Forum: Gdzie jest Holocaust w grach?

Gdzie jest Holocaust w grach?

No własnie - gdzie? Męczy mnie to od paru dobrych lat i drażni, zwłaszcza jako miłośnika strategii wszelakich, ale także jako człeka, który zawsze powiada, że gry to rozrywka, która już dawno wyszła z piaskownicy. Medium aspiruje do wielkiej dojrzałości, ludzie piszą na ten temat prace magisterskie (mnie zresztą zdarzyło się również takową popełnić), producenci, reklamodawcy, twórcy, dziennikarze i sami gracze twierdzą, że gry mogą być Sztuką przez duże S, wtórują im w tym niekiedy źródła niezwiązane bezpośrednio z branżą. Ale tematu, z którym zmierzyło się każde inne medium (lepiej lub gorzej, ale jednak) nawet nie próbują liznąć.

Zarówno Indyki, jak i tytuły AAA wyruszają w rejony, do których wcześniej deweloperzy bali się zaglądać, poruszając tematy rasizmu (nosz kurwać, do durnego single playera w NBA zatrudniono Spike'a Lee), dyskryminacji płci, niewolnictwa, społecznych nierówności, ludobójstwa, wojny nie jako świetnej zabawy, ale ogromnej tragedii, dekonstruuje się całe gatunki i bawi się konwencją (obowiązkowa wzmianka Spec Ops zaliczona), ale jednego ważnego... wróć - bodaj najważniejszego wydarzenia w XX wieku i jednej z najczarniejszych kart w historii świata wciąż ni widu, ni słychu. O Holocauście w grach się nie mówi - ostatnie trzy tytuły, jakie pamiętam, to adaptacja "I have no mouth, but I must scream" (zwany dalej wdzięcznie IHNMBIMS), bardzo kiepski, jadący na kontrowersji symulator obozu koncentracyjnego oraz, swoją drogą doskonały, "Wolfenstein: New Order", gdzie temat był po łebkach, ale był, i to obrazowo.

Gdzie jest Holocaust w grach traktujących o drugiej wojnie? Pomijając już tak zwany walor edukacyjny, który jest często pomijany (co też ma wpływ na takie a nie inne postrzeganie "polskich obozów koncentracyjnych"), najbardziej drażni mnie coś innego. Załóżmy, że odpalam sobie najnowsze Hearts of Iron lub inną wielką strategię osadzoną miedzy rokiem 1933 a 1945. I załóżmy, że wybieram grę Polską (rzecz oczywista). Powiedzmy, że chcę odwrócić koleje losu i nie dać podbić kraju we wrześniu 39. I co jest najprostszą strategią na odwrócenie losów wojny? Przejście na stronę III rzeszy, nim zacznie rościć sobie prawa do rodzimego terytorium. Wszystko pięknie i ładnie, wystarczy gierkami politycznymi dokonać przemiany ustroju państwa na faszystowski i proszę bardzo - Polska wraz z Niemcami da radę zapanować nad resztą świata. Jest tylko jeden problem - brak tu implikacji, co się stanie, jeśli Polska stanie się faszystowska. Liczba ludności cywilnej powinna się wyraźnie zmniejszyć w ledwie kilka lat po dołączeniu do Osi, po zniknięciu paru milionów obywateli gorszej kategorii powinny zajść zauważalne zmiany w gospodarce i nastrojach społecznych, w jedności narodowej. Ale tak się nie dzieje, bo nie ma zbrodni. Pozbycie się Holocaustu z kontekstu drugowojennej strategii niewiarygodnie spłaszcza cały konflikt. Pominięcie wątku największej zbrodni w dziejach ludzkości, brak jakiejkolwiek wzmianki o masowych deportacjach, mordach i gazowaniu w obozach w przypadku sprzymierzenia się gracza z Trzecią Rzeszą zakrawa na zakłamywanie historii i pozbawia Hearts of Iron głębi. I przy okazji bardzo psuje mi grę.

Nie czepiam sie Panzer Generala, Combat Mission, Close Combat czy Order of Battle, bo te gry skupiają się na działaniach militarnych, pomijając całkowicie aspekt polityczno-społeczny, ale gra Paradoxu jest świetnym przykładem na całkowite olanie problemu - daje ogromne możliwości kierowania państwem i ustalenia doktryn, za którymi będą podążały masy, ale nie ma tu najważniejszej z nich, wyłożonej w Mein Kampf. A jakże miło by było dajmy na to zagrać Trzecią Rzeszą, by paroma ruchami dokonać przewrotu i pozbyć się nazistów przed wybuchem wojny. Albo sprawnymi manewrami wojsk polskich na linii Wisły powstrzymać niemiecką nawałę do czasu przybycia Brytyjczyków i Francuzów. Domorośli stratedzy mogliby w ten sposób nie tylko nie dopuścić do wybuchu lub eskalacji konfliktu, ale mogliby także powstrzymać Holocaust, gdyby takowy istniał w kontekście rozgrywki. A nie istnieje. Co dziwne, w omawianym Hearts of Iron jest przecież wątek stalinowskich czystek. Hołodomoru nie ma, o co też powinienem się zresztą czepić, ale nie ukrywa się cudownych metod wujaszka Józefa i wyrżnięcie generalicji jest zaimplementowane w mechanice rozgrywki Związkiem Radzieckim. Obejmując kierownictwo nad Tysiącletnią Rzeszą nie ma nawet wzmianki o wprowadzonych przemianach społecznych - poza tym, ze można szybciej znaleźć pretekst do wojny i władować więcej środków w przemysł wojenny jako kraj faszystowski, ideologia nie ma większego znaczenia.

Rozumiem, że temat w rozbudowanych strategiach nie pojawia się ze względu na tych paru pojebów, którzy zacierając ręce z uśmiechem zaczęliby przesuwać suwaki i wskaźniki na jak największą ilość gazowanych Żydów, Cyganów i gejów tygodniowo. Ale nijak nie da się wyjaśnić nieobecności Holocaustu w gatunkach o wiele bardziej narracyjnych. Przygodówki to wymarzone pole do popisu dla twórców i wątki krążące wokół tego tematu pojawiały się tu i ówdzie w mniej lub bardziej metaforyczny sposób. Ale gdzie jest konkretne ukazanie tematu? Jedna wzmianka we wspomnianym IHNMBIMS to stanowczo za mało.

Niechby była jakaś tekstówka zrobiona w Twine albo rogalik w ASCII o więźniu KL Auschwitz. Cholera, niech to będzie nawet adaptacja Ucieczki z Sobiboru, Pianisty albo Schindlera, materiał jest praktycznie gotowy. Gry chcą dorównać powagą filmowi, a nie potrafią udźwignąć tyle razy wałkowanego tematu? Serio?

TL;DR - nie ma holocaustu w grach, hurr durr, wkurwia mnie to i psuje rozgrywkę

Ale, że co, chciałbyś gry na miarę Prison Architect czy inne Them Hospital?

Nie ma bo jakieś zryte lobby żydowskie, czy inni obrońcy praw człowieka podnieśli by wrzawę, a gra zostałaby w najlepszym przypadku klapą finansową.
Przykładem może być usuwanie flag Konfederacji w niektórych grach i nie tylko.
Oskarżenia wobec Wiedźmina 3, iż jest rasistowski, bo nie ma tam ani jednego Murzyna. A! Sorry! Afroamerykanina!:/
itd. itp.
Nie opłaca się ryzykować, ponieważ jest duża szansa, ze kasa zostanie wtopiona. Jest to zbyt śliski grunt IMHO.
Nawet ja, gdy podawałem temat na grę związany z Indianami północnoamerykańskimi, usłyszałem, że to zbyt ryzykowne. :D
Pierdolca mają i w dupach szerokich się przewraca i tyle. Przecież nawet nie można się przebrać za jakąś mniejszość, bo ranisz, kurwa, uczucia. :D

Danuel -> Nie. Chcę po prostu jakąkolwiek grę poruszająca ten wątek. Dało się w głupawej strzelance (New Order) podejść do tematu w należyty sposób, kopiąc gracza po ryju widokiem ciał wsadzanych do pieca bez urażania czyichkolwiek uczuć. Ba, zdarzały się pochwały za potraktowanie bardzo złej alternatywnej rzeczywistości z nowego Wolfa w sposób zaskakująco realistyczny jak na zabijankę z kosmicznym arsenałem. Da się? Da, tylko wszyscy się kurwa boją.

Lechu -> Oskarżenia i wszelkie inne okrzyki oburzenia w przypadku gier pojawiają się właśnie dlatego, ze sporo mainstreamowych mediów nie traktuje ich poważnie, mimo, że powstało już wiele dzieł traktujących mocne tematy w bardzo obrazowy, a jednoczesnie nieinwazyjny sposób. Mamy Papers Please, This War of Mine, Valiant Hearts, Papo & Yo, Cat Lady, przywoływane po raz kolejny IHNMBIMS czy Spec Ops i tak dalej, i te pe. Z wymienionych tylko Spec Ops miało duży budżet, reszta to mniejsze, prostsze produkcje. I da się!

Meph -> Patrz wyżej co do krytyki niektórych pożal się Cthulhu dziennikarzyn wynikającej z traktowania medium jako rozrywki dla czternastoletnich matołów, podczas gdy statystyczny gracz ma 35 lat i zamiast podniecać się mizogiństwem Djuka woli kawałek przyzwoitej historii. Poważna gra (nie jakieś kurwa Residenty - co prawda N'gai od razu stracił resztki mojego szacunku cipiąc się, ze w Afryce strzela się do czarnych zombie, ale Resident obok powagi nawet nie stał) nie powinna spotkać się z krytyką, jeśli poruszy ten temat w sposób, w jaki lubi Hollywwood. Niech to będzie nawet naiwne i czarno-białe jak Chłopiec w pasiastej piżamie, ale niech w ogóle będzie.

Camel-> Czemu od razu wszystkim zachciewa się projektować obozy? Mówię wyraźnie o przygodówkach, które byłyby najprostszym rozwiązaniem. Moze to być nawet interaktywny dziennik Anny Frank albo wspominki Pileckiego kończące się rozstrzelaniem przez NKWD dla pełnego zdołowania odbiorcy. w Valiant Hearts udało się pokazać beznadzieję Pierwszej Wojny w sposób nie tylko edukacyjny, ale też potrafiący chwycić za serce. Niechby to nawet była platformówka logiczna w stylu Limbo lub Inside, które stylistycznie idealnie wpasowują się w obraz Szoah. Da się to zrobić bez stawiania gracza w roli kata i bez dawania miłośnikom Konkwisty 88 materiałów do wieczornej masturbacji przed ekranem. Da się to pokazać w sposób jednoznacznie zły tak, by tylko środowiska neonazistowskie poczuły się urażone. Bez przekroczenia tej jednej granicy gry nigdy nie przeskoczą ściany z napisem "giereczki są dla dzieciaczków".

Nie twierdziłem, że się nie da, tylko że dla twórców, póki co, nie warto kopać się z koniem, sam napisałeś - boją się. I w sumie zgadzam się z tym, iż po prostu trzeba poczekać na jakiegoś miłośnika, pasjonata i to łebskiego, który w końcu stworzy taką grę i nie na miarę Hatred :D , tylko faktycznie poruszającą i jednocześnie dobrze byłoby - choć trochę edukacyjną, jak wspomniany wyżej Vailant Heart.
A że najlepiej ogień zwalcza się ogniem ;) , to musi się pojawić media na tyle ważne, żeby reszcie medialnego szitu dać w pysk lub/i na tyle rozbudzić i poszerzyć pewne horyzonty w potencjalnym widzu/kliencie, aby samo darcie pyska co niektórym już nic nie dało.

Podobnie kiedyś było z fantastyką. W ogólnym mniemaniu były to tylko dziecinne bzdety o zielonych ufoludkach, a teraz jest już całkiem przyjemnie i fajnie. :)))

No i zmieniono na politykę i religię. :/