i zapytaliśmy:
-Co to miało być? Czemu go zabiłeś?
-Jestem Eligiusz Niewiadomski. Wielki Mistrz przysłał mnie z pomocą, aby Polacy po zabójstwie nie zaczęli węszyć i odkryć prawdę.
-Co masz na myśli przez pomoc? Przecież dalibyśmy radę sami.
-Nie wątpię w to, ale przyznam się do zbrodni. Dla spokoju Zakonu.
-Eligiuszu, nie zapomnimy cię.
Nagle zaczęliśmy słyszeć zbliżające się kroki. Byli to żołnierze, którzy usłyszeli strzały.
-Uciekajcie teraz-odparł Eligiusz.
Po jego słowach uciekliśmy, a on został przy ciele czekając na pojmanie. Przyznał się do morderstwa, ale nie zdradził nasz Zakon podczas rozprawy sądowej 30 grudnia 1922 roku, a miesiąc później 31 stycznia został rozstrzelany. Po tym wydarzeniu mogliśmy dalej planować z Rosją jak zniszczyć Polskę, przejąć Europę i przywrócić Zakonowi jego dawną świetlność.

Spoglądam na gładką taflę wody. Przede mną rozpościera się jezioro. Śmierć, zniszczenie i ból odcisnęły tu swoje piętno… Dryfujące ciała nigdy wcześniej nie wydawały mi się bardziej żywe. Uśmiechają się w wodzie, szczęśliwe, że wszystko się skończyło. Czyżby? W odmętach czerwieni rozpościerają się zhańbione chorągwie. Polska zostanie zabrana i zawiśnie niedługo nad mogiłami bohaterów, strzegąc ich kości… Ale czy ktoś widzi tę drugą? Widniejący na niej symbol już dawno wtopił się w krwistą czerwień, która zalała sprawiedliwą biel – część herbu, część zakonu.
Nieskończoność wołyńskich równin potrafi pobudzić człowieka do rozmyślania nad przeszłością. To miejsce bez pozwolenia wchodzi do serca i wydobywa z niego najmroczniejsze wspomnienia, które przywołane po czasie, wyrządzają jeszcze większy ból. Czasem wydaje mi się, że siedzi tu obok mnie. Asasyn… Tak na niego wołali. Pomyśleć tylko, że mój największy wróg stanie się dla mnie przepustką do wielkiego splendoru, którego sam nie wiem czy udźwignę. Jeżeli przeżyję podróż, pragnę, aby wszyscy Templariusze z Warszawy usłyszeli o tym co się wydarzyło pod Żółtymi Wodami, Korsuniem, Piławcami… A zakończyło tutaj, pod Zbaraską twierdzą.
Od najmłodszych lat byłem szkolony na obrońcę tajemnic i historii zakonu. Wielu przegrywało walkę ze swoimi słabościami i odchodziło, lecz ja, kłaniając się przed wizerunkiem Jakuba de Molay’a wiedziałem po co tu jestem i do czego się zobowiązałem.
Dobrze pamiętam dzień, w którym zostałem wysłany, by tłumić powstanie Chmielnickiego. Miało to być przełomowe wydarzenie w służbie zakonowi. Czas wtajemniczenia i zaparcia się samego siebie. Czas walki dla czerwonych krzyży.
Pod Żółtymi Wodami byłem spokojny. Wiedziałem, że żadna kozacka hołota nie jest w stanie pokonać niezwyciężonej husarii. Niestety Chmielnicki posiadał broń znacznie potężniejszą niż setki uskrzydlonych wojowników. Posiadał cień… Tak go wtedy nazywałem. Zobaczyłem go po raz pierwszy ze wzgórza. Przechodził między buntownikami, którzy jakby go nie zauważali. Z orłem na ramieniu i kapturem na głowie pokonywał kolejne zastępy Polaków. Tak samo pod Korsuniem… Tak samo pod Piławcami…
Zanim przybył pod Zbaraż, jako osobisty ochroniarz Księcia Jeremiego Wiśniowieckiego, który również był Templariuszem, przestudiowałem wiele ksiąg o wszystkich zabójcach, jakich znał świat. Miałem niewiele czasu, lecz znalazłem to, czego szukałem. Znak przypominający literę „A”, taki sam jak na jego czarnym płaszczu. Zrozumiałem, jakie było moje prawdziwe zadanie na kresach. Miałem poznać największego wroga Templariuszy – Zakon Asasynów, skrytobójców, bez których Kosiński, Nalewajka i inni byli miażdżeni przez Rzeczpospolitą, a którzy przynieśli triumfy Chmielnickiemu i Tatarom.
Pod Zbarażem miałem się trzymać blisko Księcia, aby móc go obronić w razie ataku tej chodzącej śmierci. Walki trwały wiele dni. Szala zwycięstwa raz była po naszej, raz po ich stronie. Z początkiem sierpnia ujrzałem go ponownie, przechodzącego przez fortyfikacje jak przez sadzawkę – niewzruszonego, wbijającego ukryte ostrze w plecy kolejnych piechurów. W końcu stanęliśmy twarzą w twarz, zaraz po tym jak pokonał najbliższych mi kompanów. Książe uciekał przerażony, a ja stanąłem do walki… Nie pamiętam jak długo to trwało. Może minutę, może godzinę. Wiem tylko, że była to najcięższa walka w moim życiu. W końcu padł… Jego orzeł latał nad nami, a ja, wyczerpany, usiadłem, uśmiechnąłem się i już wiedziałem… Wiedziałem, że jestem prawdziwym Templariuszem.

Wydarzenie: Uchwalenie Konstytucji 3 maja (3 maja 1791)
Z wykorzystaniem perspektywy posła kaliskiego i jego syna, ówcześnie użytego jako narzędzie protestu.

Sprawy rodzinne.

- Postradali oni zmysły! A to mnie wariatem nazywali, kiedy własnemu synowi byłem gotów w dobrej sprawie gardzisko poderżnąć. W naszej sprawie! Mieszczanin winien słuchać i słowem się nie odzywać! Gdyby nie ci załgani sympatycy Asasynów u władzy, wszystko ułożyłoby się jak zawsze. Podziały od wieków były obecne, to naturalne dla rasy ludzkiej, jaką jesteśmy. Aż dziw bierze, że popełniliśmy tyle nagannych błędów i doprowadziliśmy do czegoś tak prostackiego w swych założeniach. To niewybaczalne. Jakimże zaskoczeniem dla wszystkich było, co spotkało ich później, jak Katarzyna II Wielka opowiedziała się za nami. Mimo to ten sam lud, nad którym panowaliśmy, zdecydował o powieszeniu mnie i pobratymców in effigie. Ino zebrali się wieszcze i Bóg wie co jeszcze… - odchrząknął, muskając twarz swego zabójcy. ,,Te kości policzkowe… Dotykałem tej samej twarzy lata temu, z troską, z delikatnością. Synu. Mój synu! Chodziło o dobro, o nasze wspólne. Nie zrobisz tego ojcu, nie jesteś bez duszy jak reszta tej piekielnej sekty!’’, krzyknął, w międzyczasie jak najdyskretniej stękając z cierpienia.

- Byłeś gotów mnie zabić – rzekł niewzruszony.
- Nie, to nie—

- Powiedziałeś to chwilę temu. I ja sam dobrze pamiętam, widziałem ten obłęd w oczach. Byłeś od tego o krok. No przyznaj… Ganc egal. Właściwy wyrok śmierci dojrzał już resztę z konfederacji. Pozostałeś tylko ty, ostatnia niezałatwiona sprawa. Ojciec. Mój ojciec. Pomyśleć, że miałeś być dla mnie wzorem, kiedy spoufalałeś się z Templariuszami. Lud winien być wolny i takie same prawa posiadać. Waszemu zakonowi zawsze zależało jedynie na wyższości, choćby ludzie z głodu umierali wkoło. Konstytucja była krokiem ku prawdzie, ale nie ostatnim, bractwo nie zaprzestanie. Wciąż nie możemy spać spokojnie, bo wy nie śpicie. Wiadomo jednak, że światu brak stąpających po nim takich potworów służy. Wierzymy, że pokój i równowagę na nim można osiągnąć bez terroru. – widząc ojca próbującego zaczerpnąć powietrza przerwał mu. ,,Nie próbuj. Nie musisz mówić nic więcej. Zrobię to, czego nie odważyłeś się zrobić ze mną na tamtej sali wśród tych wszystkich ludzi. Myślisz, że chłopi stanęliby teraz w twojej obronie? We własnym imieniu wbiliby ci to ostrze za lata przymusu. Wy tchórzliwi ciemięzcy zginęliście od miecza, którym wojowaliście. Czasy prawdziwej niewoli dobiegną końca wraz z rozwiązaniem tego parszywego zakonu.’’

Wkrótce potem niegdysiejszy poseł wyzionął ducha, a syn jego w ostatnim geście ściągnął zmęczone powieki denata w dół zaraz po wyjęciu z ciała sztyletu. Zdrajcy skończeni. I nie powrócą - taką przynajmniej miał nadzieję młody Asasyn rozliczający swoją i ojczyzny przeszłość.

Sytuacja zaczęła się zaostrzać kiedy templariusz Ulreich dowiedział się że bractwo asasynów bardzo zaprzyjaźniło się z Zawiszą Czarnym, który podczas walki na Węgrzech wiedząc co się dzieje w Polsce wraz z paroma ludźmi wracał zawalczyć pod królewskim sztandarem. Zawisza zawsze wspominał na imprezach zorganizowanych przez Króla, kim są asasyni i jak szlachetni oni są. Pochodzili oni z południa Węgier i Włoch. Kiedy Zawisza uratował mistrza szermierki wraz z bratem z rąk złodziei. W ramach rekompensaty zaproponował im nauki u siebie (gdzie wiadomo było że dostanie się do mistrza było niemożliwe). Na samym rozpoczęciu praktyk młody Zawisza poznał chłopca imieniem Claudio. Claudio był starszy od młodzieńca z Polski dużo wyższy, umięśniony i wydawać by się mogło że nie szuka przyjaźni. Jego determinacja i wkład jaki poświęcał na nauki imponowało wtedy młodemu chłopakowi i za wszelką cenę chciał być taki sam. Pomimo tego jak bardzo Claudio nie lubil Zawiszę bo zawsze był faworyzowany przez mistrza, w ostatnich miesiącach nauk zaczęli się przyjaźnić ze sobą co było ogromnym zaskoczeniem. Włoch należał do bractwa asasynów i przekonał Polaka żeby też dołączył do nich bo przyda im się ktoś w Polsce wiedząc jaka sytuacja jest na Pomorzu i że Polacy coraz bardziej zaczynają kłócić się z krzyżakami (templariuszami). W Watykanie odbywa się tajne spotkanie gdzie skorumpowani urzędnicy templariusze i księża zastanawiają się co zrobić z Polską. Podczas powrotu Zawiszy do Polski wraz z Claudio wspominają sobie stare czasy. Opowiadają o tym jak on i Zawisza po wyjściu z nauk szermierki zaczął z Claudio jeździć do Rzymu jako jeden z asasynów. Po 3 latach tam spędzonych poznał naszego króla który w tamtych czasach płacił największe podatki do Watykanu. Jagiełło doskonale wiedział czym już nasz dorosły Zawisza się zajmuje i bardzo to cenił w nim. Zawisza Czarny marzył by wrócić do ukochanej Polski, więc gdy usłyszał od bractwa że może wrócić do ojczyzny by tam założyć bractwo, odrazu się spakował i pojechał w kierunku Polski nie zważając na nic. Claudio dogonił go i kazał mu uważać na siebie bo wpływy Templariuszy są ogromne w Polsce. Nasz Dzielny rycerz jechał ponad 3 miesiące i zatrzymał się w Warszawie gdzie tam zaczął swoje prace nad bractwem a Claudio raz na jakiś czas przez kolejne 3 lata go odwiedzał. Na koniec już kiedy wszystko było gotowe dostał wiadomość o wojnie na Węgrzech i zabójcy którzy tam się osiedlili nie dają już rady. Nasz Asasyn pojechał walczyć. Niestety templariusze kontrolujący przepływ gotówki w Europie dowiedzieli się że bractwo jest w Polsce. Bardzo się zdenerwowali. Kazali królowi zamknąć to pajacerke a wielkiego Zawiszę powiesić w imię Boga, lecz ten ze spokojem w głosie powiedział że za Pomorze i objetnice odejścia z Polski. Oczywiście można było się spodziewać że nie spodoba im się to, więc zagrozili wojną na którą Jagiełło uśmiechnął się i mruknął coś w stylu "Do Zobaczenia" pod nosem. 15 lipca lipca. Niebo bezchmurne a król patrzył jak wielką armia templariuszy stoi i czeka na walkę. Nagle król słyszy pogłoski że Zawisza wraca ale nie sam. Król popatrzył na posłańca z uśmiechem na ustach po czym odwrócił głowę do przeciwników i zaczął myśleć co by tu zrobić . Wygnał całe wojsko w las gdzie wiadomo było że asasyno łatwo będą mogli ich niszczyć. Husaria została wysłana na boki by wprowadzić wojsko wroga jak do zagrody do lasu gdzie Zawisza ,Claudio oraz asasyni z Włoch i Węgier już zakładali zasadzki w lesie. Po wszystkim zaczęli templariusze się przybliżać powoli nie wiedząc co ich czeka. W jednej chwili Polacy ruszyli do walki na czele wraz z Zawiszą wbijając się rycerzy jak kiedyś za młodu uczył ich mistrz. Zeskoczył z konia i wbił swoje ostrza schowane w nadgarstku które gładko przeszły przez ciężka zbroje oponentów przebijając tetnice.po wielogodzinnej walce zolnoerze wroga zaczęli powoli opadać z sił a nasze wojsko cięło ich po kolei. Ulrich von Jungingen mistrz zakonu krzyżackiego i wierny pupil templariuszy nakazał odwrotne stronę lasu gdzie czekał na nich Claudio oraz reszta asasynów w stworzonej sprytnie zasadzce. Husaria zaczęła jechać w stronę krzyżaków którzy już wbiegali w las. Claudio naciągnął cięciwy które obcięły głowy rycerzom a resztę wytłukli nasi zabójcy z bractwa. Von Jungingen uciekając w drugą stronę nadział się na Zawiszę który wziął swój miecz który dostał od bractwa i zaczął z nim walke. Niestety mistrza krzyżaków czekała śmierć ponieważ widać było że opadł z sił uciekając a sam Zawisza na oczach naszego króla i reszty wojska przeciwnika uciął mu łeb który potoczył się w stronę asasynów. Po tej walce Polacy powiedzieli w Watykanie że nie będą mieli skrupułów aby wyżynać kolejnych krzyżaków i że pomorze należy do nas, a jak się nie dostosują to mogą przestać płacić na kościół. Papież będąc pod ścianą przyznał nam dostęp do morza a sam Zawisza stworzył bractwo niedaleko Portu gdzie mogli na spokojnie wraz z resztą asasynów kontynuować walkę o dobre imię Narodu. Koniec.

Zakon Krzyżacki. A może raczej Zakon Templariuszy? Nasi bracia już w 1226 roku wiedzieli, że jest to tak naprawdę przykrywka dla Templariuszy, którzy założyli go na wypadek, gdyby krucjaty nie poszły po ich myśli. Dlatego wybrali się do Węgier w 1225 roku, skąd ich przepędzono, a następnie udali się do Konrada Mazowieckiego, który podarował im ziemię chełmińską. Od tamtej pory Krzyżacy chcieli coraz więcej, aż w 1409 roku doszło do wybuchu wojny między Zakonem i Polską. Winny temu jest zdrajca Bractwa - Władysław z Wizny. Za jego namową Ulrich von Jungingen zaatakował Polskę i przejął kryjówkę Bractwa na ziemi dobrzyńskiej. Od tamtej pory Bractwo otwarcie walczy z zakonnikami, a dziś – 15 lipca 1410 roku dojdzie do największego dotychczas starcia z wrogiem.
Rankiem zauważyłem wojska wroga na horyzoncie. Bez wątpienia dojdzie do starcia, oni nie poddają się tak łatwo. Udałem się do naszego Mistrza – Zawiszy Czarnego, aby uzgodnić moją rolę w zbliżającym się starciu. Zastałem go w namiocie.
- Ach, Witaj Mściwoju. Podejdź – rzekł do mnie mentor.
Podszedłem posłusznie do mapy, a rycerz wskazał mi rozległy, trawiasty teren.
- Tutaj odbędzie się bitwa – mówił – Ja wraz z większością braci zaatakujemy z chorągwią królewską, natomiast ty zaatakujesz Wielkiego Mistrza Zakonów Templariuszy i Krzyżaków, gdy tylko ten zaatakuje. Twoim zadaniem jest zabić go, a jeśli podczas bitwy spotkasz Władysława z Wizny zabij i jego.
- Tak jest, mentorze – odpowiedziałem.
Wyszedłem z namiotu i rozpocząłem przygotowania do bitwy.
W południe stałem już naprzeciwko armii krzyżackiej. Mój rumak parsknął niespokojnie. Rycerze wznieśli swe kopie, a ja dobyłem miecza.
Lekka kawaleria ruszyła galopem wprost na wroga, a ja z nią. Ktoś ciął mi w konia, ale ja zeskoczyłem z niego i zabiłem zaskoczonego napastnika, a mój rumak pogalopował prosto w szeregi krzyżaków, dezorientując ich. Wykręciłem szybko młyńca i zabiłem dwóch rycerzy. Nagle ktoś wykrzyknął moje imię. Był to Władysław – wielki i silny mężczyzna, którego musiałem zabić. Zaszarżował na mnie z toporem, lecz ja go uniknąłem. Moją przewagą nad nim były szybkie i celne cięcia, a jego słabą stroną wolne i niecelne uderzenia. Gdy po raz drugi wykonał szarżę podstawiłem mu nogę, przewaliłem go na ziemię i wtedy dobiłem ukrytym ostrzem.
Wtedy ujrzałem von Jungingena. Starałem się do niego dotrzeć, wykonywałem szybkie uniki i cięcia, aż w końcu stanąłem naprzeciw jego przybocznym. Rzuciłem miecz na ziemię, wyciągnąłem łuk i zabiłem ich. Ulrich miał grubszy pancerz, więc strzały nie zrobiły mu nic, dlatego podniosłem miecz i stanąłem z nim do pojedynku. Był on najlepszym szermierzem z jakim przyszło mi walczyć, lecz po godzinie walki udało mi się go ostatecznie pokonać. Rozejrzałem się w około i zobaczyłem, iż bitwa się skończyła, a Polacy i Litwini triumfują.
Następnie potwierdziłem śmierć obydwu celów. Uczyniłem to zgodnie z tradycją naszego Bractwa - jedno orle pióro zamoczyłem we krwi Ulricha, a drugie we krwi Władysława.
Podszedłem do Zawiszy rozmawiającego z Władysławem Jagiełłą i zameldowałem śmierć Wielkiego Mistrza. Król udał się do swojego namiotu, mentor natomiast pochwalił mnie, wziął ode mnie pióra i podarował mi piękny miecz. Ukłoniłem się z szacunkiem i ruszyłem do braci świętujących zwycięstwo. Asasyni wygrali z ich największym wrogiem.

Grudzień 1922 Cytadela Warszawska
- Witaj Eligiuszu. - Mistrz uścisnął dłoń młodego zakonnika.
- Na dzisiejsze spotkanie wybrałem Bramę Straceń i wybór ten nie był przypadkowy. Zadanie, które muszę Ci powierzyć, związane jest bowiem ze śmiercią. Musisz…
To, czego słuchałem, miało zmienić moje życie. Miejsce wybrane na spotkanie przez Mistrza pewnie także wpłynęło na kolejne wydarzenia. Miałem kogoś stracić, ale pomyślałem też, że prawdopodobnie sam zostanę stracony. Nie zważałem jednak na konsekwencje swoich czynów. Najważniejsze było doprowadzenie do anarchii w Polsce, a zarazem pokonanie Assasynów. Wyrok wydany przez Templariuszy na prezydenta Polski, Gabriela Narutowicza, był jednym z wielu kroków, podjętych przez Zakon na drodze do zwycięstwa.

11 grudnia 1922
Na trasie przejazdu Narutowicza do miejsca zaprzysiężenia organizujemy bojówki, które na Alejach Ujazdowskich ustawiają barykadę, uniemożliwiającą przejazd orszaku. Działaniom przypatruje się policja - Strażnicy świetnie wykonali swoją robotę. Mój cel - zatrzymać pojazd Narutowicza i zabić go przed zaprzysiężeniem. Widzę, że Narutowicz podróżuje odkrytym powozem. Będzie łatwiej - myślę. Tłum, widząc nadjeżdżającego prezydenta, rzuca wyzwiska. Widzę też, że Narutowicz otrzepuje się ze śniegu, kilka śnieżek dosięgło celu. Uśmiecham się, widząc spadający z jego głowy cylinder - starzał będzie bardziej czysty. Jest coraz większe zamieszanie, co dla mnie jest rewelacyjną sytuacją. Jestem coraz bliżej powozu, szukam miejsca do oddania strzału. Protesty nasilają się, wszyscy prą, aby dosięgnąć powozu, który dojechał do barykady. Wtedy interweniuje policja. Przeklinam pod nosem - łapówki nie zawsze docierają do właściwych kieszeni. Tłum zostaje rozgoniony, a barykada usunięta. Pozbawiony ukrycia, wycofuję się chwilowo. Jeszcze nie przegraliśmy!

14 grudnia 1922
Jesteśmy blisko celu. Działania Zakonu zmierzają w bardzo dobrym kierunku. Udaje nam się doprowadzić do sytuacji, w której Polska pozbawiona zostaje rządzących. Dzięki sprytnym szantażom wpływamy na rząd Juliana Nowaka, który składa na ręce Narutowicza rezygnację. Polska pozbawiona jest premiera i współpracujących z nim ministrów. Pomimo tego Mistrz nakazuje mi wywiązanie się z zadania i zabicie Narutowicza.

16 grudnia 1922
Wieści pochodzące od moich nieocenionych braci - wywiadowców - mówią, że nowo wybrany Prezydent złoży wizytę kardynałowi Aleksandrowi Kakowskiemu, a potem odwiedzi warszawską Zachętę, gdzie będzie wizytował otwarcie wystawy. Tam wykonam swoje zadanie.

Warszawska Zachęta godz. 12:12
Widzę Narutowicza stojącego przed obrazem przedstawiającym budynek, w którym się znajdujemy. Mój cel wita się z jakimiś ludźmi. Spokojnie wyjmuję rewolwer i strzelam trzy razy bez głębszego zastanowienia w kierunku celu. Widzę, że Narutowicz osuwa się na ziemię, a wszyscy zebrani zaczynają krzyczeć. Już mam zrywać się do ucieczki, jednak przypominam sobie miejsce mojego spotkania z Mistrzem - Bramę Straceń - zostaję w miejscu wykonania zadania. Natychmiast zatrzymuje mnie jeden człowiek. W ręku trzymam dymiący jeszcze hiszpański rewolwer.

30 grudnia 1922 Sąd Okręgowy w Warszawie
- Proszę wstać, sąd idzie.
Podnoszę głowę i czekam na słowa sędziego, który informuje mnie i zebranych o tym, o czym ja wiedziałem już w chwili spotkania z Mistrzem przy Bramie Straceń. W tej sytuacji wyrok może być tylko jeden - śmierć. Od tej pory będę rozpamiętywał minione wydarzenia i oczekiwał na ratunek, który być może nadejdzie od moich braci.

Bitwa pod Grunwaldem (15 lipca 1410)
Obudziłem się rano była zima patrze przez okno a przed moim domem zgraja przebierańców ubranych w ciężkie żołnierskie pancerze nawala się jeden za drugim pomyślałem sobie kurde oni chyba odgrywają jakąś scenę z world of warcraft po jakimś czasie postanowiłem zapytać poległego przed moim domkiem w co się bawią, jak sam twierdził to nie zabawa a prawdziwa wojna opowiedział mi, że Władysław Łokietek postanowił zdradzić Polskę i przyłączyć się do krzyżaków choć sam nie mogłem w to uwierzyć pośmiertelnie zostawił mi swój rewolwer na kapucynki. Pomyślałem no dobra pora skopać d#pę kilku Niemcom, pierwszy magazynek wystrzelałem w pół minuty i już naliczyłem 8 killstreaków w ostateczności wyjąłem biblię i zacząłem rzucać czary po Hebrajsku. Nagle ni stąd ni zowąd zobaczyłem piękną i latającą niewiastę która wręczyła mi miecz Wałęsy który dawał plus 500 do obalenia komuny, użyłem go i niczym piorun rozsadziło wszystkich krzyżaków i polaków a także w tym zdrajcę Łokietka który jako jedyny uszedł z życiem ale postanowiłem go udu#ić za to co zrobił mojej ojczyźnie bartom i siostrom. Po tych wstrząsających wydarzeniach postanowiłem wyjechać z kraju i zamieszkać gdzieś w Zimbabwe w okolicznej dżungli, po kilkunastu latach zarobiłem tam swój pierwszy milion i wybudowałem tajne laboratorium w którym tresowałem swoich czarnoskórych wojowników.

17 grudnia 1922.
Upiorna grudniowa noc. Moje demony unosiły się na zewnątrz, za drewnianą okiennicą i w ciasnym, ciemnym pokoju. Nie miałem odwagi rozjaśnić go choćby płomieniem świecy. Stało się. Narutowicz nie żyje. Zabiłem Narutowicza...

Dzień wcześniej.
Zakon Templariuszy zawsze pragnął władzy. Twierdził uparcie przez wieki, że zależy mu na porządku i rozwoju ludzkości, ale zawsze chodziło o władzę. Dla Zakonu był to miecz obosieczny - to nienasycone pragnienie zawsze ostatecznie prowadziło Zakon do upadku. Powstawali raz za razem, aby znów popełniając te same błędy, zejść do podziemia. Mój ojciec często mi o tym opowiadał. Zdobywanie władzy w nowo powstałych krajach było wyzwaniem - Zakon próbował tego w rewolucyjnej Francji, w zbuntowanych brytyjskich koloniach. Po Wielkiej Wojnie przyszła kolej na młode europejskie państwa. Templariusze doceniali zapał narodu polskiego. Byli jak my, skryci w cieniu, aby nagle wyjść i zamanifestować swoją sprawę. Nic dziwnego, że Zakon postanowił nimi rządzić. Odkryli Narutowicza w Zurichu, bezpiecznej przystani zgromadzenia. Wysłany do Polski, szybko zrobił karierę polityczną i został prezydentem. Bał się tego stanowiska, ale Wielkiemu Mistrzowi Templariuszy nie wolno było odmawiać. I tak Templariusz objął władzę w II Rzeczpospolitej. I dlatego zdecydowano, że musi zginąć. Asasyni wierzyli w młody naród. Narutowicz w dniu objęcia stanowiska stał się celem. Spojrzałem na swoje odbicie w lustrze. Długi, jasny płaszcz miał na tyle głębokie rękawy, że zamocowane ostrze było całkiem niewidoczne. Czy broń biała mogła być skuteczna w czasach karabinów i czołgów? W okopach Francji zrozumiałem, że ludzie już nie wierzą w ukrytą broń, dlatego zupełnie się jej nie spodziewają. Broń Asasynów znów stała się atutem. Czy prezydent zginie dziś od ukrytego ostrza? Zależało to wyłącznie ode mnie.

Bractwo dobrze wywiązało się z przygotowań. Dzień wcześniej namówiono prezydenta, aby zrezygnował z ochrony policji. Nikt nie był kontrolowany przy wejściu. W pierwszej sali galerii nie było tłumów, każdy skupiony był na Narutowiczu, nie na obrazach. Dostrzegłem jednego z braci Asasynów, rozpoznałem po wybrzuszeniu na prawym przedramieniu, wybrał płaszcz ze zbyt ciasnego materiału. Stanąłem obok niego, lekko unosząc rękaw. Asasyn był spięty, ale na widok kompana rozluźnił się. Szepnął do mnie, że nadeszła ta chwila. Miał rację. Ostrze wysunęło się bezdźwięcznie i przebiło serce i płuco. Asasyn zachwiał się i oparł o ścianę. Nie wydał nawet westchnięcia. Nikt nie spojrzał w naszą stronę. Naprawdę nie spodziewali się, że będziemy chronić prezydenta? Naszego prezydenta?
Trzy krótkie wystrzały. Tylko tyle wystarczyło, aby nasze plany legły w gruzach. I abym ja wyszedł na głupca. Dwóch? Wysłali dwóch? I to według ideologii Mędrca, że dobrze jest poświęcić swoje życie i wolność wykonując zadanie? Nawet się nie bronił, poddał się od razu. Co za ironia, że Templariusz ginie od kuli, a nie ostrza. Wszystko się zmienia, nawet nasza wojna.

17 grudnia 1922
Zamieszanie pozwoliło mi uciec nim zamknięto galerię. Siedzę wpatrzony w mrok. Zawiodłem. Pozwoliłem, aby Narutowicz zginął. To niemalże tak, jakbym sam go zabił. Słyszę kroki na korytarzu. Nie pukają, więc to nie policja. To moi bracia z Zakonu. Nie wybaczą mi tego, Mistrz tego nie wybaczy. Ukryłem ostrze. Niegdyś należało do mojego ojca, nie pozwolę, aby ktoś poza moją rodziną go używał. Słyszę odgłos wytrychu w zamku. Nadszedł czas. Niech mnie prowadzi Ojciec Zrozumienia, bowiem zawiodłem.

Grunwald 15 Lipca 1410 roku

Tego dnia obudziłem się bardzo wcześnie. Miałem przeczucie że, dzisiaj wkońcu będę mógł wykonać zadanie. Grunwald. To tu miałem wreszcie pozbyć się jednego z moich głównych celów. Byłem już wystarczająco zmotywowany.
Wreszcie Książe Witold zwołał wszystkich nas do walki. Niecałą godzinę później byliśmy już zwarci i gotowi. Staliśmy naprzeciw wojsk krzyżackich oraz ich Wielkiego Mistrza , Urlicha , powodu mojej obecnościu tutaj.
I czułem że nie jest to jedyna funkcja jaką pełni. Choć nie zdążyłem go jeszcze dostrzec to wiedziałem że niebawem się pojawi. Spojrzałem w lewo i w prawo. Wszyscy w gotowości. Rozejrzałem się wokół siebie, widziałem to skupienie i chęć zwycięstwa.
Zbliżało się południe i czułem że już za chwilę się zacznie.
Nasi przeciwnicy byli oddaleni o długość lotu strzały.
Wkoćnu, nareszcie rozpoczeło się. Stanąłem do walki w raz z moimi ludź. Zgodnie z naszymi ustaleniami lewym skrzydłem pierwsi uderzyli Polacy. Rozbili pierwsze oddziały wroga , wtedy nadszedł czas na nas. Ruszyliśmy do boju i wnet zobaczyłem główny powód mojego pobutu tutaj. Ostrze miałem już przygotowane lecz w pierwszej kolejności musiałem zbliżyć się do niego. Koniec mojej misji był już bardzo blisko.
Kilka godzin trwało nim zbliżyłem się do Mistrza na tyle blisko aby wypełnić misję.
Moi ludzie z trudem poradzili sobie z jego osobistym oddziałem. To dało mi pewność że mam do czynienia z kimś więcej niż tylko Mistrzem Zakonu Krzyżackiego. To jeszcze bardziej zachęciło mnie do pokonania go oraz dodało pewności że obrałem za cel właściwą osobę . Wreszcie stanąłem naprzeciw niego. Nie mogłem się już doczekać aż moje ostrze zakończy jego żywot. Był arogancki i bardzo pewny siebie mówiąc mi że nigdy sie do niego nie zbliżę a co za tym idzie nie uda mi sie go zabić. Zdradził mi też iż wielu takich jak ja próbowało tego dokonać. Ucząc się jednak na błędach moich poprzedników udało mi ukończyć misje i moje ostrze dokończyło dzieło. 15 Lipca 1410 roku, Ja Dżalal ad-Din, Syn Tochtamysza, Asasyn, wreszcie ukończyłem misje. Przed śmiercią Wielki Mistrz ostrzegł mnie przed bardzo bliską mi osobą, moim bratem. Nie wiem dokładnie co miał na myśli. Przyznał sie również iż to on był jednym z mistrzów Templariuszy.
Bitwa była już roztrzygnięta na naszą korzyść. Mogłem wreszcie wrócić w moje rodzinne strony których od tak dawna nie oglądałem.
My Asasyni odnieśliśmy kolejne ważne zwycięstwo w tej wielowiekowej walce z templariuszami,
lecz ciągle towarzyszyła mi myśl co miał na myśli mój przeciwnik mówiąc o moim bracie.

Wielka wojna dosięga zenitu. Rozpoczyna się bitwa, która stanie się w przyszłości symbolem Polskiej historii.
Grunwald.
Oczywistym jest, że w centrum tych arcyważnych wydarzeń, będą brały udział zakony, które były zwaśnione od wieków. Assasyni i Templariusze.
Chowając się wpośród drzew na granicy pomiędzy lasem a polem, na którym toczyła się bitwa, Radosław bacznie obserwował sytuację. Powinienem powoli się przygotowywać - pomyślał. Z uwagą sprawdził swój inwentarz, a następnie założył charakterystyczny, biały jak śnieg kaptur.
Fale wojsk obu stronnictw zderzyły się, wydając z siebie huk, potężny niczym grom. Słońce biło swym światłem zawzięcie, jakby samo ono chciało dołączyć do bitwy.
Radosław ocierając się z potu zobaczył swój cel, Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego - Ulrich von Jungingen, potajemnie kolaborujący z Templariuszami. Był tuż za pierwszą linią wojsk krzyżackich, zawzięcie wykrzykiwał rozkazy. To dobry moment. Assasyn zeskoczył z drzewa miękko jak piórko i powoli wkraczał w obręb bitwy. Przechodząc uważnie obok centrum batalii, nikt mnie nie zauważy i łatwo dopadnę mistrza – zaplanował dokładnie. Zaczął już zmierzać w kierunku swojego celu, gdy nagle zobaczył coś, co zszokowało go niespodziewanie. Jego brat zakonny Janek, który był jego wiernym przyjacielem, zmierzał powoli na Króla Polski, Władysława Jagiełłę, z wysuniętym ostrzem. To niemożliwe! Czyżby Janek był zdrajcą? Cichym człowiekiem Templariuszy? Znieruchomiał na moment, po czym bezmyślnie rzucił się w kierunku Janka. Widział jak król w bitewnym zgiełku krąży pomiędzy wojskami, nie zwracając uwagi na assasyna, który podążał za nim jak cień. Radosław biegł z całych sił. Jest już blisko. Ledwo uniknął konnego jeźdźca, który przybiegł z boku i prawie przez przypadek staranował Radka. Już Janek miał rzucić się na króla, wtem szybszy Radosław dogonił go i przewrócił na ziemię.
- Jak mogłeś? - Spytał Radek z niedowierzania.
- To nic osobistego, życie Jagiełły tylko pogorszy sprawę – Janek odpowiadając, starał się wyglądać na opanowanego.
- Działasz na zlecenie Templariuszy, prawda? Ty głupcze! Zdradziłeś nas! Stoisz po złej stronie barykady!
- Kto ci niby powiedział, że Templariusze to ta zła strona konfliktu? – zaśmiał się przerażająco. - Przewaga Państwa Zakonnego w rejonie jest wymagana, aby zapanował na tych ziemiach porządek.
- Nie masz pojęcia o czym mówisz! Złoto Templariuszy cię oślepiło!
Radek wysunął ukryte ostrze.
- Przykro mi bracie, ale stałeś się zagrożeniem. Zagrożeniem, które muszę wyeliminować. - Powiedział, po czym natychmiastowo wbił ostrze w pierś Janka. - Żegnaj.
Umierający Janek zaczął gwałtownie pluć krwią. Krew obryzgała twarz Radka, a ten siedział sparaliżowany. Co się właściwie stało? - Po chwili pytał sam siebie. Czy ja dobrze zrobiłem? Mogłem przecież jeszcze nawrócić go na dobrą drogę.
Sięgnął ręką i wytarł krew z twarzy.
Nie.
Zrobił dobrze. Gdyby nie on, Władysław Jagiełło już dawno by nie żył. Zrobił dobrze. Teraz nastał czas, by wypełnić zadanie, zlecone przez bractwo.
I chociaż Radkowi udało się w trakcie bitwy zabić Ulricha von Jungingena, to w jego głowie ciągle brzmiały słowa nieżyjącego Janka. „Kto ci niby powiedział, że Templariusze to ta zła strona konfliktu?” Wiedział, że zrobił to, co należało, ale słów umierającego Janka nie mógł zapomnieć do końca życia.

2 maja 1791 - wieś około 5 kilometrów od Warszawy

Została ich już tylko dwójka. Ostatni z Bractwa na ziemiach Rzeczypospolitej. Templariusze nie dawali im chwili wytchnienia, jednak musieli dać z siebie wszystko. W końcu jutro czekał ich ważny dzień - ważyły się losy ich kraju.

3 maja 1792 - godzina przed głosowaniem

Obserwują okolice Zamku Królewskiego. Wiedzą, że muszą być czujni. Agenci wroga byli gotowi do działania. Wpatrują się w tłum stojący przed zamkiem, wyszukując najmniejszych oznak wskazujących na próbę przerwania dzisiejszych obrad. Kątem oka zauważa jak jego towarzysz schodzi z budynku i po chwili znika w tłumie. Po chwili znów go znajduje. Przeszedł przez tłum i kieruje się teraz wzdłuż ściany na tyły zamku. Wtem jego ciało napręża się gwałtownie po czym pada na ziemię. Czuję narastający żal i wściekłość. Nie ma czasu. Zamyka te emocje w głębi siebie. Trzeba działać, powstrzymać Templariuszy. Skacze do znajdującego się przed nim wozu z sianem. Lądowanie nie było najlepsze, czuję ból w ręce. Nie jest w pełni sprawna. Szlag by to trafił. Mimo to rusza dalej. Wchodzi w tłum. Patrzy na zegarek. Głosowanie już się zaczęło. Musi być szybszy. Przeciskając się przez tłum czuję ból w ręce. Ignoruje go. W końcu dostaje się do zamku. Nie wie dokąd ma iść. Skup się, użyj wzroku. Szybko wchodzi na wyższe piętro i patrzy w dół. Przeczesuje tłum. Nikogo. Wtedy coś mu miga po drugiej stronie. Uchyla się przed rzuconym nożem. Rusza w pościg, mija kolejne sale, wie że niedaleko stąd jest balkon z widokiem na Salę Senatorską. Tak mało czasu. Wie jednak, że musi się śpieszyć. W dole widzi króla, obok niego stoi Potocki. Głosowanie trwa. Dostrzega Templariusza. Stoi w cieniu, celuję z karabinu w króla. Rusza szybkim krokiem wzdłuż ściany, chowając się za ludźmi. Już jest za nim, wysuwa ostrze. Przeciwnik nie jest sam. Drugi atakuje go od tyłu. Pada na ziemię. Odturla się na bok i szybko wstaje. Wróg wciąż nie strzela. Uchyla się przed kolejnym ciosem i uderza przeciwnika zranioną wcześniej ręką. Błąd. Czuję łamiący się nadgarstek. Próbuje ignorować ból i atakuje sprawną ręką. Markuje atak, po czym wbija ukryte ostrze w udo przeciwnika. Ten pada na ziemię chwilowo unieruchomiony. Szybko obraca się w stronę drugiego Templariusza. Dopada do niego i wbija mu ostrze w kark tuż przed wystrzałem. Kula trafia w okno. Strzału nikt nie słyszał, zagłuszył go wybuchać radości. Głosowanie zakończyło się pozytywnie. Ledwo stoi i choć mocno cierpi to udziela mu się panująca radość. Udało mu się. Wtem czuję przeszywający ból w kręgosłupie. Słyszy jak ktoś szepcze mu do ucha - "Odwlokłeś nieuniknione. Wkrótce Rzeczpospolita upadnie, a zakon zyska kolejne wpływy dzięki carycy. Szkoda, że tego nie zobaczysz." Czuje jak ostrze opuszcza jego ciało. Ostatkiem sił odwraca się i wbija mu pieść w gardło. Drugi Templariusz zaczyna się dusić. Assassyn pada na kolana. Zadanie zostało wykonane. Nadchodzi błogi mrok, a wraz z nim odpoczynek.

Katedra warszawska powoli zapełniała się tłumem, idącym pochodem wprost z zamku królewskiego. W oddzielnej, zaciemnionej sali słychać jedynie dźwięki dochodzące z ulic i wnętrza samego przybytku - "Wiwat 3 maj, wiwat konstytucja, wiwat król!" - głosy pełne nadziei i radości nie przestawały wybrzmiewać stłumione przez granitowe ściany komnaty.
- Wiwat król... - postać siedząca przy mosiężnym stole drgnęła niespokojnie, podnosząc wzrok w ciemny kąt, skąd pochodził ironiczny głos.
- Pionek, przestawiany z miejsca na miejsce na szachownicy, zgodnie z zamysłem gracza - kontynuowała tajemnicza postać, której twarz powoli rozświetlał płomień świecy.
- Branicki. - powiedział król.
- Mieliśmy wobec ciebie plany Stanisławie, zamiast tego wybrałeś tchórzostwo - skwitował Branicki stojąc tuż przed stołem, patrząc niewzruszenie na Augusta Poniatowskiego.
- Tchórzostwo! - król podniósł się z miejsca - Doprowadziłem ten kraj do ładu, dałem mu reformy, dałem mu konstytucję, nadzieję...
- Doprowadziłeś ten kraj do ruiny, Poniatowski! - wtrącił Branicki - Pod butem carycy jedyne co byłeś w stanie zrobić, to przedłużyć rewolucję na zachodzie kontynentu. Mogłeś osiągnąć pokój, przywrócić kraj na odpowiednie tory, na tory które przysłużyłby się naszemu celowi.
- Daję ludziom wolność, czyż to nie jest pokój
- Wolność to jedynie zaproszenie do anarchii. - stwierdził Branicki.
- A jednak ludzie podjęli swoją decyzję, konstytucja to wspólny wysiłek.
- To nie ludzie zdecydowali. Cała wasza farsa to tylko i wyłącznie teatr uprzywilejowanych, szukających zysku bogaczy. Nie różnicie się niczym względem tych, którymi sami gardzicie. Stałem tam, słuchając wybrakowanego sejmu, który w imię wolności podjął decyzje, które doprowadzą do kolejnej rewolucji, do gry o władzę punktowanej w ilości przelanej krwi. To według ciebie jest pokój! - Franciszek Ksawery Branicki ledwie powstrzymywał swój głos, aby nie zaalarmować stojących za drzwiami strażników.
Król podszedł do okna, spoglądając na wiwatujący tłum
- Gorzkie słowa, a jednak spójrz na tych ludzi. To wszystko dla nich... - słowa przerwał Branicki
- Możecie ubrać to w piękne mowy. Kiedyś podążaliście za znacznie bardziej rozsądnym celem, nie różniliście się tak bardzo względem nas, ale tym razem cena jest zbyt wysoka.
- Wojna to wciąż szansa. - odpowiedział Poniatowski.
- Wojna, która da kontrolę carycy Polska jest mapą do artefaktu, kto jest u władzy, ten jest w stanie go posiąść. Zapomniałeś o tym! - zapytał Branicki.
- To już ponad moje, czy twoje siły Franciszku.
- Uległeś dla wątpliwej obietnicy Dlatego do nich dołączyłeś, mimo tego, że daliśmy ci szansę - Branicki zauważa sztylet na nadgarstku Poniatowskiego i momentalnie chwyta go za rękę.
- Nie powstrzymasz zakonu! Nie powstrzymasz tego, na co tak długo pracowaliśmy! - wykrzyczał król. W tym samym momencie do pomieszczenia weszli strażnicy. Branicki zdołał uderzyć Poniatowskiego tak, że ten stracił przytomność. Wyjął dwa pistolety i celnie postrzelił strażników. Nie miał zbyt wiele czasu. Podszedł do stołu i wziął do ręki leżący na nim list:
"Interesuje nas tylko Królestwo. Dostaniecie nasze wsparcie, powtarzam jednak, nie interesuje nas wasza 'wojna',
Caryca Katarzyna II"
Sprzedali naszą jedyną nadzieję... - pomyślał Branicki, wychodząc przez tajemne przejście, prowadzące z powrotem do zamku królewskiego - "Niech prowadzi nas Ojciec Zrozumienia." - przypomniał sobie słowa składanej przysięgi i prosił w duchu właśnie o to, słysząc za sobą królewskich grenadierów.

Zamach na Gabriela Narutowicza 16 grudnia 1922 Assassiny zostali oblężeni walczyli do końca żeby obronić Gabriela Narutowicza krzyżacy zaczeli się przebijać przez bramy i weszli do środa zamku kiedy assassiny zauważyli że nadchodzi wsparcie musieli grać na zwłoke więc jeden z assassinuw wyrzucił broń i powiedział że się poddaje ale templarjusze nie zauważyli że nie zdjął ukrytego ostrza kiedy podszedł do niego przywódca templarjiuszy spróbował wbić mu ukryte ostrze ale przywódca się tego spodziewał i wbił mu miecz kiedy spróbował zaatakować. wtedy inni stracili wiare w to że uda im się obronić Gabriela nagle wsparcie nadeszło jeden z assassinuw trzymał złote jabłko i się sklonował templarjusze nie mogli dojrzeć który jest prawdziwy asz nagle zza pleców przywódcy wyłonił się assasin który wyglądał jak altair i wbił przywódcy ostrze potem zniknoł jak by był duchem asassiny dzierżyli każdego rodzaju broń i templarjusze nie mieli wyjścia musieli się poddać. jednak jeden z nich zdołał uciec i pobiegł do łodzi gonił go jeden z assassinuw ale mu uciekł nagle zauważył że na statku jest jeden z assassinuw okazało się że to był zdrajca nagle usłyszał wybuch który dobiegał z zamku okazało się że tam też byli zdrajcy którzy zniewolili assassinuw i uciekli powozami jeden znich upuścił klucze do klatki na powozie więc assassin który miał na imię albahim złapał za broń i wsiadł do powozu i dogonił ich nagle skoczył na kolejny powóz podał innym klucze i przeskoczył na kolejny tym razem porwał powóz starał dogonić tych którzy porwali Gabriela ale nie zdążył ich dogonić aż przeszedł czas na egzekucję Gabriela albahim wiedział co robić więc zaatakował mistrza templarjuszy który miał dokonać egzekucji w końcu nadszedł czas prawdy którą usłyszał od mistrza templarjuszy wtedy dowiedział się o historii dwóch stron okazało się że żadna nie była godna posiadanie artefaktuw więc albahim powiedział że nadszedł czas zemsty

- Bonjour, madame Curie! Trudno panią ostatnio spotkać – głos wyrwał z zamyślenia kobietę która siedziała za biurkiem. Pułkownik Filip de Sable rozejrzał się po gabinecie. Na ziemi leżało mnóstwo porozrzucanych książek, a papiery walały się niemal wszędzie, zostawiając niewiele miejsca dla rudego kota, który uznał, że najlepszym miejscem na legowisko będzie kilka kartek, leżących w kącie pokoju. Żołnierz skupił wzrok na kobiecie w fartuchu. Praca z materiałami, które przekazał jej Zakon, nie służyła urodzie. Przedwczesna siwizna, chorobliwy kolor cery, ale za to bardzo inteligentne spojrzenie, które świdrowało pułkownika na wylot. Nie było to przyjemne uczucie, ale przecież oficer, członek zakonu Templariuszy, nie może sobie pozwolić na okazywanie strachu przed jakąś kobietą. De Sable uznał, że Curie nie planuje odpowiedzieć na jego powitanie, zatem kontynuował. - Madame, to nieładnie gdy ktoś, kto korzysta z przyjaźni Zakonu nagle zaczyna milczeć. Zapomina o swoich dobroczyńcach. Tym bardziej gdy zdarza się to po raz kolejny. Czyżby znalazła pani przyjemność w swym życiu jako wdowa? Ten wypadek… - Kobieta zaczęła mrużyć oczy.
- Niech pan już zamilknie Sable. Myśli pan, że zapomniałam co zrobiliście mojemu mężowi?
- Co on sam sobie zrobił – wtrącił Templariusz, doprowadzając do pojawienia się pierwszego rumieńca na ziemistej cerze kobiety. De Sable chciał ją zdenerwować, ale nie planował wysłuchiwać jej napadów furii. - Sprawa była prosta madame. Otrzymaliście od Zakonu Templariuszy bezcenne artefakty. Mieliście z mężem przeprowadzić badania. Wasz sukces z 1898, polon, rad, ta cała radioaktywność to wielki krok dla ludzkości, ale przecież to nie wszystko co można z tych artefaktów uzyskać. Otrzymujecie zaszczyty, Templar... Przepraszam, Szwedzka Akademia przyznała państwu nagrodę Nobla i co? Prosimy, zachęcamy, a państwo milczycie. Ignorujecie Zakon. Musieliście ponieść karę... - Kobieta kipiała z oburzenia. - A przecież Zakon robił to dla dobra ludzkości. Pani badania wprowadzą ludzi w nową epokę postępu! - De Sable złapał się na tym, że i jego ponoszą emocję, choć właściwie powodu po temu nie było. Postanowił, że nieco się uspokoi, ale tym samym dał szansę Polce do kontrataku.
- Zakon ma gdzieś dobro ludzkości. Myśli pan, że jestem tak głupia i nie widzę do czego prowadzą te badania. Liczyliście, że opracujemy dla was broń totalnej zagłady. Ale nie doczekanie wasze. WYNOCHA STĄD! - W stronę de Sable poleciała jedna książka, a potem kolejna. Kobieta miała gorącą krew i Templariusz uznał, że się wycofa, ale na pewno nie zapomni tej zniewagi.

Oficer wyszedł wściekły, ale Maria Curie-Skłodowska nie zważała na to. Usłyszała skrzypnięcie ukrytych drzwi, mniej więcej w pobliżu legowiska jej kota. Wyszedł z nich młody żołnierz.
- Proszę się nie martwić, madame. Assasyni zajmą się panią i pani rodziną.
- Mam nadzieję... – Maria przypomnieć sobie nazwisko młodego chłopaka.
- De Gaulle, madame, Charles de Gaulle.
- Zatem, mam nadzieję, panie de Gaulle.

3 maja 1791 roku
Stojąc za rogiem karczmy “Biały miś”, przysłuchiwałem się szlachcicom, którzy rozprawiali tylko o jednym - obradach sejmu, który trwał już prawie 3 lata. Moim celem z owej grupy był Seweryn Rzewski, podejrzewany o spiskowanie przeciw królowi.

- Trzeba przyznać, że dobrze to król rozplanował, przyspieszył obrady, by opozycja nie wróciła ze swych dworków po świętach. Łatwo mu będzie wprowadzić zmiany - rozprawiał grubszy jegomość

- Nie zmiany, a zamach na naszą wolność szlachecką! Wszak nie na hulanki przybył pod zamek książę Poniatowski komandorując Gwardią Królewską, nikt nie będzie się mógł przeciwstawić - gniewnie odparł Rzewski

- A więc nasza wolność idzie na zatracenie, kraj pogrąży się w despotycznej władzy Augusta

- Nie wszystko stracone, bracia Polacy - zaczął patetycznie Rzewski - wszak Caryca zobowiązała się pilnować porządku praw i obyczajów w naszym kraju, mamy jej pełne poparcie do walki o naszą wolność. Proszę was, byście przekonali kogo można do przedłużania obrad, dacie mi potrzebny czas do działania.

- Za chwilę zostanie rozpoczęte posiedzenie

- Ruszajcie zatem - rozkazał Rzewski

Podążałem za Rzewskim w nadziei, że doprowadzi mnie do pozostałych spiskowców. Podejrzewałem ambasadę rosyjską, lecz Seweryn udał się do księgarni Tropińskich. Nie ryzykowałem i wszedłem drugimi drzwiami, usłyszałem głosy z piwnicy, przygotowałem się do walki.

- Plan nie uległ zmianie, Suchorzewski powinien dać radę przetrzymać obrady. Mam swoich ludzi w Gwardii, wpuszczą Cię z bronią na salę obrad. Pokaż tylko ten sztylet.

Dietriew tutaj? Nie wątpiłem w to, że Templariusze maczają palce w spisku, ale obecność Dietriewa wzbudziła moje zaniepokojenie, walczyłem z nim co prawda, ale w każdej potyczce mało brakowało, a pozbawiłby mnie życia. Napsuł nam wiele krwii, a teraz nadszedł idealny moment, by zapobiec dalszym knowaniom.

- Słuchaj Rzewski, może być ciężej niż się spodziewaliśmy, w Warszawie pojawili się moi przeciwnicy.

- Jacy przeciwnicy? O tym nie było mowy. Teraz nie ma odwrotu, musimy zlikwidować Poniatowskiego!

Nie mogłem zwlekać, wskoczyłem do pomieszczenia, jednego zdążyłem zlikwidować zanim się zorientowali. Drugi, Rzewski, rozpaczliwie próbował się bronić szablą, ale na nic się ona zdała w małym pomieszczeniu. Pozostał tylko Dietriew, który czym prędzej pognał w kierunku zamku. Rzuciłem się za nim w pogoń, byłem szybszy, zrozumiał to i stanął ze mną do walki na małym placu.

- Królem zajmę się potem, czas z Tobą skończyć, za wiele razy mi przeszkadzasz.

Nic nie odpowiedziałem, dobyłem swej szabli. Ludzie wokół zaczęli się zbierać, by obejrzeć kolejny pojedynek szlachciców. Ktoś pobiegł po Gwardię. Walka nie była długa, Dietriew nie był przygotowany na walkę z assasynem. Decydujące uderzenie wyprowadziłem po sparowaniu ciosu templariusza, ciąłem z góry na prawy bark. Ostrze nie napotkało oporu i Dietriew po chwili leżał w narastającej kałuży krwi. Ktoś wrzasnął z widowni. Chciałem uciec z miejsca, ale dostrzegłem nadciągającą Gwardię z Kościuszko na czele.

- Witaj Janie, jak widzę, sam Dietriew mieszał się w próbę królobójstwa.

- Nie będzie nam już sprawiał kłopotów - odparłem obojętnie.

- On i owszem, ale przygotuj się na kolejne zadania, Caryca wraz z Templariuszami nie przyzwoli na reformy Kołłątaja i Potockiego

- Kto jest jeszcze spośród nas? - spojrzałem znacząco na Tadeusza

- Jesteśmy tylko my

No tak, dla bractwa sprawy Europy Środkowo-Wschodniej nie grały dużej roli.

Bitwa pod Grunwaldem w dniu 15 lipca roku 1410 grupa Templariuszy podjęła się sił razem z wojskiem Polsko-Litewskim zjednoczyć zakon Assasynów.
Niestety podczas bitw obie armie z samego ranka większość rycerzy poległa,wtedy Templariusze wykorzystali tajne przejście do zakonu,a Assasynowie zdołali uciec już z Zamku.

15 lipca 1410 roku. To wtedy miała zacząć się największa bitwa w dziejach historii. Polacy szykowali się ostatniego i najmodniejszego starcia z Zakonem Krzyżackim, jakiego historia tych wieloletnich sporów, jeszcze nie widziała. Ja oraz reszta mojego pułku wraz z dowódcą księciem Witoldem, szykowaliśmy się do tego boju. Miecze i ostrza naostrzone, nałożone pancerze i kaptury. Wszystko było gotowe.
Nim się obejrzałem już wychodziliśmy z obozu i stawaliśmy naprzeciw wielkiej armii Krzyżowców. Serce zaczęło mi drżeć, jednak nie z trwogi. Była to zasługa dumy, którą poczułem, gdy odwracając się do tyłu widziałem powiewające na wietrze biało-czerwone chorągwie z orłem na środku.
Gdy już wszystko miało się rozpocząć, ktoś złapał mnie za ramię i pociągnął do tyłu. Okazało się iż był to król Władysław Jagiełło. Wraz z nim były dwa tysiące żołnierzy - Assasyni, którzy nazywani byli husarzami. Rozkazano mi, bym poprowadził ich do boju. Dosiadłszy konia skierowałem się w stronę oddalonego kawałek lasu, wraz z całym oddziałem. Będąc na jego skarju usłyszałem rogi wojenne..
Wojna się zaczęła, a król prowadził swoich wojaków po zwycięstwo. Słychać było brzdęk metali i wielki zgiełk. Krzyki, bluzgi, wołanie Boga o pomoc. Krzyżacy mieli przewagę mimo większej liczby wojsk polsko-litewskich. Widziałem jak Jagiełło spogląda na las, to był nasz czas.
Wtedy ruszyliśmy my. Oddział, który budził grozę w szeregach Krzyżackich. Ciężkie zbroje, długie piki, a w rękawach ukryte ostrza. Kaptury na głowach i skrzydła na plecach. Armie pruskie uginały się na nogach, a gdy przyszło do starcia, przebijaliśmy się przez nich jak przez zboże.
Przeciwnikom udało się zrzucić mnie z konia. Czułem ogłuszenie, przez chwilę nie mogłem się podnieść, jednak jeden z innych assasynów mi pomógł. Wyjąłem miecz i wróciłem do walki. Wróg zaczął się wycofywać, a ja Zawisza Czarny, zabiłem Ulricha von Jungingena - Wielkiego Mistrza Krzyżackiego. Patrząc mu w oczy, konającemu, wypowiedziałem słowa "requiescat in pace".

Wiatr już ucichł, słońce piekło nas co raz bardziej a le my jestesmy twardzi, jesteśmy teplariuszami i tu pod grunwaldem zniszczymy tych pogaśnkich władców!
-Panie polacy przygotowują sie do ataku!
- Nareszcie! Zmęczony mistrz zakonu krzyzackiego a takze jeden z rady teplariuszy Urlich von Jungingen nie krył radości z raportu posłańca/
Przygotować sie! krzyknoł.
-Za wiare, za mistrza! odparli jego rycerze i rzucili sie do walki.
Pedziły na siebie wojska Polskiego króla oraz rycerze szpitalników jak dwie fale gotowe rozbić sie o siebie, tuman kurzu z pod kopyt unosił sie jak burza piaskowa na pustynie.
Doszło do zderzenia armi, słychac konających.
Rycerze zakonu zdobywają polską chorogiew, zaczynają spiewać, radować sie.
-Mamy ich, zwycieżymy! Uśmiechnoł sie wielki mistrz i ze swoją chorągwią ruszył do bitwy.
Rycerze niemieccy z Polska chorągwią nie zauważyli jak na koniu ruszył do nich polski rycerz, assasyn.
Urlich ujrzał zagrozenie i krzyknoł.
- Uważajcie! Assasyn!
Było już za pózno, Gniewomir bo tak miał na imie polski zabójca niczym tygrys swoimi ukrytymi ostrzami podcioł gardła nie szczęśników.
-Nie moge do tego dopuścić polacy nie moga odbić sztandaru, Za mną!
Wielki Mistrz ruszył, przedzierał sie przez polskich żołdaków, próbował sie przebić do Gniewomira .
Ten tylko stał i patrzył jak mistrz niczym wielbłąd przez ucho igielne próbuje przecisnąć sie przez tlum polaków , ruszył w jego strone.
- Nie poddam sie, jestem obrońca wiary!
Z duma krzyczał i cioł na boki Urlich.
Wieśniacy obalili go na ziemie lecz wstał i machał mieczem na każdą strone niczym rany wilk otoczony przez psy myśliwskie.
-Nigdy mnie nie pokonacie! Rycerze do mnie!
Jego gwardia była daleko a nóż assasyna o wiele bliżej, właśnie przebiło mi serce.
Mistrz opadł na rece swojego kata, spojzał mu w oczy.
-Myślisz zabójco ze to koniec, ze uratowałeś swoj kraj, hahahah.
Swieta włócznia wkońcu bedzie nasza a wasz kraj podzielimy, podzielimy i już nigdy nie bedziecie....
Gniewomir nie dał mu dokończyć, drugie ostrze wbił mu rdzeń głowy.
-Spoczywaj w pokoju, wybaczam ci.
Opuścił cialo mistrza na ziemie i ruszył do bitwy, to jeszcze nie koniec, wiedział o tym.
Próbowaliśmy go dopaść, bóg mi świadkiem że tak ale bitwa była juz przegrana, nie doceniliśmy wroga.
Mam nadzieje że nasz brat w Bydgoszczy odnajdzie włoćżnie.
-Panie litwini wracają! atakują!
-Witold zdrajca! mogliśmy dać mu wszystko, na flanki!
Zdecydowanym glosem próbuje ratować przebieg bitwy Olgierd, drugi po wielkim mistrzu zakonnik i tajny członek bractwa teplariuszy
-Do ataku!
W tym momencie Olgierd dostał strzałą w szyje, krwawi, nie może wydusić z siebie ani słowa.
upada na ziemie, widzi jak rycerze gina od mieczy pogan, jak uciekają z pola walki jego rycerze, wie że jest już po wszystkim.
Opiera sie o miecz, wzrok mu sie zamazuje lecz w oddali widzi jak znienawidzony rycerz Polski Gniewomir stoji przed nim a jednym reku trzyma sztandar wielkiego mistrza a w drugiej zakrwawiony miecz.
Podchodzi do niego i kuca przed nim, olgierd łapie go za ramiei z nienawiścią patrzy mu w oczy.
Gniewomi uśmiecha się i mówi:
- ty jesteś 203.
Assasyn pchnoł mieczem olgierda po mału i krecąc klingom na prawo i lewo a ten umierał w bólu .
Gniewomir wstał wytarł klinge od krwi i ruszył do nastepnego z braci zakonnych, lecz nagle poczół ciepło na plecach a nogi mu zadrżały
Usunoł sie na ziemie, ręką dotknął pleców poczuł ze leci mu krew, spojrzał na Olgierta który leżał martwy lecz uśmiechał sie.
Na początku zabojca nie wiedział dlaczego jego trup sie uśmiecha do momentu gdy ujrzał w dłoni Olgierta sztylet, sztylet zaplamiony krwią Gniewomira.
Ten spojżał na sztylet uśmiechnoł sie i pad twarzą do ziemi.
-Mój czas nadszedł, włócznia bezpieczna.
Assasyn zmarł.

15 Lipca 1410 roku - ta data do dziś przyprawia mnie o dreszcze. Kilkoro z moich braci oraz ja byliśmy ukryci wśród licznej Polskiej armii. Mieliśmy im pomagać wygrać tę bitwę z Krzyżakami - największymi sprzymieżeńcami naszych największych wrogów. Nie wiedziałem dokładnie co się dzieje, gdyż byłem w jednym z ostatnich rzędów tej wielkiej armii. Nagle coś się ruszyło. Rycerze przede mną zaczęli biec do przodu krzycząc "Ku zwycięstwu!". Wtedy ja też zacząłem biec do przodu przeciskając się przez tłumy do pierwszych rzędów. Wtedy poczułem okropny ból w ramieniu. Gdy spojrzałem w jego stronę zobaczyłem że jest w nie wbita strzała, a mój biały strój w tym miejscu stał się czerwony od krwi. W biegu wyciągnąłem strzałę i rzuciłem ją na ziemię. Ten ból dał mi jeszcze większą energię. Nagle spostrzegłem szereg zakonników w białych strojach siedzących na koniach. Podbiegłem w tamtą stronę, skoczyłem i zepchnąłem jednego z krzyżaków z konia wbijając mu moje ukryte ostrze w tył głowy. Zanim reszta moich celów zorientowała się co się dzieję leżała już na ziemi ze strzała wbitą w głowę. Gdy schowałem mój łuk uspokoiłem konia i popędziłem na nim w stronę obozów wroga i wyciągnąłem miecz. Gdy przebijałem się przez tłumy raniąc lub zabijając wszystkich napotkanych krzyżaków koń ukradziony mojej pierwszej ofierze zrzucił mnie ze swojego grzbietu i uciekł. Krzyżacy otoczyli mnie ze wszystkich stron, ale ja dobrze wiedziałem co mam zrobić. Podciąłem ich wszystkich naraz, a potem dobiłem każdego z osobna sztyletem, ale nadchodzili coraz to nowi zakonnicy chcący mojej śmierci. Myślałem że to mój koniec, lecz nagle jednemu z nich przez brzuch przebiło się ostrze. Krzyżacy zaczęli padać jeden po drugim. To polska armia ruszyła mi na ratunek! Gdy Krzyżacy leżeli już na ziemi rycerze pobiegli przed siebie ku zwycięstwu, a ja wraz z nimi. Nagle zobaczyłem uciekającego z pola walki krzyżaka wraz z gwardią. To był wielki mistrz! Zacząłem biec w jego stronę z ogromną prędkością omijając wszystkich rycerzy i zakonników. Wybiłem się i w powietrzu kopnąłem zakonnika w plecy zwalając go z konia. Potem pozbyłem się jego gwardii wbijając im kolejno ukryte ostrze w twarz. Gdy wszystkich wykończyłem wróciłem do czołgającego się do ziemi mistrza i z wielką satysfakcją wbiłem mu w plecy sztylet po czym wykrzyknąłem - Wielki mistrz nie żyje, to już koniec tej bitwy!

Tannenberg, XV Julius MCDX

Pot, zdążywszy pozlepiać kosmyki włosów na czole, zaczął powoli zalewać mu oczy. Siedział w siodle już cztery godziny, od trzech godzin w pełnym słońcu. Ogier nerwowo drobił kopytami, jemu upał i brak ruchu również dawały się we znaki. Giacomo Tagliagola miał za plecami zaprawioną w bojach armię- powinno mu to dodawać otuchy. Nie dodawało… Wszak od lekkiej litewskiej i tatarskiej jazdy Jagiełły dzieliła go odległość zaledwie jednej strzały. "Uf, co za skwar. Zanim słońce przekroczy najwyższy punkt na nieboskłonie, będzie tylko gorzej." Ukradkiem otarł twarz.

Wielki Mistrz Ulrich von Jungingen dosiadał pięknej, karej klaczy. Znajdował się nieopodal otoczony wianuszkiem najbardziej zaufanych braci zakonnych. Wyglądał dumnie. Jego twarz, choć skupiona, nie okazywała lęku. Zdawało się, że jest pewny swego i tylko czeka, aż wydarzy się nieuniknione. "Giacomo, liczę na twój koncept i pokładam wiarę w skuteczność twoich działań. Uczyń, co w twojej mocy, aby Jungingen w końcu pobił Władysława Jagiełłę, tylko w ten sposób nie dopuścimy do rozprzestrzenienia się asasyńskiej zarazy na wchód Europy. Witold, brat Władysława, musi zaprzestać knowań z asasynami." To były ostatnie słowa, jakie usłyszał przed opuszczeniem Rzymu. Słowa wypowiedziane niemal pół roku temu przez jego mentora Angelo Correra. Giacomo wiedział, że Wielki Mistrz Angelo Correr dla tych, którzy templariuszami nie są, to po prostu Grzegorz XII. Papież Grzegorz XII. "Papież, hę? Aktualnie papieży mamy trzech, ale ja wiem, że tak Benedykt XIII, jak i Jan XXIII to zwykli uzurpatorzy, antypapieże, którzy nie są w stanie w żaden sposób przyczynić się Sprawie. Naszej Sprawie. Sprawie Templariuszy. Tylko Angelo Correr, Wielki Mistrz Zakonu Templariuszy, może być prawdziwym Ojcem Świętym." "Nie wytrzymam. Żeby choć obłok na niebie, choć lekki powiew wiatru ulżyły mi trochę…" Uważał, że powinni już zaczynać. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że smażą się w pełnej płycie, podczas gdy Jagiełło i jego hufy spokojnie czekają. W cieniu. "Czekają na nasz ruch albo, co bardziej prawdopodobne, aż pospadamy z koni w tej gorączce." Ponownie zerknął na Ulricha von Jungingena. Zakonnik wyglądał na niewzruszonego. Któryś z mniej znaczących komturów trzymał ukradkiem chorągiew w taki sposób, aby choć odrobinę zacieniał twarz Wielkiego Mistrza. "Nie byłoby mnie tutaj. Nie byłoby mnie w tym dzikim kraju na rubieżach cywilizacji, gdyby nie brat Jagiełły- Witold. Cóż on sobie wyobrażał, wszczynając powstanie na Żmudzi wiosną łońskiego roku? Musiał wiedzieć, że tylko rozdrażni Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny. Nie mógł sam zdecydować się na tak nierozsądny krok. To musiały być podszepty naszych śmiertelnych wrogów. Niepokojące wieści dochodziły do nas już wcześniej. Nasz wywiad donosił, że na Litwie zawiązuje się jakaś agentura asasynów przy cichej aprobacie Jagiełły i niemal ekstatycznej radości Witolda. No i doigrał się, Wielki Książę Litewski marzący o polskiej koronie." Koń zachrapał z cicha- podrapał go za uchem. "Nie byłoby mnie tutaj, gdyby Polacy, Litwini, Rusini i reszta tutejszych dzikusów w końcu ukorzyli się przed Zakonem Krzyżackim- zbrojnym ramieniem Zakonu Templariuszy w tej części Europy." Powiódł wzrokiem po polu zbliżającej się bitwy. Rozległy, pełen fałd teren. Różnej wysokości wzgórza. Łagodne, rozległe doliny. Niemal środkiem łąki płynął strumień. Zdawało mu się, że słyszy jego szmer, że czuje chłodną słodycz wody na wargach… "Uf, cóż za spiekota. Powinniśmy już zaczynać. Zaczynać frontalnym, miażdżącym uderzeniem, bez żadnych teatralnych gestów." Wczoraj Jungingen wyjawił mu chytry, w swoim mniemaniu, plan upokorzenia Jagiełły przed bitwą. Głównymi rekwizytami miały być dwa nagie miecze. Plan nie był dobry i gdyby spytano, Giacomo by im to powiedział… ale nikt nie spytał. Giacomo Tagliagola był wiernym templariuszem. Lojalnym i zgadzającym się bez zastrzeżeń z linią rozwoju i kierunkiem ekspansji obranymi przez Zakon. Giacomo uważał, że bycie wiernym templariuszem nie przeszkadza, a bycie mądrym templariuszem wręcz pomaga podziwiać proste i skuteczne metody stosowane przez najzacieklejszych wrogów- asasynów. "Szybko, jak najkrótszą drogą do celu, bez zbędnego rozgłosu. Tak działali. Na pewno nie sililiby się na wysyłanie wrogom nagich mieczy, takie komedianckie zagrania nie przybliżają do osiągnięcia sukcesu." Asasyni szanowali przeciwników, nie upokarzali ich. Nienawidził asasynów, nie zgadzał się z ich doktryną i nie cierpiał ich credo, ale… podziwiał metody. "Chyba niebawem skończy się ta męka. Chyba wkrótce ruszymy do boju." Wielki Mistrz gestem wezwał posłańca, który miał Jagielle wręczyć miecze. "Jutro weźmiesz udział w zwycięskiej bitwie pod Tannenbergiem"- w głowie brzmiały mu słowa Ulricha von Jungingena, które usłyszał przed udaniem się na wczorajszy spoczynek. "Dlaczego pod Tannenbergiem?"- pomyślał wtedy. "Dlaczego nie pod Grunwaldem, Łodwigowem czy Stębarkiem? Wszak wszystkie te wioski leżą nieopodal pola bitwy. Ha, widocznie Wielki Mistrz Krzyżacki ma takie życzenie, a przecież to właśnie zwycięzcy piszą historię." Ruszyli. Giacomo wraził pietę w koński bok. Nie chciał, aby po bitwie mówiono, że Italczyk, ten Italczyk- specjalny wysłannik Ojca Świętego wolał trzymać się z tyłu. "Ku zwycięstwu. Ku chwale Zakonu! Ku stworzeniu nowego porządku świata!" Potem galop zagłuszył wszystkie myśli…

Koniec.
P.S. W wordzie było fajnie a tu się porozjeżdżały akapity....

Tannenberg, XV Julius MCDX

Pot, zdążywszy pozlepiać kosmyki włosów na czole, zaczął powoli zalewać mu oczy. Siedział w siodle już cztery godziny, od trzech godzin w pełnym słońcu. Ogier nerwowo drobił kopytami, jemu upał i brak ruchu również dawały się we znaki. Giacomo Tagliagola miał za plecami zaprawioną w bojach armię- powinno mu to dodawać otuchy. Nie dodawało… Wszak od lekkiej litewskiej i tatarskiej jazdy Jagiełły dzieliła go odległość zaledwie jednej strzały. "Uf, co za skwar. Zanim słońce przekroczy najwyższy punkt na nieboskłonie, będzie tylko gorzej." Ukradkiem otarł twarz.

Wielki Mistrz Ulrich von Jungingen dosiadał pięknej, karej klaczy. Znajdował się nieopodal otoczony wianuszkiem najbardziej zaufanych braci zakonnych. Wyglądał dumnie. Jego twarz, choć skupiona, nie okazywała lęku. Zdawało się, że jest pewny swego i tylko czeka, aż wydarzy się nieuniknione.

"Giacomo, liczę na twój koncept i pokładam wiarę w skuteczność twoich działań. Uczyń, co w twojej mocy, aby Jungingen w końcu pobił Władysława Jagiełłę, tylko w ten sposób nie dopuścimy do rozprzestrzenienia się asasyńskiej zarazy na wchód Europy. Witold, brat Władysława, musi zaprzestać knowań z asasynami." To były ostatnie słowa, jakie usłyszał przed opuszczeniem Rzymu. Słowa wypowiedziane niemal pół roku temu przez jego mentora Angelo Correra. Giacomo wiedział, że Wielki Mistrz Angelo Correr dla tych, którzy templariuszami nie są, to po prostu Grzegorz XII. Papież Grzegorz XII. "Papież, hę? Aktualnie papieży mamy trzech, ale ja wiem, że tak Benedykt XIII, jak i Jan XXIII to zwykli uzurpatorzy, antypapieże, którzy nie są w stanie w żaden sposób przyczynić się Sprawie. Naszej Sprawie. Sprawie Templariuszy. Tylko Angelo Correr, Wielki Mistrz Zakonu Templariuszy, może być prawdziwym Ojcem Świętym."

"Nie wytrzymam. Żeby choć obłok na niebie, choć lekki powiew wiatru ulżyły mi trochę…" Uważał, że powinni już zaczynać. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że smażą się w pełnej płycie, podczas gdy Jagiełło i jego hufy spokojnie czekają. W cieniu. "Czekają na nasz ruch albo, co bardziej prawdopodobne, aż pospadamy z koni w tej gorączce." Ponownie zerknął na Ulricha von Jungingena. Zakonnik wyglądał na niewzruszonego. Któryś z mniej znaczących komturów trzymał ukradkiem chorągiew w taki sposób, aby choć odrobinę zacieniał twarz Wielkiego Mistrza. "Nie byłoby mnie tutaj. Nie byłoby mnie w tym dzikim kraju na rubieżach cywilizacji, gdyby nie brat Jagiełły- Witold. Cóż on sobie wyobrażał, wszczynając powstanie na Żmudzi wiosną łońskiego roku? Musiał wiedzieć, że tylko rozdrażni Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny. Nie mógł sam zdecydować się na tak nierozsądny krok. To musiały być podszepty naszych śmiertelnych wrogów. Niepokojące wieści dochodziły do nas już wcześniej. Nasz wywiad donosił, że na Litwie zawiązuje się jakaś agentura asasynów przy cichej aprobacie Jagiełły i niemal ekstatycznej radości Witolda. No i doigrał się, Wielki Książę Litewski marzący o polskiej koronie." Koń zachrapał z cicha- podrapał go za uchem. "Nie byłoby mnie tutaj, gdyby Polacy, Litwini, Rusini i reszta tutejszych dzikusów w końcu ukorzyli się przed Zakonem Krzyżackim- zbrojnym ramieniem Zakonu Templariuszy w tej części Europy."

Powiódł wzrokiem po polu zbliżającej się bitwy. Rozległy, pełen fałd teren. Różnej wysokości wzgórza. Łagodne, rozległe doliny. Niemal środkiem łąki płynął strumień. Zdawało mu się, że słyszy jego szmer, że czuje chłodną słodycz wody na wargach… "Uf, cóż za spiekota. Powinniśmy już zaczynać. Zaczynać frontalnym, miażdżącym uderzeniem, bez żadnych teatralnych gestów". Wczoraj Jungingen wyjawił mu chytry, w swoim mniemaniu, plan upokorzenia Jagiełły przed bitwą. Głównymi rekwizytami miały być dwa nagie miecze. Plan nie był dobry i gdyby spytano, Giacomo by im to powiedział… ale nikt nie spytał. Giacomo Tagliagola był wiernym templariuszem. Lojalnym i zgadzającym się bez zastrzeżeń z linią rozwoju i kierunkiem ekspansji obranymi przez Zakon. Giacomo uważał, że bycie wiernym templariuszem nie przeszkadza, a bycie mądrym templariuszem wręcz pomaga podziwiać proste i skuteczne metody stosowane przez najzacieklejszych wrogów- asasynów. "Szybko, jak najkrótszą drogą do celu, bez zbędnego rozgłosu. Tak działali. Na pewno nie sililiby się na wysyłanie wrogom nagich mieczy, takie komedianckie zagrania nie przybliżają do osiągnięcia sukcesu." Asasyni szanowali przeciwników, nie upokarzali ich. Nienawidził asasynów, nie zgadzał się z ich doktryną i nie cierpiał ich credo, ale… podziwiał metody. "Chyba niebawem skończy się ta męka. Chyba wkrótce ruszymy do boju. Wielki Mistrz gestem wezwał posłańca, który miał Jagielle wręczyć miecze. "Jutro weźmiesz udział w zwycięskiej bitwie pod Tannenbergiem"- w głowie brzmiały mu słowa Ulricha von Jungingena, które usłyszał przed udaniem się na wczorajszy spoczynek. "Dlaczego pod Tannenbergiem?"- pomyślał wtedy. "Dlaczego nie pod Grunwaldem, Łodwigowem czy Stębarkiem? Wszak wszystkie te wioski leżą nieopodal pola bitwy. Ha, widocznie Wielki Mistrz Krzyżacki ma takie życzenie, a przecież to właśnie zwycięzcy piszą historię."

Ruszyli. Giacomo wraził pietę w koński bok. Nie chciał, aby po bitwie mówiono, że Italczyk, ten Italczyk- specjalny wysłannik Ojca Świętego wolał trzymać się z tyłu. "Ku zwycięstwu. Ku chwale Zakonu! Ku stworzeniu nowego porządku świata!" Potem galop zagłuszył wszystkie myśli…

Od: DziałBadań[email protected]
Do: [email protected]
Data: 11 lis 2028, 09:00PM
Temat: Działalność zakonu na terenie Europy w XVIII w.
Ta nowa technologia odzyskiwania zniszczonych dokumentów jest wspaniała.
Spójrzcie co udało nam się odzyskać. Zapis oczywiście odnosi się do Uchwalenia Konstytucji 3 maja 1791 roku w Polsce. Najbardziej zainteresuje was to, że obiekt wspomina o użyciu fragmentów Edenu.
Pozdrawiam, Cirilla Zamoyska

Załącznik:
2 maja 1791 roku.
Jeszcze rok temu mógłbym postawić zbroję husarską, że skończę jako najemny rębadło dla jakiegoś przygrubego weterana, który zarzeka się, że w młodości Zawisza Czarny mógłby mu trzewiki czyścić. Śmieszne, że wszyscy chcą dzisiaj być wielkimi bohaterami. Napadać na Moskwę i palić okręty Szwedów. Wszyscy, poza mną. Czy teraz jestem w lepszym miejscu niż myślałem, że będę? Wielu ludzi pewnie uważałoby, że tak. Ale jak dla mnie, niczym się nie różnię od zwykłego mordercy. Wpakowałem się w jakiś mistyczny konflikt między dwoma wielkimi bractwami, których członkowie od setek albo i tysięcy lat próbują się pozabijać i przejąć kontrolę nad światem. Takie tam bzdury. Sam nie wiem kto jest głupszy, ja czy ludzie dla których pracuję. Oni myślą, że zmienią świat, a ja myślę, że jestem mądrzejszy od nich. Potrzebowali ludzi którzy mogą zabijać, a ja się do tego nadaję jak mało kto. Przynajmniej karmią dobrze. Kto jest lepszy? asasyni czy templariusze? Nie mam pojęcia, oba bractwa są tak samo zapatrzone w swoje racje. Zostałem asasynem bo potrzebowałem jakiejś pracy. Czuję, że jutra mogę nie przeżyć i postanowiłem, że spiszę swoje ostatnie myśli. Może to przez ojca, on zawsze spisywał swoje idiotyczne przemyślenia. W każdym razie, jutro mamy bronić podpisania konstytucji. Co o tym myślę? Nic, nie mam pojęcia co to oznacza. Gerwazy, największy mądrala jakiego znam, twierdzi, że to historyczny moment który zmieni świat na zawsze. Tak samo jak i jego przyjaciel który cały czas powtarza, że Gerwazy to imię idealne i powinno się znaleźć w jakiejś sławnej powieści. Rozbrajająca z nich para dziwaków. Szkoda, że moja matka tego nie słyszy, pewnie wypluła by wszystkie zęby. Templariusze pewnie nas wybiją co do jednego. Ale to nic, najważniejsze, żeby konstytucja została podpisana. Jesteśmy jedynie dywersją. Choć według mądrali powinniśmy być bezpieczni, bo przesunęli potajemnie datę podpisania o 2 dni, lecz ja wiem, że templariusze są zawsze krok przed nami. Szczwani skubańcy z nich, a do tego bogaci jak sam papież. Ciekawe co by było, gdyby papież też był templariuszem. Ha! To by dopiero było. Wczoraj, miałem zaszczyt osobiście spotkać Ignacego. Jest ważną szychą i pewnie zmieni historię, a spotkałem go ja, zwykły obszczany zabójca w kapturze. Szach-mat matko. Bije z niego charyzma, wygadany i przystojny. Moi rodzice daliby sobie ręce uciąć żebym był jak on. Muszę już iść spać, żeby być gotowy na 3 maja. Niech Bóg czy inne wsio mnie osądzi.

Nie mogę zasnąć, trzęsę portkami. Prawie jak za starych czasów, kiedy uciekałem przed pijanym tatusiem.

4 maja 1791
Udało mi się przeżyć. Atak templariuszy nie był atakiem skrytobójców. O nie. To był atak małej armii. Szturm na nas. Używali magii, która naginała umysły mych towarzyszy. Zdarzenie nie do opisania. Na szczęście podpisanie Konstytucji przebiegło bez problemów. Od wczoraj Polska świętuje jakby nie robiła tego przez 100 lat. A ja umieram ze świadomością, że jestem bohaterem. Dziwnie potoczyło się dla mnie życie.

Widziałem ich jak walczyli i ginęli w imię niepodległości. Mówili o wolności i sprawiedliwości.

Ale dla kogo ?

10 Lipca 1649

Od lat napadali na nasze miasta Kozacy i Tatarzy. Rabowali oraz zabijali mieszkańców, nie byliśmy w stanie nic zrobić. Nasze wojsko nigdy nie wróciło z tarczą. Tego dnia Kozacy oraz Tatarzy zaplanowali atak na Zbaraż. Był on małym zamkiem, więc mieliśmy do dyspozycji duży zapas broni wielkie mury, a także fosę.
Moim głównym celem do zabicia byli Bohdan Zenobi Chmielnicki, hetman wojsk zaporoskich oraz chan krymski Islam III Girej dowódca Tatarów.

11 Lipca 1649

Pierwszy szturm przeprowadzono już 11 lipca. Twardy opór obrońców i ciężkie straty nacierających pułków kozackich dały znać, że czasy łatwych zwycięstw kozacko-tatarskich skończyły się. Sukcesywnie odpieraliśmy kolejne szturmy. Prowadzone przez Kozaków prace ziemne, zmuszały Nas do stopniowego cofania się i zmniejszania obszaru umocnień.

13 Lipca 1649

Do kolejnego szturmu doszło dwa dni później, 13 lipca. Był on jeszcze groźniejszy od poprzedniego. Piechota koronna silnym ogniem z broni palnej odpierała nacierających wrogów. Znów byliśmy górą. Przeciwnik rzucił się do panicznej ucieczki, a za husarią podążyła lekka jazda, dobijając niedobitków.

17 Lipca 1649

Tego dnia nadeszła odsiecz.
Odsiecz, która była prowadzona przez króla Jana Kazimierza ,składała się z 25 tysięcy żołnierzy, ponieważ wieści zostały rozesłane zbyt późno i pomoc nie zdążyła przybyć. Do piechoty dołączyli się również Asasyni. Po wielu tygodniach męczącej obrony Zbaraża , zaczęło Nam brakować jedzenia i prochu.

17 Sierpnia 1649

Po długich i męczących tygodniach obrony Zbaraża podpisaliśmy ugodę Zborowską, która była bardzo niekorzystna dla Naszego państwa. Warunkiem tej ugody było :
Bohdan Chmielnicki pozostanie Hetmanem Wojsk Zaporoskich
Zwiększono rejestr Kozaków z 6 do 40 tys.
Na Ukrainie pozostały pod kontrolą Kozaków 3 województwa: Kijowskie, Bracławskie, Czernihowskie. Wszelkie urzędy na tych terenach otrzymywać miała szlachta prawosławna. Wojskom koronnym, Żydom i jezuitom wstęp na ten obszar był zabroniony.
Członkiem senatu Rzeczypospolitej miał zostać metropolita kijowski (podczas sejmu jesiennego biskupi katoliccy nie wpuścili do senatu metropolity kijowskiego Sylwestra Kossowa)
Z chanem zawarto przymierze zaczepno-odporne, obiecano spłacić zaległe upominki i co roku nie zwlekać z ich płaceniem.
Rzeczpospolita odstąpiła chanowi prawo do wypasu trzód w Dzikich Polach nad Dnieprem, Dniestrem i Bohem.
Powracający na Krym Tatarzy otrzymali prawo do brania napotkanej ludności w jasyr.
22 Sierpnia 1649 roku

Tego dnia mieliśmy się poddać. Wszystkie Moje oddziały zaczynały padać z głodu i wycieńczenia. Moje wojsko zaczęło się wycofywać. W pewnym momencie postanowiłem zejść z wieży i wraz z piątką moich kompanów Asasynów dosiąść konia i ruszyć w obronie Zbaraża. Strzelając do mnie i do moich kompanów zraniono konie. Wtedy okazało się ,że znajdujemy się wystarczająco blisko ,żeby dobiec i pozabijać wrogów. Moi ludzie ujrzawszy Naszą waleczną postawę, znaleźli w sobie hart ducha. Po zlikwidowaniu moich głównych celów i wygranej walce, przekazałem władzę Jeremiemu Wiśniowieckiemu , a sam udałem się w dalszą drogę. Od tamtego wydarzenia Kozacy i Tatarzy przestali napadać na Zbaraż.

Bracia i siostry jutro nastąpi pamiętny dzień dla Polski w końcu zostanie uchwalona konstytucja. Król w końcu przejrzał na oczy i wyrwał się, głównie dzięki naszej pomocy, spod mocy carycy, która jak wiemy jest pod nieustannym wpływem templariuszy. Używają zapewne do tego fragmentu edenu jak donosi nasz agent przebywający w Rosji. Gdy tylko dowie się, kto za tym stoi niezwłocznie wymierzy mu sprawiedliwą karę i odzyska fragment. Król mądrze postąpił przyspieszając obrady, przekupna szlachta siedzi jeszcze w swoich domostwach po przerwie wielkanocnej i korzysta z życia ani myśląc a tym, co się będzie tutaj jutro dziać. Lecz templariusze już wiedzą i na pewno będą chcieli przeszkodzić w jutrzejszej uroczystości. Tylko czekać, aż szlachta się dowie i dojdzie do powstania, nie możemy na to pozwolić. Aureliusz i Zygmunt udacie się na obrady i dopilnujecie, aby wszystko przebiegło dobrze. Ja tym czasem spróbuje dowiedzieć się, co zdecydują zdrajcy i skontaktuję się z wami.
- Mentorze to nie jest dobry pomysł templariusze tylko na to czekają.
- Nie martw się Mario nie bez powodu zostałem mentorem. Po wydarzeniach z 72 spodziewam się najgorszego.
- Czyżby następny rozbiór?
- Niewykluczone, nie zapominajmy, że cesarz Prus i Austrii są rządni ziem, a namowy templariuszy tylko do tego prowadzą. Dobrze wiedzą, że Polska bez rządów szlacheckiego „liberum veto” urośnie w siłę, a to źle wpłynie na układ sił w Europie, a co gorsza na ich manipulacje. Dlatego jeśli Rzeczpospolita upadnie ich wpływy urosną jeszcze bardziej, a nasz naród stanie się ciemiężony na wieki.
-Mistrzu, mistrzu. -zawołał Adalbert, który właśnie wparował na miejsce spotkania.
-Co się stało bracie.
-Templariusze już powiadomili szlachtę. Mają się z nimi spotkać w Targowicy, aby ustalić jak udaremnić wprowadzenie konstytucji. Obawiam się, że nie obejdzie się bez inicjatywy Rosji.
-Czyli jest gorzej niż myślałem. Templariusze w ogóle nie przejmują się jutrzejszym głosowaniem. Chcą od razu przejść do ofensywy, a konstytucja będzie tylko dobrym powodem do przekonania szlachty. Nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że spotkanie w Targowicy to tylko pretekst, a prawdziwa konfederacja odbyła się już wcześniej.
-Jeśli Rosja wkroczy na teren Polski to i na pewno Prusy i Austria. – Wtrąciła Maria.
-To, że Fryderyk wkroczy to jest nawet więcej niż pewne, ale na udział Austrii bym nie liczył, są zajęci rewolucją we Francji. – Wyjaśnił Adalbert.
-Możemy tylko liczyć na cud tak jak w przypadku naszego sukcesu w Stanach Zjednoczonych. – Powiedział Zygmunt.
- Więcej wiary Zygmuncie jeden asasyn może dużo zmienić. Przypomnij sobie historię Ezio Auditore jak spustoszył szeregi włoskich templariuszy.
-Ma mentor rację, ale to były inne czasy nasze bractwo jest za słabe na regularną wojnę z templariuszami.
-A co mamy pozwolić na ich wygraną!?
-Przypomnijcie sobie motto naszego bractwa „Tam, gdzie inni ślepo podążają za prawdą…”
- Nic nie jest prawdziwe - odpowiedzieli chórem.
- „Tam, gdzie innych ogranicza moralność bądź prawo, ty pamiętaj…”
- Wszystko jest dozwolone. - odpowiedzieli wszyscy.
-Udaje się do Targowicy, gdy czegoś się dowiem skontaktuje się z wami, a póki co zostańcie tutaj i chrońcie bractwa.

15 grudnia 1922
(Późny wieczór)
To był dzień przed moim triumfem dla Assasynów, Stanisław Car omawiał z prezydentem (Jednym z głównych Templariuszy) Narutowiczem plan na dzień następny (Między innymi Wizyte u Kardynała Aleksandra Kakowskiego czy też otawrciu salonu sztuki w Warszawskim Zachęciu).Prezydent Templariusz poprosił Cara aby ten towarzyszył mu podczas wizyty w salonie sztuki ten oczywiście nie odmówił i dał słowo że nie powie policjii o planach na dzień 16 grudnia (proste uznał że najlepszym zabezbieczeniem będzie niezwracanie się do władz bezpieczeństwa).

Dzień Egzekucjii
16 grudnia 1922
Warszawa
Na wstępie powiem wam kim jestem nim przejdę do prawdziwej sztuki.
Nazywam się Eligiusz Niewiadomski do zakonu Assasynów należe już ładne pare lat,
ale wcześniej to nie były prawdziwe zadania , każde inne ale nikogo nie musiałem zabijać tylko podrkaść się , ukraść plany czy też podsłuchać rozmowy.
Osobiście jestem malarzem, wykładowcom i krytykiem sztuki i oczywiście uczestnikiem walk o niepodległość Polski (Wtedy też zakon mnie dostrzegł i dostałem propozycje której nie żałuje).
Ale dobra przejdźmy do konkretów.
Mistrz przyszedł tuż nad ranem (Niestety nie moge zdradzić kim jest nasz mistrz)
Wręczył mi hiszpański rewolwer i powiedział że mam zaatakować podczas Otwarcia Zachęcia.
Sam wolałbym później i z ukrytego ostrza ale mus to mus, Mistrz ma zawsze rację.
o godzinie 12 wszedłem do budynku i oczekiwałem momentu, nagle za pare minut dostrzegłem że Cel (Wzrok orła znowu nie zawiódł) przygląda się obrazowi Teodora Ziomka "Szron" (Osobiście jako malarz powiem że nie był zbyt fascynujący).
Chwyciłem rewolwer i poszteliłem go 3 razy wtem Narutowicz zaczął się słaniać i upadł na podłoge, obok była poetka Kazimiera Iłakowiczówna, która potrzymywała jego głowe, Oólnie było niezłe zamieszanie Premier Nowak zaczął wzywać lekarzy a mnie zamurowało nie wiem czym , chyba triumfem wolałbym zabić Piłsudzkiego (Osobisty wróg numer jeden mój) ale do Narutowicza też żywiłem uraz przez mój zakon. Prezydent leżał już martwy na ziemi stwierdzono krwotok i zgon, a ja dalej mierzyłem w niego nagle zostałem pochwycony przez wiceprezesa Zachęty, malarza Edwarda Okunia i jednego z adiutantów prezydenta i bez oporu dałem się rozbroić. Po czym powiedziałem: Nie będę więcej strzelać (swoje osiągnałem mistrz uprzedził mnie abym dał się schwytać , że mnie wyciągnie z kłopotów).
Ale myliłem się, zostałem oszukany nikt nie chciał mi pomóc uświadomiłem sobie że czas na śmierć , godną smierć.
30 grudnia 1922, w pierwszym dniu procesu, zostałem skazany przez sąd na karę śmierci, której sam dla siebie zażądałem (niechce gnić w więzieniu). W czasie procesu przyznałem się, że przez pewien czas nosiłem się z zamiarem wykonania zamachu na Józefa Piłsudskiego, uznając go głównym winowajcą demokratycznego i lewicowego rozkładu, który psuł moim zdaniem Polskę.Zrezygnowałem w tym momencie, gdy przeczytałem w gazecie, że Józef Piłsudski zadeklarował, że nie zamierza się ubiegać o urząd Prezydenta RP.
Oczekując na wykonanie wyroku napisałem Kartki z więzienia – zbiór przemyśleń dotyczących polityki. Ukończyłem także Malarstwo polskie XIX i XX w.
W momencie egzekucji wyraziłem wolę, by nie przywiązywano mnie do słupka ani nie zawiązywano mi oczu.

~Eligiusz Niewiadomski

Jego ostatnie słowa brzmiały: „Ginę za Polskę, którą gubi Piłsudski!”. Został rozstrzelany przez pluton egzekucyjny 31 stycznia 1923.

Gdzieś na ulicach Paryża.

- Jak sprawy się mają z panną Skłodowską ?
- Jednemu z naszych ludzi, Pierre’owi udało zbliżyć się do niej na tyle, że stanie z nią niedługo
na ślubnym kobiercu, mój Panie.
- Doskonale! Pamiętaj, Jacquess, o jaką stawkę toczy się gra. Zakon potrzebuje tych badań,
napięcie na świecie rośnie, a ja nie lubię przegrywać.
- Tak, Panie.

Zdobione drzwi domknęły się głucho i powóz odjechał z tętentem końskich kopyt.

***

Był rok 1898. Zakochani w sobie bez pamięci, nie byli świadomi, jak bardzo zostali
wplątani w grę, o której nie mieli pojęcia. Byłem ich asystentem i pomagałem im podczas
tych całych „promieniujących” badań. Gdyby to ode mnie zależało, sacrebleu! Zostawiłbym
to, ale bractwo każe, uczeń wykonuje. Żebyście ich tylko widzieli… Jakby każdej nocy
spotykali wampira, a ten zostawiał z nich coraz mniej. Każdego dnia, dumnie służąc bractwu,
skrupulatnie przepisane notatki i wyniki badań przekazywałem radzie, wynosząc je pod
fartuchem. Nie było to wcale takie trudne. Aż dziw bierze, że zapatrzeni w swoje diabelskie,
świecące probówki nie zapomnieli o oddychaniu.
18 Lipca przedstawili swoje dzieło. Nazwali je Polon, na cześć Polski, urocze…
Kilka dni później ich nowe dziecko- Rad.
Bractwo przedstawiło Pani Curie propozycję współpracy. Jej mąż wściekł się, gdy tylko mu o
tym opowiedziała. Probówki trzaskały, rozpadając się na małe... zielone świetliki.
Co za dureń! Trzeba się pozbyć tego templariuszka.

***

19 kwietnia 1906 ulica Dauphine, Paryż

Mglisty i deszczowy dzień. Pędzące konne wozy rozchlapują kałuże na płaszcze przechodniów.

- Panie Pierre! – Pierre usłyszał głos zza pleców, wychodząc z bocznej uliczki.
- Nie zgodziliście się na nasze warunki – ujrzał zakapturzoną postać. Deszcz spływał po
materiale, skapując ze szlufek i zapięć. Postać odsłoniła twarz.
- Pracowałeś dla nas, byłeś jak rodzina. To wcale nie musi się tak skończyć Gustave.
- Przepraszam pana, panie Pierre.
- Gusta…!

We mgle rozbrzmiewał trzask podeszw o zmoczony bruk. Pierre raniony w gardło wytoczył
się na główną ulicę. Pędzący woźnica staranował go, a konie i koło wozu dokończyły dzieła...
Nikt niczego nie widział… Cóż za niefortunny wypadek.

***

Nazywam się Gustave Bémont. Tak, to ja zabiłem Pierre’a Curie. Niczego to nie
zmieniło, jak większość pochopnych decyzji Bractwa. Maria dzięki Zakonowi otrzymała
Katedrę Fizyki po mężu na Sorbonie. Została pierwszą kobietą profesorem. Bractwo znowu
musi przełknąć smak porażki. A ja? Co z tego mam?
Zostałem wystawiony przez Bractwo i leżę teraz samotnie w swoim pokoju. Ręce,
którymi zabiłem Pana Pierre’a, święcą w mroku jak dwa szafiry. Strasznie bolą mnie
wszystkie kości. Jestem zmęczony, położę się na chwilę.

(…) Józef przeszukując mieszkanie Niewiadomskiego natrafił na dziennik, jego treść lekko ujmując postanowił „sprofanować” gdyż to co intymne powinno takie pozostać. Jednak wiedząc jaką wagę ma misja którą wykonuje dla zakonu, postanowił odczytać ostatnie wpisy swojego dawnego przyjaciela które powinny rzucić światło na dezercję Eligiusza jak i czyn, którego się dopuścił:

Warszawa 14 grudnia 1922 r.- Czwartek
Ten dzień nadchodzi. Nieubłaganie me przeznaczenie się wypełni, wreszcie uwolnię się od tego cuchnącego świata. Odpokutuję swoje grzechy, o tak, nareszcie zmyję tę hańbę! Ten brudny szczur, przebrzydła laleczka asasynów, Narutowicz, ma odwiedzić w sobotę Salon TZSP. Mój mistrz miał rację, zastrzelę go tak jak on zabił mnie! Przebrzydłe świnie, myślały że nie dowiem się o ich manipulacjach? Chcą zdobyć moc dla siebie. Wpajali mi, że walczymy z templariuszami dla wyższego dobra! Ha! Oszuści! Najpierw Narutowicz, potem Piłsudzki- wytępimy tą zarazę za jednym zamachem. Jabłko pokazuje mi prawdę.. jabłko pokazuje mi przyszłość.. jabłko..

Warszawa 15 grudnia 1922 r.- Piątek
Mistrz ponownie przybył do mnie we śnie, powiedział że jestem blisko celu … jego słowa brzmią tak słodko, jak śpiew chóru aniołów. Pfu, anioły nie istnieją. NIC NIE ISTNIEJE. Istniejemy tylko MY. Rządzić będziemy tylko MY. Widzę przyszłość.. jabłko mi ją pokazuje.. nie wiem czy wytrzymam. Mistrz każe mi na nie patrzeć, choć to tylko sen, to i tak odczuwam ból. Robię to dla Nas.

Warszawa 16 grudnia 1922 r.- Sobota
Jestem gotów. Zabiję go. Zabiję. Dla Pana. Dla Jabłka. Dla Mistrza. Dla Nas.

Wczytując się w wersety dziennika Józef przypomniał sobie nagle o napisie wyrytym w celi Niewiadomskiego, który imitował wpis do dziennika, jednak był on na tyle dziwny, że należało go jak najszybciej usunąć (aby nie wzbudzać podejrzeń)

Nwoy Yrok xx 2012 r.- Knieoc
Bginoi nłaeszda. Ona tu jset

Dziwna, niezrozumiała treść z celi wzbudziła niepokój wśród zakonu asasynów. Ten rok? Jedyne słowo, które odczytano to „Ona”. Kim jest ta tajemnicza „Ona”? Józek jednak nie zastanawiał się w tym momencie nad tym, gdyż musiał szybko czmychnąć z mieszkania i dostarczyć informacje do kwatery głównej (...)

Huk armat, i swad prochu strzelniczego, krótki to był sen... Po kolejnej nocnej wycieczce kolejny ataman kozacki udał się na niebiański step. Ale co z tego? Na jego miejsce przychodzi kolejny. Chmielnicki ? Zabicie go może i rozwiąże problem, ale chowa się tchórz za plecami Templariuszy z którymi chce podzielić Rzeczpospolita. Może Islam Gerej?
Moze pójdzie po rozum do głowy i w końcu zobaczy że jest tu tylko marionetka? Ech... Muszę coś zjeść.. dziś w menu znowu konina z padlych wierzchowcow, mozna powiedzieć rarytas, za takiego żywego konia można było kupić wieś, no i ta woda, śmierdzi trupem, Kozacy zaczęli wrzucać martwych towarzyszy do rzeki... dlugo nie wytrzymamy.
-Książę ktoś musi iść do Króla a po pomoc, nie wytrzymamy dłużej niż tydzien, brakuje jadla,prochu i wody - powiedział Lanckorynski
- wiem o tym, wysłałem już goncow, nie sposób się przebić przez obóz wroga - wycedzil Wisniowiecki
-Musimy próbować dalej, żadna różnica zginąć tu czy tam - odezwał się cichy zazwyczaj Pan starosta Sobieski- masz przy sobie Assasyna, w nocy zdrowo sobie poczyna w obozie kozackim, wie jakie zwyczaje ma czerń,jak się pomiędzy nimi poruszac, jeśli ma się udać to właśnie jemu.
-Ksiaze spojrzal na mnie smutnym wzrokiem - Arn przyjacielu, długo już jesteś przy mnie, zawsze byłeś obok, czy mogę mieć do Ciebie jeszcze jedna prośbę?
-Mości książę, sam chciałem to zaproponować, napisz list do Króla, w nocy ruszam.
Wyruszylem w ciemnosci. Droga byla niebezpieczna, poniewaz aby przejsc do zamku krola nalezalo przekrasc sie wzdluz calego boku kozackiego taboru. Ostroznie wybralem te droge, poniewaz w nocy przechodzilo tedy bardzo wiele osob a straze niewiele interesowaly sie przechodzacymi. Noc byla ciepla, chmurna i bardzo ciemna co sprzyjalo drodze. Poczulem wielki strach. Zastanawialem sie, czy mozliwe jest wykonanie zaplanowanej misji. Zatesknilem do przyjaciolmi. Mimo tych wszystkich mysli i niepokoju poszedlem dalej.
Spotkalem straznika wroga i zamienilem z nim nawet kilka zdan. Zanim strażnik zorientował się że jestem obcy mial wbite ostrze prosto między kręgi szyjne, zdążył zaledwie jeknac, wiedziałem w jego oczach strach, chciał krzyczeć, nie mógł jednak, sygnały z mózgu nie docierały już do reszty ciała. Schowałem ciało w wozie z sianem, odwróconej się i...
-Ani kroku dalej, Lachu!
Zatrzymałem się. Około czterdziestu kroków dzieliło mnie od grupy.
- Posccie mnie, nie przelewamy więcej krwi
Kozak wykrzywił twarz.Szczęknęła cięciwa. Machnolem szabla, rozległ się przeciągły jęk uderzonego metalu, strzala wyleciał w górę koziołkując, sucho trzasnela w krzakach. Zacząłem iść do przodu
- W kupę – skomenderował jeden. Syknęły szable kosy i siekiery grupa zwarła się ramię do ramienia, najeżyła ostrzami.
Przyspieszyłem kroku,i przeszedłem w bieg – nie na wprost, prosto na grupe, ale w bok, okrążając ją po okregu.
Pierwszy nie wytrzymał, rzucił się na mnie, skracając dystans. Za nim skoczyli nastepni.
- Nie rozbiegać się! – wrzasnął jeden Z medalionem Templariuszy kręcąc głową, tracąc mnie z pola widzenia.
Zaklął, odskoczył w bok widząc, że grupa rozpada się zupełnie. Pobiegłem do pierwszego atakujac z prawej strony, biegnąc w przeciwnym kierunku. Próbował wyhamowac ale przemknąłem obok, nim zdążył unieść siekiere. Zapewne poczuł silne uderzenie tuż nad biodrem. Odkręcił się i stwierdził, że pada. Już na kolanach, zdziwiony spojrzał na swoje biodro i zaczął krzyczeć.
Kolejny wpadł prosto na moją szable, cięty przez całą szerokość piersi, zgiął się wpół, z opuszczoną głową zrobił jeszcze parę kroków i runął. Niewielki tatatzyna dostał w skroń, zawirował w miejscu i padł w krzak dzikiej rozy, ciężko, bezwładnie.
Obróciłem się szybko, dość szybko aby kolejny dostał, przez brzuch, wytrzymał, złożył się do ciosu, wtedy dostał drugi raz, w bok szyi, tuż pod ucho. Wyprężony, postąpił czterykroki i zwalił się na na ciało Tatara.
Templariusz wraz z bliznowatym uderzyli jednocześnie z dwóch stron, Ten z wisioriem zamaszystym ciosem z wysoka, Bliznowaty kosa z przyklęku, nisko, płasko. Oba ciosy zostały sparowane, dwa metaliczne szczęknięcia zlały się w jedno. Biznowaty odbił cios, tak silny, że rzuciło go w tył, musiał przyklęknąć. Podrywając się, złożył blok, za wolno. Dostał cięcie przez twarz, symetryczne do starej blizny.
Templariusz doskoczyl zatrzeszczal szable, nie poczuł uderzenia, nogi ugięły się pod nim dopiero, gdy po odruchowej paradzie usiłował przejść od finty do kolejnego ataku. Szabla wypadła mu z ręki przeciętej po wewnętrznej stronie, powyżej łokcia. Upadł na klęczki, potrząsnął głową, chciał wstać, nie zdołał ukryte ostrze wyladowalo w oczodole. Spojrzal jeszcze na mnie Opuścił głowę na kolana, tak zamarł Spoczywaj w pokoju.
Czym prędzej pobiegłem w stronę skraju obozu, cały czas nasluchiwalem czy nikt za mną nie podąża. Zdolalem dotrzeć do konia, wsiadłem na niego i pojechałem jak najszybciej do krola, z tylu słyszałem tentent koni scigajacych mnie jeźdźców, jednak kiedy się oglądałem nikogo nie było... to tylko upiory, upiory tego miejsca które zostawiłem w tyle. 7 sierpnia 1649 roku dotarłem do Króla, który to natychmiast ruszył z odsieczą...

Asasyni walczą o pokój, a templariusze chcą przejąć władzę nad światem, przecież to oczywiste.

Niektórym graczom wystarczy samo to, że dostają zwinnego skrytobójcę z efektownym ukrytym ostrzem. Innych cieszy oddanie bractwu i przewodzenie grupą lojalnych morderców. Templariusze mogą mieć władzę i pieniądze, lecz na pewno nie mają tak szlachetnych wartości, jak my, biedni asasyni… prawda?

Guzik prawda. Stałe wrzucanie gracza w zakapturzone stroje i bezmyślne powtarzanie w kółko tytułowego kredo niespecjalnie prowokuje do zastanowienia się nad rzeczywistym sensem wojny podjazdowej z templariuszami. Ot, odwieczny przeciwnik, pretekst do cichej rzezi. „Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone” kusi naszych młodych bohaterów niczym Korwin-Mikke licealnych żołnierzy prywatyzacji. Starsi „mędrcy” w kapturach niczym przewodzący kultu nęcą zagubione sieroty obietnicami odegrania się na brzydkim zakonie za zabójstwo rodziców. Nawet palce sobie kiedyś odcinali, wariaci!
Altairowi wpoili kredo rodzice-asasyni i był manipulowany przez mentora Al Mualima, Ezio również odziedziczył przynależność do bractwa, napędzając się dodatkowo nienawiścią za egzekucję ojca i braci; Connorowi templariusze spalili wioskę i uśmiercili matkę, więc zagubiony chłopak trafił do starego emeryta, który dał już sobie dawno spokój z lataniem i dźganiem pierwszego lepszego wroga, ale zobaczył w tym pustym dzieciaku „nadzieję”. Edward Kenway chciał tylko zarobić, ale Assassin's Creed IV: Black Flag (PS4) nawet nie próbuje już maskować faktu, iż asasyni są bandą dzikusów kryjących się po dżunglach.

Nie chcę wchodzić tu z historycznym odpowiednikiem bractwa, bo wtedy musiałbym też zawęzić się tylko do pierwszej części. Wiadomo, że działali w średniowieczu, nie istniały wysuwane z rękawów ostrza, a zamiast przyciągającego uwagę kaptura nosili zwykłe ubrania pozwalające wtopić się w tłum. Przymykamy oko na te rzeczy, bo najważniejsza jest rozgrywka. Nie można w ten sposób jednak tłumaczyć lekceważenia fabuły i wartości obu stron konfliktu.
Ofiary Altaira robiły coś złego, wierząc w wyższe dobro swoich czynów. My jednak posłusznie odbieraliśmy im życie, "by chronić niewinnych" i na zarzuty o ich podobieństwo, kierowany przez nas zabójca odpowiadał „twoja śmierć to niewielka cena, by uratować wielu innych” - czyli dokładnie to samo przekonanie, co umierający. I cytat z naszego obrońcy uciśnionych:

Ludzie powinni mieć wolność wyboru tego, co robią. Nie mamy prawa karać kogoś za jego zdanie, niezależnie od tego, czy się z nim zgadzamy.

Dopiero w Assassin's Creed® III (PS3) mieliśmy szansę zagrać i poznać trzeźwo myślącego byłego asasyna* – templariusza Haythama Kenwaya, ojca Connora. Bezlitosny typ, który pomimo swoich korzeni, skończył ostatecznie w zakonie. Gdy staje naprzeciw swego syna, wydaje się gardzić jego życiem, choć w rzeczywistości robi wszystko, by Connor sam ujrzał, ile warte są wpojone przez Achillesa ideały i jego sojusznicy. Wiedział na przykład kto rozkazał spalić jego wioskę, ale z ujawnieniem tej informacji wolał poczekać do najgorszego momentu. Wydaje się pierwszym, który w końcu poświęcił chwilę na poszukanie jakiegokolwiek celu w działaniach zakapturzonych. I jak się domyślacie - nie znalazł żadnego.

*Cóż, jeśli mamy wchodzić w szczegóły, nigdy oficjalnie nie dołączył do bractwa, ale odpowiedni trening odbył (więcej w powieści Assassin’s Creed: Porzuceni).

Connor: Powiedz mi coś... Mogłeś mnie zabić przy naszym pierwszym spotkaniu – co cię powstrzymało?
Haytham: Ciekawość. Jeszcze jakieś pytania?
Connor: Czego naprawdę chcą templariusze?
Haytham: Porządku. Celu. Rozwoju. I tyle. A twoi towarzysze mieszają to wszystko z bezsensowną gadaniną o wolności. Przed wiekami asasynom przyświecał bardziej szczytny cel, był nim pokój.
Connor: Wolność TO pokój.
Haytham: Skądże. To zalążek chaosu.
I tak klaruje nam się podział: asasyni – wolność i chaos, templariusze – kontrola i porządek. Podział teoretyczny, bo oprócz Haythama, praktycznie cały zakon składa się z przygłupów i sadystów, z kolei skrytobójcy eliminują kolejnych wysoko postawionych członków wrogiej organizacji nie myśląc nawet o następstwach.

Problemem serii Asssassin’s Creed jest to, że nie mamy komu kibicować. Da Vinci czy niewyżyty seksualnie Benjamin Franklin byli całkiem zabawni, Machiavelli dał radę, ale nie możemy skupiać się na drugoplanowych postaciach historycznych, to nie ma sensu. Na Arno Doriana nie liczę, bo nie różni się od całej reszty młodych kołków szukających zemsty, lecz Shay Cormac z Assassin's Creed Rogue (PS3)… cóż, przynajmniej będziemy mogli w końcu zabić kilku asasynów i raz jeszcze spotkać Haythama.

Do bitwy doszło 15 lipca 1410. Krzyżacy zgromadzili około 15-20 tysięcy wojska, Jagiełło i Witold dysponowali około 30 tysiącami rycerzy i wojowników. Przewaga była po stronie polsko-litewskiej. Armia zakonna stała w upale na otwartym polu, co wykorzystał Jagiełło opóźniając starcie. Jego siły odpoczywały w lesie.A JA SIEDZIAŁEM I PRZYGLĄDAŁEM SIĘ Wielki Mistrz, a dokładnie heroldowie księcia szczecińskiego Kazimierza oraz króla węgierskiego Zygmunta Luksemburczyka, który dwa dni wcześniej wypowiedział oficjalnie wojnę Polsce, podarowali Jagielle i Witoldowi dwa nagie miecze. Gest ten Polacy odebrali jako arogancki, nie znali bowiem tego rycerskiego zwyczaju, który był od dawna praktykowany na zachodzie.ZAŁATWIŁ BYM KAŻDEGO PO KOLEI ALE WOJSKA BYŁO DUŻO POTRZEBOWAŁ BYM WSPARCIA MOICH BRACI Gdybym ja utracił bliską mi osobę, i spotkał się twarzą w twarz z zabójcą, nie sądzę abym pamiętał o sumieniu...i gdzieś bym miał zasady, chęć czynienia dobra itd. (jak asasyni) zabiłbym z czystej zemsty i nienawiści i stałbym się zwykłym mordercą...a asasyni, zakon...to jest taka organizacja która właśnie skupiała ludzi pozbawionych sensu życia, wyjętych spod prawa właśnie z powodu zemsty itd. Gdybym był przyparty do muru i wydarzyłoby się coś naprawdę strasznego w moim życiu, co skłoniłoby mnie do odebrania komuś tego co najcenniejsze, chciałbym aby istniała taka organizacja i chciałbym do niej dołączyć, aby zapomnieć, otrzymać schronienie, nową "rodzinę" i starać się czynić dobro nawet przez zabijanie (to brzmi tak głupio i paradoksalnie, ale kto raz zabił do końca jest mordercą co w jakiś pokrętny sposób może, choć nie musi, usprawiedliwiać jego czynienie dobra poprzez handlowanie śmiercią)Po godzinie walki skrzydło litewskie rzuciło się do ucieczki i mimo potężnego krzyku Witolda nie udało się go zatrzymać. Część wojsk krzyżackich rzuciła się w pogoń, ale pozostali zagrozili walczącym oddziałom polskim. Sytuację uratowały trzy pułki smoleńskie, które pozostały na placu boju i za cenę ogromnych strat dały czas polskim chorągwiom na przegrupowanie. Wraz z Litwinami do ucieczki rzuciły się zaciężne wojska z Czech i Moraw, ale pod polskim obozem udało się opanować panikę i powróciły do walki.WTEDY JA JAKO CICHY ZABÓJCA ZABIJAM JEDNEGO PO DRUGIM NAWET WRÓG NIE WYCIĄGNIE MIECZA JEST JUŻ MARTWY DUSZE WROGA JAK JEST CIEMNO WBIJAM IM NÓŻ W PLECY OSTRZE OSTRE JAK 1000 BATÓW EGIPSKICH MIECZ JEST JAK OGIEŃ W WOJNIE GDY WIDZE Po trzech godzinach walki, siły Zakonu uległy wyczerpaniu. Ulrich von Jungingen przegrupował swoje wojska i stanął na czele 16 chorągwi, które przeprowadzić miały decydujące natarcie. Poprowadził je szerokim łukiem i zamierzał uderzyć na polskie prawe skrzydło. Natarcie przechodziło obok miejsca, w którym z niewielką ochroną stał Władysław Jagiełło, jednak Wielki Mistrz nie pozwolił na zmianę kierunku natarcia (być może nie wiedział, kogo pilnuje oddział) licząc na zaskoczenie Walka jest podstawową rzeczą Pokojowe rozwiązania nie mają tu miejsca, więc chcąc nie chcąc, musisz ubrudzić swoje dłonie w czerwonej i ciepłej posoce twoich przeciwników.

Przed bitwą pod Grunwaldem...
Przed bitwą pod Grunwaldem spotykają się obie armie. Zadowoleni z tego, że się wzajemnie odnaleźli urządzają imprezkę.
W krzyżackim obozie wszyscy napie**oleni, klina klinem popychają, sytuacja trwa kilka dni. Pewnego poranka budzi się Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen i odbierając podawaną mu flaszkę, pyta sługi:
- Co to my dzisiaj mamy?
- Dzisiaj ma być bitwa, Wielki Mistrzu...
- O k...a... - powiedział skacowany Mistrz przecierając twarz.
Gdy już po paru głębszych Mistrz zaczął kontaktować, doszedł do wniosku, że zamiast wymordowywać się wzajemnie można by wystawić do walki po jednym rycerzu z obu stron i wygra ta strona, której rycerz zwycięży. Nie będzie musiało tylu ginąć. Jak pomyślał - tak zrobił. Wysłali więc kolesia z dwoma mieczami (czy dwóch gości z jednym mieczem?) z poselstwem do Polaków. A tam... balanga na całego! Trzeba znaleźć Jagiełłę! Po pewnym czasie odnaleźli go w końcu naj***nego w stogu siana. Przystał Na wszystko, co mu powiedzieli...
Teraz trzeba wybrać odważnego do walki. Krzyżacy nie mieli z tym większego problemu - wybrali oczywiście Zygfryda de Loewe - najmężniejszego z mężnych. Był to rycerz z drewna nie strugany. 3,80 wzrostu, 2,40 w barach. Teraz trzeba znaleźć dla niego konia. Niestety, jakiego by nie przyprowadzili, to albo się załamywał albo Zygfryd kolanami o ziemie szorował... Sytuacja beznadziejna. Na szczęście Wielki Mistrz miał znajomości u Hannibala.
- Masz tu ode mnie tego słoniokonia - na pewno będzie dobry.
Rzeczywiście, teraz to Zygfryd nawet stopami ziemi nie dotykał. Kolejny problem to miecz: szukają i szukają, ale żaden nie jest dobry. Największy miecz jaki znaleźli w całych Prusach to Zygfryd w trzech palcach trzymał! To przecież bez sensu! Poszli więc do kowala, aby wykuł odpowiednie oręże. Kowal wykuł najpotężniejszy miecz jaki istniał - siedmiometrowy! Zygfryd zważył go w ręku, jak machnął, to za jednym zamachem ściął 14 dębów! No, tym to mogę walczyć! Pozostała jeszcze zbroja. Jakiej by nie znaleźli to albo za mała, albo jakaś taka lekka... Ostatecznie stary znajomy kowal wykuł odpowiednią zbroję dla Zygfryda. Zajebista płytówka - pasowała jak ulał, zdobiona złotem i nader wszystko wytrzymała. Zygfryd był gotowy do walki.
Tymczasem w obozie Polaków ten sam problem. Jagiełło szuka ochotnika, ale nikt się nie zgłasza. Król postanawia wziąć ich sposobem - polewa dodatkową porcję miodu (wiele razy). Niestety, nawet totalnie naj***ni nie chcą walczyć. Jagiełło poszedł do starego druha - Zawiszy Czarnego. Niestety, ten nie był skory do opuszczania domu.
- Ubrudzę się tylko, jeszcze może mi się coś stać... Daj mi spokój!
Kolejny był Maćko z Bogdańca - ale ten również nie był chętny.
- Tu Jagienka na mnie czeka, a ja się będę gdzieś po jakiś polach bitwy chędożył? Nie ma mowy! Następny Jurand - ale ten ma oczy wyj***ne! BEZNADZIEJA!
Załamany Król wziął sznur i poszedł do lasu się powiesić. Idzie i nagle widzi: jakiś kurdupel - metr dwadzieścia - konus taki, ubrany w marną skórzaną kurteczkę, z zardzewiałą szabelką u pasa, opiera się o drzewo i napruty jak worek... spawa.
U Króla pojawiła się iskierka nadziei, takie małe światełko w tunelu. Podchodzi i pyta, czy ten się zgodzi na walkę.
- No pewnie! - odpowiedział napie**olony totalnie głos. Nie był w stanie powiedzieć nic więcej.
Teraz trzeba go wyposażyć. I tu problem. Jakiego konia by nie znaleźli, to dla małego Polaczka olbrzym. Nie utrzymałby go nawet. Olali sprawę. Teraz miecz. Niestety, nawet najmniejszego nie był w stanie unieść. Wyluzowali.
Jeszcze zbroja. Ale jakiej by nie przynieśli, to dla naszego bohatera jak dom wielka - popijawy by mógł w środku urządzać. Dali se siana. Zostawili mu tylko to co miał - cienką skórę i przerdzewiałą szabelkę. Na koniec poprosili tylko o jedno:
- Po wszystkim możesz robić co chcesz, ale w dzień bitwy, na Boga, przyjdź trzeźwy!
Słonce wzeszło, obie armie stoją naprzeciwko siebie. Z szeregu krzyżackiego wyłania się wspaniały rycerz. Ale gdzie Polak???... Szukają go i szukają. W końcu znaleźli - oczywiście napie**olony jak dzwonek. Mimo to tanio skóry nie sprzedamy. Cucą go i wypychają. Na ugiętych nogach, zataczając się wychodzi na pole bitwy. Naprzeciw niemu wielki Zygfryd de Loewe w błyszczącej złotem zbroi, z wyk***istym mieczem, na potężnym słoniokoniu. Spina wierzchowca i rusza do ataku. Pędzi z ogromną prędkością, ziemia drży pod kopytami słoniokonia, drugie słonce błyszczy na złotej piersi Zygfryda (wielki miecz zasłania to pierwsze).
Jagiełło wytrzeźwiał natychmiast i pojął co zrobił. "Ja pie**olę! Przecież on zaraz zmiażdży naszego i wpadnie w nas - rozniesie nas w puch. Jesteśmy już martwi!" - pomyślał zasłaniając twarz.
- W NOGI, kurrrrwa, W NOGI!!! - krzyczy Król i wszyscy sp***alają gdzie popadnie. Zygfryd de Loewe na swym słoniokoniu wpada na kurdupla Polaka - huk, trzask, uniósł się tylko kurz i dym... Wielki Mistrz podjeżdża na miejsce potyczki, aby pogratulować swojemu zwycięstwa. Kurz opada, a tu straszny widok: słoniokoń leży z obciętymi nogami, parenaście metrów dalej Zygfryd (całe piszczele ma pokrwawione), a Polak stoi niewzruszony opierając się o szablę i mówi:
- Gdyby nie było "W NOGI", to bym cię k...a zaj***ł..."

Przed bitwą pod Grunwaldem...
Przed bitwą pod Grunwaldem spotykają się obie armie. Zadowoleni z tego, że się wzajemnie odnaleźli urządzają imprezkę.
W krzyżackim obozie wszyscy napie**oleni, klina klinem popychają, sytuacja trwa kilka dni. Pewnego poranka budzi się Wielki Mistrz Ulryk von Jungingen i odbierając podawaną mu flaszkę, pyta sługi:
- Co to my dzisiaj mamy?
- Dzisiaj ma być bitwa, Wielki Mistrzu...
- O k...a... - powiedział skacowany Mistrz przecierając twarz.
Gdy już po paru głębszych Mistrz zaczął kontaktować, doszedł do wniosku, że zamiast wymordowywać się wzajemnie można by wystawić do walki po jednym rycerzu z obu stron i wygra ta strona, której rycerz zwycięży. Nie będzie musiało tylu ginąć. Jak pomyślał - tak zrobił. Wysłali więc kolesia z dwoma mieczami (czy dwóch gości z jednym mieczem?) z poselstwem do Polaków. A tam... balanga na całego! Trzeba znaleźć Jagiełłę! Po pewnym czasie odnaleźli go w końcu naj***nego w stogu siana. Przystał Na wszystko, co mu powiedzieli...
Teraz trzeba wybrać odważnego do walki. Krzyżacy nie mieli z tym większego problemu - wybrali oczywiście Zygfryda de Loewe - najmężniejszego z mężnych. Był to rycerz z drewna nie strugany. 3,80 wzrostu, 2,40 w barach. Teraz trzeba znaleźć dla niego konia. Niestety, jakiego by nie przyprowadzili, to albo się załamywał albo Zygfryd kolanami o ziemie szorował... Sytuacja beznadziejna. Na szczęście Wielki Mistrz miał znajomości u Hannibala.
- Masz tu ode mnie tego słoniokonia - na pewno będzie dobry.
Rzeczywiście, teraz to Zygfryd nawet stopami ziemi nie dotykał. Kolejny problem to miecz: szukają i szukają, ale żaden nie jest dobry. Największy miecz jaki znaleźli w całych Prusach to Zygfryd w trzech palcach trzymał! To przecież bez sensu! Poszli więc do kowala, aby wykuł odpowiednie oręże. Kowal wykuł najpotężniejszy miecz jaki istniał - siedmiometrowy! Zygfryd zważył go w ręku, jak machnął, to za jednym zamachem ściął 14 dębów! No, tym to mogę walczyć! Pozostała jeszcze zbroja. Jakiej by nie znaleźli to albo za mała, albo jakaś taka lekka... Ostatecznie stary znajomy kowal wykuł odpowiednią zbroję dla Zygfryda. Zajebista płytówka - pasowała jak ulał, zdobiona złotem i nader wszystko wytrzymała. Zygfryd był gotowy do walki.
Tymczasem w obozie Polaków ten sam problem. Jagiełło szuka ochotnika, ale nikt się nie zgłasza. Król postanawia wziąć ich sposobem - polewa dodatkową porcję miodu (wiele razy). Niestety, nawet totalnie naj***ni nie chcą walczyć. Jagiełło poszedł do starego druha - Zawiszy Czarnego. Niestety, ten nie był skory do opuszczania domu.
- Ubrudzę się tylko, jeszcze może mi się coś stać... Daj mi spokój!
Kolejny był Maćko z Bogdańca - ale ten również nie był chętny.
- Tu Jagienka na mnie czeka, a ja się będę gdzieś po jakiś polach bitwy chędożył? Nie ma mowy! Następny Jurand - ale ten ma oczy wyj***ne! BEZNADZIEJA!
Załamany Król wziął sznur i poszedł do lasu się powiesić. Idzie i nagle widzi: jakiś kurdupel - metr dwadzieścia - konus taki, ubrany w marną skórzaną kurteczkę, z zardzewiałą szabelką u pasa, opiera się o drzewo i napruty jak worek... spawa.
U Króla pojawiła się iskierka nadziei, takie małe światełko w tunelu. Podchodzi i pyta, czy ten się zgodzi na walkę.
- No pewnie! - odpowiedział napie**olony totalnie głos. Nie był w stanie powiedzieć nic więcej.
Teraz trzeba go wyposażyć. I tu problem. Jakiego konia by nie znaleźli, to dla małego Polaczka olbrzym. Nie utrzymałby go nawet. Olali sprawę. Teraz miecz. Niestety, nawet najmniejszego nie był w stanie unieść. Wyluzowali.
Jeszcze zbroja. Ale jakiej by nie przynieśli, to dla naszego bohatera jak dom wielka - popijawy by mógł w środku urządzać. Dali se siana. Zostawili mu tylko to co miał - cienką skórę i przerdzewiałą szabelkę. Na koniec poprosili tylko o jedno:
- Po wszystkim możesz robić co chcesz, ale w dzień bitwy, na Boga, przyjdź trzeźwy!
Słonce wzeszło, obie armie stoją naprzeciwko siebie. Z szeregu krzyżackiego wyłania się wspaniały rycerz. Ale gdzie Polak???... Szukają go i szukają. W końcu znaleźli - oczywiście napie**olony jak dzwonek. Mimo to tanio skóry nie sprzedamy. Cucą go i wypychają. Na ugiętych nogach, zataczając się wychodzi na pole bitwy. Naprzeciw niemu wielki Zygfryd de Loewe w błyszczącej złotem zbroi, z wyk***istym mieczem, na potężnym słoniokoniu. Spina wierzchowca i rusza do ataku. Pędzi z ogromną prędkością, ziemia drży pod kopytami słoniokonia, drugie słonce błyszczy na złotej piersi Zygfryda (wielki miecz zasłania to pierwsze).
Jagiełło wytrzeźwiał natychmiast i pojął co zrobił. "Ja pie**olę! Przecież on zaraz zmiażdży naszego i wpadnie w nas - rozniesie nas w puch. Jesteśmy już martwi!" - pomyślał zasłaniając twarz.
- W NOGI, kurrrrwa, W NOGI!!! - krzyczy Król i wszyscy sp***alają gdzie popadnie. Zygfryd de Loewe na swym słoniokoniu wpada na kurdupla Polaka - huk, trzask, uniósł się tylko kurz i dym... Wielki Mistrz podjeżdża na miejsce potyczki, aby pogratulować swojemu zwycięstwa. Kurz opada, a tu straszny widok: słoniokoń leży z obciętymi nogami, parenaście metrów dalej Zygfryd (całe piszczele ma pokrwawione), a Polak stoi niewzruszony opierając się o szablę i mówi:
- Gdyby nie było "W NOGI", to bym cię k...a zaj***ł..."

Przyszło mi zdać na ręce Wielkiego Mistrza spis wydarzeń niechlubnych dla naszej sprawy. Ubolewania moje dotyczą ucieczki Polski spod pieczy naszego Zakonu, która dokonała się 3 maja roku bieżącego 1791. Mimo licznych naszych przedstawicieli w Sejmie Rzeczpospolitej reprezentujących nasze interesy za błogosławieństwem zwolenników pruskich, austriackich czy rosyjskich w wyniku spisku władzę utraciliśmy.

Pragnienie wolności, które wśród Polaków nam nieprzychylnych skrzętnie do pory tej tłumiliśmy, zostało wykorzystane przez wrogów naszych Asasynów. Sojusz ten okazał się dla naszej sprawy śmiertelny. Asasyni po słowie ze zwolennikami blokowanej przez nas konstytucji Królem Stanisławem Augustem Poniatowskim, Hugo Kołłątajem i Ignacym Potockim przygotowali nikczemny plan, o którego powodzeniu mnie przyszło donieść. Wykorzystując przerwę świąteczną i związane z nią liczne wyprawy naszych sprzymierzeńców zadbali, by o uchwaleniu najważniejszego w kraju dokumentu decydowali ludzie poza naszą kontrolą, działający w interesie Polski i jej obywateli, nie zaś w interesie Zakonu naszego. Posłannicy naszej sprawy zostali podstępem bądź siłą odwleczeni od obrad, na której ustawa zasadnicza zapaść miała. Ich nieobecność przyczyn miała wiele. Jednych słabość do używek i kobiecych wdzięków wykorzystano. Inni siłą zostali przetrzymani i wypuszczeni po zakończeniu obrad. Kolejni pozbawieni środków transportu lub w trakcie podróży napadnięci zostali. Do następnych wieść o sejmiku nie dotarła wcale, gdyż posłaniec został podstawiony lub w innych przypadkach zgładzony. Wszystko przygotowane przez tych, którzy sprawie naszej brużdżą od lat tysięcy - Asasynów. Przez nich też ostatni nasz ratunek został zniweczony. Udaremnili oni odwrócenie losów na ziemiach polskich na naszą korzyść tropiąc a następnie ostrzem gładząc wysłannika naszego, który to miał Króla w ostatniej chwili odwieść od planów jego lub w razie oporu zamordować. Rzeczpospolita zdaje się jednak być do uratowania, choć wymagać będzie to wysiłku i pomocy naszych sojuszników pruskich, ruskich oraz austriackich.

Jako ten, który porażkę naszą na własne oczy widział zacząłem już pewne możliwości badać i donieść pragnę, że o mocny fundament wolności Polski nie zadbano. Nie poczyniono starań o pozyskanie sprzymierzeńców na dworach krajów sąsiednich Polsce, co daje drogę otwartą naszej ingerencji. Wewnętrznie Rzeczpospolita również mocy prędko nie nabierze. Wojsko ma nieliczne i nienależycie wyedukowane, w bojach nieliczni nabrali ogłady. Podatki do skarbca spływać będą opieszale w skutek nie dopilnowania systemu ich ściągalności, co wymusi oszczędności Króla. Ten zaś nieświadomy zdaje się być zagrożeń i w wojsko inwestować zbytnio nie pragnie. Zalecam uruchomić członka naszego Zakonu na dworze ruskim, by sprawę Polaków omówić chciano z Prusami oraz Austrią oraz by zadbano aby werdykt obrad tych być mógł tylko jeden - rozbiór Rzeczpospolitej Polski.

O wszelkich dokonaniach, Zakonu lub Jego wrogów, bieżąco będę informował Wielkiego Mistrza.

Przybyłem do obozu Jagiełły w Dąbrównie, posłany przez najwyższego Mentora. Działając od 20 lat jako Asasin poza granicami kraju, stęskniłem sie za ojczyzną. Jagiełło przyjął mnie strawą, moje wysokie urodzenie gwarantowało mi audiencje. Ponad godzinę tłumaczyłem władcy z kim tak naprawdę ma do czynienia, że Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie czyli Krzyżacy, to nic innego jak odrodzony po wieku zakon Templariuszy. Znając taktykę i sposób działania Templariuszy , opracowałem z Jagiełło taktykę na nadchodzącą Bitwę. Król miał dużo szczęścia, że byłem u jego boku gdy otrzymał dwa nagie miecze od Krzyżaków. Miecze miały niby sprowokować władcę do ataku, ja jednak znałem prawdę . Jagiełło wstał zamierzając zapewne pochwycić miecze, podszedłem do niego i na ucho wyjawiłem mu prawdę. Wrócił się, usiadł i podziękował za miecze , po czym kazał stojącemu obok sokolnikowi zanieść je do jego kwatery. Wiedząc iż Templariusze nie cofną się przed niczym, aby odnieść zwycięstwo, założyłem, iż miecze pokryte były silna trucizną, z która spotkałem się już wcześniej. Poinformowany władca, jako iż był królem mądrym, nie zgładził posłańców, a sokolnika wybrał, gdyż jako jedyny miał on przywdziane dwie rękawice, trucizna nie była w stanie mu zagrozić. Piętnastego lipca rozpoczęła się krwawa bitwa, której przebieg będziecie mogli prześledzić, dzięki kronikarzom, którzy spisali owe wydarzenia. Dzięki wygraniu bitwy udało sie powstrzymać rozwój Templariuszy nim stali się na tyle silni, by przejąć rządy w Europie.

Maria Skłodowska-Curie
Dziennik Żałobny

1 maja 1906

Mój Piotrze, jakże wszystko jest przygnębiające. Ten dom, który opuściłeś, nie ma już duszy, wszystko jest smutne i pozbawione sensu. W sobotę rano złożyliśmy Cię do trumny. Podtrzymywałam Ci głowę, gdy Cię przenoszono. Złożyłam ostatni pocałunek na Twojej zimnej, kochanej twarzy. Włożyliśmy do trumny kilka kwiatów oraz mój portrecik, który tak lubiłeś. Mięliśmy spędzić ze sobą życie... Chciałabym żeby sprawy potoczyły się inaczej, choć w głębi duszy zapewne się tego spodziewałam. To, co się stało w czwartek, 19 kwietnia nie było wypadkiem. Jestem o tym przekonana. Nie wierzę, że wracając z zebrania Stowarzyszenia Profesorów Wydziałów Nauk Ścisłych, przez własną nieuwagę wpadłeś pod wóz konny. Wiesz równie dobrze jak ja, kto za tym stoi. W końcu to Ty uświadomiłeś mi ich istnienie - tego wielogłowego węża dążącego do władzy absolutnej. Piotrze, tak bardzo mi Ciebie brak.

4 maja 1906

Ostatni uczestnicy pogrzebu wyjechali. Dom znów stał się miejscem spokojnym i cichym. Przerażająco cichym. Nachodzą mnie myśli na wskroś niepokojące. Ile z osób, które w życiu poznałam należało do nich? Czy moja mentorka - Bronisława Piasecka, którą poznałam w Warszawie była templariuszem? W końcu to ona pchnęła mnie i siostry w objęcia idei pozytywizmu. Ona doprowadziła do poznania wielu wybitnych profesorów, którzy przekazali nam zakazaną przez władzę wiedzę. To dzięki niej w mym życiu miejsce wiary i Boga zastąpiła nauka. A może mój cioteczny brat Józef Boguski, były asystent Dymitra Mendelejewa, który wraz z chemikiem Napoleonem Milicerem nauczyli mnie analizy chemicznej? Bez tej wiedzy nie mogłabym wyizolować radu i polonu. A może cała Królewska Szwedzka Akademia Nauk z tą ich nagrodą Nobla jest jednym wielkim manifestem templariuszy? Piotrze, tak bardzo chciałabym móc z Tobą porozmawiać. Nie wiem co myśleć.

8 maja 1906

Mój Piotrze, życie bez Ciebie jest okrutne. Nie sposób wyrazić tego niepokoju, tej rozpaczy bez dna. Smutek odbiera mi chęci do pracy. Minęło 18 dni, a moje myśli wciąż zagmatwane. Wczoraj odwiedził mnie Henri Becquerel, z którym prowadziliśmy badania. Zażądał notatek z moich i Twoich, tajnych badań nad promieniowaniem próbki materiału, którą kiedyś przyniosłeś. Mówił nieskładnie, bełkotał o promieniach Jabłka i Edenie. Przestraszyłam się i skłamałam że ich nie mam, że w furii wrzuciłeś wszystko do pieca, gdy prace utknęły w martwym punkcie. Nie wiem czy uwierzył. Skąd on w ogóle o tym wiedział? Boję się. Nie wiem komu ufać.

9 maja 1906

Przekazałam wyniki naszych tajnych badań twojemu bratu w zamkniętym pojemniku. Skłamałam że w środku są nasze wspólne pamiątki. Zawiezie je tam, gdzie byliśmy na pierwszym pikniku i zakopie. Tylko Ty i ja wiemy, że między radem, a polonem - między 18 lipca, a 26 grudnia, odkryliśmy jeszcze jeden pierwiastek, o którym nikt nie może się dowiedzieć. Pierwiastek, którego promieniowanie wpływa na zachowanie organizmów żywych, odbiera wolną wolę. Ta wiedza jest zbyt niebezpieczna. Nie możemy - nie mogę pozwolić by wpadła w ręce templariuszy, ani kogokolwiek innego. Nawet naszych przywódców. Och Piotrze, dlaczego Cię tu nie ma?! Dlaczego nie chcesz mi pomóc?!

19 kwietnia 1907

To już rok. Nadal czuję ból, choć przytłumiony. Dławi mnie wielki ciężar. Jakby to było dobrze zasnąć i się nie obudzić, ale moje kochane córeczki są jeszcze takie małe. Nie mam już odwagi pisać. Kochany Piotrze, żegnam się z Tobą twoimi oto słowy, nim oddam dziennik w ręce płomieni: Nic nie jest prawdą, wszystko jest dozwolone. Żegnaj.

8 lipca 1410roku
Przybyliśmy po wielu miesiącach podróży w końcu udało nam się dotrzeć na terytoria dawnych plemion słowiańskich, Wielki mistrz Zakonu Krzyżackiego Ulrich Von Jungingen przywitał nas z należytym szacunkiem, prócz nas czyli nielicznych członków Bractwa Skrytobójców przybyło wielu, z różnych stron świata, znamienitych i znających się na kunszcie rycerskim wojowników z każdej strony, zarówno odległego wschodu jak i zachodu, pojawili się wszyscy, jedni w imię sławy, drudzy w imię złota, trzeci w obronie religii czas pokaże czy to wystarczająca motywacja do walki
10 lipca 1410roku
Nie zdąrzyliśmy jeszcze przywyknąć do tutejszego klimatu ani zachowań, cieżko przyzwyczaic się do smrodu ciężkoopancerzonych rycerzy którzy właściwie nie zdejmują zbroji , to karygodny obyczaj, żałosne perfumy tych samozwańczych "szlachciów" bo tak siebie nazywają wcale nie kamuflują ich smrodu.
Jesteśmy gotowi do walki, nie wiemy wiele o wrogu, mistrz zakonu wspomina jedynie, że to banda barbarzyńców którzy nie mają szans w starciu z zamorskimi wojownikami, my jedni wiemy, że podstawą jest nie lekceważyć przeciwnika jesteśmy przygotowani na najgorszego.
13 lipca 1410roku
Wyruszliśmy, cięzkim i swawolnym krokiem, ciężkozbrojne rycerstwo nas spowalnia, nie wiemy gdzie stoczy się bitwa, szpiedzy donosili coś o okolicach wsi Grunwald, i tak nic nam to nie mówi.Ukształtowanie terenu oceniam na mało sprzyjające, rycerstwo ma szansę na wykorzystanie kawalerii tylko przy użyciu szarży, a tutaj obecne są jedynie pagórki, niewiele tu równin, będziemy musieli przegrupowac się na jakimś wzgórzu.
14 lipca 1410roku
Jest tak jak przewidzieliśmy, obóz mistrza został rozbity niewiele dalej za sporym wzgórzem z którego planowana jest szarża jazdy, pogoda nie sprzyja dziś jest bardzo gorąco, jeśli jutro pogoda będzie taka sama lub co gorsza będzie goręcej, przy odrobinie sprytu przeciwnika, całe to śmierdzące rycerstwo zagotuje się w swoich zbrojach.Gdybym wiedział, że za tyle złota czekają nas takie warunki zażądalibyśmy dwukrotnośći.
Przed nami rozciągają się połacie leśnej gęstwiny, prawdopodobnie tam w ukryciu czekają nasi wrogowie, pozornie nasze położenie jest lepsze, ale tylko pozornie...
15 lipca 1410roku
I jesteśmy, my urodzeni zabójcy lekko ubrani, z naostrzonymi sztyletami, gotowi do robienia tego do czego uczyli nas całe życie, do zabijania i oni tysiące zbrojnych. Niewiemy ilu jest przeciwników mistrz nie przyjął żadnej taktyki, prócz wilczych dołów, ale przeciwnik zna te tereny nie jest głupi nie wyśle ciężkozbrojnych wpierw wypuści lekką jazde, nie wiem co będzie dalej...
Masze poselstwo zostało odesłane z kwitkiem, zaraz rozpocznie się bitwa...Trafnie przewidzieliśmy pierwsze uderzenie, lekka jazda zdekonspirowała wilcze doły... Ruszamy w bój...

[...]

16 lipca 1410roku
Przybyło nas 30 wraca 9... wynik bitwy był przesądzony od początku, ale gdy chcieliśmy dopomóc w planowaniu bitwy myśleli że jedyne co potrafimy to zabijac, teraz my wracamy z kuferkiem złota, i o połowę mniejszą liczbą przyjaciół... Ufajcie w mądrośc asasynów bo ich doświadczenie w walce jest bezcenne...

"Krocząc w ciemności światło przeznaczenia prowadzi mnie".
Nazwą mnie zabójcą , moje czyny to ukazują ale czy tak jest , moje chłodne ostrze raz po raz w ciemności dosięga moich wrogów. Choć im odebrałem życie chronię inne które sami chcieli zabrać. Moi wrogowie Templariusze mieli dziś jedno zadanie, zabić kobietę naukowca choć z początku wydawało mi się dziwne gdyż zakon templariuszy zawsze wykorzystywał naukę do podporządkowania sobie świata tym razem stanęli na opór naukowca który swą naukę chce podzielić się z ludzkością i to nauka powinna jej służyć. Pośpiesznie zaczęli działać na miejsce zbrodni wybrali ciemna odosobnioną uliczkę w pobliżu jej domu.
Tym naukowcem jest Maria-Skłodowska-curie. Naszym zadaniem jest chronić takich ludzi którzy swą pracą służą innym ku lepszej przyszłości. Stanąłem do walki naprzeciw im , choć rzadko to robimy wyszłem z ciemności która zwykle jest moim domem. Na oczach przerażonej kobiety musiałem odebrać życie tym którzy chcieli pozbawić życie innym. To oni byli zabójcami w tej chwili a ja stałem się obrońcą. Nie poszło mi łatwo zranili mnie ich przeklęte ostrz zdołało mnie dosięgnąć ale nie na tyle celnie by wykluczyć mnie z walki ja byłem celniejszy zdołałem wyprowadzić decydujący kończący cios tej walki. Do tego mnie szkolono by wygrywać pomimo przeciwności. Zostałem sam na sam z Marią która była tak przerażona że zdołała tylko wykrztusić

-Kim jesteś?

Po krótkiej milczącej ciszy odpowiedziałem:

-Ja jestem cieniem które służy światłu.

Nie wiem czy zrozumiała moje przesłanie w dalszym ciągu milczała przerażona.Rozumiałem ze to zdarzenie może zmienić jej życie i dalszą pracę postanowiłem ukazać jej część swoich zamiarów.

-Jestem Gerard de Druon nie mogę zdradzić ci kim naprawdę jestem i skąd pochodzę ale mogę ci zdradzić do czego może doprowadzić to co dziś zrobiłem. Na swój sposób jesteśmy podobni walczymy o lepszą przyszłość dla ludzkości choć w odrębny sposób. Dajemy innym nadzieje. Nie pozwól by ktokolwiek mógł ci przeszkodzić ci w ukazaniu swojej prawdziwej natury. Wiem że jest to służba nauce służba nam wszystkim żyjącym na tym świecie.

Maria zdała się rozumieć moje słowa na jej twarzy znikło większość przerażenia jej twarz zdawała się mówić, co jeśli wrócą nim zdążyła wypowiedzieć te słowa ubiegłem ją odpowiedzią.Wycofując się powoli w mrok z którego wyszłem odrzekłem.

-Nie lękaj się przyszłości ,przyszłość jest bezpieczna jak ty. Choć ogarniają nas cienie działamy w nich by służyć światłu.

Rozpłynąłem się w ciemności kobieta odeszła w swoim kierunku choć już mnie nie zobaczyła chyba czuła że nic jej nie grozi. Przyszedł pamiętny dzień 18 lipca 1898 roku. Dokonała tego odkryła nowy pierwiastek Polon na cześć kraju z którego pochodziła nawet wtedy nie zapomniała skąd pochodziła to hołd oddanym swym przodkom nie ustąpiła w pracy pół roku później 26 grudnia dała światu nowe światło Rad. Ta sprawa była warta poświecenie każdej ceny.
Jestem Assasynem strażnikiem światła.

10 stycznia 1898r.
Był u nas Wielki Mistrz Templariuszy.Mój mąż Piotr i ja Maria Curie należymy do Zakonu od 20 lat.Nie sprzeciwiam się temu,ale wiem że jest to duże zagrożenie dla naszej rodziny.Mistrz poprosił nas o odkrycie czegoś co zwalczy i zniszczy Zakon Asasynów.Nie mieliśmy wyjścia,zgodziliśmy się.Czeka nas długa praca.
18 lipca 1898r.
Po 7 miesiącach nieustannej pracy udało się nam odkryć coś co pomoże w walce z Asasynami.Nowy pierwiastek(promieniotwórczy).Nazwaliśmy go polon.Piotr poinformował o tym Mistrza.Był bardzo kontent,ale kazał pracować dalej w celu odkrycia czegoś innego(powiedział,że musimy mieć więcej genialnej broni przeciw Asasynom).Zgodziliśmy się,ale myślę,że była to zła decyzja.
26 grudnia 1898r.
Udało się!Po kolejnych kilku miesiącach ciężkiej pracy odkryliśmy nowy pierwiastek.Tym razem nazwany radem.Mistrz bardzo się ucieszył i obiecał wysoką nagrodę.Niestety obietnica się nie spełniła i Piotr był bardzo zdenerwowany i groził ujawnieniem tajemnicy.Prawdopodobnie to było przyczyną jego śmierci w 1906 r.Zakon pozbył się problemu uśmiercając mojego męża w wypadku.Ja kontynuowałam pracę dla Zakonu i mam nadzieję,że nasze odkrycia nie pójdą na marne i zmiotą z powierzchni Ziemi plugawych Asasynów.To jeszcze nie moje ostatnie słowo...

1 mają 1791
Zostałem wysłany przez zakon po to aby udaremnić próbę uchwalenia konstytucji rzeczypospolitej. Jestem całkiem blisko celu. Spotkałem tutaj templariusza który został wysłany aby mi pomóc, jednak nie ufam mu całkowicie. Nasz plan był bardzo prosty, zabić Poniatowskiego, wywołać chaos i ulotnić się. Brakowało nam tylko jednej rzeczy. Broni. Nazajutrz z rana mieliśmy spotkać się z kontaktem który dostarczy nam ukryte ostrze, zmyślna broń wymyślona przez naszych największych wrogów. Asasynów. Ponoć według tego co zostało mi przekazane też mają się tu pojawić, prawdopodobnie będą chcieli nam przeszkodzić więc muszę mieć się na baczności. Jest już późno sądzę że około 22, a mój pomocnik dalej nie wrócił. Wysłałem go aby popytał ludzi czy coś wiedzą na temat terminu ustalenia konstytucji. Jak na razie idę spać, nazajutrz porozmawiam z Pawłem.

2 mają 1791
Wstałem skoro świt, zbudziłem Pawła i razem udaliśmy się na spotkanie. Przebiegło szybko i bez komplikacji. Ostrze wydawało się sprawne, jednak po sprawdzeniu okazało się że trzeba ów przedmiot naoliwić. Zleciłem to Pawłowi, który szybko się z tym uwiną. Zamach mieliśmy zamiar przeprowadzić jutro. Plan był prosty, ja zabijam Poniatowskiego a muj pomocnik podkłada i detonuje dynamit.
Atmosfera robiła się coraz gęstsza ludzie niecierpliwili się, co mogłoby nam pomóc więc wysłałem Pawła aby ten jeszcze bardziej podburzył ludność. Ja w tym czasie postanowiłem jeszcze raz przejżeć nasz plan. Znaleźć ewentualne niedopatrzenia itp.
Paweł gdy wrócił powiedział że ponoć jutro ma się odbyć zgromadzenie na którym uchwalona zostanie konstytucją. Sprawdziłem czy wszystko gotowe aby nie zrujnować planu który nasz zakon planował już od tak dawna. Czuję wielką ekscytację naprzemnian ze zdenerwowaniem. Czy podołam wyzwaniu, czy nie zawiodę zakonu a może okryję go chańbą. Wszystko okaże się jutro.

10 mają 1791
Jaki ja byłem naiwny i nieostrożny. 3 maja udaliśmy się na zgromadzenie aby wykonać zadanie. Po powtórzeniu planu rozdzieliliśmy się z Pawłem i udałem się na miejsce. Miałem z niego blisko do króla. Gdy ten zaczął mówić o konstytucji zrobił się koło niego spory tłum. Uznałem to za doskonałą okazję do ataku. Przepychają się przez tłum wysunąłem ostrze aby zrobić to szybko. I gdy byłem w odległości około 3 kroków od celu ktoś chwycił mnie za usta i poczułem jak ostrze wchodzi między żebra. Zanim straciłem przytomność usłyszałem słowa które brzmiały jakoś tak " Requiescat impache". Ocknąłem się w jakimś domu a koło łurzka na którym leżałem na krześle siedziała młoda kobieta. Wytłumaczyła mi że znalazła mnie na ulicy ledwo żywego. Powiedziała mi że mam ranę kłutą na plecach, widać w tym zamieszaniu ktoś popchną Pawła i nie trafił w warzne narządy, tak Paweł oszukiwał mnie cały ten czas. Mogłem się już domyśleć gdy tak łatwo poradził sobie z mechanizmem ukrytego ostrza. Okazało się też że ten przeklęty asasyn tak je uszkodził że więcej nie zadziała. Anna, bo tak miała na imię kobieta która mnie uratowała, powiedziała że za dzień lub dwa wypuści mnie. Zastanawiam się co ze mną wtedy będzie, nie mam krewnych, do zakonu lepiej nie wracać. Co ja biedny mam ze sobą uczynić, ja Aleksjej Glchowicz człowiek który dał się oszukać i zniszczył plan wielkiego zakonu Templariuszy?

1 mają 1791
Zostałem wysłany przez zakon po to aby udaremnić próbę uchwalenia konstytucji rzeczypospolitej. Jestem całkiem blisko celu. Spotkałem tutaj templariusza który został wysłany aby mi pomóc, jednak nie ufam mu całkowicie. Nasz plan był bardzo prosty, zabić Poniatowskiego, wywołać chaos i ulotnić się. Brakowało nam tylko jednej rzeczy. Broni. Nazajutrz z rana mieliśmy spotkać się z kontaktem który dostarczy nam ukryte ostrze, zmyślna broń wymyślona przez naszych największych wrogów. Asasynów. Ponoć według tego co zostało mi przekazane też mają się tu pojawić, prawdopodobnie będą chcieli nam przeszkodzić więc muszę mieć się na baczności. Jest już późno sądzę że około 22, a mój pomocnik dalej nie wrócił. Wysłałem go aby popytał ludzi czy coś wiedzą na temat terminu ustalenia konstytucji. Jak na razie idę spać, nazajutrz porozmawiam z Pawłem.

2 mają 1791
Wstałem skoro świt, zbudziłem Pawła i razem udaliśmy się na spotkanie. Przebiegło szybko i bez komplikacji. Ostrze wydawało się sprawne, jednak po sprawdzeniu okazało się że trzeba ów przedmiot naoliwić. Zleciłem to Pawłowi, który szybko się z tym uwiną. Zamach mieliśmy zamiar przeprowadzić jutro. Plan był prosty, ja zabijam Poniatowskiego a muj pomocnik podkłada i detonuje dynamit.
Atmosfera robiła się coraz gęstsza ludzie niecierpliwili się, co mogłoby nam pomóc więc wysłałem Pawła aby ten jeszcze bardziej podburzył ludność. Ja w tym czasie postanowiłem jeszcze raz przejżeć nasz plan. Znaleźć ewentualne niedopatrzenia itp.
Paweł gdy wrócił powiedział że ponoć jutro ma się odbyć zgromadzenie na którym uchwalona zostanie konstytucją. Sprawdziłem czy wszystko gotowe aby nie zrujnować planu który nasz zakon planował już od tak dawna. Czuję wielką ekscytację naprzemnian ze zdenerwowaniem. Czy podołam wyzwaniu, czy nie zawiodę zakonu a może okryję go chańbą. Wszystko okaże się jutro.

10 mają 1791
Jaki ja byłem naiwny i nieostrożny. 3 maja udaliśmy się na zgromadzenie aby wykonać zadanie. Po powtórzeniu planu rozdzieliliśmy się z Pawłem i udałem się na miejsce. Miałem z niego blisko do króla. Gdy ten zaczął mówić o konstytucji zrobił się koło niego spory tłum. Uznałem to za doskonałą okazję do ataku. Przepychają się przez tłum wysunąłem ostrze aby zrobić to szybko. I gdy byłem w odległości około 3 kroków od celu ktoś chwycił mnie za usta i poczułem jak ostrze wchodzi między żebra. Zanim straciłem przytomność usłyszałem słowa które brzmiały jakoś tak " Requiescat impache". Ocknąłem się w jakimś domu a koło łurzka na którym leżałem na krześle siedziała młoda kobieta. Wytłumaczyła mi że znalazła mnie na ulicy ledwo żywego. Powiedziała mi że mam ranę kłutą na plecach, widać w tym zamieszaniu ktoś popchną Pawła i nie trafił w ważne narządy, tak Paweł oszukiwał mnie cały ten czas. Mogłem się już domyśleć gdy tak łatwo poradził sobie z mechanizmem ukrytego ostrza. Okazało się też że ten przeklęty asasyn tak je uszkodził że więcej nie zadziała. Anna, bo tak miała na imię kobieta która mnie uratowała, powiedziała że za dzień lub dwa wypuści mnie. Zastanawiam się co ze mną wtedy będzie, nie mam krewnych, do zakonu lepiej nie wracać. Co ja biedny mam ze sobą uczynić, ja Aleksjej Glchowicz człowiek który dał się oszukać i zniszczył plan wielkiego zakonu Templariuszy?

August XXII, MDCXLIX
Fratres mei carissimi et in fide.

Kapituła generalna pod przewodnictwem wielkiego mistrza powierzyła w me ręce zadanie zwaśnienia króla polskiego Jana Kazimierza i Kozaków i do zbrojnego starcia doprowadzić dla osłabienia Rzeczpospolitej, odwiecznego wroga zakonu. Bracia nasi którzy przeniknęli do otoczenia króla Jana Kazimierza i hetmana zaporoskiego Bohdan Chmielnickiego, intrygami, przekupstwem i knowaniami sprowokowali konflikt pomiędzy nimi. Przemyślnie przekonywany o krzywdzie i niesprawiedliwości od Rzeczpospolitej doznawanych, przeciwko możnowładztwu panów wystąpił. Chmielnicki zawarł sojusz z chanem Islama III Gireja, wzniecił powstanie i ruszył na Zbaraż. Przewaga ich była ogromna co w mniemaniu moim znaczyło rychłe zwycięstwo, ale nie docenił polskiego ducha walki. Chorągwie polskie pod wodzą Wiśniowieckiego walczyły z nadludzką niemal determinacją i wytrwałością, odpierały szturm za szturmem. Zdawać się mogło że wysiłki nasze na marne iść mogły bo król Kazimierz z odsieczą zdecydował ruszyć, ale ludzie nasi zwołanie pospolitego ruszenia skutecznie opóźniali i król jeno z 15-tysięczną armią wyruszył na odsiecz Zbarażowi. Szpiedzy nasi Chmielnickiego o nadciagajacej odsieczy ostrzegli i siły kozacko-tatarskie pod Zborowem, wojska Kazimierza zatrzymały. Wydawać się mogło że wszystko pomyślnie idzie, ale w myśl powiedzenia ,,kto mieczem wojuje od miecza ginie”, sprawy zgoła inny obrót przybrały. Kanclerzowi Jerzemu Ossolińskiemu, udało się skłonić chana tatarskiego do podjęcia rokowań i szczęk oręża zatrzymał. Chan za ogromnym haraczem zgodził się na podpisanie rozejmu, a Chmielnickiemu zagroził wojną, jeśli ten nie pogodzi się z królem. I takowo nasze starania skutków oczekiwanych nie przyniosły. Ja jako gestor tych działań do dyspozycji Kapituły się oddaję i dymisję z funkcji Marszałka Zakonu składam.

Non nobis Domine, non nobis, sed nomini Tuo da gloriam!
Marescallum Ductus Ayme de Oselier

10 kwietnia 1409
Nasz konflikt z Templariuszami (zwanymi obecnie Krzyżakami) trwa już od wieków, ale ostatnie lata zdają się być punktem kulminacyjnym. Mieszczanie z Krakowa, gdzie obecnie przebywam w głównej siedzibie bractwa, rozgłaszają plotki o rozpoczęciu antykrzyżackiego powstania na Żmudzi. My wiemy, że to prawda, ze względu na świadectwo braci, którzy regularnie raportują o przebiegu sytuacji.

18 sierpnia 1409
Nasz mentor, Mikołaj, przyniósł dziś wieści, że wskutek odmowy króla Jagiełły, zakon krzyżacki zaatakował Rzeczpospolitą, zajął ziemię dobrzyńską oraz najechał Kujawy i Wielkopolskę. Atmosfera gęstnieje coraz bardziej. Według niego, czyny zakonników mają też inne podłoże. Mikołaj twierdzi, że próbują odszukać zaginione artefakty pierwszej cywilizacji. Jeśli naprawdę ukryto tu przedmioty obdarzone mocą, musimy zdobyć przewagę. Dlatego Mikołaj niezwłocznie wysłał grupy poszukiwawcze.

20 października 1409
Kilka dni temu wróciłem do głównej siedziby. Udałem się w przebraniu na miejsce zawarcia rozejmu między królem Jagiełłą a zakonem templariuszy. Spotkanie przebiegło spokojnie. Na jego mocy Krzyżacy zatrzymali ziemię dobrzyńską, a król otrzymał obietnicę pokoju, co daje mu czas na zebranie armii. Pakt obowiązuje do 24 czerwca, ale nie ufałbym zakonnikom, że dotrzymają słowa. Witold, teraz Wielki Książę Litewski, a niegdyś uczeń bractwa, zgadza się ze mną. Uważa, że powinniśmy ich zaatakować, ale nie zrobi nic bez zgody Jagiełły. Mówi też, że wojna jest nieunikniona.

1 stycznia 1410
W grudniu odbyła się narada wojenna króla Jagiełły z Witoldem, na którą książę zaprosił kilku wybranych członków bractwa. Potajemnie, rzecz jasna, stawiliśmy się jako jego rycerze. Podczas podróży spotkałem też wielce dzielnego rycerza: Zawiszę Czarnego oraz Jana Długosza, w którym zaszczepiłem myśl spisania biegu historii. Ten człowiek jest idealnym kandydatem na dziejopisarza.

5 kwietnia 1410
Niestety nie udało nam się znaleźć żadnych artefaktów. Całkowita porażka, gdyż każda grupa poszukiwawcza wróciła z pustymi rękami. Na szczęście jeden z informatorów doniósł, że Krzyżacy czekają na transport potężnej broni. Mówił o mieczu, który czyni władającego nim człowieka niezrównanym strategiem. Dodał jeszcze, że broń jest przeznaczona dla samego Ulricha von Jungingena. Taka broń w jego rękach oznacza naszą zagładę. Zadanie kradzieży tego fragmentu Edenu zlecił mi osobiście Mikołaj.

10 lipca 1410
Udało się, ale nie było to proste. Ładunek był silnie chroniony liczną obstawą rycerzy zakonników, dlatego po nocnym zwiadzie uznałem, że nie damy we trzech ich podejść. Razem z dwoma braćmi, Aleksandrem i Zbigniewem, pobiegliśmy następnego ranka ile sił w nogach do pobliskiej wioski. Przekupiliśmy lokalnych drabów pijących pod karczmą do zwołania swoich ziomków i wspólnie urządziliśmy zasadzkę. Miecz wzięliśmy ze sobą, ale reszta łupów przypadła w udziale zbirom.

17 lipca 1410
Kurz bitewny po zwycięstwie opadł, więc mogę bez przeszkód opisać w skrócie co uczyniliśmy z bronią. Od razu po zdobyciu broni dostaliśmy wiadomość od Mikołaja, żeby przekazać miecz królowi. Dlatego niezwłocznie pośpieszyliśmy pod Grunwald. Tam mieliśmy okazję podziwiać moc tego wspaniałego oręża i wziąć udział w bitwie. Niestety nie wiem, komu udało się zadać śmiertelny cios Ulrichowi.

Świadectwo Asasyna Mściwoja.

Mianem asasynów określano w średniowieczu sfanatyzowanych skrytobójców, należących do tajnej muzułmańskiej sekty działającej na Środkowym Wschodzie. Wzbudzali oni tak powszechną grozę, że z czasem stali się synonimem bezlitosnych morderców.

Z ich działalnością, a raczej z ich sztyletami, zetknęli się także europejscy krzyżowcy, gdy przybyli do Palestyny, by odbić Ziemię Świętą z rąk niewiernych. Podobno, jeśli chodzi o pewne kwestie organizacyjne, wzorowali się na nich templariusze. Z języka arabskiego pochodzi też francuskie słowo assasin (morderca).

Początki sekty - a właściwie organizacji o cechach szpiegowsko-terrorystycznych - sięgają roku 1090. Wtedy to pewien Pers, Hasan Ibn as-Sabbah, islamski guru stojący na czele grupy swoich zwolenników, zajął twierdzę Alamut położoną w Chorasanie, w górach na południe od Morza Kaspijskiego. To on stworzył asasynów i zorganizował ich na podobieństwo zakonu. Przywódca (nazywany "Starcem z Gór") wykorzystywał wiernych do zwalczania nieprzychylnych władców. Jego ludzie potrafili dosięgnąć każdego...

O umiejętnościach asasynów przekonał się seldżucki sułtan Sandżar Ibn Malikszah, kiedy próbował wyplenić panoszącą się sektę.

Reakcja "Starca z Gór" była brutalna i skuteczna. Jego agent, omijając straże, przedostał się do sypialnej komnaty władcy. I, tak jak mu polecono, położył obok wezgłowia śpiącego sułtana sztylet, po czym zniknął.

Można sobie wyobrazić, jaką miał minę Sandżar, gdy rano ujrzał nóż. Zrozumiał ostrzeżenie: przed wysłannikami Hasana nic go nie mogło uchronić. Asasyni wygrali to starcie, nie tracąc ani jednego człowieka. Wyznawcy Hasana rozprzestrzenili się później po całym Środkowym Wschodzie.

Popularna do dziś legenda głosi, że mistrz - prócz więzi religijnej - zapewniał sobie posłuszeństwo, regularnie odurzając wyznawców haszyszem (czyli robiąc z nich narkomanów).

Arabskie wyrażenie haszszaszijjuna oznacza tyle co "pod wpływem haszyszu", stąd miała się wziąć nazwa zakonu skrytobójców (choć równie dobrze może chodzić o "synów Hasana"). Pisał o nich Marco Polo, który się z nimi zetknął w czasie wędrówki do Chin.

Podróżnik wspominał, że ci z agentów, którzy wrócili żywi z misji (niektórych wyłapywano i tracono), byli podejmowani przez swego wodza wspaniałą ucztą (Marco Polo nie wspomina, czy to w jej trakcie spożywali narkotyki).
hętnych do służby nie brakowało. Urządzano nawet rodzaj specjalnych eliminacji, aby wyłowić najzdatniejszych. Wyszkoleni zabójcy okazywali się tak skuteczni, że jedni władcy wynajmowali ich, aby szkodzić drugim. Wszelkie próby ograniczenia wpływów "Starca z Gór" (po śmierci Hasana w twierdzy Alamut rządzili jego następcy) spełzły na niczym. Przez przeszło 150 lat jego tajni agenci panoszyli się od Persji aż po Egipt, wzbudzając paniczny strach w sercach szejków i emirów. Bardzo trudno było uniknąć ich sztyletów. W końcu jednak... trafiła kosa na kamień.

O losie asasynów przesądzili Mongołowie, którzy w połowie XIII wieku pojawili się w Azji Środkowej. Jeden z ich książąt wydał edykt ograniczający wykonywanie praktyk religijnych swym muzułmańskim poddanym. Przywódca sekty uznał wtedy, że to obraza islamu, i polecił zabić winowajcę. Po czym wysłał 400 agentów, którzy mieli zgładzić wielkiego chana, Mongkego.

Ta niesłychana liczba zamachowców musiała władcę koczowniczego imperium zdenerwować, bowiem w 1256 roku ruszył na sekciarzy z potężną armią. Na jej czele stał jego brat, Hulagu-chan. Sekcie przewodził wtedy Rukn ad-Din Churszach. Tym razem taktyka asasynów - podstęp i skrytobójstwo - okazała się nieskuteczna. Przerażony postępami wojsk mongolskich "Starzec z Gór", postanowił pertraktować. W końcu uznał się poddanym wielkiego chana, lecz dowódca twierdzy nie usłuchał rozkazu mistrza nakazującego kapitulację.

:)

Rażące światło uderzyło go w oczy, kiedy zdjęli mu worek z głowy.
-Jeszcze raz przepraszam, musimy być ostrożni. Wróg nie śpi – powiedziała, szeroko uśmiechnięta, brunetka – jestem Maria, a ty musisz być Piotr? Wybornie! – szli sterylnym, białym korytarzem prosto do dużych drzwi, również białych. Za nimi była duża sala, na jej środku stał czerwony fotel i eleganckie biurko z dużym monitorem, a przy biurku siedział brodaty mężczyzna.
- A więc to jest ta tajna siedziba asasynów? - powiedział Piotr z podziwem.
- Tak, a czego się spodziewałeś? Obskurnej nory? – zapytał mężczyzna.
Maria zaraz ich sobie przedstawiła:
- To jest Ludwik, szlachetna krew!
- Miałem wspaniałych przodków, to fakt – rzekł z dumą Ludwik – ale nie zaprosiliśmy cię tu, na pogaduchy.
- Ah tak! – Krzyknęła Maria.
- Co chcecie żebym zrobił? – zapytał Piotr.
- Prześledziliśmy twoje drzewo genealogiczne i okazało się, że jesteś jedynym żyjącym przodkiem Eligiusza Niewiadomskiego! – Mówiąc to, Maria, była mocno podekscytowana, a gdy zauważyła, że Piotrowi nic to nazwisko nie mówi, dodała – Zamachowca Narutowicza. Tyle wiemy, chcemy się dowiedzieć kim był, po czyjej stronie stał.
- Ta informacja jest dla was aż tak ważna? – zapytał Piotr
- Mój drogi – wtrącił się Ludwik – Kto ma informacje, ten ma władze. Na pewno się na coś przyda, uwierz mi…
Na prośbę Marii zasiadł w animusie.
- Dobrze, że mnie znaleźliście – powiedział – ci z abstergo zaraz zaczną mnie szukać, zbierają informację.
- Tak? – powiedziała Maria, mocno zdziwiona.
- Mój kuzyn, Marcin, tam pracuje – tutaj Piotr szeptał – to nasz!
- Ciekawe – powiedział Ludwik – jest informatykiem?
- Nie.Tylko sprząta.
Maria założyła mu gogle na twarz i zaczęła wpisywać coś przy komputerze.
- Jesteś gotów? – zapytała.
Piotr leżał zamyślony, nagle posmutniał.
- Słuchaj młody – rzucił Ludwik – dokopiemy tym draniom z abstergo.
Piotr uśmiechnął się, a Ludwik włączył program. Rozpoczęła się synchronizacja. Piotr przeniósł się do wczesnej młodości, przeżył to wszystko w godzinę. Zaraz potem pojawili się zakapturzeni zabójcy. Spiski i wojny z zakonem. Gdy stał się pełnoprawnym członkiem bractwa, przyszedł czas na jego pierwsze, poważne zlecenie – zamach na Narutowicza. Udał się do galerii „Zachęta”, bez większego problemu minął straż, wtopił się w tłum i, gdy nadeszła okazja, wystrzelił trzy razy z rewolweru. śmierć na miejscu. Sam nie wiedział, czemu poddał się bez walki, czuł chyba, że jego misja dobiegła końca. Kilka dni później, gdy siedział w celi,czekając na wykonanie wyroku, świat zaczął rozpadać się na kawałki. DESYNCHRONIZACJA, głosił wielki napis na tle sterylnej pustki, w której stał. potem zrobiło się ciemno i na powrót jasno – gdy zdjęto mu z twarzy gogle.
Był w lekkim szoku gdy ocknął się w swoim ciele. Z ulgą spojrzał na Marie, która jednak nie wyglądała tak, jak sprzed kilku godzin, pogodny uśmiech zastąpiło chłodne znudzenie. Naglę poczuł ukucie w szyi, jego ciało ogarniał paraliż. Próbował krzyczeć, ale nie potrafił wydusić z siebie dźwięku.
- Nareszcie koniec – Westchnął Ludwik – nie mogliśmy przenieść go na kilka lat przed zamachem? Zaoszczędzilibyśmy tyle czasu!
- Takie procedury, przecież wiesz – powiedziała Maria – z tym tekstem o dokopaniu abstergo nieźle poleciałeś.
- Wczułem się w rolę – zaśmiał się Ludwik - zapomniałbym- powiedział i wyciągnął komórkę – Mamy w firmie sprzątacza imieniem Marcin? To szpieg, zajmijcie się nim – tutaj zwrócił się do Marii – idziemy na obiad?
- Zapraszasz mnie? A co z nim?
- Z nim? – spojrzał na zwłoki Piotra – ktoś po niego przyjdzie, my już zrobiliśmy swoje.

Nie tak miał wyglądać 9 grudnia. Status quo został naruszony. Przyświeca nam wyższy cel, który MUSI zostać zrealizowany. Trzeba było działać szybko. Zawsze zaczynaj od najsłabszych. Oni są najbardziej podatni na sugestię. Łatwo udało się zorganizować grupę osób, która spijała wszystkie nasze słowa. „To nawet nie jest Polak”, „Co on może wiedzieć o polityce i rządzeniu państwem”. Maszyna została wprawiona w ruch. Gazety, stowarzyszenia, wierni. Wszyscy byli przekonani o konieczności zmiany najwyższej władzy w państwie, nikt nie był jednak w stanie wykonać ostatniego, najważniejszego ruchu. Musieliśmy posunąć się o krok dalej.
Musieliśmy znaleźć kogoś, przed kim będziemy mogli odkryć niektóre z naszych kart. Kogoś o nieposzlakowanej opinii. Kogoś, kto zrozumie posłannictwo naszego zakonu. Tak. Był ktoś taki. Problem polegał jednak na jego stosunku wobec mojej osoby. Potrzebowałem czegoś, co da mi nad nim przewagę i szybko to znalazłem. Co jest dla człowieka najważniejsze w życiu? Rodzina. Gdy umiera twoja matka, umiera cząstka ciebie i próbujesz ją jakoś zastąpić. Ojciec? Nie. Siostra? Tak.
Człowiek, który potrafi docenić skarby sztuki i kultury, potrafi uwierzyć w to, czego większość osób nie chce dostrzec. Z początku spotkałem się z jego nienawiścią. Nie chciał mnie widzieć, nie chciał mnie słuchać. Zadziałałem więc publicznie, aby pokazać mu, że sam jestem w stanie się poświęcić. Wszystkie gazety trąbiły o wycofaniu mojej kandydatury i coś przestawiło się w jego głowie. Na lepsze lub na gorsze. Nie było już odwrotu. Wszystkie piony zostały już rozstawione na szachownicy.
Eligiusz wiedział jak obsługiwać broń. Sprowadziliśmy ją od naszych braci zza oceanu. Byliśmy przygotowani na wszystkie okoliczności. Powinniśmy byli obawiać się, że zostaniemy wydani, ale tak nie było. Nikt się tego nie spodziewa, więc nikt mu nie uwierzy.
Jego przeznaczenie wypełniło się bardzo szybko. Jedno pociągnięcie za cyngiel i zmienia się historia. Wracamy na właściwy tor. Mogłoby się wydawać, że zabójstwo nie jest właściwym posunięciem, że Najwyższy nas za to ukarze, ale to była jego wola. Jak najszybsza stabilizacja po czasach wojny.
Zapewne zastanawiacie się dlaczego postanowiłem napisać prawdę. Nie wiem jak oceni nas historia. Nie wiem co wydarzy się dalej. Nie wiem nawet czy te słowa w ogóle do was dotrą. Muszę jednak wiedzieć, że zrobiłem wszystko co w mojej mocy, by sprawiedliwości stała się zadość. Czasy się zmieniają. Dopiero co wydawało nam się, że świat się kończy, ale dzięki boskiemu błogosławieństwu udało nam się przezwyciężyć najgorsze. A co jeśli to nie koniec. Jako wasz Naczelnik i Komandor Grodu Polskiego zostawiam was z całą prawdą. Nie nam, Panie, nie nam, lecz Twemu imieniu daj chwałę!
Józef Piłsudski

Przywódcy zawsze znajdą sposób, by nakłonić innych do posłuszeństwa. To właśnie czyni ich przywódcami.
Oliver Bowden

15 lipca 1410
W powietrzu wisiało coś niespokojnego. Ziomek mój Jagiełło, krążył niespokojnie po poletku w szarówce poranka Wierzbicy. I ja w oddali, sam, a jednak nie sam, chcący pomścić brata który zginął z rąk von Jungingena.
Wtem Jagiełło dał sygnał, gdy kur zapiał pierwszy, zerwali się litwini, dobyli mieczy, na koń. Lachy też ruszyli, ramię w ramię, pobratymcy. Obóz jak był tak zniknął. To i ja ruszyłem za nimi, stary Asasyn, chcący zemsty. Od zachodu śmy szli w stronę Stębarka pod Grunwald.
W dali widziałem ich, zastępy Krzyżaków.
Trąby zagrały, Bogurodzica się poniosła. I ruszyły chorągwie litewsko-ruskie. A wtem ruszyły chorągwie polsko-litewskie a ja ruszyłem z nimi. Dwa miejsca skąpane bitwą i krwią były. Pod Stębarkiem i zaś na Łodwigów. Król jeno patrzył, nie zbrukał miecza krwią. Obstawiony strażą, w oddali. Skrzydło litewko-ruskie zostało załamane. Walczyłem ramię w ramię z Lachami, pomścić mego brata, wbijając miecz w Krzyżaków. Trwało to wieki, tak mnie się wydawało. W powietrzu tylko szczęk mieczy, rżenie koni, krzyki i zapach krwi.
Zarzynali nas jak prosięta. Jeno słychać było Christ ist erstanden. Stawiali opór, Bóg się zlitował, obeszliśmy ich na wskroś i zbledły miny wroga. Wszyscy w paszczy miecza poginęli. Król nakazał gnać za niedobitkami, powybijać. Król triumfował. Jungingen. Jego szukały me oczy. Jest i on. Słaby, ledwo żywy. Mieczem się zamachnąłem, i koniec nastał jego. Złamaliśmy krzyżaków, ja brata pomściłem.
Wieczór nastał, dosiadłem mego niezłomnego przyjaciela. I ruszyliśmy.

Cezary przyglądał się dziełom sztuki odświeżonym w przygotowaniu do corocznych uroczystości w siedzibie Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, kiedy usłyszał za sobą znajomy głos:
- Skoryna, co Ty tu robisz tak wcześnie?
- Witam Eligiuszu, mógłbym zapytać się Ciebie co Ty tutaj robisz w ogóle?
- Ah, wiem, że odpowiedziałem negatywnie na zaproszenie, ale niespodziewana zmiana moich planów pozwoliła mi się pojawić.
- Rozumiem, cóż, wybacz za moją reakcję, ale byłem zwyczajnie zaskoczony, pozwolisz, że pójdę załatwiać sprawy związane z dzisiejszym wydarzeniem?
- Oczywiście, nie chciałbym Ci przeszkadzać.
Cezary miał wrażenie że ostatnie słowa Eligiusza były ostrzeżeniem, mimo, że zabójstwo Gabriela Narutowicza było jedną z najbardziej skrywanych akcji zakonu. Skąd templariusz poziomu Niewiadomskiego mógłby się o tym dowiedzieć? Jeśli w jego wypowiedzi ukryta była groźba, mógłby pojawić się tutaj w celu obrony prezydenta. To, że Gabriel Narutowicz należał do zakonu Templariuszy było rzeczą znaną powszechnie, Eligiusz jednak był zdemaskowany niedawno. Jeśli jednak templariusze poznali ich plany, dlaczego przysłali znanego im templariusza w celu obrony? Czyżby chcieli powstrzymać zamach, pokazując nam, że znają nasze plany?
Cezary upewnił się, że nikt go nie obserwuje, i skierował się do gabinetu. Z ukrytej w biurku małej szufladki wyciągnął cudowny wynalazek Marii Skłodowskiej-Curie. Jedno z najlepszych narzędzi na usługach zakonu od stuleci, niezawodne i nieodkryte przez templariuszy. Uśmiechnął się na myśl jak niepozornie ono wygląda. Zabójcza trucizna, wstrzykiwana przez mikroskopijny mechanizm podczas ukłucia diamentem ukryta w pierścieniu, stała się wyposażeniem najbardziej wtajemniczonych w sprawy zakonu Asasynów. Tylko światowej klasy zegarmistrzowie potrafiliby odtworzyć mechanizm stworzony przez Marię. Na szczęście i tacy znajdowali się w szeregach ludzi ceniących prawdę i wolność.
Wiedział, że będzie musiał uważać zbliżając się do prezydenta, nie mógł wykonać zabójczego ruchu zbyt gwałtownie. Teraz na szali postawione było powodzenie długo planowanej akcji, a przy nieodpowiednim wykonaniu także i przekazanie zakonowi Templariuszy wiedzy o nowym sposobie skrytobójstwa.
Po rozpoczęciu uroczystości był już pewny że na sali nie znajduje się inny ze znanych mu templariuszy. Eligiusz zdawał się być zaabsorbowany sztuką, jednak cały czas był w pobliżu prezydenta.
Po przejściu do sali nr 1, Cezary dostrzegł okazję na wykonanie zadania. Prezydent wysunął się przed towarzyszących mu ludzi i szybkim krokiem ruszył w kierunku obrazu znajdującego się za cezarym. Wystarczy odwrócić się w odpowiednim momencie aby przypadkowo wpaść na templariusza i wstrzyknąć trujący środek wprost do krwiobiegu. Cezary przymknął na chwilę oczy, kiedy je otworzył kolory wyblakły, a ludzie stali się wyraźniejsi. Słyszał bicie serc otaczających go postaci, usłyszał muchę lecącą dwa metry od niego, poczuł zapach potu dziesiątków zwiedzających ale przede wszystkim słyszał kroki i oddech swojego celu. Jest 3 metry od niego. 2 metry. Jeszcze tylko półtora i niezdarnie się odwróci. Prawie słyszał szum krwi w żyle w którą będzie musiał trafić. Zaczął się odwracać i wtedy padły strzały.
Zobaczył Eligiusza z wymierzoną bronią, ten nie uciekał. Cezary ocenił, że cel jest martwy, ale musiał się dowiedzieć prawdy. Przybliżył się do Eligiusza i spytał:
Dlaczego?
Żyłem w ciemności, chcę umrzeć w blasku światła - powiedział porwany przez tłum Eligiusz.

Dopadli go , nie wiedział czemu , Sokól zwiadowca był sprytny powinien go ostrzec, ale stało się, i tak w przygrunwaldzkim lesie spotkała go pułapka - idealny trakt - zbyt idealny( powinienem to wyczuć ) skrywał pułapke - dół głęboki i śliski wypełniony ciernistymi krzewami, które poharatały jego dłonie, nie było mowy o wydostaniu się
Mów - kim jesteś ? - zapytał rycerz Dobek
Milczał - oczekując tortur jakim z pewnością go poddadzą
Zyndramie! czyń do czegoś stworzony - uśmiech pojawił się na twarzy mistrza w zadawaniu cierpienia.
Wedle rozkazu mój panie !
Znajdował się na kamiennym siedzisku, związano mu ręce i nogi
Wyjawie im swoje imię - ta myśl przefruneła mu tak szybko jak zadawane mieczem obrażenia, bo przecież zdarzało się, że dawali, a raczej darowai życie ale też je odbierali.
Jam jest Serpo - moje imię to krew i pożoga- moc ma pochodzi od Boga.
Co knujecie ? Wedle mych informatorów powinniście już znikać z kart historii.
Wzburzony asasyn wykrzyknął: jesteśmy jak hydra, zostawicie głowę a wkrótce wszystkie jej odrosną.Błyskawicznie wysuneły się sztylety spod połów jego tuniki. Reakcja rycerza byłą jednak niewyobrażalnie szybka, cienki jak skrzydłow ważki miecz ściął ob szpikulce.
Mimo tortur cielesnych : biczowania i oblewania go lodowatą wodą był jak twardy jak granit.Złamiecie tylko me ciało, nigdy mego ducha !
Rycerz Dobek powiedział wtem - Tortura Ognia, nogi asasyna spięto żelazną ramą a podbicie stóp posmarowano tłuszczem i umieszczano nad ogniem.
Ból był nie do opisania, w pewnej chwili, rozgrzana krew trysneła z jego ran, tworząc na posadzce znak szkarłatnego Krzyża.
Wydając ostatnie tchnienie powiedział "vigilate itaque, quia nescitis diem neque horam"*

Do konca był wierny, swojemu bractwu, z takimi herosami podbilibyśmy świat - podsumował Zyndram.
Pochówek urządź mu godny bohatera - rzekł Dobek.
Krwawo czerwona kula słonca przebijała się przez zakratowaną okiennice. Co przyniesie 15 lipca ?

*czuwajcie więc, bo nie znacie dnia ani godziny

25 lipca roku pańskiego 1410

Musze powiedzieć co się stało bo Panna Święta nie przebaczy mi inaczej. Bogu Rodzico miejże litość nad Czarnym Panem. Chroń Jadwigę, Bolesława, Mieszka i Witolda Litewskiego. I piastuj nad naszym zwycięstwem znad Grunwalda piecze by nie poszło na miał.

Na imię mi Piegus. Jestem sługą czarnego pana z Garbowa zwanego Zawiszą. Pan mój osławiony rycerz królestwa polskiego i dobrodziej omieszał się we politykę, której rozumem nie pozna żaden z chłopstwa ni to z miasta ni pan na żadne ze swych włości.

Dobrodziej mój co mnie jako dziecie przegarną do siebie i wychował służy od lat szesnastu i miesięcy trzech w zakonie. Zakon zwany ponoć w świecie wilekim liczy lat ponad tysiąc i nie mniej jak czterystu członków. Z ramienia bractwa wystąpiliśmy do bitwy za dnia dziesiątego lipca w tysiąc czterysta dziesiątego roku.

Jagiełła i Witold panowie wielcy zebrali na naradę swe siły przed bitwą. Kolumna nasza za sto chłopa dotarła pierwsza pod Stębark małą wieś przy polu bitwy i cofnęła się pod sam obóz litewski pod niecałe cztery godziny. Czemu zwiady te miały służyć nie wiem lecz znam ja mądrość wielkich, nie zechcą oni naszej zguby.

I tak za dnia staliśmy w ukryciu i odśpiewali my Bogu Rodzice i z pół dnia zajęło szykowanie na bitwę. Poruszenie wielkie było w obozie. Chcieli my zobaczyć słynne mrowie krzyżaków, zbójców i najemników odzianych w białą szatę. Mówili że tych najemnych to ze sześć tysięcy mogło być, a iże w Malborku to drugie tyle siedzi bo tam mają zakon. Acz nie spojżeli my nawet na pole bitwy gdy rozgrzmiało piekło!

Nagle usłyszeli mi tendem kopyt o ziemie i głośnie krzyki za zarośla. I nagle drzy się jeden dziesiętnik ASSASSYNY! I padły na nasze kolumne i zepchły nas z obozu pod las w minutę! A ja żem koło mego pana stał I Czarny drze się - NIE WEZMĄ WITOLDA PUKIM ŻYJEM! - I jak w szale wpadł na zbójce i ranił go w szczenke. A ten odskoczył, fikoła zrobił w miejscu i jaki sztylet z jego ręki wypada gdy go śmiertelnie jeden z naszych ciął pod szyje. I tak by się cała walka w rok może ciągła gdyby nie róg bawoli i wszystkie assassyny umkły do dziczy. I tyle z naszej odwagi w bitwie było bo zara się ona skończyła.

Czarny Pan zbliżył się do takiego wodza czeskiego co go Szyszak nazywają i podsłuchał żem, że te zbócy to mają długe tradycję w mieszaniu do historii. I niech ich diabli więcej nie niosą na nasze ziemie.

Lecz dziś jeszcze świętujem mówią nasi, że jeszcze jutro ruszamy na Malbork. Do naszych dotarły nowe siły. Zpotkały się nasze dowódcy wszystkie i książęta i rycerstwo i my jako sługi wielkiego pana i słyszałem jak nowi składają przysięgę by to assassiństwo wykurzyć ze świata, a nawet widział żem jak jednego przy ognisku tracą. Dla przestrogi chyba to było.

I ostatnie słowa Jagiełły i Witolda słyszałem przed wyruszeniem w bój - Dziś panowie zaczyna się koniec dla wrogów naszych - i ruszyli przebrani w stroje templariuszy do dziczy i znikli mi z oczu.

A.D. 11 grudnia 1922

… Jakkolwiek nie udało mam się sprostać zadaniu wyznaczonemu przez naszego przywódce. ….Właśnie dostaliśmy wiadomość. Nie jest ona najlepsza dla nas i naszych planów. Wybranie na prezydenta Narutowicza, jest początkiem klęski naszego planu. Będziemy jednak próbowali odwieść naszych braci od zaprzysiężenia tego człowieka na prezydenta, zostały nam jeszcze trzy dni na zmianę ich decyzji, potem będzie za późno. "Trzeba będzie przygotować plan awaryjny, którego skutkiem będzie natychmiastowe usunięcie, podkreślam natychmiastowe usunięcie osoby Gabriela. Zprzysiężenie naszego wroga, nie jest korzystne dla naszej polityki i naszych planów odnośnie budowania potęgi w Polsce." -mówił Mistrz Zakonu. " Trzeba jak najszybciej pozbyć się kłopotów, za wszelką cene i wszystki możliwymi środkami."
Tak na jak najbardziej rację, szczególnie, że teraz nie możemy pozwolić sobie na żadne odbiegnięcię od planu naszych braci ze Wschodu.

A.D. 12 grudnia 1922

Zaczęliśmy kampanie przeciwko Narutowiczowi, próbujemy w jakikolwiek sposób podburzyć lud przeciwko niemu, jednak w niektórych kręgach nasze wysiłki idą na marne. P.. asassyni, nie można się od nich opędzić. Gdzie człowiek nie spojrzy może być pewien, że znajdzie tam czającego się assassyna. Przeklęte bractwo, w obecnej sytuacji nie możemy być nawet pewni czy nie przeniknęli do naszej partii….
Rozmawiałem dzisiaj z naszym starszym bratem, który sprawuje pieczę nad templariuszami w Polsce, mówił, że: "… należy natychmiast pozbyć się osoby wybranej na prezydenta, gdyż stanowi ona zagrożenie dla przyszłych planów, związanych z zagospodarowaniem naszych ziem..." Nie mam pojęcia o co chodziło, ale wierzę, że ma to na celu jakieś większe dobro dla ludzi żyjących w tym kraju.

A.D 13 grudnia 1922

Coraz bliżej zaprzysiężenia prezydenta, a coraz więcej kłopotów z nowym prezydentem, coraz więcej ludzi jest do niego przekonanych... Nie wiem, jak odwrócić tą szale.
Dostałem zadanie... Nie wiem co o tym sądzić... Muszą przeniknąć jak najbliżej prezydenta i sprawdzić jakie są jego mocne strony, jak dobrze jest zabezpieczony i czy prosto się do niego dostać.
Moi bracia systematycznie rozsiewają plotki, tworzą coraz to nowsze propagandy dotyczące Gabriela. Nie rozumiem, dlaczego, mój najserdeczniejszy przyjaciel nie rozumie ideałów, którymi się kierujemy, dlaczego tak konserwatywnie stawia na swoim, czy nie widzi jakie korzyści możemy uzyskać dzięki współpracy z Zakonem? Czy jest aż tak zaślepiony ideałami Piłsudskiego? Czy to on jest odpowiedzialny za zdradzenie nas jego braci, za co? Za możliwość wprowadzenia zmian, które i tak nie poprawią życia w naszym biednym, kraju? Czy nie jest w stanie dostrzec, że to potęga naszego Zakonu jest największa na świecie? I to on kieruje największymi i najważniejszymi wydarzeniami w historii? Nie, chyba nie.
Jednak szczerze muszę przyznać, boję się jednej rzeczy, że nie będę w stanie nie tyle dostać się do Narutowicza, co podnieść na niego ręki. W końcu wiele lat spędziliśmy w tych samych salach, zdobywając kolejne stopnie wtajemniczenia.
Skup się Eligiuszu, takie jest zadanie, to w tobie bracia pokładają nadzieję na przejęciem władzy w Polsce, to od ciebie zależy dalszą jej historia, nie możesz pozwolić, aby uczucia przykryły ci zdolność myślenia, dasz radę. Tylko nie myśl o tym jak później spojrzysz komukolwiek w oczy, w końcu już zabijałeś... Prawda Eligiuszu? Na wojnie z bolszewikami, nie mogłeś się powstrzymać i strzeliłeś do nieuzbrojonego, proszącego o pomoc człowieka... Nie nie myśl o tym. Masz przed sobą bardzo ważne zadanie do wykonania...
A oto co muszę zrobić dzisiaj wieczorem
Znaleźć i przesłuchać głównego dowodzącego ochroną prezydenta
Wykraść z gabinetu prezydenta plan na najbliższe dni
Znaleźć luki w systemie ochrony

To na razie wszystkie zadania, a jutro czeka nas przysięga naszego prezydenta.
Idę zobaczę co uda mi się zdziałać.

A.D. 14 grudnia 1922

Właśnie wróciłem..., i nie wiem jak się czuję, ale czuję jedno znalazłem sposób na zabicie naszego prezydenta, w taki sposób, że nikt się o tym nie dowie... Ale teraz czaka nas tylko przemówienie, na które mamy się stawić, więc idę.
.. Wróciłem z tego piekielnego zaprzysiężenie, przyznam nigdy nie słyszałem większych głupot gadanych ludziom przez człowieka, który zajmuje taki stanowisko. Przez całe to przemówienie przyglądałem się jak porusza się straż prezydenta, tak aby uchwycić jej słabe punkty, i znaleźć możliwość ataku.
W mojej głowie powoli rodził się zarys planu ataku jaki przeprowadzę na prezydencie. Z dokumentów znalezionych w jego biurze dowiedziałem się, że 16 grudnia będzie w pałacu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, na otwarciu dorocznego Salonu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych. W tedy go zaatakuje nie będzie się spodziewał, że ktoś może mu tam zaszkodzić, gdyż jak sam mówił, :".. Zawsze czułem się tam bezpiecznie i nigdy nie przyszło mi na myśl, że ktoś mógłby chcieć mnie tak skrzywdzić, pośród tych stosów woluminów, w których żyje pradawna wiedza, o naszych losach." Tak myśl tak dalej a sam niedługo staniesz się historią drogi Gabrielu, i dołączysz do tych, których tak uwielbiałeś poznawać, ich historię. Teraz nadeszła chwila dla tych, których zdradziłeś, i zaufałeś naszemu wrogowi drogi bracie, to jest twój koniec i ty o tym dobrze wiesz.

A.D. 15 grudnia 1922

Jeszcze jeden dzień i wszystko się rozstrzygnie, teraz tylko odpowiednio się przygotować i zaopatrzyć w broń. Właśnie wybieram się na rekonesans miejsca, w którym mam zamiar zabić Narutowicza. To będzie jego ostatnia wyprawa nigdy już nikt nie podniesie ręki na nasz Zakon. I nikt nie podważy już naszych decyzji w Polsce. I będziemy rządzić nieugiętą ręką nad całym krajem. Wiem to..Widzę to.. Widzę naszego wodza jak podbija kolejne kraje Europy i jak prowadzi nas do zwycięstwa poprzez wykorzystanie pradawnych artefaktów. Ale nikt o tym nie wie, nikomu o tym nie mówię, nie chcę żeby pomyśleli, że jestem wariatem i odsunęli mnie od misji, która jest moim przeznaczeniem.
…
Właśnie wróciłem z miejsca docelowego, ukryłem rewolwer w jednym w wielu dzbanów znajdujących się tam. Teraz tylko czekanie od jutra i mogę zakończyć dzieło, które zostało mi powierzone, jestem w pełni przekonany, że nasze plany się powiodą. Jestem gotowy na wszystko dla zakonu i moich braci. Jestem gotowy oddać życie za nasz cel.

A.D. 16 grudnia 1922

To dziś zakończy się moja misja, muszę i wykonam rozkaz, który mi powierzono. Idę zamordować naszego prezydenta w imię zasad i naszego creda. A w szczególności dla niej dla mojej bogini dla tej dla, której jeszcze służę w tym przeklętym bractwie. To dla Niej jestem gotów oddać życie, co wiąże się nierozerwalnie z moją służbą zakonowi. Jak dobrze wykonam to zadanie to przyjmą mnie na wyższy stopień wtajemniczenia i poznam największe sekrety świata.
Idę wypełnić wolę Mistrza..

A.D. 17 grudnia 1922

Właśnie obudziłem się po uderzeniu w głowę, ostatnie co pamiętam to to. Że zabiłem prezydenta
Ja ZABIŁEM TEGO PREZYDENTA, nie mogłem w to uwierzyć dopuścili mnie prawie do niego samego, i z bliska oddałem trzy strzały... nasz kochany prezydent nie miał szans. Oddałem trzy strzały w pierś nikt by tego nie przeżył nie ma szans. To koniec.
To koniec misja wykonana, teraz czekam tylko na wyzwolenie z więzienia przez moich braci zakonnych. I wrócę w pełnej chwalę i wszyscy będą się dziwić, że ja Eligiusz Niewiadomski zmordowałem Prezydenta, i zakończyłem spór o to kto rządzi w tym kraju.
...
Pani nadchodzi i jest coraz bliżej.

Jest rok 1410. Bitwa pod Grunwaldem. Jest to jedna z największych bitew w historii Europy średniowiecznej. 15 lipca 1410 roku trwa wielka wojna pomiędzy siłami zakonu krzyżackiego, wspomagane przez rycerstwo zachodnioeuropejskie, pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena. Połączone siły polskie i litewskie oraz najemnicy z Czech, Moraw.
Nazywam się Anri. Jestem assasynem. Walczyłem po stronie polskiej 15 lipca 1410 roku. Polacy to bardzo waleczny naród. Razem z Polakami walczyłem ramie w ramie w szeregach. Dziesiątkowaliśmy oddziały templariuszy z ogromną siłą. Zostałem ranny a Polacy mi pomogli. Udało mi się zabić jednego z dowódzcy templariuszy. Jestem Anri i to jest moja historia.

Wehikuł czasu skonstruowany przez uważanego za szaleńca rycerza zakonu Templariuszy przeniósł mnie do dnia 18 lipca 1898. Maria Skłodowska-Curie wraz z mężem przedstawili tego dnia dzieło naukowe o odkryciu polonu. Pierwszy raz usłyszałem o pierwiastkach chemicznych i widziałem tyle zaskakujących rzeczy, iż postawiłem sobie pytanie czy rzeczywiście jestem w pełni władz umysłowych. Jedynym sposobem, żeby się o tym przekonać był powrót do moich czasów. Wróciłem i wtedy zrozumiałem, iż to się działo naprawdę. Opowiedziałem o tym rycerzom, ale nikt mi nie uwierzył oprócz geniusza, który zaprojektował wehikuł. Postanowiłem, więc wybrać się ponownie w przyszłość. Tym razem pojawiłem się nagle dnia 26 grudnia 1898 w momencie, gdy Maria odkrywała rad. Doszedłem do wniosku, iż każde moje przybycie ma wpływ na jej ,,olśnienia", ale osiągnęła tak wielki sukces, iż ustawiłem zegar wehikułu na 13 lutego 3.678 roku. Na niebie wyświetlano ogromną reklamę najnowszego XBOXA. Wszyscy ludzie byli ubrani na biało i byli bardzo pozytywnie nastawieni do siebie. Zło wymarło. Latające domy, w 100 % realne gry i automaty, które na poczekaniu przygotowywały 7.777 rodzajów jedzenia i napojów zupełnie za darmo zachwyciły mnie na tyle, iż zostałem na zawsze. Jednak pragnę zaznaczyć, iż w głębi serca nadal jestem Templariuszem i pozostanę nim do ostatniego oddechu.

Marię znałem od małego, nasi ojcowie byli dobrymi przyjaciółmi, więc często odwiedzaliśmy państwa Skłodowskich. Uczynna, miła… Niestety nie miała za wiele czasu, żeby się z nami bawić, ciągle siedziała z nosem w książkach. Czytała, co wpadło jej w ręce a potem opowiadała nam o niezrozumiałych dla nas rzeczach, które wyczytała w dziełach z biblioteczki swojego ojca. Trudno się dziwić, nie mieliśmy nawet dziesięciu lat. Zawsze była wyjątkowo zdolna, a i pamięć miała bardzo dobrą, dzięki czemu wszystko przychodziło jej z łatwością. Jakiś czas później rozpoczęła naukę w pensji dla dziewcząt i widywałem ją coraz rzadziej. Sam zajęty byłem szkołą, przez co nie mieliśmy zbyt wielu okazji do rozmowy. Kiedy miałem 18 lat moja matka zmarła na tyfus, nie poszedłem na planowane studia i zająłem się dawaniem korepetycji z matematyki. W 1890 roku, po śmierci mojego ojca, wyruszyłem do Paryża, zostawiając w Warszawie swoje całe dotychczasowe życie. Poznałem tam Józefa Wierusza-Kowalskiego, z którym widywałem się, kiedy tylko był we Francji. To od niego dowiedziałem się, że mój ojciec był asasynem. Któregoś wieczoru wybraliśmy się na spektakl amatorskiego teatru. Możecie wyobrazić sobie moje zdziwienie, kiedy na scenie ujrzałem Marię. Nie wiedziałem nawet o tym, że jest w Paryżu. Okazało się, że studiuje na Sorbonie. Oczywiście nie dowiedziałem się wtedy wiele więcej na temat tego, co się z nią działo przez te wszystkie lata, ze względu na mojego towarzysza. Józef, usłyszawszy o tym, że Maria studiuje fizykę, od razu zaczął opowiadać o swoich badaniach…
Dwa miesiące później mój przyjaciel znów zjawił się w Paryżu, postanowiłem go więc odwiedzić. Zapoznał mnie on ze skromnym naukowcem – Pierre’em Curie, który opowiadał mi o odkryciach, dokonanych wspólnie z bratem. Chwilę później dołączyła do nas Maria. Od razu znaleźli wspólny język, nic dziwnego, że niedługo później wzięli ślub.
Odwiedzałem ich dość często i asystowałem przy badaniach, a przede wszystkim chroniłem ich. Rozumieli, dlaczego bractwu tak zależy na ich odkryciu, ale nie zdawali sobie sprawy z tego, jak wielkie groziło im niebezpieczeństwo. Templariusze nieustannie czyhali na okazję, żeby położyć swoje brudne łapska na dokumentacji naukowej Marii i Pierre’a a ja miałem do tego nie dopuścić.
Sukces gonił sukces. W lipcu 1898 odkryli polon, nazwany tak na cześć naszej ojczyzny, a pięć miesięcy później, w grudniu, rad. W 1903 roku Maria obroniła pracę doktorską a kilka miesięcy później razem z Pierre’em i panem Becquerel’em otrzymali nagrodę Nobla. Nie spoczęli jednak na laurach i dalej prowadzili badania, próbując uzyskać rad w stanie czystym.
19 kwietnia 1906 roku… Tego felernego dnia siedziałem u nich w salonie i bawiłem się z Ewą, ich najmłodszą córeczką. Maria krzątała się po domu i spierała o coś z najstarszą córką. Do domu wpadł zdyszany Pierre. Powiedział, że później musi się z nami koniecznie podzielić czymś niewiarygodnym. Wskazał na notatki trzymane w ręku, które chwilę później spakował do teczki. Pocałował Marię w policzek i wybiegł na spotkanie ze Stowarzyszeniem Profesorów Wydziałów Nauk Ścisłych. To było ostatnie zdanie, które od niego usłyszałem… Kilka godzin później na ulicy Dauphine oglądałem jego zmasakrowane zwłoki. Nie było przy nich teczki, z którą opuścił dom.

Jest listopad 1922
Nasze oddziały działające na całym świecie od dawna zmieniają świat,świat na świat lepszy silniejszy bardziej zjednoczony.To my odpowiadamy za zamach 1914.Tak to my wysłaliśmy wielką wojnę.Wojnę która trwała przez 4 lata.Od samego początku wprowadzamy w urzędy państwowe powstałe w 1918 roku naszych agentów I tak wprowadziliśmy naszych agentów do urzędów w całej Tak nazywanej Polsce Państwo to powstało po 123 latach podleglosci nie zaprzeczam ze upadło z naszej inicjatywy .Państwo to było zbyt silne zaczęło osiągać wysokie szczeble i grać skrzypce na arenie między narodowej A my nie mieliśmy na to wpływu. Trzeba było coś z tym zrobić.I tak od 4 lat mamy swoich agentów w polskich urzędach bo to siłę Państwo i musimy kontrolować to Państwo. Postanowiliśmy wprowadzić kogoś na ważne stanowisko panstwowe a potem wywolac skandal co rozbije morale obywateli .
9 grudnia 1922
Udało się. Wprowadziliśmy naszego człowieka na szczebel prezydenta przekupujac duza część głosujących.w krótce stanie się coś wielkiego
Mamy już plany co do skandalu jak gO wywołać
16 grudnia 1922
Dziś prezydent Narutowicz będzie w muzeum.Człowiek ten zginie od strzalu z pistoletu za nie całe kilka godzin.w krótce wszystko się zmieni nasz człowiek który okazał chec wykonania zadania zginie "dla większego dobra"
Assasyni na zawsze żyjecie w anarchii

Witaj przyszłości. Jeżeli to czytasz, to dowiesz się prawdziwej historii zamachu na prezydenta Narutowicza. Zamachu, którego dokonałem ja sam - Eligiusz Niewiadomski. Na początku grudnia byłem jeszcze kimś innym, ja, Kazimiera Iłłakowiczówna oraz Julian Nowak byliśmy grupą Asasynów działających na rozkazach naszego Bractwa. Pewnego grudniowego dnia przechwyciliśmy list o planowanym zamachu na prezydenta Gabriela Narutowicza. Pierwszy prezydent RP nie był ani Asasynem, ani Templariuszem, ale był pionkiem wyższego Bractwa w naszej „wojnie”. Zapewne jesteś zainteresowany, kim w takim razie był Piłsudski? Należał on do najwyższych Templariuszy na terenie Europy. Był człowiekiem honorowym, który też dał mi szansę na naprawienie błędów, które zrobiłem za czasu bycia Asasynem. Chcesz wiedzieć, jak do tego doszło? W listopadzie jedna z naszych misji zakończyła się fiaskiem. Kazimiera oraz Julian zdołali opuścić Belweder … ja nie. Zostałem uprowadzony przez Templariuszy i gdy miałem już zostać zabity pojawił się Józef. On coś we mnie widział. Odbyłem z nim długą rozmowę, poznałem motyw działania Templariuszy, które okazały się tym, za co ja walczyłem u Asasynów. Może jestem naiwny, ale właśnie wtedy odkryłem swój błąd. Nie będę się tutaj o tym rozpisywał i wróćmy do samego zamachu. Nasza trójka otrzymała zadanie ochrony Narutowicza podczas 16 grudnia, gdyż to właśnie wtedy miał odbyć się zamach. Sam Gabriel wiedział o naszej ochronie, więc starał się ukryć wizytę w „Zachęcie” przed władzami bezpieczeństwa.
Nadeszła godzina 12, każdy z nas pojawił się jako „normalna” osoba. Nie wiedziałem co stanie się po wszystkim. Czy będę musiał zabić swoich braci? Czy będę musiał uciekać? W sumie nie zastanawiałem się nad tym. Po rozmowie Narutowicza z jakimś ambasadorem nadszedł czas. Podszedłem od tyłu i wystrzeliłem trzy razy z rewolweru. Szybko zostałem pochwycony przez innych ludzi, ale zdołałem zobaczyć, jak Kazia szeptała tradycyjne słówka nad ciałem zmarłego, które nakazuje nam Kredo, a Julek po stwierdzeniu zgonu szybko wybiegł z Zachęty. Zapewne po to, aby poinformować Bractwo o mojej zdradzie.
Hmm i co dalej? Oficjalna historia powie, iż zostałem rozstrzelany, ale prawda jest taka, że zostałem Templariuszem i planuje zniszczyć Bractwo Asasynów w Polsce. Czy mi się uda? Czas pokaże…

Eligiusz Niewiadomski, jeden z najwierniejszych i najbardziej walecznych członków Zakonu Asasynów. Był świadomy niebezpieczeństwa wiążącego się z każdą misją. Wiedział, że kolejna wyprawa mogła zakończyć się śmiercią, jednak nie stawiał on swojego życia na pierwszym miejscu. Jego priorytetem było wykonanie misji jak najlepiej.
11 XII 1922 roku prezydentem Polski został Mistrz Zakonu Templariuszy – Gabriel Narutowicz. W tym dniu Eligiusz miał 53 lata. Bractwo uważało że jego lata świetności mineły dwie dekady temu. Pozory jednak mylą, a Niewiadomski był w świetnej formie. Dzienna medytacja i trening przyniosły zadowalające rezultaty. To właśnie on miał zająć się najtrudniejszą misją w swoim życiu. ON – 53-letni starzec musiał zabić głowę państwa. Wiedział jakie skutki przyniesię dla losu świata dłuższa kadencja tej szumowiny. Tego samego dnia wywiad doniósł o chęci przejęcia przez Narutowicza miecza grunwaldzkiego. Nie był to jednak zwykły miecz, a fragment Edenu. Znajdował się on w pałacu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, w którym organizowano bal na cześć nowego prezydenta. Data balu przypadała na 16 XII. Asasyn musiał w 5 dni obmyślić strategię zamachu na templariusza. Pierwszym zadaniem było zdobycie zaproszenia na przyjęcię. Plan sam rozkwitł w jego głowie. Wiedział, że nie może zaplanować każdego ruchu bo będzie wyglądał nienaturlanie i podejrzanie. Reszte dni spędził na intensywnym treningu.
Nadeszła sobota – dzień sądu. Pomimo wielkiego doświadczenia i pewności siebie Eligiusz poczuł strach. Wiedział, że na jego barkach spoczywa los Zakonu Asasynów. Szedł w ciemności jak cień. Ujrzal swoją ofiarę i rzucił się do ataku. Nie mógł załatwć sprawy ostrzem, bo zabrudziłby smoking. Pistolet? Nie, nie… Był za głośny. Musiał coś wymyślić. Gdy mężczyzna był tuż przed nim, złapał go za marynarkę i szybkim ruchem skręcił kark. Przebrał się, a zwłoki zostawił w krzakach. Podszedł do wrót.
-Zaproszenie - powiedział niski, groźny głos. Asasyn poczuł krople potu na swym czole. Zaczął odruchowo szukać koperty w kieszeni… była tam. Poczył ulgę i z udawanym uśmiechem wszedł do salonu. Sala była wielka, pełna przepychu. Wśród gości mogliśmy dostrzec samą śmietankę towarzyską. Eligiusz rozglądał się po ludziach szukając twarzy swojego targetu. Miał prosty plan – strzelać celnie. Po paru minutach zobaczył go. Przeszedł przez salę by się rozeznać, wypił kieliszek szampana i ruszył do akcji. Podszedł do Narutowicza.
-Witam Panie Prezydencie.- podał mu rękę. Narutowicz spojrzał na niego i odwzajemnił gest. To była okazja. Asasyn szybkim ruchem podniósł lewą rękę i ukrytym w rękawie pistoletem zostawił dziurę na samym środku czoła templariusza. Rozległy się krzyki, żona zmarłego zemdlała, a ochrona rzuciła się na zabójcę. Eligiusz nie uciekał, nie czuł już strachu. W spokoju czekał na zbliżający się wyrok. Nie słuchał mówiących do niego głosów, wiedział, że ludzię będą mu wdzięczni. W swojej celi przemyślał swoje ostatnie słowa. Nie mógł on przecież powiedzieć społeczeństwu o assasynach i teplariuszach.
„Drodzy rodacy, nie przepraszam za to co zrobiłem. Narutowicz był złym i niegodnym swojego stanowiska człowiekiem. Jestem dumny, że mogłem wyzwolić moją ojczyznę od tej zarazy. Pamiętajcie kto jest Waszym prawdziwym wrogiem”- głosił - Assasyni są wśród was- szepnął jakby do siebie. Strzał. Tak kończy legenda.
Na pogrzebie były tysiące osób. Oddawali hołd swojemu bohaterowi i odeszli w swoje strony. Zostałem tylko ja i orzeł, który usiadł na nagrobku gdy cmentarz opustoszał.

Zostałem wysłany do Zbaraża by chronić Księcia Jeremiego Wiśniowieckiego przed zabójcą wysłanym przez Templariuszy, choć nie wiedziałem wówczas jak daleko sięgają intrygi i działania zakonu. Był ciemny i pochmurny 13 lipca 1648 roku, siły Chmielnickiego wraz z Tatarami znów przystąpiły do szturmu. Tak samo jak poprzednio, udało się odeprzeć krwawy szturm nieprzyjaciela, po wszystkim Książę Jeremi swym zwyczajem objechał umocnienia, w towarzystwie moim i Konstantego Słuckiego szlachcica z województwa kijowskiego, od niedawna podobnie jak i ja służył w osobistej straży księcia. Nastała noc a wraz z nią nad całą okolicą rozpętała się burza. Mimo zostawienia trzech strażników na postanowiłem wrócić pod komnatę księcia, idąc usłyszałem jakby brzęk szczekającej broni, grzmoty szalejącej burzy zagłuszały prawie wszystko, przyspieszyłem kroku.
Ujrzałem dwóch zabitych strażników i trzeciego, który został właśnie śmiertelnie pchnięty szablą. Zabójca odwrócił się w moją stronę, jakież duże było moje zaskoczenie okazał się nim Konstanty, człowiek który przebywał cały czas pośród mnie i innych strażników. Ech od początku był pod moim nosem, a zdołał uśpić swym zachowaniem moją czujność. Spojrzał mi prosto w oczy i rzekł:
- Nie powinno cię tu być.
- Czego zakon tu szuka? Jaką intrygę znów knuje?
- Wykonuje zadanie mi powierzone, a Wy ciągle wchodzicie nam w drogę, ale dziś znów ubędzie jednego z was.
- Ktoś musi sprzątać brudy na tym świecie. Odparłem
Zdążyłem tylko odpowiedzieć, Konstanty dobywając szabli ruszył w moją stronę. Próbował wybić mi szablę z dłoni serią potężnych ciosów, odparłem je jednak. Widząc to zmienił taktykę, uderzenia były bardziej precyzyjne, może pozbawione impetu z jakim zaczął, ale za to dwa razy szybsze. Odpierałem kolejne uderzenia jego szabli, ale coraz ciężej, wiedziałem ,że przyjdzie mi się mierzyć z jednym z najlepszych szermierzy w tej części kontynentu, ale nie myślałem że będzie aż tak dobry. Nie pozostawało nić innego jak położyć życie na szali i zaryzykować, walczyliśmy w wąskim korytarzu, długa broń nie jest przecież tak skuteczna jak krótka, utrudnia ruchy. Ach chyba że posługuje się nią wprawiony w bojach rycerz, trudno nie ma innego wyjścia, trzeba zaryzykować. Odsłoniłem bardziej lewą stronę szable zderzyły się, moja wypadła w powietrze ,a Konstanty wbił mi swoją szable w lewe ramie, trwało to zaledwie ułamki sekundy. Zamaszystym ruchem nim przeciwnik przekonany że już mnie ma zdążyłem chwycić za sztylet i podciąć gardło Konstantemu, jego krew trysnęła mi na twarz. Zdążył wyszeptać tylko:
- Niemożliwe, nie…
Znalazłem przy nim zapieczętowany zwój, a na nim kolejne cele do likwidacji. Na samej górze jako cel główny figurował król Jan Kazimierz. Był też drugi, list z jednym zdaniem „Potrzebujemy cię w Warszawie, przybądź” na dole widniała pieczęć kanclerza koronnego. A więc to nie koniec, zdrada sięga najwyższych kręgów władz. Zdałem sobie sprawę, że muszę być jeszcze bardziej ostrożny, bo coraz trudniej w tym wszystkim odróżnić kto jest prawdziwym sprzymierzeńcem, a kto wrogiem. CDN.

Wszystko zaczęło się 15 lipca 1410 r. Kiedy to zbierając maliny w lesie usłyszałem idących ludzi, którzy mówili o jakiejś bitwie. Do końca nie wiedziałem o co chodziło jednak śledziłem ich aby dowiedzieć się czegoś więcej. Jednak po paru przebytych metrach jeden z nich spostrzegł, że są śledzeni. Natychmiast zacząłem uciekać jednak w pewnej chwili zatrzymałem się i pomyślałem aby wytłumaczyć im o co chodzi. Niestety jak na ironię jeden z nich uderzył mnie w klatkę po czym zemdlałem. Ocknąłem się w ich kryjówce. Na miejscu dali mi dwa wybory albo zostanę i pomogę im w walce albo zetną mnie na miejscu. Oczywiście wystraszony odpowiedziałem, że pomogę.
Godzina 13:35
Opracowaliśmy plan uderzenia na wroga jednak nadal mi nie ufali ciagle mówili, że mogę być jednym z templariuszy. Jednak ja ciagle się tego wypierałem.
Godzina 14:50
Wszyscy byliśmy zebrani na polu bitwy plan był taki aby cofnąć nasze szyki do lasu i tam poczekać na wroga.
Godzina 15:00
Była to godzina w której miałoby dojść do jednej z największych bitew naszych czasów. Obie armie ruszyły do ataku. Po 20 minutach została nas garstka i to od nas zależał wynik tego starcia. Ruszyłem jako pierwszy czułem wtedy, że nikt mnie nie pokona i to był największy błąd w moim życiu- zbyt wielka pewność siebie. Nim się obejrzałem stałem już na jednej nodze. Upadłem na ziemie nie byłem przygotowany na coś takiego. Krew płynęła jak górski potok. Szybko na pomoc przybyła mi pewna osoba w kapturze i zaniosła mnie do lasu. Opatrzyła moje rany i znikła. Po walce odnaleźli mnie asasyni którzy zanieśli mnie do kryjowki. Na koniec opowiem dlaczego pisze ten list . Jest on pożegnaniem z tym światem. Jeśli go czytasz pamiętaj żyj tak aby nieczego nie żałować i walcz o swoje przekonania.

Władysław przydomek waleczny.

Ciemnym korytarzem pełzł miarowy szept.
Przyciągany jego niespiesznym rytmem powoli zbliżałem się do miejsca, skąd dochodził.
Zajrzałem do niewielkiego, oświetlonego jedynie kilkoma świecami pomieszczenia.
W środku stały zakapturzonych postacie.
Jedna z nich zaczęła odwracać się w moją stronę…

Obudziłem się. Ten dziwny sen prześladował mnie od kiedy pamiętam, ale przez lata pojawiał się najwyżej raz na kilka miesięcy.
Teraz to samo śniło mi się każdej nocy.
Nie pozostawiało wprawdzie wrażenia koszmaru, ale z pewnością budziło niepokój.
A po przebudzeniu nie byłem już w stanie ponownie zasnąć.

Tym razem też nie było sensu przewracać się w łóżku z boku na bok. Usiadłem więc…
- Proszę się nie przestraszyć - usłyszałem głos z okrytej cieniem części mojego pokoju. - Nie chcę zrobić panu krzywdy. Przyszedłem tylko porozmawiać.
- Co? Co pan tu robi? - wzdrygnąłem się, jednocześnie rozglądając się w poszukiwaniu jakiegokolwiek przedmiotu, którego mógłbym użyć do obrony przed tym… złodziejem.
- Naprawdę, proszę się nie denerwować - raz jeszcze spokojnym głosem powiedział mój “gość”. - Może pan zapali? Wiem, że jest wcześnie, ale...
Nieznajomy wstał z fotela i zbliżył się do mnie. Zdecydowanie nie wyglądał na bandytę. Przeciwnie: ubrany był elegancko, choć nie do końca zgodnie z aktualną modą. Pod kapeluszem nie byłem w stanie dostrzec rysów jego twarzy. Ruchy miał powolne, ale zdecydowane. Wyciągnął papierośnice i otworzył ją. Machinalnie wziąłem papierosa. Od razu rzuciły mi się w oczy inicjały JP oraz dekoracja z ozdobnych gałązek na ustniku.
- “Marszałkowskie”? - zatkało mnie. - Przecież one są robione tylko dla Naczelnika…
- Mamy swoje sposoby. Mają mniej nikotyny - dlatego je lubię. Poza tym zawsze robią odpowiednie wrażenie. - w jakiś sposób byłem pewny, że ukryta w cieniu twarz uśmiecha się.
- No tak, wrażenie wrażeniem, ale chętnie bym wreszcie usłyszał co pan tutaj robi! - zaciągnąłem się głęboko. Papierosy faktycznie były bardziej delikatne.
- Chciałem porozmawiać o panu. Oraz o panu Narutowiczu.
- Prezydencie Narutowiczu. Od czterech dni. - poprawiłem go.
- Racja. W każdym razie jeśli nam pan nie pomoże, to będzie krótka prezydentura. Zakończy się jutro.
Na takie słowa ciężko wymyślić sensowną odpowiedź. Milczałem więc.
- Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale pana losy są związane z tajnym bractwem, które od wieków wpływa na historię świata.
Wariat. Na pewno wariat. Tylko, że wariaci się tak nie zachowują. Ani nie częstują “marszałkowskimi”.
- Rozumiem. To skoro już jesteśmy przy niewiarygodnych historiach, to niech pan sobie nie przeszkadza i kontynuuje: co ja mam wspólnego z Narutowiczem i zakończeniem jego prezydentury?
- A jak tam pańskie sny? - przerwał mi. - Ciemny korytarz, szepczące postacie w kapturach? Kojarzy się to panu z czymś?
Całkowicie zbił mnie z tropu. Nikomu nigdy o tym nie mówiłem.
- Ten sen to swego rodzaju spuścizna, ściśle wiążąca się z pana pochodzeniem. Jestem człowiekiem racjonalnym, ale najlepiej byłoby tutaj powiedzieć, że to przeznaczenie pana ścigało. I właśnie dzisiaj dopadło.
- Czego właściwie ode mnie chcecie? - zdołałem z siebie z trudem wydukać. Słowa jakoś nie chciały przechodzić przez gardło.
- Zna pan Eligiusza Niewiadomskiego?
- Trochę. Mieliśmy okazję współpracować. Z pięć razy byliśmy w większej grupie na górskich wycieczkach. Zrobił świetną mapę Tatr. - zacząłem, ale nieznajomy przerwał mi cichym i chłodnym jak stal głosem:
- On jutro będzie chciał zabić prezydenta. A pan musi mu przeszkodzić

19 kwiecień 1906, Paryż, Francja.
Budzę się w nieznanym mi miejscu. Dookoła mnie stoją zakapturzeni mężczyźni. Nie mogę się jednak skupić na nich bo moim ciałem zawładnął ból. Jedyne co go łagodziło to chłód kamiennej podłogi na której leżałem. Próbowałem sobie przypomnieć jak się tam znalazłem, ale nie wiedziałem nawet kim jestem.
-Wstawaj - krzyknął do mnie zakapturzony olbrzym - musisz się przygotować… asasynie.
4 lipiec 1934, Passy, Fracja.
Od paru dni bacznie obserwuje starszą kobietę. Jest jakiegoś rodzaju naukowcem i pracuje nad czymś niebezpecznym. Jest osobą zapracowaną a na jej twarzy z jakiegoś powodu widzę… smutek?
A może to choroba i wycieńczenie? Nie ważne… Jest templariuszką i moim dzisieszym celem. Dostałem misję na którą szkoliłem się wiele lat. Zwiad poinformował mnie, że badaczka kończy pracę nad wielką bronią Zakonu. Moim zadaniem jest zabójstwo i zabranie notatek. Patrząc na długość moich przygotować walka będzie trudna. Podobno jest to legenda templariuszy a pojedynek z nią będzię wymagający. Mijał 14 dzień obserwacji. Znałem jej cały harmonogram. Była 18:00 więc po godzinnej drzemce miała przejść do stodoły kontynuować swoje prace badawcze. Usiadła przy biurku i zaczęła coś notować. Pierwszy raz byłem w środku… obleśna nora. Skradłem się do niej i szybko wbiłem sztylet w gardło. Zdążyła na mnie spojrzeć. Jej źrenice się powiększyły i ostatnim tchem powiedziala ledwie słyszalnie
-Piotr?
Zamarłem. Skąd znała moje imię. Spojrzałem na biurko leżał tam szkic. To byłem ja… i ta templariuszka z dzieckiem. Nagle wszystko sobie przypomniałem. Nazywam się Piotr Curie. Wraz z moją żoną Marią szczęśliwie żyliśmy i pracowaliśmy w Paryżu. Zdobyliśmy razem Nogrodę Nobla za odkrycie Polonu i Radu. Pewnego dnia ktoś mnie napadł gdy wracałem z pracy. Upozorowano mój wypadek i jakąś maszyną najwyraźniej odebrano wspomnienia. Szkolono przez wiele lat na asasyna, którym nie byłem. I teraz stoję tu w krwi mojej żony i czuję nienawiść do tych, którzy zapierali się, że są dobrzy. Okłamywali mnie tyle lat, a ja ufałem im jak rodzinie. Ale teraz znam prawdę. Nię są oni lepsi od templariuszy. Ich bezsensowna wojna zabija niewinnych. To przez nich straciłem wszystko. Mimo że żyłem, tak naprawdę nie istniałem. Wolałbym umrzeć pod kołami tego wozu niż wykonać robotę dla tych gnid. Wyszedłem i ujrzałem latającego orła. Wyciągnąłem kolejny sztylet i rzuciłem w niego. Ptak runął na ziemię. To był początek mojej małej wojny. Teraz pożałują tych lat treningu. Zginą od własnej broni.

Nazywam się Konrad ze Stablewic i jestem członkiem Bractwa Asasynów. Jestem jednym z obrońców Zbaraża, grodu w Polsce. Nasze bractwo ma komórkę w Polsce, w Krakowie i nasz Mentor kazał mi i moim braciom pomóc Polakom w odparciu ataku wroga. Z informacji od naszych zwiadowców wynikało że Tatarzy z chanatu krymskiego i kozacy, którzy atakują gród są wspierani przez templariuszy, ponieważ chan Islam III Girej jest członkiem tego zakonu. Postanowiliśmy wkraść się do zamku i zmienić bieg historii. Weszliśmy tylnym wejściem około trzeciego dnia oblężenia. Pokonaliśmy wroga, który od wschodniej strony oblegał zamek, my również ponieśliśmy stratę zginął Mikołaj Odrowąsy, nasz niezastąpiony łucznik. Razem odpieraliśmy atak przez wiele dni, które ciągnęły się w nieskończoność. Przez ten czas łuk był moim jedynym przyjacielem, ponieważ nie mogłem przywiązywać się do nikogo ,wszyscy ginęli jak muchy. Po wielu dniach walki zaczęło brakować jedzenia i ludzie zaczęli tracić nadzieje. Nasz wódz mówił nam że pomoc już w drodze i mamy walczyć dalej, lecz ja nie wierzyłem w jego puste słowa. Patrzyłem jak moi bracia ginęli, nie byli żołnierzami tylko najemnikami i skrytobójcami nie byli przygotowani na udział w wojnie. Po wielu dniach walki obronnej przybył król Jan Kazimierz z odsieczą i pojawił się w nas płomyk nadziei na zwycięstwo. Odpieraliśmy szturmy wroga z łatwością w tej bitwie mając tylko topór i ostrza przedarłem się przez zastępy wrogów ukradkiem tak jak nas uczono, niezauważenie. Skoczyłem z drzewa na ich wodza i ugodziłem go swoim ostrzem. Bez niego byli jak dzieci we mgle i szybko ich pokonaliśmy. Byliśmy bardzo szczęśliwi po tej walce, ale my też ponieśliśmy straty. W tej bitwie zginął mój czcigodny brat Zbyszek był wielkim wojownikiem i myślałem że kiedyś on też zostanie Mentorem ,jednak to nie było mu pisane. Zauważyliśmy że to już za długo trwa i trzeba to zakończyć. W nocy, około północy wyszliśmy nie zauważeni z fortecy i zlaliśmy się z mrokiem nocy. Przeszliśmy przez las by nie narażać się na spojrzenia i strzały wroga. Gdy szedłem przez las Wincent powiedział, żebym się szybko ukrył. Powiedział że kozacy patrolują teren i mi ich pokazał. Samuel powiedział żebyśmy ich usunęli. Samuel i Wincentym zabili dwóch ostrzami, a ja pozostałych dwóch łukiem. Schowaliśmy ciała w krzakach. Dalej nie spotkaliśmy już nikogo, ale byliśmy czujni i mieliśmy przygotowane ostrza. Idąc przez ten wiekowy las było cicho, tylko czasami można było usłyszeć pohukiwania sowy. Tego dnia księżyc świecił w pełni, przypomniało mi się jak siedziałem na polanie w Stablewicach i z moją wybranką i patrzyłem na taki księżyc. Musze do niej wrócić. Wreszcie dotarliśmy do obozu nieprzyjaciela. Przeszliśmy do namiotu chana niezauważeni ponieważ wszyscy spali. Straż przy namiocie zabiliśmy trującymi strzałami. Weszliśmy do jego namiotu. Spał. Chciałem go zabić ale nie taki był nasz plan. Położyliśmy mu list na rękę po tatarsku o takiej treści i wróciliśmy do zamku.
„Odejdź ze swoimi wojskami, albo skończysz jak swoi żołnierze
Bractwo assasinów”
Rankiem wszczęto alarm spytałem się czemu a jeden z żołnierzy powiedział że wróg u bram z chanem. Gdy wszedłem na mur Girej powiedział donośnym głosem że chce zawrzeć rozejm. Ucieszyliśmy się bo wykonaliśmy zadanie i mogliśmy już wrócić do domu.

Bitwa pod Grunwaldem 1410 nie doszło by do tego wszystkiego, gdyby nie Tempelariusze znani jako zakon Krzyzacki pod rozkazem mistrza Ulricha von Jungingena zajęli Pomorze Gdańskie
terytorium Polski a zarazem Assasynow ,do knucia swych celów którym było sprzymierzenie się z Królestwem Czech i zajęcie terytorium naszego kraju i wybicie Assasynow a zarazem powstania wielkiego imperium
Zajęcie Pomorza Gdańskiego było pierwszym krokiem
Drugim zaś miała być wygrana Bitwa pod Grunwaldem i dobicie państwa Polskiego wszystko by się udało ale jeden z naszych braci Assasynskich Zawisza zwany "Czarnym" poprosił o sojusz swoich braci z Litwy przeciwko dobrze wyszkolnymi oddziałami tempelariuszy podzielonymi na oddziały. Assasynska taktyka bylo zaatakowanie wroga od tyłu i przejęcie chorągwi lecz wrogowie wiedzieli że zamierzają zaatakować ich od tyłu ,stało się walka się zaczęła siły by wyrównane po obu stronach aby wygrać należało przejąć chorągiew przeciwnika cel nie był prosty chorągiew zakonu trzymał Wielki mistrz ,walka trwała.Doszło do walki między Ulrichem a Zawiszą oboje byli wymeczeni walką ostateczna bronią która użył Assasyn było ukryte ostrze. Wielki Mistrz zginął , Zawisza przejął chorągiew Tempelariuszy , przeciwnicy od razu się poddali. Polska mogła przygarnąć Pomorze z powrotem, a assasyni powiększać swe kryjówki w Tym kraju.

Koniec pierwszej wojny światowej rozwiał złudne nadzieje wśród walczących stron, że doprowadzi ona do powstania nowego społeczeństwa i nowego wymiaru humanizmu.

Żołnierzom konieczność prowadzenia wojny tłumaczono dobrem przyszłych pokoleń. Bezsensowność niektórych rozkazów poważnie nadwerężyła szacunek żołnierzy do oficerów. W kilku miejscach frontu strzelano tylko „dla formalności” tak, aby chybić, nawet przy obawie oskarżenia o dezercję lub sabotowanie rozkazów. Długie przebywanie w sąsiadujących ze sobą okopach żołnierzy alianckich i niemieckich wywoływało poczucie braterstwa między ludźmi.

Największym przegranym wojny okazały się Austro-Węgry, które rozpadły się kompletnie na samodzielne organizmy państwowe (w tym Polskę, która odzyskała Galicję). Złudne stały się nadzieje Prezydenta USA Woodrowa Wilsona, który myślał o utrzymaniu w całości tej, choć uszczuplonej monarchii jako przeciwwagi Niemiec w rejonie Europy Środkowej.

Jednak to tajne stowarzyszenia prowadziły w latach dwudziestych XX w. polityczne rozgrywki...
Tu znajdziesz dalszy część historii http://bit.ly/2ArHxTF

Historia zaczyna się w roku 1922 a dokładnie 2 grudnia.W jednej z ponurych dzielnic Warszawy mieszka Jędrzej, młodzieniec którego los nie oszczędzał. Był to smukłej budowy lecz wysoki brunet z przenikliwym wzrokiem, utrzymywał się z kradzieży i drobnych napadów.W przeszłości mieszkał w ogromnym domu wraz z rodziną, sporo podróżowali po świecie gdzie Jędrzej doskonalił jedną z swoich pasji, sztuki walki. Jego ojciec Marian był artystą i malarzem ,zaś jego matka Bożena kucharką. Powodziło się im bardzo dobrze. Do pewnego dnia kiedy to Marian wpadł w kłopoty finansowe zaciągając coraz więcej pożyczek na swoje nowe projekty. Cała rodzina została wyrzucona na bruk. Pewnej nocy kiedy to Jędrzej wraz z rodziną nocowali w starej fabryce zawalił się dach.Jędrzej zdołał przeżyć, jego rodzice zginęli na miejscu.Od tego momentu wychowała go ulica.
2 Grudnia kiedy nadeszła chłodna noc Jędrzej przechadzał się wąskimi uliczkami dzielnicy przemysłowej myśląc że może akurat trafi się jakaś okazja do kradzieży, bo w końcu trzeba z czegoś żyć.Lecz jego uwagę przykuł dziwny mężczyzna w czarnym płaszczu z kapeluszem który ewidentnie bardzo się spieszył. Nie zastanawiając się ani chwili Jędrzej ruszył za nim,kierowała nim tylko zwykła ciekawość. W pewnym momencie jegomość zniknął za progiem budynku. Lecz biegnąc w pośpiechu tajemnicza postać upuściła list. Jędrzej natychmiast zabrał się za czytanie, wiadomość od niejakiego Eligiusza :

Drogi Adamie to co wydarzy się 16 grudnia w w pałacu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, ten dzień przejdzie do historii,mam plan który zostanie wykonany !! Spotkamy się po wszystkim.

Jędrzej zaniepokojony z listem w ręku powędrował na główny dziedziniec w dzielnicy handlowej. W pewnym momencie podszedł do niego dziwnie ubrany człowiek z wąsem i powiedział skąd masz ten list młodzieńcze? i w pewnej chwili Jędrzej stracił przytomność. Obudził się jakiś czas później w kanałach.Ten sam dziwny jegomość oraz kilku innych stali przed nim wypytując skąd ma ten list,Jędrzej powiedział że zgubił go pewien człowiek w płaszczu. Powiedział również o planowanym zamachu na prezydenta Narutowicza. Obiecał również pomoc w złapaniu niejakiego Eligiusza. Jędrzej miał bilet przetargowy ponieważ w młodości bywał w Pałacu wielokrotnie gdyż tam wykładam swoje dzieła i pracował jego ojciec. Znał plany budynku oraz sekretne przejścia. Grupa tajemniczych osób przyjęła jego pomoc i razem ruszyli do Pałacu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych.Jędrzej wraz z kilkoma zakapturzonymi postaciami przekradli się przez tylnej okno które zawsze jest uchylone.We wnętrzu musieli zlokalizować prezydenta oraz jego przyszłego zabójcę.Nie trwało to zbyt długo, Jędrzej będąc na piętrze zobaczył iż za jednym z filarów klęka jakaś osoba. Podszedł bliżej i to co ujrzał zamroziło krew w jego żyłach. Mężczyzna miał przy sobie pistolet i celował w prezydenta. Jędrzej w momencie rzucił się na napastnika i obezwładnił go.Tak zakończyła się historia.Jędrzej został jednym z Asasynów.

Był 16 grudnia 1922 roku.
O 11:30 przybyłem na miejsce wraz z resztą zaproszonych. W Zachęcie było już sporo osób lecz brakowało tej jednej. W tym momencie była ona na spotkaniu.
Wszystko szło zgodnie z planem i chociaż mój mistrz i mentor Roman Dmowski zakazał mi tego przedsięwzięcia nie mogłem stać z boku i przyglądać sie wydarzeniom. Zakon Templariuszy rośnie w siłę. Ich wpływy rosną z dnia na dzień. 11 grudnia gdy jeden z popleczników Wielkiego Mistrza objął najwyższą władze w kraju postanowiłem działać.
Narutowicz brał udział w spotkaniu z Aleksandrem Kakowskim, Wielkim Mistrzem.
Wiem, że to jedyne wyjście by ich osłabić poza tym nie mam już nic do stracenia. Jakis czas temu zostałem otruty. Nasz zakon niestety nie był w stanie wynaleźć lekarstwa. Zostało mi jeszcze jakieś pół roku stąd też moja decyzja by nie uciekać .
O godzinie 12:00 zgodnie z planem przybył na miejsce. W wejściu przywitał go prezes Zachęty Karol Kozłowski i zaczął oprowadzać go po wystawie. Poszedłem za nimi. Gdy stanęli przed obrazem Teodora Ziomka "Krajobraz zimowy" postanowiłem że nadszedł już czas. Stanąłem za prezydentem, wyciągnąłem rewolwer. Strzeliłem 3 razy w jego plecy. Upadł na podłogę. W jego oczach zobaczyłem pustke.

Był 16 grudnia 1922 roku.
O 11:30 przybyłem na miejsce wraz z resztą zaproszonych. W Zachęcie było już sporo osób lecz brakowało tej jednej. W tym momencie była ona na spotkaniu.
Wszystko szło zgodnie z planem i chociaż mój mistrz i mentor Roman Dmowski zakazał mi tego przedsięwzięcia nie mogłem stać z boku i przyglądać sie wydarzeniom. Zakon Templariuszy rośnie w siłę. Ich wpływy rosną z dnia na dzień. 11 grudnia gdy jeden z popleczników Wielkiego Mistrza objął najwyższą władze w kraju postanowiłem działać.
Narutowicz brał udział w spotkaniu z Aleksandrem Kakowskim, Wielkim Mistrzem.
Wiem, że to jedyne wyjście by ich osłabić poza tym nie mam już nic do stracenia. Jakis czas temu zostałem otruty. Nasz zakon niestety nie był w stanie wynaleźć lekarstwa. Zostało mi jeszcze jakieś pół roku stąd też moja decyzja by nie uciekać .
O godzinie 12:00 zgodnie z planem przybył na miejsce. W wejściu przywitał go prezes Zachęty Karol Kozłowski i zaczął oprowadzać go po wystawie. Poszedłem za nimi. Gdy stanęli przed obrazem Teodora Ziomka "Krajobraz zimowy" postanowiłem że nadszedł już czas. Stanąłem za prezydentem, wyciągnąłem rewolwer. Strzeliłem 3 razy w jego plecy. Upadł na podłogę. W jego oczach zobaczyłem pustke.

Młody kozak przyglądał się spowitemu w ciemności obozowi Korony Rzeczpospolitej.Ubrany był w lekki kontusz z doszytym kapturem i niebieskie szarawary.Rada obarczyła go zadaniem praktycznie niewykonalnym-zakradnięcie się do obozu i zabójstwo głównego obrońce Twierdzy Zbaraż.
Do wykonania zadania wyznaczono właśnie jego-byłego szlachcica rodu Walickich oskarżonego o zdradę narodu.Jego majątek przejeli magnaci a historie jego rodu całkowicie usunięto ze wszystkich ksiąg.Dopiero po ucieczce na Zaporoże dowiedział się o templariuszach, którzy dzięki przywilejom szlacheckim rządzą Rzeczpospolitą i eliminują pomniejsze rody takie jak jego.
Walicki naciągnął kaptur na głowe i ruszył powoli w stronę celu.
Kniaź Jarema Wiśniowiecki, główny obrońca twierdzy Zbaraż i jeden z najbogatszych i najpotężeniejszych templariuszy siedział przy stole z zapaloną świecą i patrzył na mapę Rzeczypospolitej.Walicki czuł jak serce mu staje w gardle.Spodziewał się że jego cel będzie pogrążony we śnie.Oczami wyobraźni widział już jak Kniaź zaczyna krzyczeć o pomoc, zbudzając cały obóz.Mimo tego, dowódca nadal patrzył w mapę, chociaż dobrze wiedział o obecności zabójcy.
-Mości szlachcicu Walicki, wie Waszmość, dlaczego nasza mateczka Rzeczpospolita jest takim potężnym i wielkim państwem?-spytał w końcu, podnosząc oczy znad mapy i wiercąc teraz nimi w assasyna.
Walicki wiedział że jest już praktycznie martwy, toteż zdjął kaptur i zmierzył się wzrokiem z przeciwnikiem.Jarema nie doczekawszy się odpowiedzi uśmiechnął się, wstał od sotłu i wyjął naszyjnik w kształcie krzyża templariuszy-to dzięki nam, magnatom i wojewodom trzymających w ryzach Króla i reszte ubogiego społeczeństwa.Czemóż to kozacze, zdrajco narodu chcesz zrujnować naszą kochaną ojczyznę?
-Wy, templariusze bogacicie się niepomiernie, wyzyskując chłopów i mieszczan, to jest ta piękna polska wolność?-assasyn uwolnił ostrze z nadgarstka i pokazał Jaremie-my assasyni walczymy nie o wolność szlachecką, lecz o wolność wszystkich klas naszego narodu.
-I Dlatego wspieracie tego głupca Chmielnickiego?-zaśmiał się Kniaź, po czym wyjął szable i dodał-Dlatego razem z Kozakami pustoszycie Ukrainę, wyrzynacie i grabicie wioski szkodząc naszej ojczyźnie?Gardzę taką wolnością.Nasz zakon to porządek.Wy pogrążylibyście Rzeczpospolitą w chaosie.
-Porządkiem nazywasz traktowanie Kozaczyzny jak psów, płacąc im marne grosze za bronienie granic?Przywrócimy im godność, zdobywając Zbaraż.Dlatego musisz zginąć.Walicki szybkim susem podbiegł do Kniazia licząc na szybki cios ukrytym ostrzem.Jarema okazał się być o wiele szybszy, zrobił unik do tyłu, po czym zadał mu cios otwartą pięścią.Zaskoczony assasyn popatrzył na miejsce ciosu.Jego kontusz szybko nasiąkł krwią.
-Całkiem przydatne muszę przyznać-templariusz, wskazał na swoją rękawice, spod nadgarstka wysunęło się ostrze-jednak wy assasyni potraficie zrobić coś pożytecznego
Assasyn upadł na ziemię, zaczął kasłać krwią-jego przeciwnik z piekielną precyzją trafił prosto w serce.Zaczęło ciemnieć mu przed oczami, ostatnimi chwilami przytomności usłyszał jedynie swojego zabójce
-niech prowadzi nas ojciec zrozumienia.Ku chwale Rzeczypospolitej.

- Królu Władysławie , to zbyt niebezpieczne!
- Zachowaj spokój Witoldzie! Wiele nas różniło, ale teraz musisz mi zaufać. Losy Polski i Litwy zależą od powodzenia tej bitwy. Pod Grunwaldem 15 lipca 1410 roku napiszemy nową historię! – wszystko w rękach Boga!
- Zbyt wiele ryzykujesz! , co jeśli Cię złapią? lub nie daj Boże zginiesz…
- Nie robię tego pierwszy raz – Assassin musi być gotowy oddać swoje życie za prawdę i swoje królestwo. Dzięki temu że jestem królem udawało mi się zmieniać bieg historii niejednokrotnie. Nikt nie podejrzewał, że goszcząc króla, tak naprawdę gości Assassina. Dlatego muszę osłabić dowództwo przeciwnika.
- Jak zamierzasz to zrobić królu Władysławie?
- Upośledzę zmysły kilku dowódców wielkiego mistrz Urlicha von Jungingena.Nie będą w stanie racjonalnie podejmować decyzji co skutecznie osłabi ich działanie. Do samego mistrza nie będę w stanie się zbliżyć ma zbyt mocną ochronę.
- Co dokładnie masz na myśli królu Władysławie?
- Dodam im do wina pewien specyfik który w odpowiednim czasie zrobi swoje.
- Twoim zadaniem Witoldzie będzie poprowadzenie narady wojennej pod moją nieobecność.
- Jak mam Ciebie tłumaczyć Panie?
- Powiesz że modlę się do Boga za powodzenie bitwy. Gdy skończę dołączę. Pamiętaj, ważnym elementem naszej strategii jest ukrycie naszych wojsk sprzymierzonych w lesie w chłodzie i cieniu – oni zaś będą stali w pełnym słońcu - to ich osłabi i rozwścieczy. A my będziemy czekali na ich ruch.
Przekaż im nasze ustawienie:
Lewe skrzydło – ciężka jazda – marszałek Zbigniew z Brzezia
Prawe skrzydło – głównie lekka jazda jest twoje Witoldzie, wspomogą cię Tatarzy chana Dżalal ad-Dina, odziały mołdawskie i serbskie.
Centrum – zaciężne rycerstwo Czech i Śląska oraz trzy chorągwie smoleńskie
Jak Bóg da, poprowadzę was do zwycięstwa!...

Nazywam się Arkhan, byłem kiedyś asasynem. Teraz jestem kulawym starcem, wyczekującym swego końca.
Lata temu na polach Grunwaldu odbyła się wielka bitwa; byłem jej częścią. Mój dawny mentor, a zarazem wierny druh króla Władysława Jagiełły, powierzył mi oczywiste zadanie – zlikwidować wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego, Ulricha von Jungingena. Tam skąd ja pochodzę ich zakon zwykło się nazywać Zakonem Templariuszy, jednak teraz rzadko można usłyszeć tę nazwę – nie po tym co stało się z Jakubem de Molay’em . Teraz działają skrycie, nie ujawniając swojego oblicza, tak jakby nigdy nie istnieli.
Zaczęli zagarniać ziemie Królestwa Polskiego. Jestem przekonany, że poszukiwali starożytnych artefaktów mogących dać im nieograniczoną władzę nad światem. Nie można było do tego dopuścić.
15 lipca 1410 roku był dniem upalnym, siedziałem w cieniu drzew obserwując otoczenie. Rozległe pola Grunwaldu były całkowicie strzaskane przez słońce; pożółkła trawa, wyschnięta roślinność, a w samym środku tego piekła armie Templariuszy.
Kiedy usłyszałem „Bogurodzicę”, wiedziałem, że nadszedł czas zawieruchy. Nie brałem czynnego udziału w bitwie, moim zadaniem było znaleźć i zlikwidować cel. Wielki mistrz zakonu postanowił ułatwić mi zadanie i wziąć udział w bitwie – odwaga i głupota zarazem . W chaosie o wiele łatwiej zlikwidować znaczący cel, gdyż żołdacy, którzy mieli go chronić są zajęci ratowaniem własnego życia.
Dosiadłem rumaka i ruszyłem w stronę celu. Szybko moją uwagę przykuł samotny jeździec, kierujący się w stronę wzniesienia, z którego dowodził król. Domyśliłem się, że jego zadanie niewiele różni się od mojego. Popędziłem konia w jego kierunku. Zanim zdążył dotrzeć do króla przebiła go moja strzała. Teraz już mogłem udać się w stronę wielkiego mistrza. Droga przez pole bitwy nie była usłana różami, tym bardziej że mój wierzchowiec padł. Położyłem trupem paru żołnierzy, po czym w końcu dotarłem do mistrza Templariuszy. Kiedy mnie zobaczył szybko popędził swojego konia w moją stronę. Podniosłem miecz wysoko, czekając na uderzenie. Szybko zrobiłem unik, podcinając koniowi nogi. Templariusz w ciężkiej zbroi z trudem podniósł się z ziemi. Rozpoczął się nasz pojedynek. Jungingen walczył z ogromną zawziętością, blokował wszystkie moje ataki. Był naprawdę biegły w posługiwaniu się mieczem. Starałem się wykorzystać swoją zwinność i szybko zachodziłem go od boku. Miał trudności z obracaniem się z powodu zbroi. Już byłem gotów zadać ostateczny cios, gdy nagle poczułem rażący ból w prawym udzie. Straciłem czucie w nogach i upadłem. Okazało się, że była to strzała, która przeszła na wylot. Nie widziałem kto strzelał; był zbyt duży chaos. Wielki mistrz podszedł, wyciągnął sztylet i pochylił się nade mną. To była moja szansa. Wysunąłem ukryte ostrze i pokierowałem je w stronę Templariusza. On jednak był na to gotowy; złapał moją rękę robiąc jednocześnie zamach sztyletem, by mnie dobić. Ta chwila trwała wieczność. W ciągu tych paru sekund zobaczyłem całe życie przed oczyma, pogodziłem się ze śmiercią, poczułem wstyd z powodu hańby jaką przyniosłem Bractwu, a także ułamałem grot strzały w mojej nodze i wbiłem go w gardło wielkiego mistrza. Templariusze zostali pokonani – tak mi się wtedy wydawało.
Dziś wiem, że pozory mylą. Jeśli odetnie się hydrze głowę to wyrosną dwie następne. Bractwo musi być silne, utrzymać jedność, inaczej nie ma szans na przetrwanie. Bitwę wygraliśmy, ale wojna trwać będzie jeszcze długie lata; może nawet stulecia. Nie będzie mi dane ujrzeć jej końca – nie chcę go znać.

31 grudnia 1898 roku, Niemcy, pałac w Heidelbergu, noc, prywatna komnata dla gości.
Her Fritz, inspektor który przyjechał po raport z badań nad nowymi pierwiastkami, właśnie omawiał z Curie postępy jej prac badawczych. Okazało się, że Polon, bowiem tak nazywał się jeden z pierwiastków wynaleziony w lipcu przez Curie, posiada bardzo silne właściwości promieniotwórcze.
- Wykorzystując ten pierwiastek w odpowiedni sposób można otrzymać bardzo niebezpieczną broń - powiedziała Curie - dzięki tej broni unicestwimy bractwo assassynów za jednym zamachem.
- broń promieniotwórcza, brzmi nieźle - odpowiedział Fritz - mam nawet pewien pomysł jak ją wykorzystać - pomyślał i uśmiechną się do siebie. - A ten drugi? – zapytał podnosząc szklankę wody do ust.
- Drugi z pierwiastków zwany Radem wynaleziony przed kilkoma dniami okazał się być o wiele bardziej interesujący. Posiada on mocniejsze niż Polon właściwości promieniotwórcze, ale co ciekawe za jego pomocą można do pewnego stopnia modyfikować DNA. Myślę, że jeśli by go dokładniej przebadać, to dało by się opóźnić procesy starzenia u członków zakonu, a może nawet uzyskać nieśmiertelność.
- Życie wieczne - zamyślił się ponownie - zawsze o tym marzyliśmy. Zakon będzie bardzo zadowolony z pani badań Curie. Zabiorę ich kopię i poinformuję główną siedzibę o pani postępach a w międzyczasie proszę kontynuować badania. To odkrycie będzie niezwykle przydatne, gdy już zlokalizujemy siedzibę tych barbarzyńców.
***
Niezwykle zadowolony z postępów prac Curie, Inspektor Fritz wyjechał w pośpiechu, żeby dostarczyć raport z inspekcji do Głównej siedziby zakonu. Curie odprężyła się zostając sama w pokoju.
- Już niedługo, jeszcze tylko kilka testów i całe bractwo assassynów pożałuje, że zamordowali mojego męża - pomyślała wpatrując się w oddalający się powóz Fritza. Nie spodziewała się, że w komnacie czai się członek bractwa. Zabójca podszedł po cichu do Curie i zaatakował przebijając od tyłu jej pierś. Curie padła bezwładnie na podłogę. W jej oczach było widać nienawiść.
- Musi być pani z siebie zadowolona, pani Curie - wyszeptał zabójca do jej ucha - dzięki pani odkryciu może zginąć wielu ludzi.
- Jeśli dzięki temu wasze bractwo przestanie istnieć, jestem gotowa zapłacić każdą cenę – powiedziała Curie dławiąc się krwią.
- Na nieszczęście dla pani – uśmiechną się - jeśli uda mi się dopaść Fritza, wasze plany zakończą się fiaskiem. Wstał i popatrzył na konającą Curie. Trochę mi cie żal - pomyślał - zatracić człowieczeństwo dla zemsty.
Podszedł do okna i otworzył je. Znajdował się teraz kilkanaście metrów nad ziemią.
- Eh, kolejna nieprzespana noc – westchną i wyskoczył przez okno w pogoń za Inspektorem Fritzem.

14 lipca Roku Pańskiego 1410
„Dzisiaj po tylu latach odważyłem się spisać wspomnienia. Czuję to, że jutro nadejdzie to na co się latami przygotowywałem. Dlatego też postanowiłem napisać co przeżyłem. A moi potomkowie muszą wiedzieć, jak było naprawdę.
Choć lata młodzieńcze spędziłem na dworze królewskim i to tam nauczyłem się sztuki wojennej i miłości do Polski, to przez lata moim Mistrzem i Panem był Król Zygmunt Luksemburski. Przez lata uczył mnie innego podejścia do życia niż w latach poprzednich. Mówił, że władza i kontrola nad ludem, nad innymi krajami prowadzi do porządku, porządek sprawia, że ludzie są szczęśliwsi, a do tego każdy przecież dąży. Mój ś.p. ojciec zawsze powtarzał, że Polacy i Węgrzy to braterskie narody, więc tym chętniej słuchałem „mojego” króla zachwycony tym czym on się ze mną dzielił.
Jakimże byłem głupim i pysznym człowiekiem! Pomimo tego, że razem z nim wyruszałem na wyprawy i dzięki niemu zdobyłem sławę i chwałę, to czułem pustkę. Po jednej z bitew gdy wróciłem na węgierski dwór usłyszałem, że jestem ślepym, egoistycznym, ślepo zapatrzonym w króla mordercą. Nie to chciałem usłyszeć po tylu latach treningów i walk. Tego samego dnia podczas jednej z pijatyk usłyszałem od jednego z ludzi mojego Pana, Ścibora, że jestem królewskim psem na posyłki a jego władca chciał razem z Zakonem Krzyżackim dekadę wcześniej doprowadzić do rozbioru mojego ukochanego kraju. To złamało moje rycerskie serce.
Jadąc z moim bratem, Janem Farurejem, na wojnę w Bośni usłyszałem od niego, żebym wrócił do Polski, bo nasz kraj mnie potrzebuje. Nie chciałem go słuchać. Mówiłem mu, że wiem komu być wierny. On tylko odparł; „Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone”. A ja dalej byłem tylko nic nieznaczącym zabijaką. To się miało zmienić. Powróciwszy z nic nie wartej wojny, usłyszałem, że mój Mistrz zawarł pokój z Zakonem Krzyżackim i planował zniszczyć mój kraj. To skłoniło mnie do przemyśleń. Czyżby mój głupszy, gorszy we wszystkim brat był o wiele więcej wart niż ja? „Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone”? Tego dnia odrodziłem się niczym feniks z popiołów.
Zamierzałem być szpiegiem na węgierskim dworze i mieć baczność na wszystkie ruchy króla Zygmunta i o wszystkim informowałem dwór na Wawelu. Kiedy usłyszałem, że planowany jest zamach na króla Władysława i jego brata odrzuciłem wszystko co otrzymałem na węgierskiej ziemi i wraz z Janem uciekłem do Polski.
Gdy wróciłem do swojej ukochanej ojczyzny po tylu latach, wstąpiła we mnie wielka siła, a mój duch był wielki jak wielka jest miłość matki do nowonarodzonego dziecka. Potem na spotkaniu z królem Władysławem Jagiełło czułem się, jak syn marnotrawny, ale rzetelnie przekazałem mu wszystkie informacje na temat poczynań Zakonu i węgierskiego króla. Następnie mój brat przedstawił mnie jakiemuś starszemu dostojnikowi. Nazywał się Zyndram z Maszkowic. Wyciągnął do mnie rękę, a ja ją uścisnąłem. Zauważyłem, że ma dziwne znaki na serdecznym palcu. Okazało się, że to Mistrz Zakonu Asasynów. Powiedział, że cieszy się, że po tylu latach mnie widzi i że powróciłem na dawną ścieżkę. Zszokowany wysłuchałem opowieści o wojnie pomiędzy Templariuszami a Asasynami. Jeszcze bardziej byłem zdumiony, gdy dowiedziałem się, że mój były Mistrz był Templariuszem, a Zakon Krzyżacki to tak naprawdę Zakon Templariuszy.
Przez następne dni mój brat był moim „Mentorem” uczył mnie i opowiadał, niewiarygodne historie. Najciekawsze były historie o Pierwszej Cywilizacji i o przedmiotach, które nam zostawili, Fragmentach Edenu. Nie mogłem w to uwierzyć, ale po tym co przeżyłem do tej pory, nic mnie już nie zdziwi.
Dziś Mistrz Zyndram przyszedł do mnie i powiedział, że zasłużyłem na to, żeby jechać w jego oddziale Asasynów jako przedchorągiewny. Wręczył mi również jakiś zawinięty przedmiot. Gdy wyszedł, odpakowałem go i zobaczyłem coś, co przez ostatnie tygodnie istniało tylko w sferze marzeń. Moje własne, ukryte ostrze.”

15 lipca Roku Pańskiego 1410
„Gdy rano wyszedłem ze swojego namiotu zobaczyłem szybującego nad polem bitwy orła, uznałem to za dobry znak. Patrząc na niego przypomniały mi się wszystkie historie, które usłyszałem w ostatnim czasie. Zastanawiałem się kim tak naprawdę jestem, jak bardzo błądziłem w swoim życiu. Dzisiaj jest czas na odkupienie swoich win, podjęcie ostatecznej decyzji, wyznaczenie i podążenie właściwą ścieżką.
Król Władysław zwołał wszystkich najważniejszych rycerzy na naradę przed bitewną, wszyscy ubrali się w zbroję i razem z nim podążyli do jego namiotu. Ja i mój brat, Jan przygotowywaliśmy się, gdy nagle wszedł Mistrz Zyndram. Kazał nam się wszystkim zebrać u niego w namiocie. Miał dla nas ostatnie wskazówki. Najważniejsze postacie, na które musieliśmy uważać to: Ulrich von Jungingen – Wielki Mistrz Zakonu Krzyżackiego (a może Zakonu Templariuszy?), Kuno von Lichtenstein – jego zastępca i najlepszy szermierz w Europie i Friedrich von Wallenrode – najlepszy generał Zakonu. To były nasze cele. Jeżeli udałoby nam się ich zabić, Polska i Asasyni stały by się silniejsze!
Usłyszeliśmy dźwięk rogu. Zbliżali się Krzyżacy. A może to byli Templariusze? Nie wiedziałem jak ich nazwać. Król Władysław i jego brat zebrali wojsko, wszyscy byli gotowi do walki. Staliśmy w pełnym słońcu. Czułem jak pot spływa po mojej twarzy. Reszta mojego oddziału była niesamowicie spokojna i bez mrugnięcia oka wyczekiwali na rozpoczęcie bitwy. Widać, że to byli najlepsi wojownicy w szeregach polskiej armii.
Z daleko widziałem posłańców, którzy wręczyli mojemu królowi dwa stare, nagie miecze. Prowokacyjny podarunek. Król i jego brat Witold podnieśli je wysoko. Nagle miecze zaczęły świecić złotą poświatą. Spojrzałem na swojego Mistrza. On też się bacznie w nie wpatrywał. Czyżby to były Miecze Edenu, o których opowiadał mi Jan? Dlaczego Wielki Mistrz nam je oddał? A może uaktywniają się tylko w odpowiednich rękach? W każdym razie to co zobaczyliśmy sprawiło, że w nasz oddział weszły nowe siły.
Gdy słońce znajdowało się w zenicie oba wojska na siebie natarły. Najznamienitsze wojska uderzyły w nasz oddział, ale dzielnie walczyliśmy. Cała bitwa trwała 6 godzin. Byliśmy już bardzo zmęczeni. A najważniejsze zadanie dopiero przed nami. Odnalazłem wzrokiem Kuna i ruszyłem na niego, mój brat zaatakował Friedricha. Żeby do nich dotrzeć musieliśmy stoczyć ciężki bój na śmierć i życie z ich oddziałami. Na jego nieszczęście poradziłem sobie z nimi szybko i rozpocząłem walkę z jednym z najważniejszych Templariuszy. Walka była ciężka, przeciwnik był niesamowity. Plotki okazały się prawdziwe, to naprawdę był niesamowity szermierz. Wtem orzeł, którego widziałem rano, przefrunął nad naszymi głowami. Wystarczyła chwila nieuwagi i Kuno leżał na grunwaldzkiej ziemi zabity. Pierwszy raz użyłem swojego ukrytego ostrza, wbijając je swojemu przeciwnikowi prosto w szyję.
Spoczywaj w pokoju.
Mój brat w tym samym czasie nacierał już na innych Krzyżaków. Friedrich leżał zabity we krwi na swoim białym płaszczu z krzyżem. Cały oddział Asasynów uderzył na straż osobistą Wielkiego Mistrza. Zyndram starł się z Ulrichem. Mimo wielu lat na karku walczył jak lew. Coraz więcej Krzyżaków padało pod naszymi ciosami. Zyndram miał coraz większą przewagę. W końcu chyba pod wpływem bezsilności padł pod mieczem Mistrza Asasynów i niewidzącymi oczami patrzył się w niebo.
Niedobitki krzyżackie uciekały w popłochu. Wojska polskie i sprzymierzone podnosiły okrzyki zwycięstwa. Książe Witold podniósł dwa skrzyżowane Miecze Edenu w górę. Świeciły jeszcze jaśniej niż przed bitwą. Kolejna legenda okazała się prawdą.
Wielka bitwa została wygrana. Nie żałuję decyzji, którą podjąłem parę miesięcy temu, bo gdy wzywa ojczyzna moim honorem jest walka. Wreszcie czuję się spełniony. Wreszcie wiem, gdzie jest moje miejsce na ziemi. Wreszcie wiem kim jestem. Jestem Rycerzem. Jestem Asasynem!”

Tak, w końcu! Minął już rok od czasu wszczęcia poszukiwań rajskiego jabłka i nareszcie wiem gdzie je znajdę. Malbork, zamek wysoki, kaplica, tajne przejście... Jedyna osoba która ma dostęp do jabłka to Ulrich von Jungingen, templariusz. Podobno jest tez mapa tego miejsca którą nosi zawsze przy sobie. Muszę ją zdobyć!

Mój przyjaciel Mszczuj ze Skrzynna herbu Łabądź powiadomił mnie że wojska króla Władysława szykują się do bitwy z zakonem, postanowiłem wiec wyruszyć pod Grunwald. Ponieważ miałem kilka dni zapasu postanowiłem powspinać się rekreacyjnie po kilku wieżach strażniczych przy okazji synchronizując mapę. Uzupełniłem ekwipunek i kupiłem nowe szaty bo przez te skoki wiary miałem wszędzie pełno siana. Nie wiedzieć czemu, ale nawet po przebraniu ludzie mówili że słoma mi z butów wystaje, nie rozumiałem tego... W końcu po wykonaniu kilku dodatkowych misji pobocznych dotarłem na pole bitwy.

Nigdy wcześniej nienawidziłem tylu ludzi naraz skupionych w jednym miejscy. Przestrzeń była ogromna, hałas przytłaczający. Ciężko było w tym harmiderze pozbierać myśli, ale ja byłem cały czas skupiony na celu. Zabić Ulricha i odzyskać jabłko. Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone.

Był słoneczny lipcowy poranek. Zmierzałem do szeregu aby wtopić się w tłum. W tem zauważyłem niejakiego Jana Sornowskiego. Widziałem jak kilka dni wcześniej spiskował z templariuszami. Nie wiedziałem co zamierza i jakie są jego plany. Nie mogłem tez nic zrobić aby nie narazić misji. Zająłem wiec miejsce obok Mezczuja i czekałem na rozkaz ataku. W końcu po małej prowokacji nagimi mieczami (całkiem zgrabne ostrza trzeba przyznać) król dał znak aby ruszać. Musiałem być bardzo ostrożny i uważny aby nie dać się zranić. Kiedy podszedłem już wystarczająco blisko krzyżackiego mistrza sprytnym ruchem wyciągnąłem ukryte ostrze i zadałem śmiertelny cios. O dziwo templariusz ten był bardzo skruszony i w ostatnich słowach przed śmiercią wyjawił mi dokładne położenie artefaktu. Powiedział tez, że bardzo żałuje dokonanego za życia zła. „Requiescat in pace” - powiedziałem i zamknąłem jego oczy. Misja była wykonana, jak najszybciej oddaliłem się z miejsca bitwy.

Tak patrząc na styl to widać tutaj całą masę fanów prozy Sapkowskiego.

Co się stało na Rue Vaquelin

-17 czerwca 1899 roku-

Na poddaszu kamienicy na Rue Vaquelin, przez niewielką okiennicę dwóch asasynów obserwowało teren tamtejszej uczelni. Mieściło się tam laboratorium, w którym znajdować miała się Maria Skłodowska-Curie. Jej ochronę zlecił, im sam Pierre Curie w obawie, że templariusze zechcą porwać Marię i użyć jej odkrycia do strasznych celów. Plan był prosty, zostawić chemiczkę samą w laboratorium i stworzyć porywaczom odpowiednią okazję. Dochodziła już godzina ósma, gdy dwóch podejrzanych mężczyzn przekroczyło bramę wiodącą na uczelnię.

- Ruszamy - odezwał się francuz, Louis Chaucer jeden z mistrzów asasynów.
- A jak zejdziemy? - odparł jego uczeń, młody Charles Fitzgerald, anglik.

Chaucer wyjrzał na ulicę, jednak daleko nie musiał szukać.

- Reginald! - Usłyszał tuż pod ich blokiem krzyk jakiegoś mężczyzny. - Reginald, descends s'il vous plaît! Mam to siano, o które prosiłeś.

Uśmiechnął się pod nosem.

- Voila - powiedział, po czym skoczył przez okno prosto w stóg siana. Wynurzył się z niego i przebiegł ulicę, wchodząc przez bramę na teren uczelni, a Charles tuż za nim. Daleko na końcu podwórza dwóch mężczyzn znikało właśnie w drzwiach wiodących do laboratorium. Asasyni nałożyli kaptury i ruszyli ich śladem.

***

Wewnątrz ciasnej pracowni na Rue Vaquelin, Maria Skłodowska-Curie obserwowała w skupieniu ruchy bakterii pod mikroskopem, gdy usłyszała za sobą kroki. Dwóch mężczyzn w czarnych płaszczach kroczyło powoli w jej stronę, trzymając w rękach worek i sznury.

- Kim panowie są? - Spytała.
- Madame - zaczął jeden. - Nie będzie to konieczne jeśli będzie pani współpracować.
- Proszę stąd wyjść - krzyknęła. - Natychmiast!
Templariusz okrążający jeden ze stołów westchnął ciężko i rozciągnął przed sobą worek.

- Będę musiał zatem zrobić co do mnie należy.

- To zupełnie jak my - usłyszeli zza pleców. Nie zdążyli się jednak obrócić nim w stronę napastnika z prawej poszybował sztylet, który utknął w jego ramieniu. Po udanym rzucie Chaucer, skoczył w stronę rannego. Fitzgerald wyciągnął rewolwer, mierząc do templariusza z lewej. Obaj skryli się za stołami wypalając w siebie co chwila kolejne pociski. Kiedy Charles naliczył sześć strzałów, wychylił się zza stołu i rzucił we wroga probówką, która rozbiła mu się na twarzy, oblewając go zieloną substancją. Potem przeskoczył przez stół i przewrócił go na ziemię, przystawiając mu do gardła ukryte ostrze.

- Repose en Paix - powiedział po cichu Chaucer kładąc trupem jednego z templariuszy. - Madame, nie ma czasu na wyjaśnienia. Jest pani w niebezpieczeństwie. Musimy uciekać. Charles, mów co swoje i wychodzimy.

Fitzgerald odciągnął kurek rewolwera.

- Niech cię prowadzi ojciec zrozumienia - powiedział odwracając się.

Padł strzał.

Chaucer trzymając się za brzuch upadł na kolana. W przerażeniu obserwował ucznia, który zdjął teraz kaptur i kroczył w jego stronę. Nim padł martwy na ziemię, wydyszał tylko jedno słowo. - Dlaczego?

Fitzgerald klęknął nad mistrzem, zamykając mu oczy, po czym odwrócił się i zastrzelił templariusza na ziemi. Nie mogło być świadków tego zajścia. Musiał wyglądać wiarygodnie w oczach Marii.

- Madame - zaczął z wolna. - Proszę się nie obawiać. Nazywam się Charles Fitzgerald. Działałem w ukryciu, żeby powstrzymać tych ludzi przed tym, co chcieli pani zrobić.

- Nie rozumiem. O co tu chodzi? - zapytała Maria Skłodowska, patrząc w przerażeniu na templariusza.

- Powiedzmy, że moi zleceniodawcy są zainteresowani pani odkryciami. Bardzo zainteresowani.

15 lipca 1410
Nadszedł ten dzień. To jest chwila która zadecyduje o dalszych losach świata. Reszta zakonu padła z rąk moich i moich braci. Ciężka batalia okupiona krwią moich towarzyszy. Zostałem tylko ja. Ode mnie wszystko zależy. Jeśli zawiodę, świat zginie pod obcasem Templariuszy. Nie mogę zawieść…
Słońce wzeszło już dawno, czuć nerwową atmosferę wśród oddziałów Króla Jagiełły. Wszyscy zdają sobie sprawę, że to może być ich ostatni dzień na tym padole. Jednak nikt się nie waha. Stawka jest zbyt wysoka. Łączy nas jeden cel, jednak inne motywy pchają do działania. Nawet sam król nie wie o moim zadaniu. Tylko ja mogę dokończyć co zostało dawno rozpoczęte.
Rozbrzmiał róg, zaczęło się! Wraz z kawalerią ruszam prawą flanką, musimy rozbić krzyżacką artylerię zanim zagrozi naszym oddziałom. Świst powietrza, okrzyki towarzyszy, nozdrza zatkane przez wzniecone przez kawalerię kłęby kurzu. Ledwo widzę gdzie jadę, ale muszę ufać sojusznikom, jadę za nimi.
Niedaleko przeleciała kula, nikogo nie trafiła. Nie minęło kilka sekund, po lewej ręce Ziemowit z Borysowa został trafiony. Zmarłych będziemy opłakiwać po bitwie…
Dotarliśmy, pod naporem naszych ostrzy żołdacy krzyżaccy obsługujący artylerię padają jeden po drugim. Jeszcze jedna, ruszam, już niedaleko… Chaos, co się stało? Leżę na mnie mój koń, czuje ciepło, dotykam skroni, krew… moja? Co się stało? Atakowałem artylerię, musiałem zostać trafiony, ale żyję. Muszę się wydostać. Ciężko, ale się udało. Co się dzieję? Wygrywamy artyleria rozbita, kurz opada, toczy się regularna bitwa. Rzut okiem na drugą flankę, chorągiew padła! Przegraliśmy? Nie! To się nie może tak skończyć. Co robić? Artyleria! W wielkim wysiłkiem przesuwam armatę, celuje w oddziały na drugiej flance… Strzał, trafienie! Udało się, podnoszą chorągiew, przewaga odzyskana.
Muszę go znaleźć. Gdzie on jest? Widzę, w czarnej zbroi, mistrz zakonu Templariuszy, mistrz Zakonu Krzyżaków, Ulrich von Jungingen, mój cel. Z wielką łatwością posługuje się mieczem. Kolejni rycerze padają od jego ostrza.
Biegnę, dwóch zbrojnych mi zastawia drogę, muszę ich pokonać. Pierwszy zamachuję się na mnie poziomo na wysokości szyi, skłon, skrócenie dystansu, jestem obok, pchnięcie ostrzem w szczelinie między hełmem, a pancerzem, został jeden. Odskok, dobywam miesza, markuje cios na głowę, on chce blokować, ale moje ostrze nie dociera, obrót, pchnięcie między pasy trzymające napierśnik, nie cierpiał…
Ruszam dalej, udało się, nim dotarłem zdążył powalić tuzin najlepszych rycerzy, zmarłych będziemy opłakiwać po bitwie. Dostrzegł mnie, zaczyna mówić, opowiada, o planach, o tym co mi zrobi, dlaczego on tyle gada, czemu Templariusze tyle gadają, kiedy jest czas na działania? Atakuje, cios na prawy bark, zbijam z łatwością, to pułapka, ból w brzuchu, kopniak, muszę odskoczyć. Wyprowadzam serie szybkich ciosów, wszystkie zbija, jest lepszy. Markuję cios na lewy bok, wyprowadzam na prawy, chwycił klingę, złamał. Jestem bezbronny, przegram… Mogę zrobić tylko jedno… Ból w brzuchu, przeszył mnie, chwytam go za nadgarstek, przyciągam się, cios ukrytym ostrzem w twarz. Udało mi się, zwycięstwo.
Mistrz Templariuszy padł, ja też, zmarłych będziemy opłakiwać po bitwie.
Zwycięstwo, ciemność…

W dzień dzisiejszy, jako jutro i po wiek wieków kresy,
Trwać będzie konflikt bractw zrodzonych przed laty,
Gdy, by w imię Pana własne i Kościoła ponapełniać kiesy,
Wysłał był Urban II sługi Chrystusa na krucjaty.
„Starca z gór” wszechmocnego serce krwawe darły rany
Patrząc jak muzułmańską ziemię brukają chrześcijany.
Poprzysiągł był wywczas najeźdźcy ponad czasy wszelkie,
Śmierć bez kszty litości oraz męki wielkie.
Krok w krok bezkresem dróg za wszystek braćmi naszemi
Szli by stanąć tu gdziem teraz, to jest polskiej ziemi.
Kiedym to wracali z krucjaty z synem Bolesława
I wiek później kiedym prawie nasza stała się Oława.
I na zachód od ziem tych, które nasze były,
A których to popioły ciał naszych pokryły,
Gdy z Ziemi Świętej przybyły te sługi szatana
I gorycz nienawiści wlały w serce Pana.
Gdzie sztylet, podszepty, szpiegowska misyja
Ręką papieża Klemensa nasz Zakon niemalże zabija.
Stacon na stosie de Molay na czele kompani
Przetrwała Portugalia i bracia z Hiszpanii.
Lecz ten okrutny jad nienawiści z Asayna usty
Krwią mych braci wciąż plami białe płaszcze, chusty.
I choć nie jest mi znane, lecz w to wierzę szczerze
Za ich to przyczyna stanęli krzyżaccy rycerze
By teraz znów, nie jako inaczej, w Chrystusa imieniu
Wymazać z historyi brać naszą ukrytą w półcieniu.
I choć obojgu po latach pięta została strzaskana,
Jątrzy się okrutnie wciąż ta niezabliźniona rana.
I przybył do Polski Zakon Szpitala Najświętszej Maryi;
Nie jedno dziecko, matkę i ojca bezdusznie zabili.
Jako my przed laty krwawo kładł muzułmany,
Tako teraz Asasyn z rąk naszych zadaje nam rany.
Znam li ja grzechy mych braci oraz błędy,
I dobrze wiem, że nie szliby znowu tamtędy,
By zebrać krwawe żniwo, niewinnych dusz łany
Położyć słuchając podszeptów szatany.
Lecz z kart nie wymażesz gorzkiej historyi.
A śmierć dziś nam niosą „Rycerze Maryi”.
Widząc bezmiar okrucieństw oraz siły wroga,
Dusz Palaków ogarnął strach oraz wielka trwoga.
Lecz wojska księcia Witolda i Wielka Korona
Przyodziała we zbroje swe silne ramiona.
U ich boku stanęli Bracia rycerze nasi skromni,
Aby zmyć choć część win swych i aby potomni
Wybaczyli choć część z tych okropnych rzeczy,
By wybaczył im również Boga syn człowieczy.
Piszę o tym, gdyż nie wiem co się jutro stanie;
Na przedpolach Grunwaldu czy ktoś z nas ostanie.
Czy wygram, czy polegniem zgniecion krzeża piątą
Raz jeszcze niech się rozlegnie „Finis Memento”.
A gdy nie skonam, gdy raz jeden jeszcze będzie mi dane,
Oglądać słońca zachód i wschód jego nad ranem.
Jam to, ziem tych Ojciec Zakonu, Bractwo me i Syny
Będę ścigał po kres dni plwawe Asasyny.
Nie spocznę nim nie złożę ich ciał w krwawym grobie
Obiecuję to dziś Mistrzu, obiecuję Tobie.
Choćby książę, pleban, hierarcha Kościoła
Zginie każdy kto językiem Asasynów woła.
Nie uchronisz się przeto, nie uchronisz człowiecze,
My nie zgimiem, i nad wszystkim trzymać będziem pieczę.
Mistrzu mój, przez pamięć ran zadanych wielu,
Bądź mi pomocą, bądź tarczą drogi przyjacielu.
I niech raz jeszcze ujrzą nasze szaty
Oczy, które chronią papieskie komnaty.
Zrób co konieczne...

Oddycham.
Otacza mnie czarna ukraińska noc, której nie rozświetla mdły blask księżyca ani dalekie światło gwiazd. Stoję na brzegu muru otaczającego twierdzę. W dole, kilkanaście metrów pode mną błyszczy tafla wody. Zamkowe warty pewnie sądzą, że zwątpiłem w dalszą obronę i chcę zakończyć żywot. Nic bardziej mylnego - mój Skok jest przejawem Wiary.
Wspominam.
Rozmowę z księciem odbyłem kilkanaście godzin temu. Od tego czasu zamieniłem husarski półpancerz na lekki żupan z kapturem. Zamiast ciężkiego koncerza do boku przypasałem moją wierną szablę, a rękaw kryje sztylet. W myślach powtarzam powierzone mi zadania.
Skaczę.
***
Rano wezwał mnie do swoich komnat. Spodziewałem się tego od kilku dni, choć rozkaz przyszedł w najmniej odpowiedniej chwili, ponieważ Kozacy szykowali się do kolejnego szturmu i każda szabla na murach była na wagę złota. Z drugiej strony, czy na wojnie są jakiekolwiek korzystne momenty? Nie mogłem zlekceważyć woli mojego władcy, dlatego wytarłem wrażą krew z półpancerza, ranę na ramieniu przewiązałem czystą szmatą i tak ochędożony stanąłem przed wojewodą ruskim, księciem na Łubniach i Wiśniowcu oraz faktycznym dowódcą obrony Zbaraża - Jeremim Wiśniowieckim.
Na dumnym obliczu księcia odmalowały się trudy kilkutygodniowego oblężenia.
- Skrzetuski - powiedział na powitanie, podchodząc i po ojcowsku ściskając moją głowę. - Pewnie zastanawiasz się czemu cię wezwałem, skoro twoja odwaga bardziej jest potrzebna na wałach niźli w komnatach?
- Nie Wasza Miłość, znam swe powinności wobec Ojczyzny. I wobec Bractwa - dodałem ciszej, ponieważ nawet tutaj templariusze mieli swoich szpiegów.
- Rad jestem to słyszeć. W tak trudnych chwilach wierność wielu braci się chwieje i nie wiem komu mogę zaufać... - Wiśniowiecki znaczącą zawiesił głos.
- Moje życie i fortuna należą do Waszej Miłości! - odparłem z zapałem.
Zmęczoną twarz kniazia rozświetlił smutny uśmiech.
- Zatem nie będę waści oszukiwał. Nie wiem czy się utrzymamy. Zaczyna brakować jedzenia i prochu, wielu żołnierzy jest rannych. Templariusze zmobilizowali przeciwko nam potężne siły.
- Zdzierżymy Wasza Miłość. Zbaraska opoka zapisze się w historii niczym Masjaf i italskie Monteriggioni!
- Nie mogę jednak ryzykować, że w ich ręce dostanie się... - słowa księcia przerwał głośny wybuch dział, do których po chwili dołączyła palba pistoletów oraz pierwsze krzyki rannych i konających. Szturm się rozpoczął. - Jesteś jednym z moich najlepszych ludzi mości Skrzetuski. Zarówno w husarii jak i bractwie trudno znaleźć kogoś kto waści dorówna. Ufam ci jak mojej własnej duszy, dlatego to na waćpana barkach chcę położyć bardzo ciężkie brzemię. Od tego czy je przyjmiesz zależy los wielu ludzi.
Wstałem zza stołu, przyklęknąłem na jedno kolano i pochyliłem głowę w geście oczekiwania. Kniaź przyjął moją niemą zgodę i wydał rozkazy.
- Wykradniesz się ze Zbaraża. Ukryjesz powierzoną mi część Rajskiego Jabłka. Zabijesz templariusza, który odpowiada za to wszystko.
***
Nazywam się Mikołaj Skrzetuski herbu Jastrzębiec. Byłem pułkownikiem chorągwi husarskiej w służbie Jaśnie Oświeconego Jeremiego Wiśniowieckiego. Jestem asasynem. Od oblężenia Zbaraża minęło kilka miesięcy i dotychczas wypełniłem dwie powierzone mi misje: wykradłem się z twierdzy i ukryłem część Rajskiego Jabłka. Pozostała jedno, ostatnie zadanie: zaraz zabiję templariusza. Jana Kazimierza. Byłego jezuitę, który zamordował własnego brata, posiadł jego żonę i potajemnie sprzymierzył się z Chmielnickim i Tatarami na zgubę Rzeczpospolitej i asasynów.

Każdy kiedyś umrze, tylko czy śmierć każdej jednostki potrafi coś zmienić? Odpowiedź brzmi nie… Nic nie jest prawdziwe, wszystko jest dozwolone. Za sprawą tych właśnie słów miał zginąć Gabriel Narutowicz, pierwszy prezydent II RP, ale po kolei.

16 grudnia 1922 Warszawska Zachęta
Prezydent Narutowicz ogląda wystawę w sali numer 1, gdy wtem pada kilka strzałów. Głowa państwa osuwa się na kolana Kazimiery, która podtrzymując jeden z najważniejszych umysłów RP woła pomocy. Jest już jednak po wszystkim. Prezydent nie żyje. Ale czy tak to właśnie było?

16 grudnia 1922 Warszawska Zachęta
Sala nr.1
- Cóż za wspaniały obraz! Czy to pan może jest jego autorem? - rzekł prezydent.
- Niestety nie, ja również jestem tu by podziwiać sztukę. - odpowiedział tajemniczy nieznajomy.
- Ale nie sądzi Pan, że to malowidło przekracza normy doskonałości?
- Tak w istocie tak jest… Nie wiedziałem, że Pan Prezydent interesuje się sztuką.
- Interesuje się, aj owszem. A Pan? Kim pan właściwie jest? Pana garnitur wygląda nieco dziwnie, klamrę u pasa nosi pan o dziwnym kształcie i w ogóle jest pan tajemniczy.
- Jestem tu by odegrać swoją rolę, a pan właśnie odgrywa swoją.
- Cóż to ma znaczyć?
- Czy wierzy Pan, że śmierć może zmienić bieg historii?
- Oczywiście, że może. Co by się stało, gdyby Kleopatra nie popełniła samobójstwa, gdyby Cezar nie został zamordowany, gdyby Aleksander nie umarł w tak młodym wieku.
- A czy wierzy Pan, iż Pańska śmierć mogłaby coś zmienić?
- Że co proszę?
- Widzi pan to na codzień, ten krzyż spoczywa na ich piersi, wisi im u pasa, Pan musi to zobaczyć.
- Jaki krzyż? Wyjaśniaj się Pan, bo wezwę policję!
- Niestety, lecz nie ma już czasu.

Wtem właśnie, ów nieznajomy rzucił się prezydenta, by pchnąć go ukrytym ostrzem w brzuch, lecz nikt nawet tego nie zauważył. Narutowicz trzymał się za krwawiącą ranę, a zabójca spokojnie odchodził eleganckim krokiem w stronę korytarza. Prezydent chciał krzyczeć, lecz nie mógł. Gdy wtem zza rogu wychylił się Eligiusz Niewiadomski, który oddał w stronę Gabriela kilka strzałów dobijając jeszcze stojące truchło. Służby natychmiast rzuciły się by pochwycić morderce, a bierni dotąd pochłaniacze sztuki, szukali pomocy dla prezydenta, lecz niestety było już za późno.

Tymczasem przed gmachem, spokojnym krokiem wychodził dość rosły mężczyzna, który niewiadomo skąd nałożył na głowę kaptur i tak między biegnącymi policjantami wyszedł z budynku, w którym przed chwilą dokonał zabójstwa.
Kim był, można się tylko domyślać. Wiadomo tylko, że po tym morderstwie, Warszawa wbrew pozorom stała się spokojniejsza. Władze przestały uchwalać autorytarne reformy ustrojowe, a miasto stawało się coraz bardziej obywatelskie. Prawdziwego mordercy nigdy nie odnaleziono. Wyszedł z ciemności, by służyć światłu, lecz później, nad jego postacią, znów zapadła ciemność.

A kim jestem ja? Powiedzmy, że obserwatorem, którego udział ma pozostać i pewnie pozostanie niezauważony. Tak czy inaczej bracia, powodzenia w dalszej walce! Będę tuż za wami!

Shaun

6 lipca 1934 Piotr obserwował z daleka, jak trumnę z ciałem jego żony opuszczano do grobu. Stały tam jego córki, ale nie podszedł ich pocieszyć. Wszak pochowano go w tym samym grobie 28 lat temu. Nie żałował swojej decyzji, tak musiało się stać. Wiedział, że Maria w żałobie pracuje najlepiej, przekonał się o tym po śmierci drugiej córki. Jego upozorowana śmierć przyniosła templariuszem potrzebne ilości radu, a jemu pozwoliła zająć się badaniami, których nie mógł powierzyć żonie. Badaniami, które mogły ocalić ludzkość. Potarł Szczątek Edenu, który nosił na palcu - promieniotwórczość okazała się kluczem do jego mocy. Pozwalała ją wzmacniać i przenosić na inne obiekty. Już wkrótce templariusze będą mogli dokonać tego, co nie udało się Pierwszej Cywilizacji - otoczyć całą planetę polem ochronnym. To było też jego przeznaczenie, wszak urodził się w roku burzy magnetycznej Carringtona. A to przecież tylko jego przygrywka do tego, co może zrobić Słońce. Teraz Zakon będzie w stanie chronić ludzkość również przed takim zagrożeniem.
Szkoda, że Maria musiała zapłacić za to przedwczesną śmiercią z powodu choroby popromiennej. Póki z nią był, ją też chronił Szczątek, była to więc konsekwencja jego odejścia. Zresztą, od początku to były konsekwencje jego działań. On zachęcał żonę do badań w tym kierunku, potrzebował jej pomocy. Ludzkość potrzebowała jej pomocy. Odkrycie polonu 18 lipca 1898 to był dopiero obiecujący, ale czas połowiczego rozpadu był zbyt krótki, pierwiastek zbyt niestabilny. Na szczęście już 26 grudnia odkryli rad. Nie musiał ukrywać podekscytowania, chociaż cieszył się również z powodów nieznanych Marii. Uśmiechnął się do wspomnień. Nie żałował, tak musiało się stać.

Było słoneczne grudniowe przedpołudnie, kiedy Albert spakował swoje obrazy i wyszedł ze swojego warszawskiego mieszkania w kierunku galerii Zachęta. Ubrany był w długi płaszcz z kapturem zarzuconym na głowę tak, aby nikt nie rozpoznał jego twarzy. Szedł szybkim krokiem, nie rozglądając się wokół, żeby nie zwracać uwagi przechodniów. Zbliżając się do galerii, spojrzał na portiera, uśmiechnął się i wyprostował.
- Pana godność? – usłyszał już z odległości kilku kroków.
- Albert Miklaszewski, przyniosłem swoje obrazy na wystawę – odpowiedział Albert i wyciągnął z kieszeni płaszcza legitymację Związku Artystów Polskich.
- Przepraszam, że tak wypytuję, po prostu widzę tutaj Pana po raz pierwszy – odparł portier.
- Nie jestem z Warszawy, przyjechałem tutaj tylko na wystawę – odpowiedział i szybkim krokiem ruszył w kierunku sali wystawowej.
Będąc już w środku, rozejrzał się badawczo i odnalazł wolne haki.
W sali było zaledwie kilkoro artystów, ale widać już było pojawiających się pierwszych oficjeli.
Albert rozglądał się nerwowo, przyglądając się każdemu przybyłemu.
„Jasny szlag, gdzie on jest!” mruknął Albert pod nosem.
Minuty mijały, tłum gęstniał, a serce Alberta zaczynało bić coraz mocniej. Nagle w drzwiach pojawił się on, Eligiusz Niewiadomski, szczupły, łysy jegomość z teczką u boku.
Albert wiedział, że nie może stracić ani minuty, więc pośpiesznie doszedł do Eligiusza, potrącając go delikatnie tak, że jego teczka spadła na ziemię.
- Przepraszam Pana najmocniej, pomogę – powiedział Albert i podał teczkę Eligiuszowi, który spojrzał na niego nieco zmieszany.
– Dziękuję Panu, wszystko leci mi dziś z rąk, ta cała wystawa teraz, kiedy na ulicach rozruchy… Wszystko to doprowadza mnie już na skraj rozpaczy.
- Proszę się nie obawiać, to już niedługo… - odrzekł Albert i odsunął się krok do tyłu, gdyż na sali pojawili się adiutanci zwiastujący przybycie prezydenta.
- Templariusze… - syknął tylko Albert, bo na sali pojawił się już Prezydent Gabriel Narutowicz.
Prezydent powiedział kilka słów do obecnych, podał rękę kilku oficjelom i ruszył w stronę wiszących na ścianie obrazów.
Albert uśmiechnął się delikatnie pod nosem, nie spuszczając wzroku z prezydenta i czekał…
Po kilku minutach Narutowicz podszedł do obrazu Alberta i stanął przy nim zszokowany.
- Nareszcie - szepnął pod nosem Albert.
- Czyje to dzieło? Czy jest tu autor? – zapytał głośno prezydent. – Chciałem zapytać, co oznacza ten znak, jak gdyby czaszka orła?
Nie ucichły jeszcze słowa prezydenta, kiedy Albert podniósł swoje przedramię, wycelował je w Narutowicza i wystrzelił trzy kule ze swojego automatycznego ostrza. Wszyscy stanęli jak wryci na huk wystrzału, a z rąk Eligiusza wyleciała teczka, z której wypadł rewolwer.
Wszyscy stali przez ułamek sekundy jak zahipnotyzowani, kiedy ktoś nagle krzyknął: Morderca! – i wskazał palcem na Eligiusza.
Miklaszewski stał nieruchomo, patrząc na rewolwer, który wypadł z jego torby, nie rozumiejąc zupełnie, co się stało. Jak? Dlaczego? Skąd? W jego głowie kłębiły się tysiące myśli. Nie mógł zrozumieć, co się stało, kiedy dopadło go dwóch adiutantów i momentalnie powaliło na ziemię. Zakuli go w kajdany i wyprowadzili z sali. Eligiusz zdążył jeszcze spojrzeć na Alberta i zaczął się domyślać, skąd pojawił się rewolwer.
- Prawda zawsze zwycięży - powiedział cicho Albert, jednak na tyle głośno, że Eligiusz musiał to usłyszeć.
- Narutowicz nie żyje, Polska wolna! Niech żyje ojczyzna! – wykrzykiwał Eligiusz, kiedy był wyprowadzany.
Misja wykonana, prawda znów zwyciężyła.

-Wchodzę do Animusa, muszę poznać dalszy ciąg historii — powiedziała Contessa.
-Uważaj na siebie, Polska w 1942 jest niebezpieczna — odpowiedział głównodowodzący Allen.

11 sierpnia 1942 rok, Warszawa

Korneliusz siedzi na łóżku i spostrzega dziennik. „Jedyne co pozostało po moim dziadku to skrytka z dziennikiem i klamrą przypominającą literę ‚A’. Niewiele wiem o nim, może dziennik pomoże mi zrozumieć.” pomyślał.

5 sierpień 1898

Maria po publikacji swoich pierwszych badań i odkryciu polonu stała się źródłem zainteresowania templariuszy. Odkryłem także, że pewną tajemnicę skrywa mąż Marii, ale muszę poznać więcej informacji.

8 sierpień 1898

Wygląda na to, że Pierre Curie współpracuje z templariuszami. Znalazłem w jego dokumentach pieczęci zakonu. Udało mi się nawiązać kontakt z Marią. Jest bardzo miłą kobietą, która niestety nie zdaje sobie sprawy z powagi sytuacji w jakiej się znajduje. Kontynuowanie badań może stanowić zagrożenie dla niej oraz jej rodziny. Muszę zacząć działać.

18 wrzesień 1898

Udało mi się wyśledzić templariuszy. Wysłałem dziś gołębie do reszty przyjaciół zakonu, musimy się pozbyć templariuszy z Paryża zanim zdobędą wszystkie informację od Marii i Pierre’a. Dowiedziałem się, że pracują nad kolejnymi badaniami, które mogą wykazać kolejny nieznany pierwiastek, ale nie Maria nie chciała nic więcej powiedzieć dopóki nie odkryje więcej.

20 wrzesień 1898

Śledziłem dziś Pierre’a i dotarłem na spotkanie z dwoma zakonnikami. Podsłuchałem rozmowę, że chce zakończyć z nimi współpracę. Kocha Marię i nie czuje się na siłach dalej jej zdradzać. Muszę działać, Pierre jest w wielkim niebezpieczeństwie, a być może nawet cała rodzina. Dziś w nocy opracuję plan działania i wyeliminuję zagrożenie.

22 wrzesień 1898

Zagrożenie zostało wyeliminowane. Razem z przyjaciółmi zajęliśmy się sprawą. Pozostanę jeszcze kilka tygodni, aby obserwować sytuację.

12 stycznia 1899

Po opublikowaniu kolejnych badań odkrywających rad nie ma śladu po templariuszach. Wracam jutro do Polski. Będzie mi bardzo brakowało przyjaźni z Marią, mimo że nie powinienem utrzymywać bliższych kontaktów.

13 luty 1906

Przyleciał do mnie dziś gołąb z informacją o powrocie templariuszy do Paryża. Sądzę, że mogą chcieć zaangażować Marię w niebezpieczne prace. Myślę, że chcą stworzyć jakąś broń oraz wykorzystać swoich naukowców, aby dostać się znów w wyższe kręgi, być może nawet rządowe we Francji. Na pewno nie planują niczego dobrego. Powrócę jako naukowiec Paul Langevin.

19 kwiecień 1906

Pierre został zamordowany. Jestem pewny, że winni są templariusze. Muszę zbliżyć się do Marii i zadbać o jej bezpieczeństwo.

Contessa przebudza się i wchodzi z Animusa.
-Rozumiesz co to oznacza Allen? Paul Langevin, który miał romans z Marią w późniejszym czasie to tak naprawdę asasyn, a Pierre został zamordowany przez templariuszy! Nie mogę uwierzyć, że działania templariuszy sięgnęły także Francji z przełomu XIX i XX wieku! Dodatkowo wygląda na to, że asasyni działali także na terenie Polski. To niesamowite odkrycie. Muszę wrócić do Animusa i przyjrzeć się temu bardziej!
-Najpierw musisz odpocząć Contesso. Jutro będziemy kontynuować nasze badania. Nie zapominaj jak niebezpieczny potrafi być Animus.

15 Lipca 1410 roku.

Bitwa pod Grunwaldem.
Do jego uszu dotarł krzyk orła przelatującego nad polami Grunwaldu. Dwie armie zwarły się w śmiertelnym uścisku. Rżenie koni, krzyk bólu, wołanie o pomoc do matek i Boga, śmierć, śmierć, śmierć…

Patrzył na to z daleka, poprzez oczy drapieżnego ptaka. Widział jak losy bitwy przechylają się na szalę krzyżaków, zwłaszcza gdy upadła Chorągiew Krakowska, najznakomitsza, najwspanialsza, mająca w swych szeregach najsilniejszych rycerzy Rzeczypospolitej. Gdy to dostrzegł, ruszył biegiem z ukrycia pod lasem, prosto na pole bitwy, siekając mieczem żołdaków w białych tunikach z czarnym krzyżem na piersiach. Było ich wielu. Polsko-litewskie wojska cofały się pod naporem wojsk przeciwnika. Musiał coś zrobić, by wesprzeć sojusz i nie pozwolić na zwycięstwo Templariuszy. Głównym celem była chorągiew, w której był umieszczony relikt starożytnych. Nie mogli go zdobyć! Zabijał każdego krzyżaka, który wszedł mu w drogę, ciął mieczem precyzyjnie, przez głowę, ramię; unikając ciosów biegł dalej prosto w sam środek bitwy, gdzie było najgoręcej. Jego szary płaszcz przesiąkł krwią, z czoła leciał pot, mięśnie pracowały na najwyższych obrotach. Po prawej stronie mignął mu czarny pancerz Zawiszy z Garbowa, który także widział, jak chorągiew upada i torował sobie drogę do niej. Asasyn bił się o każdy metr, lawirując między walczącymi. Przed chorągwią dostrzegł zniesławionego szlachcica Jakuba z Kobylan, broniącego się przed ciosami rosłego rycerza wrogiej armii w ciężkim pancerzu. Tarcza Jakuba została rozbita, a zbroja wgnieciona w paru miejscach, tracił siły, lecz walczył mimo wszystko, honor nie pozwalał mu przegrać. Asasyn ruszył mu z pomocą, odpierając ostateczny cios, który niechybnie zakończyłby żywot Jakuba. Zaskoczony rycerz zachwiał się, lecz po chwili złapał równowagę i szykował do walki z nowym przeciwnikiem, podnosząc swój wielki katowski miecz dwuręczny. Z wielkim krzyżakiem wymienił kilka ciosów, które doprowadzały za każdym razem do drżenia całe jego ciało. Nie mógł z nim długo walczyć, osiłek był za silny. Unikał uderzenia raz za razem. Szukał słabego punktu w pancerzu przeciwnika. W momencie, kiedy rycerz zamachnął się, asasyn przekoziołkował za jego plecy i wtedy zobaczył lukę pod hełmem. Podskoczył i wbił ukryte ostrze głęboko w kark, trafiając w kręgosłup. Rycerz zacharczał, zwiotczał i padł martwy. W tym czasie Jakubowi udało się zdobyć Chorągiew Krakowską, nim Zawisza dotarł do niej ze swymi przybocznymi. Chorągiew znowu była w rękach Polaków, a relikt bezpieczny. Dowódcy wojsk sprzymierzonych na nowo tchnęli ducha walki w swych wojowników. Nowe siły polsko-litewskie rzuciły się do bitwy odpierając armie Krzyżaków i rozbijając ją. Wielki Mistrz Ulrich von Jungingen zginął na polu walki, pchnięty włócznią. Większość jego rycerstwa zginęła lub uciekła. Bitwa została wygrana przez sojusz. I tym razem Templariusze nie zdołali osiągnąć sukcesu. Asasyn zniknął, wykonując swoje zadanie po raz kolejny. Artefakt starożytnych był bezpieczny w rękach polskiego króla.

Teraz czekało na asasyna nowe wyzwanie… Pora ruszyć na Malbork!

18 marca 1406 A.D.
Do Wielkiego Mistrza zakonu Templariuszy.
Ufam, że moja korespondencja zastała Was, panie w dobrym zdrowiu.
Kiedy przyjmowałem swą misję z rąk Waszego poprzednika, ponad dwadzieścia lat temu,
nie byłem całkowicie przekonany, czy podołam wyzwaniu. Przeniknąłem do struktur Zakonu
Krzyżackiego i wkładam całą swą energie w rozszerzenie naszych wpływów na tereny Rzeczy-
pospolitej i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Obecnie zasiadam w kapitule zakonu
i cieszę się zaufaniem Wielkiego Mistrza Konrada von Jungingen. W ostatnich latach,
rozesłani przeze mnie agenci donieśli o obecności Bractwa na ziemiach polskich. W celu
potwierdzenia pogłosek i wywabienia Asasynów z ukrycia, użyłem grupy najemników, którzy
mieli plądrować wsie i zabijać wieśniaków. Bractwo nie odpowiedziało na te ataki, lecz
po kilku tygodniach wszyscy wynajęci przeze mnie najemnicy dokonali żywota. Okoliczności
ich śmierci i zadane im obrażenia nie pozostawiają wątpliwości. Obecność Asasynów
potwierdziła się. Ponadto potwierdzenie ich obecności zbiegło się w czasie
z dokonanym przeze mnie odkryciem, które rozwiało moje domysły na temat ich działalności
w tej części Europy. Wielki Mistrz Konrad jest w posiadaniu Miecza Edenu, jednakże próby
zdobycia artefaktu spełzły na niczym, jako iż jest znakomicie chroniony. Jedynym sposobem
dostania się do prywatnego skarbca Wielkiego Mistrza jest pozyskanie specjalnego klucza,
z którego Konrad von Jungingen nie spuszcza wzroku. Niestety, jak się okazało,
stary Mistrz nie podziela naszej wizji Nowego Świata, przez co kierowanie wydarzeń
w korzystną dla nas stronę wydaje się niemożliwe, jednakże nasze argumenty i metody
przemawiają do wielu komturów stacjonujących na pograniczu, a i sam brat Wielkiego Mistrza
jest sympatykiem naszej sprawy. Jestem przekonany, że z jego pomocą znajdziemy się o krok
bliżej do ostatecznego celu. Dlatego też zalecam usunięcie starego Mistrza, najlepiej
poprzez otrucie. Podupadł mocno na zdrowiu i jego nagłą śmierć łatwo będzie wytłumaczyć.
Następnie doprowadzimy do wyboru na stanowisko Wielkiego Mistrza Ulricha von Jungingen.
Ma znaczące poparcie w zakonie i wybór ten nie spotka się z żadnym oporem. Gdy stary mistrz
umrze zdobędę klucz i wydostanę artefakt z Malborka. Potem nowy Wielki Mistrz zakonu
doprowadzi do wojny z Polakami. Wtedy asasyni powinni dołączyć do walki i pozbędziemy się
jednych i drugich, a Krzyżacy poprzez Ulricha, z czasem zaczną spełniać naszą wolę.
Proszę o rychłą odpowiedź, abym mógł kontynuować nasze wielkie dzieło.
I niech Ojciec Zrozumienia nas prowadzi.

P.S. Poleciłem kurierowi oczekiwanie na odpowiedź. Zalecam jego natychmiastową likwidację,
gdy tylko postarczy list. Jest wystarczająco inteligentny, aby wysłać go w podróż przez
pół Europy, a to czyni go niebezpiecznym. Nie ma potrzeby ryzykować przecieku informacji.

13 VII Dąbrówna
Sar Ibn-La’Ahad odpoczywał po ciężkim dniu. Trzygodzinne wieczorne oblężenie miasteczka zakończyło się rzezią zarówno jego obrońców, jak i ludności cywilnej. Zdawał sobie sprawę z motywów, które miały usprawiedliwić takie okrucieństwo, ale pierwsza zasada Asasynów (Powstrzymaj swe ostrze nim zabije niewinnego) nie zezwalała mu na udział w tym co działo się po zdobyciu umocnień. Ostatnie promienie zachodzącego słońca odbijały się od czyszczonej klingi.

Widział dlaczego Templariuszom zależało na tych terenach i dlaczego tak naciskali na Konrada Mazowieckiego prawie dwa wieki wcześniej, by ten wpuścił zakon, co pozwoliło im na zdobycie przyczółku w centrum Europy. Krzyżacy za parawanem swojej Świętej Misji nawracania świetnie nadawali się do wykonania ich planu osłabienia rosnącej potęgi Polaków.

Jego celami mieli być trzej rycerze Zakonu Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie. Przynajmniej tak myśleli sojusznicy. Jego głównym zadaniem był znajdujący się gdzieś na zamku w Malborku oręż, którego lokalizację ustalił dzięki dokumentom znalezionym w Wenecji. Były wśród nich zapiski Thomasa de Carneillon, który miał obsesję na punkcie Mieczy Edenu od czasu jak został potraktowany mocą jednego z nich. Swoje życie poświęcił na niszczenie reputacji templariuszy i na poszukiwaniu śladów tych potężnych artefaktów. Okazało się, że przodek Sara Altair, pochłonięty poszukiwaniem Jabłka, przeoczył pakunek wysłany przez Wielkiego Mistrza Sibranda dzień przed śmiercią. Przez dwa stulecia Krzyżacy nie zdawali sobie sprawy z potęgi, jaka drzemie w tym niepozornym ostrzu. Uważali, że pozłacany miecz świetnie wygląda nad kominkiem, ale do walki się nie nadaje, więc nikt nie próbował go używać zgodnie z przeznaczeniem.

Plan wyprawy przedstawił Mistrzowi już kilka miesięcy wcześniej, niedługo po naradzie Władysława i Witolda w Brześciu Litewskim:
- Jak zamierzasz to przeprowadzić? – zapytał Mistrz
- Zgodnie z przewidywaniami, na zjeździe postanowiono, że natarcie, będzie skierowane w samo serce zakonu, na Malbork.
- Czy w trakcie oblężenia artefakt nie zostanie zniszczony albo przypadkowo użyty? – głos przełożonego zdradzał niepokój.
- Nie, jeśli wtedy już go tam nie będzie.
- A dlaczegóż to?
- Jagiełło chce sprowokować Krzyżaków do walnej bitwy, przez wycinanie w pień okolicznych miasteczek. Jeśli zwycięży, a raczej kiedy zwycięży, ruszę w przebraniu do zamku. W chaosie odwrotu, wśród rzeszy rannych powinno udać mi się prześliznąć niepostrzeżenie.
- Skąd pewność, że zwycięży?
- Nieco mu w tym pomożemy. Będę potrzebował 30 braci. Oddamy ich pod komendę Witolda, co zapewni mi przychylność władcy i pomoże negocjować opóźnienie marszu na Malbork po wygranej bitwie.
- Pamiętaj. Nikt nie może dowiedzieć się o prawdziwym celu misji i o istnieniu Miecza Edenu. Nawet Król i Książę. Przynajmniej jeszcze nie teraz. – przypomniał Mistrz
- Dochowam tajemnicy. Rozejm jest przewidziany do 24 czerwca, więc mamy czas na przygotowania.

23 VII Malbork
Sar w płaszczu z czarnym krzyżem na plecach stał w komnacie Ulricha von Jungingena. W wygodnie urządzonym pomieszczeniu nad kominkiem wisiał Miecz Edenu. Wreszcie mógł naprawić błąd Altaira, który kładł się cieniem na reputacji jego rodziny. Bonusem było ukończenie zadania, które zlecił król. Chociaż ostatni cel, spoczywający w skrzyni w rogu komnaty, musiał śledzić aż do samego Malborka. Zabrał miecz i przedostał się na mur. W dole płynęła rzeka. Odetchnął ciepłym lipcowym powietrzem i skoczył.

Drogi Pamiętniku, kolejny problem... Skończyła się trucizna w moim ostrzu. Kurczę, znów zapomniałem napełnić. Zakradnę się znów do tej szalonej Francuzki, Curie chyba jej było. Chociaż ona jakoś dziwnie się przedstawia, coś na S, ale kompletnie tego nie rozumiem. No, w każdym razie ostatnio się nie zorientowała, gdy jej trochę trucizny podebrałem. W końcu jest się wyszkolonym asasynem, nie? Chociaż gdy tam się zakradłem poprzednim razem, 17 lipca, chyba coś jej poprzestawiałem w probówkach. Ale to nie moja wina, te nowe sztylety ciągle mi się wyślizgują z pochew i wypadają. Muszę pogadać z tym płatnerzem, fuszerka jakaś normalnie. Ale chyba nie ma tego złego co by na dobre nie wyszło - następnego dnia poruszenie straszne było bo ponoć coś tam odkryła, jakiś nowy pierwiastek czy pierwiosnek. Polon go nazwała. Ciekawym skąd nazwa taka?
Drogi Pamiętniku, i znów nie wyszło... To znaczy wyszło, aż za dobrze. Przed Bożym Narodzeniem dostałem nowe zlecenie, na zabójstwo przez otrucie. Albo może zatrucie przez zabicie? Nie pamiętam dokładnie, ale to nie moja wina, że pamięć u mnie słabuje nieco. Pewnie wina za dużo popijam. I dlatego pewnie w Akademii na roku ostatni byłem. Ale o czym to ja... Aha, no poszedłem ja znów nocą do domu tej Curie, zwędzić jej znów nieco trucizny chciałem, tylko, że znów pech mnie dosięgnął, bo gdy do jej laboratorium się zakradłem, psisko jakieś szczekać na mnie zaczęło. Może i jestem asasynem o kamieniu zamiast serca (tak damom zawsze w karczmach opowiadam), ale psa to ja nie ubiję, za miętki ten kamień widocznie. No w każdym razie pies na mnie, ja hyc przez stół co na nim probówki stały, coś tam namieszałem i... Wkrótce potem odkrycie nowe ta Francuzka ogłasza. Rad niby odkryła. Cokolwiek to jest. I ja rad jej jestem, szczęściem jej się cieszę, ale teraz to już chyba tylko na klasyczne zabójstwa się przerzucę. Nie będę już trucizn używał, bo jeszcze dziwniejszego co ona przeze mnie odkryje.
Jak na stare lata za książkę o swych losach się wezmę to inaczej to w słowa ubrać będzie trzeba. Podnioślej jakoś. Ale to się jeszcze zobaczy...

SYNCHRONIZACJA...
PAMIĘTNIK - ARTYSTA MALARZ
Nie mogłem pozwolić by do tego doszło, jednak wiedziałem że sam sobie nie poradzę dlatego muszę zdjednoczyć bractwo i zrobić wszystko by mój kraj nie pogrążył się w czeluściach wrogiej partii. Te zapiski to dowód na to że nie wszystkie działania i decyzje były wykonywane pochopnie, staraliśmy się postępować łagodnie ale cóż...
10 grudnia 1922
Belweder, Warszawa
List Anonimowy
------------------------------
“Monsieur le President Republique Polonaise Gabriel Narutowicz, Varsovie – Warszawa – Belweder”
„Pozostaje Panu do oznaczonego terminu już tylko 4 doby i godzin 20. Przypominam, że grozi Panu śmierć naturalna z powodu ataku sercowego. Czas zrobić testament. Pozdrowienia. Zawiadomienie trzecie.”
„Czas podjąć działania...”
Nasz zakon który znajduję się obecnie w południowej części Warszawy liczy kilkadziesiąt osób zaangażowanych w prawicowe partie a także władze, zajmujemy się prowadzeniem działalności politycznych jak i naszych wewnętrznych. Całość skupia się na utrzymaniu porządku i harmoni. Przejęliśmy kontrolę nad prasą co stwarzało nam idealne warunki by napisać szereg artykułów stawrzających potencjalne zagrożenie dla dotychczasowego prezydenta.
Dziennik Rzeczpospolita, art. Zawada – Narutowicz jest zaporą (zawadą) rzuconą przez Józefa Piłsudskiego na drodze do naprawy państwa.
Gazeta Warszawska & Kurier Warszawski – Żydowski elekt,zapora i zawada
Ksiądz Lutosławski, gazeta partyjna – Jak śmieli Żydzi narzucić Polsce swego prezydenta?
„Przed wyborem”
Musieliśmy powstrzymać rząd przed wyborem nowego prezydenta, Stanisław (starszy Asasyn) i Antoni mieli zebrać tłum, by w Alejach Ujazdowskich zorganizować chałaśliwe awantury i protesty. Zbudowaliśmy barykadę z ławek i skrzyń na śmieci, wszystkie przejścia do budynku zablokowaliśmy by uniemożliwić przyjście prezydenta na czas. Cóż trwały rozruchy w tym jedna z naszych osób,braci została zamordowana a 28 rannych w tym 9 ciężko.. wiedziałem że nie możemy tego tak zostawić.

14 grudnia 1922
„Kości zostały rzucone”
O godzinie 12:00 naczelnik państwa Józef Piłsudski w towarzystwie najwyższych władz Polski przekazał oficjalnie władzę nad państwem Rzeczypospolitej Polski. Wybrano człowieka należącego do chłopskiej lewicowej partii politycznej, człowieka który został wybrany niesprawiedliwie i nie uczciwie. Sprawdziłem dokładnie jak przebiegały owe wybory,przeszukałem dokładnie dokumenty i wiem że dokonano oszustwa przez które oficjalne wyniki wyglądają zupełnie inaczej niż miały wyglądać. Wiedziałem że Gabriel nie należał do organizacji, która zamierza zmienić losy Polski a także że nie znalazł się tam z przypadku... Całość była od początku zaplanowana, mam podejrzenia że nawet sam Piłsudski mógł mieć w tym jakiś interes, bo tak naprawdę wszystkie te osoby są częścią czegoś większego, wychodzącego poza skalę naszego kraju, obejmującego inne państwa, inne części świata. Od stuleci bractwo do którego należe stara się dążyć do sprawiedliwości i do celów, które bezpośrednio nie zagrażałyby naszym cywilizacją, naszym rodziną.
------------------------------
Festina lente (śpiesz się powoli)
Nasz zakon to tak naprawdę połączone podziemne komnaty gdzie raz w miesiącu mamy okazję się spotykać, na frontowych drzwiach wystrugany był nasz niepowtarzalny znak, za tym wszystkim stoi wielki i okrągły stół przy którym zasiadają kolejno.. od starszego stopniem Assasyna do nowych rekrutów. Mistrz od początku wiedział kogo wybrać do ostatecznego zadania jakim jest zamordowanie nowego prezydenta, miał na myśli mnie bo uważał że tylko ja jestem w stanie poświęcić się całkowicie dla bractwa i narodu.. i się nie mylił.
Otrzymałem hiszpański rewolwer nabity trzema nabojami, tak.. wszystkie muszą pójść w stronę Gabriela nie mogę pozwolić by mój potencjalny cel przeżył. Odziany w skórzany płaszcz, białą koszulę i elegancko związany krawat ruszyłem na zmianę losu naszego kraju.
16 grudnia 1922
Galeria Zachęta
------------------------------
Mój plan był następujący:
- Wejść do ‘Zachęty’ niepostrzeżenie godzinę przed przyjazdem prezydenta, musiałem zobaczyć budynek od środka
- Poznać plan obchodu galerii przez prezydenta
- Wybrać stosowne miejsce do udzielenia strzałów
Jestem malarzem więc miejsce które wybrałem nie było przypadkowe, mogłem nawet ponieść śmierć na miejscu... pomyślałem jak umierać to tylko przy najwybitniejszych obrazach znanych artystów. Obszedłem każde pomieszczenie wewnątrz z dużą dokładnością zwracając uwagę na swoje otoczenie.
Godzina 12:10
Usłyszałem okrzyki i oklaski tłumów i wiedziałem że właśnie prezydent przyjechał swoim samochodem przed gmach budynku by rozpocząć zwiedzanie galerii. Znajdowałem się na dachu budynku by zobaczyć z góry całą sytuację, pochylając się nad przepaścią starałem dostrzec jak wielu policjantów pilnuje okolicy i samego prezydenta. Serce zaczęło mi szybciej bić gdy widziałem że on już wszedł do środka i nie ma ani chwili dłużej na zastanawianie się nad tym co dalej robić, musiałem iść wykonać swoje zadanie, wypełnić misję powierzoną mi przez samego mistrza Assasynów. Zszedłem drabiną z dachu budynku by udać się przez pomieszczenia socjalne do korytarza na I piętrze. Dookoła wisiały piękne dzieła sztuki, które mógłbym podziwiać godzinami jednak nie było na to czasu, moja pasja do malarstwa musiała dać upust temu co miało za chwilę się stać. Lekki pot zalewał mi czoło, zrobiło mi się cieplej jednak wciąż zachowywałem zimną krew by w końcu wejść do Sali wystawnej gdzie znajdował się prezydent. Widziałem jak spogląda na obraz pt. Szron pomyślałem wtedy co on w tym widzi.. co czuje? Mróz i chłód jak jego lodowate serce? Zimno jak krew w moich żyłach? Cóż... tego nie wiem, ale wiem że muszę wyciągnąć rewolwer i oddać szybką serię trzech strzałów. W tym momencie nie słyszałem już nic prócz bicia mego serca, hałas, krzyki panujące wokół i obraz leżącego prezydenta zalanego swoją krwią. W pewnym sensie poczułem ulgę i satysfakcję bo nie zrobiłem tego w złym czynie i wiedziałem że mogę już w spokoju wypowiedzieć te słowa.. „Nie będę więcej strzelać...”

„Potępiają to czego nie rozumieją, czego nie pojmują”
30 grudnia 1922
Areszt
------------------------------
Tego dnia rozpoczął się mój proces, nie przyznaję się do zarzucanych mi czynów.. przyznaję się tylko do złamania prawa, cóż spełniłem ciężką rzecz a wyrok więzienia... byłby dla mnie hańbiący. Uważam że nic nie jest prawdziwe wszystko jest dozwolone... Wieczorem sąd udał się na ponadgodzinną naradę po której wydał ostateczny wyrok. Pozbawienie stanu i kara śmierci. Moja egzekucja ma się odbyć za dwa tygodnie, to moje ostatnie zapiski stanowiące dowód prawdy na to że zakon Asasynów jest lojalny wobec swych zasad a jego członkowie są w stanie zapłacić najwyższą cenę by rozpocząć nowy początek.

Z Archiwów Abstergo
Polska Płonie. Granice zwęglają się i kruszą na naszych oczach. A wewnątrz rośnie nowotwór, który nazywa się „Liberum Veto”. „NIchil novi” Krzyczą zrywając sejm po sejmie zatykając sobie nosy, aby nie czuć smrodu gnijącego państwa.
3 Maja 1791 r. Sejm trwa już 4 lata. Pięciu mężów stanu: Stanisław August Poniatowski, Hugo Kołłątaj, Ignacy Potocki, Stanisław Staszic, Stanisław Małachowski. Pięciu oddanych sprawie Polski. Pięciu prawdziwych Templariuszy. Stają na czele Sejmu mającego wszystko odmienić. W nocy uchwalają konstytucję, gotowi bronić ją własną krwią, przed lwicą assassynów z za wschodniej granicy. Niestety jej oślizgłe macki sięgają aż do serca całej sprawy. Gdy za granicami Rzeczpospolitej w 1792 r. powstaje Konfederacja Targowicka, Hydra wyciąga swój potajemny sztylet w postaci samego Króla. Ów nędzarz dzierżący w rękach symbole władzy, okazuje się agentem assassynów. Zdradza. Przechodzi do Targowicy. I tak oto kończy się nadzieja, pogwałcona przez zdrajców sprawy Polskiej, a ogień wżera się tak w granicę, że nawet zatkane nosy czują jego swąd.

Tekst ten jest napisany na jednej stronie pożółkłego papieru, po drugiej stronie znajdują się znaki podobne do klinowych. Po porównaniu do tych których używali pradawni Sumerowie udaje się odczytać.

„Hydra nic nie znalazła. Skarb pod opieką smoka. Wracamy do Gry.”

Książę Asasynów
01.05.1791
Na warszawskiej starówce padał rzęsisty deszcz. Woda strumieniami lała się po dachach, a poły mojego płaszcza rozwiewał wiatr. Kryjąc twarz pod kapturem stanąłem przed mieszkaniem Małachowskiego. To tu prowadziły wszystkie poszlaki.
W eleganckim wnętrzu unosiła się woń spisku. Moi mentorzy na obczyźnie nauczyli mnie bezbłędnie ją rozpoznawać. Już po pierwszych krokach upewniłem się, że zostałem skierowany w dobre miejsce.
Towarzystwo zebrało się już przy rzeźbionym, marmurowym stoliku. Ich twarze, okolone perukami, były mi zupełnie obce. Czekałem, aż się mi przedstawią, ale oni zbyt byli pochłonięci leżącymi na stole dokumentami. Pochylali się nad nimi z takim skupieniem, że dałbym sobie rękę uciąć, że nie usłyszeli mojego wejścia.
- Oto ten, któregośmy tak wyczekiwali – rzucił do mnie jeden z nich, nie podnosząc głowy znad stert papierów. Tej sterty, która miała się zmienić w Konstytucję Rzeczpospolitej.
- Kto wyczekiwał, ten wyczekiwał – najbardziej posępny z towarzystwa, zapewne Hugo Kołłątaj, gderliwym głosem dał mi znać, że Bractwo doskonale poradzi sobie bez mojej pomocy.
Nie pytając gospodarza o pozwolenie, rozsiadłem się wygodnie w głębokim fotelu.
- Mówicie panowie, że mnie nie potrzebujecie. Cóż, nasza współpraca pewno ułoży się w ciągu kilku tygodni...
- Jutro. Jutro, bądź najdalej pojutrze wkraczamy do akcji – rzekł gospodarz, Stanisław Małachowski. Szczerze mówiąc, zatkało mnie.
- Ależ... To szaleństwo!
- Całe nasze przedsięwzięcie jest szaleństwem – roześmiał się Ignacy Potocki. - Szaleństwem szlachetnym. Bractwo z impetem wprowadza świat w nową erę. Stany Zjednoczone, Francja... Tutaj wywiąże się piekło. Caryca otoczona jest doradcami-Templariuszami, być może sama należy do Zakonu. Podburza ociemniałą szlachtę, sącząc jej hasła wolnościowe, by potem zawładnąć naszym słabym krajem. To jest ostatni moment. Musimy uchwalić tę ustawę, póki stronnicy hetmańscy nie wrócili do Warszawy. Templariusze depczą nam po piętach...
- Jeden siedzi tu z nami – mruknął Kołłątaj.
- Dla ciebie książę! - oburzony poderwałem się z fotela, ale Hugo był szybszy. Doskoczył do mnie, przygwoździł do ściany i przystawił sztylet do gardła. W tym momencie zrozumiałem, że studia i nauki Bractwa to czasem za mało, gdy w grę wchodzi porywczy charakter.
W tym momencie rozległ się ledwie słyszalny szept.
- Niech prowadzi nas Ojciec Zrozumienia.
W następnej chwili ogłuszył mnie huk wystrzału. Kula bandoletu utkwiła w ramie obrazu, tuż koło mojej głowy. Hugo Kołłątaj w jednej chwili pojął, że choć jego obawy o szpiegu były słuszne, mylił się co do osoby. Teraz, by naprawić błąd, rzucił się na Templariusza. W powietrzu błysnęło ukryte ostrze, na podłogę chlusnęła wraża krew. Wyrównując przyspieszony oddech patrzyliśmy, jak szpieg osuwa się na ziemię.
- Wybacz mi, Adamie Czartoryski – zwrócił się do mnie Hugo. - Pomyliłem się. Książę.
Następnie pochylił się nad trupem.
- Teraz go poznaję. To ten zdrajca Shay Cormac. Włos mu posędzielał... Moskal blisko. Czas działać.

Nigdy nie podejrzewałem, że Maria stanie się jakąkolwiek stroną naszego konfliktu. Po dziś dzień, spisując te słowa, nie potrafię pozbyć się uczuć targających moją duszę.
Nazywam się Paul Langevin i tak, miałem romans z Marią Skłodowską-Curie. Wspomnienia wracają i wspólne pobyty w paryskich kawiarniach, wciąż powodują na mej starczej skórze gęsią skórkę. Gdyby tylko wiedziała wówczas, w 1910, kim naprawdę jestem.

Nie spodziewałem się jak potoczy się nasza historia. Z początku, gdy broniłem doktorat u jej męża, nie zauważałem jej. Wydawała mi się nieatrakcyjna, mimo pewnej aury pewności siebie nie potrafiłem dostrzec w niej ani krzty kobiecości. Lecz coraz częstsze wizyty w pracowni Piotra zmieniły tę postać rzeczy – coraz częściej zamiast Piotra, spotykałem Marię. Toczyliśmy niezliczone dyskusje na tematy naukowe. Nie zorientowałem się, w którym momencie w nasze rozmowy włączyła się karafka wina i ukradkowe spojrzenia. Lecz Oni wiedzieli.

W zimny grudniowy wieczór, usłyszałem głośny łomot atakujący frontowe drzwi. W szlafroku, z lampą w ręku skierowałem się by przegonić nieproszonego gościa, lecz zamarłem, w momencie gdy spojrzałem w wizjer. Brodaty jegomość celował pistoletem niewątpliwie naładowanym prosto w miejsce, gdzie stałem. Poznałem insygnia na rękojeści jego broni. Drżącymi rękoma zacząłem otwierać drzwi, lecz nagle zapieczętowany krwistym woskiem list wylądował tuż przed mymi nogami. Umierając ze strachu, podniosłem go i zacząłem czytać.

Gdy nasz romans wyszedł na jaw, zdewastowany publicznym oskarżeniami i porzucony przez żonę, stoczyłem się, dlatego znalazłem przyjaciela. Codziennie odwiedzałem grób Piotra Curie, opowiedziałem, jak zdradziłem zaufanie Marii, gdy przez rok naszej bliższej znajomości sabotowałem jej pracę naukową, zgodnie z rozkazami. Za każdym razem padał deszcz. Za każdym razem czułem wstyd.

- Doktorze, czy możemy cokolwiek jeszcze dla niej zrobić? – błagalnym tonem Čve Curie męczyła lekarza. Mimo nieustannie zbliżającej się żałoby nadal nosiła kwiecistą suknię z kapturem i buty na wysokim obcasie, jakby chciała zaprzeczyć nieuniknionemu losowi, gotowa rzucić wyzwanie przeznaczeniu, jaki przydarzył się jej matce. Maria zaś stanowiła całkowite przeciwieństwo swojej córki – zawsze ubrana w czarną, prostą spódnicę, bardziej przypominała zakonnicę niż kobietę nauki, pionierkę swojej płci w tej dziedzinie.
- Panno Curie, niezwykle mi przykro, ale trafiliśmy na punkt, w którym współczesna medycyna nie jest w stanie podołać temu zadaniu. Zdam się na bezpośredniość – proszę spędzić ostatnie chwile z matką.

19 X 1946. Kątem oka zauważyłem kwiecisty wzór. Stare kości nie pozwoliły zareagować – padłem na ziemię, przyciśnięty do perskiego dywanu, leżącego przy tlącym się kominku.
- Wykorzystałeś ją! Zdradziłeś! – twarz osłonięta kapturem wydawała się wykręcona gniewem, który napędzał ostrze wbijające się w mój lewy bok. Płynęła krew, a wraz ze strumieniem wypływały wspomnienia. Paul dodający promieniotwórczy izotop do posiłku Marii, Paul ściskający list. „Nie pozwól tej Polce dokonać kolejnych odkryć, polon i rad to idealna broń, nie wiadomo co więcej może stworzyć. Pamiętaj, jej rodzina od lat związana jest z zakonem asasynów. Zniszczmy ją.”

Pisze te słowa, ponieważ sytuacja jest niepewna przez ostanie dni. Może od początku w Warszawie panował spokój, słyszałem pogłoski od informatorów, że w mieście znajdowali dziwne ruiny i sprawdzałem te miejsca mając nadzieje, że znajdę ślad Prekursorów, ale niestety w żadnym miejscu nie było śladów. Sytuacja się zmieniła 9 Grudnia, gdy wybrano na prezydenta Gabriela Narutowicza i jeszcze do Warszawy przybył w tym samy czasie mistrz Templariuszy Witold Bieniek to wiedziałem, że teraz jeszcze będzie gorzej. Gdy na ulicy były demonstracje przeciwko nowemu prezydentowi wiedziałem, że Templariusze coś planują, więc powiedziałem, moim braciom i siostrom z bractwa Assasynów, żeby byli gotowi na wszystko, dobrze chociaż że blisko Narutowicza był nasz człowiek więc będzie miał wgląd, jeśli coś będzie się działo. Dowiedziałem się, że zaprzysiężenie zostało przyśpieszone przez demonstracje i odbędzie się 11 grudnia, bractwo w Warszawie będzie gotowe podczas zaprzysiężenia, jeśli miałoby się coś wydarzyć. Gdy nadszedł dzień zaprzysiężenia jak zwykle była demonstracja przeciwko prezydentowi będzie trudno, jeśli nastąpi zamach, ale wysłałem kilku braci na dachy, żeby obserwowali, a ja byłem, na ulicy wypatrywać Templariuszy. Było trudno przy takim tłumie ludzi, ale na razie nikogo znanego Templariusza nie było gorzej jak by przybyli jacyś nowi, ale informatorzy nic nie widzieli a tym bardziej bracia i siostry bractwa więc wypatrywałem tylko tych, co wiedziałem, że byli w mieście. Zaprzysiężenie oprócz demonstracji przebiegło spokojnie, ale trzeba się bardziej przygotować na to, co może szykować Bieniek. Myślałem, że Templariusze zrezygnują z planu, który uknuli, ale niestety nasz człowiek przy prezydencie powiedział, że 15 grudnia Narutowicz dostał anonimowe pogróżki, wiedziałem, że prezydent jest nadal zagrożony, chociaż On sam, wydaje się tym nie przejmować a jeszcze, zgodził się na zaproszenie 16 grudnia na doroczne otwarcie salonu sztuki w Zachęcie. Trzeba będzie się na to przygotować i szybko poszukać człowieka, który, będzie w salonie sztuki na szczęście znałem jednego malarza może nie będzie, problemu go włączyć do akcji. Następnego dnia prezydent,miał przybyć na otwarcie salonu sztuki więc trzeba było, zebrać bractwo i zabezpieczyć teren wokół budynku, mój człowiek był też w środku i miał mieć oko na prezydenta, gdyby Templariusze uderzyli w środku, ja też spróbuje się dostać do środka przez balkon.Przygotowałem wszystko najlepiej jak potrafiłem i pozostało czekać aż prezydent przybędzie. Prezydent pojawił się o 12 po południu a ja już byłem w środku i obserwowałem z balkonu wszystko. Gdy prezydent już się pojawił w salonie przywitał się z malarzami i poszedł oglądać obrazy i nagle usłyszałem strzały nikt nawet nie zdążył zareagować, że ktoś wyciąga broń, gdy było już po wszystkim pierwszy prezydent RP nie żył już a zamachowiec się po prostu poddał, trwało to tylko kilka minut. Następnego dnia,dowiedziałem się od informatorów kim był zamachowiec a był nim Eligiusz Niewiadomski i z moich informacji nie był powiązany z Templariuszami po prostu był człowiekiem z partii, któremu nie podobała się władza Narutowicza. Sytuacja w Warszawie jest niepewna, ponieważ nikt nie sprawuje władzy a Templariusze nie wiadomo co zrobią, ale razem z bractwem będziemy walczyć do końca mam tylko nadzieje, że jeszcze będzie następny prezydent i znajdziemy w mieście jakiś ślad Prekursorów.

15 lipca 1410
Rankiem dwie wielkie armie stanęły na przeciw siebie na polach Grunwaldu. Część wojsk Jagiełły skryła się w lasach i zaroślach zgodnie z planem ukrywając swoją liczbę. Byłem ramię w ramię z królem. W powietrzu dało wyczuć się napięcie. Spoglądałem na rozciągające się na horyzoncie wojsko Zakonu Krzyżackiego. Nie potrafię określić co wtedy czułem. Lęk mieszał się we mnie z chęcią zemsty. Jedynym o czym mogłem myśleć to Ulrich von Jungingen i jak się do Niego dostać. Wiedziałem, że to nie będzie łatwe, ale Wielki Mistrz Zakonu Templariuszy musiał zginąć. Z góry dobiegł nas głos orła. Spojrzałem w niebo i ujrzałem mały, czarny punkt nad nami. Poleciłem swoim Asasynom, aby gdy tylko przybędą wypuścili orła.
– Asasyni przybyli. – powiedziałem trochę do Jagiełły i trochę do samego siebie.
– To dobry znak. Oby nasz plan zadziałał.
– Zadziała. Ulrich nigdy nie był zbyt cierpliwy. Na pewno już jest zdenerwowany. Szybciej popełni błąd. Pamiętaj. On jest mój.
Około południa Ulrich wysłał posłańców z dwoma nagimi mieczami. Chciał sprowokować Jagiełłę. Dzięki temu wiedzieliśmy, że przeciwnik jest już zdenerwowany i zmęczony. Nadszedł czas. Rycerze polscy i litewscy odśpiewali Bogurodzicę i lekka jazda litewska i tatarska ruszyła na artylerię Zakonu. Nie zważając na nic pognałem konia i zwarłem się w walce z przeciwnikami. Walczyłem na swym koniu dopóki jeden z rycerzy krzyżackich nie wbił w jego serce włóczni. Szybko podniosłem się po upadku i znów zwarłem swą stal ze stalą wroga. Wykorzystywałem wszystko co miałem pod ręką: miecz, ukryte ostrze, sztylet, noże do rzucania i kuszę, bronie porzucone na polu bitwy. Mimo wszystko zostałem otoczony przez wrogów. Zatrzymali mnie na drodze do mojego celu. Szybko obok mnie znalazło się trzech Asasynów i razem udało nam się pokonać otaczających nas wrogów. Asasyni szybko zniknęli, a ja tym razem postarałem się ominąć środek bitwy i trzymać się na jej obrzeżach. Byłem już na równi z miejscem gdzie Ulrich w otoczeniu swych strażników. Wszyscy zajęci walką. Zdjąłem zbroję z poległego Krzyżaka, założyłem ją i ruszyłem w stronę Ulricha. Nikt nie zwracał na mnie uwagi w gwarze walki. Podszedłem do swego celu i gdy powalił przeciwnika na ziemię wbiłem w Niego swe ukryte ostrze.
– Witaj Ulrichu. – Szepnąłem mu do ucha.
– Ach to Ty. Wiedziałem, że nie odpuścisz takiej okazji.
– Przegrałeś.
– Jesteś tego pewny? Mały biedny Asasyn. Myślisz, że coś osiągnąłeś? Moja śmierć nic nie zmienia. Templariusze są już na każdym liczącym się dworze. Jedynie wszystko opóźniłeś.
– Jednak coś osiągnąłem. Bitwa była tylko pretekstem aby wywabić Cię z zamku. Gdybyś został w Malborku nigdy bym Cię nie dosięgnął, a tak moi Asasyni już dawno przeszukali Malbork i zabrali z niego Fragment Edenu.
– Brawo. Podstęp godny Templariusza.
– W końcu byłem kiedyś jednym z Was.
Schowałem ostrzę i krew Ulricha zabarwiła zbroję na czerwono. Życie szybko z Niego uchodziło. Gdy padł na ziemię był już martwy. Bitwa trwała jeszcze kilka godzin, do zachodu Słońca. Wskazałem Władysławowi miejsce, gdzie leżą zwłoki Wielkiego Mistrza. Poprosiłem też, aby w relacjach pominąć udział Asasynów. Templariusze mieli już zbyt duże wpływy. Aby ich powstrzymać Asasyni muszą pozostać w cieniu.

Wieczór przed zamachem - 15 grudnia 1922
- Ostatni dzień przygotowań Eligiuszu. Jesteś przekonany, że wszystko Ci się uda? Twoi krewni robili to od pokoleń, a losy Polski potoczyły by się zupełnie inaczej gdyby nie wasz zakon.
- Wszystko gotowe. Niech ta "demokratyczna" gratka zwana rządem upadnie podczas jednego pchnięcia, Ci przeklęci Templariusze przekonają się, że nie mają czego szukać w naszej pięknej Polsce. Nie po to odzyskaliśmy wolność by teraz ją stracić.
- Ruszaj więc, za wolność!
- Za wolność!

Dzień zamachu - 16 grudnia 1922
- Znając plan działania tego antychrysta, będzie chciał się pokazać u Kakowskiego, ten klecha obwieści go zwolennikiem kościoła, przez to ujażmi lud niepewny tej deklaracji, jednak nie mogę ruszyć i zakończyć żywota Narutowicza w takim miejscu. Sprawdźmy co jeszcze zaplanował tego dnia.. Hmm otwarcie salonu sztuki, spotkanie z Jackowskim, Kapitułą Orderu Orła Białego i dalsze spotkania z przyszłymi ministrami. Najmniejsza strata dla kraju będzie gdy ta gnida zejdzie przed obiadem. Tak, ha! Otwarcie salonu w Zachęcie - zachęcające.

Wizyta w "Zachęcie" i zamach

"Od kardynała Kakowskiego, prezydent udał się do Zachęty w towarzystwie całej świty"

- Widzę go, muszę dostać się do środka - na szczęście mój człowiek zdobył dla mnie imienne zaproszenie. Cała śmietanka polskiej sceny politycznej się tu zebrała, sami zwolennicy tego oblecha. Mina im zaraz zrzędnie ale najpierw muszę znaleźć odpowiednie miejsce. Stanę z tyłu w tym tłumie może uda mi się jeszcze czegoś dowiedzieć.

"W tym samym czasie prezydent przechadzał się po galerii witał się ze swoimi zwolennikami. Do Narutowicza podszedł ambasador angielski William Grenfell Max Müller z żoną. Żona ambasadora rozpoczęła konwersację mówiąc: Permettez-moi Monsieur le Président de Vous fčliciter, na co ten odpowiedział Oh, plutôt faire les condoléances - ironiczne nieprawdaż?"

- To jest dobry moment, widzę go stoi przy Szronie i gada z jakąś hrabiną. Niestety tłum jest zbyt duży od razu się domyślą, że to ja ale nie przyszedłem tutaj by wrócić z pustymi rękoma. Bliski kontakt odpada, nie zdążę wtedy uciec. Pozostaje tylko strzał z dystansu, wymierzony prosto w serce..

Tajemniczy, skryty za kapturem mężczyzna szedł niespiesznie pomiędzy namiotami. Chociaż był środek nocy, przy licznych ogniskach kręciły się tłumy. Zaporożcy śpiewali, tańczyli i, co naturalne, pili, nie tylko wodę. Drogę rozświetlały mu setki pochodni, ale mimo tego nie był pewien, czy idzie w dobrą stronę. Podszedł do wysokiego podestu i wspiął się na niego.
- Czego tu szukasz? – zapytał zdezorientowany wartownik.
Mężczyzna go zignorował i dalej się rozglądał. Pośród setek chorągwi wychwycił wzrokiem jedną, zawieszoną nad namiotem, mieszającą postać Archanioła Gabriela z czerwonym krzyżem.
- Złaź!
„Niedaleko, kilkadziesiąt kroków, może się udać”.
- Do ciebie mówię! Przeklęta czerń.
„Każdy może zbiec na Dzikie Pola, ale i tu ponosi się odpowiedzialność za dawne czyny”.
- Ubiju kak sabaku – powiedział przez zaciśnięte zęby zniecierpliwiony Kozak. Sięgnął po szablę, ale nie zdążył jej wyjąć, złapał się oburącz za gardło i chwilę potem spadł. Nie zważając na ciało od razu pospieszył we wcześniej obranym kierunku, by po chwili dotrzeć do celu. Wokół namiotu przechadzało się mnóstwo Kozaków, więc nie mógł zrobić tego po cichu. Zaryzykował i szybkim ruchem rozciął płachtę. Wsunął się do środka.
- Jak ty tu… - zaczęła zdziwiona postać, oderwawszy wzrok od sterty papierów.
- Ataman Maksym Krzywonos, czy raczej mości Krzywiński. Kraju już nic nie uratuje, ale przynajmniej pomszczę śmierć króla Władysława.
Chwilę później ataman osuwał się już martwy z krzesła. Mężczyzna wytarł sztylet o skrawek kontuszu i czując spojrzenia zaglądających przez rozciętą płachtę Kozaków, pospieszył do wyjścia. Przepchnął zaskoczonych strażników i zaczął biec. Gonili go. Nie schowa się w tłumie, nie znajdzie schronienia, musi uciec z obozu. Drogę ucieczki odciął mu wysoki wał obronny. Z każdej strony motłoch już pędził w jego kierunku. Kątem oka dostrzegł jednak długi stół biesiadny, wskoczył na niego, wziął krótki rozbieg i wybił się, przeskakując tuż nad głową zdziwionego rezuna. Cudem chwycił się wystającej belki i czym prędzej dźwignął się na górę. Szabla smagnęła wał tuż pod jego butem. Nawet nie patrząc co jest po drugiej stronie, zeskoczył z wału. Wpadł do namiotu, gdzie dwóch mołojców pospiesznie zakładało właśnie hajdawery. Odepchnął ich gwałtownie i wybiegł na zewnątrz. Po drugiej stronie placu stał długi szereg wozów taborowych zwiastujących kraniec kozackiego obozu. Dodało mu to otuchy i nadziei na ucieczkę, ale tylko na chwilę, bo huk wystrzałów z samopałów w jego kierunku szybko przypomniał mu o jego lichym położeniu. W biegu wyciągnął zza pasa dwa pistolety kołowe, posłał jedną kulę w kierunku zagradzającego mu drogę kosą Kozaka, a drugą za plecy, w goniący go motłoch. Kozak zgiął się wpół, a mężczyzna przy pomocy jego karku przeskoczył jednym susem wóz i znalazł się za obozem. Czekała go tam jednak niemiła niespodzianka. W jego kierunku już pędził zagon kozackiej, a być może tatarskiej, jazdy, nie miał zatem szans dobiec do okopów Zbaraża. Zatrzymał się na środku pola i zamknął oczy w nadziei na szybką śmierć od jednego cięcia.
- Waszmość zmysły postradał, czy jak?
Mężczyzna odwrócił się i rozpoznał husarskiego towarzysza.
- Na koń!
Chwilę się zawahał, ale w końcu złapał za wodze i wciąż oszołomiony wdrapał się na konia. Obejrzał się za siebie i zdążył zobaczyć, jak husarska chorągiew rozniosła kozacki pościg w pył.
- Panie Skrzetuski, jak ja się za ten ratunek odwdzięczę?! – zapytał zdyszany ocalały.
- Dobrze, że pytasz – odpowiedział towarzysz – Mam list do króla. Potrzebuję przewodnika.

Odległość jednej strzały

Powiadają, że nas i naszych wrogów dzieliła odległość jednej strzały. Jeśli byłaby to prawda, ta bitwa rozegrałaby się, zanim ktokolwiek skrzyżowałby miecze.

Grunwald, zwany przez naszych wrogów Tannenbergiem, był miejscem spokojnym, otoczonym zewsząd gęstymi lasami. W jednym z nich czekaliśmy my. Połączone siły polsko litewskie. Nasza chorągiew, Chorągiew Białego Niedźwiedzia, była umieszczona w pobliżu głównego obozu. Nie tylko białe stroje nas wyróżniały. Mieliśmy też własny cel. Dwustu pięćdziesięciu krzyżaków z wielkim mistrzem na czele. Czekali oni spokojnie na otwartym polu, na spotkanie ze śmiercią, którą mieliśmy im zanieść. Większość braci zrezygnowała z ukrytych ostrzy, na rzecz krótkich mieczy i mizerykordii. Bronie te były o wiele skuteczniejsze przeciwko opancerzonym przeciwnikom. Kilku z nas, w tym ja, zabrało ze sobą krótkie łuki i małe kusze.

Bitwa rozpoczęła się niepozornie. Dwóch emisariuszy z zakonu, zawitało do głównego obozu, gdzie mieli przedstawić warunki kapitulacji Władysławowi i Witoldowi. Ale nie to było ich prawdziwym celem. Trzech krzyżaków, którzy przybyli tutaj, jako obstawa, zaatakowało Marcina z Wrocimowic. Specjalnie wybrali jego, jako cel. Był to krakowski chorąży, który trzymał sztandar z orłem białym w herbie. Na domiar złego, dwóch wysłanników, sięgnęło po swe miecze. Chcąc wykorzystać zamieszanie, zaatakowało króla i księcia. Nie było czasu na zastanawianie. Kilku naszych braci, którzy byli najbliżej, sięgnęło po swe mizerykordie i ruszyło w kierunku napastników. Nim ci zdołali się zorientować, padli pod celnymi ciosami sztyletów, upadając na ziemie i wypuszczając swe dwa miecze przed oblicze władców. Dobra robota chłopaki, pomyślałem.

Król Jagiełło uznał ten incydent, za deklarację wojny. Wszyscy zebrani, by pokrzepić się przed walką, zaczęli śpiewać Bogurodzicę. Wszyscy, oprócz nas. To nie był nasz hymn. Każdy z braci zaczął wymawiać szeptem nasze własne credo. Kroczymy w ciemności by służyć światłu, nic nie jest prawdą, wszystko jest dozwolone. Tym razem, ciemnością miał być dla nas chaos nadchodzącej bitwy.

Staraliśmy się unikać starć ze zwykłymi żołnierzami. Polowaliśmy na nasze cele, z wielką skutecznością eliminując coraz to więcej rycerzy z czarnym krzyżem na piersi. Nie mogliśmy jednak w żaden sposób dostać się do wielkiego mistrza. Był otoczony przez swych pobratymców, poza zasięgiem naszych kusz i łuków. Do czasu. Jeden z naszych braci, licząc na porywczy charakter Ulricha, postanowił się ujawnić i wyzwać go do walki. Był to odważny, ale samobójczy akt. Zniecierpliwiony Ulrich, mając dość bycia niańczonym przez swoich rycerzy, przyjął wyzwanie. Wiedzieliśmy, że to nasza szansa. Wielki mistrz znalazł się w zasięgu mojego łuku. Wystrzeliłem. Chciałem trafić w szczelinę w hełmie. Chybiłem. Mimo iż trafiłem prosto w głowę, strzała odbiła się od żelaznego okucia, powalając Ulricha na ziemię. Wielki mistrz z hukiem uderzył głową w leżący nieopodal kamień. Brat, który go wywabił, nie miał żadnych szans. Krzyżacy rzucili się na niego całą chmarą. Nawet, jeśli Ulrich przeżył strzał i upadek, to właśnie został dobity przez własnych żołnierzy, depczących po nim w ferworze walki.

Życie wielkiego mistrza zakonu zależało od jednej strzały. Mojej strzały. Wystarczyła odpowiednia odległość, by jego śmierć znalazła sobie miejsce w moim sumieniu. Kolejne zabrane życie w walce o wolność, kolejne nieme poświęcenie moich braci, w walce o lepsze jutro.

Natenczas ciszę przeszyła rozbrzmiewająca echem modlitwa.
- Requiem aeternam dona eis, Domine, et lux perpetua luceat eis. Za spokój duszy Bohuna.
Na zewnątrz już widniało. Pierwsze promienie wschodzącego słońca przebijały przez powałę starego kościoła. Świece zgasły, a cienka struga dymu tańczyła nad kadzielnicą niby ostatni dech minionej nocy.
-Za Bohuna? – spytał rozbudzony głos z końca izby. Z konfesjonału poderwał się młody mnich, który potykając się o ławy, szedł chwiejnie ku modlącemu się mężczyźnie. Gdy stanął obok, chwycił świecę i odpalił knot.
Ciepły płomień rozświetlił czerwoną, napuchłą, ale przyjazną twarz Zagłoby
-Niechby ci było nawet i za Bohuna, przed Bogiem wszyscy jednacy – powiedział ochryple zakonnik – Jam o Bohunie jeno słyszał z ojcowskich opowiadań.
-A jam go znał – przerwał mu Zagłoba. – Dobrego o nim wiele nie powiem, ale o zmarłym i źle nie lza.
-Rad byłbym gdyby waćpan powiedział co nieco. – podchwycił młodzieniec, przysiadając obok.
Zagłoba wyprostował się, popuścił pasa i przebiegł wzrokiem po ścianach, na których było teraz widać niewyraźne sylwetki świętych.
-Ostatni raz jakem go widział, pojmanego na dwór wprowadzali. Oczy jego zimne jak wody Dniepru, spojrzenie przeszywające jak ogień i jak miecz ostre.
-Za co pojmany?
-Jak Zbaraż Kozacy z tatarami brali, Bohun lizał rany. Rzędzian, starosta na Wąsoszy, wtedy był robił za pachołka, z Bohunem w konfidencje wszedł i dojść do zdrowia pomagał. Raz mówi do mnie – Bohun to nie kozak pośledni – to skrytobójca, co wolności nad wszystko pragnie – chodziły słuchy, że był asasynem. Wprzódy sprzeciwił się samemu carowi w Perejasławiu, potem dołączył do Chmielnickiego, którego do buntu jurgał. Gdy chan z królem zawarli przymierze – czemu i niechybnie się przysłużyłem, gdym wrogą chorągiew zdobył, Bohun rozsierdził się niemożebnie. Pod twierdze przybył, naprzód sokoła posłał – bo pono z ptakami umiał rozprawiać diabeł, zresztą i jego Sokołem zwali. Ptaszysko niebo nad nami okrążało i z powrotem do niego, jakby mu coś do ucha szepnąć chciało. A Bohun, który jak cień zwykle i jak błyskawica, teraz na czele kozaków stanął i woła:
-Bracia! Komu sława kozacka miła, za mną! – a oni jak jeden mąż za szable złapali. Na to sam Chmielnicki stać im każe, a Bohun gna ich – Za mną! - Ruszyli. A on na przedzie. Na doły nasze, na jary, pod kule pędem.
Na nic się im ta szarża zdała, bo oni sami, bez chana liczyć się z nami nie mogli. Nam przecie jeszcze z odsieczą król Jan Kazimierz przybył. Szybko się z nimi rozprawiliśmy. A Bohun żyw wzięty do niewoli.
-I co dalej dziadku było? Opowiadaj!
- Naprzód, z przeproszeniem jegomości, nie jestem ja żaden dziadek, jeno byczek, choć leciwy. Dalej już znasz – przed dworem stanął, na śmierć gotów.
-Ale go nie usiekli. – wtrącił mnich.
-Ano nie usiekli, pan Skrzetuski nakazał go puścić wolno.
-I puścili? Wolny był?
-Puścili – Zagłoba zwiesił głowę – Nie spotkałem go już później, pono swoi go zabili. A czy wolny? O wolność całe życie walczył, ale wolności nigdy nie zaznał. Zbyt te kniaziównę kochał. Żeby on jej nie kochał byłby on wolny jak wiatr w polu i sławny jak sam Chmielnicki.
Mnich się nie odezwał. Zagłoba podniósł głowę, spojrzał jeszcze na twarz świętego Bernarda, oświetloną teraz przez słoneczne promienie, wstał i poprawił kontusz.
- Non nobis Domine, non nobis, sed nomini Tuo da gloriam. – rzekł cicho, przeżegnał się i wyszedł.

Po raz kolejny sprawdziłem czy wszystko jest gotowe. Dzięki temu mogłem choć na chwilę zająć myśli i zapomnieć o tym, jak nienawidzę tego typu zadań.
Niektórzy z nas przystali do organizacji, bo wpływać na losy świata.
Ci ambitni pragną sławy i awansu w naszej hierarchii.
Dla jeszcze innych najważniejsza jest adrenalina i poczucie, że wykonuje się rzeczy niemożliwe dla zwykłych śmiertelników.
Ja zaliczam się do tej właśnie grupy. Przedrzeć się przez najeżony pułapkami korytarz, wspiąć się na gładką jak lustro górską ścianę, wdać się w walkę z kilkoma przeciwnikami, uniknąć ich ostrzy i kul, by po ich trupach dotrzeć do celu…
To jest żywioł asasyna.
Nie jest nim zamach na niczego nie spodziewającego się, spokojnego obywatela.
Rzuciłem okiem na krótką notatkę. “Spotkanie. Godzina 14. Ulica Daphine. WYPADEK.”
Niech tak będzie.
W końcu jestem tylko narzędziem, więc moja niechęć do takich zabójstw oraz wątpliwości, czy cel zasłużył na śmierć są bez znaczenia. Co z tego, że jego jedyną winą była chęć ujawnienia wyników badań, które prowadził z żoną. Nie rozumiał, że jeśli my zapewniamy finanse i wspomagamy ich kilkusetletnią, tajemną wiedzą asasynów, to nie każde odkrycie może ujrzeć światło dzienne. Jego żona zdawała się rozumieć to znacznie lepiej.
Teraz małżeństwu udało się odkryć nowy pierwiastek, który w połączeniu z ostatnim patentem Nikoli Tesli, aparatem do wykorzystywania energii promienistej, mógłby stworzyć urządzenie będące potencjalnie nieskończonym źródłem energii. Istna technologiczna rewolucja.
Ale dla nas o wiele ważniejsze było to, że nowy pierwiastek może znacznie wzmocnić siłę oddziaływania posiadanych przez nas Jabłek Edenu. Dlatego świat nie może się dowiedzieć o tym odkryciu.
List Pierre’a do Tesli został przez nas przejęty. A skoro on sam nie słucha głosu rozsądku i koniecznie chce ogłosić wyniki badań, to… Jakie wyjście nam pozostaje?
W tym właśnie momencie naukowiec wyszedł z budynku. Zebrania Stowarzyszenia Profesorów często się przedłużały, więc dzisiejsze opóźnienie także brałem pod uwagę. Curie był elegancko i schludnie ubrany. Ostre rysy twarzy, skupiony wzrok, równo przycięta broda. Zbliżał się do ulicy, więc ja także wolnym ruchem podszedłem do koni zaprzągniętych do mojego wozu. Nagle Francuz zatrzymał się, zastanowił przez kilka sekund i wszedł do znajdującej się w kamienicy księgarni. Było to odstępstwo od rutyny, ale w żaden sposób nie komplikowało moich planów.
Po kilku minutach zobaczyłem, że naukowiec zakończył zakupy i zbliża się do wyjścia. Raz jeszcze omiotłem spojrzeniem całą okolicę. I wtedy odległa postać przykuła moją uwagę. Wyróżniała się na tle statecznie i dystyngowanie poruszających się ludzi.
Biegła.
Była za daleko, by dostrzec rysy twarzy, ale po sylwetce i sposobie poruszania od razu poznałem, kto to jest. Od kilku tygodni obserwowałem przecież zarówno Pierre’a, jak i jego żonę.
Następnie wszystko potoczyło się błyskawicznie.
Pierre Curie żegna się z księgarzem i szybkim krokiem zmierza w kierunku ulicy.
Wyciągam z kieszeni strzykawki ze środkiem pobudzającym i wbijam je w ciała koni.
Wóz przez nie ciągnięty w jednej chwili rusza w kierunku naukowca.
Rozdzierający wrzask nadbiegającej Marii.
Pierre odwraca głowę w jej stronę.
Uderzenie.
Maria Skłodowska-Curie pada na kolana przy nieruchomym ciele męża.
Jej twarz jest jak woskowa maska.
Patrzy na mnie, a w oczach widzę pogardę.
Ludzie zaczynają się zbiegać, komuś udaje się zatrzymać konie, a ja znikam w cieniu między kamienicami.
Nienawidzę takich zadań...

15.07.1410
Prosty ja pachołek, alem mordarz zakonny i sługa wierny. Jakom świadek, na Krzyż Chrystusów klnę się jako prawda wszystko tu spisane i nie daj Bóg nikomu w zapamiętaniu od tychże boleści żyć. Dokonało się i Templariuszów kośba wojenna na ziemi naszych przodków skruszona. Do boju ruszyłem pod nieustraszonym Zyndramem z Maszkowic, który nawet się nie spłonił i żyły mu nie nabrały w chwilach wojowania. Straszliwy to mąż, potykał się on ze wszystkimi, usiekając każdego – gdyż to jest człek tak strasznej siły, że nic mu to – i ze stoma się potykać. Podczas bitwy nieraz żem słyszałem i widziałem rzeczy, od których ciarki po skórze chodzą, jednak spowiadam wam się tu – blade to wszystko przy sile naszych mordarzy zakonnych. Stu braci moich, w zacnych zbrojach w Mediolanie kutych, gdziem szkolenie i rynsztunek zdobywaliśmy. Każdy z nas ręce mocniejsze ma niż żelazo i ruchy sprawniejsze niż to ryś polujący. Zadaniem naszym było wyczekiwanie w lesie, blisko jeziora momentu dogodnego i czatować na znak ustalony by do boju ruszyć. Klnę się, - trwało to wieczność całą, gdy pachołek od Króla przybył wreszcie w miejsce naszej sekretnej chorągwi i zawyrokował:
-Król w obieży. Na Pomoc!
Twarz Zyndrama w jednym momencie stała się groźna i uroczysta. Nakazawszy nam wejść na konie, przed wyruszeniem krzyknął w nasze oblicza… jakże drogie nam słowa:
- Nic tu prawda, wszystek dozwolone! Do boju bracia!
Opadliśmy na krzyżaków – zatracona ich mać! Od lewego boku, gdy pewnikiem myśleli żem nas złamali i pewne wróżyli sobie zwycięstwo. Templariusze bici bez miłosierdzia, bez wytchnienia, bez chwili nawet przerwy, jakiej piersiom trzeba dla złapania oddechu, parci, naciskani, rażeni siłą naszych mieczy, siekier, toporów, skrytych ostrzy, poczęli się chwiać i ustępować. Na nic ozwane głosy o litość – wszystkich usiekaliśmy, aż coraz więcej białych płaszczów leżała już na ziemi. Uciekającym w zapamiętaniu darowaliśmy, bo zadaniem naszym był cel jeden – ochrona króla Władysława. Bitwa odmieniła się i winniśmy rzezią raczej zwać ją. Stopniała wreszcie garść psubratów, gdy przyjazne chorągwie zacisnęły się, jakoż wilk, na szyi gęsi, oddawszy Niemców w objęcie największej uspokoicielki – śmierci. Gdzieżeś indziej, druga chorągiew naszych mordarzy zakonnych opadła na Ulryka i za cel skupiwszy się na ubiciu tegoż węża nikczemnego - co się im prędko udało.
Bitwa zwycięska, choć straty? Żaden to trud osądzić je na nieliche. Trzecia część naszych braci pogrzebana… jednak nie czas tu na łez potoki i lamentu stronnice. Wszystko robione z większym pożytkiem i chwałą Zakonu naszego. Przyjdzie dzień, gdy spadnie kara na sprawców zbrodni i wszystkie narody ostaną wyzwolone - spod jarzma czarnej trucizny. Wojujcie bracia! Klnę się przeto, że biały orzeł pofrunie w nieba objęcia i siłą spadnie na krzyże fałszywe…
- Anonim

Przejmującą ciszę spokojnej, hebanowej nocy, niczym sztylet przeciął krzyk. Pełen żalu i desperacji zwierzęcy wrzask uniósł się echem ponad ubogie, nędzne dzielnice, sięgając gwiazd, by po chwili znów opaść i zupełnie zamilknąć. A potem był już tylko głuchy łoskot i pustka, żal, kroki, coraz szybsze. Tylko jeden cel… ‘’Powiedz mi, błagam, powiedz, kiedy?!’’ Desperacja, coraz silniejszy chwyt… i szept, bezgłośny. Warszawa, 3 maja. Bezwładne ciało upada.
Niechaj Ojciec Zrozumienia ma Cię w swojej opiece.
Gwałtownie wciągam powietrze, jak topielec, zachłysnąłem się gorzką paniką, jaka przez chwile sparaliżowała każdą, najmniejszą komórkę mojego ciała. Przerażony wzrok spoczął na dłoniach, by zaraz znów odetchnąć z ulga, gładząc niewidoczne, szkarłatne szlaki.
Na usta wpłynął mi ironiczny uśmieszek, gdy po raz kolejny tego wieczora bystry wzrok ogarnął ogromne, mahoniowe drzwi i ludzi, mnóstwo tłoczących się mieszczan, czekających na cud. Och, naiwni!
Nieznacznie pochyliłem głowę z zaintrygowaniem słuchając młodzieńczego, pełnego zapału, buntowniczego głosu rozprawiającego o tym, że tu i teraz, na naszych oczach, właśnie rodzi się historia…
To pierwszy krok ku lepszej przyszłości dla nas i dla naszych dzieci! Nie traćcie wiary, przyjaciele, już niedługo powstaniemy z klęczek, czuje to! Będziemy szli dumni i wyprostowani, już zawsze! Wiwat maj, wiwat konstytucja!
Zakończył swój wywód, w bohaterskim geście wznosząc zaciśnięta pięść, zachęcony wtórem wrzasków i wiwatów.
Mówi się, że niekiedy mordercy wracają na miejsca swoich zbrodni, rozkoszując się wonią zastygłych krzyków, dłonią wodząc po szkarłatnym niegdyś gruncie. Ponownie rozejrzałem się po komnacie spoglądając na te wszystkie twarze, na nadzieje bijącą z tak niezwykle silnych, stalowych oczu. Bo czyż i ja nie jestem zbrodniarzem? Tym, który z rozkazu bez wahania chwycił za bron, kuszony wizją większego dobra, wiedziony naiwnymi, dziecięcymi marzeniami? W imię czego, dla kogo? Co robię tu ja, brudny, splugawiony, pośród tych niewinnych, młodych wojowników? Czy przyszedłem tutaj spodziewając się zgliszczy? Nie wiem.
W głębi duszy wybuchnąłem gorzkim śmiechem.
Nagle, w całej Sali rozległ się ogłuszający huk. Mahoniowe drzwi, przed chwilą zamknięte na cztery spusty, teraz były szeroko otwarte. Dostrzegłem wylewające się tabuny ludzi i twarze, setki twarzy, młode i stare, wszystkie naznaczone gorzkimi łzami, wykrzywione w bezkresnej radości.
Na końcu, miedzy nimi, wkroczył młody mężczyzna odziany w szkarłatne aksamity. Dumny i szlachetny, dzierżył w dłoni zmięty arkusz pergaminu. Konstytucja. W pomieszczeniu zapanował jeszcze większy chaos, każdy chciał na własne oczy zobaczyć ten zloty bilet, klucz do lepszego jutra. Patrząc na to, mimowolnie poczułem bolesne ukłucie w sercu.
Miałem wrażenie, jakby czas stanął w miejscu, wszystko gwałtownie zamilkło, kiedy tylko słaby, migotliwy blask oślepił moje oczy. Z niedowierzaniem wpatrywałem się w mały, tak doskonale znany mi symbol zdobiący pierś króla. Asasyn. Mój umysł w momencie ogarnęła pustka, nienawiść, tak doskonale wyuczona zaczęła oplatać moje serce. Serce, które zaczęły nawiedzać wątpliwości. Poczułem, jakby na moje ramiona złożono niewiarygodny ciężar, który sprawia, ze uginam się coraz bardziej, aż wreszcie upadam. Widzę siebie, skulonego na podłodze, przytłoczonego ciężarem rzeczywistości, spętanego, samotnego. Na kolanach.
W ciemności, z rozpaczą objąłem rubinowy krzyż, który jeszcze nigdy przedtem nie był tak zimny.

Siedziba Abstergo Industries, 9 maja 2377.

W gabinecie dyrektora placówki za biurkiem siedział mężczyzna i z nudów stuka palcami w blat. Naprzeciw stał pracownik, wyraźnie zdenerwowany i zestresowany.
– Panie prezesie, obiekt 210 dobrze rokuje na przyszłość. Po zlikwidowaniu sekty terrorystów sukcesywnie zdobywamy coraz więcej danych na temat położenia ukrytych przedmiotów z zamierzchłych czasów. Wspomnienia obiektu są nadzwyczaj pomocne w rozwikłaniu jednej z czarnych dziur historii.
– Durniu, nie lekceważ ich. Asasyni są bardziej przebiegli niż sądzisz. Musimy jak najszybciej odkryć położenie artefaktu. Jeśli będzie trzeba, każę wam pracować całą dobę. Nie dbam o to, czy 210 przeżyje.

W tym momencie dyrektor wstał i walnął zaciśniętą pięścią w biurko.

– Wykroję mu mózg i sam zbadam jego pamięć, jeśli się nie spiszesz. Wynocha!

Pracownik w pośpiechu wyszedł z pokoju, niemal trzaskając drzwiami. Pozostawiony sam ze swoimi myślami, dyrektor podszedł do okna, wyjrzał na zewnątrz i sięgnął ręką do kieszeni marynarki, zaciskając dłoń na obłym kształcie Jabłka Edenu. Albo raczej jego połowie.

Dzień później.

– Jeszcze raz panu mówię, panie Rybański, dokończymy badanie i będzie pan mógł odejść. Na razie proszę usiąść na fotelu i się odprężyć – mężczyzna w białym kitlu usiłował uspokoić obiekt 210.

Pan Rybański usiadł i założył na głowę kask przypominający sprzęt do wirtualnej rzeczywistości.

WITAMY W SYSTEMIE OPERACYJNYM FIRMY ABSTERGO INDUSTRIES. CZYJE WSPOMNIENIA ODTWORZYĆ? Taki oto napis pojawia się za każdym razem, gdy ktoś aktywuje pamięć przodków. (Mało kto wie, że Abstergo sfinansowało produkcję pierwszych headsetów do VR, żeby ułatwić ludziom dostęp do pamięci przodków).

– Proszę wybrać malarza, Eligiusza Niewiadomskiego. Reszta przodków mnie nie interesuje.

Rybański połączył się z postacią Niewiadomskiego i zaczął poruszać się w jego ciele. Jak się okazało podczas wcześniejszych sesji w Animusie, Eligiusz był Asasynem, któremu zlecono zabójstwo prezydenta Narutowicza. Dzisiejsza sesja wymagała od niego dokonania morderstwa. Wszystko wydarzyło się w galerii „Zachęta”, gdzie malarz oddał trzy strzały do pierwszego prezydenta RP, który zginął na miejscu. Jednak sprawca nie zdołał uciec, co wywołało duży szok u Rybańskiego. Perspektywa uwięzienia w celi i kary, jaką może otrzymać, była źródłem ogromnego stresu dla obiektu 210.

Nagle zgasły wszystkie światła, a w wieżowcu rozległy się odgłosy walki. To Asasyni zaatakowali, próbując odbić artefakty z rąk Templariuszy.

W ferworze walki nikt nie zwrócił uwagi na obiekt 210. Gdy zdecydowano o rozstrzelaniu Niewiadomskiego, umysł Rybańskiego nie wytrzymał, a więź z Eligiuszem została brutalnie przerwana, co spowodowało wstrząs i wylew krwi do mózgu.

Tymczasem na dachu wieżowca 4 skulone postacie biegły w kierunku wejścia do teleportu. Jedna z nich, otoczona przez pozostałą trójkę, biegła, kurczowo trzymając prawą rękę w kieszeni marynarki.

Po niezbyt miłym uczuciu rozszczepienia komórek i ich powrotu na swoje miejsce, dyrektor zacisnął dłoń w kieszeni. Jednak nie wyczuł w niej znajomego kształtu połowy artefaktu. Wyszarpnął rękę i otworzył mały zwój, który zastąpił Jabłko Edenu. Napis głosił: „Do następnego razu. E. N.”.

Jako wychowanek księcia Jeremiego, nie mogłem być niewzruszony na myśl, że Zbaraż jest pod oblężeniem. Po tym co zrobił dla mnie, kiedy moi rodzice zostali bestialsko zamordowani na moich oczach przez najeźdźców z Zaporoża, po tym, jak przygarnął mnie, wychował, nauczył szermierki oraz logicznego myślenia i posłał mnie na Uniwersytet w Padwie, gdzie poznałem bractwo Asasynów, po czym zostałem jego członkiem, jak teraz mógłbym się nie odwdzięczyć? To była najlepsza okazja.

Gdy zbliżałem się do oblężonego miasta, natrafiłem na patrolujący okolicę niewielki oddział Tatarów. Z racji, że nie był dobrze wyposażony, uwinąłem się z nim raz dwa, po czym przeszukując ciała, znalazłem rozkazy krymskiego paszy dotyczące nocnego szturmu janczarów, mającego być zasadzką. Wiedziałem, że muszę ostrzec księcia i resztę załogi zamku przed niebezpieczeństwem, ale był jeden problem - jak się przedostać do zamku?

Był już półmrok, kiedy zbliżałem się do obozu oblegających. Użyłem mojego wzroku orła, by ocenić sytuacje i podjąć właściwe kroki. Wiedziałem, że muszę wywołać panikę w obozie, do czego potrzebowałem łatwopalnego materiału. Dyskretnie zajrzałem do kilku namiotów i w jednym z nich odkryłem kilka beczek z alkoholem. Zaczerpnąłem odrobinę i przyznać muszę, że był wyjątkowo podły. Nie przeszkadzało to jednak w realizacji planu. Wytoczyłem trzy z nich i podpaliłem, co wywołało popłoch i zamęt, na których tak mi zależało.

Do zamku wszedłem niepostrzeżenie - jedna ściana, druga, po czym przez okno dostałem się do gabinetu księcia. Jakaż była jego radość, gdy ujrzał mnie po tylu latach rozłąki. Po serdecznym powitaniu i wymianie uścisków, książę zapytał mnie po co ryzykowałem życie i przybyłem. Kiedy podałem właściwy cel mej wizyty, w oku Jeremiego zakręciła się łza. Opowiedziałem mu również o rozkazach, które znalazłem w jukach tatarskich, czym bardzo go zaskoczyłem.

Książę opowiedział mi również o niejakim poruczniku husarskim Mikołaju Skrzetuskim, który wyruszył przed kilkoma dniami w przebraniu włóczęgi z rozkazami do króla Jana Kazimierza, stacjonującego z liczną armią w Toporowie. Jeremi liczył, że jeszcze dziś nadejdzie pomoc, lecz musiał sam stawić czoła zasadzce ze strony oblegających. Natychmiast wysłał rozkazy, by mieć oczy i uszy szeroko otwarte na wypadek zasadzki. Piechota janczarów, wraz z licznymi oddziałami piechoty zaporoskiej, maszerująca równo i energicznie nacierała na mury twierdzy. Co chwilę studziłem niepokoje wśród naszych żołnierzy. Nagle rozległy się salwy armatnie, rozpoczął się szturm, który był niezwykle wyczerpujący. Huk armat, krzyki żołnierzy, jęki ranionych i lejące się strumienie krwi sprawiły, że chciałem uciec z tego piekła na ziemi.

Zaczęło już świtać, kiedy armie kozacko-tatarskie przełamały naszą linię obrony. Zaczęliśmy już tracić nadzieję na zwycięstwo, kiedy nagle rozbrzmiały trąby kozackie, wygrywające odwrót. Nie wiedzieliśmy za bardzo co się dzieje, kiedy ktoś krzyknął, że przybył król z odsieczą. Szarża husarska była zdumiewająca, widziałem ją po raz pierwszy na własne oczy. Hetman Chmielnicki wraz z Chanem Islamem rzucili się do ucieczki. Wiedziałem, że szturm jest odparty. Gdy król wjechał do zamku, książę przywitał go i przedstawił mnie. Musiałem ukrywać moją prawdziwą tożsamość. Jeremi powiedział królowi, że jeśli nie ja to wpadlibyśmy w zasadzkę, a zamek byłby w kozackich rękach. Król w dowód wdzięczności darował mi tytuł szlachecki, lecz najbardziej cieszyłem się z tego, że mogłem spłacić dług wobec księcia Jeremiego.

5 Zamach na Pierwszego Prezydenta RP. Eligiuszu Niewiadomski! Pod zarzutem zabójstwa pierwszego prezydenta Rzeczy Pospolitej Polskiej... Zostajesz skazany na karę śmierci przez rozstrzelenie, tak jak tyś to uczynił...Główny Bohater: Warszawa, Nowy Świat, Aleje Ujazdowskie. Tłum ludu zebrał się w dzień ten, by wygłosić swe poglądy wolnej demografii... Jam Historie te opowiem... W głos ludu ucho uchyliłem. Swe uzbrojenie z bractwa zabrałem. Chodź młody nie jestem i mam lata swoje, zawsze byłem wierny bractwu swemu... A służyłem długo i sam jedyny nie jestem, nie byłem i nie będe, bo nas jest wielu, odwaga to nasze drugie imie... Cel, który otrzymałem, był nieświadomy, krwi przezemnie przelanej... 16-stego Grudnia 1922-drugiego roku pojawiłem się w Pałacu Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, gdzie znajdowała się ma ofiara. Ukrytą bronią z której me bractwo słynie, ujawniłem prawdziwe oblicze wolności danego nam słowa i skierowałem trzy kule w kierunku byłego już Prezydenta... Nie żałuje czynu swego, które media wkrótce opiszą w tamtejszym piśmie. Zasługą było oddać swe życie za lepszy początek. Jeśli czytacie me słowa w roku wam danym wiedzcie, że jam Eligiusz Niewiadomski - Templariusz z Krwi i Kości... 16-sty Grudnia 1922 rok Warszawa/Siedziba Zakonu. - Odczytano 16-sty Listopada 2017.

9 Grudnia 1922
24 Minuty temu podano wyniki wyborów prezydenckich, które zwyciężył Gabriel Narutowicz.
- Stało się - stwierdził przywódca - natomiast nasza misja się nadal nie skończyła.
- Ależ panie - wykrzyknął Eligiusz Niewiadomski – Zrobiliśmy wszystko aby zatrzymać ich kampanię wyborczą, lecz lud się rozkochał w Narutowiczu! Nie możemy choć raz odpuścić a skupić się na przyszłych zadaniach?! - tłumaczył członek obrad.
- Mam rozumieć - zaczął przywódca - iż nie interesują cię zmiany które mogą zajść w Polsce, tak?
- Ależ Panie - począł mówić gdy zrozumiał swój błąd - ja w żadnym wypadku nie chcia...
- Wrzućcie go do celi - powiedział przywódca z lekkim uśmiechem - jutro jeszcze z tobą pogadam.
W celi było ciasno, a Eligiusz nie był małych rozmiarów. Po 5 godzinach rozmyślania o okrucieństwach, które mogą go spotkać zasnął.
10 Grudnia 1922
- WSTAWAĆ!!! - krzyknął osiłek - masz śniadanie i do przywódcy.
Eligiusz nie wziął kęsa swojej papki z resztek jedzenia po arystokratach. Gdy pojawił się na sali, widział po członkach bractwa, że nie skończy się to dobrze.
- A więc - bez przywitania mówił przywódca - ustaliliśmy, że dokonasz zbrodni na prezydencie.
Eligiusz skamieniał ze strachu.
- Zapewniam że nie będzie to potrzebne, panie.
- Wręcz przeciwnie! - wykrzyknął przywódca - na dworcu otrzymasz wyposażenie do zamachu oraz jego plan. Jakieś życzenia? - spytał się z zainteresowaniem w którym dało się wyczuć próbę sprowokowania Eligiusza.
- Nie. W żadnym wypadku...
- Fantastycznie, wyprowadzić!
11 - 14 Grudnia 1922
Eligiusz całe dnie rozmyślał nad zadaniem oraz przechadzał się po mieście. Czasami widywał na ulicy członków bractwa, lecz ci nie chcieli z nim spędzać czasu. Eligiuszowi to nie przeszkadzało, gdyż wolał przez ten czas śledzić wydarzenia w mieście. Chętnie obserwował jak przeciwnicy prezydenta skandowali wypowiedzi na jego temat próbując omamić lud. Dnie mijały a on nie zwracał na to uwagi...
15 Grudnia 1922
Eligiusz szedł uliczką gdy nagle zaczepił go zamaskowany mężczyzna.
- Bractwo chce cię widzieć za kwadrans, uważaj na ogon - wyszeptał.
Eligiusz zaczął podążać w stronę miejsca spotkań. Sprawdził czy jest pusto i prześlizgnął się do wejścia.
- Eligiusz! - wykrzyczał osiłek - bractwo czeka!
- Idę...
- Witaj Bracie! - wykrzyczał przywódca - usiądź proszę.
- Dobrze...
- A więc - mówił przywódca - czy znasz plan?
- Od deski do deski.
- Fantastycznie. Postanowiliśmy że na górnych oknach będzie Andrzej Zaraniecki. W razie niepowodzenia wejdzie do akcji.
- A co jeśli mni...
- Wyprowadzić! - przerwał przywódca.
16 Grudnia 1922
- OK, jestem w pałacu - mówił do siebie Eligiusz - Gdzie jest Sala numer 1...
Eligiusz chodził po pałacu w poszukiwaniu sali, aż w końcu ją znalazł. Zobaczył przed sobą tłum ludzi i zaczął szukać prezydenta. Gdy zauważył jego czuprynę, zaczął szukać dobrego miejsca na atak.
- Tu jest nie równo, nie... za dużo ludzi, może w rogu...
Gdy znalazł dobre miejsce, z podniecenia chwycił rewolwer, a gdy zauważył że się zdradził, szybko oddał 3 strzały w prezydenta. Nie było ratunku, to się musiało zakończyć zgonem...
- Tak jest! - wykrzyknął z podniecenia - teraz tylko czekać na eskortowanie z więzienia, muszą mnie wydostać, to już koniec tego koszmaru, tak jest, koniec...