3D

Technika obrazowania stereoskopowego. Obraz wyświetlany w 3D daje złudzenie widzenia przestrzennego, w którym obserwator dostrzega głębię ostrości i może ocenić odległość dzielącą go od obiektów.

Złudzenie wymaga użycia dwóch, niemal identycznych stereoparów (dwuwymiarowych obrazów) – odrębnie dla prawego i lewego oka. Minimalne różnice we wzajemnym położeniu i kątach widzenia obiektów są interpretowane przez mózg jako obraz widziany w trzech wymiarach (tzw. obraz cyklopowy).

Próby uzyskania trójwymiarowych obrazów pojawiły się już w XVI wieku. Rozwój technik optycznych zaowocował wynalazkiem stereoskopu (1838 r.) – aparatu do oglądania obrazów przestrzennych.

Crysis 2 – trójwymiarowy obraz na ekranie musi być oglądany z użyciem specjalnie zabarwionych okularów.

Obecnie do generowania obrazu 3D w grach wideo i filmach najczęściej stosuje się metodę anaglifową. Polega ona na nałożeniu na siebie dwóch obrazów zabawionych na kolor czerwony i niebieski. Przy zastosowaniu okularów o odpowiednio zabarwionych szkłach następuje ich separacja i pojawia się efekt przestrzenny o nieco zubożonej kolorystyce.

Coraz powszechniejsze stają się także urządzenia pozwalające na autostereoskopię, czyli oglądanie obrazu 3D bez konieczności stosowania specjalnych okularów. Ich działanie opiera się na metodzie soczewkowej (siatka niewielkich soczewek załamuje obraz) lub tzw. barierze paralaksy (szczeliny w przysłonie z nieprzezroczystego materiału).

Konsola Nintedo 3DS jest pierwszą, w której obraz 3D można oglądać bez użycia specjalnych okularów.