Zapowiedź Graliśmy w Śródziemie Cień wojny – system Nemezis rozwija skrzydła

Argumenty takie, że pierwsza część poza systemem Nemezis nie miała kompletnie nic do zaoferowania. Kompletnie płaski, nudny, nie dający się lubić bohater bez żadnej charyzmy, zero fabuły, zero ciekawych dialogów, zero pomysłów na rozgrywkę oprócz Nemezis, brak jakiegokolwiek ducha LOTR - gra mogłaby być równie dobrze osadzona w dowolnym świecie fantasy i nikt by nie zauważył różnicy. Wątek główny, zadania poboczne i eksploracja polegały na zabijaniu orków. W sumie wszystko w tej grze polegało na zabijaniu orków. Ludzie tak jadą po Inkwizycji a fabułą i questami (tak, questami nawet tak dennymi) DA:I miażdży Shadow of Mordor. To oczywiście tylko moja opinia, niemniej prosiłeś o argumenty - jeśli druga część będzie jak pierwsza, to będzie to tylko i wyłącznie średniak, taki sam jak poprzednia część.

Co by nie mówić, Shadow of War będzie prawdopodobnie najlepszą grą w historii, osadzoną w tym uniwersum (co po części wynika z absolutnie zerowej konkurencji).

Moim zdaniem Wojna na Północy była dużo ciekawszą grą, niż Cień Mordoru. Więc to chyba rzecz gustu, nie twierdzę że WitN była grą genialną, były elementy które zostały potraktowane po macoszemu (strzelanie ze stacjonarnych kusz, czy też broni dystansowych), ale duch Śródziemia nie opuszczał nas w tej grze ani na chwilę.

I mimo że lubiłem Shadow of Mordor, moim zdaniem Black Star trafił w punkt z tezą, że tak naprawdę to mogła by być gra fantasy osadzona w kompletnie innym uniwersum. Tak czy inaczej z niecierpliwością czekam na to, co twórcy nam zaprezentują w Cieniu Wojny.

Bo czy jest w tym uniwersum jakiś element - poza słynną błyskotką - który od razu przywodzi na myśl właśnie ten świat, nie żaden inny? Moim zdaniem niespecjalnie.

Jest bardzo dużo. To uniwersum słynie z Interesujących historii rodów (jak Finwe i jego synów chociażby) i wydarzenia z nimi związane (Silmarile, Morgoth), dużo lokacji z np. I ery śródziemia, które nigdzie wcześniej (w grach i filmach)nie zostały wyeksploatowane, zawsze chciałem zobaczyć np. Gondolin czy Menegroth w jakiejś grze związanej ze śródziemiem. Nie mówiąć o smokach, takich jak np. Glaurung do którego Hobbitowy Smaug to było zaledwie pierdnięcie. Niestety kłopot w tym, że twórcy za bardzo eksploatują coś, co każdy już zna i robi to w sposób średnio udany (np. Cień Mordoru), więc w praktyce od czasów Wojny na Północy nie miałem kompletnie uczucia jakbym się zagłebił w interaktywne Śródziemie. (pod tym względem tej grze się to udało świetnie, mimo że w tle jest historia drużyny pierścienia, ale to tylko tło...)

Niestety, głównym problemem jest to że twórcy eksploatują samą markę, a nie świat. Gdyby nie system Nemezis i umieszczenie gry w uniwersum Śródziemia, SoM miała by średnią koło 4.0 na gol'u. Ale że bazuje na marce i dość ciepło przyjętym przez graczy (także przeze mnie) systemie nemezis, twórcy eksploatują markę dalej i tworzą Cień Wojny. Ja tam z tego powodu nie narzekam- gier o Śródziemiu nigdy zbyt wiele, nawet jeśli często są to produkcję "na raz" do przejścia. :) W WitN wbiłem 100% osiągnięć na Steamie a w Bitwach o Śródziemie (1, 2, KN) mam przegrane setki godzin, także dzięki nadal tworzonym do tych strategii modom. NIestety w przypadku Cieniu Mordoru jestem pewny że po jej przejściu również dane będzie mi ją odstawić i już do niej nie wracać.

Po raz kolejny twierdzę, że Celebrimbor, który stał się "upiorem" to karygodny wymysł. Coś w rodzaju wskrzeszenia starotestamentowego proroka Izajasza i zrobienie z niego XVIII-wiecznego występnego biskupa. (Może trochę przesadziłem z tym porównaniem, excusez-moi.)

@Ayano Aishi
Ja również uważam, że LOTR: War in the North to była bardzo dobra gra. Zamierzam do niej wrócić (Steam pokazuje równo 120 godzin). Powiem więcej: dla mnie to jak do tej pory najlepsza gra, której akcja toczy się w Śródziemiu. Nie liczę tu LOTRO, dzięki któremu stałem się fanem Tolkiena, ale to MMO, które ma pewne wady charakterystyczne dla tego gatunku.

@Persecuted
Dopiero po przeczytaniu "Silmarillionu" zachwyciłem się unikatowością twórczości Tolkiena, chociaż wielu autorów się nim inspirowało. Niełatwo mi to wyrazić, ale czuć tam oddech i czar tysięcy lat, całych er, w których żyli Valarowie i Elfowie, pierwsi z nich nieśmiertelni, drudzy, z braku lepszego słowa, "bezśmiertni" (mogą zostać zabici, ale nie umrą ze starości czy chorób). Galadriela we "Władcy pierścieni" ma ponad 8300 lat (!), a jej zięć Elrond ok 6500 lat. Jego brat, Elros (Tar-Minyatur) wybrał ludzki los i zmarł w w wieku 500 lat w 442 roku Drugiej Ery. A gdzie miniona chwała królów Númenoru, książąt Andúnië, bitwy Pierwszej Ery, np. Nirnaeth Arnoediad czy upadek Gondolinu...
Masz rację, że trudno zrobić (dobrą) grę osadzoną w Śródziemiu. Być może pozostaje mi tylko wracać do książek Tolkiena (oraz filmów Jacksona) i przeżywać wszystko w wyobraźni. Chciałbym jednak zobaczyć kiedyś znowu Shire, Lothlórien czy Rivendell, nie tylko w pięknej grafice, ale w grze, która będzie czymś wybitnym.

Niestety, głównym problemem jest to że twórcy eksploatują samą markę, a nie świat.

Bardzo dobre podsumowanie, zresztą całe wypowiedzi Ayano Aishi i Father Nathan dobrze oddają sedno sprawy. Świat Tolkiena jest bardzo charakterystyczny, i świetnie obrazuje to Silmarillion. Tak jak kolega wyżej napisał dopiero po przeczytaniu tego dzieła zaczyna się rozumieć historię i świat Śródziemia, jak również uświadamiać sobie, że to co widzieliśmy w LOTR to są zgliszcza, mały wycinek starego świata. Generalnie ja na przykład za światem Tolkiena i jego sposobem pisania nie przepadam (głównie ze względu na słabo napisanych moim zdaniem antagonistów - Morgoth zawiódł mnie po całości), ale nie mogę jednak odmówić temu światu specyficznego klimatu. Śródziemie stoi fantastycznymi lokacjami i historiami, bogatą historią świata przedstawionego. Jest tyle wspaniałych miejsc do przedstawienia, tyle ciekawych opowieści które można by umieścić w grze. Ten świat ma tysiące lat swojej historii, wydarzeń i miejsc nigdy na ekranie nie widzianych. Aż się prosi o grę w stylu Skyrima nastawioną na eksplorację (choć z lepszą fabułą). Tymczasem SoM skupia się w 100% na sieczce, rąbance i widowiskowych walkach - czymś co ani do LotR nie pasuje ani nie było nigdy czymś ważnym. Dodatkowo lokuje wydarzenia w Mordorze, który wszyscy już znają na wylot z książek i filmów - mało tego, bo Mordor jest przecież ogromny i pewnie nadal można by zrobić fajne miejscówki - w grze lokacje są nudne i proste, nic nie wnoszące do świata. Dość powiedzieć, że gra nastawiona głównie na walkę, slasher jakim jest pierwsze Darksiders nie tylko opowiada ciekawszą historię ale i ma lepsze lokacje.
Zupełnie nie tędy droga jeśli idzie o gry w świecie Tolkiena.

@ Persecuted
Wiem o co Ci chodzi. Tolkienowski świat stanowił tak naprawdę fundamenty dla wielu innych światów fantasy, w tym Wiedźmina, i dlatego może się wydawać, że przez to, że tyle twórców zapożyczało czy kopiowało pewne schematy mało jest już w nim oryginalności, pomimo że LotR część tych schematów wypracował jako pierwszy.
Rzecz w tym, że w mojej opinii tak nie jest - to jest bardzo charakterystyczny świat, nawet bez Pierścienia, Hobbitów z Shire czy wydarzeń z samej trylogii. Pismo elfów, sposób w jaki reszta świata traktuje tutaj elfy, samo pochodzenie elfów jako tych prawie równych bogom, którzy z własnej woli odeszli ze świata Valarów, stosunkowo mała liczba wyszukanych czarów (w czasie całej trylogii zaklęć mamy naprawdę niewiele, zwłaszcza tych z ręki Gandalfa i nie są to czary typu trzęsienie ziemi, błyskawica, czy meteoryt - są dużo bardziej subtelne i w mojej opinii dużo mniej ciekawe), każde drzewo i kawałek lądu z własną historią, bardzo płaskie jednowymiarowe szwarccharaktery (jestem zły bo jestem zły). Takich elementów w świecie Tolkiena które są charakterystyczne głównie dla niego jest wiele, i gwarantuje że gdyby osadzić dobrą grę w Gondolinie, lub w czasach Huora nie mających nic wspólnego z trylogią pierścienia ani miejscami w nich pokazanymi ciągle mógłbyś od razu rozpoznać, że to Tolkienowska wizja świata.

Szyteksowi pewnie chodziło o sztywny mechanizm- praktycznie istniało zaledwie kilka typów obiektów na które fizycznie dało się wspiąć... pomijając fakt, że ogólnie mapki w grze były dość "łyse" jeśli chodzi o architekturę, wspiąć się dało głównie na budynki, które posiadały stosunkowo płaską ścianę pod kątem 90 stopni do podłoża. W takim rozumieniu- system faktycznie był biedniejszy od AC.

Persecuted:
Dark Souls - wszystkie ograne, lubię i cenię sobie te serię, ale tutaj to jest raczej przegięcie pałeczki w drugą stronę. Mi chodzi o coś po środku
Lords of The Fallen - także posiadam, także grałem, było spoko szału nie było.
The Surge Nioh i Bloodborne - nie przekonują mnie ich uniwersa

Crod4312
W książkach też był maszyną do zabijania. Perfekcyjną, jednak ze zwykłymi może trochę ponad ludzkimi ograniczeniami. W grze faktycznie trochę przesadzili, ale nadal system walki był wymagający, ale bez przesady. Intuicyjny, jednocześnie skomplikowany. Do każdego starcia można było podchodzić na kilka sposobów.
W Shadowku niestety teoretycznie można było, ale więcej z tym zabawy wychodziło niż przyjemności. Schemat walk z 90% przeciwników w tej grze to:
atak->atak->atak->obrona RPM -> atak -> brawo naładowałeś instant killa wciśnij ,,f" -> potwórz kombo do usranej śmierci aż zabijesz 20 orków, którzy się napatoczyli.

Niestety gram na blaszaku ;), natomiast nic nie jest z Tobą nie tak.
Problem jest taki, że obecnie (pomijając podział na PC i konsole), masz dwie duże, domyślne grupy graczy.
Nowych młodych graczy powiedzmy przedział wiekowy 14-18 lat.
Oraz starych wyjadaczy 18-30 lat.

Problemem jest to, że gry są adresowane przede wszystkim dla tej pierwszej, młodszej grupy. Wydaje mi się, że powodów jest kilka, ale najważniejszy to to, że młody odbiorca ma mniejsze wymagania.