Gra Psychonauts 2 | PC

Jedynka była dla mnie fenomenalna i mam cichą nadzieję, że sequel będzie niegorszy, mając jednak w pamięci, jak bardzo pan Schafer porozmieniał się w międzyczasie na drobne będę raczej trzymał oczekiwania w ryzach.

Chciałem polubić, niestety zupełnie nie czuję tej gry. Rozgrywka zupełnie mi nie podeszła. Walka nie daje przyjemności, podobnie jak skakanie. Jest klimat, ale to za mało.

Gdzie recenzja ?

Psychonauts 2 jest pozycją obowiązkową dla fanów pierwszej części i trójwymiarowych Raymanów. Świetna rozgrywka, kreatywne etapy, i jeszcze do tego fajny klimat, wciągająca fabuła i genialne dialogi.

Absolutnie genialna gra. Grałem chwilę wcześniej w pierwszą część i doznałem ogromnego szoku. Od razu widać ogromny postęp jaki dokonał się w tej branży przez 15 lat. Sposób prowadzenia narracji, fabuła, level design, mechaniki platformowe i techniczna strona są wykonane na najwyższym poziomie.
Poziom profesjonalnej roboty nie jest jednak najmocniejszą stroną tego tytułu. Jest nią ilość serducha włożona w każdy najmniejszy element. To gra stworzona przez pasjonatów i to widać na każdym kroku. Ostatnio taki pozytywny szok doznałem przy pierwszej części Ori. Brak kontynuacji to będzie zbrodnia na branży gier :)

Jeśli szukacie gry, która na każdym kroku was zaskakuje i nie jest kalką z innych gier to Psychonauts 2 jest dla was. 15h czystej radości z grania. Nie może być innej oceny niż 10/10.

Polecam też zagrać w pierwszą część. Zestarzała się całkiem nieźle (nie licząc grafiki i sposobu prowadzenia narracji). W jednym elemencie jest nawet lepsza od części drugiej - ma bardziej różnorodne zagadki w późniejszych etapach gry.

Znakomita gra będąca połączeniem platformówki z grą przygodową, pełną dialogów i okraszoną smaczną fabułą. Poziom kreatywności twórców i level design są zachwycające. Oprawa AV również. Polecam wszystkim choćby ze względu na historię i unikalność. Miało być 9/10 :)

Od czasu, kiedy po raz pierwszy przeszedłem "Psychonauts" minęło, jak podaje mi Steam, osiem lat. Jak dla mnie - szmat czasu. A mimo to, mimo dosłownie setek różnych gier, które zdążyłem w tym czasie przejść, do tej pory uważam tę konkretną grę za moją ulubioną. Nie mogłem zatem odmówić sobie tej przyjemności i nie ograć długo wyczekiwanej kontynuacji na jej premierę (no prawie, z różnych przyczyn). Muszę przyznać, że obaw wobec dwójki miałem niewiele, bo jak dotąd nie zawiodłem się na wielkiej kreatywności i wyczuciu Double Fine. I nie myliłem, się pokładając w nich nadzieje, bo i tym razem udało im się dokonać czegoś wspaniałego, niemal perfekcyjnie odtwarzając ducha oryginału. "Psychonauts 2" to pod wieloma względami sequel idealny, bo jednocześnie wierny tekstowi źródłowemu, jak i otwierający wiele nowych możliwości. Nastrój części pierwszej, jej świetny scenariusz, humorystyczne podejście do projektowania postaci, radość, jaką dawała w niej eksploracja, trzymającą się kupy historię, klimat lokacji i przyjemną dla oka kreskówkową oprawę - wszystko to udało się tutaj oddać bez jednej fałszywej nuty. Odkrywanie wraz z Razem meandrów nowej lokacji, w którą rzuciła go historia sprawiło mi taką samą przyjemność, jak te osiem lat temu, gdy grałem w jedynkę po raz pierwszy, a jest to z mojej strony spory komplement. Tak naprawdę jedyne, na czym się zawiodłem, a i to niewiele, jest projekt poziomów, tzn. odwiedzanych przez Raza umysłów, który wydał mi się mniej kreatywny i jakby bardziej zachowawczy niż w oryginale. Już teraz wiem, że żaden z umysłów z dwójki nie zapadnie mi w pamięć tak, jak "Milkman Conspiracy" czy "Black Velvetopia" z jedynki, których design jest na zawsze wypalony w moim umyśle. Cóż, nic to. Dla fanów jest to i tak najlepsze, co tylko mogli dostać i na co mogli rozsądnie liczyć. Teraz pozostaje już tylko czekać na trójkę, bo coś mi się nie widzi, by Double Fine miało tu spocząć na laurach.
A, no i gra zawiera wyraźny wątek homoseksualny. Teoretycznie nie zamierzam się buntować, ale chciałbym mimo wszystko dać znać, że dla mnie osobiście zawsze rzutuje to negatywnie na odbiór dzieła (kwestia gustu). No można się było bez tego obejść, no... Zwłaszcza w grze tak bliskiej perfekcji.

Był sobie chłopiec, który miał marzenia, który chciał coś osiągnąć w swoim życiu. Stawiał sobie cele i dążył do nich za wszelką cenę. Tym chłopcem jest Razputin, na którego wszyscy mówią Raz.

W końcu trafia do Motherbase, głównej siedziby Psychonautów, zostaje stażystą, by w przyszłości stać się jednym z agentów tej organizacji. Poznaje swoich idoli, o których mógł kiedyś tylko przeczytać i zobaczyć ich zdjęcia w czasopismach. Raz jest w siódmym niebie, ale to wszystko psuję nadciągające zagrożenie, w którego centrum znalazł się główny bohater gry.

To tylko prolog do gry, która potem się rozpędza jeszcze bardziej i nie bierze jeńców. Jest to gra, do której podchodziłem z dużym dystansem. Nie sądziłem, że się nie zainteresuje. Jakże się myliłem!

Gra pochłonęła mnie od samego początku. Nie było miejsca, w którym bym się nudził. Świetnie napisana fabuła. Za każdym razem kiedy uważamy, że już wiemy jak się dalej potoczy opowieść twórcy serwują nam zwrot akcji, po którym po prostu chcemy zobaczyć co się dalej wydarzy.

To wszystko możemy obserwować przy pięknej kreskówkowej grafice. Projekty lokacji są naprawdę przemyślane. Nie licząc głównej bazy, do której powracamy, każdy ”świat” jest inny, ma swój motyw przewodni. Cały czas doświadczamy czegoś nowego, dzięki czemu się nie nudzimy.

Rozgrywka sprawią samą przyjemność. Walki z bossami wymagają trochę skupienia się, ale nie są na tyle wymagające by sprawiały jakiś większy problem. Zagadki tak samo. Trzeba czasami troszkę pomyśleć, ale nie było momentu w którym musiałbym sięgnąć do internetu po pomoc.

Na koniec wspomnę o soundtracku, który domyka to wszystko w spójną całość. Przyjemnie się go słucha, pasuję do każdej lokacji i ich motywów przewodnich.
Jedyny minus to brak polskiej wersji. W grze jest dużo ”gry słownej”, więc bez znajomości angielskiego może nas dość dużo ominąć, i możemy nie zrozumieć dużej ilości żartów, których jest tu bardzo dużo.

Szczerze mogę polecić ten tytuł każdemu, a już na pewno fanom przygodówek.
Serdecznie zapraszam również na mój kanał na yt, gdzie znajduję się cała seria wraz z polskimi napisami, dla każdego, który nie za bardzo zna angielski.

Grę ukończyłem w około 22h na 100%.

Przyznam że nie jestem zbytnim fanem pierwszej części. Zdecydowanie była ta gra która zapadła mi w pamięci przez masę świętych rozwiązań i motywów, ale koniec końców grę ukończyłem i nie chciałem do niej wracać. Sama dwójka niezbyt mnie interesowała, ale skoro dają w GamePassie, to nie zaszkodziło spróbować. Całkowicie nie spodziewałem się że ta gra będzie AŻ tak dobra - jest to zdecydowanie kontynuacja idealna.

Graficznie, gra prezentuje się przepięknie. Pierwsza część ma swoje lata, i niskiej rozdzielczości tekstury i mało kolorów, połączone ze specyficznym stylem serii dawały taki dziwaczny, lekko "creppy" wydźwięk. Tutaj jest zupełnie inaczej. Jest pięknie i niesamowicie kolorowo, a same kolory są bardzo żywe i wyraziste. Naprawdę gra prezentuje się przepięknie.

Muzyka w grze to kolejny ewenement - orkiestra przygrywa praktycznie przez cały czas, a na dodatek oprócz dużej ilości nowych kawałów, są także motywy z poprzedniczki. Zdecydowanie zapoluję na soundtrack na winylach.

Fabuła w grze na początku wydawała się przeciętna i nawet nie wiem kiedy tak bardzo mnie wciągnęła i zaciekawiła. Główny watek prowadzony jest naprawdę dobrze, a pewne twisty fabularne szokują i interesują.
W grze pojawia się masa interesujących postaci, chociaż trochę czułem tutaj niewykorzystanego potencjału (pozostali "stażyści" za mało się pojawiali w grze w mojej opinii).
Dialogi są naprawdę świetne, bardzo dobry i zabawny (!) humor. Jest co tutaj pamiętać.

Najlepszym elementem gry jest "eksploracja" umysłów innych postaci. Gra porusza bardzo dużo ciężkich tematów, mając jednocześnie bardzo głębokie i psychologiczne do nich podejście. Wszystkie lokacje są po brzegi wypełnione symboliką i przekazem. Nawet same znajdźki (tak samo jak w jedynce) niosą ze sobą historię, czy po prostu mają jakiś sens.
Lokacje są zaprojektowane świetnie, jest ogromna różnorodność i w ogóle gra przez to nie nudzi.

Samo poruszanie się po świecie gry jet na pewno lepsze niż w poprzedniczce - postać jest bardziej responsywna.
Tak naprawdę jedyne do czego muszę się przyczepić to do walki. W grze trochę jej jest, ale niestety szybko staje się nużąca, a możliwości "rozwoju" postaci są naprawdę biedne i skorzystałem z nich jedynie na samym początku gry i na jej końcu kiedy ją maksowałem. Samych rodzajów przeciwników jest sporo i są oni bardzo przemyślani.

Gra jest prawie że idealna. Jestem po ogromnym wrażeniem jak dobry i kompletny produkt dostarczyli twórcy. Bardzo dobra i głęboka gra.

Nie podoba mi się ta gra. Ani to wymagająca i zarazem prosta platformówka, jak gry z serii Marii czy Crash ani tym bardziej dobra gra action adventure z elementami platformówki. Za dużo tu walki, zbierania pierdółek i… oglądania przerywników filmowych. To nawet Max Payne 3, który jest grą bardzo filmową, nie zabiera od gracza aż tak często kontroli nad postacią i narzuca oglądanie przerywników. A to jest niby platformówka. Ładne to, nawet bardzo, ogląda się ją, jak animacje Pixara, główne postaci i gra aktorska na najwyższym poziomie, lokacje zaś bardzo ładnie przygotowane. Bliższej jej do Uncharted niż do Crasha i Mario i pewnie dlatego trochę wybrzydzam.