Forum: Serie M&M, Wizardry oraz inne cRPGi - niekoniecznie w trybie FPP (cz.227)

Dwa tygodnie temu udało mi się zaliczyć Frayed Knights: The Skull of S'makh-Daon. Gra, jak pisze autor, inspirowana była serią Wizardry, zwłaszcza 7. Dla mnie eksploracja to takie M&M 6-9 (płynne, nie po siatce), wnętrza budynków dość ascetyczne, kojarzą mi się z Daggerfallem (aczkolwiek wystrój zdecydowanie bogatszy). Sama walka to system turowy, ale nie fazowy jak w Wizardry, z Wizardry to kojarzy mi się głównie dlatego, że wrogowie pojawiają się zazwyczaj "znikąd", losowo na zasadzie zasadzki czy też po otwarciu drzwi. Jedyni wrogowie którzy są non stop widoczni to patrole chodzące swoimi ścieżkami i nie zbaczającymi z niej, nawet jeśli stoimy na widoku lub wręcz na drodze, odradzający się każdorazowo po odwiedzeniu danej lokacji (czy też sekcji jakiejś większej lokacji). Aby doszło do konfrontacji, musimy na nich "nadepnąć". Rzeczeni wrogowie wyglądają trochę plastusiowato a ich animacja jest bardzo, bardzo uboga. Sama gra wygląda tak, jakby powstała w okolicy 2000 roku, aczkolwiek mnie osobiście to nie przeszkadza. Ma za to koszmarny interfejs: porażająco prymitywny ekwipunek, toporna księga m.in. z zaklęciami czy dziennikiem - to jest największa bolączka tej produkcji. Co tam jeszcze? Na początku niedoceniany przeze mnie system, jednak z czasem coraz bardziej się do niego przekonywałem. Całkiem zmyślny, dość bogaty, zwyczajnie satysfakcjonujący. Gramy czwórką predefiniowanych bohaterów, standardowe archetypy: wojownik, złodziej, druid, czarodzej. Nie mamy wpływu na to, kim są na początku przygody, ale samodzielnie możemy kształtować kim zostaną. Nic nie stoi na przeszkodzie by wojownik nauczył się czarów, chociaż nigdy nie osiągnie biegłości na poziomie rozwijającego się w tym kierunku czarodzieja. Osobiście druida nauczyłem magii czarodzieja, co przyniosło bardzo wymierne korzyści (głównie ofensywne). Opowieść którą snuje gra zaliczam na kolejny plus - niby szablon, ale nie do końca i przyzwoicie podany. Fabuła jest liniowa - jest kilka decyzji do podjęcia (typu zabić/nie zabić), ale nie wpływają one na wątek główny. No i otwarte zakończenie, czekające na kontynuację (jest w drodze). Postacie same powiedziały, żebym save'y zachował :). No i tu jest największy wg mnie plus - dialogi naszych pupili. Każdy z bohaterów nie jest tylko zbitkiem pikseli, portretem z przypisanym manekinem, któremu zakładamy zbroje i tarcze. Mają szczegółowo rozpisane osobowości, które determinują ich stosunek do samych siebie, kompanów, przygód, czy ogólnie życia. Wynikają z tego dialogi niczym w sitcomach (ale tych lepszych), przedstawionych w formie dymków niczym w komiksach, przy zmieniających się portretach w zależności od emocji, jakie w danej chwili odczuwa dana postać. I właśnie za humor mogę polecić tę grę, pomimo biedoty strony technicznej.

Jestem na finiszu Pools of Darkness. No i jest przegięty. Raz się już cofnąłem do wcześniejszego save'a, poszukując czegoś co mi pomoże. Udało się, mam wrażenie że mam o około 4 przeciwników mniej w pierwszych dwóch walkach mniej (i dzięki temu np. w pierwszej walce muszę wyciąć w pień tylko ~30 naprawdę wrednych typów, a nie ~34 - postęp). Tak czy owak udało mi się wczoraj doprowadzić do sytuacji, gdzie pierwszej rundy nie przeżył tylko jeden z pupili (spisany od razu na straty, wiem że dam radę go wskrzesić, chociaż i tak będzie po wszystkim skoro to ostatnia walka). Po kolejnym etapie zostałem już tylko z jednym bohaterem, liczyłem że to już koniec i wskrzeszę sobie dwójkę bohaterów i pójdziemy upić się do nieprzytomności aby uczcić pamięć po pozostałej trójce, ale była jeszcze trzecia walka i wspaniały plan trafił szlag zanim zdążyłem się ruszyć. Przy drugim podejściu zmietli mnie już w pierwszej walce.
Finał jest nieporównywalnie trudniejszy od czegokolwiek, czego można było doświadczyć przez wszystkie części, co tam, przez wszystkie GoldBoxy w które grałem. I problemem nie jest to, że postawili tych konkretnych przeciwników w takiej ilości. Problem jest w koncepcji, że do innych wymiarów nie mogę zabrać magicznych przedmiotów, bo niszczą się przy przejściu. Tym samym najtrudniejsze fragmenty w poszczególnych etapach gry chodziłem bez sprzętu, który właśnie tam przydałby się bardziej niż w normalnych Krainach. A więc musiałem liczyć na umiejętności moich ludzi. Tylko że z wyjątkiem jednego człowieka, z którego jestem bardziej niż zadowolony (na początku gry 17-poziomowego kapłana zdualklassowałem na maga, aktualnie dobiłem do 31 poziomu maga), reszta to: półelf wojownik/mag/kapłan (maksymalny poziom kapłana dla półelfa zdobył już w PoR, pozostałe dwa osiągnął w pierwszej połowie CotAB), trzech elfów wojownik/mag (wojownicy wymaksowani prawie od początku CotAB, mag gdzieś bliżej końca tej części) i jeden elf wojownik/mag/złodziej (pierwsze dwie klasy jak poprzednicy, jedynie złodziej rozwija się do tej pory, aktualnie 25). Pomijam fakt, że elfów, czyli 4 z moich postaci, nie można wskrzesić gdyby im się zeszło. Więc z 6 postaci 4 nie awansują od dwóch części w ogóle, co nadrabiałem dotychczas ekwipunkiem i deszczem fireballi, którymi pokrywałem zawsze pole walki. W tej części deszcze przestały być tak przydatne, bo dość dużo wrednych przeciwników było niewrażliwych na ogień lub posiadało odporność na magię - o was mówię paskudne drowy. Sytuację ratował tylko mój ludzki mag, który był w stanie przełamywać tę odporność. Teraz, na końcu gry, tym jednym magiem wycinam 80-90% tych przeciwników w pierwszej walce, jestem w stanie się samodzielnie wyleczyć, reszta drużyny jest tylko dodatkiem. Niezbędnym w następnej walce, gdzie liczy się tylko walka wręcz, a nie mogę przeciwnikom dać zbyt wiele czasu, bo po kilkudziesięciu testach w końcu obleję i zostanę zdezintegrowany lub zamieniony w kamień. A w trzeciej walce widziałem już, że potrzebuję tych pozostałych aby zrobić zaporę z fireballi, i dać więcej celów. Więc koncept ograniczeń klasowych + brak mojego sprzętu z Pierwszego Planu Materialnego sprawia, że mam teraz ciężki orzech do zgryzienia. Gdybym o tym od początku wiedział, każdego wieloklasowca bym robił w trzech klasach ze złodziejem (jedyna klasa która nie ma limitów rasowych), a może bym się pokusił o samych ludzi w różnych klasach, których z czasem zamieniłbym na magów. Pewnie byłoby trudniej we wcześniejszych częściach, ale finał byłby zdecydowanie prostszy.

Szykuje się wyborna końcówka marca. 26 ma wyjść Outward. A dzisiaj pojawiła się wiadomość że 3 dni później pojawi się Operancja: The Stolen Sun:
https://www.youtube.com/watch?time_continue=57&v=rei1If__pSQ

Dzisiaj swoją premierę miała Operancia. Jest już też pierwsza recenzja. Co dziwne ani słowa o bugach ;)
https://www.gamespot.com/reviews/operencia-the-stolen-sun-review-a-journey-far-far-/1900-6417111/

Dzisiaj na mojej Samotni omówiłam pierwszą polską grę komputerową, której twórcy mieli ambicję stworzyć RPG po polsku - Barahir. Napisałam też solucję: https://gryannelotte.blogspot.com/

I jak tam połatali Bards Tale IV do jakiejś grywalnej postaci?

Pools of Darkness zaliczone. Udało mi się w końcu finałową walkę przetrwać. Pierwszą z serii walk pomagało mi przejść użycie Zwoju ochrony przed smoczym zionięciem o którym ostatnio pisałem, ale w drugiej walce większość zespołu roznoszona była w pył (lub w kamień), trzecia to zwykłe dobicie mnie przez przeciwników. Już rozważałem zrobienie klonów tego mojego jednego człowieka, mało honorowe rozwiązanie - nie wiem czy się da, ale podejrzewam że tak, w końcu na tym opiera się pewnie ten sposób z przemyceniem przedmiotów o którym pisałeś verify. Tak czy owak szukając czy da się zmienić imię postaci (pamiętałem że wygląd można było) znalazłem opcję "Level". Tam był zaszyty pięciostopniowy poziom trudności. Domyślnie jest na weteranie (3), zmniejszyłem na nowincjusza (1) i rozegrałem ponownie. Różnica polega w ilości HP-ków, przeciwnicy mieli ich dokładnie połowę mniej niż na weteranie. Pierwsze podejście zakończyłem znów na drugiej walce, doszczętnie mnie zmiotły (może poszłoby lepiej gdybym nie zapomniał odświeżyć haste'a). W drugim podejściu przetrwałem wszystkimi dwie pierwsze walki, w trzeciej straciłem połowę zespołu, ale zwyciężyłem.
Na koniec mamy możliwość odpłynięcia niczym Bilbo, albo podjęcia jeszcze jednego wyzwania. Sprawdziłem to. Gra się domyślnie przełączyła na najwyższy poziom trudności. Nie wiem czy jest jakieś większe uzasadnienie tego, ale wracają wszyscy bossowie - za pierwszym razem dostałem się do nich bez przechodzenia całości, chyba przez jakiś błąd - ot znajdowałem ukryte przejścia i od razu przez nie przechodziłem. Utłukli mnie. Pokręciłem się trochę, jedno wyzwanie zaliczyłem i sekretne wejście do bossów było już zamknięte. Kolejne wyzwanie wyczyściło mi wszystkie czary, utłukli mnie i stwierdziłem, że mam dość. Krainy ocalone, to najważniejsze. Nie czuję potrzeby sprawdzania się w tym.
Generalnie przyjemnie mi się w to grało, podobała mi się konstrukcja poziomów (wieża Marcusa, twierdza Zenthil). Na plus swobodna eksploracja świata, implementacja ułatwień w rozgrywce (które to dochodziły stopniowo w poszczególnych odsłonach BoldBoxów), zauważalnie ulepszona grafika (jak ktoś nie wierzy, niech odpali sobie po krótkiej sesji z tytm tytułem którąś z poprzedniczek :). Minusy: brak przenoszenia sprzętu (prawie całego) do i z innych wymiarów, finałowa walka (dwie pierwsze walki przegięte w stosunku do tego, co było przez wszystkie części, aczkolwiek akceptowalne, ale dokładając trzecią, w której w ogóle nie można rzucać zaklęć, to już przesada - może i powodem tego jest zły dobór drużyny, ale ten spowodowany był kolejnym minusem), mechanika (ostre ograniczenia klasowe nieludzi i system awansu - oczywiście to akurat spuścizna całej serii), fabuła (zbyt nadęte to, rozumiem, że Fantasy Role-playing Epic vol.IV, to trzeba było coś epickiego na koniec wymyślić, ale jakieś to, wraz z zakończeniem, mało sensowne). Mimo wszystko grało mi się w to przyjemnie, chociaż nie zbliżyło się to do poziomu, który wyznaczył PoR.

Aktualnie na warsztat biorę Dark Queen of Krynn i Dungeon Lords.

Tak jak wspominałam niedawno, moja recenzja i opis przejścia do Quest for Glory 1: [link]
Zabawy było na tyle dużo, że pozostałe części i spin offy też pewnie będę przechodzić i opisywać.
Było coś lekkiego, więc następne w kolejce mam coś bardziej hardkorowego, czyli Ultima V: Warriors of Destiny. Kto wie, może kiedyś uda mi się zaliczyć całą Ultimę... (na razie mam za sobą części 1-4 i 8).

Ósemka była jednym z moich pierwszych RPGów, napisałam ją dawno - to chyba była pierwsza rzecz, jaką zrobiłam na Insimilliona. Mam o niej napisane wszystko - recenzję, solucję, opisy czarów itd. Bardzo ją lubię zresztą, nie kryję. Wisi w kolejce "do wrzucenia" razem z paroma innymi rzeczami, które napisałam na Insi i które tam były albo które nie zdążyły się załapać do wrzucenia (Eye of the Beholder, Ishar itd). Kiedy ją wrzucę na bloga - nie wiem, wolałabym te gry zaliczyć chronologicznie, ale już widzę, że Ultima V jest wyraźnie trudniejsza od czwórki, bo zginęłam kikla razy na samym początku, podczas gdy w czwórce nie miałam takich problemów. Te wielkie gry mają to do siebie, że "wyciskają" mnie mocno, więc zwykle potrzebuję sporo przerwy między kolejnymi częściami. No ale chciałabym mieć poradniki do wszystkich części serii :) Na szczęście mam dość serii, by to wszystko sobą przeplatać.

Gdyby ktoś był zainteresowany - znalazłam niedawno w pełni po angielsku zrobione remaki Wizardry I-V z przyzwoitą grafiką (bo oryginalne są jednak niegrywalne już dzisiaj). Ja mam na sumieniu tylko VI i VII - i chyba żadne gry komputerowe nie dały mi takiego wrażenia grania w papierowego RPGa jak ta seria, przynajmniej od strony mechaniki.

Kolejny cRPG zapowiedziany, tym razem gratka dla fanów cyberpunku:
https://store.steampowered.com/app/1022710/Conglomerate_451/

Od czasu do czasu zaglądam do wątku i szukam inspiracji w co zagrać. Tym razem nie pytałem, bo spodobał mi się od razu Mutant: year zero. i nie drążyłem tematu. Dla mnie (czyli "niedzielnego" gracza RPG) gra idealna. Na normalnym poziomie trudności wymagająca, dość krótka (około 12h) i ciekawa. Bardzo podobały mi się smaczki dotyczące artefaktów jak i komentarze bohaterów na temat przedmiotów z przeszłości.

Polecam jak ktoś szuka lekkiej rozrywki.

Jeśli ktoś jeszcze nie grał w Lords Of Xulima, to ponownie polecam. Kupiłem sobie w końcu legalną wersję na steam, gram drugi raz w życiu, a frajdy znów mam tyle, jakbym ciął po raz pierwszy. Prosta, przejrzysta mechanika, świetne turowe walki, klimat, nagradzanie za szperanie w zakamarkach oraz niesamowity miód gry. Czego chcieć więcej?

Pierwsze podejście do The Dark Queen of Krynn robiłem coś w okolicach 2000 roku, ale gra zasuwała na moim ówczesnym sprzęcie tak, że nie miałem ochoty tego ogarniać. Tym razem zacząłem całą serię jak Pan Bóg przykazał od części pierwszej, włącznie z importami postaci, i tym razem DQoK przeszedłem. Tym samym druga seria Goldboxowa przerobiona. Wrażenia bardzo pozytywne. Początek bardzo liniowy, później niby mniej, pod koniec znów idziemy z góry określonym szlakiem, ale wynika to wprost ze snutej opowieści, podobnie jak było w części pierwszej. Lokacji pobocznych, nie wnoszących nic do wątku głównego brak. W ostatecznym rozrachunku Champions of Krynn bardziej mi się podobał, ale już starcie z Deathknights of Krynn wygrywa Dark Queen. Podobała mi się również bardziej od pools'owych CotAB i SotSB (co akurat nie jest wyczynem) a nawet od PoD. Postawiłbym go w równym rzędzie z PoR, chociaż każda ma inne mocne strony.
Różnice pomiędzy tymi seriami dotyczą nawet samego systemu - niby obie AD&D, ale wersje z Krynnu mają dużo rozsądniejsze limity klasowe dla nieludzi oraz różne smaczki: wybór bóstwa ma wpływ na dodatkowe ficzersy kapłana, fazy poszczególnych księżyców mają wpływ na ilość dostępnych zaklęć magów (przynależność do odpowiednich zakonów magii ogranicza co prawda listy czarów). No i nie można grać złymi. Ze złymi się walczy, trzeba być dobrym lub neutralnym i już. Co ma sens. W CoK i DQoK do walki trzeba podchodzić bardziej taktycznie niż w DKoK, pools'ach czy Savage Frontier, głównie przez obecność smokowców, którzy potrafią nieźle dowalić umierając, tudzież magów z zawsze odpalonymi czarami ochronnymi. Zupełnie inaczej prezentuje się szata graficzna niż w pozostałych wymienionych grach, jest bardziej zróżnicowana, chociaż teraz, po rozpoczęciu Treasure of the Savage Frontier, jakoś przyjemnie wrócić do tych prostszych widoczków, chyba przesyt miałem tamtych odcieni (tam nawet interfejs się dostosowywał do kolorystyki lokacji). To czego mi obecnie w TotSF brakuje, to rozwiązań upraszczających/przyspieszających rozgrywkę, np. wyeliminowanie funkcji MOVE - ruchu nie trzeba wywołać, jest domyślny, chyba że wybierze się inną funkcję.
Tak przy okazji, nie ceeRPeGowo, na GameSession dają za darmo Epistory: Typing Chronicle. Warunek: trzeba pograć w grę przez 5 minut. Wciągnąłem tak wcześniej dwie inne gry, z jednej nie wychodząc nawet z menu. Wymagane pięć minut minęło, a ja już byłem pochłonięty. Wciąga jak bagno. Takie nowe wydanie Mistrza klawiatury, opowieść o dziewczynce podróżującej na lisie. Tylko trzeba pisać bezwzrokowo, bez tego to musi być mordęga.

Pierwsza Ultima jest króciutka, podobnież Akallabeth. Dwójka i trójka to już bardziej rozbudowane gry, choć nadal nie zajmują wiele, bo są dość oczywiste. Ale czwórka to już duży, pełnowymiarowy sandbox, gdzie kilkadziesiąt godzin to minimum. Piątka podobnie, to zresztą bezpośrednia, ciut starsza siostra czwórki. W szóstkę i siódemkę nie grałam, ale z tego co wiem, szły coraz dalej w powiększenie i czas i dopiero ósemka to radykalnie skróciła, idąc w stronę, którą potem wyznaczyło Diablo, co było jedną z przyczyn chłodnego przyjęcia tej gry (choć ja sama ją uwielbiam).

Co do solucji - owszem, bywa, że muszę, zwłaszcza dotyczy to gierek z drugiej połowy lat 80 i początku 90, kiedy twórcy bardzo skąpo szastali podpowiedziami typu "co dalej" i trzeba było bardzo dużo czasu poświęcać na latanie po lokacjach i szukanie tego, co akurat musimy zrobić, by posunąć akcję do przodu. Późniejsze gry RPG były zdecydowanie bardziej intuicyjne - co widać także, gdy np. porównamy sobie FF I-III z FF IV-V (szóstka to inna para kaloszy, bo to był pierwszy w połowie nieliniowy fragment tej serii). Przy Ultimie IV dodatkowo zaczyna się system cnót, który wymaga od gracza przestrzegania swoistego kodeksu zachowań, którego złamanie sprawia, że musimy potem tracić sporo czasu na odbudowę naszej reputacji. Podobnie z przygodówkami - taki King's Quest III ma np. hardcorowy system magii, który bez opisu potrafi gracza straszliwie wymęczyć.

Przede wszystkim korzystam z opisów mechaniki - bo trzeba pamiętać, że gdy te gry wychodziły, to wszystkie miały książeczki z objaśnienie zasad, czasami nawet z bestiariuszami itd. A np. gry typu Wizardry miały tak rozbdudowany system tworzenia postaci i rozwoju postaci, że dzisiejsze RPG to przy nich gry dla dzieci. W np. serii SMT/Persona mamy natomiast system tworzenia demonów, który jest fenomenalny, ale przy poruszaniu się po nim na ślepo potrafi ukraść kosmiczną ilość czasu.