gameplay.pl Kultura zwycięża wszystko

Yyy..., ale o co chodzi ?

Jeśli dobrze załapałem a przynajmniej tak mi się wydaje (zamyśliłem się trochę przy czytaniu ) to jak dla
mnie takim katharsis było zakończenie Portal 2 i Deus ex : Bunt Ludzkości.

PS. Czytając tekst miałem wrażenie, że wiem o co w nim chodziło i potrafię odpowiedzieć na Twoje pytanie
jednak teraz już nie jestem taki pewien.

@Kamoq - Wiedziałem, że będę miał z tym problem. ;) Chodzi właśnie o taki nieopisany stan, który rzadko występuje w naszym życiu, a powinien jak najczęściej. Który poucza, mobilizuje, straszy, rozczula - wywołuje przeróżne emocje, ale finalnie zawsze oczyszcza umysł/duszę (jak ktoś nie wierzy, niech to drugie skreśli ;)).

Zrozumiałem o co chodzi po Twoim komentarzu jednak jeśli ktoś poprosił by mnie o wytłumaczenie tego to miałbym problem, dlatego to Ty piszesz na gameplay'u teksty nie ja :D

PS. Coś mało osób wypowiada się w tym temacie. Szkoda.

@Kamoq - Chciałem napisać coś fajnego, innego, głębszego, i chyba, cholera, nie wyszło. ;d Ale skoro rozumiesz mój bełkot to spokojnie możesz pisać na gameplay'u - notabene instrukcje jak to robić znajdziesz na stronie głównej GP. :) Szkoda, że tak mało komentarzy. Za ochrzan bym się nie obraził, przynajmniej bym wiedział, co i gdzie źle zrobiłem/napisałem. BTW Przypomniała mi się podobna "akcja" na moim blogu: http://gameplay.pl/news.asp?ID=67580 miało być inaczej niż zwykle i... zdechło, prawie nikt tego nie przeczytał. ;p

Ja przeczytałem tamten wpis. Jednak jak to zwykle bywa w moim przypadku nie komentuje, ponieważ jestem leniwy :P Tutaj coś mną ruszyło i za to należą się Tobie brawa.

Metal Gear Solid w szczególności 3 i 4.

@Kamoq - Dzięki! :D Ale luźno, nie ma przecież przymusu ani czytania, ani komentowania. Na szczęście! :)
@Lukxxx - Ponieważ nie mam żadnej konsoli spod znaku "PS", zastanawiam się nad MGS HD na Xboksa, żeby doświadczyć właśnie tego, o czym piszesz, o czym pisze wielu innych internautów. Niestety znajdę tam tylko część całej historii MGS. :\

Akurat Twoje teksty się bardzo przyjemnie czyta.

Mam taką tapetę na kompie :D

@Kamoq - Danke. :) Ta stronka z tapetami jest dobra!
@ppaatt1 - Nie powiedziałem, że gry i filmy są na tym samym poziomie. I nie, nie jest mi obce kino ambitne, które właśnie często jest, jak to mówią śmieszni hipsterzy, mainstreamowe. "Wszystko za życie", "Choć goni nas czas", "Lot nad kukułczym gniazdem", "Forrest Gump" - faktycznie łatwiej wymienić filmy "z duszą" niż gry, ale to też może dlatego, że to mimo wszystko inny rodzaj rozrywki. W kinie/domu możemy wsiąknąć cali w film, nie ruszamy się, oddychamy tylko, łapiemy wszystkimi zmysłami to, co serwują nam twórcy. A gry, choć mamy na nie ogromny wpływ (na rozgrywkę), to wciąż wymagają od nas naciskania przycisków, skupienia, refleksu, czytania napisów, rozglądania się, etc. Obie formy rozrywki są absorbujące, obie inne, żadna lepsza ani gorsza, po prostu. :)
Dla Silent Hill 2 zastanawiam się nad kupnem wersji HD, mimo że skopanej. Właśnie dla tego przeżycia. Tu nie chodzi o potworki i mgłę, tylko jak powiedziałeś, o psychikę, myślenie, życie człowieka. To historie z drugim, głębszym dnem, a może nawet i trzecim?
W ogóle dzięki za komentarz, cieszę się, że miło się czytało i że to jednak nie było pustosłowie, tylko ten tekst potrafił poruszyć w-kimś-coś. :) Pamiętam jak kiedyś pewien poczytny, domorosły filozof-poeta żegnał się ze swoimi czytelnikami w necie. Na końcu napisał: "pamiętajcie, macie jeszcze duszę!". I dopóki nie będziemy o tym zapominać, tak długo będą powstawać dzieła sztuki nie tylko na płótnie i papierze, ale także w kinematografii i świecie gier wideo. Amen!
@lynx44 - Niestety nie znam, ale dzięki za wskazówkę, na pewno kiedyś sprawdzę. W ogóle wydaje mi się, że przygodówki mają często ambitne dialogi i opowiadają ciekawe, "oczyszczające" historie. Dlatego cudnie, że wciąż powstają, że wychodzą ich specjalne wersje na tablety, etc. :)

@Flyby - Dziękuję! :) Ze "Słonecznikami" trochę przesadziłem, ale to prawda, że nie przepadam za nimi, nie podobają mi się, nie uważam, że są warte milionów. Wiem, że był prekursorem takiego malarstwa (postimpresjonizm + olej, olej i jeszcze raz olej ;)), ale inne jego obrazy (np. "Pole pszenicy z krukami", "Most Langlois w Arles z piorącymi kobietami", "Taras kawiarni w nocy") bardziej mi się podobają. "Słoneczniki" natomiast są bardziej martwe niż jakkolwiek martwa może być martwa natura. :D Oczywiście, doceniam tego pana, po prostu dla mnie "Słoneczniki" są przereklamowane. ;)
Choć tytuł mi się podoba (nie, nie jestem narcyzem), to żeby był prawdziwy, musiałbym jednak zmienić "kulturę" na "miłość". Kultura niech pozostanie na drugim miejscu czystego człowieczeństwa. :)

@Flyby - Rozumiem. :) Tak, to fakt, że w każdej dziedzinie sztuki ludzie bezkrytycznie podają sobie pałeczki opatrzone napisem "xxx [wstaw nazwisko artysty] wielkim człowiekiem był". Nie wątpię, ale to, że nie przepadam za "Panem Tadeuszem" nie znaczy, że Mickiewicza (za to i inne dzieła) nie doceniam, na przykład. Tak samo Van Gogha. :) Z jednej strony gry pozwalają doskonale wczuć się w skórę wykreowanego i prowadzonego przez fabułę bohatera, a z drugiej wciąż musimy coś naciskać, obracać, klikać, wybierać, sprzedawać, zaglądać do ekwipunku, itp. Z drugiej strony "hełmy 3D", Kinect i inne wynalazki nie sprawiają (jeszcze), że przenikamy do świata gier wideo głębiej. Ale cieszę się, że Mądre Głowy wciąż o tym myślą i opracowują ciekawe wynalazki (ostatnio nawet sam John Carmack). Trzymam kciuki! Może niedługo nie będziemy mogli rozróżnić wirtualnej rzeczywistości od tej prawdziwej... ale czy to dobrze? Ale czy to nie temat na osobny wpis? :)
PS Bez miłości wciąż bylibyśmy małpami, albo jeszcze niżej na gałęzi ewolucji. ;)

@Flyby - Oczywiście. Stąd mamy w literaturze opisy świata przedstawionego, w teatrze scenografie, w kinie efekty specjalne. Wszystko po to, byśmy "nabrali się" na nierealny świat, uwierzyli w niego i choć na chwilę, zamieszkali w nim. :) Kinect nie jest zły, tylko deweloperzy się go boją, albo jeszcze nie wiedzą jak dobrze wykorzystać. Zresztą jego następca, precyzyjniejszy, może coś w tym kierunku ruszyć. Pożyjemy, zobaczymy. Tak czy siak wciąż trzymamy kciuki za świeże, oryginalne pomysły, i sprzętu, i gier, a przede wszystkim upatrujemy w nich - duszy! :)

Ciekawy tekst, przyjemnie się czytało.
Jeśli chodzi o moje doświadczenia z grami to wydaje mi się, że nigdy nie doświadczyłem przy żadnej z nich katharsis, przynajmniej w takim sensie, w jakim ja rozumiem to odczucie.
Za to było kilka gier, które wywołały u mnie na pewno duże emocje i mniejszą czy większą refleksję. Te które przychodzą mi na myśl od razu, zostały już wymienione, czy to w tekście, czy w komentarzach, więc nie będę powtarzał.

Za to zwróciłbym uwagę na zakończenia. Zazwyczaj to właśnie przy zakończeniach - gier, filmów, książek, mamy do czynienia z najsilniejszą dawką przekazu. Tylko, że o ile w literaturze i filmie zakończenia te są bardzo różne, o tyle w grach zazwyczaj wszystko kończy się happy endem. A zauważcie, że wymieniając dowolne dzieła, które nas poruszyły, wymieniamy głównie te, które wcale się tak różowo nie kończą. Myślę, że właśnie te wiecznie się powtarzające, szczęśliwe zakończenia sprawiają, że gry mniej poruszają graczy niż filmy czy książki. Bo każdy grając i tak wie, że w końcu ten świat uratuje albo pokona "złego". A tak już chyba działa ludzka psychika, że na nieszczęście reagujemy dużo bardziej.

Z kolei druga sprawa, że dużo bardziej pasuje chyba jednak porównywanie gier z filmami, niż z literaturą. Dlatego, że literatura daje naszej wyobraźni wolne pole do działania - łatwiej więc tutaj zadowolić czytelnika. Kiedy mamy opis jakiegoś miejsca to każdy wyobrazi go sobie tak, jak będzie mu odpowiadać. Za to w przypadku gdy twórcy mają oddać coś za pomocą sztuki wizualnej, narzucają wszystkim swoją wizję, która z kolei nie każdemu musi przypaść do gustu.
I jeszcze jedno - literatura wydaje mi się sztuką nadrzędną w stosunku do gier i filmów, które są w pewnym sensie jej ewolucją. Dlatego, że zarówno to wszystko co widzimy na ekranie, jak i słyszymy, zanim zostanie przeniesione na ekrany kin czy monitorów, jest zapisane, jest formą literacką. Zresztą nawet w jednym z komentarzy wyżej, trzy z czterech wymienionych filmów zostały nakręcone na podstawie książek. Przy czym jedna z tych książek z kolei, opiera się na prawdziwej historii. Hmm... skoro filmowcy tak chętnie czerpią z literatury, to może twórcy gier też powinni, zamiast opierać się na filmach lub tworzyć własne opowieści. CD-Projekt źle na tym nie wyszedł korzystając z "Wiedźmina". Metro 2033 też chyba najgorsze nie jest, choć jednak mamy tu przede wszystkim grę akcji. A gdyby tak jakieś wywierające większe emocje książki, przenieść w świat gier, nie pomijając tego co najważniejsze i nie skupiając się na samej akcji i rozrywce ale również na przekazie?

@TNR - Bardzo ciekawy komentarz! Primo - faktycznie, to już wiedzieli średnio wykształceni ludzie w średniowieczu, że największe wrażenie, najbardziej zapadające w pamięci obrazy to te... tragiczne. Happy endy wzięły się chyba z USA i (jak wszystko inne stamtąd) nie przyniosły niczego dobrego. Raczej stereotyp typowego amerykańskiego lub a'la amerykańskiego kina. Czyli ostatecznie "wszyscy żyli długo i szczęśliwie", a wiedzieliśmy to już zasiadając do seansu. Oczywiście osobiście lubię, ba! Kocham szczęśliwe zakończenia, szczególnie tak prawdziwe, w życiu, ale potrzebujemy w grach większej ilości "krwi" w fabule. Nie latających przed ekranem flaków, ale takich zakończeń, które dają więcej do myślenia niż tylko: "jes! znów uratowałem świat, ok, to teraz następna giera". Bo choć to nieco wyświechtany motyw (szczególnie w dzisiejszych serialach, i amerykańskich, i telenowelach) - śmierć bohatera, jego upadek, wypadek, nieszczęście, to najsilniej oddziałujące środki. Poza tym dobrze jest czasem pokazać, że "ten dobry" źle skończył - przecież życie nie jest sprawiedliwe, więc po co mamy się okłamywać grami? ;)
Secundo - też uważam, że literatura to medium. OK, może przed nią byli jeszcze mówcy, ale tak czy siak - to dzięki niej powstają wszystkie historie, które odkrywamy siedząc przez TV, monitorem, w kinie. To umiejętne ważenie słowa, porcjowanie dialogów, opisów sytuacji, tła, dźwięków, świateł - to wszystko sprawia, że toniemy w opowieści, która przecież jest fikcją, a tak dobrze wychodzi jej udawanie, czy kreowanie rzeczywistości. Co do korzystania z literatury w grach - także jak najbardziej się zgadzam. Władca Pierścieni też źle na tym nie wyszedł, bo nie czarujmy się - to nie jest wzruszająca, wielowątkowa, skomplikowana historia. To epicka, a jakże, opowieść o wyprawie, poświęceniu, przyjaźni, honorze, polityce, etc. Z fantastyki można wycisnąć jeszcze więcej soków, choć nie zawsze się to udaje (patrz: Sapkowski i jego "Żmija"). Może np. "Solaris"? :)
I nie bójmy się przygodówek - sporo książek nadaje się na takie połączenie filmu i gry, coś jak najnowsze produkcje Telltale. Dialogi, wybory (nie tylko moralne), trochę akcji a'la QTE i odrobina ekwipunku. Lub coś na wzór To The Moon - naprawdę nie liczy się zaawansowana oprawa audiowizualna i skomplikowana mechanika gry. Im prościej przedstawimy genialną historię, tym mniej będziemy się rozpraszać pierdołami. ;)

Racja - przygodówki są dobrym sposobem na przedstawienie ciekawych i angażujących historii z jednoczesnym zapewnieniem rozrywki, jak na grę przystało. Ważne tylko, żeby poszły w dobrą stronę, bo z jednej strony jako te najlepsze, wzorcowe przygodówki, podaje się klasyki typu Monkey Island, Syberia, czy The Longest Journey albo Myst. Z drugiej strony, przy tego typu produkcjach często zapominamy o historii, poirytowani nieraz faktem, że przez godzinę trzeba szukać rozwiązania zagadki, albo klikać bezmyślnie gdzie się da, wypróbowując każdy jeden przedmiot na wszystkim co nas otacza, dlatego że zacięliśmy się i nie wiemy jak ruszyć dalej.

W produkcje Telltale jeszcze nie grałem, chociaż Sam & Max: Sezon 1. czeka na półce na swoją kolej. Za to Quantic Dreams, gdyby dorzuciło do swoich gier 'coś więcej' to mielibyśmy gry idealne. W Fahrenheicie nie ma niepotrzebnych przestojów, które odrywają nas od historii. Cały czas coś się dzieje i brniemy do przodu. Już samo rozwiązanie kwestii dialogów, gdzie mamy kilka sekund na wybranie opcji dialogowej, zamiast nieograniczonego czasu i pełnych zdań jakie chcemy wypowiedzieć jest moim zdaniem dobrym posunięciem. Choć przy ważniejszych decyzjach w grze tego czasu powinno być odpowiednio więcej. Czegoś w tej grze jednak brakowało - może większej swobody, czy tego ekwipunku albo kilku momentów, gdzie sami mielibyśmy coś zrobić, a nie za pomocą QTE, i byłoby naprawdę świetnie.

@TNR - Prawda, QTE powinny w przygodówkach występować rzadziej lub w ogóle. Z drugiej strony, w takim np. Jurassic Parku na iPada nie klikamy kolejnych, odpowiednich przycisków, tylko np. energicznie przesuwamy palcem po ekranie, gdy chcemy się obrócić (i sprawdzić, czy jakiś gad nas nie goni), albo równie dynamicznie miziamy palcem po tablecie, żeby złapać się gałęzi lub półki skalnej, gdy spadamy z wysokości. Może brzmi i z boku wygląda to śmiesznie, ale daje dość satysfakcjonujące poczucie uczestniczenia "po drugiej stronie lustra" w zabawie. Tak samo jak niby głupie, niby proste wibracje w padach - bardzo fajnie podkręcają adrenalinę, gdy atakują nas zombiaki w The Walking Dead. Enjoy little things! :) Warto zwracać uwagę na szczegóły (jako gracze) i je dopieszczać (vide deweloperzy).
Ograniczony czas na wybór odpowiedniej opcji dialogowej to świetny pomysł. A w sytuacjach kluczowych chyba jeszcze lepszy, niż przy byle pogaduchach, bo wtedy będziemy się zastanawiać, podobnie jak bohaterowie, czy dobrze postąpiliśmy i "co by było gdyby"? Ale póki co gdybam, bo w Fahrenheita jeszcze nie grałem. :)
Co do klasycznych przygodówek - też się z Tobą zgadzam. Fajne historie, świetne poczucie humoru, ale... cholera, ciężko odróżnić najważniejsze przedmioty i trudno wpaść na to, jak i co ze sobą połączyć (i po co?).
Sam & Max jest bardzo sympatyczny, ale to bardziej gra do pośmiania się, niż wczucia w sytuację i bohaterów. Co oczywiście nie jest dziwne, bo to tacy właśnie zawadiacy. ;)